Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
«Πάντα οι λέξεις “Δικαιοσύνη” και “Πειθαρχία” θα χρησιμεύουν σαν εργαλείο βίας και σαν όπλα ανικανότητας»
(Ζάκ Ρουσσώ)
Τις τελευταίες μέρες, η ειδησεογραφία σχεδόν μονοπωλείται από ειδήσεις αστυνομικού/κατασταλτικού ενδιαφέροντος αντί για ιατρικού, όπως θα ήταν εύλογο και λογικό εφόσον ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση, την οποία οι σημερινοί κάτοικοί του δεν έχουν ξαναζήσει σε τόσο μεγάλο εύρος. Ο κόσμος θα περίμενε από τα κράτη ανακοινώσεις σχετικές με την αντιμετώπιση του κορονοϊού σε ερευνητικό και ιατρικό επίπεδο. Αντίθετα, διαβάζει συνεχώς, πέρα από μια κλιμακούμενη μακάβρια στατιστική κρουσμάτων και νεκρών, νέα που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον περιορισμό του σε μια ιδιότυπη «αυτοφυλάκιση». Θα μπορούσα να το δεχτώ, εφόσον η πειθαρχία του περιορισμού συνοδευόταν με ειδήσεις που έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση της πανδημίας σε ιατρικό επίπεδο – αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα, κάθε μέρα διαβάζουμε ειδήσεις από διάφορες χώρες όπου η καταστολή, ο έλεγχος και η αύξηση της κρατικής αυταρχικότητας κλιμακώνονται και συναγωνίζονται τους θανάτους.
Τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης τα γνωρίζουμε, ενώ κάθε μέρα διαβάζουμε για πρόστιμα σε κόσμο που απλά βγαίνει από το σπίτι του για να ξεμουδιάσει, για να πάρει λίγο αέρα. Στην ειδησεογραφία, έχει αναδειχτεί «αστέρι πρώτου μεγέθους» ένας ηλίθιος τύπος -υφυπουργός «προστασίας του πολίτη»- που θυμίζει χωροφύλακα της μετεμφυλιακής περιόδου της δεκαετίας του ’50, αντί για κάποιον γιατρό ερευνητή βιολόγο όπως θα ήταν το σωστό, ενώ σε διατεταγμένη υπηρεσία υπέρ της γεμάτης με ψέματα προπαγάνδας βρίσκονται και τα αστικά ελληνικά ΜΜΕ, αυτοί οι πρόθυμοι σύμμαχοι, απολογητές και τηλεβόες της κυριαρχίας. Σε άλλες χώρες, ανάλογα με τη... δημοκρατική τους κλίμακα, διαβάζουμε αντίστοιχα μέτρα κατασταλτικού τύπου:
• Στο Τουρκμενιστάν, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της χώρας απαγόρευσε στους κατοίκους να αναφέρουν τη λέξη «κορονοϊός» και όποιος θα την πει δυνατά αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης.
• Στην Ουγγαρία (χώρα μέλος της Ε.Ε.), ο φασίστας πρόεδρος Ορμπάν βρήκε την ευκαιρία να κάνει ένα αναίμακτο πραξικόπημα χωρίς να χρειαστεί ούτε έναν στρατιώτη, αναστέλλοντας τη λειτουργία του κοινοβουλίου όπου θα ασκεί την εξουσία με προσωπικά διατάγματα ανάλογα με τα κέφια του και πώς θα έχει ξυπνήσει, αναστέλλοντας επ’ αόριστον κάθε εκλογική διαδικασία και εφαρμόζοντας κάθε κατασταλτικό μέτρο προς τον λαό για το... καλό του.
• Στην Ινδία, οι αστυνομικοί ξυλοκοπούν όποιους δουν να κυκλοφορούν έξω, τους υποβάλουν σε καψόνια στρατιωτικού τύπου, διώχνουν με τη βία προς τα σύνορα της χώρας μετανάστες που έχουν μείνει λόγω των μέτρων χωρίς δουλειά, ενώ σε άλλες περιπτώσεις τους ψεκάζουν ομαδικά με χημικά σαν ζώα στο σφαγείο για να τους... απολυμάνουν.
• Στις Φιλιππίνες ο εκεί... δημοκράτης πρόεδρος της χώρας εξέδωσε διαταγή ζητώντας από την αστυνομία να πυροβολεί στο ψαχνό όποιον δεν συμμορφώνεται με τη καραντίνα, έπειτα από μια διαδήλωση άνεργων και φτωχών ανθρώπων που κυριολεκτικά δεν έχουν να φάνε και έχουν χάσει τις δουλειές τους και τα πενιχρά εισοδήματα τους εξαιτίας των μέτρων.
• Στην Κύπρο οι... αδελφοί μας Ελληνοκύπριοι, πιστοί στις ελληνικές παραδόσεις, ανακοίνωσαν ότι θα αξιοποιούνται για την εφαρμογή της καραντίνας οι «παρατηρητές γειτονιάς», δηλαδή οι ρουφιάνοι, ώστε να καλούν την αστυνομία σε περίπτωση που διαπιστώνουν ότι σε κάποιο σπίτι μαζεύεται κόσμος περισσότερος από όσους κατοικούν σε αυτό.
