Μια συζήτηση του Βαγγέλη Χαλικιά με την ποιήτρια  Χαρά Καλλιανίδου για το κοινό της συγγραφικό πόνημα με τον Γιώργο Καναβό

Ομολογώ πως, όταν απέκτησα τον Λακανχάγ, δεν περίμενα αυτό που θα αντίκρυζα. Ίσως γιατί εσκεμμένα απέφυγα να δώσω βάση στις διαδικτυακές αναρτήσεις που αφορούσαν στο βιβλίο, προτιμώντας την όποια έκπληξη. Μπορώ να πω πως, αυτή τη φορά, πραγματικά ένοιωσα έκπληξη διαβάζοντας τον πρόλογό του. Κάτι με τράβηξε σε αυτό το μικρό - όσον αφορά στο μέγεθος- βιβλίο με ήρωες την Ιππολύτη και τον Ιάσωνα που «συν-έπλεαν σε πρότερες ζωές ή διαστάσεις» και που έφεραν «ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά των αντίστοιχων μυθολογικών προσώπων, αποτελώντας συναφείς προβολές τους στο σήμερα μα και ξέχωρες/μη ταυτόσημες με αυτούς οντότητες».

 Το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης, ο Βαγγέλης Χαλικιάς βρέθηκε στο φιλόξενο σπίτι του Μιχάλη Πούγουνα με σκοπό να καλύψει τριάντα και πλέον χρόνια καριέρας ενός από τα πιο σημαντικά κεφάλαια του ελληνικού underground. Από τους Flowers of Romance των 8t’ s και των 9t’ s στους Nexus από τα τέλη των 9t’ s ως τα μέσα των 0’ s και από κει περίπου ως το σήμερα στους New Zero God. Μεταξύ αυτών, λίγη σκηνοθεσία, λίγη ηθοποιία, αρκετό ραδιόφωνο και πολύ δημιουργία. Με αφορμή αυτή την κουβέντα που ξεκίνησε με καφέ και προχώρησε με ουίσκι, έχοντας για αρκετή ώρα στην παρέα μας και το μπασίστα των New Zero God Μιχάλη Σεμερτζόγλου, αντλήθηκαν πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την εκάστοτε εποχή, ακούσαμε την άποψη του για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και τον κόσμο και για την άνοδο του φασισμού, για το λόγο που θεωρεί πως ό,τι κάνεις καλό είναι να το κάνεις underground και για πολλά άλλα.

(Φωτό: George Lab)

City We Love To Hate και μάλλον οι Blame Canada εκφράζουν πολύ κόσμο που κατοικεί στην ίδια πόλη (Αθήνα) με αυτούς την εποχή που ζούμε. (Φαντάζομαι πως η κάθε πόλη σε αυτή τη χώρα έχει πλέον να προσφέρει ανάλογα συναισθήματα σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη της, αλλά όσο πιο μεγάλη η πόλη τόσο πιο μεγάλο και το δίλημμα).

Πολυλογία και αμπελοφιλοσοφία τέλος, πάμε στα του άλμπουμ.

Η ισχύς εν τη ενώσει ή αλλιώς Double or Nothing! Με περισσότερα λόγια, ίσως το όνομα που διάλεξαν για το ντουέτο που δημιούργησαν το 2013 στην Αθήνα ο Βαγγέλης Χάνος (μπάσο, φωνή) και ο Γιώργος Μανδηλάς (ακουστική κιθάρα, φωνή , σύνθεση) να υποδηλώνει πως η ένωση είναι αυτή που δίνει τη δύναμη στη μουσική τους συνεύρεση. Πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να συστηθούν και δισκογραφικά με το d.i.y. ντεμπούτο άλμπουμ τους – ο τίτλος Never Enough και οι οκτώ συνθέσεις δικές τους.

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά

Φωτογραφίες: Ελισάβετ Παπαγιαννίδη-Shahakimova

Οι Fundracar είναι μια μπάντα από αυτές που θα λέγαμε μια κατηγορία από μόνη της. Με τα reggae της, με τα beat της, με τα γκάζια της και, κυρίως, με τους στίχους της, οι οποίοι καυτηριάζουν ή απλά περιγράφουν καταστάσεις που βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή το νέο τους σιγνκλ «Βάσανα»  κάναμε μια κουβέντα με τον keybordίστα τους και ιδρυτικό μέλος της μπάντας τον Νίκο τον Χατζάκη.

Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ

φωτογραφία: Alex Karaiskos

Περίεργα συναισθήματα κυριεύουν το παρόν κείμενο. Δεν μου έχει ξανατύχει να ακούσω και να γράψω για ένα δίσκο που η μπάντα η οποία τον δημιούργησε ανήκει ήδη στη λήθη του χρόνου. Προσωπικά, δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω το ντεμπούτο άλμπουμ των Lower Cut αλλά τους γνώρισα με το Ocean (Puzzle Music), το δεύτερο πόνημα τους (με ένα πολύ όμορφο εξώφυλλο) και το κύκνειο άσμα τους.

Οι πρώτες ακροάσεις του άλμπουμ δεν είχαν συνοδευθεί με την ανάγνωση της απόφασης τους να διακόψουν τη δημιουργικότητα τους. Οπότε τις πρώτες στιγμές τις μουσικής μας γνωριμίας αναρωτήθηκα πότε θα τους δω live. Ίσως επειδή εκείνες τις μέρες διάβαζα παράλληλα κάποια βιβλία του Μούρκοκ για ταξίδια και μάχες σε ονειρικούς κόσμους, παραλλήλησα τα τραγούδια τους με την επίσκεψη τους σε έναν ανάλογο σύμπαν (κι εγώ στον κόσμο μου…)

φωτο: Steisy Mandaltsi

Οι υπερδραστήριοι (ενάμιση άλμπουμ, ένα επτάιντσο, ένα digital τραγούδι και το εν λόγω E P μέσα σε ένα χρόνο και... σίγουρα κάτι θα ξεχνάω) New Zero God πιάνουν το σφυγμό της εποχής που ζουν, δίνοντας στη νέα τους δουλειά τον ευφυή τίτλο Under the Influence of Captain Pan Ikatac. 

Ξεκίνημα με το “Hell Bet On Me To Lose”: μια ξέφρενη ροκεντρολιά όπως δεν έχει συνηθίσει τους φίλους της η πενταμελής μπάντα, αλλά που σε κάνει να γουστάρεις αμέσως. Ο Μιχάλης Πούγουνας τραγουδά “Hell Bet On Me To Lose / Well, we all learn the hard way” σε ένα άκρως επιθετικό τραγούδι που παρασέρνει τον ανυποψίαστο ακροατή τραβώντας τον από τα βάθη της ψυχής του και ταρακουνώντας τον μέχρι τελικής πτώσης. Όσον αφορά την εισαγωγή του, είναι από τις πλέον «ψαρωτικές» και «εντυπωσιακές», χάρη στην αμεσότητα και την απλότητα που τη διακρίνει. 

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Οι Okwaho είναι μια τριμελής Αθηναϊκή μπάντα η οποία τον Μάρτη του 2018 παρουσίασε την πρώτη της δισκογραφική δουλειά σε ψηφιακή μορφή. Eίναι αυτό που λέμε «κάτι διαφορετικό» τουλάχιστον για τα δικά μου ακούσματα. Ο ήχος τους ξεκινά από το ομώνυμο τραγούδι των Black Sabbath, κάνει μια βόλτα στην επικρατούσα τα τελευταία χρόνια stoner αισθητική και πιάνει λιμάνι στο πιο ακραίο doom που αντέχει κανείς.

Συνέντευξη της Άννας Τσάκωνα στον Βαγγέλη Χαλικιά

To Merlin’s Music Box είναι για δεύτερη συνεχή φορά χορηγός επικοινωνίας του Pulsar Art Festival, ένα φεστιβάλ που γίνεται στον πολιτιστικό χώρο «εργοστάσιο» στη Σαμοθράκη. Φέτος είναι το 5ο φεστιβάλ και θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως τις 11 Αυγούστου με το πιο εντυπωσιακό ως σήμερα line up του. Οι Θραξ Πανκc, οι Alcalica και οι Last Drive είναι ονόματα που υπόσχονται τρεις μέρες χορού. Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν ο Βαγγέλης Χαλικιάς συνομίλησε με την διοργανώτρια και ψυχή του Pulsar την Άννα Τσάκωνα, μια γυναίκα που κατάφερε να κάνει πράξη αυτό που αγαπά στον χώρο που αγαπά.

