«Σε μια συναυλία στο Τορόντο κάποιος πέταξε στη σκηνή ένα ζωντανό κοτόπουλο. Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κάποιος θα έφερνε ένα κοτόπουλο σε ένα rock φεστιβάλ...

“Για να δούμε, έχω τα εισιτήρια, το πορτοφόλι μου, τα ναρκωτικά μου, το κοτόπουλό μου, εντάξει, είμαι έτοιμος. Φύγαμε”. Ιδού λοιπόν, ένα άσπρο κοτόπουλο πάνω στη σκηνή. Κι εγώ το πατάω στο κοινό κι ο κόσμος το κάνει κομμάτια. Το κουφό είναι ότι στις πέντε πρώτες σειρές κάθονταν άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια. Κι έτσι, εκείνα τα ανάπηρα παιδιά ήταν που κομμάτιασαν το κοτόπουλο. Παντού υπήρχαν άσπρα φτερά. Νόμιζα ότι θα έφευγε πετώντας μακριά ή ότι κάποιος θα αποκτούσε ένα ωραίο πουλάκι από τον Alice Cooper, χωρίς βέβαια να γνωρίζω ότι έστελνα το κοτόπουλο στο θάνατό του. Την επόμενη μέρα χαζεύω την εφημερίδα και τα χάνω όπως θα τα έχανε ο οποιοσδήποτε: “Ο Alice Cooper σκοτώνει κοτόπουλο και πίνει το αίμα του”. Kαι λέω, “Πώς είπατε;”. Αλλά όταν έχεις μια περσόνα σαν του Alice Cooper, τα πάντα είναι πιστευτά».