Γράφουν η Φαίη Φραγκισκάτου και ο Βαγγέλης Χαλικιάς
"Η επιλογή μου να βρίσκομαι με το ένα πόδι στη μουσική και το άλλο στην ιατρική δεν είναι προϊόν της κρίσης αλλά προσωπικής επιλογής. Χωρίς πάντως την συνδρομή της ιατρικής ως «πρωινής δουλειάς» θα είχα χάσει κάθε ελπίδα να τα βγάλω πέρα οικονομικά. Το να επιβιώσει κανείς στην Ελλάδα με αποκλειστική απασχόληση την δημιουργική μουσική ήταν παντελώς ακατόρθωτο ακόμα και πριν την επίσημη έναρξη της τρέχουσας κρίσης. Ο πολιτισμός εδώ θεωρείται ότι έχει δικαίωμα ύπαρξης μόνον όταν τα προϊόντα του είναι άμεσα οικονομικά εξαργυρώσιμα άρα οι μόνοι μουσικοί που έχουν τη δυνατότητα επιβίωσης - και δη πλουσιοπάροχης - μέσω της δουλειάς τους είναι οι εμπλεκόμενοι με τον χώρο της διασκέδασης και μάλιστα της μαζικής.’’ Αντώνης Λιβιεράτος (Αυγή, 8/11/2013)
Υπέροχοι άνθρωποι, εξαίσια πτώματα...
Μια εντύπωση από το 4 1/2 του Αντώνη Λιβιεράτου...
Ο Αντώνης Λιβιεράτος είναι ένας παθολογοανατόμος που έχει ειδικευτεί στις τεχνικές του βελονισμού και παράλληλα ένας μουσικός που έχει πειραματιστεί με διάφορες μουσικές φόρμες από τις αρχές της δεκαετίας του '80 ως σήμερα. Όμως τούτο το κείμενο δεν έχει θέμα τη βιογραφία του Λιβιεράτου, η οποία άλλωστε, είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο. Ούτε καν τη συνολική μουσική του πορεία στη δισκογραφία, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το κείμενο τούτο θέλει να εξιστορήσει την εντύπωση από την ακρόαση του πρόσφατου άλμπουμ του που τιτλοφορείται 4 ½. Πρόκειται για τον τέταρτο προσωπικό του δίσκου αλλά στην ουσία για την τέταρτη και μισή προσωπική του δουλειά, καθώς το 1999 είχε κυκλοφορήσει ένα ep.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση από το 4 ½ είναι η συνεκτικότητα του «wall of sound» ως προς τη στιχουργική κάθε κομματιού. Ίσως επειδή γράφω κι εγώ στίχους, δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στη σύνδεση αυτή, αλλά πραγματικά είναι λίγοι οι δίσκοι που καταφέρνουν να δημιουργήσουν συνθήκες ολότητας στο ακροαστικό ερέθισμα. Το 4 ½ είναι μια τέτοια περίπτωση. Ακούς 13 κομμάτια και εκεί που θες να ξεχωρίσεις κάποια για δεύτερη ακρόαση, η αίσθηση του ενός κομματιού σε πάει στο επόμενο. Για την αρτιότητα της παραγωγής, τη χρήση πολλαπλών οργάνων που διευρύνουν το ύφος και τις ανοιχτές φόρμες της μελωδίας, δεν θα πω τίποτα. Θα γράψουν άλλοι γι αυτά. Θα επιμείνω στη σύνδεση του στίχου με το ηχητικό τοπίο και θα παρακινήσω όποιον του λέει κάτι η κατάσταση αυτή, να διαθέσει λίγο χρόνο και ν’ ακούσει το 4 ½.
Το 4 ½ κυκλοφορεί σε μορφή cd από την Puzzlemusic. Οι υπόλοιπες τρεις προσωπικές δουλειές του Αντώνη Λιβιεράτου είναι : Το τεράστιο κίτρινο πράγμα (1997), Το πλαστικό κουτί (2000) και το Mother tongue (2003) που κυκλοφόρησαν σε μορφή cd από την Hitch-Hyke.
Φαίη Φραγκισκάτου
Ένα άρτιο άλμπουμ που σίγουρα δεν είναι για διασκέδαση...
Δεκαοκτώ χρόνια, μια ολόκληρη γενιά, πέρασαν για να παρουσιάσει νέο προσωπικό δίσκο ο Αντώνης Λιβιεράτος.
Τίτλος του άλμπουμ 4 ½, σε cd (σε τρίπτυχη χάρτινη συσκευασία) ή σε digital μορφή. Μια συνάντηση της Λένας Πλάτωνος με τον John Zorn, αν ψάχνετε σώνει και καλά να βρείτε «επιρροές», αλλά εδώ ο δημιουργός τραβά το δικό του δρόμο κάνοντας μια κατάθεση ψυχής, της δικής του και της δικής μας.
Στο 4 ½, λοιπόν, ο Λιβιεράτος διάλεξε για άλλη μια φορά τον δύσκολο δρόμο του ελληνικού στίχου για να εκφράσει τις σκέψεις του και να συνοδεύσει την έτσι και αλλιώς «δύσβατη» μουσική του.
