«Ζούσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Το μόνο που έβλεπα ήταν ο εαυτός μου. Με τη δύναμη του πνεύματος έσπασα τους καθρέφτες και τώρα μπορεί να με δει ολόκληρος ο κόσμος». (Jimi Hendrix)
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Στις 11 Απριλίου του 1969 οι Experience του Jimi Hendrix εγκαινίασαν την τελευταία τους περιοδεία. Οι σχέσεις του Hendrix με τον Noel Redding ήταν ήδη τεταμένες και όλα έδειχναν ότι τα ψωμιά του Βρετανού μπασίστα στο συγκρότημα ήταν πολύ λίγα. Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η περιοδεία ο Jimi, εν αγνοία του Redding, είχε έρθει σε επαφή με τον Billy Cox, τον παλιό του φίλο από το στρατό και συνεργάτη του στους King Casuals (1962-1963), ώστε να είναι έτοιμος για να αναλάβει το μπάσο αμέσως μετά το τέλος της. Ο Jimi ήθελε να στρέψει τη μουσική του προς νέα κατεύθυνση αλλά για να το κάνει αυτό έπρεπε πρώτα να ξεφορτωθεί τον μάνατζέρ του, Michael Jeffrey, ο οποίος του δημιουργούσε διάφορα εμπόδια (υπήρξαν ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι ο Jeffrey είχε «φυτέψει» την ηρωίνη που ανακάλυψαν οι αστυνομικοί στις αποσκευές του Hendrix στο αεροδρόμιο του Τορόντο στις 3 Μαΐου, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και να οριστεί δικάσιμος για τις 8 Δεκεμβρίου 1969. H τελική απόφαση του δικαστηρίου ήταν αθωωτική).
Ο Hendrix στη διάρκεια της δίκης του στο Τορόντο.
Η περιοδεία συνεχίστηκε και στη διάρκειά της ο Hendrix είχε την ευκαιρία να παίξει με άλλους μουσικούς εκτός των Experience όπως ο Stephen Stills, o Eric Burdon, o Johnny Winter, o Βuddy Miles και ο Jack Cassidy των Jefferson Airplane. Τον Ιούνιο, οι Experience εμφανίστηκαν με την κανονική τους σύνθεση στο Newport Pop Festival και στο Denver Pop Festival, όπου ο Redding πληροφορήθηκε αναστατωμένος την απόλυσή του από ένα δημοσιογράφο. Στη διάρκεια του ίδιου φεστιβάλ ξέσπασαν βίαια επεισόδια μεταξύ της αστυνομίας και των θεατών και αμέσως μετά την εμφάνιση των Experience ο Redding αναχώρησε για το Λονδίνο. Έπειτα από τρία ηχογραφημένα άλμπουμ και μια σειρά από εκρηκτικές συναυλίες, οι Experience ήταν πλέον παρελθόν. Μαζί με τον πυγμάχο Μοχάμετ Άλι, ο Jimi Hendrix ήταν ο διασημότερος μαύρος στον κόσμο…
Η βασική ιδέα του Hendrix ήταν η μετάβαση της μπάντας από τρίο σε μια δημιουργική κοινότητα που τελικά θα ονομαζόταν Gypsy Sun & Rainbows – αυτό το όνομα θα διάλεγε τελικά για την εμφάνιση του συγκροτήματος στο φεστιβάλ του Woodstock. Ο Billy Cox θα ήταν ένας από τους στυλοβάτες και χρόνια αργότερα θα δικαιολογούσε την επιλογή του Hendrix για το πρόσωπό του. «Με μένα ο Jimi έτεινε να βγάζει περισσότερη ενέργεια. Ο Noel ήταν καλός μπασίστας αλλά μάλλον ο Jimi αισθανόταν πιο οικεία μαζί μου. Ήταν πιο χαλαρός. Ο ρόλος μου δεν ήταν να τον ανταγωνίζομαι αλλά να τον βοηθάω στις επιλογές του. Ασφαλώς, είχαμε κάποια βασική δομή, ξέραμε πού πηγαίναμε, αλλά τον περισσότερο καιρό απλώς τζαμάραμε. Και το κάναμε όσο χρειαζόταν προκειμένου να αισθανόμαστε όμορφα».
Στην παρέα που θα εμφανιζόταν σε λίγο καιρό στο Woodstock προστέθηκαν ο Larry Lee, ο οποίος θα έπαιζε ρυθμική κιθάρα στο σχήμα, και δυο περκασιονίστες, ο Jerry Velez και ο Juma Sultan. Ο Mitch Mitchell, ο αρχικός ντράμερ των Experience, παρέμεινε στη θέση του. Όλοι μαζί μετακόμισαν σε ένα μέγαρο που είχε νοικιάσει για την περίπτωση ο Jeffrey στο χωριό Shokan, μερικά χιλιόμετρα από το χώρο του φεστιβάλ.
Στις 17 Ιουλίου ο Hendrix υπέγραψε συμβόλαιο δεκαοκτώ χιλιάδων δολαρίων για να εμφανιστεί ως πρώτο όνομα την τελευταία μέρα του τριημέρου, ενώ θα εισέπραττε άλλες δώδεκα χιλιάδες για τη συμμετοχή του στην ταινία που θα προβαλλόταν μελλοντικά. Η αμοιβή του ήταν υψηλότερη από κάθε άλλου καλλιτέχνη που θα εμφανιζόταν στο Woodstock.
Δυο εβδομάδες αργότερα και χωρίς να ειδοποιήσει κανένα, ο Jimi έφυγε για το Μαρόκο όπου έμεινε σε κάποιους φίλους. Ήταν οι καλύτερες και, ίσως, οι μοναδικές διακοπές που θα έκανε στην ενήλικη ζωή του. Εξάλλου, ήταν γοητευμένος από τον αφρικανικό πολιτισμό και, σύμφωνα με πληροφορίες, η παραμονή του εκεί υπήρξε άκρως διασκεδαστική, μακριά από υποχρεώσεις. Στη συνέχεια βρέθηκε για δυο μέρες στο Παρίσι και φημολογείται ότι είχε μια πολύ σύντομη αλλά παθιασμένη σχέση με την ηθοποιό Μπριζίτ Μπαρντό. Στις 7 Ιουλίου επέστρεψε στη Νέα Υόρκη έχοντας μόλις έντεκα μέρες να προετοιμαστεί για το φεστιβάλ. Σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί το πλήθος που τελικά θα συνέρρεε στο Woodstock, τη στιγμή μάλιστα που όταν υπέγραφε το συμβόλαιο είχαν πουληθεί μόλις εξήντα χιλιάδες εισιτήρια και οι διοργανωτές δεν υπολόγιζαν περισσότερους από εκατό χιλιάδες θεατές.
Στις 14 Αυγούστου, τέσσερις μέρες πριν την προγραμματισμένη του εμφάνιση στο Woodstock ( και έχοντας δώσει μια μάλλον άνευρη συναυλία με το νέο του σχήμα στο Tinker Street Cinema του Woodstock), ο Jimi συγκέντρωσε τα μέλη των Gypsy Sun And Rainbows για τις πρόβες – στην ουσία τζαμαρίσματα, τα οποία πάντως δεν έδειχναν να καταλήγουν κάπου. Θαρρείς και ο Hendrix ήθελε να ξεμπερδεύει με το επερχόμενο live για να ξεκινήσει κάτι από την αρχή. Η Gibson ES-355 του Larry δεν ταίριαζε καθόλου με τον ήχο της Stratocaster του Hendrix και μολονότι ο Cox ζήτησε από τον Lee να χρησιμοποιήσει Stratocaster, εκείνος επέμεινε στη δική του. Όλα έδειχναν ότι η χημεία ανάμεσα στους μουσικούς ήταν μάλλον δύσκολη.
