OI DISMISSERS ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ANFO ΣΤΟ ILION plus ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017 ΣΕ ΜΙΑ PUNK ROCK ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ MERLIN'S MUSIC BOX ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ plus. (Για περισσότερες πληροφορίες... ΕΔΩ)

Οι Dismissers ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2012, αρχικά σαν κουαρτέτο με τον Νίκο Τσουλούφη στη φωνή και στην κιθάρα. Άρχισαν να γράφουν κομμάτια και το 2015 προστέθηκε στην παρέα τους ο κιθαρίστας και παλιός συνεργάτης των Outsiders, των Dustbowl και των Duo Jet Band Ίωνας Νικολάου, οπότε ο Νίκος ανέλαβε αποκλειστικά το ρόλο του τραγουδιστή. Η πρώτη μπάντα του Νίκου ήταν οι Αδιέξοδο για να ακολουθήσει η θητεία του στους Deus X Machina και, στη συνέχεια, στους Bad Luck Souls, ενώ παράλληλα με τους Dismissers παίζει μπάσο στους ANFO. Ο κιθαρίστας Δημήτρης Βάσσης έπαιζε σε διάφορες punk μπάντες όπως οι Shackle Me Not, οι Healthy Drain, και οι 3 Chord Sinners, ο μπασίστας Γιώργος Καρβουνίδης υπήρξε μέλος των Red Out, των Άρνηση Eκτέλεσης Kαθήκοντος, και των Bad Luck Souls και ο ντράμερ Νίκος Βάσσης επίσης προέρχεται από τους punks Shackle Me Not, και τους 3 Chord Sinners, έχοντας συμμετάσχει σε σχήματα που πειραματίστηκαν με το funk και τη reggae όπως οι Paranga Sound System.

Ο Νίκος μίλησε στον Αντώνη Ζήβα και στον Γιάννη Καστανάρα και ιδού το αποτέλεσμα…

φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

 

Γ.Κ.: Πως θα προσδιόριζες μουσικά και κοινωνικά τους Dismissers;

Θα χαρακτήριζα τον ήχο μας punk rock. Τώρα, όσο για το κοινωνικό κομμάτι, ανήκουμε στην εργατική τάξη και προσπαθούμε να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας παίζοντας μουσική και συμμετέχοντας ταυτόχρονα σε ό,τι μας αφορά απέναντι στην καταναλωτική καπιταλιστική κοινωνία.

Α.Ζ.:  Ποιο είναι  το χαρακτηριστικό στοιχείο που μπορεί να ορίσει σήμερα μια punk μπάντα ως τέτοια;

Είναι πολλά, αλλά θεωρώ ότι ο ήχος, η θεματολογία των στίχων και η συμπεριφορά της μπάντας σαν οντότητα σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι κάποια από αυτά.

Γ.Κ.: Ισχύει σήμερα η ρήση «punks not dead»;

Ισχύει σήμερα η ρήση rock is dead? Το rock υπάρχει, παράγει μουσική και έχει μια συνέχεια όλα αυτά τα χρόνια στο μουσικό γίγνεσθαι παρόλες τις αλλαγές στις φόρμες που έχουν επέλθει. Το punk υπάρχει, όχι όπως ήταν στην αρχική του μορφή, αλλά σαν δικαίωμα που δόθηκε στους μουσικούς αλλά και στην ίδια τη μουσική να πάνε παραπέρα. Έδωσε κι ακόμη δίνει το δικαίωμα στον καθένα να πιάσει ένα όργανο και να κάνει τη δικιά του μπάντα, να πει αυτά που θέλει, να κάνει τους δικούς του δίσκους και συναυλίες. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό ήταν το αρχικό πνεύμα και από τη στιγμή που η μουσική συνεχίζεται, το πνεύμα παραμένει ζωντανό.

