Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Την Πέμπτη 2 Νοεμβρίου, οι Robert Sin & The Huckleberries θα μοιραστούν τη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus με τους She Tames Chaos σε ένα ακόμα φθινοπωρινό live  event οργανωμένο από το Merlin's Music Box

Ο Robert Sin είναι από τους λίγους εγχώριους με μουσική παιδεία που συγκροτείται από ένα ιδιαίτερα διευρυμένο φάσμα ιδιωμάτων, από την γένεση έως και την σύγχρονη έκφραση της μουσικής, γεγονός που τον κάνει να διαφέρει αισθητά από τους σύγχρονούς του, τόσο στη σύνθεση όσο και στην ευαίσθητη ερμηνεία του. Πτυχιούχος Αρμονίας, μεγαλωμένος μέσα στη μουσική από τον πατέρα του που υπήρξε λάτρης και εγκυκλοπαιδικός γνώστης της μουσικής και ο ίδιος, όλως παραδόξως ή και καθόλου, ο Robert διάλεξε να εκφραστεί μέσα από το δρόμο της Americana, χωρίς όμως να αφήνει απέξω από τη μουσική του τις συναισθηματικές και εκφραστικές αξίες του ευρύτερου πεδίου του rock ‘n’ roll.

Οι Huckleberries αεροβατούν ανάμεσα στην Americana, τα Blues και το Dream Psych Rock με χαρισματικές μεταλλάξεις των ακουσμάτων του frontman τους. Ο βαθύς, μεστός ήχος του συγκροτήματος δεν περιορίζεται όμως εκεί για τον απλούστατο λόγο ότι μαζί με τον Robert παίζουν μουσικοί από πολλές και διαφορετικές μουσικές τάσεις. Με πρώτο και καλύτερο το δίδυμο Χαμπίπη – Μπουρούσα γνωστό από το συγκρότημα των Libido Blume, στην κιθάρα και τα τύμπανα αντιστοίχως, σε θέση έκπληξη την Evi Hassapides Watson των Echo Tattoo και των She Tames Chaos  που εδώ παίζει μπάσο και τραγουδάει backing vocals, τον Θοδωρή Καράμπαληστα πήκτρα, και τον γνωστό Pedal Steeler John Hardy (Dustbowl, Thee Holy Strangers). Το ντεμπούτο άλμπουμ των Robert Sin and the Huckleberries, με τίτλο …And the Ghosts in Between κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2016.  

Καταρχήν να σε ευχαριστήσω για την συνέντευξη. Οι Robert Sin & the Huckleberries είναι μια καινούρια μπάντα η οποία κινείται στον χώρο της Americana. Τι είναι αυτό που σας οδήγησε σε αυτά τα μουσικά μονοπάτια;

Η ευχαρίστηση και η τιμή είναι δική μας. Είμαστε μια σχετικά καινούρια μπάντα, καθώς κοντεύουμε τα τρία χρόνια. Η αγάπη μου για αυτόν τον ήχο και αυτή τη μουσική έσπρωξε (θα μπορούσες να πεις και κλώτσησε) τους υπόλοιπους να στραφούν προς το είδος. Οι επιρροές μας είναι πολλές και νομίζω πως αν βγάλεις την ταμπέλα μπορείς να ακούσεις πολλά μουσικά στυλ πίσω από τα τραγούδια μας. Έχει πλάκα, γιατί χθες το βράδυ, μετά το live μας στο Zoo, κάποιος μας ρώτησε πόσο Joy Division έχουμε ακούσει και εξεπλάγην όταν του είπαμε ότι δεν έχουμε ακούσει αρκετά.

Τελευταία βλέπουμε όλο και περισσότερες μπάντες να συνθέτουν πάνω στην Americana. Ποιο πιστεύεις ότι είναι ερέθισμα για να γράψει κανείς αυτό το στυλ μουσικής;

Πιστεύω ότι αυτό που αποκαλούμε μεταξύ μας Americana, βασίζεται κυρίως στην αμεσότητα και στην ειλικρίνεια της μουσικής και της στιχουργικής. Είναι ένα όχημα το οποίο επιτρέπει σε πολλούς songwriters να αποτυπώσουν πιο προσωπικά τις εμπειρίες του. Δεν ξέρω πόσο παράδοξο είναι ότι έχει δημιουργηθεί μία τέτοια σκηνή στην Ελλάδα. Ίσως πολλοί μουσικοί ωριμάζοντας να κατασταλάζουν εκεί, ίσως πάλι να φταίει και ένα γενικότερο ξέσπασμα αυτού του ήχου και, κυρίως, αυτού του όρου και της υπερπροβολής του από τα αμερικάνικα media.

