Όλα ξεκίνησαν από την αεροκαρδούλα...

Γράφει ο Βασίλης Καμπούρης

Αν ο κριτικός Dave Marsh χρησιμοποίησε τον όρο punk rock για να περιγράψει τη μουσική των Question Mark And the Mysterians το 1970 ορίζοντας ένα από τα protopunk συγκροτήματα 7 χρόνια πριν τη χρήση του όρου σε πλατιά βάση, τότε για τα μιλένιαλ-χιπστερς είμαι σίγουρος πως η αεροκαρδούλα είναι η εμπροσθοφυλακή αυτού που σήμερα θα ονόμαζα millennial attitude ή no-attitude.
Ποιο είναι όμως το no-attitude; Γιατί ορισμένοι από εμάς το λέμε εν συντομία «χιπστερ» ( ή φασέικο που είναι μια λέξη που κι εγώ προτιμώ τελευταία);

Read more ...

Μικρές ιστορίες για μεγάλες σκιές (μουσική από ένα επισκευασμένο πικάπ, μέρος 8o): Mike Oldfield - «Ommadawn» (Virgin, 1975)

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Είχα πάντα την εντύπωση πως το Ommadawn ήταν το πρώτο άλμπουμ του Mike Oldfield αλλά τελικά είναι το τρίτο. Όπως και να έχει, νομίζω πως το έχω περισσότερο συνδέσει με τα παιδικά χρόνια μου από ό,τι το έχω συνδέσει με το εξίσου πολύ καλό αλλά και πιο επιτυχημένο πρώτο του άλμπουμ, Tubular BellsΓι αυτό το επέλεξα λοιπόν να το ακούσω ανάβοντας ένα αρωματικό στικ από ένα κουτάκι που είναι καλυμμένο με κόκκινα τριαντάφυλλα...

Read more ...

Hunter S. Thompson: Συμβουλές προς ναυτιλομένους του βίου...

Μετάφραση: Φαίη Φραγκισκάτου

Τον Απρίλιο του 1958, ο 22χρονος Hunter S. Thomson απαντά σε μια επιστολή του φίλου του Hume Logan. Το θέμα της απάντησης του νεαρού δόκιμου της αεροπορίας [1] και μελλοντικού δημοσιογράφου και λογοτέχνη, έχει να κάνει με το πως μπορεί κάποιος να βρει τον στόχο και το νόημα στη ζωή του. Η επιστολή του Τόμσον βρίσκεται μεταξύ των κειμένων αλληλογραφίας που δημοσιεύτηκαν στo μπλογκ του Βρετανού συγγραφέα Shaun Usher www.lettersofnote.com

Read more ...

29 Ιανουαρίου 1961: Όταν ο Dylan συνάντησε τον Woody Guthrie

Στις 24 Ιανουαρίου 1961, ο 19χρονος τότε Bob Dylan συνοδευόμενος από δύο φίλους του, έφτασε οδηγόντας (για περίπου 1000 μίλια) από το Γουισκόνσιν στη Νέα Υόρκη έχοντας 2 στόχους. Ο ένας ήταν να παίξει σε κάποιο καφέ στο Greenwich Village και ο άλλος ήταν να συναντήσει για πρώτη φορά το είδωλό του, τον Woody Guthrie. Τους κατάφερε και τους δύο.

Read more ...

Στιγμιότυπο: Ο Otis Redding στο Φεστιβάλ του Monterey, Σάββατο, 17 Ιουνίου 1967...

Τα πέντε τραγούδια που πρόλαβε να εκτελέσει ο Otis Redding στη σκηνή του Monterey πριν ξεσπάσει η μπόρα και τον αναγκάσει να διακόψει την εμφάνισή του, ήταν μια γενική επισκόπηση της σύντομης καριέρας του. Το εμπρηστικό «Shake» με το οποίο άνοιξε το πρόγραμμά του ήταν μια επιτυχία που δεν είχε προλάβει να απολαύσει ο Sam Cooke, καθώς είχε κυκλοφορήσει μετά τη δολοφονία του πρόωρα χαμένου Αφροαμερικανού καλλιτέχνη της gospel στις 11 Δεκεμβρίου 1964. Ο Redding είχε προσπαθήσει να ακολουθήσει τα χνάρια του Cooke ηχογραφώντας δικά του τραγούδια και αποφασισμένος να κατακτήσει μόνος του τη μουσική βιομηχανία.

Read more ...

