Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Ως όψιμος φαν του χιπ-χοπ θα ήταν χρήσιμο να ξεκινήσω με το πως «γνωρίστηκα» με τον Τζαμάλ και τη μουσική του. Ήταν λοιπόν το 2018, στο Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη όταν, για τους δικούς μου λόγους, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να δω τον Αγγελάκα στην εξωτερική σκηνή και μπήκα σε μία από τις εσωτερικές σκηνές. Πάνω στη σκηνή λοιπόν, ήταν πίσω ο DJ – τον οποίο δεν πολυέβλεπα- και μπροστά ένας καστανόξανθος, καλογυμασμένος τύπος που ράπαρε περιγράφοντας δυστοπικές εικόνες, κάνοντας κάποιες φορές θεατρικές κινήσεις, ανάλογα με τους στίχους του, πχ δίνοντας δύο γροθιές στον αέρα όταν έλεγε κάτι για μυστικά της πυγμαχίας ή τεντώνοντας τη βερμούδα του όταν έλεγε ότι φοράει από πρόπερσι το ίδιο παντελόνι. Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν το κοινό, αποτελούμενο κυρίως από νεαρά παιδιά 18-20 ή και μικρότερα, που παρακολουθούσε εκστασιασμένο και ράπαρε μαζί του κάθε (μα κάθε!) του στίχο. Καθώς ήταν τέλη Αυγούστου η ήδη υψηλή θερμοκρασία ανέβηκε ακόμα περισσότερο.
Τον επόμενο καιρό, άκουσα επιστάμενα τη Φαβέλα, το άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2015. Σε παραγωγή του Dof Twogee και με συμμετοχές από Μικρό Κλέφτη και Ζήνωνα. Ένα άλμπουμ που προσωπικά το θεωρώ πλέον αριστούργημα, σε μεταφέρει σε σκοτεινές σαλονικώτικες εικόνες, σε μια σκληρή πραγματικότητα μέσα στη Φαβέλα της Ευρώπης, όπου ο φόβος και η τρέλα γίνονται αδέρφια μας. Άλλωστε ο Τζαμάλ μαζί με τον Μικρό Κλέφτη, τον Λέξ και τον Ζήνωνα, συμμετείχαν στα Βόρεια Αστέρια, ιστορικό πλέον χιπ-χοπ συγκρότημα της Θεσσαλονίκης που ξεκίνησε την πορεία του εκεί στα τέλη τω 90s, μέχρι τα μέλη του να πάρουν το καθένα τον δικό του δρόμο, αρκετά χρόνια αργότερα.
Ακολούθησε η Κούπα του Ιούδα (2020), άλμπουμ από το οποίο για το παρόν κείμενο θα σταθώ μόνο στο «Παπάφειο», ένα κομμάτι που δείχνει το κρυφό και απάνθρωπο πρόσωπο μιας συντηρητικής και θρησκόληπτης Θεσσαλονίκης.
Φτάνουμε λοιπόν στο σημερινό Terra Dannata, που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Με το πρώτο άκουσμα, μία είναι η αίσθηση που σου αφήνει: «Ναι ρε φίλε, έτσι είναι!». Όπως άλλωστε λέει και ο «ίδιος γράφω όσα η γενιά μου θέλει να πει». Terra Dannata λοιπόν ή Καταραμένη Γη. Ένα άλμπουμ για μια νότια γωνία της Βαλκανικής, όπου, αν και όλη η Γη είναι Πατρίδα και Μητέρα μας, στέκουμε εγκλωβισμένοι σε αυτή. Ραπ για χέρια που απλώνονται πάνω σε γυναίκες – και πρέπει να κόβονται. Απενοχοποιημένοι πανηγυρισμοί για τη Νέα Σμύρνη, ενώ τίθεται αμείλικτο το ερώτημα: άνεση ή ελευθερία; Κρατική τρομοκρατία που οδηγεί στη μοναξιά ή απλά ( ; ) παίρνει το σπίτι των γονιών. Η συμμετοχή του εκρηκτικού Dani Gambino απλά δυναμιτίζει το αποτέλεσμα οδηγώντας σε έκρηξη, όπως λέει και το αντίστοιχο κομμάτι. Αναζητήσεις για φίλους που είναι στα νταλαβέρια και φίλες στα only fans, εκεί που θα αρκούσε απλά μια κουβέντα με το γέρο για μπάλα και πολιτική για να είμαστε απλά καλά. Φωνές αλληλεγγύης προς στα φυλακισμένα αδέρφια, με συντροφιά το κάπνισμα τούρκικων τσιγάρων από τα σύνορα. Το μήνυμα άλλωστε είναι απλό: «Κώστας Φραγκούλης παρών»! Όπως είναι σαφές στην κοινωνία μας οι ζωές των Τσιγγάνων μετράνε…ένα εικοσάρικο καύσιμα. Ασφάλεια παντού λοιπόν και ενώ η Παλαιστίνη γίνεται παρελθόν από τα όπλα της…ελευθερίας. Ωδή στο βυθό του Αιγαίου που είναι γεμάτος παιχνίδια. Κι ενώ ο Αυλώνας και ο Κορυδαλλός γεμίζουν αδέρφια το μόνο το ζητούμενο είναι να γκρεμιστούν και να ζήσει το ΒΟΞ.
