Οι Dendrites αυτοπαρουσιάζονται στο Merlin's και απαντούν στις ερωτήσεις του Γιάννη Καστανάρα
(Η πρώτη φωτό είναι του Deep Beneath και οι υπόλοιπες του Πέτρου Δημουλά)
Οι Dendrites φτιάχτηκαν το 2013 και σήμερα είμαστε ο Θανάσης (φωνή, κιθάρα), ο Γιώργος (κιθάρα) ο Αλέκος (μπάσο) και ο Δημήτρης (τύμπανα). Το 2016 κυκλοφορήσαμε τον πρώτο μας ομώνυμο δίσκο, τον οποίο υποδέχτηκε ανέλπιστα ζεστά και ο κόσμος αλλά και ο τύπος. Την ίδια χρονιά βγάλαμε ένα DIY videoclip για το “Whiskey Preachin' Motherfucker”, το οποίο σήμερα έχει ξεπεράσει τις 10 χιλιάδες προβολές στο κανάλι μας. Το 2016-2017 βγήκαμε όσο μπορούσαμε στο δρόμο, παίξαμε σε πολλές πόλεις ανά την Ελλάδα και μοιραστήκαμε την σκηνή με Brant Bjork, Kadavar, The Re-Stoned, Planet of Zeus, Nightstalker, 1000Mods, Naxatras και άλλες εξαιρετικές μπάντες.
Συμμετείχαμε σε ελληνικά φεστιβάλ όπως τα Los Almyros Fest, New Long Fest, Let's Rock Fest Inofyta, Bottom Fest, βγήκαμε 1οι στην πανελλαδική ψηφοφορία του κοινού για τον διαγωνισμό Get Me on the Road to Desertfest και ήρθαμε 4οι στην τελική κατάταξη με την εμφάνισή στο Principal Stage στα πλαίσια του Street Mode Festival 2017. Το 2018 επικεντρωθήκαμε στην ηχογράφηση του καινούριου δίσκου. Συμμετείχαμε στο Horns Up Festival 3 (2018), ενώ είχαμε επιλεγεί μαζί με τους Hidden in the Basement ως support των Kvelertak στο Gagarin στην Αθήνα, δυστυχώς όμως η συναυλία τελικώς ακυρώθηκε. Κατά την διάρκεια της μίξης του GROW, τα Χριστούγεννα του 2018 στήσαμε ένα εορταστικό live στην πόλη μας, τον Βόλο, προσκαλέσαμε τους ΜΕΜΦΙΣ και τους Stories to Tell, και τα πρώτα 100 early bird tickets έγιναν sold out σε λιγότερο από 24 ώρες. Στις αρχές του 2019 ολοκληρώσαμε την παραγωγή του GROW, με τον Psychon Nyne (SoundAbuse Productions) στην μίξη και τον Steve Lado σε mastering και post-production, ενώ το artwork του δίσκου υπογράφει ο Bewild Brother. Την ίδια στιγμή, κάναμε remaster το πρώτο άλμπουμ (ήδη διαθέσιμο μέσω DistroKid Records στις μεγάλες ψηφιακές streaming πλατφόρμες) και ήρθε η συμφωνία με την Ikaros Records για την κυκλοφορία του GROW σε limited edition βινύλιο, το οποίο λογικά θα βγεί στα μέσα Ιουνίου 2019, και έπειτα θα βγεί και σε ψηφιακή μορφή μέσω DistroKid Records. Αυτή τη στιγμή έχουμε κλείσει να εμφανιστούμε στο Rock School–Crazy Waters Fest τον Αύγουστο του 2019 στην Χαλκίδα, πιθανώς να παίξουμε και σε ένα ακόμη μεγάλο event που πρόκειται να στηθεί στην πόλη μας, ενώ συζητάμε για live παρουσιάσεις του δίσκου σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα (για την ώρα) το φθινόπωρο του 2019. Υπάρχει σιγά σιγά και η σκέψη για ένα μικρό European Tour από τη νέα σεζόν, αλλά είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε γι' αυτό. Αυτή τη στιγμή περιμένουμε κι εμείς μαζί με εσάς την κυκλοφορία του νέου δίσκου τον Ιούνιο, για το οποίο έχουν ήδη γίνει προακροάσεις και έχουν δημοσιευθεί εξαιρετικές δισκοκριτικές. Θα μπορούσαμε να προσποιηθούμε πως δεν το περιμέναμε, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς και το περιμέναμε, και το θέλαμε, γιατί έχουμε ρίξει πολύ δουλειά για να βγεί αυτό το αποτέλεσμα και είναι μεγάλη μας χαρά να διαβάζουμε ότι η δουλειά μας αρέσει σε όσους μέχρι τώρα μας κάνανε την τιμή να αφιερώσουν χρόνο να την ακούσουν και να γράψουν δυό λόγια γι' αυτήν. Ανυπομονούμε να την ακούσει και ο κόσμος.
- Από πού κι ως που τέτοιο «νευρολογικό» όνομα;
Η απάντηση έχει τρία σκέλη: μια επιστημονική εξήγηση, μια βαρετή αλήθεια, και μια ευρηματική ερμηνεία. Αποδίδoντας την επιστημονική εξήγηση με όσο πιο απλά λόγια μπορούμε, οι δενδρίτες είναι οι απολήξεις των νευρώνων που συλλέγουν εξωτερικά ερεθίσματα από το περιβάλλον, τα μεταφέρουν ως ηλεκτροχημικές αντιδράσεις στο κεντρικό κυτταρικό σώμα και από εκεί στον εγκέφαλο για να ερμηνευτούν ως κινήσεις και συναισθήματα. Τώρα, αν τύχει και μας διαβάζουν ειδικοί στον κλάδο, ζητούμε συγγνώμη για τις όποιες ανακρίβειες, εμείς ειδικευόμεθα αλλού, χαχα... Ακούγεται ψαγμένο αλλά κι εμείς χρειάστηκε να διαβάσουμε γι' αυτό. Οπότε η αληθινή και ίσως πιο βαρετή εκδοχή της ιστορίας είναι ότι το όνομα το έφερε μια μέρα στο στούντιο ο Θανάσης μετά από μια συζήτηση με την γυναίκα του την Σοφία. Τότε λεγόμασταν The Longest Mile και όταν πρωτοφτιάχτηκε η μπάντα ήμασταν οι Devilshead, το οποίο το κρατήσαμε ως τίτλο και φτιάξαμε ένα τραγούδι στο πρώτο άλμπουμ. Το Dendrites όμως ακουγόταν πολύ ενδιαφέρον και το ψάξαμε να δούμε τι σημαίνει. Όταν διαβάσαμε την επιστημονική εξήγηση σκεφτήκαμε οτι αυτό ακριβώς κάνουν και τα μέλη μιας μπάντας. Συλλέγουν εξωτερικά ερεθίσματα και τα μεταφέρουν στο “κέντρο”, δηλαδή στην μπάντα, και από εκεί τα μετατρέπουν σε μουσική, επιδιώκοντας να μεταδώσουν και να παράξουν συναισθήματα. Κρατήσαμε λοιπόν αυτή την ερμηνεία και γίναμε οι Dendrites.
