Επιμένω ότι δεν είμαι πολιτικός ποιητής. Απεχθάνομαι αυτή την ταξινόμηση, η οποία επιμένει να με περιγράφει ως εκπρόσωπο μιας ιδεολογικά στρατευμένης ποίησης. Η φιλοδοξία μου ως συγγραφέας, αν υπάρχει κάποια φιλοδοξία, είναι να γράφω για πράγματα που βλέπω, που αγγίζω, που γνωρίζω, που αγαπάω, ή που μισώ. Όταν όμως με τοποθετείς «στον κόσμο των εργατών» με κάνεις, με έναν ασυνείδητο και γενναιόδωρο τρόπο, εκπρόσωπο της αγωνίας των μαζών ή των λεγεώνων των οργανωμένων εργατών, και δεν είναι αυτό το ζήτημα. Σε κάποιο κομμάτι της ποίησής μου γίνομαι απλώς η ηχώ της αγωνίας του σύγχρονου κόσμου, της αγωνίας του κόσμου της Λατινικής Αμερικής. Ωστόσο, αρνούμαι να με χαρακτηρίζουν πολιτικό ποιητή.

Για μένα, το να γράφω για τους εργάτες, για τις μάζες, είναι μια συνέπεια των συναισθημάτων μου. Δεν είναι κάποια υπαγόρευση και δεν έχει καμία σχέση με κάποια ιδεολογικά στρατευμένη κατεύθυνση στην ποίησή μου. Αντιλαμβάνομαι την κοινωνική τάξη της Λατινικής Αμερικής και του κόσμου όπως αντιλαμβάνομαι τον ωκεανό ή τα λουλούδια ή τη ζωή. Όπως είναι φυσικό, επειδή αυτό το θέαμα είναι πιο συγκινητικό, πιο ανεπτυγμένο και πιο μεγαλειώδες – και επειδή συμπεριλαμβάνει όλη την ανθρωπότητα – συνιστά ένα στρατευμένο κομμάτι στην ποίησή μου. Γενικά όμως, αν πάρεις το πολιτικό κομμάτι των έργων μου, το κομμάτι εκείνο που μπορείς να αποκαλέσεις πολιτικό ή κοινωνικό δεν είναι ούτε το ένα τέταρτο ή το ένα πέμπτο του συνολικού έργου μου. Συνεπώς αρνούμαι κάθετα την όποια ταξινόμηση. Αυτή η ταξινόμηση που θέλουν να μου προσδώσουν είναι μια ανταγωνιστική ταξινόμηση, μια εχθρική ταξινόμηση. Εγώ είμαι ποιητής του φεγγαριού, είμαι ποιητής των λουλουδιών, είμαι ποιητής του έρωτα. Αυτό σημαίνει ότι έχω μια πεπαλαιωμένη αντίληψη για την ποίηση, η οποία πάντως δεν αντικρούει το ενδεχόμενο να έχω γράψει ή ότι θα εξακολουθήσω να γράφω ποιήματα αφιερωμένα στην εξέλιξη της κοινωνίας και στη δύναμη της προόδου και της ειρήνης.
Δεν πιστεύω ότι ο ιστορικός υλισμός μπορεί να παράγει ποίηση. Ο ιστορικός υλισμός είναι ένα επιστημονικό και φιλοσοφικό ενδεχόμενο που περιλαμβάνει κάθε είδους φαινόμενο. Αν κάποιος βρίσκει ιστορικό υλισμό στην ποίησή μου, αυτό είναι τελείως έξω από μένα. Εγώ απλώς γράφω. Το μόνο που χρειάζομαι για να γράφω είναι η θέληση, ένα χαρτί κι ένα μολύβι. Κι όλες αυτές οι θεωρίες γύρω από την ποίησή μου είναι τελείως έξω από μένα. Αν, τώρα, κάποιος βρίσκει εκεί φιλοσοφικές συνδέσεις, δεν ευθύνομαι εγώ για αυτό. Αφήνω ανοιχτή την πόρτα σε όλα αυτά, αλλά εν γένει θα έλεγα ότι είμαι υλιστής υπό την έννοια της ορατής ποίησης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορώ να τραγουδάω ή να μιλάω ή να γράφω πέρα από πράγματα που είναι τελείως ορατά και απτά. Αν, τώρα, αυτό κάποιος το ονομάζει υλισμό, τότε, ναι, είμαι υλιστής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

Εντουάρντο Γκαλεάνο - "Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη"…

Εδουάρδο Γκαλεάνο: Όσο κρατήσει η νύχτα

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει...