Aretha Franklin: Take it like you give it...

Details

Published: Saturday, 18 August 2018 20:16

Written by Merlin's Music Box

Γράφει ο Costinho

Πρωτάκουσα την Aretha Franklin πιτσιρικάς, σε μια δευτεράντζα συλλογή με χιτς του 86. Τραγουδούσε το "Jumpin' Jack Flash" των Stones, χωρίς φυσικά εγώ να γνωρίζω εγώ ποιοι είναι οι Stones και τι είναι η διασκευή. Αν θυμάμαι καλά, το κομμάτι ήταν από μία ταινία με την Γούπι Γκόλντμπεργκ, από εκείνες τις επίσης εξέχουσες δευτεράντζες που αν το βιντεοκλάμπ ήταν σοβαρό κομμάτι της ζωής σου, σίγουρα είχε φτάσει κάπως στο δικό σου VHS player. Έχοντας ακούσει ελάχιστο ροκ μέχρι τότε, κάπως είχα συγκρατήσει ότι το ροκ είναι κάτι τέτοιο, κάτι σαν μια κυρία που τα χώνει πάνω από ένα δυνατό ρυθμό.Την άκουσα ξανά – λίγο μετά, ας πούμε πιο συνειδητά – ως μαγείρισσα δέσποινα να προστάζει να σκεφτούμε. Ήταν στην ταινία των ταινιών, στο πιο λαϊκό υπερθέαμα του αιώνα, το μόνο που μπόρεσε να συνδυάσει απόλυτα παρωχημένο αμερικάνικο χιούμορ και ανελέητα γκρούβι υψηλής τάσης μουσικάρα: Τhe Blues Brothers. Η ακόμα πιο συνειδητή ακρόαση, χρόνια αργότερα εμπλεκόμενος με την μαύρη μουσική, δεν άλλαξε και πολλά στην εικόνα της μαύρης λαϊκής τραγουδίστριας που είχα αυθόρμητα σχηματίσει. Ίσως απλώς να έμαθα τι λένε τα τραγούδια, οι λέξεις – τι σημαίνει αρ η ες πι η σι τι, τι σημαίνει θινκ, τι σημαίνει τσεν τσεν τσεν, τσεν οφούλς. Και ότι η ίδια έφερε και τίτλο: Βασίλισσα της Soul.

Read more ...

"Respect": Μια μικρή ιστορία για μια μεγάλη βασίλισσα...

Details

Published: Friday, 17 August 2018 19:21

Written by Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

«Όλοι μας, άντρες ή γυναίκες, μαύροι ή λευκοί, απαιτούμε σεβασμό. Είναι βασικό μας δικαίωμα» - Aretha Franklin
Δεν ήταν καν δικό της. Το έκανε όμως δικό της μετατρέποντας ένα τραγούδι γραμμένο από έναν άντρα που καλούσε τη γυναίκα του να του δείξει «λίγο σεβασμό», σε έναν ύμνο για την απελευθέρωση της γυναίκας, σε ένα εξαντλητικό φεμινιστικό μήνυμα πριν το φεμινισμό, σε μια Αμερική που μόλις είχε αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα της γυναικείας απελευθέρωσης, σε μια Αμερική που ξυπνούσε απότομα από τα βίαια ξεσπάσματα μιας σειράς κοινωνικών κινημάτων που συγκλόνιζαν τον πλανήτη, μια Αμερική όπου ο φυλετικός διαχωρισμός ήταν ακόμα ο κανόνας σε πολλές πολιτείες. Αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει την καταιγιστική, πληθωρική παρουσία της Aretha Franklin να τραγουδά το «Respect» απευθυνόμενη στον έκπληκτο κινηματογραφικό σύζυγό της Matt Murphy στην ταινία Blues Brothers 2000; Όπως σίγουρα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την καταπληκτική ερμηνεία της είκοσι χρόνια , στην πρώτη «φάση» της ταινίας, όταν τον φιλοδωρούσε με το «Think», μια άλλη κομματάρα, αφήνοντάς τον άναυδο.

Read more ...

