Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος
Μιας και ο μπαχτσές του κινηματογραφικού πανιού όλα τα έχει δε θα μπορούσε να μην αποδώσει τιμές και στην πιο αγαπημένη φιγούρα στη ζωή του ανθρώπου. Τη μάνα! Και τι δεν μπορεί να θυμηθεί κανείς. Απ΄την μάνα του ενσαρκωμένου Θεού Olivia Hussey στον Ιησού από την Ναζαρέτ ως τη μάνα που ίδιου του Διαόλου Lee Remick στην Προφητεία που το ’φαγε το κεφάλι της απ ’το ίδιο της το βλαστάρι! Την Catherine Scorsese, κλασσική μεσογειακή μάνα, που στο Goodfellas του γιου της Μάρτιν φροντίζει τον κινηματογραφικό της γιο-τζουτζούκο Joe Pesci σαν να είναι δεκάχρονο ακόμα κι αν ο τελευταίος έχει γίνει πια καραμαφιόζος του κερατά. Αλλά και στα καθ’ ημάς κινηματογραφικά πράγματα ποιος μπορεί να ξεχάσει την Ελένη Ζαφειρίου αλλά και την μάλλον πιο αντιπροσωπευτική Μαίρη Μεταξά που αγωνιά για το ποια έχει τυλίξει το γιο της, Κώστα Βουτσά! Όλες αυτές και ακόμα περισσότερες αποτέλεσαν λαμπρά δείγματα της μορφής της μάνας. Όμως τα πράγματα και στο σινεμά, όπως και στην ίδια τη ζωή, δεν είναι πάντα έτσι. Υπήρξαν και μανάδες που όχι μόνο δεν τίμησαν το ρόλο τους αλλά οδήγησαν τα παιδιά τους στον όλεθρο και την καταστροφή. Και μιας και αυτές κανείς δεν τις μνημονεύει, το Merlin’s, πάντα πιστό σε κάτι τέτοια, θυμάται δέκα, σε χρονολογική σειρά, σήμερα μέρα που είναι. Με κάτι τέτοιες μανάδες εύχεσαι να είσαι ορφανό.
Psycho (1960, Alfred Hitchcock)
Εν αρχή ην ο Hitch. Όλα τα ’πε ο μπαγάσας. Η μαμά Bates είναι πεθαμένη αλλά ταλαιπωρεί το γιο της ακόμα κι απ’τον τάφο και δεν τον αφήνει να σταυρώσει γυναίκα. Η Janet Leigh το μαθαίνει από πρώτο χέρι και άμα ήξερε τι θα πάθαινε θα έμενε πιο άλουστη ακόμα κι απ’τον Lemmy! Καλά να πάθει!
Carrie (1976, Brian De Palma)
Θρίαμβος! Η συνεσταλμένη Carrie (Sissy Spacek) τραβάει τον αλίμονο απ’τη θρησκόληπτη μάνα της (η φοβερή Piper Laurie γράφει ιστορία) και όταν η μικρή αποφασίζει να πάει στο χορό του σχολείου, και μάλιστα με γκόμενο, την περιμένει μια εξευτελιστική υποδοχή απ’τους συμμαθητές της που είναι τόσο κωλόπαιδα που αυτά του «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα» μπροστά τους είναι αγγελούδια. Έλα όμως που η Carrie έχει τηλεπαθητικές ικανότητες οπότε τα παίρνει στην κράνα και τα κάνει όλα λίμπα. Αμφότερες έλαβαν υποψηφιότητα για όσκαρ!
Friday the 13th (1980, Sean Cunningham)
Ντάξει είναι spoiler αλλά κάθε σινεφίλ που σέβεται τον εαυτό του το έχει δει οπότε ξέρει ότι ο δολοφόνος που ξεπαστρεύει τους έφηβους εκδρομείς της κατασκήνωσης δεν είναι ο διαβόητος Jason Voorhees αλλά η μάνα του (Betsy Palmer) που θέλει να εκδικηθεί για το θάνατο του γιου της.
Mommie Dearest (1981, Frank Perry)
Η πιο σκύλα μάνα του Hollywood, η Joan Crawford, ενσαρκώνεται στο πανί σ’αυτή την μεταφορά της αυτοβιογραφίας της κόρης της που φανταστείτε τι τράβηξε για να γράψει ολόκληρο βιβλίο με τα άπλυτα της μάνας της. Η ταινία σάρωσε τα βατόμουρα αλλά η Faye Dunaway στο ρόλο της Crawford δίνει ρέστα.
Angustia (1987, Bigas Luna)
Σ’αυτό το κρυφό διαμάντι των 80ς η μουρλή μάνα Zelda Rubinstein πείθει το βλαμμένο γιο της (Michael Lerner) μέσω υπνωτισμού ότι για να γλιτώσει απ’την ολική τύφλωση που τον απειλεί λόγω μιας πάθησης πρέπει να συλλέξει όσο περισσότερα ανθρώπινα μάτια μπορεί για να πάρει δύναμη απ’αυτά. Έτσι αυτός βγαίνει παγανιά και ξεματιάζει (κυριολεκτικά) όποιον βρει μπροστά του.
The Grifters (1990, Stephen Frears)
Η Anjelica Huston σε μεγάλη φόρμα και σε μια σχέση πάθους και αποστροφής με το μικροαπατεώνα γιο της John Cusack σε μια εκπληκτική ταινία με έντονες οιδιπόδειες αναφορές που στιγμάτισε τα 90ς.
Wild at Heart (1990, David Lynch)
Υποψηφιότητα για όσκαρ και για την Diane Ladd που κυνηγάει τον γκόμενο της κόρης της (το ζεύγος Nicolas Cage και Laura Dern δίνει ρέστα) μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Και φυσικά ο Lynch στα καλύτερά του χτυπάει το Χρυσό Φοίνικα. Άξιος!
The Heart Is Deceitful Above All Things (2004, Asia Argento)
Στην πρώτη της σκηνοθετική προσπάθεια η λατρεμένη Asia στο ρόλο μιας ναρκομανούς, πόρνης μάνας. Ένα ατέλειωτο road movie με το μικρό της γιο να είναι το μεγαλύτερό της θύμα. Η τύπισσα είναι τόσο βαρεμένη που πριν ο μικρός πάει καλά-καλά σχολείο έχει προλάβει να τον κάνει τελειωμένη drag queen στολίζοντάς τον με κραγιόνια, κομπινεζόν και άλλα τέτοια αξεσουάρ!
Ma Mère (2004, Christophe Honoré)
Η Isabelle Huppert, η πιο ανώμαλη μάνα απ’όλες, αναλαμβάνει να μυήσει το δεκαεφτάχρονο γιο της στα μυστικά του έρωτα μόνο που το παρακάνει σ’αυτή τη μέτρια διασκευή του βιβλίου του George Bataille. Τόση είναι η διαστροφή που πέφτει εδώ μέσα που κάνει τη Δασκάλα του Πιάνου να μοιάζει με το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι.
Precious (2009, Lee Daniels)
Ύστερα από τόσες υποψηφιότητες επιτέλους και ένα κερδισμένο όσκαρ για τη μοναδική σκύλα μάνα που κατάφερε να το πάρει. Η υπέρβαρη Mo'Nique μας δείχνει την αποτρόπαια πλευρά του Χάρλεμ και η κόρη της έχει τραβήξει τόσα πολλά που θα έπρεπε να ανακηρυχθεί αγία!
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.