Και η παράνοια δείχνει να έχει μόλις ξεκινήσει. Ανέφερα μόνο ελάχιστα και ενδεικτικά τελευταία νέα από το μέτωπο αυτού του ακήρυκτου πολέμου για να μην σας κουράζω – εξάλλου τα διαβάζετε. Αυτό όμως που δεν πρόκειται να διαβάσετε, είναι όλα αυτά τα μέτρα είναι η μονοπωλιακή Βία του κράτους, το οποίο αντί να θωρακίζει την υγεία των πολιτών του με ιατρικά μέτρα και μέσα, τους φυλακίζει με θρησκευτικούς όρους, θα έλεγα, λειτουργώντας περισσότερο σαν ένας εξορκιστής που θέλει να εξορκίσει το κακό, παρά να το αντιμετωπίσει με επιστημονικούς όρους.
Η πανδημία όμως στη κρατική αφήγηση δεν υπάρχει ως βιολογικός όρος όπως θα ήταν λογικό, αλλά συνδέεται άμεσα με την καπιταλιστική οικονομία και τη χασούρα που έχουν οι κυρίαρχοι οικονομικοί δυνάστες του πλανήτη από αυτή. Ένας παράλληλος διαγωνισμός στατιστικής μέσω γραφημάτων, όπου η κόκκινη γραμμή του θανάτου και της ανθρώπινων απωλειών συναγωνίζεται την μπλε γραμμή των οικονομικών απωλειών. Και όσο η μπλε γραμμή θα βρίσκεται πιο μπροστά από την κόκκινη, τόσο θα μεγαλώνει η κρατική βαρβαρότητα και η κυνική της αδιαφορία για αυτούς που χάνουν συγγενείς, δουλειές, εισόδημα, προκειμένου να διασώσει ένα άχρηστο και κοινωνικά χρεοκοπημένο σύστημα.
Από τη γέννηση των δυτικού τύπου αστικών δημοκρατιών, αυτό που είναι κοινά αποδεκτό σε κοινωνικό και πολιτειακό επίπεδο, είναι ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του Κράτους είναι αυτοί που δικαιούνται νόμιμα και αποκλειστικά να ασκούν Βία. Κάτω από ποια έννοια όμως το Κράτος ασκεί το μονοπώλιο της βίας;
Εφόσον η βία γίνεται κατανοητή ως μέσον επιβολής και διατήρησης των σχέσεων εξουσίας, εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό ότι η έξαρσή της συνδέεται με την επιδείνωση μιας οικονομικής, πολιτικής ή πολιτισμικής κρίσης. Γιατί, η κρίση αυτή σημαίνει ότι το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα υφίσταται κλυδωνισμούς και, συνεπώς, κινητοποιεί τους καταπιεστικούς μηχανισμούς της συντήρησής του.
Η καταπίεση προκαλεί πάντα αντίδραση, παθητική ή ενεργητική, που είναι καθημερινή και διάχυτη, και την οποία η εξουσία την αντιμετωπίζει με τους μηχανισμούς καταστολής που διαθέτει τόσο στους δρόμους, όσο και σε ιδεολογικά θεσμικό επίπεδο απομόνωσης-εγκλεισμού των «παραβατών» σε φυλακές, ψυχιατρεία, άσυλα κ.ά. Τα παραπάνω είναι γνωστά και έχουν μελετηθεί, μολονότι σπανίως τα συνδέουμε σε ένα ενιαίο σύστημα ερμηνείας της μονοπωλιακής Κρατικής Βίας.
O Μαξ Βέμπερ (στοχαστής-φιλόσοφος) λέει: «Το κράτος αποκτά το μονοπώλιο της φυσικής βίας, την οποία κατοχυρώνει νομικά και μόνο το κράτος έχει το δικαίωμα να δολοφονεί (νόμιμη θανατική ποινή), να ασκεί βία εναντίον οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας και να ποινικοποιεί τη βία σε όλους τους άλλους κοινωνικούς φορείς ή σε διάφορα πεδία δράσης. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτό έγινε για να ελεγχθεί η βία και να υπάρχουν συνταγματικές εγγυήσεις με το αντίστοιχο νομικό οπλοστάσιο για τον περιορισμό της. Αλλά η βία του κράτους, φανερή ή κρυφή, υπάρχει πάντα ως συστατικό του στοιχείο.»
Η βία, από τότε που εμφανίστηκε η «αστική νομιμότητα», ο κοινοβουλευτισμός, όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το καπιταλιστικό κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη.
Από το 1972, με το βιβλίο του Τα Όρια της Ανάπτυξης, ο Dennis Meadows (οικονομολόγος) και η επιστημονική ομάδα του είχαν «προειδοποιήσει» ότι η επερχόμενη οικονομική αλλά και περιβαλλοντική κρίση, μπορεί να προκαλέσει κοινωνική αποδιοργάνωση. Πράγμα για το οποίο το εξουσιαστικό λόμπι έχει επίγνωση, όπως δείχνουν οι αντιδράσεις του. «Εάν ο καπιταλισμός κατορθώσει να επιβιώσει», έγραφε ο Meadows, «θα χαρακτηρίζεται από επίταση της βίας δηλαδή, θα επιστρέψει στη βαρβαρότητα».
Ο κόσμος του χρήματος όπου οι ζωές είναι πολύ πιο φτηνές από τις μετοχές των εταιριών, τσακίζει τους ανθρώπους και εκεί που τσακίζονται εμφανίζεται μια ρωγμή. Και όσοι αρνούνται να τσακιστούν, ο κόσμος τους σκοτώνει με διάφορα μέσα και τρόπους. Θα συνεχίσεις να περιμένεις τη σειρά σου ευχόμενος να μην κληρωθείς;
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music