Δημήτρης Σιδερίδης (φωτογράφος-εικαστικός): «Ο Έλληνας χρειάζεται μια πηγή έμπνευσης για να αισθανθεί ξανά δυνατός, να ξεπεράσει τις παθογένειες του, να πάψει να φοβάται…»

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Φωτογραφίες: Δημήτρης Σιδερίδης

Ο Δημήτρης Σιδερίδης είναι φωτογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης και το βραβευμένο έργο του έχει προβληθεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες ψηφιακές εκδόσεις του κόσμου, μεταξύ άλλων. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, έχει ως βάση την Αθήνα και τη Ντόχα και ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ανθρωπολογικών θεμάτων. Με τον Δημήτρη γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια και ήταν ιδιαίτερη χαρά για μένα να ξαναβρεθούμε, έστω και διαδικτυακά, και να μιλήσουμε για την πορεία του στον χώρο της φωτογραφίας, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και τι οραματίζεται για το μέλλον.

Read more ...

Έλληνα Λεβέντη, στον τάφο σου θα χτίσουμε το πιο μεγάλο γλέντι!

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Εικονογράφηση: Γιώργος Μικάλεφ

Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων, τα οποία μέσα από την ασημαντότητα τους ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του υπερφίαλου εθνικοπατριωτικού μεγαλείου, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία βίωσε αλλεπάλληλες ήττες σε υγειονομικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ως άλλοθι, χρειάστηκε μια Ελλάδα νικητής προκειμένου να συντηρηθεί ο μύθος και η νοοτροπία του Ελληναρά, αυτού του υπερβατικού όντος με το εθνικό μεγαλείο της χλαμύδας και του φιλότιμου της φουστανέλας. Να πούμε ξανά ότι μια κοινωνία, στην εποχή της ασημαντότητάς της, επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν την κενότητας, θα ήταν απλά άλλη μια γραφική κοινοτυπία, την οποία γνωρίζουμε όλοι.

Read more ...

Η μικρή-μεγάλη ιστορία του αναρχικού αγωνιστή Σάμουελ Κάπλαν...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στην Ιστορία του ανθρώπινου είδους, από τότε που δημιουργήθηκε η γραφή, έχουν καταγραφεί χιλιάδες ονόματα ανθρώπων που έπραξαν για το καλό της ανθρωπότητας και ακόμα περισσότερων που έπραξαν για το κακό. Για τους τελευταίους, η ιστορία συνήθως είναι εγκωμιαστική και, φυσικά, παραχαραγμένη και γραμμένη έτσι ώστε να τους παρουσιάζει ως τους καλύτερους όλων, όπως για παράδειγμα διάφορους αυτοκράτορες που αποδεδειγμένα ήταν σφαγείς ολόκληρων λαών. Όταν όμως διαβάζουμε την ιστορία τους (γραμμένη πολλές φορές από το δικό τους περιβάλλον-αυτό των νικητών), δεν θα βρούμε ούτε μισή κηλίδα αίμα σε ό,τι τους αφορά. Το μεγαλύτερο όμως κουσούρι της Ιστορίας, είναι η αμνησία της όσον αφορά τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν δίπλα σε αυτούς που πέρασαν στην αθανασία και το όνομά τους και οι πράξεις τους είναι ανεξίτηλα καταγεγραμμένα. Και αυτό ανέκαθεν το θεωρούσα ως τη μεγαλύτερη αδικία της. Για παράδειγμα: όλοι γνωρίζουν τον Λεωνίδα, τον βασιλιά των Σπαρτιατών που στάθηκε στις Θερμοπύλες απέναντι στην ισχυρότερη αυτοκρατορία της εποχής του, την Περσική. Κανένας όμως δεν γνωρίζει τα ονόματα των υπόλοιπων τριακοσίων Σπαρτιατών, πόσο μάλλον των επτακοσίων Θεσπιέων που πολέμησαν πλάι τους.

Read more ...

The Dead Dranks: «Nightwalking», το δεύτερο άλμπουμ τους σε περιορισμένο αριθμό 200 βινυλίων και σε ψηφιακή μορφή...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η εποχή που ζούμε δεν είναι και πολύ αισιόδοξη. Με αφορμή τη πανδημία του covid-19, η μουσική στην Ελλάδα βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε διωγμό: συναυλίες δεν γίνονται, τα μπαρ στέκουν βουνά όταν τα μέτρα εντείνονται, oι μουσικοί και οι DJ βρίσκονται σε έναν ιδιότυπο οικονομικό (αλλά και πνευματικό) αποκλεισμό και, φυσικά, τα συγκροτήματα δεν μπορούν να παίξουν live ή να κάνουν πρόβα, σχεδόν όπως τη πρώτη περίοδο της καραντίνας. Έχω υπόψη μου αρκετές μπάντες που στο πρώτο lockdown έκαναν κρυφά πρόβες, θαρρείς και η μουσική είναι το μεγάλο κακό που τρυπά τα αυτιά των υπηκόων και τους παρασύρει μακριά από τη γραμμή παραγωγής χρήματος που λειτουργεί προς όφελος των κυρίαρχων. Ασφαλώς, η μουσική μπορεί να παίζει και αυτόν τον ρόλο, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Read more ...

