φωτο: Birthday Kicks

Συνέντευξη: Αντώνης Ζήβας και Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες Birthday Kicks: Γιάννης Χατζηαντωνίου

Μεθαύριο και αντιμεθαύριο, την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Ιανουαρίου αντίστοιχα, οι Birthday Kicks από τη Λάρισα και οι Craang από τη Θεσσαλονίκη θα οργώσουν τη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus καλεσμένοι του Merlin’s Music Box, παρέα με άλλες τέσσερις εκλεκτές rock μπάντες: τους The Snails και τους Youth in Outer Space την πρώτη μέρα, και τους Fuel Eater και τους Golden Nugget τη δεύτερη.

 Ο Αντρέας Αλμπάνης (κιθάρα και φωνή στους Birthday Kicks) και ο Μάνος Τσελεπής (κιθάρα στους Craang και μπάσο στους Birthday Kicks) ανέλυσαν τις ερωτήσεις του Merlin’s, και τις κουβέντιασαν μεταξύ τους.  Κατηφορίζουν στην Αθήνα για να κάνουν σαματά έχοντας στις αποσκευές τους παλιό και νέο υλικό και δηλώνουν ότι η παρέα τους είναι έτοιμη να γκρεμίσει το μαγαζί. Υπάρχει κάποιος λόγος να μην τους πιστέψουμε;

Αντρέας: Η ιστορία των Birthday Kicks με αυτό το όνομα ξεκινάει από το 2010. Κάναμε λίγα πράγματα μέχρι το 2013, οπότε η σύνθεση έγινε πλέον σταθερή με τον Σωκράτη (ντραμς), τον Jeroen (μπάσο, πρώην μέλος των Ten Days Band και Ten Days Project που μετεξελίχθηκαν στoυς σημερινούς Screaming dEAD Balloons)  κι εμένα (κιθάρα, φωνή). Κάνουμε αρκετά live και τον Οκτώβριο του 2014 κυκλοφορούμε μόνοι μας το επτάιντσο “Gotta Believe” που περιλάμβανε το “Dressed In Black”, ένα δικό μας κομμάτι, και τη διασκευή του “Personal Jesus” των Depeche Mode. Τον Φεβρουάριο του 2016 κυκλοφορήσαμε το Black Echo Trap, το πρώτο μας άλμπουμ, και πάλι μόνοι, σε παραγωγή του Μάνου και τον περασμένο Νοέμβριο ένα ακόμα 45άρι split μαζί με τους Screaming dEAD Balloons που κυκλοφόρησε από την Vault Relics, όπου διασκευάσαμε το “She Talks To Rainbows” των Ramones.

Mάνος: Εγώ δεν έχω να πω τόσα πολλά… Παίζω πλέον μπάσο στους Birthday Kicks και κιθάρα στους Craang, όπου τραγουδάω κιόλας. Οι Craang νομίζω ότι υπήρχαν από το 2009, προτού μπω εγώ, και ήταν τελείως διαφορετικό σχήμα. Μπήκα σαν δεύτερη κιθάρα επειδή εκείνη την εποχή έπαιζαν desert rock και μου άρεσε το στυλ. Έκαναν ένα EP κι έκανα κάποια μέρη των ηχογραφήσεων – τώρα πώς τυχαίνει σε κάθε ηχογράφηση που κάνω μπαίνω και παίζω…

Αντρέας: Αυτή είναι η στρατηγική σου… Μπαίνεις και γράφεις μπάντες και μετά παίρνεις τη θέση κάποιου…

Μάνος: Στους Craang δεν πήρα τη θέση κανενός! Μπήκα σαν δεύτερη κιθάρα. Στα original μέλη ήταν ο Νίκος που και σήμερα παίζει τύμπανα, ο Μιχάλης και ο Στέφανος, ο οποίος αποχώρησε έπειτα από μερικούς μήνες αφού είχαμε κάνει μαζί του κάποια live με τους Nightstalker και τους Truckfighters. Έτσι μείναμε τρίο, ψαχνόμασταν τι να κάνουμε, τι να παίξουμε, και κάπως έτσι γεννήθηκε το πρώτο μας άλμπουμ, το To The Estimated Size of The Universe.

φωτο: Craang

Aντρέας: Προηγουμένως είχατε φωνητικά;

Μάνος: Ναι, τραγουδούσε ο Στέφανος αλλά στα hard rock κομμάτια. Σαν τρίο, λοιπόν, τζαμάραμε για αρκετό καιρό και τελικά καταλήξαμε στα κομμάτια που αποτέλεσαν το άλμπουμ. Το ηχογραφήσαμε χωρίς να έχουμε αποφασίσει ότι ήταν έτοιμο, το βγάλαμε να τελειώνει στο bandcamp, νομίζω τον Μάιο του 2014, κόψαμε και μερικά CD, παίξαμε στο δεύτερο Fuzztastic Planet φεστιβάλ στη Δράμα και κατόπιν μας βρήκε η γερμανική Pink Tank, μας έκανε μια πρόταση, τη δεχτήκαμε κι έτσι μπήκαμε στα λημέρια της. Κάναμε δυο περιοδείες στη Γερμανία την πρώτη, και τη δεύτερη σε Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο. Στην πρώτη παίξαμε με τους Kalamata. Γαμώ τα παιδιά. 

Αντρέας: Νομίζω ότι αυτοί κυκλοφόρησαν το πρώτο τους βινύλιο στην Pink Tank μετά από εσάς. Αφού τους είχε φέρει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Merlin’s Music Box…

Μάνος: Εσύ τελικά θυμάσαι περισσότερα από μένα… Η δεύτερη περιοδεία έγινε το 2016 με τους Camel Driver, καμιά εικοσαριά συναυλίες. Βανάκι, φόρτωμα ξεφόρτωμα όλη μέρα. Φόρτωνε, μαγαζί, ξεφόρτωνε, παίξε, πιες, σούρωσε, ξεσούρωσε, κοιμήσου, φάε, κι όχι πάντα με αυτή τη σειρά.