Α.Ζ. : Ένα από τα χαρακτηριστικά σημεία του punk κυρίως ως φιλοσοφία, ήταν η επιθυμία του «να πεθάνει» πριν οι λογιών λογιών έμποροι το εκμεταλλευτούν και το αφομοιώσουν στην καταναλωτική κουλτούρα ως life-style. Τελικά το punk όχι μόνο καθιερώθηκε ως life-style αλλά επηρέασε  πολλές διαφορετικές καλλιτεχνικές τάσεις και δημιουργήματα εκτός της ίδιας της μουσικής. Από την ενδυματολογική και γενικότερα στυλιστική μόδα, μέχρι τη ζωγραφική και τη τυπογραφία, για να αναφέρω ενδεικτικά. Πιστεύεις ότι τελικά αυτό θα μπορούσε να είναι και μία «νίκη» για την punk φιλοσοφία; Ή είναι η αδιαμφισβήτητη νίκη και παντοδυναμία της «αγοράς»;

Δε νομίζω ότι υπάρχει νικητής ή χαμένος σε ό,τι έφερε το punk στην κουλτούρα του rock γενικότερα. Το punk γεννήθηκε και πήρε τις διαστάσεις που πήρε εκφράζοντας την απόγνωση μιας γενιάς που της είχαν κλέψει το δικαίωμα της έκφρασης οι μεγάλες εταιρίες και τα πολυεθνικά λόμπι. Μη ξεχνάμε ότι το rock εκείνη την εποχή το διαχειρίζονταν εταιρίες και μουσικοί που στα μάτια του κόσμου βρίσκονταν στην απέναντι όχθη από αυτούς και σαφώς δε μπορούσαν να ταυτιστούν ούτε να εκφραστούν μέσα από τους πάμπλουτους rockers. Ναι, το mainstream πήρε από το punk ό,τι μπορούσε να γίνει αποδεκτό και να προσαρμοστεί σε μία κοινωνία που εξελισσόταν.  Παράλληλα όμως το punk προχώρησε από μία απλή φωνή διαμαρτυρίας σε πρακτικές και στάσεις ζωής προτείνοντας λύσεις μιας διαφορετικής οπτικής για το πώς μπορούν να είναι τα πράγματα. (DIY δισκογραφία, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι κλπ). Το αστείο είναι ότι έδωσε νέα πνοή σε αυτό που ήθελε να καταστρέψει αλλά, παράλληλα, μία νέα ώθηση στο underground ώστε να συνεχίσει να γεννά νέα πράγματα. 

Γ.Κ. : Ποιες είναι οι δομές που συντηρούν σήμερα την punk κοινότητα;  Πόσο αυθεντικό μπορεί να είναι σήμερα το punk;

Μπορούμε να μιλάμε για δομές που το συντηρούν και  ανάποδα για δομές που το punk στηρίζει όπως στέκια, καταλήψεις και γενικότερα ό,τι αντιτίθεται στο σύγχρονο και απάνθρωπο καπιταλιστικό τρόπο ζωής. Αυτά νομίζω πάνε μαζί. Το punk υπάρχει και είναι αυθεντικό όταν απελευθερώνει τον μουσικό και παράλληλα απελευθερώνει και δίνει το δικαίωμα στο κοινό που παρακολουθεί ένα live να ταυτιστεί και να αισθανθεί ένα με αυτόν που παίζει. Όταν μία μπάντα καταφέρνει να πείσει κόσμο να πιάσει όργανα και να κάνει το δικό του, να γράψει το δικό του δίσκο, να στήσει τη δικιά του συναυλία, το σάουντρακ της δικιάς του ζωής. 

Α.Ζ. Έχεις ζήσει από “τα μέσα” τη στροφή ενός μεγάλου κομματιού των υποκειμένων που υπήρχαν στη σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 προς την αντιεμπορευματική πλευρά σαν πολιτική στάση και D.I.Y. Με σαφείς αντιεξουσιαστικές πολιτικές αναφορές ως προς τις επιλογές έκφρασης και απεύθυνσης όπως οι συναυλίες σε καταλήψεις και ελευθεριακούς χώρους και η κυκλοφορία άλμπουμ από τα ίδια τα συγκροτήματα πολλές φορές χωρίς καν αντίτιμο ή ένα συμβολικό στο κόστος του κάθε αντίτυπου. Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου για αυτή τη πλευρά της ελληνικής punk σκηνής.