Στο μεταξύ, αυτό που συνέβαινε στα πέριξ της φάρμας του Max Yasgur, του ανθρώπου που είχε παραχωρήσει το χώρο για να διεξαχθεί το φεστιβάλ, ήταν πρωτοφανές για την αμερικανική ιστορία. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα προσπαθούσαν με κάθε μέσο να φτάσουν εκεί, προκαλώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση μήκους τριάντα χιλιομέτρων. Πολλοί εγκατέλειπαν τα οχήματά τους στην άκρη του δρόμου και όταν τελικά άρχισε η συναυλία το απόγευμα της Παρασκευής 15 Αυγούστου με τον Richie Havens, ο κόσμος γκρέμισε τα κιγκλιδώματα και περισσότερα από τετρακόσιες χιλιάδες άτομα ξεχύθηκαν στα απέραντα χωράφια.
Το πρωί της Κυριακής, 17 Αυγούστου, καθώς ή πρόσβαση ήταν αδύνατη με αυτοκίνητο, οι διοργανωτές του φεστιβάλ αποφάσισαν να μεταφέρουν τον Hendrix και το συγκρότημά του με ελικόπτερο από ένα κοντινό αεροδρόμιο. Όταν όμως έφτασαν εκεί ενημερώθηκαν ότι λόγω της καταιγίδας η πτήση ήταν αδύνατη. Στο ίδιο αεροδρόμιο είχαν ξεμείνει οι Crosby Stills Nash & Young. Τελικά ο Gerry Stickells, ο roadie του Jimi, «δανείστηκε» ένα φορτηγάκι προκειμένου να μεταφέρει τα μέλη από τις δυο μπάντες στο Woodstock. Αργότερα, ο Neil Young θα δήλωνε ότι η κλοπή του φορτηγού παρέα με τον Hendrix ήταν από τις σημαντικότερες στιγμές στη ζωή του.
Υποτίθεται ότι ο Hendrix θα έκλεινε το φεστιβάλ, αρχίζοντας τη συναυλία του στις 11 το βράδυ της Κυριακής. Όμως το πρόγραμμα είχε πάει πολλές ώρες πίσω εξαιτίας των καιρικών συνθηκών και διαφόρων τεχνικών προβλημάτων και οι διοργανωτές πρότειναν στο συγκρότημα να εμφανιστεί στις δώδεκα τα μεσάννυχτα. Ο Jeffrey ωστόσο αρνήθηκε επιμένοντας ότι ο Jimi έπρεπε να κλείσει το φεστιβάλ, όπως είχε συμφωνηθεί εξαρχής. Στο μεταξύ, ο Hendrix είχε αρχίσει να αισθάνεται αδιάθετος. Ήταν τρεις μέρες ξάγρυπνος και κάποιοι που τον είδαν στα παρασκήνια υπέθεσαν ότι ίσως του είχαν ρίξει LSD στο νερό του. Άλλοι ανέφεραν ότι τον είχαν δει ξαπλωμένο σε φορείο στη σκηνή των γιατρών. Τελικά, δόθηκαν οδηγίες στην μπάντα να περιμένει σε μια καλύβα μέχρι την εμφάνιση, ξεπαγιάζοντας από το κρύο και την υγρασία μέχρι το πρωί.
Η Δευτέρα 18 Αυγούστου ξημέρωσε και το όλο σκηνικό θύμιζε πεδίο μάχης. Η τεράστια, λασπωμένη έκταση που επί τρεις μέρες είχε φιλοξενήσει σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους, ήταν διάσπαρτη από μουσκεμένους υπνόσακους, σκισμένες σκηνές, σακούλες, άδειες κονσέρβες, χαρτιά περιτυλίγματος, χαρτόκουτα, είδη ρουχισμού – μια απέραντη θάλασσα από σκουπίδια. Υπολογίζεται ότι στις 8.30 το πρωί, όταν επιτέλους οι Gypsy Sun & Rainbows ανέβηκαν στη σκηνή που ήταν οργωμένη από τις πατούσες των προηγούμενων μουσικών και τεχνικών, είχαν απομείνει περίπου σαράντα χιλιάδες κοιμισμένοι, αγουροξυπνημένοι ή τριπαρισμένοι θεατές. Το κοινό ήταν ταλαιπωρημένο έπειτα από την τριήμερη εμπειρία της βροχής, της λάσπης και των ψυχοτρόπων ουσιών και είχε ήδη αρχίσει να αποχωρεί μαζικά κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το προτελευταίο συγκρότημα που εμφανίστηκε στο φεστιβάλ ήταν οι Νεοϋορκέζοι Sha Na Na, σε μια μάλλον αμήχανη στιγμή.