από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΛΙΚΙΑ

H αλήθεια είναι πως περίμενα με περίσσια περιέργεια να ακούσω τον νέο δίσκο των Θεσσαλονικιών Roundlights. Βλέπετε, με το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2011, είχαν δημιουργήσει πολλές προσδοκίες για το μέλλον. Συμβαίνει, συχνά δυστυχώς, έπειτα από ένα πολύ δυνατό δισκογραφικό ξεκίνημα μια μπάντα να «ξεφουσκώνει» κάπως στη δισκογραφική της συνέχεια. Με το Exposito, το ολοκαίνουργιο δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, oι Roundlights αποδεικνύουν ευτυχώς ότι δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Οι Spring Shoe είναι η μπάντα που δημιούργησε ο Γιάννης Αφένδρας, ιθύνων νους των Mr. Highway Band και ο τίτλος του πρώτου τους άλμπουμ είναι Love Is Just A Razor in My Eye (Ikaros Records, βινύλιο και ψηφιακή μορφή). Ο Johnny Highway, όπως μας έχει συστηθεί μουσικά, παρουσιάζει ένα πολύχρωμο δίσκο με την απαραίτητη τσίκνα της μουσικής που αγαπά να παίζει και την οποία δεν ξέρω αν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ως americana αλλά μάλλον κάπου προς τα εκεί ταξιδεύουν οι νότες τις κιθάρας του, με σημαντικές επιρροές από το rock των 70s.

γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ

Οι Karamazov Project είναι ουσιαστικά το προσωπικό πόνημα του Πάνου Πανταζόπουλου, ο οποίος δημιούργησε εξολοκλήρου τα τραγούδια του Out of the Woodwork ενώ κάποιοι από τους μουσικούς που συμμετείχαν στην ηχογράφηση του δίσκου εμφανίζονται και στις συναυλίες της μπάντας αυτή την εποχή.

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Να λοιπόν η πρώτη κυκλοφορία των Αθηναίων Lazy Trains. Ένα ομώνυμο άλμπουμ που θα μπορούσε να είναι ένα live που κορυφώνεται στη σκηνή. Άλλωστε, τα δύο τελευταία από τα οκτώ τραγούδια του The Lazy Trains είναι ηχογραφημένα ζωντανά και η μπάντα δείχνει να το κατέχει καλά το σανίδι. Η Μαρία Ιωαννίδου έχει το χάρισμα να μην ακούγεται σαν μια Ελληνίδα που τραγουδάει αγγλικά αλλά ερμηνεύει τα τραγούδια σχεδόν σαν να είναι η μητρική της γλώσσα.

Γράφει ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ

Οι Randen διάλεξαν για τίτλο του πρώτου τους άλμπουμ το Strange Times και μέσα από το καθαρόαιμο rock τους αναδύονται ανησυχίες της ζωής, της καθημερινότητας, της νιότης και της εποχής μας.

Το Revive, η δεύτερη δισκογραφική παρουσία των Skelters μετά το ντεμπούτο τους το 2009, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ένα «γλυκό», προσοχή «γλυκό, όχι γλυκανάλατο», άλμπουμ.

Από τις πρώτες νότες του “Win This Fight” εισπράτεις μια φρεσκάδα και μια ανεμελιά οι οποία όμως δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στη θεματολογία των Skelters.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ

Μουσικές από αυτές που επέλεξε ο Νίκος Νικολαΐδης να ντύσει τις ταινίες του διαλέξαμε και μοιραζόμαστε μαζί σας, θέλοντας να βάλουμε και μεις το λιθαράκι μας στις εκδηλώσεις για τη μνήμη ενός από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς και σκηνοθέτη. Φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή και στο ίδρυμα πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος διοργανώνεται από τις 5 έως τις 7 του Οκτώβρη ένα τριήμερο γεμάτο Νικολαΐδη, με προβολές όλων των ταινιών του, ζωντανή μουσική εμπνευσμένη από τον δημιουργό, ομιλίες από ανθρώπους του περιβάλλοντος του και πολλά άλλα. Και μην ξεχνάτε... Όλα άρχισαν όταν εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε την Glendora…

