Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής
Στην ποπ κουλτούρα και κυρίως στην ιστορία της μουσικής υπάρχει το λεγόμενο φαινόμενο των «one hit wonders», δηλαδή καλλιτέχνες και συγκροτήματα που γνώρισαν τεράστια επιτυχία με ένα τραγούδι ή ένα άλμπουμ, απέκτησαν φήμη, έχτισαν καριέρες, κέρδισαν δόξα και, κυρίως χρήματα, αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Ουσιαστικά, μιλάμε κυριολεκτικά για «φαινόμενα» που δεν κατάφεραν πότε να επαναλάβουν κάτι αξιόλογο καταλήγοντας στην αφάνεια και στην αδιαφορία κοινού και εταιρειών. Υπάρχει βέβαια και το παράδειγμα των καλτ ηρώων Kerbdog...
Το 1991, στο Κιλκένι της Ιρλανδίας, τρεις φίλοι στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, μάλλον μέτριοι μαθητές που βαριούνται αφόρητα, περιμένουν πώς και πώς να βρεθούν μετά το σχολείο για να κάνουν BMX και να ακούσουν τους τρομερούς και φοβερούς Fudge Tunnel, την αγαπημένη τους μπάντα. Σύντομα, οι Cormac Battle (φωνή/κιθάρα), Colin Fennelly (μπάσο) και Darragh Butler (τύμπανα) θα σχηματίσουν το δικό τους συγκρότημα, τους Kerbdog, τζαμάροντας κυρίως πάνω σε τραγούδια των Sonic Youth, Loop, Spacemen 3, Fugazi και Big Black. Ένα χρόνο μετά, το 1992, ο φίλος τους Billy Dalton, ο οποίος είχε μεγάλη αδυναμία στους Metallica και τους Slayer, εντάσσεται στην μπάντα ως δεύτερος κιθαρίστας, και το 1993 οι Kerbdog υπογράφουν στη Mercury.
Οι ηχογραφήσεις του ντεμπούτου τους ξεκινούν το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς στην Ουαλία και τα Rockfield Studios, την ίδια στιγμή μάλιστα που οι Βραζιλιάνοι τιτάνες Sepultura, στην διπλανή πόρτα, ηχογραφούν το Chaos A.D. Ο Max Cavalera, γνωστός για την αγάπη του στις εναλλακτικές μπάντες που βρίσκονται στις παρυφές του metal, θα πλησιάσει τους άσημους Ιρλανδούς και οι δύο μπάντες θα έρθουν κοντά και θα γίνουν φίλοι, περνώντας ώρες παρέα εκτός του στούντιο. Μάλιστα, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ανάμεσα στα δυο συγκροτήματα διεξήχθη ένας ποδοσφαιρικός αγώνας 5x5!
Το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ των Kerbdog θα κυκλοφορήσει τα τέλη Μαρτίου του 1994. Ηχητικά, συνδυάζουν βαριά και ασήκωτα metal-ικά ριφ με τις έξυπνες μελωδίες των Pixies, ένα μουσικό μπλέντερ που μέσα του έχουν ρίξει το Hate Songs In E Minor των Fudge Tunnel, το «Houdini» των Melvins, το Louder Than Love των Soundgarden και φυσικά το Bleach των Nirvana - υπεύθυνος για όλα αυτά, βέβαια, είναι ο Jack Endino, ο γκουρού της Σκηνής του Σιάτλ, που είχε αναλάβει την παραγωγή. Οι πρώτες πολύ καλές κριτικές δεν αργούν να έρθουν χάρη στα σινγκλ «Dry Riser» και «Dummy Crusher».
Ο μουσικός τύπος και κυρίως το βρετανικό Metal Hammer και το Kerrang! σχολιάζουν για την μουσική των Kerbdog με φράσεις όπως: «Οι Hüsker Dü διασκευάζουν το Black Album των Metallica» και «Αν ο Eddie Vedder έπαιζε στους Helmet». O Andy Cairns των Therapy? τους γουστάρει τρελά και θα τους πάρει μαζί του. Η περιοδεία των Therapy? και Kerbdog, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία και όλοι περιμένουν το επόμενο βήμα των Ιρλανδών από το Κιλκένι.
