Γράφει ο Μιχάλης Δημητρίου
Την πρώτη Φλεβάρη του τρέχοντος έτους, η Βερολινέζικη Doom Mood Records κυκλοφόρησε το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των This Is Nowhere με τίτλο Grim Pop LP. Απλά και κατανοητά πράγματα, κι εδώ αρχίζει το story ενός δίσκου που με την πρώτη κιόλας ακρόαση κάθεται οξυγονοκολλητικά στο πικάπ για μέρες. Στη φαντασία μου δε, είδα τον John Garcia να έχει τον δίσκο παραμάσχαλα και τον Lou Reed να του λέει, “Βrother, this is a striking Δισκάρα, my man”.
Το Grim Pop ακούγεται σαν την καθόλου ραφιναρισμένη «αλητεία» των Velvet Underground παρέα με τα «δαιμονικά» των Kyuss, και πάει και πολύ παραπέρα. Η συνταγή μπορεί να φαίνεται μάλλον απλή, αλλά είναι «δυσβάσταχτη» και δυσκολούτσικη στην εκτέλεση της, θα έλεγα. Χρειάζεται πέντε άτομα στα όργανα συν ένα δυο ακόμα στη συνολική διαχείριση του ήχου. Εντάξει, ευκολάκι ακούγεται, αλλά αν όλοι αυτοί δεν συντονιστούν, σίγουρα το αποτέλεσμα εν γένει θα τους αδικήσει. Εδώ όμως έχουμε το απόλυτο κούρδισμα μεταξύ των criminals και το πιάτο… τσουρουφλίζει!
Η κολεκτίβα των This Is Nowhere δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη και πλέον κινείται μεταξύ Βερολίνου, Roermond Ολλανδίας, και Σαλόνικας. Τα παιδιά προσφέρουν καυτό rock and roll που κυλά πάνω στις ράγες του noise rock και, σωστά καταλάβατε, ότι δεν γίνεται ρε παιδί μου, αν είναι έτσι, τότε θα βουτάνε σε απότομες δίνες του psych rock και… είσαι μέσα! Προς μεγάλη μου έκπληξη δε, αποφεύγουν διακριτικά να μπλέξουν με το φαινόμενο wall-of-sound που πάει να γίνει trend γιατί αν δεν το έχεις και αν δεν σε εξυπηρετεί με αγάπη, καλύτερα να το αφήσεις. Εδώ λοιπόν, θες από αυτογνωσία, θες από φόβο, θες από αυθεντικότητα, οι TIN δεν προσπαθούν να δώσουν περισσότερη ώθηση στον ήδη κάργα-γεμάτο ήχο τους, αλλά τελικά (και μαγκιά τους) αφήνουν τις θύελλες να χτυπήσουν… Όποτε. Άκουσα έναν δίσκο με πάρα πολλές τέτοιες εκπλήξεις και τελικά έναν πολύχρωμο δίσκο κάτω από τον ήλιο.
Να σας συστήσω τον θίασο λοιπόν, και έχω και κάμποσα άλλα για τη συνέχεια: Manuel POV: guitars, vox at the front, o οδηγός του σχήματος με πολύ δουλειά. Jay Runt: guitars, ζωγραφίζει πάνω-κάτω στην ταστιέρα αδιάκοπα και με ζήλο. The Veteran: bass, Ο Μπασίστας, ρε παιδί μου, Ο χωρίς-εμένα-δεν-πάει, εξάρες. Captain Tzek: drums, εργάτης-χταπόδι, ένα μεγάλο μέρος του καμβά των ΤΙΝ έχει τα δικά του χτυπήματα. Eva Duru: synths, theremin, ο άσος στο μανίκι του σχήματος. Μακριά από τα τετριμένα synths and theremins η παίχτρια δρα καταλυτικά μέσα στο σύνολο: ούτε σολάκια επιδιώκει, ούτε synthesized πράγματα – πλατάρες παρέχει. Βρίσκεται διαρκώς ΕΚΕΙ και σχεδόν διακριτικά αλλάζει τις κατευθύνσεις κάτι που αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα στη συνολική ροή του δίσκου.
