Κάφκα: «Ποιος έχει το μαγικό χέρι να το χώσει μέσα στον μηχανισμό χωρίς να του το ξεσκίσουν χίλια μαχαίρια και να του το σκορπίσουν;»

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Ο Φραντς Κάφκα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα που μας άφησε ο 20ος αιώνας. Κλεισμένος στον εαυτό του μελέτησε όλους τους πιθανούς εαυτούς, αποκομμένος από τον κόσμο κατανόησε τον κόσμο πιο βαθιά από τους καριερίστες της εποχής του, κρυμμένος από τα μάτια των ανθρώπων κοίταξε όλους τους ανθρώπους στα μάτια. 

Read more ...

3 Ιουλίου σήμερα...

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης

Η καλοκαιρινή κάψα, τα ξύλινα σανίδια στους τοίχους της pub, ο θόρυβος του ανεμιστήρα και η ανεπαίσθητη δροσιά που προσέφερε, η μυρωδιά του πολυκαιρισμένου βινυλίου, η δροσιστική γεύση του φραπέ, ο φίλος στο δίπλα σκαμπό στο μπαρ, με την μαλλούρα και την μπλούζα Maiden, να ανεβοκατεβάζει το κεφάλι ρυθμικά, το κορίτσι με την κορδέλα στα μαλλιά και τα σανδάλια δυο δεκαετίες ετεροχρονισμένο, ο πηχτός καπνός από τα τσιγάρα, η σπιρτάδα του αλκοόλ στην ατμόσφαιρα που μαρτυρούσε μια νύχτα που έφυγε γεμάτη κραιπάλη, τα μουρμουρητά τριγύρω και τα απότομα γέλια...

Read more ...

Κόρτο...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ακούσει το όνομα Κορτο Μαλτέζε. Όσοι είχαν την τιμή να ακούσουν έστω και μια περιπέτεια του, είναι από εκείνη τη στιγμή σίγουρα φίλοι του, μπορεί και συνταξιδιώτες ή απλά γοητευμένοι από την ζωή του. Μια χορτάτη ζωή σχεδόν μισό αιώνα, από τον Ιούλη του 1887 μέχρι τον Ιούλη του 1936 που χάθηκε στη γέννηση του Ισπανικού Εμφυλίου, την πρόβα τζενεράλε του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου, οι ιστορίες του  Κόρτο με τα με «γρήγορα χέρια» συγκίνησαν, ενέπνευσαν, ενθουσίασαν, καθήλωσαν, σαγήνευσαν και προσπάθησαν να ανοίξουν τους ορίζοντες σε όσων τα μάτια έβλεπαν πέρα από την καλλιτεχνική και λογοτεχνική αξία του έργου του Ούγκο Πρατ και τις συμβατικές αισθήσεις.

Read more ...

Στιγμιότυπο: Ο Fela Kuti παραήταν απείθαρχος για το καθεστώς της Νιγηρίας...

«Νομίζουν ότι έτσι θα με πείσουν ν’ αλλάξω, αλλά απλώς με κάνουν πιο δυνατό...» (Fela Kuti)

Στις 18 Φεβρουαρίου 1977, ένας έφηβος που είχε ξυλοκοπηθεί βίαια από αστυνομικούς μεταφέρθηκε σε άσχημη κατάσταση σε ένα κτιριακό συγκρότημα της συνοικίας Μούσιν, στο Λάγος της Νιγηρίας. Το συγκρότημα που λειτουργούσε σαν ένα είδος κομμούνας λεγόταν Δημοκρατία της Καλκούτας και ιδιοκτήτης του ήταν ο περίφημος Νιγηριανός μουσικός Fela Kuti, ο οποίος το 1975 είχε διακηρύξει συμβολικά την ανεξαρτησία της δημοκρατίας του από το νιγηριανό κράτος.

Read more ...

Το λεωφορείο...

Γράφει ο Αχιλλέας ΙΙΙ

Ο νεαρός Πότρικ περίμενε ήδη ένα δεκάλεπτο μόνος του στη στάση, αλλά δεν έβλεπε το λεωφορείο να έρχεται προς το μέρος του. Άνοιξε βαριεστημένα το φερμουάρ της σχολικής τσάντα που κρεμόταν στον δεξιό του ώμο και έψαξε με το αριστερό χέρι του ανάμεσα στα βιβλία και τα τετράδια του φροντιστηρίου των αγγλικών, από όπου είχε πριν λίγο σχολάσει, ώσπου βρήκε το αγορασμένο πριν το μάθημα καινούργιο τεύχος του αγαπημένου του μουσικού περιοδικού• το έβγαλε και ξεκίνησε να το ξεφυλλίζει, ακουμπώντας με την πλάτη στον οριζόντιο δοκό που στήριζε το σκέπαστρο της στάσης.