O Άγνωστος Στρατιώτης

Details

Published: Monday, 06 August 2018 18:48

Written by Merlin's Music Box

του Luc Sante
Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το ταβάνι μιας εισόδου ενάμιση μέτρο φάρδος με γύψινο καλούπι που έμοιαζε σαν μια μακριά σειρά από ψαράκια και το καθένα προσπαθούσε να καταπιεί το μπροστινό του. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια χαραμάδα κιτρινισμένου ουρανού ανάμεσα σε κτήρια που εν μέρει τον έκρυβε μια απλωμένη μπουγάδα. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το παραπέτο και πέρα απ’ αυτό τα δέντρα. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το σήμα του, μόνο που δεν θυμάμαι να σας πω τον αριθμό. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια γεμάτη γυάλινη μεζούρα για ποτό που γλίστρησε από κάποιον που με χτύπησε στην πλάτη. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν το σεντάν που ερχόταν κουτρουβαλώντας προς το μέρος μου και σκέφτηκα, εντάξει, είμαι ασφαλής πίσω από τη βιτρίνα του λουκουματζίδικου. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια μπότα, δεξί πόδι, με καρφιά που προεξείχαν από το κουτουπιέ. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια πέτρα από το λιθόστρωτο. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν σκοτάδι.

Read more ...

Ο «μουσικός» William S. Burroughs

Details

Published: Thursday, 02 August 2018 19:32

Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Εμπνευστής μια ολόκληρης γενιάς, δημιουργός μερικών από των πιο καυστικών βιβλίων που γράφτηκαν τον προηγούμενο αιώνα. Τραχύς, με μαύρο χιούμορ αλλά και παραληρηματικός σε θέματα όπως ο εθισμός στα ναρκωτικά, το σεξ και η φρίκη του πόνου γενικότερα. Πάνω απ’ όλα όμως ένας καταπέλτης καταγγελιών εναντίων των κυβερνητικών συστημάτων ελέγχου της ανθρωπότητας, από τους έχοντες και κυβερνώντες. Ενεργός μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 2 Αυγούστου του 1997, ο William S. Burroughs ή αλλιώς ο παππούς όλων μας - όπως τον είχε αποκαλέσει κάποτε η Patti Smith - δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει πάνω στο γράψιμο, στη ζωγραφική, στις εμφανίσεις του στον κινηματογράφο, στις δημόσιες απαγγελίες καθώς και στη μουσική όπου επηρέασε καλλιτέχνες όπως οι David Bowie, Tom Waits, Kurt Cobain και πολλοί άλλοι. Δεν είναι διόλου τυχαία άλλωστε η σχέση του με την μουσική αν σκεφτείς πως το πρόσωπό του χώρεσε μέσα σε εκείνο το κολάζ φιγούρων της ανθρωπότητας που κοσμούσε το για κατά πολλούς καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών. Ο λόγος φυσικά για το Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band των Beatles, όπου τον διακρίνουμε στριμωγμένο δίπλα στην Marilyn Monroe.

Read more ...

Πώς είπατε; The Morphine Social Club...

Details

Published: Thursday, 02 August 2018 18:33

Written by Merlin's Music Box

Οι Morphine Social Club δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη, τον Απρίλιο του 2015, αρχικά, ως instrumental power trio, αλλά πολύ σύντομα προστέθηκε και τέταρτο μέλος στη φωνή/lead κιθάρα, για να καταλήξουμε στην παρούσα σύνθεση τον Σεπτέμβριο του 2016. Χαρακτηρίζουμε τη μουσική μας ως "μονολιθικό rock and roll", μια δική μας εκδοχή garage με fuzz και noise ήχους. Στα κομμάτια μας αφήνουμε ελεύθερες τις επιρροές κάθε μέλους, από doom/sludge μέχρι και heavy metal στα ρυθμικά και από ψυχεδέλεια μέχρι grunge στις μελωδίες της κιθάρας, ενώ οι στίχοι έχουν post punk ύφος.

Read more ...

Μαθήματα Ιστορίας - 4 Ιουλίου 1910: Ο Τζακ Τζονσον νικά μέσα στο ρινγκ και η ρατσιστική Αμερική παίρνει φωτιά…

Details

Published: Sunday, 29 July 2018 17:46

Written by Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

«Νίκησα τον κύριο Τζέφρις επειδή ήμουν καλύτερος από αυτόν σε κάθε φάση του αγώνα. Πριν ακόμα ανέβω στο ρινγκ ήμουν  βέβαιος ότι θα βγω νικητής. Ποτέ δεν πέρασε κάτι διαφορετικό απ' το μυαλό μου» - Τζακ Τζόνσον, 1910

Όταν ο Τζο Φρέιζερ νικούσε στα σημεία και στο δέκατο πέμπτο γύρο τον Μοχάμεντ Άλι, ο αγώνας των δυο πυγμάχων για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών θα έμενε στην ιστορία ως «Η Μάχη του Αιώνα». Ήταν η πρώτη φορά που ο τριαντάχρονος Άλι γνώριζε την ήττα μέσα στο ρινγκ από έναν αντίπαλο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε τριάντα μια νίκες και καμία ήττα ενώ ο Φρέιζερ είκοσι έξι νίκες, παραμένοντας και αυτή τη φορά αήττητος. Σίγουρα ήταν ένας συγκλονιστικός αγώνας ανάμεσα σε δυο μαύρους γίγαντες για τους οποίους (και ιδιαίτερα για τον Άλι) έχουν καταναλωθεί τόνοι μελάνι.

