Γράφει η Ειρήνη Πολίτου
Άλλο ένα βαρετό πρωινό της καραντίνας ξημέρωσε. Ή μάλλον ιδιαίτερο κι όχι βαρετό. Απρίλιος του 2020. Για μέρα, θα σας γελάσω. Την περίοδο της καραντίνας δεν υπάρχουν μέρες και νύχτες, υπάρχει μόνο η τηλεόραση που μας ενημερώνει για όσα συμβαίνουν στη χώρα. Στηνόμαστε κάθε απόγευμα στις έξι μπροστά από τη μεγάλη ή τη μικρή επίπεδη οθόνη και με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε αυτά που έχουν να μας πουν οι «ειδικοί». Και κάθε μέρα ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Μαυρίλα παντού. Μιλάνε μόνο για νούμερα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, μόνο αριθμοί. Αριθμοί θανάτων, εισαγωγών στις εντατικές, εισαγωγών στα νοσοκομεία. Κι εμείς καθόμαστε στον καναπέ ή στην πολυθρόνα και αναρωτιόμαστε αν θα μείνουμε ζωντανοί μέχρι την επόμενη μέρα.
Τρέμουμε στην ιδέα ότι τα ψώνια του σούπερ μάρκετ που μας έφερε το παιδί νωρίτερα μπορεί να είναι μολυσμένα και με μανία καθαρίζουμε τις συσκευασίες με οινόπνευμα ή απολυμαντικό, που είναι και δυσεύρετο. Όταν, δε, μας φέρουν κάποιο αντικείμενο που έχουμε παραγγείλει από το εξωτερικό, τότε αναλαμβάνει δράση το πρωτόκολλο της Πολιτικής Προστασίας ή όσα διαβάζουμε στο διαδίκτυο. Οδηγίες προς ναυτιλομένους, επικίνδυνες αποστολές όχι αστεία. Δεν παίζουμε με τον ιό. Ο ιός κολλάει στο χαρτί και θέλει τρία εικοσιτετράωρα για να πεθάνει, ο ιός αντέχει στο κρύο, στη ζέστη, ο ιός αυτό, ο ιός εκείνο, ο ιός…. Ο ιός που ταξίδεψε από την Κίνα μέσα σε ξενιστές και έφτασε στην Ευρώπη σαν κύριος, διαλύοντας κυριολεκτικά την κανονικότητά μας. Και ένα ωραίο απόγευμα ο πρωθυπουργός έβγαλε ένα διάγγελμα και μας είπε λίγο πολύ, «Μάγκες, από αύριο αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Βόλτες, ταξίδια, weekends, μπαράκια, εστιατόρια, πάρτι, καφέδες, θέατρα, κινηματογράφοι, shopping and fucking κομμένα… Αν θέλετε τη ζωούλα σας θα καθίσετε στα αβγά σας, είδατε τι έγινε στην Ιταλία. Από αύριο λοιπόν… κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Αρχίστε το μαγείρεμα, το πλέξιμο, την ξυλογλυπτική, καθαρίστε το σπίτι σας, ξανασυστηθείτε… με την οικογένειά σας, σαπίστε στην τηλεόραση, στον ύπνο, φάτε, πιείτε, χορέψτε… αλλά μόνοι. Ο ιός δεν αστειεύεται… Κι επειδή τα καλά παιδιά επιβραβεύονται… μπορείτε να μετακινείστε στέλνοντας ένα μηνυματάκι στο 13033». Και άλλα πολλά μας είπαν οι ιθύνοντες – να μην σας κουράζω τώρα αφού όλοι τα γνωρίζετε.
