Συνέντευξη στον Στέλιο Μιχ.
Δευτέρα 11/11. Είναι η μέρα που οι μπάτσοι κάνουν τις γνωστές καφρίλες στην ΑΣΟΕΕ. Την ίδια μέρα οι Wish Upon a Star κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο με τίτλο Τhis is War. Φορτωμένος από αυτά που βλέπω όλη μέρα, φεύγω κατά τις εννέα το βράδυ από τη δουλειά. Μου'χει στείλει ο Καστανάρας το δίσκο, τον έχω περάσει στο κινητό, καλωδιώνομαι, πατάω το play και… Μπάμ! Η εισαγωγή του «Bow to Νone», του πρώτου κομματιού του δίσκου, ήταν αυτό που έπρεπε να ακούσω εκείνη την ώρα...
Λίγες μέρες αργότερα βρίσκομαι με τον Αστέρη, τον ντράμερ των Wish Upon A Star, και τον Ορφέα, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας στο σπίτι του πρώτου…
Τhis is war… Tι έχετε να πείτε λοιπόν για τον νέο δίσκο;
Αστέρης: Είναι η τέταρτη κυκλοφορία που δισκογραφούμε. Η όλη διαδικασία της ηχογράφησης ξεκίνησε πέρυσι τον Ιούνιο και ολοκληρώθηκε φέτος την άνοιξη. Αυτή τη φορά δώσαμε περισσότερο χρόνο από οποιαδήποτε άλλη φορά στο υλικό μας για να βγει πιο προσεγμένο. Ο,τι κάνουμε, δηλαδή, να έχει ένα νόημα. Μπάσο και ντράμς ηχογραφήθηκαν στην Κόρινθο, στα Wreck It Sound Studios και οι κιθάρες και οι φωνές στο Ηχοβρύχιο, στην Αθήνα. Τη μίξη την έκανε ο Βασίλης Ζαμπίκος, assistant engineer ήταν ο Γιώργος Λεόδης και το mastering έγινε στο Portland στο Audiosiege από τον Brad Boatright. Το artwork είναι της Σοφίας Αργυρού, aka JerrysKid.
Πολύ καλό!
Αστέρης: Ναι, είναι πολύ ωραίο. Είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε μαζί της. Δεν την κατευθύναμε καθόλου. Άκουσε τα κομμάτια, διάβασε τους στίχους και μας έστειλε αυτό που βλέπεις. Δεν χρειάστηκε τίποτα παραπάνω. Το παιδί μέσα στη βόμβα πιάνει ακριβώς αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας. Είναι και πιο μίνιμαλ σε σχέση με παλιότερα artworks και μας αρέσει πολύ.
Κι ο δίσκος πάντως είναι διαφορετικός ηχητικά και στιχουργικά σε σχέση με τους προηγούμενους.
Αστέρης: Ναι, είναι διαφορετικός. Ηχητικά φεύγουμε από το μελωδικό πανκ ροκ της Δυτικής Ακτής, ας το πούμε, και πιάνει όλο το φάσμα του πανκ. Βρίσκεις επιρροές από τα ’70s μέχρι σήμερα. Είναι πιο επιθετικό και πιο ορμητικό υλικό.
φωτο: Θάνος Σκούρας
Πως γράψατε τη μουσική και τους στίχους;
Αστέρης: Είναι ίσως ο δίσκος που γράψαμε πιο συλλογικά από κάθε άλλο. Πολλά κομμάτια ξεκίνησαν από τζαμάρισμα στο στούντιο και σιγά σιγά διαμορφώθηκαν όπως είναι στον δίσκο. Ο Ορφέας, ο Λέπας, ή ο Άλεξ θα έπαιζαν ένα ριφ και θα δουλεύαμε πάνω σε αυτό, βάζοντας ο καθένας το δικό του impact. Κάποια κομμάτια γράφτηκαν με αυτόν τον τρόπο, σε κάποια άλλα υπήρχε μια ολοκληρωμένη ιδέα από τον Λέπα ή τον Ορφέα που παίζουν τις κιθάρες και κατόπιν της αλλάζαμε τα φώτα! Είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχουμε βγάλει σε σχέση με τη στάση που έχουμε σαν μπάντα και σαν άνθρωποι.