PLAYLIST

01. Johannes Strauss -Also Sprach Zarathustra Op. 30
02. Simon Bloom - Wonderful World
03. Julie London - Cry Me A River
04. Brenda Lee - Fool Number One
05. Roy Orbison - Its Over
06. Etta James - I Found A Love
07. Perry Como - Glendora
08. Ray Conniff - Just Friends
09. Del Shannon - Runaway
10. Eddie Cochran - Summertime Blues
11. Wanda Jackson - Let's Have A Party
12. Bill Haley His Comets - See You Later Aligator
13. Jerry Lee Lewis - Great Balls Of Fire!
14. Bo Diddley - Bo Diddley
15. Glenn Miller Band - Laura 
16. Simon Bloom - In My Head

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά και στον Γιάννη Καστανάρα

Οι Villa 21 υπήρξαν ένα από τα θρυλικά συγκροτήματα της ελληνικής rock σκηνής και η δεκάχρονη πορεία τους σε συνδυασμό με τη δισκογραφική τους παρουσία αποτελεί πραγματικά ένα μνημειώδες εγχείρημα νέων ανθρώπων με γνήσια αγάπη για το rock and roll και με πρωτοποριακές ιδέες που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να συναρπάζουν τη νεότερη γενιά και να προκαλούν ρίγη στους παλιότερους που βίωσαν από πρώτο χέρι τον ευρηματικό κόσμο της μπάντας. Εικοσι τρία και πλέον χρόνια από το τραγικό τέλος του ιδρυτή και βασικού συνθέτη και στιχουργού Κώστα Ποθουλάκη, τα τρία εναπομείναντα μέλη από την ιστορική σύνθεση, η Άντα Λαμπάρα, ο Μπάμπης Δαλλίδης και ο Αντρέας Παπαδόπουλος, τίμησαν το Merlin’s Music Box παραχωρώντας μια εκ βαθέων συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά και στον Γιάννη Καστανάρα. Συγκίνηση, χαμόγελα, προβληματισμοί, ιστορικές αναδρομές, πρόσωπα που δεν υπάρχουν πλέον, λόγια σταράτα, εικόνες από ένα παρελθόν που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις μας και στις καρδιές μας.

Οι Villa 21 πήραν το όνομά τους από την ομώνυμη πειραματική ψυχιατρική πτέρυγα που διεύθυνε ο υπαρξιστής-μαρξιστής (αντι-ψυχίατρος) David Cooper στο Χέρτφορντσαϊντ της Αγγλίας από το 1961 μέχρι το 1965 με στόχο την παροχή εναλλακτικών θεραπειών σε νεαρούς σχιζοφρενείς. 

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Αλήθεια είναι πως προσωπικά το όνομα Bathory το άκουσα για πρώτη φορά κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από ένα σουηδικό epic metal συγκρότημα, που είχε πάρει το όνομα του από την αιμοσταγή κόμισσα της Ουγγαρίας, η οποία είχε ζήσει περίπου πέντε αιώνες νωρίτερα. Επίσης είχα ακούσει τη διασκευή των doom-metalάδων (επίσης Σουηδών) Candlemass στο τραγούδι των Venom “Countess Bathory”. Κάπου εκεί εγκατέλειψα ουσιαστικά τα συστηματικά metal ακούσματα και παράτησα την κοντέσα Μπάθορι στη λήθη του χρόνου.
Ώσπου… μια μέρα έπιασα να διαβάσω το βιβλίο του Βαγγέλη Γαρουφάλλου «Τα λουτρά της Κόμισσας» από τις πολύ προσεγμένες Μικρές Εκδόσεις. Στις εκατόν είκοσι εννέα απολαυστικές σελίδες του, ο αναγνώστης γνωρίζει την αιμοβόρα κόμισσα της Ουγγαρίας και την θλιβερή και συνάμα τρομακτική ιστορίας της, περιπλανιέται ανάμεσα στην Αυστροουγγαρία του παρελθόντος και την Ελλάδα του σήμερα, όπου συναντά τον Έκτορα, έναν φέρελπι συγγραφέα και… ζιγκολό που βλέπει στους εφιάλτες του την Κόμισσα και…
Δε θα ήθελα να καταστρέψω το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τις πολλές ανατροπές που περιμένουν για να τον συνεπάρουν στο βιβλίο με το «ζεστό» βαθυπράσινο εξώφυλλο και την υπέροχη ζωγραφιά της Δήμητρας Κουλούρη να το κοσμεί …
Το βιβλίο του Γαρουφάλλου είναι γραμμένο με μια φρέσκια αμεσότητα και χωρίζεται σε μικρά κεφάλαια γεμάτα αίμα, τρόμο, μυστήριο, μαύρο χιούμορ και μια μεγάλη δόση σουρεαλισμού, όλα αριστοτεχνικά δομημένα.
«Tα λουτρά της Κόμισσας» είναι το τέταρτο βιβλίο του Βαγγέλη Γαρουφάλλου και κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, ενώ μπορείτε να το παραγγείλετε και από τις Μικρές Εκδόσεις.