- Ακούγοντας το Grow διαπίστωσα ότι δεν φοβάστε να δηλώσετε την «καταγωγή» σας. Από southern μέχρι seventies rock, ένας διάχυτος μεταλλικός πανικός, αλλά και στοιχεία από grunge. Πώς καταλήξατε σε αυτόν τον ήχο;
Αν ο δίσκος βγάζει την έλλειψη κινδύνου που περιγράφεις αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί προέρχεται από το ότι δεν νιώθουμε ότι “καταγόμαστε” από κάπου συγκεκριμένα. Ο κόσμος δεν έχει ακούσει ακόμα τον δίσκο, αλλά στο Merlin's έχετε ήδη κάνει την προακρόαση και ξέρετε ότι στο πρώτο τραγούδι του GROW δηλώνουμε ανοιχτά την αγάπη μας στον Jimi Hendrix και τον Dimebag Darrell τους οποίους αγαπάμε εξίσου για διαφορετικούς λόγους. Συνεπώς, όποιος ακούσει μέσα στον δίσκο metal, southern, stoner ή grunge στοιχεία, πολύ καλά ακούει γιατι όντως υπάρχουν. Τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι ερχόμαστε απ' το πουθενά. Ακριβώς το αντίθετο, οι επιρροές μας είναι μέσα μας, μέσα σε όλους μας, κι όλα αυτά τα στοιχεία βγαίνουν άφοβα στη μουσική μας γιατί υπάρχουν σ' εμάς τους ίδιους. Για παράδειγμα, τα μέλη των Dendrites έχουν προϋπάρξει σε μπάντες με hardcore και thrash καταβολές όπως Rafferty Rules, Die Without ενώ ο ντράμερ μας είναι ακόμη μέλος της Volos Jazz Orchestra. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως νιώθουμε την ανάγκη να δηλώσουμε μεταλλάδες, στονεράδες, χαρντκοράδες ή κάτι άλλο. Η μουσική μας έχει γκάζια στις κιθάρες, ένα groovy rhythm section και γρέζι στη μελωδία της φωνής. Αν σας αρέσουν αυτά τα στοιχεία, τότε μάλλον παίζουμε κάτι που θα το γουστάρετε. Αλλά αν μας ακούει κάποιος γιατί είμαστε (ή δεν είμαστε) metal, stoner, southern, grunge, ή οτιδήποτε άλλο, ευχαριστούμε και πάλι αλλά μάλλον μας ακούει (ή δεν μας ακούει) για τους λάθος λόγους. Είμαστε όλα αυτά μαζί ταυτόχρονα, και την ίδια στιγμή δεν είμαστε τίποτα από όλα αυτά γιατί πολύ απλά δεν φοβόμαστε να είμαστε αυτό που ακούς, να είμαστε οι Dendrites.
- Μια σύγκριση του Grow με την προηγούμενη δουλειά σας. Τι βελτιώσατε και ποια ήταν η εξέλιξή σας στο διάστημα ανάμεσα στις δυο κυκλοφορίες;
Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τους δύο μας δίσκους με όρους “καλύτερος” ή “χειρότερος” και αυτό γιατί γράφτηκαν σε διαφορετικές περιόδους για την μπάντα. Με τον πρώτο δίσκο, η μπάντα ακόμα “έχτιζε” τον χαρακτήρα της, προσπαθούσε να υπάρξει, και ζητούσε μια ευκαιρία να ακουστεί. Τον δίσκο τον φτιάξαμε μόνοι μας, τον πιστέψαμε μόνοι μας και τον προμοτάραμε μόνοι μας, with a little help from our friends, που λέγανε και οι Beatles. Υπό αυτή την έννοια, ο πρώτος δίσκος είναι ο καλύτερος δίσκος που μπορούσαμε να γράψουμε τότε και ήτανε δύσκολος να γίνει γιατί ήτανε δίσκος “υπόστασης”. Το GROW είναι διαφορετικός δίσκος. Είναι ο καλύτερος δίσκος που μπορούσαμε να γράψουμε τώρα και ήταν εξίσου δύσκολος να γίνει γιατί είναι δίσκος “ταυτότητας”. Με το GROW, νιώθουμε ότι έχουμε λιγότερα πράματα να αποδείξουμε ως μπάντα, αλλά ταυτόχρονα πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις να αντιμετωπίσουμε. Όποιος άκουσε κάτι “καλό” στο ντεμπούτο μας, στο GROW περιμένει να ακούσει κάτι εξίσου “καλό” ή και “καλύτερο”. Αντιστοίχως, εμείς οι ίδιοι έχουμε πλέον πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους εαυτούς μας. Αν και οι ηχογραφήσεις του δίσκου είχαν τελειώσει εδώ και καιρό, η οικονομική πραγματικότητα της μπάντας μας επέβαλλε να κάνουμε υπομονή, να εργαστούμε μεθοδικά και με συνέπεια, ώστε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα μας επέτρεπαν να επιλέξουμε τους συνεργάτες (όπως τους προαναφέραμε) που θα βοηθούσαν να βγει το GROW όπως το είχαμε στο μυαλό μας. Όλα αυτά θέλαμε να συνθέσουν την εικόνα μιας μπάντας που πατάει ακόμα πιο γερά στα πόδια της, που εξελίσσεται και που έχει ωριμάσει όχι μόνο μουσικά αλλά και στον τρόπο που δουλεύει. Γι' αυτό το λόγο λοιπόν ο πρώτος δίσκος, ως δίσκος “υπόστασης”, βγήκε ως ομώνυμος, ενώ ο νέος δίσκος ως δίσκος “ταυτότητας” ονομάστηκε GROW.
