Στις τέσσερις δεκαετίες ζωή του, το punk σήμαινε πολλά διαφορετικά πράγματα σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Η σχέση του με το φασισμό, το φάντασμα του οποίου είχε σταματήσει να κροταλίζει τις αλυσίδες του μέσα από τα βιβλία της ιστορίας και επανεμφανίστηκε στη Δύση, είναι ένα από τα πιο περίπλοκα παραδείγματα του πως η αισθητική και η φιλοσοφία μπορεί να επηρεάζει και αντιεξουσιαστικές και ιδιαίτερα καταπιεστικές θέσεις. Μπορεί να το δει κάποιος στις αρχές του punk, ως αντίδραση στις πολιτιστικές δυνάμεις των προηγούμενων γενιών, ανάμεσά τους η βαριά σκιά του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ron Asheton των The Stooges έκανε συλλογή και φορούσε ναζιστικά ενθύμια για να τονίσει το δεσμό του με τον πατέρα του, έναν πρώην πιλότο των Πεζοναυτών. Η σβάστικα του Sid Vicious ήταν ένα «άντε γαμήσου» προς την γενιά των γονιών του και ενορχηστρώθηκε σε γενικές γραμμές από τον (Εβραίο) Malcolm McLaren. Και οι Electric Eeels απλά ήθελαν να εκνευρίσουν τους πάντες εξίσου.

Δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πέρα από την δημιουργία του Rock Against Racism (RAR) για μια υπο-ιστορία που βάζει στο κατάλληλο πλαίσιο το πόσο λεπτή μπορεί να είναι η γραμμή όταν ερχόμαστε στην χρήση φασιστικού συμβολισμού. Σε απάντηση της αυξανόμενης παρουσίας του Εθνικού Μετώπου (National Front, NF) στα μέσα της δεκαετίας του 1970, το RAR ένωσε τις υποκουλτούρες του rock και της reggae (και το σημαντικότερο, μαύρα και λευκά άτομα). Η οργάνωση σχετίζονταν στενά με την Anti-Nazi League (ANL), μια ανοιχτή προσπάθεια του τροτσκιστικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (SWP)· η αυστηρή κομματική γραμμή που ήταν ενσωματωμένη στη βασική του ιδεολογία ήταν ασφυκτική για κάποιους. Στην περίπτωση του peace-punk συγκροτήματος Crisis, από τα αγαπημένα του RAR, ο μπασίστας Tony Wakeford (που ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος) και ο κιθαρίστας Douglas Pearce (που σχετίζονταν με την Διεθνή Μαρξιστική Ομάδα) άρχισαν να αισθάνονται τόσο αποκομμένοι που απομακρύνθηκαν από το RAR. Οι Wakeford και Pearce στη συνέχεια δημιούργησαν το neofolk συγκρότημα Death In June, το οποίο άρχισε τη καριέρα του παίζοντας με την αισθητική του παραστρατιωτικού φασισμού (του Ναζισμού συγκεκριμένα) ως σάτιρα – στάση που έγινε πολύ πιο ασαφής στην συνέχεια. Ο Wakeford εκδιώχτηκε από το συγκρότημα το 1984 για την σχέση του εκείνη τη στιγμή με το Εθνικό Μέτωπο, που κράτησε λιγότερο από ένα χρόνο· σήμερα, τουλάχιστον αυτός, είναι δημόσια επικριτικός απέναντι στην ακροδεξιά. Ο Pearce όμως, που διατηρεί ακόμη ενεργούς τους Death In June, συνεχίζει να φλερτάρει με αυτό το επίμαχο ζήτημα.

Με τον ίδιο τρόπο, ο κατακερματισμός τόσο του βρετανικού όσο και του αμερικάνικου εργατικού κινήματος, υπό την πίεση της Thatcher και του Reagan στη διάρκεια των θητειών τους, έφερε και ρατσιστές skinheads όσο και skinheads που μιλούσαν εναντίον του ρατσισμού. Αυτή η διαρκής ένταση και επακόλουθη αντίδραση, που υπάρχει μέσα στην γέννηση του punk και που έχει φτάσει μέσω διάφορων καναλιών μέχρι σήμερα, έχει επίσης δημιουργήσει μερική από την καλύτερη και πιο επίκαιρη μουσική που κριτικάρει το ρατσισμό και τις διάφορες εκδοχές του. Εδώ, παρουσιάζουμε μόνο μερικά τραγούδια, αποφεύγοντας εδώ τις πιο προφανείς και καλά γνωστές επιλογές (το Nazi Punks Fuck Off των Dead Kennedys, το Bash The Fash των Oi Polloi, κλπ).

