Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Το Prelude to Ecstasy από τις (The) Last Dinner Party είναι ένας δίσκος που σε ταξιδεύει. Κάθε κομμάτι είναι μια πρόσκληση σε έναν κόσμο προ της αποκάλυψης, όπου η μουσική και οι στίχοι υπόσχονται μια απόδραση από τη μονοτονία της καθημερινότητας. Η σύγκριση με το Hunky Dory του Bowie είναι αναπόφευκτη, αλλά τα θεματικά τους προσεγγίζουν περισσότερο το Blackstar. Το «Nothing Matters» ξεχωρίζει για την νιχιλιστική του ατμόσφαιρα, ενώ το «Gjuha» προσθέτει μια φαντασμαγορική διάσταση στη συλλογή. Η Abigail Morris, με την παρουσία της, ξεδιπλώνει ταλέντο και δεξιότητα, αγγίζοντας θέματα όπως το φύλο και η εξουσία με έναν τρόπο που μόνο λίγοι τολμούν. Το Prelude to Ecstasy δεν είναι απλώς ένας δίσκος - είναι μια εμπειρία που συνδυάζει τον πολιτισμό, την ιστορία και την τέχνη με έναν τρόπο που σε καλεί να τα ανακαλύψεις ξανά και ξανά.
Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το Prelude to Ecstasy των Last Dinner Party, ένιωσα ότι βρίσκομαι σε ένα ιδιόμορφο ταξίδι μέσα από τον χρόνο και τον χώρο. Ο δίσκος, μια μουσική συνοδεία για ένα προ-αποκαλυπτικό γεύμα, μεταφέρει τον ακροατή σε έναν κόσμο όπου η πολυτέλεια συναντά το παράδοξο, και η καθημερινή ζωή εκτοξεύεται σε διονυσιακά ύψη.
Η μπάντα διαχειρίζεται με εντυπωσιακό τρόπο το συνδΥασμό διαφόρων μουσικών ειδών, από την πομπώδη ορχηστρική εισαγωγή που μου θύμισε τον Danny Elfman, έως τις ηλεκτρικές κιθάρες που αναπαράγουν την ατμόσφαιρα του «Wish You Were Here» των Pink Floyd. Τα τραγούδια «Gjuha» και «Portrait of a Dead Girl» αποτελούν μαρτυρίες της μουσικής ευρυμάθειας των LDP, με την προσθήκη μαντολίνου και πιάνου αντίστοιχα, δίνοντας στον δίσκο μια ποικιλομορφία που σπάνια συναντάται.
Το τραγούδι «Nothing Matters» αποτελεί την κορύφωση της ριψοκίνδυνης διάθεσης του άλμπουμ, προτού αυτό κλείσει με την υπνωτική βαθύτητα του «Mirror». Η διαδρομή από την ανάλαφρη μελωδία του «Gjuha» έως την ηχητική ηρεμία του «Mirror» υπήρξε μια απόλυτα απολαυστική εμπειρία.
Αυτό που πραγματικά με συγκίνησε στο Prelude to Ecstasy ήταν η ικανότητα της μπάντας να πειραματίζεται με την ταυτότητα του φύλου μέσα από τους στίχους της. Τραγούδια όπως το «Caesar on a TV Screen» και το «Beautiful Boy» εξερευνούν την ρευστότητα της ταυτότητας με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα προκλητικός και ενσυναίσθητος. Η Abigail Morris και η μπάντα δεν φοβούνται να παίξουν με τις προσδοκίες του κοινού και τις συμβατικές έννοιες γύρω από το φύλο, προσφέροντας έναν ήχο που είναι τόσο πρωτότυπος όσο και ανατρεπτικός. Το «The Feminine Urge», με την εικονογραφία του κλασικού μύθου και την αναφορά σε ένα «βαθυκόκκινο συκώτι απλωμένο στα βράχια», δείχνει την ικανότητα της Morris να μετατρέπει τον πόνο και τη δυσκολία σε κάτι όμορφο και αγνό. Κάθε τραγούδι είναι μια πρόσκληση σε μια πιο ανοιχτή και απελευθερωμένη κατανόηση του εαυτού και της ταυτότητας, κάνοντας το Prelude to Ecstasy έναν οδηγό για την ανακάλυψη και την αποδοχή.
Κλείνοντας, πιστεύω πως αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2024. Άλλωστε, στη πορεία του στα Charts της Αγγλίας, το indie-rock πενταμελές συγκρότημα (Abigail Morris, Lizzie Mayland, Emily Roberts, Georgia Davies και Aurora Nishevci) κατέκτησε το φετινό βραβείο BRITs Rising Star και το BBC Sound Of 2024, ένα διπλό σημαντικό επίτευγμα που φανερώνει τη δυναμική του hype που τις συνοδεύει.