Και στιχουργικά, είναι ο πιο πολιτικός δίσκος. Από τον υπαρξιακό και προσωπικό στίχο περάσατε σε πιο οργισμένη φάση.
Ορφέας: Πάντα υπήρχε πολιτική νότα στα κομμάτια, ίσως πιο εσωτερική-υπαρξιακή που αφορούσε το «που είμαι, που πάω», αλλά πάντα στο πλαίσιο μιας κοινωνίας και της γενικότερης κατάστασης. Τολμώ να πω ότι είχε ξεκινήσει μια πιο πολιτικοποιημένη στροφή από τον προτελευταίο δίσκο, το Through Thick and Thin. Τώρα μας βγήκε ακόμα πιο άκοπα και αυθόρμητα να μιλήσουμε για μερικά πράγματα. Πιο ωμά.
φωτο: Ivan Debak
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να στραφείτε σε πιο κοινωνική θεματολογία;
Αστέρης: Για μένα αυτός ο δίσκος είναι ο πιο άμεσος σε όλα του σε σχέση με παλιότερους δίσκους. Και στη μουσική και στον στίχο. Όντως, προηγουμένως τα κομμάτια μας είχαν να κάνουν με μια πιο εσωτερική αναζήτηση. Παλιότερα απλώς προβληματιζόμασταν, ενώ τώρα τα λέμε άμεσα. Με μεγαλύτερη ευθύτητα. Κοίτα να δεις, αυτό που κάνουμε πέρα από τέχνη είναι και ένα μέσο αντίδρασης. Καθένας αντιδράει σε αυτά που συμβαίνουν με κάποιο τρόπο. Επειδή σαν μπάντα έχουμε και οι τέσσερις κοινή στάση απέναντι στα πράγματα, αυτό βγαίνει και αποτυπώνεται και στον δίσκο. Προφανώς, από κει και πέρα αυτά που λέμε ο καθένας τα λαμβάνει όπως θέλει. Εμείς λέμε κάτι κι εσύ μπορείς να το πάρεις όπως θες. Αυτό στο This is War συμβαίνει περισσότερο από παλιότερα.
Ορφέας: Κάποια πράγματα ίσως θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί νωρίτερα. Αλλά δεν πιέζουμε το τι γράφουμε. Θέλουμε να γράφουμε αληθινά ό,τι νιώθουμε εκείνη την ώρα. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια που βλέπουμε τα πράγματα να σκοτεινιάζουν, βλέπουμε τον φασισμό, βλέπουμε πώς μιλάει ο διπλανός μας για τον μετανάστη και λέμε «μα ζω κι εγώ στην ίδια κοινωνία με αυτόν;» Είναι ένας πόλεμος. Ταξικά, αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο. Ζούμε σε μια κοινωνία που υπάρχουν δύο μεγάλοι πόλοι όπου εξελίσσεται μια μόνιμη, αέναη διαμάχη, η οποία πιθανότατα υπήρχε πάντα, και άλλοτε τη βλέπεις πιο έντονα, άλλοτε λιγότερο. Ειδικά τώρα με την κρίση αυτό είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Τhis is War. Το εξώφυλλο του δίσκου μπορεί να δείχνει μια βόμβα – μια μήτρα που φέρνει στο νου τις βόμβες στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, αλλά δείχνει και γενικότερα τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκάζονται να μεγαλώνουν τα παιδιά, είτε των πολέμων είτε των κοινωνιών μας.
Αστέρης: Όσο πιο ωμά γίνονται τα πράγματα, τόσο πιο ξεκάθαρα φαίνονται. Μπορεί για εμάς να ήταν ξεκάθαρα εδώ και χρόνια. Ζούμε μέσα σε μια γυάλα. Συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους που έχουμε επιλέξει και έχουμε κοινούς ηθικούς κώδικες. Αλλά για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού απέχουμε χιλιόμετρα από αυτό που έχουν στα κεφάλια τους. Αυτό πλέον έχει αρχίσει και φαίνεται. Είμαστε μειοψηφία.
φώτο: Θάνος Σκούρας
Oρφέας: Δεν ξέρω αν είμαστε μειοψηφία. Θα ήθελα να πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι. Ισχύει ότι εμείς έχουμε μια σύμπνοια στις ιδέες μας, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι πυρήνες που εμείς ίσως να μη γνωρίζουμε. Αν μιλάμε όμως για τον γέρο στο σουπερμάρκετ που μπορεί να δει έναν μετανάστη και να στραβώσει ή να του την πει, ναι δεν έχουμε καμία σχέση. Αυτοί είναι παντού, αλλά κι εμείς είμαστε παντού. Κάποιοι όπως εμείς το εκφράζουμε μέσω της μουσικής, κάποιοι άλλοι διαφορετικά.
Δεν συμφωνώ ότι είμαστε μειοψηφία. Πέρα από τους αγώνες που γίνονται όλα αυτά τα χρόνια στον δρόμο και σε μουσικό επίπεδο, όλο και περισσότερες μπάντες καταλήγουν να διατυπώνουν τέτοιες ιδέες και να ακούγονται.
Αστέρης: Είναι μια ανάγκη όλο αυτό. Έχεις δίκιο στο ότι όλο και περισσότερος κόσμος βγαίνει και λέει ότι όλα είναι σκατά και πάνε προς το χειρότερο. Κάνοντας πιο επιθετική τη μουσική τους, κάνοντας πιο αιχμηρό το στίχο τους… Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν είμαστε περισσότεροι. Στην τελική δεν με απασχολούν οι ανεγκέφαλοι. Δεν νομίζω ότι μπορείς να τους αλλάξεις άποψη.
Μα εκφράζοντας τις απόψεις σου μέσω της μουσικής δεν είναι μια δημόσια παρέμβαση; Δεν παίρνεις μέρος σε έναν δημόσιο διάλογο;
Ορφέας: Ναι, αλλά δεν είναι διάλογος. Εμείς λέμε αυτά που νομίζουμε και κάποιος μπορεί να τα πάρει και να τα αφομοιώσει και κάποιος άλλος μπορεί να τα πετάξει. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν. Εμείς τα λέμε κι ό,τι γίνει. Αν κάποιος, βέβαια, ακούσει έναν στίχο μας και τον επηρεάσει, θα είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος.
Αστέρης: Με τους στίχους και τη μουσική μας δεν απευθυνόμαστε στους πάντες. Δεν μας ενδιαφέρει να ανοίξουμε έναν διάλογο στην κοινωνία. Αναφερόμαστε σε έναν κόσμο που πάνω κάτω έχει τις ίδιες αξίες με εμάς.
Από όσα συζητάμε καταλαβαίνω ότι η στόχευση είναι περισσότερο στον αντιδραστικό της διπλανής πόρτας παρά στο «από τα πάνω» που το καλλιεργεί.
Ορφέας: Ισχύει ότι όλα αυτά έρχονται «από τα πάνω». Γεννήματα του καπιταλισμού είναι. Απλά ο αντιδραστικός της διπλανής πόρτας είναι αυτός που τρώμε στη μάπα. Και θεωρώ ότι καλώς ή κακώς κι αυτός μέρος του «πάνω» γίνεται. Αυτό που θέλει ο εκάστοτε «από πάνω» είναι να υπάρχουν τύποι σαν τον αντιδραστικό της διπλανής πόρτας.
Αστέρης: Με την άρχουσα τάξη, τους «από πάνω», είναι δεδομένο ότι δεν έχεις κανένα κοινό συμφέρον κι ότι βρίσκεσαι απέναντί τους. Θέλουν να σου πιουν το αίμα κι εκεί τελειώνουν όλα. Με τον διπλανό σου όμως;
Ορφέας: Και απορείς γιατί δεν έχει ταξική συνείδηση, ενώ βρίσκεστε στην ίδια μοίρα.