Αντρέας: Τι κόσμος ερχόταν σε αυτές τις περιοδείες; Γιατί να δουν μια μπάντα από την Ελλάδα που δεν την ήξεραν; Ήταν φαν της μουσικής ή επειδή παίζατε, ας πούμε, σε κάποιο χωριό της Γερμανίας, έρχονταν να σας δουν για να ξεδώσουν;

Μάνος: Ο πιο απίθανος. Είχε απ’ όλα. Είχε live σε μέρη σαν να παίζεις Καραγκιόζη στην πλατεία του χωριού όπου μαζεύονταν για να περάσουν ωραία (κι εμείς ωραία περνούσαμε!) κι είχε και live που ήταν πραγματικά για εμάς.

Αντρέας: Τι θυμάσαι από αυτές τις περιοδείες;

Μάνος: Να σου πω, από την πρώτη εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα. Μας ζητούσαν αυτόγραφα οι Γερμανοί…

Αντρέας: Μήπως ζητούσαν επιταγές; Μήπως ζητούσαν να υπογράψετε μνημόνια;

Μάνος: Δεν ξέρω! (γέλια) Σε ένα μαγαζί συγκεκριμένα, οι περισσότεροι είχαν γίνει τόσο γκολ που μας έδιναν χαρτούρα! Το συνηθίζουν αυτό οι Γερμανοί, κάτι σαν donation… Μπαίνεις μέσα κι έχει live; Δώσε ό,τι θες. Καθένας δίνει ό,τι μπορεί κι είναι ένα σύστημα που λειτουργεί. Κάποιοι μέσα στη σούρα τους και τη μαστούρα τους γούσταραν τόσο πολύ που μας έχωναν πενηντάρικα στην τσέπη! Αυτό δεν θα το ξεχάσω! Έγινε για πρώτη φορά στο Μαγδεμβούργο κι έρχεται ο Νίκος και μου λέει, «Μαλάκα, ήρθε ένας τύπος και μου ’βαλε ένα κατοστάρικο στην τσέπη!»

Αντρέας: Μήπως ήθελαν να σας βάλουν να χορέψετε…;

Μάνος: …και εμείς αναγκαστικά τους δίναμε merchandise, μα πάρτε κάτι… 

φωτο: Craang

Merlin’s Music Box: Αντρέα, από τους Φόβους του Πρίγκιπα ως τους Birthday Kicks, και τι συμβαίνει με τη σκηνή στη Λάρισα…

Αντρέας: Χμμμ… Οι Φόβοι του Πρίγκιπα σχηματίστηκαν το 1995.  Ήταν ένα φοιτητικό project που ξεκινήσαμε σπουδάζοντας στο Ρέθυμνο.  ‘Οταν τελειώσαμε τις σπουδές μας όλοι ανεβήκαμε στην Αθήνα εκτός από τον Σωτήρη, τον μπασίστα, που συνέχισε στην Αγγλία. Τον αντικαταστήσαμε με τον Αντρέα τον Στρατέα από τους Asphodel για μια περίοδο μέχρι και τον δεύτερο δίσκο και στη συνέχεια στο μπάσο ήρθε ο Αλέξης Καρακώστας. Το τελευταίο live, αν δεν κάνω λάθος, το κάναμε το 2001 στο An. Εκείνη την εποχή η Αθήνα ήταν πολύ δύσκολη πόλη για ανθρώπους που έπρεπε να σπουδάζουν, να δουλεύουν, να έχουν τις παρέες τους, τις κοπέλες τους κλπ. Κάποια στιγμή η μπάντα έγινε δεύτερη προτεραιότητα κι έτσι σταματήσαμε όσο ήταν ακόμα καιρός. Από εκείνη την περίοδο μέχρι το 2010 δεν ξανάπαιξα κιθάρα και δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου με τα της σκηνής μέχρι που ήρθα στη Λάρισα. Έγινα πατέρας κι εκεί που πίστευα ότι δεν θα υπήρχε χρόνος για τίποτα, έβγαλα ξανά τις κιθάρες από τις θήκες, γνώρισα τον Jeroen και αρχίσαμε να τζαμάρουμε και να πειραματζιόμαστε με φίλους.

Το 2008 που ήρθα στη Λάρισα μόλις είχε ανοίξει το κλαμπ Stage, οπότε, μοιραία, όταν υπάρχει ένας χώρος για να παίζουν μπάντες, δημιουργούνται νέες μπάντες. Κι αυτό το βλέπουμε και στη Λάρισα όπου υπάρχουν αρκετά συγκροτήματα που κυκλοφορούν δίσκους. Αυτή τη στιγμή είμαστε 6-8 μπάντες στη Λάρισα κι έτσι έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε live ή να σαπορτάρουμε κάποιο μεγάλο όνομα που έρχεται στο Stage και σιγά σιγά να κυκλοφορήσουμε τους δίσκους μας και να δημιουργήσουμε ένα κοινό από φίλους. 

Merlin’s Music Box: Οι Craang και η σκηνή της Θεσσαλονίκης. Μια περιγραφή για το τι συμβαίνει σήμερα, η σύνδεση με το παρελθόν και το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η μπάντα στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης. 

