Με αφορμή την χρονιά που διανύουμε και που σε λίγες μέρες εκπνέει καταθέτω εδώ,στο μαγικό κουτί μερικές σκέψεις-κουρέλια
με την ελπίδα ο αόρατος μάγος να τα μετατρέψει σε ρούχα προκειμένου να καλύψω την γύμνια μου, όχι μόνο εγώ, αλλά και άλλοι
συνοδοιπόροι της γενιάς μου, ξεβράκωτοι όλοι μαζί και ο καθένας χώρια.
Την χρονιά των αναχωρήσεων ή περίπου έτσι θα την περιγράφουμε όταν θα μας ρωτάνε. Την χρονιά των ανώφελων υποχωρήσεων
των τέρμα κολλημένων στον τοίχο, θα σκεφτόμαστε φωναχτά, γιατί μπορεί αυτός στο Βερολίνο τότε να έπεσε, αλλά ο δικός μας έχει
την ιδιότητα να είναι στατικό δομικό στοιχείο του ουρανού που μας σκεπάζει ή έτσι πιστεύουμε.
(photo: Aylos Abies Sylos)
Την χρονιά της απάθειας που εκφράστηκε πολλές φορές μέσα από κύματα αμέτρητης συμπάθειας αλλά και τίποτα άλλο, λες
Κι αυτή δεν είναι δανεικιά κι αγύριστη.
Την χρονιά που οι στυγερές δολοφονίες επαναλήφθηκαν με τον πιο θρασύ τρόπο ,με επιπλέον μάρτυρες όλους εμάς ,μέσα σε
κλιματιζόμενες αίθουσες αναβλητικών και ανάλγητων δικαστηρίων.
Την χρονιά που οι γλυκές συμμορίες γίνανε τόσο πικρές που ούτε ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ δεν θα μπορούσε ,αν ζούσε, να
τις σκηνοθετήσει σε μια ακόμα πικρή ταινία, κάτι σαν "Σύνταγμαπλατς", ίσως. Εμείς οι πνευματικοί κληρονόμοι που δεν παίρνουμε
μία γιατί ο φόρος κληρονομιάς είναι αβάσταχτος και αδυνατούμε να τον πληρώσουμε ,έτσι αυτή πλειοδοτείται σε ευαγή ιδρύματα
του εξωτερικού και του απόδημου ανθού της νεολαίας μας.Την χρονιά που πιστέψαμε κάποιοι από όλους εμάς ότι θα τα ξαναφτιάξουμε τα στέκια, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων αλλά ως γνήσιοι
αισθηματίες την πατήσαμε και έκτοτε παραμένουμε ανέστιοι και ανήμποροι να βοηθήσουμε ακόμα κι αυτούς που πνίγονται.Την χρονιά της απόλυτης συναισθηματικής αστάθειας αλλά και της απορίας σχετικά με τον μύθο του χαμένου που τα
παίρνει όλα,
λέω τώρα, αν οι χαμένοι είναι πολλοί δεν παίρνουν απολύτως τίποτα και υποψιάζομαι πως δεν θα μάθουμε ποτέ αν τελικά ξεκίνησαν όλα
από την Γκλεντόρα ή από την ατέλειωτη δίψα μέσα σ' αυτή την έρημο των ανεπίστροφων μονολόγων μας.
Ελπίζω τέλος, γιατί μέχρι τότε θα ελπίζω, σε συγκλίνουσες πορείες που τα συνθήματα θα περισσεύουν και τα βλέμματα απλά και όμορφα
θα διασταυρώνονται κάτω από τους ήχους ενός τραγουδιού που ακόμα δεν έχει γραφτεί.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή.
Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης...
Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή.
Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης...
Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή.
Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης...
Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.