- Οι στίχοι μοιάζουν αρκετά προσωποκεντρικοί. Ποιος τους γράφει και από πού αντλεί έμπνευση;
Γενικά, οι στίχοι μας επιδιώκουμε να είναι συναισθηματικά φορτισμένοι και προσωπικοί. Αναγνωρίζουμε πως υπάρχει τρομερή δυναμική σε στίχους με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο όπως έχουν γράψει οι RATM, οι Sex Pistols, οι Active Member, οι Napalm Death, ή σε concept album οπως το The Wall. Τα ζηλεύουμε και τα λατρεύουμε, απλώς εμείς δεν θέλουμε, δεν μπορούμε ή δεν ξέρουμε να κάνουμε αυτό γιατί η Σοφία και ο Γιάννης (που ανήκουν στην ευρύτερη δημιουργική ομάδα των Dendrites και έχουν γράψει τον κύριο όγκο των στίχων και στα δύο άλμπουμ) κοιτάνε τον κόσμο από μέσα προς τα έξω. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει πει ότι δεν πρέπει να εξηγούμε τους στίχους γιατί χάνεται η μαγεία. Συμφωνούμε, οπότε θα είμαστε προσεκτικοί με τα παραδείγματα. Ίσως μπορούσαμε λόγου χάριν να γράψουμε ένα τραγούδι γενικά για την κοινωνική αδικία ή για τις ατομικές ελευθερίες, το οποίο θα ήταν και εξαιρετικά επίκαιρο στις μέρες μας. Εμείς όμως νιώθουμε ότι θέλουμε να εκφραστούμε ακόμη πιο προσωπικά με τραγούδια όπως το “Bullet Dodger” (στο νέο δίσκο) που έχει γραφτεί με αφορμή το αίσθημα της πατρότητας. Σε αντίθεση με ένα τραγούδι σχετικά γενικότερου νοήματος, το “Bullet Dodger” θα ωθεί πάντα τον τραγουδιστή μας τον Θανάση σε διαφορετικά επίπεδα ερμηνείας διότι πάντα θα τον φορτίζει συναισθηματικά το αίσθημα που βίωσε όταν έγινε πατέρας. Κατά την δική μας άποψη, χωρίς την απαιτούμενη συναισθηματική φόρτιση, οι στίχοι και η μουσική είναι απλώς τα απαραίτητα συστατικά για να ολοκληρωθεί μια σύνθεση, αλλά η φόρτιση είναι το στοιχείο που βοηθά τον ερμηνευτή να μεταδώσει τον ηλεκτρισμό του κάθε τραγουδιού στον ακροατή. Αναμφίβολα οι στίχοι του “Bullet Dodger”, όπως και όλων των τραγουδιών μας, μπορούν να πάρουν όποια διάσταση επιλέξει να τους δώσει ο ακροατής όταν ταυτίσει τις δικές του προσωπικές εμπειρίες με τον στίχο, και στην ουσία αυτό είναι το ζητούμενο. Για εμάς όμως, το κάθε τραγούδι θα έχει πάντα ένα πολύ ιδιαίτερο νόημα, μοναδικό και προσωπικό.
- Υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα ένα μεγάλο ρεύμα από νέες μπάντες, με πολύ καλό υλικό και προσεκτική παραγωγή, αλλά θα έλεγε κανείς ότι το κοινό παρουσιάζεται συγκριτικά δυσανάλογο. Ποια είναι η γνώμη σας;
Δεν ξέρουμε αν συμφωνούμε διεξοδικά με αυτό. Ίσως μας ακούγεται σαν να λέμε ότι επειδή έχουν αυξηθεί οι μπάντες και οι καλές δουλειές, η στήριξη του κόσμου πρέπει να παρουσιάσει αντίστοιχη αύξηση. Σίγουρα όταν υπάρχουν πιο πολλές μπάντες και πιο πολλές καλές παραγωγές θα περίμενε κανείς ότι η εισροή του κόσμου θα αυξηθεί διότι και τα δύο συμβάλλουν στη δημιουργία ενός (ας το πούμε) hype και περισσότερος κόσμος στρέφει τα μάτια του προς την σκηνή. Απ' την άλλη όμως είναι δεδομένο ότι η ελληνική αγορά παραμένει μικρή για να στηρίξει την υπάρχουσα υπερπροσφορά. Το όποιο hype λοιπόν, όταν αυτό δημιουργηθεί και για όσο κρατήσει, δεν είναι ικανό από μόνο του να οδηγήσει στη δημιουργία μιας συναυλιακής κουλτούρας την οποία τόσο ζηλεύουμε στις χώρες του εξωτερικού αλλά αν είμαστε ειλικρινείς σαν λαός δεν φαίνεται να την διαθέτουμε. Δεν θα κάτσουμε βέβαια πάλι να κάνουμε την γνωστή σύγκριση που θέλει τα πάντα “έξω” να είναι καλύτερα, διότι εκτός από ανούσιο είναι και αντιπαραγωγικό. Αυτό που εμείς λέμε (πάντα στα πλαίσια του διαλόγου και με βάση τις προσωπικές μας εμπειρίες από την σκηνή) είναι ότι μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού δείχνει να αντιμετωπίζει το live ως ένα special event στο οποίο δέχεται να παραστεί αν του φέρεις “κάτι καλό”, αλλά δεν δείχνει να το θεωρεί μέρος της εβδομαδιαίας διασκέδασής του. Δύσκολα θα τσεκάρει να δει τι παίζει αυτή την εβδομάδα για να πάει να δει 1-2 μπάντες που δεν έχει ξανακούσει. Δύσκολα θα ακούσει κιθάρα περνώντας έξω από ένα μαγαζί και θα πληρώσει εισιτήριο για να μπει να πιεί μια μπύρα και να ακούσει 1-2 μπάντες που δεν έχει ξανακούσει. Σίγουρα υπάρχει μερίδα του κόσμου που κάνει τα παραπάνω, αλλά δεν νομίζουμε πως είναι αρκετοί για να στηρίξουν την ύπαρξη μιας ακμάζουσας σκηνής, όπως είναι αυτή τη στιγμή η σκηνή στην Ελλάδα. Από την άλλη, σε μεγαλύτερα ελληνικά συγκροτήματα ή σε συγκροτήματα του εξωτερικού παρατηρείται δυσανάλογα, όπως είπες, μεγάλη προσέλευση κόσμου, κάτι που αναμφίβολα δημιουργεί την απορία που είναι όλος αυτός ο κόσμος στα μικρότερα underground events που όλοι ξέρουμε πως είναι η ψυχή της φάσης, αν θέλουμε ποτέ να μιλήσουμε για την δημιουργία μιας στ’ αλήθεια βιώσιμης σκηνής στην χώρα μας. Σε αυτά τα πλαίσια, η βελτίωση στις παραγωγές που όντως υπάρχει και που κάποτε ίσως αποτελούσε άπιαστο