«Κυρίες και κύριοι, οι Jimi Hendrix Experience ανήγγειλαν τα μεγάφωνα. Ο Jimi, κρατώντας την Stratocaster και φορώντας μοκασίνια, παντελόνι καμπάνα, λευκή πουκαμίσα με κρόσσια και μια κόκκινη μπαντάνα στο κεφάλι, έσπευσε να διορθώσει τον εκφωνητή. «Να που ξανασυναντιόμαστε. Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Βαρεθήκαμε αυτό το “Experience” κάθε λίγο και λιγάκι, παραείναι υπερβατικό, οπότε αποφασίσαμε να αλλάξουμε την όλη φάση και να λεγόμαστε Gypsy Sun And Rainbows. Κοινώς, είμαστε μια Μπάντα από Τσιγγάνους». Αμέσως μετά ζήτησε λίγο χρόνο για να κουρδίσουν τα όργανα, προβάλλοντας την εύλογη δικαιολογία ότι το συγκρότημα έχει κάνει ελάχιστες πρόβες και ότι θα έπαιζε κάτι από τα «βασικά». Δυστυχώς, ίσως λόγω της πρωινής παγωνιάς, ο Lee δεν κατάφερε να κουρδίσει κανονικά την κιθάρα του, ενώ τα μικρόφωνα στα κρουστά των Velez και Sultan υπολειτούργησαν σχεδόν σε οικτρό βαθμό.
Η συναυλία διήρκεσε 140 λεπτά και ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια από όλες όσες έδωσε ο Hendrix στη σύντομη ζωή του. “Message To Love”, δυο σχεδόν αυτοσχέδια τζαμαρίσματα με τίτλους“Message To The Universe” και “Getting My Heart Back Together Again” και μια πρώτη κορυφαία στιγμή με το swamp-bluesy “Hear My Train A-Comin’” με ένα εκπληκτικό σόλο του Jimi που τελικά πνίγηκε κάτω από την ένταση του ενισχυτή της κιθάρας του. Το πλήθος τον αποθέωσε, ενώ ο Hendrix άρχισε να παλεύει ξανά με τα μικρόφωνά του ζητώντας συγγνώμη για τις καθυστερήσεις και επαναλαμβάνοντας τη δικαιολογία για τις πρόβες. Ακολούθησε το “Spanish Castle Magic” που εξελίχτηκε σε ένα παρατεταμένο τζαμάρισμα, αλλά στο “Red House” τα προβλήματα συντονισμού εμφανίστηκαν πιο έντονα. Μια χορδή από την κιθάρα του Jimi σπάει αλλά εκείνος συνεχίζει να παίζει. Ο Larry Lee τραγούδησε το δικό του “Master Mind” με ένα φοβερό σόλο από τον Hendrix, αλλά η απόδοση του Lee ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Ο δείκτης χτύπησε και πάλι κόκκινα στο “Lover Man” με ένα οργιώδες feedback από τη Stratocaster και αμέσως μετά… νέο κούρδισμα και νέα συγγνώμη προς τον κόσμο. Ο Jimi αφιέρωσε το “Foxey Lady” στην κοπέλα με τα κίτρινα εσώρουχα που βρισκόταν ανάμεσα στο λιγοστό, πλέον, κοινό. Οι κιθάρες ξεκουρδίστηκαν για μια ακόμα φορά…
H μπάντα συνέχισε ακάθεκτη με το “Jam Back At The House” (ένα κομμάτι όπου ο Mitchell σολάρει στα ντραμς και θεωρείται προπομπός του jazz-rock fusion που θα εμφανιζόταν δυναμικά στα μέσα της δεκαετίας του ‘70), για να περάσει στο “Izabella” και στα “Gypsy Woman/Aware Of Love” του Curtis Mayfield, τα οποία ο Jimi τραγούδησε ντουέτο με τον Lee, και στο “Fire”, μια πραγματικά εκρηκτική στιγμή. Το “Voodoo Child (Slight Return)/Stepping Stone” διήρκεσε δεκατρία λεπτά και τα απίστευτα σόλο του Hendrix επισκίασαν περίτρανα τη θλιβερά ξεκούρδιστη προσπάθεια του Lee να σολάρει.