Το καλοκαίρι του 1995, οι Kerbdog ξεκινούν τις ηχογραφήσεις του δεύτερου άλμπουμ τους και αυτή τη φορά ταξιδεύουν στο Λος Άντζελες και στα φημισμένα Sound City Studios. Την παραγωγή αυτή τη φορά αναλαμβάνει ο Garth «GGGarth» Richardson, γνωστός για το ντεμπούτο άλμπουμ των Rage Αgainst the Machine. Τη διετία 1994-5, τα όρια μεταξύ εναλλακτικού rock και metal πλέον είναι δυσδιάκριτα. Πολλές μπάντες χαρακτηρίζονται ως alternative metal και ήδη η μετα-grunge εποχή τα πάει εξαιρετικά καλά εμπορικά εξαιτίας (παραδόξως) του «Smash» και του «Self Esteem» των Offspring, αλλά και των άλμπουμ Sixteen Stone των Bush και Frogstomp των Silverchair – δύο εμπορικά επιτυχημένα συγκροτήματα αν και η συνέχεια τους είναι από μέτρια έως εντελώς αδιάφορη. Όλα δείχνουν ότι έχει έρθει η ώρα των Kerbdog. Η ηχογράφηση ολοκληρώνεται μέσα σε 4 μήνες και τον Δεκέμβρη του 1995 το On The Turn είναι έτοιμο. Το συγκρότημα είναι ενθουσιασμένο μιας και θεωρούν ότι έχουν τελειοποιήσει των ήχο τους παντρεύοντας απλά, τα ριγμένα σε D riffs με μια ποπ ευαισθησία που μπορεί να συναγωνιστεί τους Sugar του Bob Mould των Hüsker Dü και, φυσικά, την quiet/loud λογική του Frank Black των πανταχού παρόντων στα 90s, Pixies.
Οι Kerbdog επιστρέφουν στην Ιρλανδία και τότε τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν. Ο Billy Dalton θα εγκαταλείψει το συγκρότημα μετά την επιστροφή τους από το Λος Άντζελες, για να αναλάβει την επιχείρηση της οικογένειας του. Και σα να μην έφτανε αυτό, στις αρχές του 1996, η Mercury εξαγοράζεται από την εταιρεία PolyGram. Οι ανακατατάξεις αυτές θα σταθούν καταστροφικές για τους Kerbdog. To συμβόλαιο τους θα μεταβιβαστεί στη Fontana Records, μια θυγατρική της Vertigo στην PolyGram. Οι αλλαγές αυτές θα οδηγήσουν σε επανειλημμένες αναβολές της κυκλοφορίας και το On The Turn θα καθυστερήσει πολύ να βρει τον δρόμο του στα δισκοπωλεία. Εν τέλει, το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει στις 31 Μαρτίου του 1997, τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, αλλά το momentum έχει πλέον χαθεί.
Παρά τα εξαιρετικά singles («J.J.'s Song», «Sally», «Mexican Wave») και τις διθυραμβικές κριτικές (το Kerrang! έκανε λόγο για το πρώτο Nevermind στην μετα-Nevermind εποχή των Nirvana), ο μουσικός κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού. Είχε έρθει η στιγμή της britpop, της χορευτικής μουσικής και των Spice Girls. Χωρίς καλή διανομή στην Αγγλία, το On The Turn θα φτάσει στο νούμερο 64 των βρετανικών τσαρτ, ενώ δεν θα εμφανιστεί ποτέ στην αμερικανική! Οι πωλήσεις δεν ικανοποίησαν τη Mercury που και αποφάσισε να αφήσει τους Kerbdog χωρίς συμβόλαιο και λίγο αργότερα να τους διαγράψει από τον κατάλογό της. Χωρίς συμβόλαιο, οι Kerbdog εμφανίζονται ζωντανά και κυνηγούν κάθε φεστιβάλ. Οι Sepultura, που δεν ξεχνούν τους φίλους τους, θα τους πάρουν μαζί τους στην σκηνή. Η Dreamworks θα εκδηλώσει ενδιαφέρον για το συγκρότημα ζητώντας τα δικαιώματα του On The Turn για την προώθηση του άλμπουμ στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά η Mercury θα αρνηθεί. Οι Kerbdog διαλύονται τον Μάρτιο του 1998.