όνειρο για πολλούς από εμάς, παραδόξως μοιάζει να αυξάνει ακόμα περισσότερο την καλώς εννοούμενη εκλεκτικότητα του ήδη εκλεκτικού ελληνικού κοινού. Έτσι για παράδειγμα οι καλοί μας φίλοι ΜΕΜΦΙΣ με τις εξαιρετικές τους δουλειές θα κάνουνε sold out το Eightball Stage στην Θεσσαλονίκη, αλλά “μικρότερες” μπάντες με αντιστοίχως εξαιρετικές δουλειές, στην ίδια ή και μικρότερη σκηνή θα έχουν δυσανάλογα λιγότερο κόσμο. Δεν λέμε να αρέσουν όλα το ίδιο και σε όλους. Απλώς λέμε ότι αν το live συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως special event και δεν μπει στην ατζέντα μας επειδή μας ενδιαφέρει να διασκεδάσουμε σε χώρους με stage και ενισχυτές ακούγοντας και νέα πράματα, τότε δεν πρέπει να μας παραξενεύει γιατί όπως λένε μερικοί “μας φέρνουνε συνέχεια τα ίδια” διότι όταν μας φέρνουν το κάτι διαφορετικό πολύ απλά δεν πάμε να το δούμε επειδή πάντα με κάποιο τρόπο είμαστε κουρασμένοι, δεν παίζουνε φράγκα ή τυχαίνει να παίζει η Λίβερπουλ.
- Ποιος κατά τη γνώμη σας πρέπει να είναι ο ρόλος των μουσικών για να γίνει κάτι πιο θετικό στην εγχώρια σκηνή και να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο;
Αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση και αποτελεί τροφή για σκέψη για κάθε μπάντα ξεχωριστά. Θα μπορούσαμε κι εμείς να πούμε ότι δεν υπάρχουν υποδομές, εταιρείες, ραδιόφωνα, μαγαζιά, γι' αυτό και δεν στηρίζει ο κόσμος, και μετά να γκρινιάξουμε για όλα όσα η κάθε μπάντα μπορεί να θεωρεί ότι την τραβάνε πίσω από το να κάνει το μπαμ που ονειρεύεται και που ίσως και να της αξίζει. Κατά την γνώμη μας καταλήγουν απλώς να είναι αντιπαραγωγικά και χάσιμο χρόνου. Ως μουσικοί, εμείς πιστεύουμε ότι οφείλουμε πρώτα απ' όλα να αντιμετωπίζουμε σοβαρά οι ίδιοι τους εαυτούς μας και την δουλειά μας, πριν καν αρχίσουμε να έχουμε απαιτήσεις από την σκηνή και τον κόσμο. Σε αυτά τα πλαίσια, ίσως είναι βασικό για μια μπάντα να έχει ξεκαθαρίσει αν κάνει χόμπι ή δισκογραφία. Επειδή ίσως παρεξηγηθούμε, δεν λέμε ότι όσοι παίζουν πρέπει να την βλέπουν pro και να μην βρισκόμαστε μεταξύ μας να βαράμε έτσι απλά επειδή γουστάρουμε. Λέμε απλώς ότι είναι δύσκολο για μια σκηνή να στηθεί και να έχει συνέχεια όταν οι ίδιες οι μπάντες αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν ως περιστασιακή ενασχόληση γιατί αντιστοίχως και το ενδιαφέρον του κοινού θα είναι περιστασιακό. Όταν ο κόσμος δει ότι εμείς οι μουσικοί κάνουμε κάτι σοβαρά, με συνέπεια και έχουμε στήσει μια σκηνή ή καλύτερα μια κοινότητα, φυσικά και θα επιδιώξει να έρθει πιο κοντά σε αυτό γιατί εννοείται πως θέλει να περάσει καλά.