«Le Monde Est A Nous», το google translate με πληροφορεί ότι σημαίνει «Ο Κόσμος Είναι Δικός Μας». Εδώ δεν έχει beat, ούτε ραπ, ούτε αναφέρεται κάτι στα credits. Πολύ απλά πρόκειται για ένα (συγκλονιστικό) απόσπασμα από την απολογία ενός έγκλειστου Αντάρτη Πόλης. Όποιος/α κατάλαβε, κατάλαβε. Λίγο μετά μεταφερόμαστε στις 9 Μαΐου 1936 στη Θεσσαλονίκη και στη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας εναντίον των απεργών και την συγκλονιστική εικόνα του δολοφονημένου Τάσου Τούση με τη μητέρα του να θρηνεί πάνω από το πτώμα του. Πρόκειται για το ίδιο γεγονός που ενέπνευσε τον κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον Επιτάφιο που μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Τζαμάλ πηγαίνει ένα βήμα παραπάνω και μας θυμίζει την προσφυγική ιστορία των κατατρεγμένων απεργών αλλά και το ότι ο Τάσος Τούσης ήταν «παλαιός πολεμιστής», βετεράνος δηλαδή του Μικρασιατικού Μετώπου, που αφού έζησε τη φρίκη της «Μεγάλης Ιδέας» που του κληροδότησε μόνο εφιάλτες και τρόμο, έπεσε νεκρός από τις κρατικές σφαίρες.
Το Terra Dannata δεν είναι απλά ένα γα-μά-το χιπ-χοπ άλμπουμ. Είναι μία «πραγματεία» στη σύγχρονη Ελλάδα της παρακμής, της κρατικής βίας, των αδιεξόδων για τη νεολαία. Όπως είπαμε και στην αρχή ο Τζαμάλ βρίσκει τα λόγια να πει αυτά που η καθεμιά και ο καθένας μας μπορεί να νοιώθει αλλά διστάζει ή φοβάται να πει. Όσο για τα live του αν και είναι σπάνια, σύντομα θα είναι τόσο στη Θεσσαλονίκη, όσο και στην Αθήνα να τον υποδεχτούμε και να ραπάρουμε μαζί του με τα χέρια ψηλά αυτά που όλοι/ες σκεφτόμαστε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Social Waste: Από την Κρήτη και τη Μεσόγειο στις θάλασσες του κόσμου με μια Πειρατική Γαλέρα...
{youtube}v=W6znMuQOBfw(/youtube}
Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στον Πειραιά. Έχει γράψει το βιβλίο: «Οι Φαρμακοποιοί στην Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση 1941-1944» (εκδ. Οσελότος). Επίσης, από τις αρχές των 90s είναι μπασίστας της ανεξάρτητης σκηνής και τα τελευταία χρόνια είναι μέλος των Red Tree Religion, της Ανοιχτής Ορχήστρας και του πειραματικού ντουέτου RmV.
Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στον Πειραιά. Έχει γράψει το βιβλίο: «Οι Φαρμακοποιοί στην Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση 1941-1944» (εκδ. Οσελότος). Επίσης, από τις αρχές των 90s είναι μπασίστας της ανεξάρτητης σκηνής και τα τελευταία χρόνια είναι μέλος των Red Tree Religion, της Ανοιχτής Ορχήστρας και του πειραματικού ντουέτου RmV.
