«Ο Jimi Hendrix με ενθουσίασε από την αρχή. Την πρώτη φορά που τον είδα σκέφτηκα ότι ήταν φανταστικός. Προσηλυτίστηκα αμέσως. Ο Jimi Hendrix είναι το καλύτερο πράγμα που είδα ποτέ μου. Ήταν συναρπαστικός, σέξι, ενδιαφέρων. Η φωνή του δεν ήταν πολύ καλή αλλά την αναπλήρωνε με την κιθάρα του. Τον είδα για πρώτη φορά στο Revolution Club του Λονδίνου. Ήμουν ένα από τα έξι άτομα μέσα στο κλαμπ και ο Jimi έπαιζε. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Ήταν σκέτη παράνοια – τόσο καλός όπως και όλη εκείνη η ιδέα να συνοδεύεται από μια αγγλική μπάντα, ένα αλλόκοτο μείγμα ανάμεσα σε μπλουζίστα και ρόκερ με μια αγγλικά πινελιά».

«Ήμασταν αρκετά φίλοι. Ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Λιγάκι μπερδεμένος. Ξανά μανά η ίδια ιστορία: Ο Jimi Hendrix έπαιζε όπου του έλεγαν με όλες εκείνες τις μπάντες. Για πολλά χρόνια έκανε χαμαλοδουλειά παίζοντας κιθάρα. Και ξαφνικά το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα και στο καπάκι αναγκάζεται κάθε βράδυ να παίζει το "Purple Haze". Κι έλεγε, "Μα δεν θέλω να παίζω αυτό το κομμάτι κάθε βράδυ. Δεν θέλω να βάζω φωτιά στην κιθάρα μου". Και μετά, όταν όλοι βούλιαζαν στον πάτο, έπρεπε να βουλιάξει κι εκείνος. Κι έτσι εθίστηκε στην πρέζα».

ΜΙCK JAGGER