Raw Power: " Street-walkin' cheetah with a hand full of napalm"...

Details

Published: Thursday, 19 April 2018 08:37

Written by Γιώργος Χούλλης

Γράφει ο Γιώργος Χούλλης

Για το Raw Power θα μπορούσε να πει κανείς ό,τι είχε πει ο Brian Eno για την «μπανάνα» των Velvet Underground, δηλαδή, μπορεί να το αγόρασαν λίγοι όταν πρωτοκυκλοφόρησε, αλλά όσοι το έκαναν έτρεξαν να φτιάξουν τη δική τους μπάντα. Μέσα από τις κιθάρες που κοπανάνε αλύπητα, την άγρια ερμηνεία του Iggy Pop και τον ακατέργαστο ήχο του, το Raw Power ήταν ο δίσκος που έβαλε τα θεμέλια για την punk λαίλαπα που θα ξεσπούσε λίγα χρόνια αργότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και την απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Δυστυχώς όμως για τον Iggy και την παρέα του, τα πράγματα δεν φάνηκαν εξαρχής ότι θα γινόντουσαν έτσι… Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Read more ...

Patti Smith, M train: "Το έδαφος που έχουμε καλύψει"...

Details

Published: Thursday, 19 April 2018 08:09

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκσικάτου

- «Έχεις χάσει τη χαρά. Χωρίς χαρά είμαστε νεκροί».
- «Πώς θα την ξαναβρώ;»
-«Βρες αυτούς που την έχουν και άσε την τελειότητά τους να σε γεμίσει».

«Εδώ η χαρά, εδώ και η εγκατάλειψη. Λίγο μεσκάλ. Λίγο κωλοβάρεμα, αλλά κυρίως δουλειά. Έτσι ζω, σκέφτομαι». Βρισκόμαστε στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Μια γυναίκα κοντά στα εβδομήντα γράφει ένα βιβλίο που η ίδια το ονοματίζει «οδικό χάρτη της ζωής της». Γράφει για ταξίδια, για τη ζωή της με τον άντρα της πριν εκείνος πεθάνει, για την ανάγκη της να συνδεθεί με τους λογοτέχνες που θαύμασε. Για το πώς άλλαξε η σχέση της με το χρόνο μεγαλώνοντας, το χρόνο που πέρασε σαν «ρολόι χωρίς δείκτες». Η γυναίκα αυτή, εκτός από συγγραφέας υπήρξε διάσημη μουσικός του πανκ ροκ. Μιας μουσικής που δεν προδιαθέτει για ρομαντικές περσόνες, οι οποίες ερωτεύονται τον «άνθρωπο άγγελο απ το Ντιτρόιτ», ούτε επιδιώκουν ενδοσκοπικά ταξίδια αναζήτησης του εαυτού τους. Όμως, στο βιβλίο αυτό καταγράφεται η νοσταλγία ενός μεγάλου έρωτα, πολλά ταξίδια μικρών και μεγάλων αποστάσεων με προορισμό πολλές διαστάσεις, μια διαρκής ανάγκη για καταγραφή των καθημερινών, απλών και σύνθετων στιγμών, για αφήγηση των ονείρων. Μια καταγραφή της ψηλάφησης του φαινομένου της ζωής. Της ζωής, όπως συμβαίνει. Όπως συνέβη σε αυτή τη γυναίκα.

Read more ...

Ένα εξώφυλλο, χίλιες λέξεις: "Naked City" (John Zorn)

Details

Published: Tuesday, 17 April 2018 17:35

Written by Θανάσης Ζελιαναίος

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι μουσικές αναζητήσεις του John Zorn τον οδηγούν στη δημιουργία ενός νέου σχήματος με το όνομα Naked City. Οι παλιοί του γνώριμοι Joey Baron και Wayne Horvitz τον πλαισιώνουν και η προσθήκη των εκπληκτικών Bill Frisell και Fred Frith τους καθιστούν κάτι σαν σούπερ γκρουπ. Το 1990 κυκλοφορεί το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ του σχήματος, από την Nonesuch φυσικά που τον στέγαζε δισκογραφικά εκείνη την εποχή. Στα 55 λεπτά του παρελαύνουν καμιά εικοσαριά, ως επί το πλείστον μικροσκοπικά από άποψη χρονικής διάρκειας, δικά του θέματα που συνδυάζουν το αρτίστικο πανκ και την noir-τζαζ, ενώ ανάμεσά τους παρεμβάλλονται γνωστά θέματα των Morricone, Mancini, Ornette Coleman, Jerry Goldsmith και John Barry σε διασκευές όμως που μόνο ένας αθεόφοβος σαν τον Zorn θα μπορούσε να επιφυλάξει στον ακροατή. Ωστόσο, το μουσικό του μέρος δεν μας απασχολεί εδώ, καθώς η πρώτη οπτική επαφή με το άλμπουμ γίνεται με το εμβληματικό εξώφυλλο, τη σχεδόν πενηντάχρονη ιστορία του οποίου αξίζει να δούμε. Και υπεύθυνος για αυτό είναι ο μεγάλος Weegee (αληθινό όνομα Arthur Fellig), ο σημαντικότερος φωτορεπόρτερ αστυνομικού ρεπορτάζ στη Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή.