Γιοχάνεσμπουργκ, Νότια Αφρική, 1977: National Wake, International News 

Μετά την εξέγερση στο Σοβέτο το 1976, στην οποία φοιτητές που διαδήλωναν εναντίον του απαρτχάιντ δολοφονήθηκαν από την κρατική αστυνομία, ο Ivan Kadey και οι αδερφοί Gary και Punka Khoza έκαναν αυτό που αμέτρητοι άλλοι έκαναν όταν αισθάνονταν  αβοήθητοι και αγανακτισμένοι, που είχαν ανάγκη μιας φωνής: δημιούργησαν μια punk μπάντα. Συνδύασαν garage τύπου Stooges, επαναχρησιμοποίησαν disco δομές και την δριμεία πολιτική ανάλυση συγκροτημάτων όπως οι Pop Group και οι Gang of Four, το two tone ska, reggae, και αφρικανική πολυρυθμικότητα σε ένα μεθυστικό σετ. Αλλά ας εστιάσουμε στην άγρια και ωμή hard rock πλευρά των πραγμάτων, το International News στράφηκε προς τον ρόλο των διεθνών μέσων στην διαιώνισή τόσο του απαρτχάιντ όσο και των φρικαλεοτήτων του Πολέμου της Ανεξαρτησίας της Αγκόλα με υπερβολικές αναφορές. Δεν αποτελεί έκπληξη που οι National Wake βρέθηκαν στο στόχαστρο της αστυνομικής παρακολούθησης και λογοκρισίας, κάνοντας δύσκολη την εξασφάλιση χώρων για την πραγματοποίηση συναυλιών. Η πίεση τελικά διέλυσε την μπάντα, αλλά δεν ξεχάστηκαν· διατηρήθηκαν μέσα από την ανταλλαγή ηχογραφήσεων και μέσα από τις καταγραφές του ίδιου του Kadey, το ηχογραφημένο τους υλικό είναι πλέον διαθέσιμο στην αυθεντική του, αλογόκριτη μορφή χάρη στην Light in the Attic.

Βέλγιο, 1977: Basta, Abortus Vrij de Vrouw Beslist! 

Εκείνοι που το αναπαραγωγικό τους σύστημα δεν ήταν ποτέ αντικείμενο κρατικής ρύθμισης, ίσως αναρωτιούνται γιατί ένα τραγούδι για το δικαίωμα στην έκτρωση κάνει την εμφάνιση του σε μια λίστα με αντιφασιστικά τραγούδια· εκείνοι που ξέρουν τον κίνδυνο της εκλογής του Mike «Ταφή ή Αποτέφρωση για τα Έμβρυα των Εκτρώσεων» Pence σε ένα από τα υψηλότερα αξιώματα μάλλον δεν αναρωτιούνται.  Αυτό το επτάιντσο ήταν η μοναδική κυκλοφορία των Basta, και μια από τις πρώτες, οποιουδήποτε είδους, βελγικές punk κυκλοφορίες. Πέρα από αυτή τη σημασία, το τραγούδι είναι απίστευτα κολλητικό, με μια μελωδία από σαξόφωνο που θυμίζει φάλτσες συνεισφορές των Lora Logic στα X-Ray Spex και Essential Logic, και ένα φωναχτό ρεφρέν που ήταν τυπική φράση σε διαδηλώσεις υπέρ του δικαιώματος της έκτρωσης (ουσιαστικά σημαίνει, «Ναι στην έκτρωση για τις γυναίκες!»). το Βέλγιο ήταν ουσιαστικά μια από τις τελευταίες χώρες που νομιμοποίησαν την έκτρωση, (όχι πριν το 1990!), που έκανε τον επιτακτικό δίσκο των Basta ακόμη πιο σημαντικό: το εσώφυλλο περιείχε κλινικές που μπορούσες να κάνεις έκτρωση με ασφάλεια.

Ρότερνταμ, Ολλανδία, 1978: The Rondos, Wich Side Will You Be On? 