Σίγουρα κανείς δεν περίμενε αυτό που είχε ετοιμάσει ο Jimi Ηendrix για τη συνέχεια. Όταν η κιθάρα άρχισε να παίζει το “Star Spangled Banner”, τον αμερικανικό εθνικό ύμνο, όλα τα πρόσωπα στράφηκαν στη σκηνή. Όλοι φυσικά γνώριζαν το κομμάτι και τους στίχους του που βασίζονται στο The Defense Of Fort McHenry, ένα ποίημα γραμμένο από τον Francis Scott Key τον Σεπτέμβριο του 1814, ενώ παρακολουθούσε τα βρετανικά πλοία να βομβαρδίζουν το οχυρό McHenry στο λιμάνι της Βαλτιμόρης. Κανείς ωστόσο δεν είχε ξανακούσει κάτι τόσο «βέβηλο» όπως η instrumental διασκευή του Hendrix, μια εκτέλεση που θεωρείται από πολλούς ως η πιο υπερβατική ηχογράφηση της δεκαετίας του ’60. Τόνοι από feedback και παραμορφώσεις, ένας βομβαρδισμός από ηλεκτρικές εκκενώσεις και απόκοσμα ηχητικά εφέ – όλα αυτά ξεπηδούσαν σαν κολασμένες ψυχές μέσα από τα τεράστια μεγάφωνα. «Ήταν η πιο ηλεκτρισμένη στιγμή του Woodstock και ίσως η σημαντικότερη στιγμή της δεκαετίας του ‘60», έγραψε στη New York Post o Al Aronowith. Σύμφωνα με τον Mitchell, ούτε οι ίδιοι οι μουσικοί δεν το περίμεναν, δεν είχαν προβάρει κάτι τέτοιο, ούτε καν είχαν σχεδιάσει να το παρουσιάσουν στο Woodstock. Ο Mitchell πάντως φρόντισε να ακολουθήσει τον Jimi για να κρατήσει τα χέρια του ζεστά. Ωστόσο, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αμερικανικός εθνικός ύμνος γινόταν παιχνίδι στα χέρια του σπουδαίου κιθαρίστα. Υπάρχουν σχεδόν πενήντα ηχογραφήσεις με τον Hendrix να παρουσιάζει το κομμάτι με διάφορους τρόπους (οι είκοσι οκτώ πριν από το Woodstock) με διάρκεια που κυμαίνεται από ένα έως περισσότερα από έξι λεπτά – η εκτέλεση στο Woodstock διήρκεσε τρία λεπτά και σαράντα έξι δεύτερα και είναι πιο χαρακτηριστική από όλες.
Όπως ήταν φυσικό υπήρξαν και αρνητικές αντιδράσεις ως προς τη συγκεκριμένη εκτέλεση και την επιλογή του Hendrix να «σακατέψει» τον εθνικό ύμνο της χώρας του και μάλιστα σε περίοδο πολέμου. Ο ίδιος, ωστόσο, λίγο αργότερα σε τηλεοπτική του συνέντευξη, θα δήλωνε ότι δεν θεωρούσε ανορθόδοξη τη συγκεκριμένη εκτέλεση αλλά, πολύ απλά, όμορφη. «Το ότι ερμήνευσε με αυτόν τον τρόπο το “Star Spangled Banner”, του προσέδωσε ένα νόημα που ταυτιζόταν με τις απόψεις μας», θα εξηγούσε ο Michael Lang, ένας από τους βασικούς διοργανωτές του φεστιβάλ. «Δεν επρόκειτο για αντιαμερικανική δήλωση, αλλά για αντιπολεμική».