Read more ...

Eddie Cochran - C’mon Everybody

Details

Published: Monday, 16 April 2018 12:48

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Σάββατο 16 Απριλίου του 1960 και λίγο πριν τα μεσάνυχτα ένα ταξί διαβαίνει με μεγάλη ταχύτητα τον αυτοκινητόδρομο του Wiltshire κάτω στην Νοτιοδυτική Αγγλία. Μέσα στο ταξί οι επιβαίνοντες συζητούν για την μουσική τους περιοδεία που λαμβάνει χώρα κατά μήκος του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο μάνατζερ της περιοδείας Pat Thompkins, ο τραγουδιστής και υπεύθυνος για την μεγάλη επιτυχία Be-Bop-A-Lula, Gene Vincent, ο 21ος χρόνων Eddie Cochran μαζί με την αρραβωνιαστικιά του και τραγουδοποιό Sharon Sheeley οδεύουν προς την επόμενη πόλη για ένα επόμενο live. Μέσα στην βαριά νύχτα και στην ιλιγγιώδη ταχύτητα ένα από τα λάστιχα του οχήματος θα σκάσει, το ταξί θα καρφωθεί πάνω σε ένα φανάρι του δρόμου και πριν τη σύγκρουση ο Eddie Cochran θα πέσει πάνω στην μέλλουσα γυναίκα του για να την προστατεύσει από το μεγάλο κακό. Ο ίδιος δυστυχώς θα εκσφενδονιστεί έξω από το αμάξι θα χτυπήσει σοβαρά το κεφάλι του και μετά από κάμποσες ώρες θα καταλήξει, νέος, όμορφος και άδοξα χαμένος στο πλησιέστερο νοσοκομείο της κοντινής πόλης έχοντας σώσει την γυναίκα του από βέβαιο θάνατο και με τους υπόλοιπους δυο φίλους του να ‘χουν γλιτώσει από καθαρή τύχη.

Read more ...

Bill Callahan: Ο φυσικός ήχος της κάθε μικρής ιστορίας

Details

Published: Monday, 16 April 2018 10:04

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο τη μουσική του Bill Callahan, θα βρει ταμπέλες τύπου “lo-fi”, “underground rock”, “alternative country’’. Ο Callahan γεννήθηκε το 1966 στο Maryland των ΗΠΑ. Από το 1990 έως το 2005 κυκλοφόρησε δώδεκα δίσκους με το όνομα Smog και από 2007 ως το 2013 άλλους τέσσερις με το όνομά του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για έναν παραγωγικό καλλιτέχνη, ο οποίος ξεκίνησε με μικρές πειραματικές φόρμες ήχου και εξελίχθηκε σε τραγουδοποιό που ενσωματώνει στοιχεία του παραδοσιακού αμερικάνικου ήχου σε μια lo-fi αισθητική.

Read more ...

O Brian Jones, ένα μπλάκαουτ στη Νέα Υόρκη και μια... πρώτη φορά.

Details

Published: Friday, 13 April 2018 17:30

Written by Merlin's Music Box

"Την πρώτη φορά που πήρα χάπια ήμουν με τον Brian Jones. Θα έλεγα ότι ακόμα και τότε είχα καταλάβει ότι κάποια μέρα θα πέθαινε από υπερβολική δόση. Το έκανε με ένα τρελό τρόπο, αναμιγνύοντας βαρβιτουρικά με μπενζεντρίνες  - κόκκινα χαπάκια, κίτρινα χαπάκια, ριγέ χαπάκια.  «Πρέπει να δοκιμάσεις», είπε ο Brian και μου πάσαρε μια χούφτα πολύχρωμες κάψουλες.