Μάνος: Η σκηνή της Θεσσαλονίκης! Ο κακός χαμός. Ο κάθε κουτσός παίρνει ένα όργανο και φτιάχνει μπάντα! (γέλια) Γίνονται πάρα πολλά πράγματα. Να σκεφτείτε ότι υπάρχουν κτήρια γεμάτα προβάδικα. Συνεχείς ανακατατάξεις, δημιουργία νέων συγκροτημάτων, τα παλιότερα εδραιώνονται, τα καινούργια προσπαθούν όλο και περισσότερο. Είναι πολύ εύκολο και προσιτό να κάνεις μπάντα, αλλά μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και πολύ μετριότητα. Όλα τα δικαιολογούμε, αλλά χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια από το να παίζεις κιθάρα και να πληρώνεις έναν καλό μάνατζερ. Θεωρώ ότι είμαστε ανεξάρτητοι από ρεύματα και ταμπέλες σαν Craang. Ποτέ δεν έπαιξα μουσική για να ανήκω κάπου γι’ αυτό και παίζω με τους Craang και τους Joy που είναι ανεξάρτητα πράγματα μεταξύ τους, ακριβώς επειδή γουστάρω να παίζω. Δεν βάζω ταμπέλες. Δεν αισθάνομαι κομμάτι κάποιου ρεύματος. Αρκεί αυτό που κάνω να μου δίνει ώθηση να συνεχίζω. Νιώθουμε μέρος μιας ευρύτερης μουσικής κοινότητας στη Θεσσαλονίκη, αυτό εννοείται, αλλά χωρίς εξαρτιόμαστε απαραίτητα από αυτήν.

Merlin’s Music Box: Πώς προέκυψε η συνεργασία Μάνου με Birthday Kicks;

Αντρέας: Ο Soco, ο ντράμερ μας, είναι ο άνθρωπος που έχει παρελθόν με τους Δύσπνοια. Οι Δύσπνοια είχαν βρεθεί κάποια στιγμή Θεσσαλονίκη και είχαν κάνει μια πρόβα που την είχαν ηχογραφήσει με τον Μάνο. Όταν ξεκινούσαμε να στήνουμε την ηχογράφηση του “Gotta Believe” μας είπε ότι έπρεπε να πάμε Θεσσαλονίκη και να γνωρίσουμε αυτόν τον τύπο που κάνει πολύ ωραία δουλειά, πολύ ελεύθερα, βγάζει τον ήχο που γουστάρουμε κλπ. Όμως, δεν είχαμε τη δυνατότητα να πειραματιστούμε, δεν είχαμε καν χρήματα για την ηχογράφηση και τελικά γνωρίσαμε τον Μάνο όταν μετά από 3-4 μήνες ήρθε Λάρισα με τους Craang για να ανοίξουν τη συναυλία των Planet of Zeus. Γνωριστήκαμε εκεί, τον είδαμε να παίζει, διαπιστώσαμε ότι κολλάμε σαν άνθρωποι και όταν πια πιστέψαμε ότι ήμασταν έτοιμοι για το Black Echo Trap, σκεφτήκαμε πώς θα γινόταν αυτός ο άνθρωπος να έρθει στη Λάρισα ή εμείς ν’ ανέβουμε στη Θεσσαλονίκη. Τελικά έγινε το δεύτερο, μείναμε για 3-4 μέρες με sleeping bag στο Red Studio όπου δουλεύει ο Μάνος (περιμέναμε πότε θα τελειώσουν οι διάφορες πρόβες για να μας πάρει ο ύπνος!) και κάπως έτσι έγινε η φάση. Αυτό που θυμάμαι και κρατάω είναι ότι από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε μέχρι αυτή τη στιγμή, ο Μάνος ήταν ελεύθερος να θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι των Birthday Kicks. Δεν ήταν απλά ο τεχνικός μας. Στην αρχή θέλαμε η μίξη και το μάστερ να γίνουν στην Αμερική αλλά αυτό απαιτούσε πολύ χρόνο και ενέργεια κι έτσι ο Μάνος ανέλαβε τη μίξη και ο Chris Goosman έκανε το μάστερ. Αυτή τη στιγμή ο Μάνος είναι ο λόγος που συνεχίζουμε. Ειδάλλως με το φευγιό το Jeroen στο Βέλγιο θα είχαμε περιπέτειες…

Μάνος (φανερά συγκινημένος): Να πω κι εγώ κάτι; Συμφωνώ!

Merlin’s Music Box: Πώς καταλήξατε στον ήχο σας;

Μάνος: Φάγαμε άπειρα λεφτά αγοράζοντας ό,τι μαλακία μας πρότειναν  και βλέπαμε αριστερά και δεξιά σε περιοδικά, μέχρις ότου πήραμε χαμπάρι ότι όλα τα κάνουν τα κουμπάκια. Έπαιζα μαζί τους. Ο ήχος πρέπει να εξυπηρετεί τη σύνθεση και η σύνθεση τον ήχο. Οπότε δεν είναι κάποια επιλογή του στυλ εγώ θέλω να κάνω αυτό, ή άκουσα αυτό, έχεις trial and error, ψάχνεσαι όλη την ώρα. Κάθε φορά κάτι αλλάζω. 

Αντρέας: Θεωρώ ότι ο ήχος μιας μπάντας είναι κάτι που εξαρτάται από τους χαρακτήρες. Μπορεί κάποιος να παίξει με τα ίδια εφέ, με την ίδια σειρά, με τις ίδιες συχνότητες, αλλά το πράγμα θα ακουστεί διαφορετικά. Είναι τα χέρια, το μυαλό, η διάθεση πάνω απ’ όλα. Μπορεί η ίδια μπάντα αλλιώς να ακούγεται σήμερα και αλλιώς αύριο, η διάθεση μεταβάλλεται. Προσωπικά, από τη στιγμή που θα ακούσω κάτι που θα μου δείξει ότι το πράγμα θα μπορούσε να πάει προς τα εκεί, αρχίζω πια και δουλεύω συνειδητά. Έχει να κάνει και με το χαρακτήρα σου, αν μπορείς να το υποστηρίζεις. Ο ένας μπορεί να είναι εκστασιασμένος με έναν ήχο που βγαίνει κι ο άλλος να βαριέται αφόρητα. Βάζω στη μέση και την τύχη, μπορεί να είναι αποτέλεσμα περιστάσεων. Δεν είναι ότι συνειδητά θέλω ν’ ακούγομαι έτσι οπότε παίρνω το τάδε πετάλι για να δω τι μπορώ να κάνω. Χρειάζεται πειραματισμός και πρόβες μέχρι να καταλήξουμε σε αυτό που θέλουμε. Κάθε φορά αυτό που παίζεις ή γράφεις είναι η στιγμή της μπάντας. Μετά από έξι μήνες μπορεί να αλλάξει ο ήχος, μπορεί να πέσει στα χέρια σου κάποιο όργανο και να τον αλλάξεις.