- Ποια είναι η φάση που θυμάστε περισσότερο από την μέχρι τώρα πορεία σας;
Θα μπορούσαμε να σου πούμε για την συμμετοχή μας στο Los Almyros Fest και ότι πατήσαμε στο ίδιο σανίδι με τον τεράστιο Brant Bjork, ή ότι βγήκαμε πρώτοι στην πανελλαδική ψηφοφορία του κοινού στον διαγωνισμό On the Road to Desertfest. Επίσης, ξεχωριστή στιγμή ήταν όταν μας επέλεξαν ως ένα από τα support στους Kvelertak στην Αθήνα, άσχετα αν τελικά το live ακυρώθηκε. Μάλλον η πιο ιδιαίτερη στιγμή για την μπάντα όμως δεν έχει έρθει ακόμη αλλά είναι πολύ κοντά. Ήταν μοναδικό το συναίσθημα όταν η Ikaros Records μας ανακοίνωσε ότι πάμε μαζί για το νέο μας άλμπουμ αλλά πιστεύουμε ότι τίποτα δεν θα συγκρίνεται με την στιγμή που θα πιάσουμε στα χέρια μας το Grow σε βινύλιο τον Ιούνιο.
- Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να προωθήσει μια μπάντα όπως εσείς τη δουλειά της στην Ελλάδα;
Ίσως οι πιο εύκολες απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση θα ήταν να έχεις λεφτά και να κάνεις τα σωστά κονέ, ή ιδανικά και τα δύο. Κατά τη γνώμη μας όμως, η πιο ουσιαστική απάντηση είναι να καταλάβουν πρώτα απ' όλα οι μπάντες που βρίσκονται. Δεν είναι εύκολο το σπόρ του να έχεις μπάντα στην Ελλάδα, και όλοι όσοι έχουν το γνωρίζουν καλά, από εμάς μέχρι τους Rotting Christ. Αν και δεν νιώθουμε ότι είμαστε σε θέση να δώσουμε συμβουλές για το πως επιλέγει να προωθήσει την δουλειά του, μπορούμε να πούμε με σιγουριά (και με βάση την προσωπική μας εμπειρία) ότι ποτέ δεν θα συμβεί κάτι από μόνο του. Κάποιοι ίσως θεωρούν ότι αρκεί να είσαι παιχταράς και να γράψεις ένα CD κι όλος ο κόσμος θα πέσει ανάσκελα. Άλλοι πιστεύουν ότι θα ποστάρουν ένα video στο Youtube και θα γίνει viral. Επίσης, πολλοί από εμάς τα παιδιά των 90s έχουμε μεγαλώσει με την ιδέα ότι θα στείλουμε ένα demo, θα μας πάρει η εταιρεία, και μετά θα τα κάνει όλα αυτή για εμάς κι εμείς το μονό που θα κάνουμε θα είναι να παίζουμε και να είμαστε διάσημοι. Όλα τα παραπάνω, και ειδικά στην χώρα μας, είναι από απίθανα έως αδύνατα να συμβούν. Δεν είναι πρόθεσή μας να ακουγόμαστε σαν “φτασμένη” μπάντα ούτε σαν ειδικοί γιατί δεν είμαστε τίποτα από τα δύο και ούτε θέλουμε να χαλάσουμε το όνειρο κανενός. Αν κάποιος έτσι πιστεύει, πολύ καλά κάνει, και να συνεχίσει να το πιστεύει. Απλώς κατά την ταπεινή μας άποψη αυτά είναι δεινοσαυρικές αντιλήψεις. Μιλώντας πάντα για εμάς, αυτά που θέλουμε να μας συμβούν, τα βάζουμε στόχους και δουλεύουμε για να συμβούν. Δεν περιμένουμε να δώσουμε κάπου την δουλειά μας ή να τύχει να έρθει κάποιος να μας δεί εκεί που παίζουμε και να μας πεί “μάγκες, μου έπεσε το σαγόνι, πάμε να κάνουμε δίσκο”. Δεν θα σου χτυπήσει κανείς την πόρτα, δεν σου στείλει κανείς email, δεν θα σε πάρει κανείς τηλέφωνο, επειδή είσαι μπαντάρα στο στούντιο. Τα στούντιο είναι γεμάτα μπαντάρες και πολλοί από εμάς έχουμε κάπου στο σπίτι