Σας ενδιαφέρει όμως να φτιάξετε το σάουντρακ του κόσμου που αντιστέκεται;
Αστέρης: Ναι βέβαια, πάρα πολύ.
Ορφέας: Δεν το προσπαθήσαμε, αλλά χαρακτηρίστηκε ως τέτοιο και μ’ αρέσει σαν κόνσεπτ. Γιατί κι εμείς με τέτοια σάουντρακ μεγαλώσαμε. Το ’95 στο Πολυτεχνείο έπαιζε Rage Against The Machine και μετά ακούγαμε το La Rage της Arkana. Μακάρι να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Αστέρης: Για εμάς υπάρχει πόλεμος. Όχι μόνο στη Συρία αλλά και εδώ. Κοινωνικός, ταξικός, ιδεολογικός, σε όλα τα επίπεδα. Μια οικογένεια που δεν μπορεί να πάει το παιδί της στο σχολείο είναι πόλεμος. Έρχονται άνθρωποι εδώ γιατί τους έχουν βομβαρδίσει τα σπίτια και αντί τους αγκαλιάζει όλη η κοινωνία, παρατηρούμε φαινόμενα ρατσισμού. Για εμάς αυτό είναι αδιανόητο.
Ορφέας: Βία δεν είναι μόνο οι βόμβες. Το να μη μπορείς να αγοράσεις ψωμί για τα παιδιά σου είναι η απόλυτη βία.
Πάμε να ακούσουμε το δίσκο κομμάτι κομμάτι;
Bow to Νone
Αστέρης: Είναι από τα πρώτα κομμάτια που γράψαμε για το νέο άλμπουμ. Από εκεί ξεκίνησε όλη αυτή η αλλαγή στη δομή των κομματιών που γράφουμε. Βγήκε μέσα από ένα τζαμάρισμα του ριφ που ακούγεται στην αρχή. Αυτό και το «Voices» είναι ίσως τα δυο κομμάτια τελείως διαφορετικά από το παραδοσιακό μας στυλ.
Δεν σκύβω σε κανέναν, κανέναν Θεό, καμία σημαία.
Ορφέας: Είναι δήλωση.
Από πού προκύπτει; Από την καθημερινή εμπειρία, τη γενική ιδεολογική τοποθέτηση ή και από τα δυο;
Ορφέας: Είναι συνδυασμός. Η κοινωνία και το σύστημα είναι φτιαγμένα για να μας κάνουν να σκύβουμε. Κάποια στιγμή πρέπει να πεις φτάνει, ρε φίλε. Είναι οι ιδέες που έχουμε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά το ότι μας βγήκε τώρα, σημαίνει ότι τώρα ήρθε η ώρα να το πούμε και σαν μπάντα. Έχει να κάνει και με το ότι μεγαλώνουμε και βλέπουμε κάποια πράγματα από πρώτο χέρι. Πλέον καταλαβαίνουμε καλύτερα κάποια πράγματα γιατί τα ζούμε. Αυτό που μας έλεγαν διάφοροι παλιοί, «καλά, λέγε εσύ τώρα, θα μεγαλώσεις και θα βάλεις μυαλό». Ε, το ανάποδο. Τώρα είμαι πολύ λιγότερο ανεκτικός, ακόμα και από μια εποχή που μπορεί να έλεγα «κάψτε τα όλα». Μου τη δίνει και η ψευδαίσθηση της βολής. Ότι πάλι καλά, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Ενώ μπορείς να ζήσεις σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους.
Αστέρης: Λέμε ότι δεν σκύβουμε το κεφάλι σε κανένα Θεό γιατί κοντεύουμε να γίνουμε θεοκρατούμενο κράτος. Και λέμε όχι, με τίποτα.