Ωστόσο, σχεδόν εξήντα χρόνια νωρίτερα, ένας άλλος πυγμαχικός αγώνας που επίσης είχε χαρακτηριστεί ως «Η Μάχη του Αιώνα», συντάραξε την Αμερική αφήνοντας άναυδο και οργισμένο ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων, οι οποίοι αρνιόντουσαν να παραδεχτούν ότι οι μαύροι ήταν άνθρωποι και είχαν ίσα δικαιώματα. Ο ρατσισμός άλλωστε καλά κρατεί…

Read more ...

Mama Roux (η ζέστη)

Details

Published: Tuesday, 24 July 2018 18:34

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

γράφει η  ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

Η ζέστη και η φυσική εξάντληση μου έφεραν στο μυαλό την ατμόσφαιρα του θεατρικού έργου Λεωφορείο ο Πόθος. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο Στάνλεϊ δε θα μπορούσε ποτέ να φερθεί τόσο παράλογα στην Μπλανς, αν δεν έκανε τόσο διαβολεμένη ζέστη στη Νέα Ορλεάνη.

Read more ...

C’ est pas la mer à boire: o Helno κι εκείνο το live στο Ρόδον

Details

Published: Friday, 13 July 2018 18:47

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Τέλη του 1992 εμφανίστηκαν στο Ρόδον οι Les Negresses Vertes. Λίγο καιρό μετά από εκείνο το live που δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω, ο τραγουδιστής τους Helno πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης (Ιανουάριος 1993). Ο αστικός μύθος που κυκλοφόρησε στην Αθήνα εκείνο τον χειμώνα έλεγε ότι ο Helno δε θα είχε πεθάνει αν δεν είχε έρθει να τραγουδήσει στην Ελλάδα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (ο τότε πρωθυπουργός που έχασε την εξουσία τον Σεπτέμβριο του 1993).

Read more ...

Ελεύθερος χρόνος: Αυτός ο Αιώνιος Εχθρός του Καπιταλισμού

Details

Published: Sunday, 08 July 2018 08:50

Written by Αντώνης Ζήβας

γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Στην είσοδο του Νταχάου, του πρώτου ναζιστικού στρατοπέδου εξόντωσης, οι κρατούμενοι που διάβαιναν την αψιδωτή πύλη διάβαζαν στην κορυφή της: «Arbeit macht frei» (Η εργασία απελευθερώνει).
Το Νταχάου δημιουργήθηκε το 1933 από τους Ναζί ως στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων. Στο στρατόπεδο αυτό συγκέντρωναν και βασάνιζαν αρχικά τους αντιστασιακούς Γερμανούς κομμουνιστές, σοσιαλιστές αλλά και φιλελεύθερους που ήταν αντίθετοι στο ναζισμό, και αργότερα αιχμαλώτους κάθε ηλικίας, εθνικότητας και φυλής, με κυριότερα θύματα τους Εβραίους και τους Ρομά, όπως και διάφορες άλλες πληθυσμιακές ομάδες (ομοφυλόφιλους) ή μειονότητες από τις χώρες που καταλάμβαναν.
Πριν από μερικές ημέρες ο ακροδεξιός (δηλαδή ο φασίστας, για να είμαστε πολιτικά ορθοί με τις λέξεις) νέος καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς ζήτησε με πρότασή του, τόσο για τη χώρα του όσο και για την Ε.Ε., την αύξηση των ωρών εργασίας από οκτώ που είναι σήμερα σε δώδεκα. Η πρότασή του χαροποίησε τόσο τα συντηρητικά δεξιά ευρωπαϊκά κόμματα (όπως η δική μας Ν.Δ.) όσο και τα ναζιστικά (όπως η επίσης δική μας Χρυσή Αυγή), την οποία υπερψήφισαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στη χώρα μας βέβαια, το οκτάωρο στα χρόνια της χολέρας (δηλαδή της οικονομικής επίθεσης που έχει δεχτεί ο λαός της) μοιάζει σαν χαριτωμένο ανέκδοτο μιας περασμένης εποχής.