Klaus Schulze: Ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του krautrock - Η πρώτη δεκαετία (1969-1979)...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

«Η μουσική είναι απλώς νότες. Οτιδήποτε σκέφτεσαι πέρα από αυτό είναι σκέτη  ανοησία». (Igor Stravisky)

Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Klaus Schulze, ήταν στην δεκαετία του ’70 και στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη. Νομίζω, μάλιστα, πως είχε πει ότι αυτός ο Γερμανός έγραφε μουσική χρησιμοποιώντας μαθηματικά, πράγμα που με είχε εντυπωσιάσει αν και δεν κατάλαβα τίποτα από το τραγούδι που έπαιξε. Δεν αποκλείεται, πάλι, να το είχε πει για κάποιον άλλον και να κάνω λάθος, επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αλλά, σε εκείνη την τρυφερή ηλικία που ήμουν τότε, αυτό που είχα ακούσει μάλλον παράσιτα θύμιζε…

Read more ...

Ο πολιτικοκοινωνικός βίος και ο θάνατος του Πιέρ Πάολο Παζολίνι...

του Geoff Andrews (Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας*)

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 2 Νοεμβρίου 1975, το πτώμα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, συγγραφέα, σκηνοθέτη, και ενός από τους σημαντικότερους διανοούμενους της Ιταλίας, βρέθηκε σε μια ερημιά στην Όστια, λίγο πιο έξω από τη Ρώμη. Αρκετές ώρες νωρίτερα, ο Πίνο Πελόζι, ο επονομαζόμενος «Βάτραχος», ένας 17χρονος εκδιδόμενος άνδρας, συνελήφθη ενώ οδηγούσε την Άλφα Ρομέο του Παζολίνι τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα κατά μήκος της προκυμαίας της Όστια. Ο Πελόζι κατηγορήθηκε για τη αποτρόπαιη δολοφονία του Παζολίνι. Υποτίθεται ότι ο Παζολίνι είχε «ψωνίσει» τον Πελόζι έξω από τον σταθμό Τέρμινι, τον είχε πάει για φαγητό σε μια πιτσαρία και, στη συνέχεια, στην Όστια, για σεξ. Ο Πελόζι ισχυρίστηκε ότι είχε σκοτώσει τον Παζολίνι ευρισκόμενος σε αυτοάμυνα, όταν ο τελευταίος είχε προσπαθήσει να τον σοδομίσει με ένα ξύλινο ραβδί, αλλά μετά από μια παρατεταμένη δίκη κρίθηκε ένοχος το 1976 και καταδικάστηκε σε εννέα χρόνια φυλακή.

Read more ...

Χίλντα Παπαδημητρίου: «Δεν υπάρχουν "πρέπει" στη γραφή, πέρα από την πρωτογενή ανάγκη της έκφρασης...» (αποκλειστική συνέντευξη)

Συνέντευξη στην Ειρήνη Πολίτου

Η Χίλντα Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Καλλιθέα. Μεγάλωσε στη Νέα Σµύρνη, ακούγοντας Neil Young και Bob Dylan. Σπούδασε νοµικά και για μία εικοσαετία είχε δισκοπωλείο στην πλατεία της Νέας Σµύρνης. Από το 1994 ασχολείται επαγγελματικά με τη λογοτεχνική μετάφραση, τη μετάφραση δοκιμίων για τη μουσική και τις καλές τέχνες, αλλά και με τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων. Έχει γράψει δύο µονογραφίες για τους Beatles και τους Clash και τέσσερα αστυνοµικά µυθιστορήµατα µε πρωταγωνιστή τον αστυνόµο Χάρη Νικολόπουλο. Το τελευταίο της βιβλίο, Ένοχος  Μέχρι Αποδείξεως του Εναντίου, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Στην εκπνοή του χρόνου είχα τη χαρά να μιλήσω μαζί της για την πορεία της στον χώρο του βιβλίου και της μουσικής, αλλά και για όλα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα του σήμερα.

