Γράφει ο Βασίλης Ζερβακάκης για τους Lovitura

Γεννήθηκα το 1974 στη Νίκαια. Από μικρός κατάλαβα ότι δεν μου άρεσαν δύο πράγματα: να ξυπνάω νωρίς για να πάω σχολείο, και το ίδιο το σχολείο. Ήρωες μου ο Φάντομ Ντακ, οι Ινδιάνοι, ο Φαντομάς και οι Clash.

Τα σπίτια στη Νίκαια μικρά -αν και δεν μας φαινόταν- δυάρια, παλιά πλίθινα, που τώρα τελευταία έχουν γίνει κάπως ανθρώπινα. Κάποια πλίθινα που σώζονται και σήμερα θα πρέπει να διατηρηθούν από την πολιτεία, όχι για να έρχονται οι χίπστερς να κάνουν άρθρα με άρωμα νοσταλγίας από μια άλλη εποχή. Αλλά σαν μνημεία για να μαθαίνουν οι νεότερες γενιές τις κακουχίες και τα δεινά που πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι.

Καθώς μεγαλώναμε, τα πλυσταριά στην ταράτσα μεγάλωναν κι αυτά, και γινόντουσαν τα δωμάτια μας. Εκεί μαζευόμασταν για να ακούσουμε τον καινούργιο δίσκο, ή για να δείξουμε κάποια ακόρντα στη κιθάρα ο ένας στον άλλον.

Λεφτά για κιθάρα δεν υπήρχαν, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο βρισκόταν πάντα κάποιος να μου χαρίσει μία. Αυτό συνεχίστηκε και αργότερα όταν μου έκλεψαν την πρώτη μου κιθάρα, βρέθηκε ένας γνωστός και μου είπε πάρε αυτή γιατί έχω δύο. Είναι κάτι που έχω κρατήσει μέχρι σήμερα: όταν υπάρχει ένα όργανο που δεν παίζεις καλύτερα να το δίνεις σε κάποιον που το χρειάζεται.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε είναι οι ίδιες για κάθε μουσικό, είτε έχει την οικονομική άνεση, είτε όχι, αυτοδίδακτος ή σπουδαγμένος. Άλλωστε μπορεί να διανύσεις μεγαλύτερη απόσταση, αλλά αν είσαι αποφασισμένος στο τέλος θα φτάσεις εκεί που θες.

Κάπου είχα διαβάσει ότι «Μουσικός δεν είναι αυτός που παίζει, αλλά αυτός που δεν μπορεί να σταματήσει», μια ανάλογη περίπτωση είναι και οι Lovitura.

Είμαι απίστευτα τυχερός που έχω γνωρίσει τον Νίκο τον Δημοσθένη και τον Γιάννη οι οποίοι δεν είναι μόνο φοβεροί μουσικοί με απίστευτη χαρά και όρεξη, αλλά είναι επίσης και ωραίοι σαν άνθρωποι με εξαιρετική γεύση και γούστο πέρα από τη μουσική, και στην ζωή. Έχουμε τέτοια χημεία και αλληλεπίδραση μεταξύ μας που το αποτέλεσμα είναι τόσο μοναδικό και χαρακτηρίζει όλα τα κομμάτια της Lovitura.

Σύντομα θα κυκλοφορήσει η πρώτη μας δουλειά, ένα EP με πέντε κομμάτια, χάρη στον φίλο μας Dj Δάνδολο, που μας είχε «φάει» με τον Θάνο Αμοργινό (The Last Drive, The Εarthbound, Maximum High) ο οποίος υπογράφει και την παραγωγή. Από την πρώτη στιγμή ο Θάνος κατάλαβε την μουσική μας. Η συνεργασία μας μαζί του έφερε έναν νέο αέρα στη μπάντα, τον εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια, και είμαστε σίγουροι ότι θα αποτυπώσει με τον καλύτερο τρόπο όλη τη προσπάθεια μας.

Έως την επόμενη φορά που θα ακούσετε νέα μας, μείνετε μακριά απ’ όσους θέλουν να κλέψουν το στυλ και τον αυθορμητισμό σας...

Μήνυμα:
«Για τις τρύπες στον εγκέφαλο
απ’ τα εξάσφαιρα προβλήματα
αλεξίσφαιρο δεν είναι η απομόνωση
δεν είναι η μοναξιά»

TΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 27/01/2019 ΟΙ LOVITURA ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ BAD TOOTH