Οι Rondos ήταν μαοϊκοί punks, αριστεροί ακτιβιστές που προκαλούσαν οποιονδήποτε από το ολλανδικό κομμουνιστικό κόμμα ως την (στενόμυαλη) κουλτούρα των ρασταφάρι και τους Crass, που θεωρούσαν τους The Rondos υπευθύνους, εν μέρει τουλάχιστον, για την βία που χαρακτήριζε συχνά τις συναυλίες των Crass από το 1979 και μετά (όταν οι δύο μπάντες έπαιξαν μαζί). Από την βιογραφία των ίδιων των Rondos: «Ήμασταν πράγματι κομμουνιστές; Το αποδεχόμασταν μισοαστεία και μισοσοβαρά. Στην αρχή, οι στίχοι μας δεν ήταν πολιτικοί ή γενικά «αντί». Αλλοπρόσαλλοι ωστόσο. Με τον καιρό γίναμε πιο σοβαροί με την κομμουνιστική μας εικόνα. Επίσης και πιο φανατικοί, λόγω πίεσης από έξω». Είχαν το δικό τους περιοδικό (Racket, Πύραυλος) και ένα εναλλακτικό βιβλιοπωλείο (Raketbase), ένα κόμβο για την πρώιμη ολλανδική punk σκηνή. Το Wich Side Will You Be On?  Ήταν έντονα χορευτικό και κάλεσμα προς το κόσμο σε δράση, στο να κάνει κάτι, αντί να στέκονται και να μιλάνε ατελείωτα για την στρατηγική. Έτσι και αλλιώς κάποιος δεν μπορεί να πολεμήσει το φασισμό μόνο με λόγια.

Όστιν, Τέξας, 1980: The Dicks, The Dicks Hate the Police

Μια ανοιχτά κομμουνιστική μπάντα που μπροστάρης της ήταν ένας αμετανόητα παχύσαρκος gay άνδρας στο Τέξας, κυκλοφόρησε το πρώτος της single, στο οποίο ο εν λόγω τραγουδιστής αλυχτούσε με την φωνή ενός βίαιου μπάτσου, αποφασισμένου να καταχραστεί την εξουσία του εναντίον των περιθωριοποιημένων… για να εντυπωσιάσει τους γονείς του. Το τραγούδι περιλάμβανε λίγες λέξεις και λιγότερα ακόρντα, και ωστόσο, με μια απόλυτη γκριμάτσα, ο τραγουδιστής – ο Gary Floyd, ένας γνήσιος punk ήρωας στον οποίο αξίζει η αναγνώριση πέρα από ένα κλειστό κύκλο – μετέφερε την ουσία της κρατικής εξουσίας που εφαρμόζεται στην πιο άθλια καθημερινή της μορφή. Το The Dicks Hate the Police είναι, τουλάχιστον για αυτήν εδώ την αρθρογράφο, ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια όλων των εποχών, punk ή άλλο. Αναρίθμητες διασκευές – με κύρια μεταξύ τους, και πιο διάσημη, των Mudhoney – στηρίζουν αυτή τη θεωρία.

Έσεξ, Αγγλία, 1980: Poison Girls, Bully Boys 

Πάνω από σαράντα και διαφορετική από το αρχέτυπο της παραδοσιακά γοητευτικής τραγουδίστριας, η Εβραία πρόσφυγας Vi Subversa βρέθηκε να την αγαπούν οι Crass και φίλοι μόλις άρχισε την πρώτης της punk μπάντα. Με έμπνευση την σκωπτικότητα και την μελωδία των Buzzcocks, η Subversa έφερε μια ευαίσθητη ισορροπία με ευγενικό στοχασμό και συντριπτική αγριότητα στο αναπτυσσόμενο κίνημα του peace-punk. Η ιστορία του  πραγματικού ακτιβισμού της επίσης βοήθησε κάνει κάποιο πραγματικό έργο για τον πυρηνικό αφοπλισμό, ανάμεσα στους άλλους στόχους της. το Bully Boys ήταν ένα ιδιαίτερα πιασιάρικο τραγουδάκι, με παραμορφωμένες κιθάρες, τραχιά φωνητικά, και δυναμικά τύμπανα, στο σκοπό του να συσχετίσει το ρόλο του σεξισμού με την βία του Εθνικού Μετώπου. Η μπάντα είπε πως το κομμάτι μαζί με το The Bremen Song (για το Ολοκαύτωμα), οδήγησε σε επιθέσεις εναντίον τους από ρατσιστές skinheads σε συναυλίες και στο σπίτι τους. οι στίχοι της Subversa ήταν λιγότερο του τύπου «το προσωπικό είναι πολιτικό» με την έννοια της απομόνωσης της εμπειρίας της ως χαρακτηριστικές των ευρύτερων πολιτικών τάσεων, και περισσότερο «το πολιτικό είναι προσωπικό», εστιάζοντας στο πως πολιτικά συστήματα εμφανίζονται στην καθημερινή ζωή.

