«Ο πατέρας μου δεν εφηύρε το rock ‘n’ roll. Η μουσική υπήρχε ήδη – εκείνος ήταν η μαμή στη γέννησή της. Ωστόσο, βοήθησε στο μεγάλωμα του παιδιού και το υπερασπίστηκε. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που ήθελαν την εξαφάνιση αυτής της μουσικής καθώς γινόταν ολοένα και πιο δημοφιλής. Την αποκαλούσαν μουσική της ζούγκλας. Πολλοί την έβλεπαν σαν απειλή για την Αμερική των λευκών. Ο πατέρας μου, παίζοντας αυτή τη μουσική, βοήθησε να σπάσουν τα φυλετικά εμπόδια που υπήρχαν για πάρα πολύ καιρό. Το κίνητρό του ωστόσο δεν ήταν ποτέ το κέρδος, αλλά η διάδοση του rock’n’roll για να φέρει κοντά διαφορετικές φυλετικές ταυτότητας για ένα και μόνο λόγο: για να απολαύσουν τη μουσική».

Lance Freed, γιός του DJ Alan Freed

Πριν από εξήντα πέντε χρόνια πραγματοποιήθηκε η πρώτη rock συναυλία στο Κλίβελαντ του Οχάιο, οργανωμένη από δυο ανθρώπους με πάθος για μια μουσική που γεφύρωνε το φυλετικό χάσμα σε μια Αμερική όπου το μίσος εναντίον των μαύρων περίσσευε. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο Cleveland Arena, ένα γήπεδο χωρητικότητας δέκα χιλιάδων ατόμων και εμπνευστές της ήταν δυο οραματιστές που τάραζαν τα ραδιοκύματα παρουσιάζοντας ένα νέο επαναστατικό ήχο φέρνοντας κοντά λευκούς και μαύρους νέους.

Το γαλλικό κίνημα των redskins εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του '80 επηρεασμένο από το αντίστοιχο βρετανικό, προσανατολισμένο σε μια χαλαρή κομμουνιστική και αναρχική ιδεολογία. Ο νεοφιλελευθερισμός ήδη έπαιρνε τα πάνω του και στη Γαλλία, με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση των ακροδεξιών τάσεων που κυρίως εκφράζονταν μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Μετώπου το οποίο, με επικεφαλής τον Ζαν Μαρί Λεπεν, εκμεταλλεύτηκε τη μεγάλη ανεργία και τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές πολιτικές και προσπαθούσε να διεισδύσει στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Είναι γνωστό ότι οι Beatles υπήρξαν γενναιόδωροι με λιγότερο (έως πολύ λιγότερο) γνωστούς καλλιτέχνες και ότι ιδίως το δίδυμο oι Lennon και McCartney (σαν ντουέτο ή καθένας μόνος του) έγραψε τραγούδια που τα ηχογράφησαν ονόματα όπως οι Fourmost (“I’m In Love”), oι Badfinger (“Come and Get It”), η Mary Hopkin (“Goodbye”), η Cilla Black (“It’s For You”) και οι Peter and Gordon (“A World Without Love”), μεταξύ άλλων. Ωστόσο, εκείνο που άφησε ιστορία ήταν το “I Wanna Be Your Man” μια σύνθεση των Lennon/McCartney που οι δυο Beatles είχαν συνθέσει αρχικά για να το τραγουδήσει ο Ringo Starr προκειμένου να συμπεριληφθεί στο δεύτερο στούντιο άλμπουμ του κουαρτέτου από το Λίβερπουλ. Ένα τραγούδι που σε ένα μοναδικό παιχνίδι της μοίρας αποτέλεσε το δεύτερο σινγκλ των Rolling Stones. Οι Beatles είχαν ήδη ηχογραφήσει μια σειρά από επιτυχημένα σινγκλ και ένα εξίσου επιτυχημένο ντεμπούτο LP και μέσα σε λίγους μήνες είχαν γίνει το νέο μεγάλο όνομα της βρετανικής μουσικής σκηνής, στα πρόθυρα να κατακτήσουν την υφήλιο.

Γράφουν η Abies Sylos και ο Γιάννης Καστανάρας

«Ήταν μια χαοτική μέρα, χωρίς τάξη και χωρίς αιτία. Σίγουρα όμως ήταν χαρακτηριστική της εποχής που ερχόταν, όταν ο κόσμος ήρθε αντιμέτωπος με την καθεστηκυία τάξη και άρχισε να της ζητά να λογοδοτήσει. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο να συμβεί στη δεκαετία του ’50. Βρισκόμασταν όμως στις αρχές των sixties». (Dan Drasin)

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’40, το πάρκο της Πλατείας Ουάσινγκτον στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης ήταν το επίκεντρο της folk μουσικής, ένας δημόσιος χώρος όπου καλλιτέχνες όπως ο Pete Seeger (χαρακτηρισμένος από το FBI ως κομμουνιστής από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50), ο Woody Guthrie και αρκετά άλλα μέλη της «πολιτικής» folk σκηνής συγκέντρωναν τους φίλους τους για τραγούδι και κοινωνικές επαφές.