Read more ...

25 Θέσεις για το Φασισμό

Details

Published: Saturday, 07 July 2018 16:39

Written by Γιάννης Καστανάρας

του Shane Burley

Αναδημοσίευση από το Provo (αρχική πηγή: Insitute of Anarchist Studies)

(Επιμέλεια: Γιάννης Καστανάρας)

 Με την άνοδο της Εναλλακτικής Δεξιάς και το κίνημα υπέρ του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, η αριστερά ψάχνει να κατανοήσει και να προσδιορίσει το φασισμό στο πλαίσιο του 21ου αιώνα. Οι συνθήκες, οι πρωταγωνιστές και οι τακτικές διαφέρουν θεμελιωδώς από τις προηγούμενες εκφάνσεις του και ένα σωρό απαρχαιωμένες, πλέον, μελέτες τον έχουν περιγράψει με ασάφεια, δίχως να εστιάζουν με ακρίβεια στους ενόχους και τις αιτίες για την δυναμική επανεμφάνισή του. Σε αντίθεση με αυτές, οι συγκεκριμένες είκοσι πέντε θέσεις είναι μια πρόταση του πώς να κατανοήσουμε το βασικό πυρήνα του φασισμού - τι είναι αυτό που τον συσπειρώνει ως μια σύγχρονη παρόρμηση παρ' όλες τις διαφορετικές πολιτιστικές και χρονολογικές εκδηλώσεις του.  

Read more ...

David Laing: “One Chord Wonders - Λόγος και Σημασία στο Punk Rock”

Details

Published: Thursday, 05 July 2018 19:57

Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

“Είμαστε οι άνθρωποι που δεν θέλετε να ξέρετε
Ερχόμαστε από μέρη που δεν θέλετε να πάτε”.
(Sham 69-”Angels With Ditry Faces”)

Για το νόημα και τη φιλοσοφία του punk rock έχουν γραφτεί πολλά. Το βιβλίο όμως για το οποίο πρόκειται να διαβάσετε παρακάτω, προσεγγίζει το φαινόμενο του punk πιο πολύ μέσα από μια καθαρά κοινωνιολογική ματιά (και όχι μουσική), σαν αποτέλεσμα του τέλματος που βρισκόταν η μουσική βιομηχανία στα τέλη της δεκαετίας του ’70, εξαιτίας των πολυέξοδων ροκ σταρ και της έλλειψης μουσικής φαντασίας από την πλευρά τους προς κάτι πιο νέο και πιο δημιουργικό.

Read more ...

Οι φασιστικές δοκιμές βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη: Τα μωρά στα κλουβιά δεν ήταν «λάθος» του Trump αλλά ένα τεστ της αγοράς για τα όρια της βαρβαρότητας…

Details

Published: Friday, 29 June 2018 19:48

Written by Μιχάλης Πούγουνας

Ένα πολύ σημαδιακό και ενδιαφέρον κείμενο του Fintan O'Toole που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στους The Irish Times και που ο Μιχάλης Πούγουνας μπήκε στον κόπο να μεταφράσει...

Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο αυτή τη στιγμή, πρέπει να σκεφτούμε δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι βρισκόμαστε σε μια φάση δοκιμών. Το άλλο είναι ότι αυτό που δοκιμάζεται είναι ο φασισμός - μια λέξη που πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή χωρίς ωστόσο να αποφεύγεται μιας και πλέον διαφαίνεται τόσο ξεκάθαρα στον ορίζοντα. Ξεχάστε το «μετά-φασιστικό» - αυτό που ζούμε είναι τα προεόρτια του φασισμού.

Read more ...

FROM THE VAULTS: H συναυλία των DEAD MOON στο Αn (Ημέρα δεύτερη, Σάββατο 28 Νοεμβρίου 1992), μερικές φωτογραφίες και ένα ηχητικό ντοκουμέντο...

