Το μικρό θεατράκι στην Κύθνο...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έκανα όνειρα μικρός πως θα γίνω καλλιτέχνης, άνθρωπος σπουδαίος, των γραμμάτων, θεατρικός ηθοποιός και θα ανεβαίνω στην σκηνή και θα κάνω τον κόσμο να γελάει σαν τον Σαρλό. Λάτρευα να ακούω τους άλλους να γελάνε πόσο μάλλον όταν εγώ τους το προκαλούσα με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις μου.
Είδα πως τα πήγαινα καλά και με τα λόγια, τα αστεία και τα σχόλια μου, είχαν απήχηση και έκαναν τον κόσμο να με συμπαθεί ακόμα και να με αγαπάει.

Read more ...

Charlie Watts: Καιρός να απονείμουμε στον ντράμερ τα εύσημα που του αξίζουν...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Έχουν γραφτεί ένα σωρό πράγματα για τους Rolling Stones και πολλά από αυτά αφορούν τη μυστηριακή συνεργασία διαρκείας ανάμεσα στον Mick και τον Keith, τα ναρκωτικά, τους εσωτερικές έριδες, τις γυναίκες. Υπάρχουν οργισμένα φεμινιστικά κείμενα και κολακευτικά δημοσιεύματα, υπάρχουν κριτικά δοκίμια και βιβλία από θαυμαστές, σκανδαλοθηρικά ρεπορτάζ που θα μπορούσαν να γίνουν ολόκληρο συμφωνικό έργο, βιογραφίες, γραπτά από παραγωγούς, γκρούπις και κολαούζους, καθώς και ένα βιβλίο γεμάτο με αποφθέγματα από συνεντεύξεις του Keith Richards. Υπάρχουν επίσημες πολυτελή λευκώματα, προφορικές ιστορίες και πλήθος φωτογραφικών άλμπουμ. Κάποιοι, μάλιστα, από τα μέλη έχουν γράψει αυτοβιογραφίες για να αφηγηθούν την ιστορία καθένας από τη δική τους πλευρά, επειδή όπως όλα δείχνουν δεν τους αρκεί ότι είναι ανάμεσα στα διασημότερα πλάσματα από γενέσεως του ανθρώπου.

Read more ...

Χειρόγραφα...

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Είχε φροντίσει να καταστρέψει όλα του τα χειρόγραφα. Στιχάκια, σημειώσεις, προσχέδια από κινηματογραφικά σενάρια, σχεδόν όλη του την πραμάτεια χρόνων, όλη τη λογοτεχνική ματαιοδοξία του. Κάποια μάλιστα, αφού τα έσκισε, τα φωτογράφισε και τα δημοσίευσε έτσι κακοποιημένα και εντελώς ακαταλαβίστικα.

Read more ...

Stephen Ray Vaughan (3 Οκτωβρίου 1954 – 27 Αυγούστου 1990)

Πάμπλο Καζάλς: Ο σπουδαίος τσελίστας που θυσίασε την καριέρα του διαμαρτυρόμενος ενάντια στον δικτάτορα Φράνκο…

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου 

Ο Πάου Καζάλς γεννήθηκε το 1876 στο Βέντρελ της Καταλονίας, κοντά στη Βαρκελώνη. Στα καταλανικά «pau» σημαίνει ειρήνη. Όταν ήταν 11 χρονών, ο Πάμπλο άκουσε για πρώτη φορά το τσέλο που τον εντυπωσίασε τόσο ώστε άρχισε να μαθαίνει και πολύ γρήγορα προόδευσε στις σπουδές του. Στα χρόνια της νιότης του ο Καζάλς ασκούνταν 6-7 ώρες την ημέρα. «Είναι αποθαρρυντικό να επαναλαμβάνεις μια μελωδία ξανά και ξανά, αλλά και πάλι να μην ταιριάζει με τον ήχο που έχεις στο μυαλό σου», συνήθιζε να λέει. Στα 12, ο Πάμπλο επινόησε μια επαναστατική τεχνική στο παίξιμο του τσέλου.