Ανατολικό Βερολίνο, 1983: Namenlos, Nazis Wieder in Ostberlin 

Δεν αποτελεί έκπληξη πως οι Ανατολικογερμανοί παλεύοντας με τις τελματωμένες οικονομικές συνθήκες της κρατικά ελεγχόμενης σοβιετικής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας βρήκε τις πιο ακατέργαστες παρορμήσεις της αντιεξουσίας στην punk αισθητική ως μια αποτελεσματική μέθοδο για να δώσουν φωνή στη διαμαρτυρία τους – και πως η κυβέρνηση αντέδρασε σε αυτούς ως άμεση απειλή. Η κρατική παρενόχληση, ξυλοδαρμοί από την αστυνομία, και έφοδοι σε διαμερίσματα ήταν συνηθισμένα κομμάτια της punk ζωής, αναγκάζοντας πολλά παιδιά των δρόμων να καταφεύγουν σε εκκλησίες για καταφύγιο, όπου πολιτικοποιούνταν, όπου εμπλέκονταν με διάφορα οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων και περιβαλλοντικού ακτιβισμού, που επίσης χρειάζονταν προστατευμένο χώρο για να συναντιούνται. Οι Namenlos ανήκαν σε αυτή τη νέα, άγρια πολιτικοποιημένη γενιά, χρησιμοποιώντας στεγνά rock ‘n’ roll riffs και άμεσους στίχους με την κατάλληλη σοβαρότητα με δεδομένο το περιβάλλον τους. η κυβέρνηση αύξησε την καταστολή παρά την ελάττωσε, και το Nazis Wieder in Ostberlin (Ναζί στο Ανατολικό Βερολίνο) οδήγησε τρία μέλη των Namenlos στη φυλακή. Κρατήθηκαν στη φυλακή για έξι μήνες δίχως πλήρεις κατηγορίες ενώ ανακρίνονταν, και τελικά καταδικάστηκαν σε επιπλέον δεκαοχτώ μήνες σε φυλακή της Στάζι για τους «αντικυβερνητικούς στίχους» τους. ακόμη και η δημόσια στήριξη προς τους Namenlos μπορούσε να οδηγήσει τους punks στη φυλακή για μήνες. Και ωστόσο η φωτιά που ξεκίνησε με την σύνδεση περιθωριοποιημένων παιδιών του δρόμου και πολιτικά ικανών οργανωτών δεν μπορούσε να σβήσει από τη στιγμή που άναψε: ένα οργανωμένο νεανικό κίνημα διαμαρτυρίας, συμπεριλαμβανομένων των punks, που δεν ήταν ασήμαντο κομμάτι της πολιτικής επανάστασης που τελικά γκρέμισε το Τείχος του Βερολίνου.

Σαν Πέντρο, Καλιφόρνια, 1984: Minutemen, Political Song for Michael Jackson toy Sing 

Καταλάβετε αυτό το σημαντικό σημείο: Σκεφτείτε τον Mike Watt και τον D. Boon ως τις εργατικές σοσιαλιστικές punk εκδοχές του Bert και Ernie. Φίλοι από την ηλικία των 13, το παλλόμενο καρδιοχτύπι του δίδυμου είναι αυτό που κάνει τους Minutemen τόσο αγαπητούς και επίκαιρους σήμερα. Ενώ οι στίχοι αυτού του κλασικού κομματιού του avant-garde punk είναι οι λιγότερο διδακτικοί της λίστας, δεν είναι λιγότερο άμεσοι από τους άλλους, και σίγουρα όχι λιγότερο περιγραφικοί («Εγώ, γυμνός με ένα τετράδιο με ποιήματα, ξεπηδούν εναντίον των Ναζί»). Πως στηρίζουμε τις πολιτικές μας μέσα από το τραγούδι, ρωτά ο Boon, κάνοντας την ειλικρίνεια δύναμη αντί για αδυναμία. Ένα καίριο ερώτημα για οποιονδήποτε εξέφρασε ποτέ ένα παθιασμένο επιχείρημα και σκέφτηκε, «Πρέπει να μοιάζω ηλίθιος» – ιδιαίτερα σε μια εποχή που οι νεοναζί βασίζονται στη χαοτική περιφρόνηση για οποιονδήποτε νοιάζεται πολύ καθώς η πρόκληση σήμαινε να αφοπλίζεις.