μια κούτα ξεχασμένη με απούλητα CD από την δισκάρα που γράψαμε κάποτε με παλιές μας μπάντες και νομίζαμε ότι “δεν μπορεί, τώρα θα κάνουμε το μπάμ”. Κατά την δική μας άποψη, για να προωθήσεις την δουλειά σου είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό πρέπει ως μπάντα να γίνεις εξωστρεφής. Τι σημαίνει αυτό? Θέλαμε το Merlin's Music Box να κάνει μια προακρόαση στο δίσκο μας. Επιδιώξαμε την επικοινωνία, συστηθήκαμε ως μπάντα, ζητήσαμε ευγενικά αυτό που θέλαμε. Αν το κάθε Merlin's θεωρεί ότι είμαστε συνεπείς ως προς την προσέγγισή μας και σοβαροί απέναντι στην δουλειά μας, είναι ελάχιστες ή μηδαμινές πιθανότητες να αρνηθεί, όπως και δεν αρνήθηκε στην περίπτωσή μας. Πολλοί ίσως τα θεωρήσουν αυτά που λέμε αυτονόητα αλλά από την δική μας εμπειρία δεν θεωρούμε ότι είναι. Αντιθέτως, είναι τα πρώτα βασικά στάδια κοινωνικοποίησης μια μπάντας, τα πρώτα βασικά βήματα για να συστηθεί μια μπάντα στον κόσμο και τους συνεργάτες της, και να αρχίσει να προωθεί την δουλειά της πριν αρχίσει να ονειρεύεται εταιρείες και διανομές και λοιπά.
- Οι δέκα μπάντες που σας ενέπνευσαν να φτιάξετε τους Dendrites;
Θα μπορούσαμε σε αυτό το σημείο να αραδιάσουμε μερικές μπάντες που μας επηρέασαν ως προς τον ήχο μας, για παράδειγμα, Black Label Society, Alice in Chains, Down, Corrosion of Conformity, Pantera, και κάμποσες ακόμα για να συμπληρωθεί η δεκάδα. Νομίζουμε όμως πως είναι πιο ουσιαστικό να απαντήσουμε αναφέροντας κάποιες μπάντες των οποίων ο τρόπος δουλειάς, αυτό που λέμε working ethos, μας επηρέασε στο να έχουμε και να τρέχουμε μια μπάντα όπως οι Dendrites. Κάποιοι από εμάς στην μπάντα θεωρούμε ως σημείο αναφοράς τους Melvins, σαν μια μπάντα που ποτέ δεν παρέκκλινε από τις βασικές τις αρχές, που έχει αντέξει στον χρόνο πολύ περισσότερο από μπάντες που θεωρήθηκαν πολύ πιο επιτυχημένες από αυτούς, κάτι που εξαρτάται και απ' το πως ορίζει κανείς την επιτυχία πέρα από οικονομικούς όρους ή όρους προβολής. Από ελληνικές μπάντες που έχουν ξεφύγει πλέον από τα στενά σύνορα της Ελλάδας και με τις οποίες έχει τύχει να πούμε δύο κουβέντες παραπάνω, θα αναφερθούμε στους Naxatras και στους Planet of Zeus, οι οποίες μας έχουν επηρεάσει στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας ως μπάντα με τρόπους που και οι ίδιοι ίσως δεν γνωρίζουν, αλλά προτιμούμε να μην επεκταθούμε πάνω σ' αυτό διότι όπως είπαμε και πρίν, κάποια πράγματα καλό είναι να μένουν προσωπικά. Σίγουρα πάντως, περισσότερο από όλους, μας έχουν επηρεάσει και συνεχίζουν να μας επηρεάζουν όλες οι μπάντες οι οποίες προσπαθούν όπως κι εμείς με συνέπεια να δημιουργήσουν κάτι χωρίς να πτοούνται από τις όποιες δυσκολίες, επειδή αξίζει να έχεις μια μπάντα και να προσπαθείς για το καλύτερο. Σε τελική ανάλυση, όλοι έχουν από μια κακή συνήθεια. Εμείς ας έχουμε την μουσική.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.