Το θέμα μας όμως είναι το σήμερα που ξύπνησα με έναν πονοκέφαλο άλλο πράγμα. Τι να κάνω; Αφού έχουμε πάρτι βράδυ παρά βράδυ. Διαδικτυακό πάρτι, μην φανταστείτε κάτι άλλο και καλέσετε την αστυνομία να μας μαζέψει. Έχουμε φτιάξει διάφορες ομάδες στα σόσιαλ και παρτάρουμε με τις κάμερες ανοιχτές. Χορεύουμε, πίνουμε, χαζομιλάμε, κλαίμε και γελάμε με τα χάλια μας. Μέσα σε είκοσι μέρες έχω πιει όλα τα ποτά που υπήρχαν στο σπίτι. Χτες βράδυ τελείωσα το τελευταίο μπουκάλι ουίσκι. Εγώ, ουίσκι; Κι όμως το ήπια, τι να έκανα; Κάπως πρέπει να διασκεδάσουμε κι εμείς οι φτωχοί εργένηδες. Δεν γίνεται να μαγειρεύω όλη μέρα, έχω πάρει ήδη πέντε κιλά. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που είχα στη βιβλιοθήκη μου και έχω σε καραντίνα στο μπαλκόνι τέσσερα φρέσκα που έφτασαν με κούριερ χτες. Μεταξύ των τεσσάρων κι ένα εξ Ιταλίας το οποίο θα μείνει καμιά εβδομάδα έξω και κάθε μέρα θα το ψεκάζω με ένα μείγμα αντισηπτικού με οινόπνευμα που έχω φτιάξει μόνη μου για να είμαι και σίγουρη, μην πάω σαν το σκυλί στο αμπέλι…
Με τούτο και με εκείνο όμως ξεχάστηκα να συστηθώ. Με λένε…678 ή 760 ή 134 ή… Όπως καταλάβατε είμαι κι εγώ ένας αριθμός ανάμεσα στους πολλούς που εύχομαι να μην συμπεριληφθεί στις λίστες του υπουργείου… Πώωωωπω… πήγε δώδεκα και δεν έχω πιεί ακόμα καφέ. Το τελετουργικό του πρωινού ξυπνήματος την περίοδο της πανδημίας είναι λίγο πολύ ίδιο κάθε μέρα. Ξύπνημα ό,τι ώρα και να είναι, άνοιγμα παραθύρου κουζίνας για να μπει καθαρός αέρας, άνοιγμα βραστήρα, μετάβαση στο μπάνιο για τα γνωστά, επιστροφή στην κουζίνα για τα επίσης γνωστά, καφέ, κέικ ή μπισκότα ή τηγανίτες ή ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα ή… κάτι τέλος πάντων για να γελάσω τη λιγούρα μου. Ό,τι πιο ανθυγιεινό υπάρχει στα ντουλάπια, στο ψυγείο ή στον πάγκο θα καταναλωθεί με περισσή όρεξη. Σήμερα θα φαγωθεί το τελευταίο κομμάτι κέικ βανίλιας με κομμάτια σοκολάτας που έφτιαξα προχθές. Μία μικρή φόρμα μιας χρήσης μου χάρισε τρία απολαυστικά πρωινά τα οποία συνοδεύονταν από έναν βαρύ καφέ φίλτρου και που με έκαναν να μουγκρίζω από ευχαρίστηση.
Ώπα, τι είναι αυτό στο παράθυρο; Ένα έντομο… Μμμ… ένα έντομο που όμως είναι αλλιώτικο από τα άλλα. Το έντομο αισθανόμενο την παρουσία μου αρχίζει και πετάει πάνω κάτω στο τζάμι ανοίγοντας τα φτερά του όσο περισσότερο μπορεί. Φοβάται αυτό, φοβάμαι κι εγώ. Οπισθοχωρώ και εξετάζω τις επιλογές μου. Οι τρίχες στον αυχένα μου έχουν σηκωθεί και κρύος ιδρώτας αρχίζει να με λούζει. Δεν μου αρέσουν τα έντομα. Δεν μου αρέσουν καθόλου θα έλεγα ή για να σας το κάνω πιο κατανοητό, τα μισώ και τα φοβάμαι. Είμαι εντομοφοβική επειδή είμαι αλλεργική. Όταν με τσιμπήσει κουνούπι γίνομαι τούμπανο κανονικό κι όχι σοσιαλμιντιακό. Αυτά τα αφήνω για άλλες. Ο ανήσυχος εισβολέας ανεβοκατεβαίνει στο παράθυρο για να μου