Intruders
Αστέρης: Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα γρήγορο κομμάτι σε πιο skate punk ρυθμούς. Τον τελευταίο καιρό είναι από τα αγαπημένα μου.
Ορφέας: Αυτό το κομμάτι μιλάει για όλα αυτά που κάνουμε στον πλανήτη μας, πώς λειτουργεί η τεχνολογία, πώς είμαστε καλωδιωμένοι, όλο αυτό το μοντέλο. Πώς η εξέλιξη οδηγείται σε μια δυστοπική κατεύθυνση.
This is war
Αστέρης: Αυτό για μένα είναι μια πραγματική εξέλιξη σε σχέση με το είδος που παίζαμε μέχρι τώρα.
Ορφέας: Τι να πω γι’ αυτό το κομμάτι… Τα λένε όλα οι στίχοι. «Ideals under fire». Τα ιδανικά του τι θεωρούμε ανθρώπινο βρίσκονται under fire. Για παράδειγμα, η φιλοξενία στον οποιοδήποτε έρχεται κατατρεγμένος. Είναι under fire όταν ο άλλος βγαίνει και σου λέει ότι πρέπει να φύγει επειδή είναι ξένος. Είμαστε under fire όταν βλέπουμε τα ατομικά μας δικαιώματα να εξανεμίζονται με τους νόμους και την καταστολή.
φωτο: Chris Dot
Voices
Ορφέας: Αυτό μουσικά είναι ό,τι πιο διαφορετικό έχουμε γράψει μέχρι τώρα. Στιχουργικά είναι πιο εσωτερικό, αλλά έχει να κάνει πάλι με τη θέση σου σε ένα πλαίσιο. Είναι αυτό το «θέλω να φύγω, να τα σπάσω όλα, παρατάτε με ήσυχο».
Αστέρης: Είναι ένα ριφάτο κομμάτι που παραπέμπει πιο πολύ σε Dead Kennedys, σε Black Flag. Είναι επιθετικό.
Head on a Platter
Oρφέας: Αυτό το κομμάτι βγάζει μια απογοήτευση που μπορεί να έχει να κάνει με μια μαλακία που σου έκανε ένας φίλος και ένιωσες προδομένος, μια πολιτική ή οπουδήποτε είχες εναποθέσει τις ελπίδες σου και προδόθηκες.
Αστέρης: Μπορεί να νόμιζες ότι συμπορεύεσαι με κάποιους ανθρώπους, ότι έχετε τα ίδια ιδανικά, και τελικά καταλαβαίνεις ότι βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Υπάρχουν τέτοιες ψευδαισθήσεις γύρω μας. Δεν κατηγορώ τον άλλον για τις ψευδαισθήσεις που είχα για εκείνον. Πάντα έτσι ήταν. Απλά εγώ τον έβλεπα αλλιώς.
Wasteland
Αστέρης: Αυτό βγάζει πιο rock and roll φάση.
Ορφέας: Κι αυτό έχει κοινωνικό περιεχόμενο. Μιλάει για τα media και τους κανόνες που σου βάζουν και για τον τόπο που ζούμε. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ζήσουμε σε αυτή την έρημο. Στον σκουπιδότοπο.
Αστέρης: Είναι για την Αθήνα που είναι η πόλη μας, αλλά για κάποιον άλλο είναι η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα, ο Βόλος, οπουδήποτε ζει. Πουθενά δεν είναι καλά. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη μιζέρια που ζούμε υπάρχει κόσμος που προσπαθεί και κάνει πράγματα. Για να είναι καλά με τον εαυτό του, στην τελική.
Πάμε στην πορεία της μπάντας μέχρι τώρα. Από φοιτητές στο Ρέθυμνο πριν 15 χρόνια στα λαιβ στο Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ, μέχρι τις ευρωπαϊκές περιοδείες, τα μεγάλα φεστιβάλ, το Exit στο Νόβισαντ, το Rockwave κλπ.
