Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Έρωτες το καλοκαίρι,
μέσα μας ο φόβος του τώρα
μέσα στα μέσα ενημέρωσης,
αποκλεισμός.
(Έρωτες το καλοκαίρι – Γκάλοπ 1985, Lyra)
Η Λένα Πλάτωνος γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τη μητέρα μου. Έγραψε τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια της Λιλιπούπολης («Χορός των Μπιζελιών», «Ρόζα-Ροζαλία») και όταν σταμάτησε να η μετάδοση της εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη», το μόνο που συγκράτησα απ’ αυτή σαν παιδί, ήταν τα υπέροχα μακριά μαλλιά της και η φωτογραφία του εξωφύλλου από τις Μάσκες ΄Ηλιου.
Για πολλά χρόνια ένιωθα ότι οι τρεις πιο αντιπροσωπευτικές δουλειές της – Μάσκες Ηλίου (1984), Γκάλοπ (1985), Λεπιδόπτερα (1986) με βάραιναν ακουστικά, παρότι το φάσμα του ήχου και των λέξεων επιδρούσαν πάνω μου μ’ έναν τρόπο μελωδικά άχρονο, οδηγώντας με σε ασφαλές καταφύγιο. Το 2015, η επανέκδοση του Γκάλοπ (Dark Entries Records) ανανέωσε το ενδιαφέρον της διεθνούς ηλεκτρονικής και χορευτικής σκηνής για το έργο της συνθέτριας και είναι ακριβώς αυτού του τύπου οι επανεκτιμήσεις που με απωθούν και με κάνουν να κρατάω μεγαλύτερες αποστάσεις από τη μουσική βιομηχανία και τους επανακαθορισμούς των ορίων που βάζει στην ακουστική εμπειρία.
Κρατώντας λοιπόν την αρχική μου αίσθηση και τηρώντας μεγαλύτερη απόσταση από τις δεύτερες αναγνώσεις, κατά καιρούς ακούω τα τρία αυτά άλμπουμ σε περιστάσεις που αυθόρμητα τα αναζητά το αυτί μου. Ένα δυνατό μπουρίνι και οι βόλτες σε μια ανταριασμένη θάλασσα με κάναν αυτές τις μέρες να ανατρέξω στην ακρόαση του Γκάλοπ και ήταν ίσως η μόνη φορά που με συνεπήρε ολοκληρωτικά το ύφος της στιχουργίας της Λένας Πλάτωνος. Στίχοι φαινομενικά απλοί, τρυφεροί και παιχνιδιάρικα παράλογοι. Που σε αγγίζουν απαλά λέγοντας ιστορίες που προσπαθεί να ξεχάσει. Στίχοι που μετά από 34 χρόνια εξιστορούν τις ίδιες ατελείς αλήθειες. Στίχοι καθόλου απλοί. Πολύτιμη πυξίδα του κουτιού με τις εμμονές.
Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
Συχνά ανταποκρίνομαι
Με ρίγη στη ραχοκοκαλιά
Τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
Γίνομαι συρφετός, τυφλός που καταλήγει
Στην άκρη του ντιβανιού, του γκρεμού
Ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
Ζητώντας άλλου είδους όραση
Καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
Που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
Για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο
Να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
Για ν’ αγγίξουν τον αρχικό πόνο
Ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
Το λέω ξανά
Το λέω ξανά
(Αιμάτινες σκιές από απόσταση – Γκάλοπ 1985, Λύρα)
Επισκεφθείτε το blog της Φαίης Φραγκισκάτου: Invisible Gulag
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.
Φαίη Φραγκισκάτου
Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.