Read more ...

O ανήθικος κος Russ Meyer

Details

Published: Wednesday, 11 April 2018 20:30

Written by Ηρακλής Ρενιέρης

Του Ηρακλή Ρενιέρη
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο τεύχος #23 του Merlin’s Music Box (Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1994)

Ο Russ Meyer είναι ίσως ο μοναδικός σκηνοθέτης sexploitation^[1] ταινιών που μπορεί ταυτόχρονα να θαυμάζεται από κατεστημένους κινηματογραφικούς κριτικούς χωρίς να ξεφεύγει απ’ αυτό το χώρο και το ανάλογο κοινό. Οι ταινίες του μας ξαναγυρίζουν στην εποχή που οι άντρες ήταν άντρες και οι γυναίκες ονειρικά πλάσματα. Ο ίδιος ο Meyer συνηθίζει να περιγράφει τις γυναίκες που παίζουν στις ταινίες του ως “υδραυλικές” αλλά δεν υπάρχει πιο καλή περιγραφή αυτής της ιδέας από την αφήγηση στην ταινία του Mondo Topless «μέχρι τώρα πιστεύατε πως τέτοιες γυναίκες υπήρχαν μόνο στα όνειρά σας κι όμως είναι πραγματικές! Απίστευτα πραγματικές!»

Read more ...

Μαθήματα Ιστορίας: Tampa Red, ο μάγος της κιθάρας...

Details

Published: Monday, 02 April 2018 11:12

Written by mickey

Γράφει ο Mickey Pantelous

Ο Tampa Red έχει μείνει στην ιστορία των blues κυρίως για τις κιθαριστικές του ικανότητες και τη χαρακτηριστική single-string slide τεχνική του, αλλά και για τα τραγούδια που έγραφε επηρεάζοντας μεγάλους κιθαρίστες της blues σκηνής του Σικάγο όπως τον Big Bill Broonzy, τον Robert Nighthawk και τον Muddy Watters , αλλά και άλλους μουσικούς όπως τον Elmore James και τον Mose Allison. Από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι τα «Anna Lou Blues», «Crying Won’t Ηelp You», «It Hurts Μe Τoo» (το ποίο είχα την τύχη να ακούσω ζωντανά από τον Luther Allison στο κατάμεστο Ρόδον το 1996, σε μια εκτέλεση όπου ο Luther ζήτησε από το κοινό να μάθει επιτόπου τους στίχους και να το τραγουδήσει μαζί του), «Love Ηer With A Feeling», «Black Angel Blues», κ.α.

Read more ...

Χώρα το όνειρο

Details

Published: Saturday, 31 March 2018 18:56

Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν μερικές ημέρες διάβασα εδώ στο Merlin’s Μusic Βox, ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της Φαίης Φραγκισκάτου, σχετικό με το ότι στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η αστυνομική νουάρ λογοτεχνία. Μια «σχολή», η οποία την ίδια περίοδο γνώρισε μεγάλη άνθιση τόσο στην Ευρώπη, με κυριότερες χώρες τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, όσο και στις ΗΠΑ. Η Φαίη προβάλλει τα δικά της επιχειρήματα για ποιους λόγους δεν συνέβη αυτό στην Ελλάδα, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο της. Τα επιχειρήματα που αναπτύσσει είναι σωστά, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι. Η δική μου άποψη είναι ότι το μετεμφυλιακό κράτος προσπάθησε να κάθε τρόπο να κρύψει στα “υπόγεια” κάθε τι που «χαλούσε» την αφήγησή του γύρω από τη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής μιας ρημαγμένης χώρας που μόλις είχε βγει από έναν άγριο ιδεολογικό εμφύλιο πόλεμο. Γιατί, όπως το ελληνικό κράτος της εθνικοφροσύνης δεν ήθελε επ’ ουδενί να παραδεχτεί ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν στην Ελλάδα φτωχοί αλλά και ψυχικά πάσχοντες, έτσι δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι στην Ελλάδα υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές -πόσο μάλλον εγκλήματα- ειδικά αν αυτές οι συμπεριφορές προέρχονταν από την αστική κυρίαρχη τάξη. Μια τάξη η οποία πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε τα κατοπινά χρόνια ως «λούμπεν αστική τάξη», μιας και είχε (και συνεχίζει να έχει) όλα τα λούμπεν χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά της απέναντι στους αποκάτω.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ έρχεται να συμπληρώσει κατά κάποιο τρόπο το σκεπτικό της Φαίης και ταυτόχρονα επιχειρηματολογεί υπέρ της άποψης που σας ανέφερα πιο πάνω.