Αστέρης: Όσο κάνεις πράγματα, ακούγεσαι όλο και περισσότερο. Το ότι έχει μεγαλώσει το κοινό μας από τότε μέχρι τώρα έχει να κάνει και με το ότι γενικότερα έχει ανέβει η σκηνή τα τελευταία χρόνια. Ίσως όχι τόσο στο είδος μας όσο σε άλλα είδη. Αλλά επειδή δεν είμαστε και καμιά μεγάλη χώρα με εκατοντάδες συγκροτήματα, οι μπάντες που φροντίζουν να είναι ενεργές δημιουργούν κοινό. Στο Ρέθυμνο παίζαμε αρκετά, αλλά παραμέναμε σε «ερασιτεχνική» φάση. Δεν το κυνηγούσαμε τόσο. Όταν μετά το 2008 η μπάντα άρχισε να παίρνει μια πιο ξεκάθαρη μορφή, να ξεκαθαρίζουμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, βλέπαμε μπάντες που γουστάρουμε να βγαίνουν να παίζουν στην Ευρώπη και λέγαμε, ’νταξ’ κι εμείς θέλουμε να το κάνουμε. Και ξεκινήσαμε μόνοι μας. Είπαμε, πάμε περιοδεία. Δειλά δειλά πας στην αρχή, βλέπεις πως είναι τα πράγματα, φιλτράρεις τι έχεις γύρω σου και μετά συνεχίζεις. Κι όσο περισσότερο το κάνεις τόσο αυξάνεται η ανταπόκριση.
Ποια είναι η εμπειρία μιας περιοδείας; Βλέποντας τα aftermovies που βγάζετε μετά τις περιοδείες ή και γενικότερα όπως παίζει στο μυαλό ενός φαν μια περιοδεία με τη μπάντα, λες αυτή είναι φάση. Είναι όντως έτσι;
Ορφέας: Καταρχήν θεωρώ πολύ τυχερή μια παρέα που μπορεί να ταξιδέψει για να παίξει μουσική. Προφανώς μια τέτοια διαδικασία έχει τα πάνω και τα κάτω. Έχεις τα ατυχήματά σου, ένα λάιβ να πάει καλύτερα από ένα άλλο, καταλαβαίνεις. Η ζωή στο βαν είναι τέλεια αλλά μετά από 25 μέρες μπορεί να μην είναι και τόσο.
Αστέρης: Η χειρότερη φάση είναι οι ώρες μες στο βαν. Όλα τα άλλα είναι ωραία.
Ορφέας: Ναι, άμα έχεις πολλές ώρες ταξίδι, έχεις παίξει την προηγούμενη, έχεις σηκωθεί νωρίς κλπ. Αλλά μετά, θα βγεις πάλι να παίξεις λαιβ, θα πιεις μια μπύρα και θα γουστάρεις. Θα σου πω κάτι και να το γράψεις. Το τουρ δεν είναι διακοπές. Γιατί πολλοί λένε έλα μωρέ πάτε διακοπές. Είναι δουλειά. Πάρα πολύ ευχάριστη μεν, αλλά είναι μια δουλειά.
Αστέρης: Καλά, σε καμία περίπτωση δεν είναι διακοπές. Είναι μια ρουτίνα που ξυπνάς κάθε μέρα νωρίς, φεύγεις, πας στην άλλη πόλη στο χώρο που παίζεις, ξεφορτώνεις όλο τον εξοπλισμό, παίζεις, κάθεσαι μετά καμιά ωρίτσα στο μαγαζί, τα μαζεύεις, πας για ύπνο και την επόμενη μέρα το ίδιο. Απλά νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης ενός συγκροτήματος. Να παίζει λάιβ. Σίγουρα οι δίσκοι κι όλα αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο, αλλά η πραγματική αλληλεπίδραση είναι το λάιβ.
Ορφέας: Εκεί γίνεται και η αλληλεπίδραση όχι μόνο με το κοινό, αλλά και με τις άλλες μπάντες. Συναντάς τους αντίστοιχους Wish Upon a Star μιας άλλης χώρας, βλέπεις παρόμοιες νοοτροπίες με τη δική σου και καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν το ίδιο ακριβώς με σένα σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη.