Σαντιάγκο, Χιλή, 1984: Los Pinochet Boys, La Música del General/Esto Es Pinochet Boys 

Στην πιο καταπιεστική καμπή της δικτατορίας του Pinochet, ο Daniel Puente Encina σχημάτισε μια ανοιχτά αντιφασιστική punk μπάντα με τους φίλους τους και την ονόμασε The Pinochet Boys. Το πρώτο τους single; Μουσική του Στρατηγού. Αυτός δεν ήταν ο punk κίνδυνος που οι περισσότεροι Αμερικάνοι ξέρουν· δεν ήταν καν σενάριο τύπου Green Room. Αυτό ήταν προδοσία εναντίον ενός φασιστικού κράτους. Με κάθε συναυλία μυστική, ριψοκινδυνεύοντας επιδρομή από την στρατιωτική αστυνομία, οι συναυλίες των Pinochet Boys ήταν μέρη για νεαρούς, αναδυόμενους ακτιβιστές για να συναντηθούν και να οργανωθούν. Το νεανικό κίνημα θα γίνονταν καίριο κομμάτι της επανάστασης που οδήγησε στο δημοψήφισμα 1988 στη Χιλή, ένα δημοψήφισμα που τελικά οδήγησε στην απομάκρυνση του καθεστώτος Pinochet από την εξουσία και άνοιξε το δρόμο για τη δημοκρατία. πράγματι, Αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες» – αν και ο Encina και οι υπόλοιποι εξορίστηκαν το 1987. Από ξεκάθαρα μουσική πλευρά, το τραγούδι ήταν μισό κλασσικός punk ύμνος με το όνομα της μπάντας ως σύνθημα και μισό παράξενο, εύθυμο new wave μήνυμα από το διάστημα, ένα από τα πιο παράξενα και καλύτερα κολλητικά κομμάτια που υπάρχουν. Αν και δεν έπαιξε ιστορικά καταγεγραμμένο και πρακτικό ρόλο στο «ότι συνέβαλε πρακτικά στην ανατροπή μιας δικτατορίας δεκαέξι ετών, του αξίζει να συμπεριληφθεί εδώ.

Πόλη του Μεξικού, 1990: Massacre 68, Sistema Podrido 

Με όνομα προς τιμή εκείνων που σκοτώθηκαν το 1968 ενώ διαδήλωναν ειρηνικά εναντίον της καταπιεστικής κυβέρνησης του Díaz Ordaz (ως μέρος του Μεξικάνικου Βρώμικου Πολέμου), οι Massacre 68 ήταν σε γενικές γραμμές άμεσοι thrashers με στίχους που ήταν ωμά επικριτικοί για την κυβερνητική διαφθορά και την κρατική βία γύρω τους. το 1988, μια στημένη εκλογική διαδικασία ανακήρυξε το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα ως το νέο κυβερνών κόμμα, αν και με δίχως προηγούμενο χαμηλή συμμετοχή λόγω ενός «ελαττωματικού» συστήματος – μια κάλυψη που αργότερα αποδείχτηκε πως οφείλονταν στη διαφθορά και σε καμμένα ψηφοδέλτια. Οι Massacre 68 επέκριναν άμεσα αυτή την εκλογή στο Sistema Podrido (Σάπιο Σύστημα), από το πρώτο δίσκο τους, το No Estamos Conformes του 1990. Πρέπει να είναι τα πιο όμορφα σόλο που ηχογραφήθηκαν σε δίσκο για μια φρικιαστικά διεφθαρμένη εκλογική απάτη. Οι Αμερικάνοι ακροατές δεν άκουσα τους Massacre 68 έως ότου η δισκογραφική από το Λος Άντζελες, Huarache Records επανέκδωσε το υλικό τους στις αρχές της δεκαετίας του 2000, σχεδόν ταυτόχρονα με την αποκάλυψη εγγράφων που έδιναν λεπτομέρειες για το ρόλο της κυβέρνησης του Μεξικού  τόσο στους φόνους του ’68 και στην εκλογική απάτη του ’88.

*Jes Skolnik, πηγή Pitchfork, πρώτη μετάφραση/δημοσίευση στην ελληνική γλώσσα: Provo