Merlin’s Music Box: Μάνο, πώς ήρθατε σε επαφή με την Pink Tank για το πρώτο άλμπουμ των Craang; Ποια ήταν η ανταπόκριση στο εξωτερικό; Θα συνεχίσετε αυτή τη συνεργασία μελλοντικά;

Μάνος: Δεν ήρθαμε εμείς επαφή με την Pink Tank! Εκείνοι ήρθαν μαζί μας γιατί είμαστε γαμάτοι! Όντως, όταν βγάλαμε το Universe δεν περιμέναμε να γίνει κάτι, απεναντίας κλαίγαμε τη μοίρα μας επειδή δεν είχαμε λεφτά να το κυκλοφορήσουμε και σε βινύλιο. Έτσι το προορίζαμε εξαρχής. Μας έκαναν μια πρόταση, ένα συμβόλαιο, μας έδωσαν μερικές εναλλακτικές και καταλήξαμε να τους δώσουμε το master κι εμείς να πάρουμε λίγες κόπιες στην πρώτη κοπή. Στη δεύτερη μοιραστήκαμε τα έξοδα, οπότε τα πήραμε μισά μισά. Η ανταπόκριση έξω ήταν πάρα πολύ καλή. Δεν το περιμέναμε, μολονότι δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης αφού μιλάμε μόνο για ένα δίσκο. Οι κριτικές ήταν καλές, στα live αρέσαμε και τον αγόραζαν. Αυτό, για να πω την αλήθεια, με χάλασε, γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί συλλέκτες που τον αγόρασαν σαν επένδυση μόνο και μόνο για να τον έχουν, χωρίς καν να τον ακούσουν. Αυτοί αγοράζουν 3-4 αντίτυπα σφραγισμένα και σε βάζουν να τα υπογράψεις. Αν αργότερα γίνεις κάποιος, τα πουλάνε σαν συλλεκτικά. Γενικά πάντως μας δέχτηκαν παντού θετικά. Στην Αθήνα το Σάββατο που θα παίξουμε στο ΙΛΙΟΝ plus θα υπάρχουν οι τελευταίες κόπιες του Universe, μιλάμε για κάτω από πέντε, οπότε όποιος προλάβει!

Merlin’s Music Box: Οι Birthday Kicks επίσης κυκλοφόρησαν μόνοι τους το Black Echo Trap. Πώς πήρατε την απόφαση αυτή; Σκέφτεστε να το επαναλάβετε με την επόμενη δουλειά σας;

Αντρέας: Είχε να κάνει με το πρώτο μας επτάιντσο. Θυμάμαι, πολύ συγκεκριμένα, ότι εκείνη την περίοδο πριν την ηχογράφηση είχαμε κάνει πέντε live μαζεμένα και έτσι καταφέραμε να συγκεντρώσουμε κάποια χρήματα, αλλά μόνο για το στούντιο. Υπήρχαν κάποιοι φίλοι που έλεγαν, βγάλτε το κι εγώ θα πάρω πέντε, ή δέκα, έχω φίλους και στη Θεσσαλονίκη και θα δώσω κι εκεί άλλα δέκα. Οπότε, τους προτείναμε να μας δώσουν τα χρήματα έναντι κι έτσι βγήκε ο δίσκος. Στηριχτήκαμε στην αρχή σε καμιά εικοσαριά φίλους που πήραν τα κομμάτια και τα έδωσαν, στην ουσία μας δάνεισαν τα χρήματα κι όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος τους δώσαμε τα αντίστοιχα αντίτυπα. Μας έμειναν κι εμάς κάποια κομμάτια να τα πουλήσουμε σαν μπάντα και να πάμε στην επόμενη κυκλοφορία. Με την ίδια λογική βγάλαμε και το άλμπουμ. Ό,τι έλειπε από οικονομικής πλευράς, απευθυνθήκαμε σε φίλους και όλοι γούσταραν και μπήκανε μέσα. Μίλησα με τον Γιάννη από τους Mr. Highway Band και μας βοήθησε όλη η μπάντα. Μας βοήθησε και το Los Almiros και ξαφνικά βρεθήκαμε να έχουμε χρηματοδότηση από μπάντες, από δυο φεστιβάλ και από κάποια distro. Έτσι έγινε. Αυτό μας κάνει χαρούμενους και ολοκληρωμένους. Ότι, δηλαδή, βασιζόμαστε σε μια πολύ μεγάλη ομάδα ανθρώπων για να κυκλοφορήσουμε τη δουλειά μας και ότι, αντίστοιχα, αυτή η δουλειά γίνεται κομμάτι περισσότερων ανθρώπων, φεύγει από τα χέρια μας. 

Μακάρι να μπορούμε να το επαναλάβουμε και στο μέλλον. Μακάρι να μην υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, που δεν νομίζω ότι υπάρχουν. Δεν θέλουμε ωστόσο να νομίζει κανείς ότι αυτός είναι ο σκοπός μας – κάθε φορά να μας χρηματοδοτούν άλλοι. Αν όμως κάποιοι μας πιστέψουν στο υλικό μας, δεν βλέπω γιατί να μην το επαναλάβουμε. 

