Γράφει η Αγνή Νικολακάκι
Το 28 Μέρες Μετά (2002) δεν είναι απλώς μια ταινία με “ζόμπι”, άλλωστε η ίδια η λέξη ζόμπι δεν αναφέρεται ποτέ στην ταινία και αυτό γίνεται εσκεμμένα αφού ο Boyle ήθελε να αποστασιοποιηθεί από την παραδοσιακή έννοια των νεκροζώντανων. Είναι ένα βαθιά πολιτικό, ατμοσφαιρικό και υπαρξιακό φιλμ, που ανανέωσε ριζικά το είδος του horror/survival κινηματογράφου. Ο Danny Boyle δημιούργησε έναν τρομακτικό αλλά και ρεαλιστικό κόσμο, όχι μόνο για να μας σοκάρει, αλλά κυρίως για να μας κάνει να σκεφτούμε.
Ο Jim (Cillian Murphy), ποδηλάτης και απλός πολίτης, ξυπνά σε ένα άδειο νοσοκομείο 28 ημέρες μετά την εξάπλωση ενός φονικού ιού που προκαλεί ακραία επιθετικότητα. Οι πόλεις είναι έρημες, οι άνθρωποι νεκροί ή «μολυσμένοι», και το κράτος έχει καταρρεύσει. Ο Jim ενώνεται με άλλους επιζώντες και μαζί παλεύουν για να επιβιώσουν, όχι μόνο από τους μολυσμένους αλλά και από την απανθρωπιά που αναδύεται όταν πέφτουν οι κοινωνικές μάσκες.
Τα ζόμπι του Boyle δεν κυνηγούν την σάρκα αλλά την καταστροφή. Ο ιός δεν τους μετατρέπει σε «νεκρούς» αλλά σε ενσάρκωση της ωμής, απροκάλυπτης βίας. Έτσι ο ιός γίνεται μια μεταφορά για την ανθρώπινη βία, για τον ηθικό αποσυντονισμό της κοινωνίας όταν αυτή βρίσκεται υπό πίεση, και για τις διάφορες σύγχρονες επιδημίες. Η Βρετανία που βλέπουμε είναι κενή, παγωμένη, αποπνικτικά σιωπηλή. Η έλλειψη μουσικής, τα αργά πλάνα, δημιουργούν μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη εμπειρία. Ο σκηνοθέτης απεικονίζει τον τρόμο της εγκατάλειψης, όχι τόσο από τέρατα, αλλά από την κοινωνική δομή που υποτίθεται ότι μας προστατεύει.
Έτσι το πραγματικό ερώτημα που θέτει η ταινία είναι: τι απομένει από την ανθρωπιά μας όταν όλα καταρρέουν;
• Οι στρατιώτες που υπόσχονται «ασφάλεια» αποδεικνύονται χειρότεροι από τους μολυσμένους.
• Η ανατροπή του ρόλου των «καλών/κακών» είναι η ουσία της ταινίας.
• Ο Jim, αρχικά παθητικός, στο τέλος γίνεται βίαιος — και το ερώτημα μένει ανοιχτό: τον άλλαξε ο κόσμος ή αυτό ήταν πάντα μέσα του;
Η ταινία σπάει την ηθική όπως εμείς την γνωρίζουμε, μας κάνει να μισούμε χαρακτήρες αλλά από την άλλη μας κάνει να δικαιολογούμε τις πράξεις τους. Δείχνει ποσό ρευστές είναι κάποιες έννοιες όταν καταστάσεις τις οποίες θεωρούμε δεδομένες αλλάζουν. Πως λέξεις όπως ηθική, αξίες, πιστεύω, καταρρίπτονται και αλλάζουν. Και πάνω από όλα, δείχνει την ζωώδη φύση των ανθρώπων που δεν φαίνεται μόνο στο παράδειγμα του Jim αλλά και σε όλους τους χαρακτήρες του έργου.
Ο Boyle από την αρχή σε βάζει στον κόσμο της ταινίας και σε κάνει μέρος αυτής. Δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις εσύ ο ίδιος φόβο. Οι σκηνές που δεν επενδύονται με μουσική σε κάνουν να νιώθεις αβεβαιότητα για το τι έρχεται και οι σκηνές με μουσική επένδυση κάνουν απλώς τον ήδη τρομακτικό κόσμο ακόμα πιο τρομακτικό. To soundtrack της ταινίας παίζει μεγάλο ρόλο στην όλη ατμόσφαιρα. Η σταδιακή αύξηση της έντασης που προκαλεί η ηχητική επένδυση σε συνδυασμό με το ηλεκτρονικό συνολικά ύφος είναι αυτά που σε όλη την διάρκεια της ταινίας ενσωματώνουν όλο και περισσότερο αυτήν την αίσθηση φόβου που υπερτερεί αλλά προσθέτει και την οργή όπως στο τέλος την λύτρωση και την κάθαρση. Το τέλος αφήνει μια αχτίδα ελπίδας. Ο Jim, η Selena και η Hana φαίνεται να βρίσκουν ειρήνη στην εξοχή, ράβοντας ένα τεράστιο «HELLO» για να το δει ένα διερχόμενο αεροπλάνο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών του George A. Romero: Και οι «βρικόλακες» έγιναν ζόμπι...
Blaxploitation – Οι ταινίες και η μουσική τους...