Στους συμμετέχοντες συναντάμε ανθρώπους που έχει συνεργασθεί ο Λιβιεράτος σε άλλες του δημιουργίες, με τους Dr. Atomik, τους Illegal Operation, τους Sigmatropic και διάφορους άλλους, από τις μπάντες δηλαδή που ο Λιβιεράτος υπήρξε ή είναι μέλος.
Κάτι λιγότερο από μία ώρα απνευστί ακρόασης με έντεκα τραγούδια και δύο instrumental, συνθέτουν το παζλ του καλλιτέχνη στην πρώτη του συνεργασία με την Puzzle Music.
«Σε κοίτες ποταμών που ξεράθηκαν και σε σπηλιές ανήλιαγες», τραγουδούν ο Αντώνης Λιβιεράτος και η Νεφέλη στο «Σε κοίτες ποταμών», την πρώτη επαφή του ακροατή με άλμπουμ.
Στο «Βήματα στις Σκάλες», η φωνή του Άκη Μπογιατζή αναφέρεται στην πρώην (;) αγαπημένη του: «...για μένα θα είσαι αυτή που κρατά το κλειδί της μικρής φυλακής μου...»...
Συχνά λεω πως η κουλτούρα είναι μεγάλο άλλοθι για κάποιους και ο Λιβιεράτος μιλά ακριβώς για αυτό στα «Εξαίσια πτώματα», το οποίο ξεχώρισα με το πρώτο του άκουσμα, ενώ το «Συμβαίνει Τακτικά» είναι ένα πολύ όμορφο ροκ ψυχεδελικό κομμάτι με την Telecaster να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το «Πάντα Επιστρέφουν» είναι το ένα από τα δύο ορχηστικά κομμάτια που προανέφερα και αμέσως μετά ο Αντώνης ξαναενώνει τη φωνή του με τη Νεφέλη και από τις «Κοίτες των ποταμών» βρίσκονται στον παφλασμό των κυμάτων, σε ένα εγωιστικό – κτητικό τραγούδι με τίτλο «Κάποιος Κάπου».
Μινιμαλισμός στο «Άγια Σκουριά», αλλά οι στίχοι στο «Καύσωνας» είναι πραγματική φωτιά, ενώ στο «Μυστικό Κήπο», το πιο πειραματικό κομμάτι του δίσκου, ο Λιβιεράτος απαγγέλλει στο πιο πειραματικό (καλά όλο το άλμπουμ είναι έτσι…) τραγούδι μέχρι τώρα.
Και αμέσως μετά… «Πέφτω Ξανά»: «Στο ρωμαλέο νέο κόσμο χωράνε λίγοι κι εκλεκτοί, ας πιούμε στην υγειά των ικανών να βρουν μια θέση συχνά ένα ασήμαντο λάθος ή μια απλή αβλεψία έχουν πολλούς ωθήσει στο χείλος της καταστροφής...»
Και αμέσως, αμέσως μετά… «Ο Χρόνος» που «τρυπώνει αθόρυβα από κάθε χαραμάδα...» με τον Λιβιεράτο να μπήγει ακόμα βαθύτερα το μαχαίρι στην πληγή... λίγο πριν το τέλος του άλμπουμ όπου η ώρα έχει πάει...
… «3:15», το δεύτερο ορχηστικό και σαν φινάλε… «Νεκρός Ευτυχώς» : «Όλα αυτά τα χρόνια ποιος θα το πίστευε πως από ένα γκρίζο νέφος θα καλυφθώ...»
Επομένως, αγαπητέ ακροατή… προσοχή στους στίχους ενός άρτιου άλμπουμ που σίγουρα δεν φτιάχτηκε για να σε διασκεδάσει μα θαρρώ πως με το πέρας της ακρόασης θα έχεις νοιώσει πολύ όμορφα, συναντώντας πολλές φορές τον εαυτό σου.
Η μουσική του Λιβιεράτου ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει – τόσο απλά.
Βαγγέλης Χαλικιάς
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Βαγγέλης Χαλικιάς
Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλειά για να ζήσει και κάθε Κυριακή 20:00-21:00 παρουσιάζει στο www.metadeftero.gr την εκπομπή «Όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά έχει υπάρξει D.J. και μουσικός αρθογράφος. Ήταν από τους δημιουργούς και για αρκετά χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός στο Music Society Web Radio, πέρασε για ένα μικρό διάστημα και από το Clip Art Radio, έκανε δυο εκπομπές στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ (πριν το μαύρο) και το 2022 για τέσσερις μήνες βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο του Athens Voice 102,5 FM.
Βαγγέλης Χαλικιάς
Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλειά για να ζήσει και κάθε Κυριακή 20:00-21:00 παρουσιάζει στο www.metadeftero.gr την εκπομπή «Όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά έχει υπάρξει D.J. και μουσικός αρθογράφος. Ήταν από τους δημιουργούς και για αρκετά χρόνια ραδιοφωνικός παραγωγός στο Music Society Web Radio, πέρασε για ένα μικρό διάστημα και από το Clip Art Radio, έκανε δυο εκπομπές στο δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ (πριν το μαύρο) και το 2022 για τέσσερις μήνες βρέθηκε πίσω από το μικρόφωνο του Athens Voice 102,5 FM.