Read more ...

Jeffrey Lee Pierce - Ο Κήρυκας των Punk - Blues

Details

Published: Saturday, 31 March 2018 09:50

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Τον αποκαλούσαν «Marilyn Monroe απ’ την κόλαση» λόγω του παρουσιαστικού και του αυτοκαταστροφικού του βίου που μόνιαζε με το τρίπτυχο sex, drugs & rock n’ roll. Είχε αυτή την περίεργη θεωρία πως όλοι οι σεισμοί που συνέβαιναν στο Los Angeles προκαλούνταν από την ένταση που δημιουργείτο όταν υπήρχε μαζική χρήση ηρωίνης από τα πρεζάκια της πόλης. Κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα σημείωμα που του είχε χαρίσει η Debbie Harry και περιείχε οδηγίες για το πώς έβαφε τα μαλλιά της καθώς και τα συγκεκριμένα προϊόντα που χρησιμοποιούσε. Ο ίδιος υπήρξε κάπου εκεί στα 70s πρόεδρος του Blondie’s U.S fan club ενώ αργότερα όταν συνάντησε την Debbie συνεργάστηκαν στο άλμπουμ Miami με την δεύτερη να του κάνει backing vocals και να αναγράφεται στα credits ως D.H. Laurence, Jr.! Βαριά τοξικομανής και αλκοολικός, όταν βρισκόταν κοκαλωμένος από ουσίες μετατρεπόταν σε έναν κακό άνθρωπο προς τους φίλους και συνεργάτες του, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με όλους τους εθισμένους. Οι καραμπίνες του μυαλού του όπλιζαν συνέχεια στίχους παράφορα παρανοϊκούς και η μουσική του ιδιοφυία ήθελε να φέρει κοντά σε αυτούς, τα blues του Mississippi με το punk της δικής του γενιάς που συνέβαινε εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Οι Οι Gun Club πήραν μπροστά και με τρία άλμπουμ από το 1981 έως το 1984, έκαναν τον Jeffrey Lee Pierce να μείνει στην ιστορία ως ο κήρυκας των punk - blues.

Read more ...

Ελληνικό μεταπολεμικό νουάρ ή οι ιστορίες που δε γράφτηκαν...

Details

Published: Tuesday, 27 March 2018 18:33

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Αυτό τον καιρό ξαναδιάβαζα βιβλία του Γιάννη Μαρή και παρακολούθησα ξανά τις προσπάθειες μεταφοράς έργων του στο σινεμά (Έγκλημα στα Παρασκήνια, Έγκλημα στο Κολωνάκι κτλ.) Ακόμη και σήμερα, μετά από 25 χρόνια και βάλε που διαβάζω αποκλειστικά αστυνομικό μυθιστόρημα, δεν έχω απάντηση γιατί στην Αθήνα δεν υπήρξε μεγάλη παραγωγή νουάρ μεταπολεμικά. Βιβλία όπως το Έγκλημα του Ψυχικού του Νιρβάνα και ο Κίτρινος Φάκελος του Καραγάτση, απέχουν πολύ από το να είναι αστυνομικά νουάρ.

Read more ...

Οι Rolling Stones στα sixties: Δισκογραφικός οδηγός για αρχάριους - αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι! (Μέρος Δεύτερο)

Details

Published: Thursday, 22 March 2018 17:24

Written by Θανάσης Ζελιαναίος

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Β. Τρία αμερικάνικα άλμπουμ

Όπως επισημάνθηκε στο Πρώτο Μέρος, οι Αμερικανοί δεν ακολουθούσαν τον βρετανικό κανόνα σύμφωνα με τον οποίο τα σινγκλ έμεναν έξω από τα άλμπουμ. Οι αμερικανικές εκδόσεις συνήθως τα συμπεριλάμβαναν στη θέση άλλων που υπήρχαν μόνο στο βρετανικό και έμεναν προς στιγμή ανέκδοτα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτά, μαζί με κάποια άλλα που υπήρχαν μόνο σε αγγλικά επτάιντσα, κατά καιρούς οι Αμερικάνοι τα συγκέντρωναν σε κάποια άλμπουμ τα οποία, φυσικά, δεν ήταν ούτε best of αλλά ούτε και κανονικά στούντιο LP. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται τρία τέτοια άλμπουμ που έχουν αρκετό ενδιαφέρον μιας και περιλαμβάνουν μερικά τραγούδια εντελώς ανέκδοτα στην αγγλική δισκογραφία τους. Γι’ αυτό αξίζει να εξεταστούν πιο αναλυτικά.