Details

Published: Monday, 25 June 2018 19:07

Written by Γιώργος Μάρκου

γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΥ

Ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα των Fred Cole των θρυλικων Lollipop Shoppe - το ένα και μοναδικό άλμπουμ τους με τίτλο Just Colour (1968) με είχε μαγέψει όταν το είχα ακούσει! Ανάμεσα στα αριστουργηματικά τους τραγούδια, «You Must Be A Witch», «Someone I Know», «Don’t Look Back Sin», «Baby Don’t Go», «It’s Makin’ It», «Don’t Close The Door On Me» κλπ. υπήρχε ένας απίθανα ψυχεδελικός acid παροξυσμός με τίτλο «Underground Railroad», ένα από τα κορυφαία και συγκλονιστικότερα τραγούδια των sixties, το οποίο το είχα ακούσει άπειρες φορές είτε με με τα ακουστικά στο τέρμα είτε χωρίς αυτά, παρέα με όλους τους γείτονες! Ένα τραγούδι που μου είχε τινάξει τα μυαλά! Φυσικά, ήμουν διπλά χαρούμενος γιατί εκτός από τη συναυλία θα είχα την χαρά και την τιμή να συναντήσω τον Fred Cole για μια συνέντευξη που θα μου παραχωρούσε για το πρώτο τεύχος του GEW-GAW.

Read more ...

Pete Townshend: «Κομματιάζω τις κιθάρες επειδή μου αρέσουν»…

Details

Published: Thursday, 21 June 2018 20:03

Written by Merlin's Music Box

O Townshend είχε κάνει περήφανο τον μέντορά του στη σχολή τεχνών. Αν, όπως είχε γράψει ο Gistav Metzger, η αυτοκαταστροφική τέχνη ήταν μια επίθεση εναντίον του καπιταλισμού, και η ηλεκτρική κιθάρα, όπως είχε πει ο τραγουδιστής της folk Oscar Brand, ένα σύμβολο του καπιταλισμού, τι πιο επαναστατικό από το κομμάτιασμα μιας κιθάρας; Από την πρώτη στιγμή που ο Elvis κούνησε τους γοφούς του και μετά, οι σκανδαλώδεις και προκλητικές χειρονομίες αποτελούν βασικό συστατικό της rock μουσικής. Ωστόσο, το σπάσιμο της κιθάρας του Townshend ανέβασε κατά πολύ τον πήχη φτάνοντας στα άκρα και αψηφώντας μια παράδοση αιώνων σύμφωνα με την οποία ο μουσικός υποτίθεται ότι συμπεριφέρεται στο όργανό του με ιδιαίτερη τρυφερότητα. Σε αυτό το πλαίσιο ο Townshend και οι Who δικαίως θεωρούνται ως οι προπάτορες του punk rock, ταυτόχρονα με τη σκανδαλιστική αντί-μουσική στάση τους.

Read more ...

Martyn Bates: Picture the Day

Details

Published: Monday, 18 June 2018 18:48

Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 16 Ιουνίου είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω ζωντανά ένα ακουστικό σετ του Martyn Bates. Η μουσική του δύσκολα μπαίνει σε καλούπια και προσπαθώντας κανείς να την περιγράψει συναντά δυσκολίες, καθώς οι όροι (avant folk, post punk, alt rock, new wave) δείχνουν αδόκιμοι να περιγράψουν το εύρος και το ύφος του ήχου του. Κάπως έτσι, μετά το σπάνιο αυτό –για τα δικά μου δεδομένα– live, ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια γι αυτόν.
Το 1980 σε μια μικρή κωμόπολη (Nuneaton) λίγο βορειότερα του Coventry, ένας τεχνικός εργαστηρίου (Peter Becker) και ένας υπάλληλος νοσοκομείου (Martyn Bates) δημιουργούν το ντουέτο των Eyeless in Gaza. Το όνομά τους παραπέμπει στην ομώνυμη νουβέλα (αμετάφραστη στα ελληνικά, κατεβάστε και διαβάστε τη στα αγγλικά ΕΔΩ) του Αλντους Χάξλεϊ με θέμα την απομάγευση του τρόπου ζωής του πρώιμου μοντέρνου 20ου αιώνα. Η μουσική τους εξ αρχής είναι αντισυμβατική ακόμη και στο πλαίσιο της «ταμπέλας» του post punk, με ενορχήστρωση και φωνητικά να ξεπερνούν το φράγμα της ηλεκτρονικής μουσικής χωρίς ωστόσο να παραπέμπουν στο παραδοσιακό ακουστικό βρετανικό ήχο. Το ντουέτο υπήρξε αρκετά παραγωγικό μέχρι και τις αρχές των 90s. Στη συνέχεια ο Bates συνεργάστηκε με την Anne Clarke και πειραματίστηκε με τον ήχο του σε σόλο κυκλοφορίες, ενώ μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 τόσο οι Eyeless in Gaza όσο και ο ίδιος συνέχισαν τους πειραματισμούς εισάγοντας πλέον στο ύφος τους στοιχεία παραδοσιακής βρετανικής folk.

Read more ...