δείξει ότι είναι εδώ και θα παραμείνει εδώ από τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία έξοδος για εκείνον. Πηγαίνω πιο κοντά και γουρλώνω τα μάτια μου για να δω καλύτερα. Πρόκειται για ένα υβρίδιο, κάτι μεταξύ σφήκας, μέλισσας και μεγάλης μύγας. Είναι μαύρο, έχει μακρύ σώμα -όχι συνεχόμενο- δύο κεραίες και δύο λεπτεπίλεπτα φτερά. Το τελείωμα του σώματός του είναι μυτερό χωρίς όμως να φαίνεται αν έχει κεντρί ή όχι. Μάλιστα…Το τριχωτό της κεφαλής μου αρχίζει να αντιδρά στην θέα του. Τελικά συνειδητοποιώ ότι ο απρόσκλητος επισκέπτης πρέπει να αποχωρήσει είτε το θέλει, είτε όχι. Το έντομο αισθανόμενο την παρουσία μου κουνιέται ρυθμικά πάνω-κάτω χωρίς όμως να αφήσει το τζάμι. Έχει κολλήσει στη λεία επιφάνεια με εκείνον τον μαγικό τρόπο που μόνο τα έντομα ξέρουν και το κάνουν χωρίς να γλιστρούν. Οι μακριές του κεραίες λαμβάνουν τα σήματα που του στέλνω για να φύγει αλλά τα αγνοεί. «Δεν θέλω να φύγω κυρά μου», είναι σαν να μου λέει κουνώντας τα φτεράκια του. Το τρίξιμο της πόρτας του απέναντι σπιτιού κάνει το έντομο να πεταρίσει για μία ακόμη φορά κι εγώ τρομαγμένη οπισθοχωρώ φωνάζοντας. Το έντομο ξανακολλάει στο λείο τζάμι και το αισθάνομαι να γελά εις βάρος μου. Το μυαλό μου πλάθει ιστορίες για το πως σκέφτεται και τι λέει από μέσα του. Μάλλον κάτι σαν, «αν νομίζεις ότι θα με ξεφορτωθείς έτσι εύκολα, γελιέσαι», πλανάται στην ατμόσφαιρα και είναι η δική μου σειρά να βρω τρόπο διαφυγής από την κουζίνα μου.
Ξαφνικά μια ιδέα καρφώνεται στο μυαλό μου και τρέχω προς το μπάνιο. Το πράσινο μπουκάλι εντομοκτόνου στέκεται σιωπηλό στο ντουλάπι του νιπτήρα πίσω από τα καθαριστικά περιμένοντας τη σειρά του για να φανεί χρήσιμο. «Ήρθε η ώρα σου», φωνάζω θριαμβευτικά και το αρπάζω δυνατά ρίχνοντας τα μπουκάλια με τα πολύχρωμα υγρά που την επόμενη μέρα θα γυαλίσουν πάτωμα και πλακάκια. Τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο και σταματώ σαν καρτούν μπροστά από το ψυγείο. Το έντομο κουνάει τις κεραίες του σαν να μου λέει, «δεν άντεξες μακριά μου». Προχωρώ αργά και προσεκτικά ώστε να μην κάνω θόρυβο και το ξεσηκώσω, βολιδοσκοπώ την κατάσταση και με θάρρος απλώνω το χέρι μου και πιέζω το έμβολο. Μικρά υγρά σωματίδια εκτοξεύονται με δύναμη πάνω στον εχθρό και ταυτόχρονα μια πολεμική κραυγή βγαίνει από τα βάθη του λαιμού μου. Το έντομο κουνιέται και αρχίζει να ταλαντεύεται χωρίς όμως να πέσει στον νεροχύτη. Ξαναπατάω το έμβολο με μεγαλύτερη δύναμη αυτή τη φορά και αρχίζω να βήχω από το δηλητήριο που γεμίζει το δωμάτιο. Τα μάτια μου τσούζουν και ο βήχας γίνεται εντονότερος αλλά το έντομο δεν πέφτει, κάθεται αγέρωχο στη θέση του και κουνάει απλά τα φτερά του περιπαίζοντας με. «Δεν θα πεθάνω κουφάλα νεκροθάφτη», το ακούω να λέει στο κεφάλι μου. Ο δηλητηριασμένος αέρας πυκνώνει και νιώθω να με