Merlin’s Music Box: Ποιο ήταν το concept των Kicks για το split σιγνκλ με τους Screaming dEAD Balloons και πώς σκεφτήκατε να διασκευάσετε Ramones;

Αντρέας: Η ιδέα για το επτάιντσο ήταν το Ματθαίου Καραμπάλιου που έχει φτιάξει την Vault Relics στις Σέρρες. Κάποια στιγμή μας είπε ότι θέλει μια split κυκλοφορία. Εκείνο τον καιρό είχαμε μπει στο στούντιο να ηχογραφήσουμε κάποιο υλικό επειδή ξέραμε ότι ο Jeroen θα έφευγε μόνιμα για το Βέλγιο. Ηχογραφήσαμε με τον Μάνο και ένα τραγούδι ήταν το “She Talks To Rainbows”, το οποίο το είχαμε διασκευάσει για τις ανάγκες μιας συναυλίας-tribute στους Ramones κι έτσι προέκυψε στο σινγκλ.

Merlin’s Music Box: Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια των Craang και των Kicks όσον αφορά τις ηχογραφήσεις;

Μάνος: Τα χειρότερα! Ετοιμάζουμε καινούργιο υλικό. Από τότε που βγάλαμε το άλμπουμ δουλεύουμε πάνω σε νέες ιδέες οι οποίες αλλάζουν συνεχώς. Πλέον, έχουν πάρει σχεδόν τελική μορφή αλλά επειδή είναι μουσική που παίζεται καθαρά live, συνέχεια μεταβάλλεται πρόβα με την πρόβα – προσθέτουμε μέρη, αφαιρούμε μέρη. Αυτή τη στιγμή έχουμε τέσσερα κομμάτια διάρκειας προς το παρόν γύρω στα 50 λεπτά με μια ώρα. Δεν ξέρω πώς θα κυκλοφορήσουν σε βινύλιο. Δεν υπάρχει πλάνο κυκλοφορίας, ελπίζουμε να συνεργαστούμε και πάλι με την Pink Tank. Θα δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα. Είναι δύσκολο να βρεθεί το ρευστό. Πάντως, θα το έχουμε μέσα στο 2017. Μέχρι το καλοκαίρι θα είμαστε έτοιμοι. Το live το Σάββατο στην Αθήνα είναι κάπως έκτακτο γιατί θέλαμε να ασχοληθούμε με τα κομμάτια και αυτό ίσως μας πάει λίγο πίσω, αλλά ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία. 

Αντρέας: Με τους Kicks έχουμε κομμάτια που δουλεύουμε, έχουμε και μικρές, καινούργιες ιδέες, οι οποίες βγαίνουν αυθόρμητα στις πρόβες που κυρίως κάνουμε για να βγει να παίξει η μπάντα live. Αισιόδοξοι είμαστε, αλλά δεν νομίζω ότι επίκειται κάποια κυκλοφορία στο άμεσο μέλλον. Μέχρι το καλοκαίρι βλέπουμε. Πάντως υπάρχει υλικό από παλιά που το φέρνουμε στα καινούργια μέτρα.

Merlin’s Music Box: Και οι δυο μπάντες παίζετε σαν τρίο. Γιατί καταλήξατε σε αυτή την επιλογή;

Μάνος: Τυχαία, δεν χωρούσε άλλος. Νομίζω τρία μέλη είναι το ιδανικό για μια μπάντα.

Αντρέας: Όταν ξεκινήσαμε σαν Kicks μας έλειπαν τα ντραμς και όταν ήρθαν τα ντραμς συμπληρώθηκε το πράγμα. Δεν μας έλειπε κάτι άλλο. Κάναμε σκέψεις για δεύτερη κιθάρα και κατά καιρούς έχουμε τζαμάρει με διάφορα παιδιά. Το κομμάτι των Ramones είχαμε ξεκινήσει να το παίζουμε με τον Jimmy Malloy από τους Malloy Kids. Και στην ηχογράφηση το κομμάτι έχει δυο κιθάρες – παίζει κι ο Μάνος. Το κενό του δεύτερου κιθαρίστα το καλύπτουμε με κάποιες λούπες, με λίγο περισσότερη βαβούρα. Πάντως, τρία άτομα μπορούν να κάνουν μπάντα και να μη λείπει τίποτα. 

Μάνος: Όταν μπήκα στους Craang ήμαστε τέσσερις. Ψαχτήκαμε για κάνα εξάμηνο, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα κι ένας τραγουδιστής. Υπάρχει και βίντεο στο youtube από αυτή τη φάση. Έφυγε ο Γιάννης και είπαμε ότι δεν θα ασχοληθούμε με ένα μέλος παραπάνω. Για να πω την αλήθεια, για μένα είναι καθαρά θέμα συνεννόησης. 

Αντρέας: Επειδή έπαιζα για πολλά χρόνια σε τετραμελή μπάντα, το τρίο είναι πιο κουραστικό. Όταν έχεις να καλύψεις ένα κομμάτι της μπάντας, πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση, να το υποστηρίζεις κλπ. Εμείς το καταλαβαίνουμε και στις πρόβες που μετά από τέσσερις ώρες είμαστε… dead! 

Μάνος: Από την άλλη, όταν είσαι μόνο μια κιθάρα μπορείς να παίζεις ό,τι αρμονία θέλεις. 

Αντρέας: Οπότε… τρεις κι έχουμε την ησυχία μας!

Merlin’s Music Box: Ποιος ο ρόλος των υπόλοιπων μελών και οι άλλες δραστηριότητές τους;

Μάνος: Οδοιπορία, ψάρεμα…(γέλια).