Βασικά η ομάδα δεν προσπαθεί να αποδομήσει κάτι αλλά μάλλον να εμπλουτίσει το ήδη υπάρχον πλαίσιο του εκκωφαντικού rock and roll babe. O τίτλος του δίσκου σίγουρα είναι ευφάνταστος και ειρωνικούλης (άκου εκεί, Grim Pop!) Ψάρωσα λιγάκι είναι η αλήθεια, και με επτά κομμάτια που είναι δημιουργικά και κατά τόπους περιπετειώδη, το άλμπουμ είναι στάνταρ a must-listen και θα θυμηθείς το Merlin’s Music Box που στα έλεγε κι εσύ τώρα τρέχεις να προλάβεις το βινύλιο πριν εξαντληθεί. Αυτό που μένει είναι να τους δω στη σκηνή για να μου επιβεβαιώσουν το αναμενόμενο – ότι όλα τα σοβαρά σχήματα στον πλανήτη είναι πολύ καλύτερα live παρά «στο σπίτι», και αυτό είναι μακριά από τα είδη και τα στυλ της μουσικής. Αφορά όλους!
Πάρε λοιπόν το Grip Pop LP για μία πρώτη ακρόαση και μετά πήγαινε και μία βόλτα από το δισκάδικο για να τους δείξεις το respect και την αγάπη σου.
Μιχάλης Δημητρίου
Κοίτα τώρα.. όταν μου πέρασε το να γίνω αστροναύτης ή ραλίστας (γιατί έφυγε ο Senna και άφησε εμένα), και όταν δεν έγινα τελικά ροκ σταρ, ασχολήθηκα γενικότερα με τα μουσικά. Έγινα ηχολήπτης πρώτα, και μετά έγινα και ρ/φ παραγωγός (Loud Cities radio show) παράλληλα με το βίτσιο μου όπως αποδείχτηκε, μουσικός συντάκτης σε περιοδικά. Μετά από μία 3ετία σε ντόπιο έντυπο αποφάσισα να ψάξω την τύχη μου στα εξωτερικά με αποτέλεσμα να είμαι συντάκτης σε 3 αμερικάνικα μουσικά websites και σε 2 ευρωπαϊκά. Και κάπου εκεί, ήρθε ο Μάγος Merlin και μέσα από την βαριά του φωνή άκουσα αυτό, «Mike, πρέπει να επαναπατριστείς μουσικοσυντακτικώς, ψήνεσαι;»
Και ψήθηκα!
Μιχάλης Δημητρίου
Κοίτα τώρα.. όταν μου πέρασε το να γίνω αστροναύτης ή ραλίστας (γιατί έφυγε ο Senna και άφησε εμένα), και όταν δεν έγινα τελικά ροκ σταρ, ασχολήθηκα γενικότερα με τα μουσικά. Έγινα ηχολήπτης πρώτα, και μετά έγινα και ρ/φ παραγωγός (Loud Cities radio show) παράλληλα με το βίτσιο μου όπως αποδείχτηκε, μουσικός συντάκτης σε περιοδικά. Μετά από μία 3ετία σε ντόπιο έντυπο αποφάσισα να ψάξω την τύχη μου στα εξωτερικά με αποτέλεσμα να είμαι συντάκτης σε 3 αμερικάνικα μουσικά websites και σε 2 ευρωπαϊκά. Και κάπου εκεί, ήρθε ο Μάγος Merlin και μέσα από την βαριά του φωνή άκουσα αυτό, «Mike, πρέπει να επαναπατριστείς μουσικοσυντακτικώς, ψήνεσαι;»
Και ψήθηκα!
Μιχάλης Δημητρίου
Κοίτα τώρα.. όταν μου πέρασε το να γίνω αστροναύτης ή ραλίστας (γιατί έφυγε ο Senna και άφησε εμένα), και όταν δεν έγινα τελικά ροκ σταρ, ασχολήθηκα γενικότερα με τα μουσικά. Έγινα ηχολήπτης πρώτα, και μετά έγινα και ρ/φ παραγωγός (Loud Cities radio show) παράλληλα με το βίτσιο μου όπως αποδείχτηκε, μουσικός συντάκτης σε περιοδικά. Μετά από μία 3ετία σε ντόπιο έντυπο αποφάσισα να ψάξω την τύχη μου στα εξωτερικά με αποτέλεσμα να είμαι συντάκτης σε 3 αμερικάνικα μουσικά websites και σε 2 ευρωπαϊκά. Και κάπου εκεί, ήρθε ο Μάγος Merlin και μέσα από την βαριά του φωνή άκουσα αυτό, «Mike, πρέπει να επαναπατριστείς μουσικοσυντακτικώς, ψήνεσαι;»
Και ψήθηκα!