Πότε το punk γενικότερα στην Ελλάδα ήταν εμπορικό για να μιλήσουμε για αντιεμπορικό; Κανείς από τους εμπλεκόμενους μουσικούς δεν έβγαλε λεφτά από αυτό, πέρα από κάποιους εταιριάρχες, τα κλαμπ, τους ροκ δημοσιογράφους και τους οργανωτές συναυλιών – ίσως ξεχνάω κάποιους παρατρεχάμενους. Οι μουσικοί όχι. Μη κοροϊδευόμαστε και κάνουμε σαν να ζούμε αλλού. Αυτή τη μουσική πάντα τη στήριζαν λίγοι σε αυτή τη χώρα και ακριβώς επειδή ήταν λίγοι δε μπορούσαν και να τη συντηρήσουν. Άλλωστε οι περισσότεροι μουσικοί εξαφανίστηκαν γιατί τους έφαγε η επιβίωση. Απλά, μπορούμε να μιλήσουμε για αυτούς που κάνουν αυτό που κάνουν και εκφράζουν το πνεύμα του punk, το οποίο ανέκαθεν σήμαινε “κάνε το μόνος σου”. Ο καθένας μπορεί να εκφραστεί και να δημιουργήσει, ακολουθώντας στην ουσία το “κάνε το μόνος σου” και αδιαφορώντας για τις καλλιτεχνικές νόρμες. Αυτή άλλωστε ήταν και η εξέλιξη του punk που από απλή οργή έγινε συνείδηση και βρήκε τρόπους να εκφραστεί. Άλλωστε, η λογική του D.I.Y. είναι εκ των πραγμάτων αντιεξουσιαστική. Στην ελληνική πραγματικότητα, και όχι μόνο, το σύστημα θα σε καταπιεί και θα σε αποπροσανατολίσει όπως έγινε με μπάντες που στο παρελθόν προσπάθησαν να ανοιχτούν. Είναι μεγάλη κουβέντα και χρειάζεται να ειπωθούν πολλά πράγματα όπως οι περαστικοί και αυτοί που μένουν, αυτοί που εξαγόρασαν πράγματα μέσα από αυτό, όχι στο punk απαραίτητα. Μη ξεχνάμε ότι σε αυτό που λέμε punk σκηνή των καταλήψεων γίνονται και θα γίνονται πράγματα γιατί πάντα εκεί γίνονται ζυμώσεις και πέρα από τη μουσική, σε αντίθεση με τα κλαμπ όπου επικρατεί κυρίως η διασκέδαση, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι η μουσική από μόνη της είναι διασκέδαση, εκτόνωση όπως θες πες το, όπου κι αν παίζεται. 

Γ.Κ.: Ποσο περιχαρακωμένες είναι οι punk μπαντες στην Ελλάδα; Βλέπουμε ότι πολλές από αυτές εξακολουθούν να παρουσιάζονται σχετικά απομονωμένες σε ένα μικρό κοινό που αφορά συγκεκριμένους χώρους. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή τα όποια μηνύματα μεταφέρει να περάσουν σε ένα ευρύτερο κόσμο; Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, εφόσον είναι εφικτό;

Κοίτα, δε νομίζω ότι το πανκ είναι κλεισμένο στον εαυτό του και  πιστεύω πως έχει πράγματα να πει όπως έχουν όλα τα είδη μουσικής. Ας μην ξεχνάμε ότι στη δεκαετία 2000-10 οι Χάσμα, για παράδειγμα, ήταν ένα σχήμα που δεν έπαιζε σε μαγαζιά αλλά το ακολουθούσαν σε κάθε live πάνω από χίλια άτομα. Ένα πράγμα σπάνιο για τις λεγόμενες, εδώ γελάμε με τον όρο, «εμπορικές» μπάντες. Ο κόσμος που έχει ανησυχίες θα βρει τον τρόπο να το ψάξει και να βρει αυτό που θέλει είτε σε ήχο, είτε σε μήνυμα. Από εκεί και πέρα είναι θέμα στάσης.  