Αντρέας: Νομίζω ότι ο Soco ασχολείται με το κέντημα…(γέλια). Προσπαθούμε όλοι να επιβιώσουμε, δουλειές έχουμε όσοι έχουμε. Ο Soco παίζει και με τους Malloy Kids, παλιότερα έπαιζε στους Δύσπνοια και δεν ξέρω αν παίξει και με τρίτη μπάντα στο μέλλον.

Μάνος: Η Θεανώ και ο Νίκος είναι στον καλλιτεχνικό τομέα. Η Θεανώ στα πρακτικά εικαστικά και ο Νίκος στα ψηφιακά. Δημιουργούν τις αφίσες μας. Η Θεανώ έκανε και μια έκθεση στο Booze στην Αθήνα. Και κάθε τόσο βρισκόμαστε για να ροκάρουμε. 

Merlin’s Music Box: Θετικά και αρνητικά πρόσημα σε μια DIY μπάντα…

Αντρέας: Τα θετικά είναι πολλά και ευνόητα. Έχεις την ανεξαρτησία σου και το χώρο και το χρόνο να λειτουργείς σύμφωνα με αυτά που θέλεις, αρκεί να μπορείς να κάνεις χωριό με κάποιους ανθρώπους, να μην είσαι φοβερά εγωιστής. Να παίζουν όλοι στην μπάντα και να αισθάνονται ότι εκφράζονται. Αν υπάρχει ένα κακό είναι ότι εκτός από τη μουσική είσαι αναγκασμένος να κάνεις κι όλα τα άλλα. Μπορείς να γράψεις ένα κομμάτι που να κρατάει ένα εξάμηνο και μετά να το πάρεις, να το ηχογραφήσεις, να βγάλεις εξώφυλλα, να κυκλοφορήσεις μόνος σου το δίσκο – είναι μια ολόκληρη διαδικασία που δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την μπάντα. Είναι όλα τα άλλα. Αυτό βέβαια μερικές φορές δεν είναι κακό, αλλά για κάποιον που θέλει να κάνει μόνο μουσική είναι υπερβολικό. Από την άλλη, το ίδιο που λέμε κακό μπορεί να είναι και καλό γιατί όταν πάρεις το τελικό αποτέλεσμα στα χέρια σου ξέρεις ότι είναι δικό σου, ότι δεν έχει ανακατευτεί πολύς κόσμος.

Μάνος: Αυτό που λέει ο Αντρέας μπορεί να ακούγεται λίγο ειδυλλιακό. Στο βωμό του DIY πέφτεις με τα μούτρα και απέναντί σου μπορεί να έχεις πιο επαγγελματίες…

Αντρέας: Από την άλλη το DIY είναι μια φιλοσοφία, αποφασίζεις να το κάνεις έτσι, χωρίς management.

Μάνος: Εμένα μου αρέσει να κάνει ο καθένας μια δουλειά. Μου αρέσει που έχουμε έναν τύπο για να μας κλείνει live στη Βόρεια Ευρώπη. Δεν θέλω να ασχολούμαι εγώ με αυτό το πράγμα. Μου αρέσει που ο Νίκος και η Θεανώ, για παράδειγμα, ασχολούνται με τις αφίσες μας. 

Αντρέας: Παλιότερα, με τους Φόβους του Πρίγκιπα κυκλοφορούσαμε σε μια μεγάλη εταιρεία αλλά δεν ήξερες πώς γίνεται αυτό το πράγμα. Πήγαινες κάπου, σε περίμεναν δυο άνθρωποι, σου έλεγαν θα ηχογραφήσεις έτσι κι έτσι. Εσύ αποφάσιζες μόνο για το υλικό σου, όχι για την ηχογράφηση, το μάστερ, τη μίξη, το τύπωμα των εξωφύλλων. Στο τέλος σου ερχόταν ο δίσκος ή το CD στο σπίτι κι έλεγες, χμμμ, ώστε έτσι βγήκε τελικά… Τώρα επιλέγουμε εμείς αυτό που μας αρέσει. Κι αυτό το κάνει πάρα πολύς κόσμος που κυκλοφορεί με αυτό τον τρόπο δίσκους. Έχουμε γίνει πια ειδήμονες και η κάθε μπάντα θα μπορούσε να έχει κι από ένα label. Ξέρουμε πώς να το κάνουμε. Έχουμε πια προσωπικές επαφές με τους ανθρώπους που κάνουν την κοπή, με τα δικαιώματα, με το τι γενικά χρειάζεται.

Μάνος: Δεν θα έλεγα ότι όλοι έχουν γνώμη που μετράει. Όλοι νομίζουν ότι έχουν τη γνώση.

Αντρέας: ΟΚ, ας μιλήσω τότε για τον εαυτό μου. Νομίζω ότι το κατέχω μετά από τρεις κυκλοφορίες. 

φωτο: Birthday Kicks

Merlin’s Music Box: Παρατηρείται μια ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση συγκροτημάτων από την επαρχία. Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας και τι προοπτικές μπορεί να έχουν μακριά από το κέντρο;

Μάνος: Όταν γύρισα στην Ελλάδα από την Ιταλία πριν από 5-6 χρόνια, υπήρχε ακόμα μια έξαρση από μπάντες, πρόβες, γινόταν χαμός. Με την κρίση έμειναν μόνο αυτοί που πραγματικά ήθελαν να κάνουν κάτι ή βρήκαν την ευκαιρία όσοι ήθελαν να παίξουν μουσική και είπαν, δε γαμιέται θα το κάνω, θα κάνω μια μπάντα. Έχω άπειρα παραδείγματα, έχω δουλέψει και με ανθρώπους πιο μεγάλους από εμάς που τελικά αποφάσισαν να κάνουν μια μπάντα απ’ το πουθενά επειδή δεν είχαν να χάσουν κάτι. Ένας λόγος που κατά τη γνώμη μου έχουμε πολλά συγκροτήματα στην επαρχία είναι ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος, υπάρχει και κοινό. 