Παρόλα αυτά η φάση σας παραμένει DIY. Κανονίζετε μόνοι σας, ταξιδεύετε με το βανάκι, στήνετε, ξεστήνετε, χωρίς μανατζαραίους κι εταιρείες.
Αστέρης: Μας αρέσει να έχουμε τον έλεγχο σε ό,τι γίνεται. Έχουμε βοήθεια από γνωστούς και φίλους. Όχι σε επίπεδο μάνατζερ ή κάτι τέτοιο. Αντίστοιχοι τύποι σαν κι εμάς που μπορεί να τρέχουν ένα label, ένα booking και να μας κλείσουν τρια – τέσσερα λάιβ. Ακόμα και τότε προσπαθούμε να βλέπουμε τι γίνεται. Άμα το αφήσεις στην τύχη του, μπορεί να φτάσει η ώρα του λάιβ και να προκύψουν χίλια δυο προβλήματα.
Πόσο εύκολη είναι όλη αυτή η φάση ειδικά άμα δεν ζεις από αυτό;
Αστέρης: Θέλει θυσία. Για να είσαι εντάξει απέναντι στο κοινό σου πρώτα απ’ όλα. Άμα έχεις κόσμο στην Ισπανία, τη Γερμανία, την Αυστρία που σε γουστάρει, ε, θες μια φορά το δίχρονο τουλάχιστον να σε βλέπει. Θέλει πολλές ώρες και πολλές ημέρες η προεργασία ενός τουρ. Ξεκινάς κανά πεντάμηνο πριν να κλείσεις τα λάιβ, να στείλεις mail, να κανονίσεις. Το χαίρεσαι βέβαια, παρότι είναι επίπονο.
Ορφέας: Κανονίζεις την άδεια από τη δουλειά σου όχι για να πας διακοπές, αλλά για να πας τουρ. Μπορεί να χάσεις μεροκάματα, διάφορα τέτοια… Αλλά είναι μια επιλογή. Έχεις ζυγίσει τη ζωή σου και έχεις πει αυτό θέλω να κάνω.
φωτο: Chris Dot
Σε οργανωτικό επίπεδο υπάρχει διαφορά στην Ευρώπη σε σχέση με την Ελλάδα;
Αστέρης: Ακούω σε συνεντεύξεις που λένε ότι έξω είναι αλλιώς και τέτοια. Παντού υπάρχουν τύποι που θα είναι σωστοί και άλλοι που δεν θα είναι. Άλλοι που θα προσέξουν και θα βοηθήσουν να πάει καλά ένα λάιβ για όλους. Άλλοι που θα σε γράψουν τελείως και μπορεί να μην έρθουν καν στο λάιβ – έχει συμβεί και αυτό! Αλλά δεν μπορείς να πεις ότι έξω είναι καλά και εδώ δεν είναι. Αν μπορείς να πεις κάτι είναι ότι σε μερικές χώρες υπάρχει μεγαλύτερη παράδοση και εμπειρία στη ροκ κουλτούρα. Αν και νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κι εδώ μεγάλα βήματα.
Ορφέας: Κι έχουν παίξει ρόλο σε αυτό οι μπάντες που βγαίνουν για περιοδείες έξω.
Αστέρης: Η διαφορά στην Ελλάδα σε σχέση με έξω είναι ότι εδώ γίνεται χαμός στα λάιβ. Και δεν το λέμε εμείς μόνο που είμαστε από δω. Το λένε και μπάντες που έρχονται απ’ έξω.
Ποιο είναι το λάιβ στο εξωτερικό που σας έχει μείνει αξέχαστο;
Αστέρης: Είναι πολλά, δεν ξέρω ποιο να διαλέξω. Ίσως στη Λειψία που έχουμε παίξει τρεις φορές και κάθε φορά ήταν και καλύτερα.