Read more ...

Το ποίημα...

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Οι πρώτες εργάσιμες μέρες μετά τον δεκαπενταύγουστο στις μεγαλουπόλεις είναι αργές. Θαρρεί κανείς πως ακόμα και οι ελάχιστοι άνθρωποι που έχουν παραμείνει σε αυτές αφήνουν ίχνη βαρεμάρας, καθώς κινούνται σαν υπνωτισμένα σαλιγκάρια που διαγράφουν τις πορείες τους με γραμμές διάφανης βλέννας στην άσφαλτο. Υπολειτουργούν οι λογικές, οι αισθήσεις καταπίνουν βαρβιτουρικά, η ραθυμία σιγοκαίει το γκαζόν στα πάρκα, μια αλλόκοτη ησυχία κουκουλώνει την πόλη και κάνει τα πάντα να ξεχωρίζουν πιο έντονα και καθαρά...

Read more ...

Tim Buckley: «Μπορώ να δω προς τα που κατευθύνομαι και μάλλον θα είναι όλο και πιο μακριά από αυτό που περιμένει ο κόσμος από μένα...»

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ένας από τους σπουδαίους τραγουδιστές της δεκαετίας του 1960, ο Tim Buckley άντλησε επιρροές από τη folk, το ψυχεδελικό rock, την προοδευτική jazz, αλλά και την κλασική μουσική για να δημιουργήσει ένα σημαντικό όγκο μουσικών συνθέσεων, παρά τη σύντομη ζωή του. Οι πολλαπλές οκτάβες του είχαν τεράστια δύναμη και συναισθηματική έκφραση που κυμαίνονταν από τη θλιμμένη ευαισθησία έως τον βασανιστικό θρήνο. Η συνεχής αναζήτησή του για νέους δρόμους όμως μάλλον στάθηκε εμπόδιο στην εμπορική του επιτυχία. Μέχρι οι θαυμαστές του να χωνέψουν τα νοήματα του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, ο Buckley είχε ανακαλύψει κάτι εντελώς διαφορετικό, τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις του όσο και στο στούντιο. Όπως ο Miles Davis και ο David Bowie, ο Tim συνήθιζε να αιφνιδιάζει και ενίοτε να εξοργίζει τους ακροατές του με την "ασυνέπειά" του, την ίδια στιγμή που ο ίδιος κοιτούσε ήδη μπροστά έτοιμος για το επόμενο, διαφορετικό βήμα.

Read more ...

Ο Μάγος του Μέρλιν...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Εικονογράφηση: Δανιήλ Γουδέλης

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράψεις κάποια ιστορία, ούτε να την διηγηθείς σε κάποιον, αν αυτή είναι κατασκευασμένη, ψεύτικη και βασίζεται στο ρομάντζο και το επιτηδευμένο χάπι εντ. Ακόμα και αν αυτό γίνεται για να προβάλει κάτι σε οποιοδήποτε επίπεδο θρησκευτικό, πνευματικό, ηθικό, προσωπικό, ομαδικό ή απλά διδακτικό σε αυτούς που απευθύνεται. Οι λέξεις πρέπει να φτιάχνουν ένα τεράστιο καθρέπτη, όχι απαραίτητα με την στενή έννοια του γυάλινου κομματιού, που ο καθένας να βλέπει τον εαυτό του ή έστω να αντανακλάται πάνω στην επιφάνεια του ο πραγματικός κόσμος.

Read more ...

O Arthur Brown και ο υπέροχος κόσμος του...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Προτού αρχίσεις να διαβάζεις θα ήθελα, να σε προειδοποιήσω πως γράφω αυτό το κείμενο υπό την επήρεια ισχυρών δόσεων ανόθευτου Arthur Brown. Βρίσκομαι εδώ και μέρες κλεισμένος σε ένα σπίτι ακούγοντας τις δουλειές του, διαβάζοντας και βλέποντας συνεντεύξεις που έδωσε τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια και μετανιώνω πικρά και σιχτιρίζω την ώρα και την στιγμή που δεν είχα πάει στη συναυλία του στο Gagarin το 2012. Είχα ρωτήσει τότε κάποιους φίλους πώς ήταν επειδή τον είχαν συναντήσει στα παρασκήνια και μου είπαν, «Ένας παππούλης είναι, που ήταν εκεί με την γυναικούλα του» και… ξέρεις… χαμογέλασα και το ξέχασα. Έτσι απλά…

Read more ...