Λίγο μετά οι Cormac και Darragh, με νέο μπασίστα τον Mick Murphy, θα σχηματίσουν τους Wilt. Ο ήχος τους αυτή τη φορά είναι πιο κοντά στους Weezer παρά στους Hüsker Dü. Από το 1998 μέχρι το 2003 οι Wilt θα ηχογραφήσουν δύο άλμπουμ χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη επιτυχία.
Μέχρι σήμερα, ο Andy Cairns των Therapy? υποστηρίζει ότι οι Kerbdog είναι η πιο αδικημένη μπάντα των 90s. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το ομώνυμο άλμπουμ τους είναι καλύτερο από το Bleach, εκτιμώντας ότι το ντεμπούτο των Nirvana είναι ένα μέτριο άλμπουμ που η εμπορική του επιτυχία οφείλεται κυρίως στην ιστορία του Kurt Cobain και των Nirvana και ότι, αντιθέτως, η ιστορία είναι αυτή που αδίκησε παράφορα τους Kerbdog. Ένα συγκρότημα που σχηματίστηκε λίγους μήνες μετά τους Pearl Jam και τους Blind Melon και σχεδόν ταυτόχρονα με τους Stone Temple Pilots. O Simon Neil των Σκωτσέζων Biffy Clyro, ενός από τα μεγαλύτερα arena rock συγκροτήματα τις περασμένης δεκαετίας (κάποια στιγμή το μέγεθος τους ήταν ανάλογο των Muse), είχε δηλώσει: «Οι Kerbdog είναι ένα από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα που υπήρξαν ποτέ. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους και το On The Turn πρέπει να είναι μέρος της ροκ παιδείας όλων. Μου άνοιξαν τα μάτια για το τι μπορείς να κάνεις με τα riffs και τη μελωδία και είναι ο λόγος που στους τρεις τελευταίους δίσκους μας συνεργαστήκαμε με τον Garth Richardson. Είναι έγκλημα που οι Kerbdog δεν είναι ψηλότερα από κάθε άλλη μπάντα της χώρας ως ήρωες».
Οι τέσσερις Kerbdog έχουν επανενωθεί από το 2005 και παίζουν ζωντανά κάνοντας sold out μέχρι σήμερα. Έχουν ένα φανατικό κοινό που τους ακολουθεί μεγαλώνοντας έτσι το cult status της μπάντας από το Κιλκένι της Ιρλανδίας που μπορεί η (μουσική) ιστορία να τους αδίκησε, αλλά τα δύο τους άλμπουμ είναι η απόδειξη της αδιαμφισβήτητης αξίας τους. Όπως έγραψε ο μουσικοκριτικός Ned Raggett: «Φοβερά εμπνευσμένα τραγούδια, που πατούν πάνω στην riff-ολογία των Metallica και τις μελωδίες των Hüsker Dü, για να σε οδηγήσουν στα πιο κουλ sing-along και πιασάρικα ρεφρέν. Με λίγη περισσότερη προβολή από την εταιρεία τους και σαν μπάντα και με καλύτερη τοποθέτηση στη metal κοινότητα, στην οποία ανήκαν ως ένα βαθμό, θα κάλλιστα μπορούσαν να γέμιζαν αρένες στάδια. Ο θεός ξέρει ότι οι Kerbdog, με μόλις δύο άλμπουμ, έκαναν πολύ καλύτερη δουλειά από ό,τι έκαναν ποτέ οι Bush. Με τα χρυσά συμβόλαια, την προβολή και τις αμφιλεγόμενες (ποιοτικά) δισκογραφίες. Αλλά έτσι θέλησε η μοίρα».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Sonic Youth: Το τέλος... (Σάο Πάολο, Βραζιλία, 14/11/2011)
Nirvana: Το "Love Buzz", και μερικές φωτογραφίες με γνωστές και άγνωστες πτυχές της μπάντας...
Οι τελευταίες ημέρες του Chris Cornell...
Η τελευταία συναυλία των Nirvana (1η Μαρτίου 1994)...
O Eddie Vedder (Pearl Jam) και τα 13 άλμπουμ που άλλαξαν τη ζωή του...
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
Προκόπης Σαμαρτζής
Ανορθόδοξος μουσικόφιλος, επιλεκτικός βιβλιοφάγος, ένας όχι και τόσο σινεφίλ που αγαπά τις ταινίες από την Αμφιάλη