Read more ...

Lemmy: Σκόρπιες στάχτες, γεμάτες σφαίρες...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Για τους περισσότερους, αυτό μπορεί να μη σημαίνει τίποτε, αλλά για μένα ήταν ο ήρωας εκείνος που έσβηνε το τσιγάρο του μέσα στο ποτό του μόλις η κόρη μου έμπαινε στο δωμάτιο. Νομίζω ότι καθένας ανέκαθεν ήξερε ή, έστω, έμαθε σήμερα, ότι ο Lemmy δεν ήταν μόνο από εκείνη την πάστα των ροκ σταρ που πίνουν ουίσκι, αλλά ότι είχε τη μεγαλύτερη καρδιά και αποτέλεσε ένα τόσο σπουδαίο παράδειγμα επειδή ήταν απίστευτα ευγενικός με όλους» - Dave Grohl

Η προσέγγιση του Lemmy στη μουσική τα 40 χρόνια που υπήρξε επικεφαλής των Motörhead και τα άλλα δέκα και βάλε που είχε περάσει με τους Rockin’ Vickers, τους Sam Gopal και τους Hawkwind (συμπεριλαμβανομένης της σύντομης αλλά γόνιμης θητείας του σαν roadie του Jim Hendrix) ήταν πολύ απλή: οι ρίζες της ανιχνεύονται στο πρώτο κύμα του rock and roll. Αυτή ήταν η μουσική που ξύπνησε μέσα του την επιθυμία να αλλάξει τη ζωή του στην αγγλική επαρχία, μια ζωή που ο ίδιος την οδήγησε στα άκρα επειδή ήθελε να τη ζήσει όπως γούσταρε, συνεχίζοντας να δημιουργεί και να παίζει μουσική μέχρι το τέλος.

Read more ...

Όλα τα μάτια των Residents...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αυτή μπορεί να είναι η χρονιά του διαδραστικής μουσικής-σε-ένα-βιβλίο-μουσικό-βιβλίο. Εντάξει—ίσως να είναι ακόμα ένας χρόνος στη μακρά ιστορία του συγκεκριμένου είδους. Όμως το 2021 έχουμε ευλογηθεί με το Get Back (ο σύντροφος του πολύωρου ντοκιμαντέρ του  Peter "Lord of the Rings" Jackson για τους Beatles και τη δημιουργία του Let it Be), το The Lyrics: 1956 to the Present του Paul McCartney που περιλαμβάνει όλους τους στίχους στην καριέρα του πρώην Beatle, το βιβλίο για τους They Might Be Giants και, τώρα, το The Residents: A Sight for Sore Eyes, Vol. 1 (από την Melodic Virtue), μια πλήρης οπτική ιστορία με σπάνιες και ανέκδοτες φωτογραφίες, έργα τέχνης και άλλα σχετικά με το "μυστηριώδες" αμερικανικό συγκρότημα. Ο σχεδιαστής, καλλιτεχνικός διευθυντής και εκδότης Aaron Tanner έλαβε μια άνευ προηγουμένου πρόσβαση στα αρχεία της The Cryptic Corporation για να δημιουργήσει έναν τόμο περιορισμένης έκδοσης τραπεζιού σαλονιού που καλύπτει τα πάντα, από το ξεκίνημα των Residents στο San Mateo, της Καλιφόρνιας, μέχρι το The Mole Show.

Read more ...

Το απεχθές sex & drugs & rock n’ roll των κακοποιητών δεν είναι αποδεκτό ούτε στο ράδιο ούτε στο βινύλιο...

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Ζούμε σε μια εποχή σύγχυσης, ο κορεσμένος εαυτός του ανθρώπου, συρρικνώνεται, αντιδιαστέλλεται και τέλος αναδιανέμεται εντός της αρένας του κοινωνικού κανιβαλισμού. Σε αυτό το Κολοσαίο, οι θεατές ορίζουν το θέμα της διαπόμπευσης του θύματος ακόμα αν και φαινομενικά κατακρίνουν τον θύτη. Η περίπτωση του εκδικητικού και παρενοχλητή Στάθη Παναγιωτόπουλου είναι ενδεικτική. Ο συγκεκριμένος, αποτελεί την πιο απεχθή μορφή τoυ σύγχρονου τρίπτυχου sex & drugs & rock and roll. Αποτελεί δε μια αρκετά αναγνωρίσιμη περίπτωση πώς η δημοσιότητα και η εξουσία μετατρέπουν τον άνθρωπο σε τέρας.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1