Έμμα Γκόλντμαν: Αναρχισμός και φεμινισμός...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Η Έμμα το είπε το 1920 κι εμείς θα το ξαναπούμε τώρα!»
(Δημοφιλές σύνθημα των φεμινιστριών στις δεκαετίας του ’60 και του ΄70)

Η Έμμα Γκόλντμαν, «η πιο επικίνδυνη γυναίκα στην Αμερική», όπως την είχαν χαρακτηρίσει οι αντίπαλοί της, απέκτησε τις θεωρητικές της γνώσεις της σαν μαθητευόμενη στο αναρχικό κίνημα. Έγινε αναρχική μέσω της δράσης που ανέπτυξε και στην πολυτάραχη ζωή της στάθηκε πάντα στο πλευρό των εργαζομένων και πρωτοστάτησε στον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Το βασικό της κίνητρο για να στραφεί στο κίνημα στο οποίο παρέμεινε πιστή σε όλη της τη ζωή, διανύοντας στους κόλπους του μια θεαματική και ασυνήθιστη για μια γυναίκα της εποχής διαδρομή, ήταν η βαθιά της περιέργεια για τους Ρώσους αναρχικούς και το μεγάλο της ενδιαφέρον για τα γεγονότα της Χέιμαρκετ. Αντί πρώτα να μελετήσει την πολιτική και στη συνέχεια να ριζοσπαστικοποιηθεί, όπως συνέβη στην περίπτωση πολλών ανδρών συντρόφων της που ανήκαν σε ανώτερη τάξη και είχαν περισσότερες ευκαιρίες για πνευματική καλλιέργεια, η Γκόλντμαν εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα για να αποκτήσει εκεί το μορφωτικό επίπεδο που επιδίωκε με πραγματική λαχτάρα.

Read more ...

Ανώμαλα Ρίμματα «Έρχεται Χάος», DIY album release...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Τα Ανώμαλα ρίμματα είναι μια νέα ελληνόφωνη punk μπάντα δημιουργημένη (από και) στη πανδημία του Covid-19. Παρ' όλη τη.. .νεότητα της σαν μπάντα πίσω της βρίσκονται τρεις άνθρωποι που έχει δώσει ο καθένας/μια τους το στίγμα τους στην εγχώρια underground rock and roll σκηνή ήδη από τα 80'ς και τα 90'ς με μπροστάρη (ή frontman αν προτιμάτε) τον Σωτήρη Θεοχάρη τραγουδιστή των θρυλικών Αδιέξοδο (αλλά και ANFO, No Mind, Σπυριδούλα) ο οποίος παίζει μπάσο και τραγουδά γράφοντας επίσης και τους στίχους των κομματιών, τη Νάντια Λυριτζή στις κιθάρες και τα φωνητικά (ANFO, One Block Society, Minnie Geannies, Tension Horror, Gramm Εleven) και τον Φώτη Μεγαλούδη (Surface, The Illusion Fades) στα τύμπανα.

Read more ...

Nico: (Christa Päffgen,16 Οκτωβρίου 1938 – 18 Ιουλίου 1988)

Η Nico (που μας άφησε χρόνους στα 50 της μια ημερομηνία σαν τη σημερινή, το 1988) ήταν Γερμανίδα και σαν Γερμανίδα ορισμένες φορές είχε "γερμανικές" αντιλήψεις. Γι' αυτό...

Στιγμιότυπο: Marlon Brando εναντίον «Νονού» των paparazzi...