Δισκογραφικά έχουμε το πρώτο σας LP “…And The Ghosts In Between”. Τη μουσική και τους στίχους τα έχεις γράψει εσύ ή είναι μια συλλογική δημιουργία;

Τη μουσική και τους στίχους τα γράφω εγώ. Ξεχωρίζω τα κομμάτια που πιστεύω ότι θα μπορούσαν να παιχτούν από τη μπάντα και τα πηγαίνω στην πρόβα, όπου εκεί όλοι βάζουν τις ιδέες τους και τις επιρροές τους. Πριν όμως από το “…And The Ghosts In Between” είχα κυκλοφορήσει με τη βοήθεια μίας κολεκτίβας φίλων και μουσικών τους “Sinners” ένα EP με τίτλο “Death & Other Misdemeanors” το οποίο κυκλοφόρησε μόνο ψηφιακά και η ύπαρξη του οποίου δεν έγινε αντιληπτή από πολλούς.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης σε όλα τα επίπεδα. Πως επηρεάζει η Αθήνα της κρίσης ένα νέο μουσικό;

Για μένα προσωπικά η Αθήνα της κρίσης είναι η νόρμα μου. Δεν έχω ζήσει την «χρυσή εποχή» των 80s και των 90s. Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσεις ως μουσικός. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζω να επιμένω στο να γράφω, να προβάρω, να ηχογραφώ, με μηδενικά έσοδα από συναυλίες και με αρκετά μικρή αναγνώριση. Μετά συνειδητοποιώ ότι είναι αδύνατο να σταματήσεις να κάνεις αυτό το οποίο αγαπάς, ακόμα και αν οι συνθήκες είναι πολύ άσχημες. Όλοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και να βγάλουν κέρδος σε βάρος των μουσικών οι οποίοι… προφανώς γεμίζουν το ψυγείο τους με χειροκρότημα. Το θετικό είναι ότι υπάρχει ένα αίσθημα σύμπνοιας από τους περισσότερους μουσικούς και τα συγκροτήματα οι οποίοι αλληλοστηρίζονται.

Θα δούμε σύντομα κάποια νέα δισκογραφική σας δουλειά; Αν ναι, θα κινείται στο ίδιο μουσικό ύφος ή θα μας εκπλήξετε;

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο στούντιο και θα θέλαμε να κυκλοφορήσουμε κάτι μέσα στο 2018. Νομίζω πως δύο χρόνια μετά από την πρώτη φορά που μπήκαμε στο στούντιο η μπάντα έχει ωριμάσει και έχει δεθεί, οπότε σίγουρα παίζουμε καλύτερα. Μιξάροντας ο ίδιος τα κομμάτια, μου αρέσει να πειραματίζομαι με ήχους και να προσθέτω διάφορες «σάλτσες» στα τραγούδια. Νομίζω πως θα υπάρχουν κάποιες εκπλήξεις, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα μας το πείτε εσείς και ο κόσμος, όταν με το καλό είναι όλα έτοιμα.

Σε λίγες μέρες θα σας δούμε στο ΙΛΙΟΝ PLUS δίπλα στους She Tames Chaos. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Όπως είπα και πιο πάνω είμαστε στο στούντιο και «παίζουμε» με τα καινούρια μας τραγούδια. Από εκεί και πέρα στόχος είναι τα live, όσα περισσότερα γίνεται, να περνάμε καλά και να δημιουργούμε.

 

ROBERT SIN & THE HUCKLEBERRIES

Robert Sin (φωνή, κιθάρα)

Evi Hassapides Watson (μπάσο, φωνή)

Dimitris Bouroussas (τύμπανα)

Stelios Habipis (κιθάρα)

Τhe Karampalis (πλήκτρα)

John Hardy (pedal steel)

 

bandcamp

facebook