Η φωτογραφία είναι μια από τις γνωστότερες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτελεί ένα συγκλονιστικό στιγμιότυπο των θηριωδιών που διέπραξαν οι ναζί σε βάρος της ανθρωπότητας και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, των Εβραίων. Απαθανατίζει τη σύλληψη μιας ομάδας Εβραίων, κυρίως γυναικόπαιδων, αμέσως μετά το τέλος της εξέγερσης εβραϊκού του γκέτο της Βαρσοβίας τον Μάιο του 1943. Η εξέγερση ξεκίνησε στις 19 Απριλίου, όταν οι Εβραίοι αρνήθηκαν να παραδοθούν στους Γερμανούς προκειμένου να μεταφερθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και στη θανάτωση με φρικτούς τρόπους. Γερμανοί στρατιώτες εισέβαλαν στο γκέτο και παρά την λυσσαλέα αντίσταση των κατοίκων του, κατάφεραν να τους υποτάξουν στις 16 Μαΐου, σκοτώνοντας 13.000 και συλλαμβάνοντας τους υπόλοιπους 50.000, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα εξόντωσης, κυρίως στην Τρεμπλίνκα. Ελάχιστοι κατάφεραν να διαφύγουν. Το εβραϊκό γκέτο ισοπεδώθηκε.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«Αν το 1970 η Grace Slick, η τραγουδίστρια των Jefferson Airplane, είχε καταφέρει να ντοπάρει τον Αμερικανό πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον με LSD, ίσως το παρατσούκλι του να ήταν Τριπαρισμένος Ντικ αντί για Πονηρούλης Ντικ».

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η κυβέρνηση του 37ου προέδρου των ΗΠΑ είχε έρθει σε αντιπαράθεση με την αντικουλτούρα της νέας γενιάς και των χίπηδων που ήταν ενάντια στα συντηρητικά ήθη της εποχής, αντιμάχονταν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και απεχθάνονταν κάθε φυλετικό διαχωρισμό. Προπύργιο ήταν το Σαν Φρανσίσκο και το γειτονικό  Μπέρκλεϊ όπου αναρχικές και αναρχίζουσες πολιτιστικές ομάδες όπως οι Diggers και οι Merry  Pranksters είχαν επηρεάσει με τον τρόπο τους το «καλοκαίρι της αγάπης».

«Θα το κλείσουμε το Πεντάγωνο» (Jerry Rubin)

«Δεν θα επιτρέψω στο ειρηνευτικό κίνημα να αποκλείσει το Πεντάγωνο» (Λίντον Μπ. Τζόνσον, πρόεδρος των Η.Π.Α.) 

Το καλοκαίρι τους 1967, «το καλοκαίρι της αγάπης» σύμφωνα με τη ρομαντική φρασεολογία των χίπις, είχε τελειώσει. Η Αμερική κλυδωνιζόταν από ένα ολοένα διογκούμενο κύμα αμφισβήτησης και αντικουλτούρας από μια γενιά που, στην πλειοψηφία της, έχει βιώσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από δημοσιεύματα και αφηγήσεις για τα ηρωικά κατορθώματα των Αμερικανών στρατιωτών στα διάφορα θέατρα των συγκρούσεων εναντίον του Άξονα. Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’40, με την αντικομμουνιστική υστερία του Μακαρθισμού και με την Αμερική να εμπλέκεται ενεργά στον Πόλεμο της Κορέας (1951-1953). Ο κομμουνισμός είναι ο νέος εχθρός των Η.Π.Α. και η χώρα έχει οδηγηθεί σε μια νέα πολεμική σύρραξη που όχι μόνον δεν έδειχνε να έχει τέλος, αλλά καθημερινά στοίχιζε τη ζωή σε δεκάδες Αμερικανούς στρατιώτες. Το Βιετνάμ, μια πληγή που έχαινε, βάθαινε ολοένα και περισσότερο, και μια τεράστια μάζα της νεολαίας σε ολόκληρο τον κόσμο ύψωνε τη γροθιά της διαμαρτυρόμενη για την εμπλοκή της Αμερικής σε μια εμφύλια σύγκρουση στην άλλη άκρη του κόσμου. Ο στρατός του Νοτίου Βιετνάμ αδυνατούσε να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές Βιετκόνγκ του Βορρά και η αμερικανική κυβέρνηση σπαταλούσε αφειδώς έμψυχο και άψυχο υλικό, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το δικτατορικό καθεστώς του Νότου και να αποτρέψει την κατάληψη ολόκληρης της ασιατικής χώρας από τους κομμουνιστές. Στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι μαύροι διεκδικούσαν πολιτικά δικαιώματα και συγκρούονταν με την αστυνομία σε διάφορες πόλεις, με αποκορύφωμα τις ταραχές στην πόλη Ουότς τον Αύγουστο του 1965. Ο Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, εν όψει μάλιστα των προεδρικών εκλογών που ήταν προγραμματισμένες για το 1968.