Αντρέας: Εγώ πιστεύω ότι οφείλεται και στην τεχνολογική εξέλιξη. Σήμερα μέσα από ένα site και μερικούς φίλους μπορείς να βγάλεις τη μουσική σου οπουδήποτε, ανεξάρτητα αν η μπάντα σου έχει έδρα την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, τις Σέρρες ή την Κοζάνη, ή ένα χωριό στην Κορινθία.

Μάνος: Μήπως το συγκεκριμένο χωριό ονομάζεται Χιλιομόδι; (γέλια)

Αντρέας: Συνεχίζω… Ένας άλλος λόγος είναι ο εξοπλισμός. Παλιά για να αγοράσεις μια κιθάρα χρειαζόσουν διακόσιες-τριακόσιες χιλιάδες δραχμές. Τώρα μπορείς να ξεκινήσεις μια μπάντα με ένα όργανο της τάξης των εκατό ευρώ, να βρεις κι έναν ενισχυτή, να φτιάξεις ένα μικρό στούντιο ώστε να είσαι αυτόνομος, να μπορείς να ηχογραφείς τη μουσική σου σε ένα λάπτοπ ή στο κινητό, να την εξελίσσεις, να ακούσεις πράγματα που σε ενδιαφέρουν χωρίς να έχεις τεράστια δισκοθήκη δίνοντας χρήματα. Μπορείς να ερευνήσεις τη μουσική σου πολύ εύκολα. Για αυτό το λόγο δημιουργούνται παντού πολλές μπάντες. Ο κύριος κορμός βέβαια είναι στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Αλλά είναι αναλογικό το πράγμα. Η μπάντα της γειτονιάς που θα έπαιζε σε μια πλατεία και μετά διαλυόταν τώρα έχει τη δυνατότητα να παίξει σε πέντε χώρους. Κάτι είναι κι αυτό.

Merlin’s Music Box: Εσύ, Μάνο, πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον ήχο και τις παραγωγές; Γενικά τι έχεις κάνει, με ποιους έχεις συνεργαστεί;

Μάνος: Κατ’ αρχήν είμαι πρώτα απ’ όλα μουσικός. Παίζω πιάνο και κατ’ επέκταση έμαθα κιθάρα για να παίζω σε σχολικές μπάντες. Όταν έφυγα για την Ιταλία το 2000, αγόρασα ένα λάπτοπ, ήταν το πιο φθηνό κι έκανε 1000 ευρώ. Εκεί γνώρισα τον Marco, ένα φίλο αδελφικό μέχρι σήμερα, κι αυτός με έβαλε στη dance μουσική. Εκείνος ήταν dj στην περιοχή. Ήταν καλός στο να πειράζει τα μπλιμπλίκια, οπότε εγώ είχα το λάπτοπ κι έπαιζα και όργανο. Εκείνος ήταν στα προγράμματα που τότε ήταν… προπολεμικά. Τα πρώτα κομμάτια που κάναμε ήταν lounge, κάναμε κάποιες κυκλοφορίες με διάφορα ψευδώνυμα και αυτό εξελίχτηκε. Συνεργαστήκαμε με παραγωγούς και dj στην Ιταλία, πάλι με διάφορα ψευδώνυμα. Αλλά επειδή ήμουν μουσικός ήθελα να προχωρήσω. Πήρα μια υποτροφία στη Σκάλα του Μιλάνου σαν τεχνικός ήχου και τέλειωσα το 2006. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό κι έτσι πήρα δεύτερη υποτροφία και το 2008 πήγα στην APM (Scuola de Alto Perfezionamento Musicale), μια άλλη σχολή που χρηματοδοτείται ακόμα και σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκεί ήρθα σε επαφή με την αναλογική ηχογράφηση, είχε ένα καταπληκτικό στούντιο. Μετά δούλεψα σε κάποια στούντιο κάνοντας διάφορες παραγωγές είτε σαν βοηθός είτε σαν παραγωγός, κυρίως mainstream ιταλικό belcanto, ιταλική pop δηλαδή. Δειλά δειλά, έκανα κάποιες δικές μου παραγωγές, έκανα και μια μπάντα και βγάλαμε δίσκο, μετά μια άλλη metal μπάντα και άλλα που δεν θυμάμαι. Η ανάγκη ήταν προσωπική. Το μεγάλο μπαμ έγινε όταν γύρισα στην Ελλάδα. Ήμουν εξωτικό φρούτο. «Αυτός έχει έρθει απέξω, ξέρει πολλά». Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν ο τελευταίος δίσκος των Rotting Flesh από τη Θεσσαλονίκη, ο πρώτος τους δίσκος που κυκλοφόρησε επίσημα από εταιρεία. Από τότε έγραψα τα τύμπανα για το δεύτερο δίσκο των Βewized, έκανα παραγωγή στους Mudway, μια pop-punk μπάντα, Γουρούνια Στο Διάστημα, Leftover Bullets, The Temple, Birthday Kicks, Craang, Arakis, Kemerov, Omega, ενώ πρόσφατα έκανα τους Boneman στη Γερμανία. Αλλά όλα ξεκίνησαν από την προσωπική ανάγκη και όλα γίνονται γύρω από τη μουσική, αυτή είναι η ουσία. 