Read more ...

My Crow – στιγμιότυπα ποίησης του Raymond Carver

Details

Published: Wednesday, 21 March 2018 12:18

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Οι θεωρητικοί της λογοτεχνίας λένε ότι ο Ρέιμοντ Κάρβερ κατάφερε να ανανεώσει την αμερικάνικη πεζογραφία των 80s. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα δεχόταν τέτοιες ταμπέλες αν ζούσε ακόμη. Η ζωή του Κάρβερ κύλησε στο μεγαλύτερο μέρος της αθόρυβα, όσο αθόρυβα κυλάει η ζωή των φτωχών που αποκτούν οικογένεια πολύ νωρίς, δε μορφώνονται, έχουν πρόβλημα με το ποτό, και το μεροκάματο δεν τους φτάνει. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 κερδίζει μια υποτροφία από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων που του επιτρέπει να σταματήσει να εργάζεται προκειμένου να γράψει. Το 1983 είναι υποψήφιος για το βραβείο Πούλιτζερ με τη συλλογή διηγημάτων Καθεδρικός ναός. Πεθαίνει το καλοκαίρι του 1988. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να αφήσει πίσω του ένα έργο που στο σύνολό του δημιουργεί ένα θετικό συναισθηματικό φορτίο στον αναγνώστη, μιλώντας του για ιστορίες ανθρώπων που προσπαθούν απλά να βγάλουν τη μέρα, καταβάλλοντας όμως έναν συνεπή και έντιμο αγώνα επιβίωσης. Συνεπή με τον εαυτό τους και συμβατό με τον μικρόκοσμο γύρω τους.

Read more ...

Οι Rolling Stones στα sixties: Δισκογραφικός οδηγός για αρχάριους - αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι! (Μέρος Πρώτο)

Details

Published: Wednesday, 21 March 2018 06:04

Written by Θανάσης Ζελιαναίος

Mια σχεδόν επική προσπάθεια από τον Θανάση Ζελιαναίο

Το να συμμαζέψει κανείς το δισκογραφικό χάος των Rolling Stones της δεκαετίας του ‘60 είναι μια πολύ καλή σπαζοκεφαλιά. Πόσο μάλλον όταν ο γράφων επιχείρησε να το κάνει αυτό πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια και σε μια εποχή που μοναδικά του εφόδια ήταν τα διάφορα μουσικά έντυπα της εποχής και κάποια βιβλία που ναι μεν παρείχαν αρκετά στοιχεία όχι όμως και όλα. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό και με βοήθησε να συμπληρώσω την δισκογραφία τους για τη συγκεκριμένη περίοδο, έπρεπε όμως να έρθει το ίντερνετ για να μου προσθέσει καινούργιους πονοκεφάλους περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο τα ήδη περιπεπλεγμένα πράγματα, πάνω που νόμιζα κι εγώ ο αδαής ότι τα ήξερα όλα. Ωστόσο με λίγη ακόμα έρευνα τελικά πιστεύω ότι τώρα πια έχω ξεκαθαρίσει το τι ακριβώς συμβαίνει.

Read more ...

Η Οργισμένη Πολιτική του Joe Strummer: "Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό"...

Details

Published: Tuesday, 20 March 2018 07:21

Written by Γιάννης Καστανάρας

 του Antonino D’Ambrosio

Ο Joe Strummer, πρωτοπόρος μουσικός του punk rock, πρώην μέλος των Clash και πολιτικός ακτιβιστής, πέθανε προδομένος από την καρδιά του στο σπίτι του στο Σόμερσετ σε ηλικία πενήντα χρονών στις 22 Δεκεμβρίου 2002. Σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια νωρίτερα, οι Clash είχαν εκτοξευτεί στη λονδρέζικη μουσική σκηνή για να γίνουν μια από τις πιο επαναστατικές μπάντες όλων των εποχών – συνθέτοντας ένα ετερογενές μείγμα από διάφορα μουσικά στυλ και δίνοντας εκρηκτικές συναυλίες με έναν αριστερό πολιτικό ακτιβισμό που εμπνέει πολλούς μέχρι σήμερα.

Read more ...