Γ.Κ.: Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε διάφορους μέχρι πρότινος «παροπλισμένους» punks να επανασυνδέονται και να δίνουν συναυλίες, συν την επανακυκλοφορία ορισμένων παλιών δίσκων. Κατά τη γνώμη σου τι είναι αυτό που τους κινητοποιεί σήμερα;

Καλύτερα να ρωτήσεις αυτούς που το κάνουν, δε μπορώ να ξέρω. Δε θέλω να πω αν κάνουν καλά ή δε κάνουν. Πάντως, αν έχεις κάτι να πεις και να κάνεις ή αν θες να πάρεις κάτι από τη μουσική για τον εαυτό σου, συνεχίζεις να το κάνεις ασταμάτητα με βάση τη δικιά σου εξέλιξη. Δε νομίζω πάντως ότι εγώ θα μπορούσα να παίζω ή να γράφω τραγούδια από το ΑΔΙΕΞΟΔΟ όπως τότε.

Γ.Κ.: Νίκο είσαι χρόνια στο κουρμπέτι, επιμένοντας σε ένα είδος που ανέκαθεν ήταν περιθωριοποιημένο, ενδεχομένως από επιλογή. Από τους Deus στους Dismissers και τους ANFO. Τι θα έλεγες ότι έχεις διδαχθεί όλα αυτά τα χρόνια; Τι είναι αυτό που σε κάνει να συνεχίζεις;

Διαφωνώ ότι οι μπάντες περιθωριοποιούν τη μουσική τους. Απλά, αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι τα άλλα είδη το βρίσκουν δύσκολο, εκτός από κάποιες περιπτώσεις, να συνυπάρξουν με punk μπάντες. Όλα είναι παροδικά, έχουν αρχή και τέλος. Σημασία έχει να μπορείς να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Δε νομίζω ότι όσο υπάρχουν οι συνθήκες αυτού του συστήματος, το οποίο πράγματι με εξοργίζει, θα σταματήσω να ψάχνω τρόπους να προσφέρω με αυτό που μπορώ να κάνω. Αυτό με κρατάει, ο θυμός και η οργή και ο τρόπος που μεταμορφώνεται σε  αγάπη με όσους περπατάμε σε αυτό το δρόμο.

Γ.Κ.: Οι Dismissers είναι μια punk μπάντα που έχει αποδείξει με την παρουσία της την ευαισθησία της απέναντι σε κοινωνικά ζητήματα. Κατά πόσον σας έχει επηρεάσει η όλη κατάσταση (κρίση, μεταναστευτικό κλπ.) και ποιες θα ήταν οι προτάσεις σας απέναντι στα ζητήματα αυτά προς την ελληνική rock κοινότητα;

Δε θα μιλάγαμε αυτή τη στιγμή ούτε θα κάναμε μουσική αν δε βλέπαμε σε τι σκατά μας οδηγεί η διακυβέρνηση όχι μόνο σε αυτό το σημείο του πλανήτη που ζούμε, αλλά παγκόσμια. Θυμάμαι ότι ανέκαθεν κατηγορούσαν εμάς τους πάνκηδες ότι μιλούσαμε για τους πάνω και τους κάτω αλλά, πώς να το κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα. Και δε θέλουμε εμείς οι από κάτω να φτάσουμε επάνω. Θέλουμε απλά να είμαστε όλοι ίσοι. Σε κάθε μορφή πάλης όλοι οι στρατιώτες είναι χρήσιμοι και ο καθένας στο είδος του να δίνει το καλύτερο που μπορεί. Αυτό που θέλουμε είναι ουσιαστικές σχέσεις, ανθρώπινες, με αρχή και τέλος την άμεση επαφή.

The Dismissers