Κάποτε,κάπου ανάμεσα στο λαμπερό Αμερικάνικο όνειρο όπως μόνο ο
καλιφορνέζικος ήλιος το φωτίζει, σε σκόνες αυτοσχέδιων εργαστηρίων και στα
σκοτάδια που κάποιος Charlie Manson δοκίμαζε τα όρια τα δικά του και των
γύρω του, ένα ξανθό αγόρι αναμετρήθηκε με τους δικούς του δαίμονες και με την
ατέλειωτη δίψα του για την μουσική και τον ωκεανό.
Την μουσική του την έμαθε ο αδελφός του, ο Brian, τον ωκεανό έμαθε
να τον αφουγκράζεται μόνος του, αυτό λένε οι σέρφερ, μόνο έτσι τον μαθαίνεις.
Αγαπήθηκε κι αγάπησε παράφορα ό,τι μπορούσε να αγαπήσει κι αυτό
το χάραξε ανεξίτηλα στα αυλάκια ενός και μόνο βινυλίου με μια σπάνια ευαισθησία
και με την αγωνία που έχει κάποιος όταν ξέρει ότι έχει την ευκαιρία να το κάνει για
μία φορά και μόνο.
Pacific Ocean Blue το όνομα, απλό και συγκεκριμένο, ταξίδεψε πολλά χρόνια
ξυλάρμενο και ξεχασμένο σαν ένα πλοίο φάντασμα σε νηνεμίες που επικρατούν
στις θάλασσες όταν αλλάζει ο καιρός κι αυτό τον στοίχειωνε όλο και περισσότερο,
γιατί ήθελε όλους τους ψίθυρους του ωκεανού να στριμώξει εκεί, μέσα σε αυτά
τα αυλάκια και δεν χωρούσαν.
Στον λασπώδη πυθμένα της Marina Del Rey κάποιο Δεκέμβρη που σε τίποτα
δεν θύμιζε το ανέμελο καλοκαίρι, σταμάτησαν οι προσπάθειές του, με μια τελευταία
βουτιά, να ανασύρει από εκεί κάτω τα σκορπισμένα κομμάτια μιας γεμάτης και
σύντομης ζωής.
Με μια ασυνήθιστη επίδειξη ευαισθησίας ο Reagan επέτρεψε να πραγματοποιηθεί
η τελευταία του επιθυμία, αυτή τη μεγάλη αγκαλιά με την θάλασσα, αυτή που μόνο οι
βετεράνοι έχουν την τιμή να απολαμβάνουν στο τελευταίο τους ταξίδι.
Στις συντεταγμένες 33-53.9°N και 118-38.8°W , περίπου τρία μίλια ανοιχτά από
την παραλία του Μαλιμπού, από εκεί που έκανε σερφ, από εκεί που το χρώμα των ματιών
εξομοιώνονταν με αυτό του ωκεανού ατενίζοντας τον ώρες ατελείωτες, ο βετεράνος
της ψυχής έφυγε κρατώντας σφιχτά τις μπαγκέτες του.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.