Φωτογραφίες - Κείμενο: Τατιάνα Μπόλαρη

Πόλεμος, πρόσφυγας, αποτύπωση.
Σε μια εικόνα να βάλεις μια ζωή ολάκερη.
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω.
Μια ζωή σε έναν μπόγο, μια ζωή σε ότι μπορείς να σηκώσεις και να την κουβαλήσεις.
Κι εσύ πρέπει να το καταγράψεις.
Να το δείξεις για να καταλάβει ο κόσμος.

Πρέπει να περάσει σε εκείνους, μα πριν πρέπει να το πάρεις μέσα σου.
Να πάρεις κάτι που δεν είναι δικό σου και να εξηγήσεις κάτι που ούτε εσύ καταλαβαίνεις.
Κάτι που σε τρομάζει κι εσένα, γιατί είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχθείς.
Να αποδεχθείς την φυγή, τον ξεριζωμό, την αγωνία, τον φόβο...
Με φοβίζουν τα μάτια τον παιδιών,που έχουν μια μάνα να τους κρατάει το χέρι ή που δεν έχουν και κρατούν ένα πλαστικό γάντι ενός αγνώστου, γιατί η μάνα τα έδιωξε για να γλυτώσουν και τώρα είναι τόσο μακρυά που το κλάμα το ακούει μόνο στην ψυχή της μέσα.
Με φοβίζουν τα μάτια των μεγάλων που κρατάνε ένα παιδί και οδεύουν στο άγνωστο, γιατί η χώρα τους τους έδιωξε και έφυγαν για να γλυτώσουν και είναι το σπίτι τόσο μακρυά που μοιάζει σαν ψέμα το αν υπήρξε.

Κάθε φορά που ο φακός σηκώνεται για να κρατήσει “αιχμάλωτη” μια εικόνα, μια τρύπα ανοίγει μέσα μου.
Κι εγώ την τρύπα αυτήν πρέπει να την ανοίξω με την σειρά μου σε εσένα. Να σε κάνω να καταλάβεις.
Να σου δείξω για να μην λες ότι δεν ήξερες, όπως έλεγε ο Γιάννης.
Ανήμποροι και οι δυο, γιατί άλλοι αποφασίζουν πότε και με ποιόν τρόπο αυτό θα σταματήσει.
Ανήμποροι και πρόσφυγες κι εσύ κι εγώ, γιατί άλλοι αποφασίζουν ποια μέρα θα βάλουμε κι εμείς την ζωή μας σε έναν μπόγο...