OMEGARAY: "ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΞΑΝΑ"

από τον ΚΩΣΤΑ ΖΗΣΗ

Τελειώνοντας εκείνη η μέρα με βρήκε να ιχνηλατώ στα στενά της Οικονόμου, της Σολωμού αλλά και λίγο παραπέρα στην Μάρνης,
κρατώντας υπό μάλης το ολόφρεσκο NOISE FULL OF LOVE του Μπάμπη Λάσκαρι και σε μια παραπλανητική αντιδιαστολή με αυτό,
σαν ξενιστής μέσα απο τα ακουστικά,στο κέντρο αποφάσεων της αφεντιάς μου το επίσης ολόφρεσκο Ω-RAY των OMEGARAY.
Μέχρι το ξημέρωμα αλλά και στις νύχτες που ακολούθησαν ένιωσα πως το βιβλίο ερμηνεύει έξοχα το αριστουργηματικό αποτέλεσμα
της παρέας του Γιώργου Καρανικόλα, μιας παρέας που χάνεται και μετασχηματίζεται στο ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΟΥ τριανταένα χρόνια πριν
αλλά και ακόμα πιο πίσω κάπου εκεί στα 1982 σαν LAST DRIVE και σαν ένας ατέρμονας κυκλικός χορός σε μια αέναη μάχη με χρόνο
και δαίμονες πάλι εδώ..εξάλλου όπως έγραψε η Ζυράννα Ζατέλλη "Το πριν ήταν τώρα με άλλη όψη, μα αυτό κανένας νους
δεν είναι έτοιμος να το συλλάβει χωρίς να απολεσθεί. Και καμία λέξη".

Επιστροφή στο τώρα με την χρονομηχανή των OMEGARAY με στίχο ελληνικό, ποιητικό και ευθέως ανάλογο με έναν συνονθύλευμα ήχων
φιλτραρισμένων μέσα από μιά παλιά phonic και πολλά πολλά μικρόφωνα. Έξι τραγούδια γραμμένα μέσα σε εικοσιτέσσερις μόλις ώρες,
ένα στουντιακό λάιβ άλλοτε μυσταγωγικής έκστασης με δόσεις διονυσιακής λατρείας και άλλοτε μέσα από κιθαριστικά ντελίρια που
ακροβατούν άλλοτε ανάλαφρα και άλλοτε βίαια πάνω και μέσα στις δεκαετίες που μας έχουν ταξιδέψει μέχρι εδώ.
Τραγούδια που συνιστούν σοβαρό λόγο για αμέτρητες ραδιοφωνικές ή κατ’ οίκον υπερβάσεις, αν και το ιδανικό θα ήταν μέσα από αυτά
να επαναπροσδιορίσει ο καθένας από εμάς την ομορφιά που, άλλος λίγο άλλος πολύ, την έχουμε χάσει.
Δεν θα ήθελα να κατατάξω κάπου αυτήν την εξόχως εξαιρετική δουλειά, πιστεύω ακράδαντα ότι όλα τα καλά πάντα επιστρέφουν,
έτσι κι εδώ στο Ω-ray βυθιζόμαστε στην μανία του ήχου παίρνοντας έτσι τις απαραίτητες ανάσες, από αυτές που γεννάνε τους στίχους.
Σε αναμονή της όποιας συνέχειας...

bandcamp

facebook

 


image

Κώστας Ζήσης

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
 
 
 
image

Κώστας Ζήσης

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
 
 
 
image

Κώστας Ζήσης

Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.