Καλύτερα σε μια κατάληψη με 50 ανθρώπους που θα τα σπάσουν ή σε ένα μεγάλο φεστιβάλ όπου πιτσιρικάς μπορεί να ονειρευόσουν να παίξεις;
Αστέρης: Εξαρτάται. Μπορεί να παίξεις σε κατάληψη και αυτοί οι 50 που λες να μη δίνουν δεκάρα για σένα. Αντίστοιχα, να πεις, πω πω ρε φίλε, παίζω σε φεστιβαλάρα στο ίδιο line-up με μεγάλα ονόματα, αλλά την ώρα που παίζεις από κάτω να μην υπάρχει ψυχή.
Ορφέας: Από αυτή την άποψη προτιμώ 50 σε κατάληψη που θα τα σπάσουν παρά 50 στο φεστιβάλ.
Είστε κομμάτι ενός κύκλου (δεν θα το πω σκηνή), παρέα με άλλες μπάντες και έναν κόσμο γύρω τους.
Αστέρης: Οι ζωές μας περιφέρονται γύρω από το συγκρότημα. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν αποφασίσει να πορεύονται έτσι στη ζωή τους, οπότε είναι και λογικό να δημιουργείται ένας κύκλος ατόμων.
Ορφέας: Είμαστε μια αγγλόφωνη πανκ ροκ μπάντα και σε όλη μας την πορεία μέχρι τώρα συναναστρεφόμασταν κατά βάση με άλλες αγγλόφωνες μπάντες που κάναμε μαζί λάιβ και τέτοια. Οπότε χτίστηκε αυτό που λες. Υπάρχει μια αλληλεπίδραση με τις άλλες μπάντες και δεν θα γινόταν κι αλλιώς. Κι εγώ δεν ξέρω αν πρέπει να το πω σκηνή. Αλλά μια μεγάλη ευρεία παρέα, ναι υπάρχει. Και φυσικά αλληλοεπηρεαζόμαστε.
Αστέρης: Επειδή είμαστε αρκετά χρόνια μπάντα, υπάρχει μια κοινή πορεία με άλλα συγκροτήματα και με άλλους ανθρώπους που ανήκουν σε αυτόν τον κύκλο που λες. Και δεν μιλάω μόνο για το πανκ ροκ αλλά γενικότερα για την underground σκηνή. Και βλέπεις ότι πάνω κάτω κάνεις τα ίδια πράγματα με αυτούς τους ανθρώπους. Κι έχεις και κοινούς ηθικούς κώδικες. Αναπτύσσεται έτσι μια επικοινωνία, μια τριβή ακόμα και καθημερινή. Ε, αυτό δημιουργεί έναν κύκλο. Δεν ξέρω κι εγώ αν θα το ονομάσω σκηνή. Η σκηνή έχει άλλα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, πριν μερικά χρόνια που υπήρχε η Sspinaloga, υπήρχε σκηνή. Έκαναν κάθε βδομάδα λάιβ, παίζανε μπάντες, κυκλοφορούσαν συλλογές.
Η παρουσίαση του άλμπουμ είναι για τον Γενάρη...
Αστέρης: Ναι, 4 Γενάρη κάνουμε την παρουσίαση του δίσκου στο Temple. Πιστεύω ότι θα είναι μια πολύ ωραία βραδιά. Έχουμε πολύ καιρό να κάνουμε δικό μας λάιβ στην Αθήνα. Θα προσπαθήσουμε να είναι αντιπροσωπευτικό του συγκροτήματος ηχητικά και οπτικά. Από εκεί και πέρα θα ακολουθήσουν λάιβ σε όλη την Ελλάδα μέχρι το Φλεβάρη και μετά τον Απρίλη φεύγουμε για ευρωπαϊκή περιοδεία.
Tο This Is War κυκλοφορεί ψηφιακά, σε CD και σε λευκό βινύλιο από την The Lab Records σε περιορισμένο αριθμό 300 αντιτύπων.
Οι Wish Upon a Star είναι:
Asteris - τύμπανα
Alex - Bμπάσο/φωνή
Lepas - κιθάρα/φωνή
Orfeas - φωνή/κιθάρα