πνίγει. Δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει, πιο πιθανό είναι να πεθάνω εγώ από το εντομοκτόνο παρά το έντομο. Κάνω πίσω για να συγκεντρώσω τη σκέψη μου και να δω πως θα πράξω από εδώ και πέρα. Η μυρωδιά είναι αποπνικτική. Κάτι πρέπει να κάνω και γρήγορα. Θέλω να πιώ καφέ και να φάω το τελευταίο κομμάτι κέικ. Η κοιλιά μου διαμαρτύρεται που την άφησα ατάιστη τόσες ώρες και παίζει ταμπούρλο χειρότερα από μένα που είμαι γενικά ατάλαντη. «Όχι», φωνάζω με θυμό, «δεν θα μου στερήσεις εσύ τις καθημερινές μου συνήθειες». Τεντώνω και πάλι το αριστερό μου χέρι και πόδι μπροστά κάνοντας μια προβολή που θα ζήλευε και ο καλύτερος ξιφομάχος και ως άλλη Γεωργιάδου ψεκάζω πιο δυνατά αυτή τη φορά και με δάκρυα στα μάτια από τις αναθυμιάσεις βλέπω τον εχθρό μου να πέφτει θεαματικά στον μεταλλικό νεροχύτη κάνοντας ένα πλονζόν σαν τον Ίκερ Κασίγιας όταν απέκρουσε το σουτ του Άριεν Ρόμπεν στον τελικό του μουντιάλ του 2010. «Επιτέλους», ουρλιάζω από χαρά και πηδάω σαν το παιδάκι που του χάρισαν το παιγνίδι που λαχταρούσε. Χωρίς να χάσω χρόνο τρέχω στο μπάνιο πλένω καλά τα χέρια μου και το πρόσωπό μου, ρίχνω λίγο φυσιολογικό ορό στα μάτια μου για να συνέλθουν, πλένω τα δόντια μου για να διώξω την απαίσια γεύση του δηλητηρίου και επιστρέφω τραγουδώντας στην κουζίνα για να τελειώσω με την πρωινή μου ιεροτελεστία. Βάζω νερό στον βραστήρα και μέχρι να ζεσταθεί βγάζω το κέικ από το ντουλάπι και το αφήνω στο τραπέζι. Με ένα μεγάλο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου ετοιμάζω τον καφέ και μόλις κάθομαι να απολαύσω τον εξαίσιο συνδυασμό της βανίλιας με τη λιωμένη σοκολάτα που είμαι σίγουρη ότι θα καλύψει με το παραπάνω τις γευστικές μου ανάγκες ακούω ένα βουητό πίσω μου. Κοιτάζω τρομοκρατημένη λοξά και βλέπω μια μικρή μαύρη σκιά να πλανιέται στον αέρα. Καρφώνω το βλέμμα μου στον νεροχύτη και συνειδητοποιώ ότι είναι άδειος. Γυρίζω το κεφάλι μου προς το τζάμι και αντικρίζω τον εφιάλτη μου να κουνά φτερά και κεραίες ακολουθώντας τη μουσική που ακούγεται από το απέναντι διαμέρισμα… «It Ain’t Over Till The Fat Lady Sings» .
Με γρήγορες κινήσεις βάζω σε έναν δίσκο τον καφέ και το κέικ και με το ένα μάτι κολλημένο στο παράθυρο φοβούμενη τις αντιδράσεις του κατευθύνομαι προς το σαλόνι αφήνοντάς το να απολαύσει τη νίκη του σκεπτόμενη πως πύργο μπορεί να μην έχουμε στην Αργυρουπόλεως, αλλά έχουμε Βαμπίρ!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
Ειρήνη Πολίτου
Κατοικώ στο κέντρο της Αθήνας και ρουφάω καθημερινά το πολύτιμο καυσαέριο αυτής της πόλης. Ταξιδεύω με το νου σε γνωστά και άγνωστα μέρη και απορροφώ την ενέργεια τους ώστε να μπορέσω να τη μεταδώσω στους φίλους, στους συνεργάτες και στους μαθητές μου. Κάποιες φορές τα καταφέρνω και κάποιες όχι. Εξάλλου η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι…