Το “Purple Haze” συντήρησε την προηγούμενη έκπληξη για να πάρει τη σκυτάλη το αργό, οργανικό blues “Villanova Junction”, με τις μαγευτικές οκτάβες του Hendrix να αποτείνουν φόρο τιμής στον Wes Montgomery. Αυτό ήταν και το τελευταίο κομμάτι πριν από το encore με το “Hey Joe”, το τραγούδι που είχε κάνει τους Experience διάσημους στην Αγγλία τρία χρόνια νωρίτερα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές στην καριέρα του που ο Hendrix εμφανίστηκε στη σκηνή για encore. Αρχικά είχε σκεφτεί να ολοκληρώσει το σετ με το “Valleys Of Neptune” αλλά τελικά άλλαξε γνώμη και προτίμησε το “Hey Joe”, ένα πιο κλασικό τραγούδι. Ποτέ δεν παρουσίασε ζωντανά το “Valleys” στη διάρκεια της καριέρας του.
Με τις τελευταίες νότες αυτού του κομματιού έκλεισε το φεστιβάλ του Woodstock. O Jimi αποχωρεί από τη σκηνή και καταρρέει. Πανικός. Ο γιατρός που τον εξετάζει διαπιστώνει σοβαρότατη εξάντληση. Μεταφέρεται με ελικόπτερο στη σουίτα ενός ξενοδοχείου στο Woodstock και κοιμάται για τρεις συνεχόμενες μέρες, έχοντας στο πλευρό του μια πανέμορφη κοπέλα ονόματι Lesley.
Η εμφάνισή του στο φεστιβάλ σηματοδοτούσε μια μεταβατική περίοδο για τον Hendrix. Είχε αφήσει ένα δεμένο και έμπειρο τρίο και στην ουσία δεν είχε σχηματίσει κάποιο άλλο. Έμπαινε σε μια φάση πειραματισμού σε πείσμα της εμπορικής επιτυχίας. Και παρ’ όλο που στο Woodstock έπαιξε αρκετά τραγούδια από την περίοδο των Experience, η εμφάνισή του στο φεστιβάλ περιλάμβανε κομμάτια που παρέπεμπαν στην αρχή της καριέρας του, όταν έπαιζε κιθάρα για τον Otis Redding στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όπως τα “Gypsy Woman” και “Aware Of Love”, δυο κομμάτια του Redding που τραγούδησε ο Lee.
Δυο μέρες μετά τη συναυλία, ο Hendrix έδωσε από 500 δολάρια τους Cox, Lee, Sultan και Velez. Έπειτα από μερικές πρόβες τις επόμενες εβδομάδες, οι Gypsy Sun And Rainbows διέλυσαν στον Σεπτέμβριο του 1969. Ο Jimi θα συνέχιζε με τον Cox παίρνοντας σαν ντράμερ τον εκπληκτικό Buddy Miles. Το νέο τρίο θα ονομαζόταν Band Of Gypsys. Ο Jimi Hendrix, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στο χώρο της μουσικής του εικοστού αιώνα, θα ζούσε για άλλους δεκατρείς μήνες και τελικά θα πέθαινε στο Λονδίνο στις 17 Σεπτεμβρίου 1970 από αναρρόφηση εμετού, σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.
Οι ηχογραφήσεις της εμφάνισης των Gypsy Sun And Rainbows στο Woodstock ήταν σκέτη απογοήτευση. H κιθάρα του Hendrix κυριαρχούσε πάνω από τον ήχο, ενώ τα τύμπανα του Mirchell έπνιγαν κυριολεκτικά την κιθάρα του Lee και τα κρουστά των Juma και Velez. Ένα ολόκληρο ακουστικό περιβάλλον είχε χαθεί…
Διαβάστε ακόμα: H Joan Baez για το Woodstock...
Woodstock: Οι γνωστοί - άγνωστοι...
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.