O Ron Gaella, o «Νονός των paparazzi», όπως έχει μείνει στην ιστορία, δεν κώλωνε μπροστά σε τίποτα προκειμένου να κάνει τη βρόμικη δουλειά του φωτογραφίζοντας προσωπικές στιγμές διασημοτήτων, είτε το ήθελαν είτε όχι. Εφοδιασμένος με δυο φωτογραφικές μηχανές, πηδούσε φράκτες, μπούκαρε σε δεξιώσεις και σε πάρτι, μεταμφιεζόταν και ήταν ικανός να παραμονεύει τα «θύματά» του για ατέλειωτες ώρες, παρά τις απειλές, τους εξευτελισμούς και, ενίοτε, τις βίαιες αντιδράσεις που διαρκώς αντιμετώπιζε. Και στις 12 Ιουνίου 1973,  η τελευταία συνταγή φάνηκε η πιο κατάλληλη για τον Marlon Brando...

Read more ...

Ανώμαλα ρίμματα: «Στις αυλές των τυράννων θα στήσουμε καρμανιόλες!»

Ο Σωτήρης Θεοχάρης γράφει για τα Ανώμαλα ρίμματα και για το χάος που έρχεται...

"Οι μαύρες σκέψεις μερικές φορές γεννάνε φωτεινές αποφάσεις..."

Στις 6 Μαρτίου 2020 οι ANFO έπαιξαν το τελευταίο τους live στο Ηράκλειο της Κρήτης, επειδή στις 22 του ίδιου μήνα η χώρα μπήκε στο πρώτο της lockdown και στον μέχρι σήμερα αποκλεισμό των συναυλιών (τουλάχιστον όπως τις ξέραμε πριν). Παρά τις αντιξοότητες, εμείς συνεχίσαμε να δουλεύουμε το mini lp, Τhe Normal People (το οποίο τελικά κυκλοφόρησε στις 30 Ιανουαρίου 2021), ηχογραφώντας και μιξάροντας. Όμως ήταν πλέον αδύνατον να κάνουμε πρόβες με αποτέλεσμα η μπάντα να μπει σε «αναστολή μέχρι νεοτέρας» λόγω διάφορων αλλαγών στη ζωή των μελών και, φυσικά, εξαιτίας της επιδημίας.

Read more ...

Rockbitch: Τα κομΜΟΥΝΙα της Κόκκινης Αβύσσου και τα μιτοχόνδρια τους…

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«H βασική προϋπόθεση των Rockbitch ήταν ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τα πάντα, από την τέχνη μέχρι τον πόλεμο. Η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι παρεξηγημένη, παρερμηνευμένη και διαστρεβλωμένη στη σύγχρονη κουλτούρα και η αληθινή γυναικεία απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν είμαστε σε θέση να εκφράζουμε και να ζούμε τη σεξουαλικότητά μας χωρίς πολιτιστικούς περιορισμούς. Συνεπώς, το να σηκώσουμε το πέπλο και να δείξουμε πώς είναι στην πραγματικότητα σεξουαλικά οι γυναίκες, και για να το εκφράσουμε μέσα σε μια δημιουργική τέχνη - καθώς η μουσική είναι μια παραδοσιακή σεξουαλική αρένα όπου είναι αποδεκτό οι άνδρες να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, όχι όμως και οι γυναίκες - ήταν μια επίκαιρη πολιτιστική επίθεση και ταυτόχρονα η κατάλληλη πολυεπίπεδη έκφραση για το επόμενο στάδιο του φεμινισμού. Δεν ήταν του τύπου "πρέπει να είμαστε έτσι", αλλά μια φυσιολογική έκφραση του κοινοτικού τρόπου ζωής μας που υπερασπιζόταν το σεξ. Το εννοούσαμε σοβαρά και σε βάθος και ταυτόχρονα απίστευτα διασκεδαστικό. Είμαι σίγουρη ότι οι Χριστιανοί ακόμα βλέπουν εφιάλτες...» (Babe, διαχειρίστρια της ιστοσελίδας των Rockbitch)

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1