---

Βαγγέλης Χαλικιάς

Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλειά για να ζήσει και κάθε Κυριακή 20:00-21:00 παρουσιάζει στο www.metadeftero.gr την εκπομπή «Όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά έχει υπάρξει D.J. και μουσικός αρθογράφος. Ήταν από τους δημιουργούς και για αρκετά χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός στο Music Society Web Radio, πέρασε για ένα μικρό διάστημα και από το Clip Art Radio, έκανε δυο εκπομπές στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ (πριν το μαύρο) και το 2022 για τέσσερις μήνες βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο του Athens Voice 102,5 FM.

 
 
 

Βαγγέλης Χαλικιάς

Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλειά για να ζήσει και κάθε Κυριακή 20:00-21:00 παρουσιάζει στο www.metadeftero.gr την εκπομπή «Όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά έχει υπάρξει D.J. και μουσικός αρθογράφος. Ήταν από τους δημιουργούς και για αρκετά χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός στο Music Society Web Radio, πέρασε για ένα μικρό διάστημα και από το Clip Art Radio, έκανε δυο εκπομπές στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ (πριν το μαύρο) και το 2022 για τέσσερις μήνες βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο του Athens Voice 102,5 FM.

 
 
 

Βαγγέλης Χαλικιάς

Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλειά για να ζήσει και κάθε Κυριακή 20:00-21:00 παρουσιάζει στο www.metadeftero.gr την εκπομπή «Όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά έχει υπάρξει D.J. και μουσικός αρθογράφος. Ήταν από τους δημιουργούς και για αρκετά χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός στο Music Society Web Radio, πέρασε για ένα μικρό διάστημα και από το Clip Art Radio, έκανε δυο εκπομπές στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ (πριν το μαύρο) και το 2022 για τέσσερις μήνες βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο του Athens Voice 102,5 FM.

 
 
 

Συνέντευξη: Βαγγέλης Χαλικιάς

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

Η Εύη Χασαπίδου είναι η καλύτερη ίσως φωνή του ελληνικού underground με μεγάλη ιστορία πίσω της. Μας έχει χαρίσει απίστευτες ερμηνευτικές στιγμές και με τις τρεις μπάντες όπου έχει συμμετάσχει: τους No Man’s Land, τους Echo Tattoo και τους She Tames Chaos με την ίδια να σπέρνει, να δαμάζει και να αναδιανέμει το Χάος όπως εξηγεί στη συνέχεια.
Η κουβέντας μας έλαβε χώρα στην βεράντα του σπιτιού της κάπου στα Εξάρχεια. Στη συντροφιά μας, εκτός από τον έναστρο ουρανό, ήταν και ο Ωρίωνας ο εννιάχρονος γιος της, ένα ευφυές και γλυκό πειραχτήρι και για πολλά ζουπήγματα.
Μέσα από την κουβέντα ανατρέξαμε σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής μιας από τις πιο αγαπητές ή πιο σωστά πιο αγαπημένες παρουσίες της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής σκηνής.

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Η Ντοπαμίνη του Κωνσταντίνου Τσάβαλου (εκδόσεις Βακχικόν) κυκλοφόρησε σχεδόν πριν ένα χρόνο και εγώ την είχα στη βιβλιοθήκη μου από την πρώτη σχεδόν στιγμή της εμφάνισής της στα βιβλιοπωλεία. Επειδή όμως οι καιροί δεν είναι και οι καλύτεροι, αντί να τη «δοκιμάσω» τότε αρκέστηκα, στα σιγουράκια μου για να διατηρήσω την ψυχική μου ηρεμία. Οπότε, Ferey, Kerr, Attia, Fallada και, φυσικά, αρκετά βιβλία για μουσική, και… άσε τον Τσάβαλο και μερικούς άλλους για… όποτε.