Merlin’s Music Box: Αντρέα, πέρα από τους Kicks ασχολείσαι με διάφορα δρώμενα στη Λάρισα…

Αντρέας: Είναι μια ομάδα, το Συνεργείο Μουσικού Θεάτρου, που υπάρχει από το 2001. Στην ουσία αποτελεί βάση για νέους ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται με τις παραστατικές τέχνες, με τα εικαστικά και με τα media που τα συνθέτουν όλα μαζί για να γίνει αυτό που λέμε μουσικό θέατρο. Συνεργαζόμαστε με πάρα πολλούς καλλιτεχνικούς οργανισμούς από διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι εμείς τους στέλνουμε νέα ταλαντούχα παιδιά από την Ελλάδα. Έχουμε ανεβάσει θεατρικές παραγωγές σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, έχουμε ανεβάσει όπερες στην Ελλάδα, μάλιστα η Κάρμεν έχει βραβευτεί από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών Θεάτρου. Πρόσφατα ανεβάσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης μια διεθνή παραγωγή με Γερμανούς, Τσέχους, Ιταλούς, Βραζιλιάνους. Θέλουμε να υπάρχει μια δομή που να μπορεί να υποδεχθεί όλους αυτούς τους ανθρώπους που δημιουργούν ομαδικά. Πάμε καλά, αυτοχρηματοδοτούμαστε βασιζόμενοι στην ενέργεια των ανθρώπων που δουλεύουν όλο αυτό τον καιρό στο Συνεργείο και… συνεχίζουμε. Θέατρο, μουσική… έκφραση γενικά.

Merlin’s Music Box: Τα μελλοντικά σας σχέδια;

Αντρέας: Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες, οπότε τι προσδοκίες να δημιουργήσεις; Να είμαστε καλά, να είμαστε άνθρωποι…

Μάνος: Βασικά θέλω να έχω την υγεία μου, να είναι καλά η γυναίκα μου και το παιδί μου κι όλοι όσους αγαπώ, να πηγαίνουν καλά οι μπάντες μας, να έχουμε την οικονομική ευχέρεια να συνεχίζουμε τα project μας.

Αντρέας: Να στεκόμαστε στα πόδια μας και να μπορούμε να συνεχίζουμε.

Merlin’s Music Box: Γενικά περί κρίσης και προσφυγικού. Πόσο σας έχει επηρεάσει η όλη κατάσταση και ποια είναι η θέση σας. Η κρίση τελικά έπαιξε κάποιο ρόλο στην άνθηση της ανεξάρτητης σκηνής, όπως υποστηρίζουν πολλοί;

Αντρέας: Αισθάνομαι ντροπή βλέποντας ανθρώπους στο κρύο, να θαλασσοδέρνονται, να έρχονται εδώ, όχι είστε πιο μαύροι από εμάς, είστε πιο βρόμικοι, θέλετε να πάρετε τα λεφτά μας και τις δουλειές μας, και τέτοιες μαλακίες. Αυτό σε φέρνει σε μια φάση να σκέφτεσαι πού σκατά βρίσκεσαι. Ξυπνάς το πρωί, λες καλημέρα, πας στη δουλειά σου, συνεργάζεσαι με ανθρώπους. Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Ποιοι είναι; Τι θέση παίρνουν σε όλα αυτά; Ντρέπονται με τον ίδιο τρόπο; Είναι αυτοί που το δημιουργούν, που το δέχονται, που λένε, δε γαμιέται, δεν πειράζει, για όλους έχει ο θεός; Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω. Κι αυτό είναι τα τελευταία χρόνια με την κρίση,  δεν είναι ότι οι άνθρωποι έγιναν ξαφνικά πιο φτωχοί ή έχουν ξαφνικά να πληρώσουν περισσότερο ΕΝΦΙΑ. Τι σκατά κάνεις όταν γύρω σου υπάρχουν όλες αυτές οι προκλήσεις; Ίσως αυτό το πράγμα να έχει παίξει κι ένα ρόλο στο ότι υπάρχουν τρεις άνθρωποι που συμφωνούν σε κάποια βασικά πράγματα και τα βγάζουν σε μουσική και αυτή η μουσική παίρνει ένα δρόμο πιο σοβαρό από το κάνουμε απλά πρόβες και μπορεί να εξελιχθεί σε μια μπάντα που μπορεί να παίξει κάπου, και μπορείς να πεις εντάξει παιδιά εμείς βρισκόμαστε εδώ επειδή το ενδιαφέρον μας είναι το τι γίνεται δίπλα μας, τι συμβαίνει στο συνάνθρωπό μας και τι μπορούμε να κάνουμε. Αν λέμε ότι υπάρχει μια άνθηση της σκηνής σε σχέση με την κρίση.

Μάνος: Είναι αυτό που είπα πριν: η κρίση έδωσε αυτό το μικρό σπρώξιμο σε κάποιους να κάνουν κάτι, να κάνουν μουσική. Όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτε άλλο, ας κάνεις μουσική.

Αντρέας: Ας ποντάρω στο όνειρό μου…

Merlin’s Music Box: Τι πρέπει να περιμένει το κοινό αυτό το παρασκευοσάββατο;

Μάνος: Πόσους ορόφους έχει το ΙΛΙΟΝ; Δυο; Θα το κάνουμε ισόγειο!

Αντρέας: Η αλήθεια είναι ότι έχουμε να παίξουμε πάρα πολύ καιρό, περιμένουμε πώς και πώς να ανεβούμε στη σκηνή και να παίξουμε live. Για τους Kicks είναι η πρώτη φορά που παίζουμε επίσημα με τον Μάνο, το θέλουμε πολύ και νομίζω ότι αυτό θα βγει. Ο κόσμος να περιμένει να δει μια μπάντα καυλωμένη να παίζει παλιά και καινούργια κομμάτια με έναν, ίσως, διαφορετικό τρόπο.

Μάνος: Για τους Craang θα είναι ένα πολύ δυνατό live με πολύ φασαρία και τζαμάρισμα. Εύχομαι να υπάρχει ο ανάλογος φωτισμός. Όπως κάθε μας live, θα είναι ένα ταξίδι… (Βρε, μπας και ακούγομαι σαν τον Πλιάτσικα;)

 

Craang 

bandcamp

facebook

Birthday Kicks 

bandcamp

facebook