Read more ...

Στιγμιότυπο: Ο Mick και o Mick στο πάρκο...

της Viv Albertine (The Slits)

Ο Mick Jagger περιφερόταν πάνω στη σκηνή φορώντας ένα διάφανο λευκό φόρεμα με πολύ φαρδιά μανίκια πάνω από ένα λευκό παντελόνι καμπάνα. To ντύσιμό του τα έλεγε όλα: Είμαστε οι Stones. Μπορεί να σοκάρουμε αλλά ταυτόχρονα είμαστε τρυφεροί και ευγενικοί. Θα τιμήσουμε τη ζωή και το θάνατο του Brian, αλλά με τον δικό μας τρόπο. Μόνο οι ξενέρωτοι φορούν μαύρα ρούχα όταν πενθούν...

Read more ...

John Lee Hooker (22 Αυγούστου 1917 [;] – 21 Ιουνίου 2001)

Ο John Lee Hooker είναι η απόδειξη της δύναμης των blues και της ικανότητάς τους να υπερβαίνουν τα όρια των γενεών και του χρώματος της επιδερμίδας. "Τα blues είναι η ρίζα όλης της μουσικής", έλεγε. "Τα βάσανα και ο πόνος των ανθρώπων, τα προβλήματα και η απογοήτευση, όλα αυτά συνθέτουν τα blues και αυτά επηρεάζουν τους πάντες, πλούσιους και φτωχούς ανεξαρτήτως χρώματος. Το μήνυμα των blues είναι απαράμιλλο. Μπορεί κάποια στιγμή να ξεθυμαίνει, αλλά πάντα επιστρέφει, δεν πεθαίνει ποτέ".

Read more ...

Από το glam στο new wave: Οι Japan και το νόημα του στυλ...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

O Mick Karn γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου το 1958 και το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνης Μιχαηλίδης. Όταν ήταν μόλις τριών ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Lewisham του Λονδίνου, όπου ο πατέρας του δούλεψε σαν χασάπης. Ο Mick επηρεάστηκε από τη μουσική που άκουγε η μητέρα του και άρχισε να μαθαίνει φαγκότο πριν γίνει δεκτός στην Σχολική Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Η θητεία του όμως εκεί είχε μικρή διάρκεια επειδή κάποιος του έκλεψε το όργανο και το σχολείο δεν μπορούσε να του προμηθεύσει άλλο.

Read more ...

Δουλειά: ένα ολέθριο δόγμα...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Ένας παράλογος κόσμος μερμηγκιών αποκαλεί τρελό τον τζίτζικα...»
(Κ. Μπεβεράτος)

Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω, το έγραψα την άνοιξη του 2009 και δημοσιεύτηκε τότε στο 3ο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Θυμήθηκα πόσο επίκαιρο παραμένει σήμερα, ειδικότερα μετά το πρόσφατο νομοσχέδιο του Χατζηδάκη για τα εργασιακά που πάει να μας φορέσει η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν.Δ. Επιστρέφοντας μας στον 19ο αιώνα πριν την μεγαλειώδη αναρχική- εργατική εξέγερση του Σικάγου, όπου μέσα από την εκτέλεση των τεσσάρων αναρχικών ως απότοκο της εξέγερσης, οι εργαζόμενοι κατέκτησαν με το δικό τους αίμα τις 8 ώρες εργασίας.
Το μόνο που θέλω να υπενθυμίσω σήμερα είναι το ότι: Πολλοί λαοί σε πολλές χώρες δέχτηκαν, όταν χρειάστηκε, να θυσιάσουν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους για υψηλά ιδανικά, αλλά κανένας λαός, σε καμιά χώρα δεν δέχτηκε ποτέ να θυσιάσει τα παιδιά του και τα παιδιά των παιδιών του για να μη χάσουν λεφτά οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες. 

Read more ...

Πέτρος Βούλγαρης: «Δεν μπορώ να βλέπω ράφια ή τοίχους που να είναι λευκοί και καθαροί, θέλω σαματά, φασαρία και χρώμα...»

Συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

O Πέτρος Βούλγαρης είναι γραφίστας με δουλειές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γεννήθηκε στην Πάτρα και στα 17 έφυγε για την Αθήνα. Με κάποια πέρα-δώθε μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού, στα 45 του χρόνια κατέληξε κάτοικος Σύρου. 

Read more ...

Ramones: Η Joan Jett γράφει λίγα λόγια για το συγκρότημα που άλλαξε τη ζωή της (και τη δική μας)...

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τους Ramones, τους ερωτεύτηκα με τη μία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε ένα συγκρότημα που έπαιζε με τέτοια ενέργεια και με τόση ένταση – σε κάθε τραγούδι. Ήταν πολύ εντυπωσιακό και ο κόσμος δύσκολα μπορεί να εκτιμήσει πώς ήταν η ατμόσφαιρα εκείνη την εποχή. Αν καλοσκεφτείτε τι συνέβαινε στα μέσα των σέβεντις, ήταν πραγματικά πρωτόλειο και οι Ramones προκαλούσαν δέος σε πολλούς. Ήταν προκλητικοί και πολλές φορές χλεύαζαν τις προκατειλημμένες απόψεις των ανθρώπων για τον σωστό τρόπο προσέγγισης του rock and roll. Είχα κι εγώ τη δική μου ανάλογη εμπειρία κι έτσι μπορούσα να ταυτιστώ.

Read more ...

Η "χρυσή εποχή" των φανζίν: Οκτώ φανζινάδες μιλούν στο Merlin's για μια DIY τέχνη αλλιώτικη από τις άλλες...

Έρευνα: Φαίη Φραγκισκάτου

Για μια περίπου δεκαετία, από τα μέσα του '80 μέχρι τα μέσα του '90 στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις της Ελλάδας, υπήρξε μια άνθιση των φανζίν, χάρη στις προσπάθειες μερικών ανθρώπων που χρησιμοποίησαν τους όποιους πόρους μπορούσε να τους παράσχει η DIY (υπο)κουλτούρα για να δημιουργήσουν έναν διαφορετικό έντυπο κόσμο από αυτόν που είχε συνηθίσει η κοινωνία μέχρι τότε. Και αν το Ιδεοδρόμιο του Λεωνίδα Χρηστάκη, το Μουσικό Αυτί του Δημήτρη Μουστάκη, το Speak Out! και η Ανοιχτή Πόλη του Βλάση Ρασσιά είχαν ήδη δείξει τον δρόμο, η αμέσως επόμενη "γενιά" διεύρυνε το πεδίο της "διαφορετικής" ενημέρωσης για όποιους ήθελαν να ξεφύγουν από την mainstream πραγματικότητα και να ταξιδέψουν σε άγνωστα και συναρπαστικά νερά.

Read more ...

John Bonham: Ο τυμπανιστής που ενέπνευσε, εμπνέει και θα εμπνέει γενιές από ντράμερ...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, μαθητής ακόμα, πήγα να παρακολουθήσω για πρώτη φορά συναυλία ξένου συγκροτήματος στην Ελλάδα. Χμμμ... Εντάξει, τα παραλέω, δεν επρόκειτο για συναυλία-συναυλία, αλλά για την ταινία The Song Remains The Same, ένα ντοκιμαντέρ των Peter Cliffton και Joe Massot, μια καταγραφή της περιοδείας των Led Zeppelin στις Ηνωμένες Πολιτείες το καλοκαίρι του 1973. Θυμάμαι έντονα τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού (και τις δικές μου) μετά το τέλος κάθε τραγουδιού, θαρρείς και το συγκρότημα έπαιζε ολοζώντανο μπροστά μας, ένας ασυγκράτητος  χείμαρρος ενθουσιασμού που κατέκλυζε την κατάμεστη (ακόμα και στους διαδρόμους) αίθουσα του κινηματογράφου Απόλλων (ή μήπως ήταν το Αττικόν;) στη Σταδίου.  Ήξερα, φυσικά, τους Zeppelin, αν δεν απατώμαι μόλις είχα αγοράσει το Physical Graffiti και είχα ήδη στη μικρή δισκοθήκη μου το Led Zeppellin, το IV και το Presence. Πήγα να ξαναδώ την ταινία την επόμενη ημέρα, τη μεθεπόμενη, την παραμεθεπόμενη και, νομίζω όλες τις επόμενες ημέρες της εβδομάδας...

Read more ...

Μικρά πορτρέτα σημαντικών ανθρώπων: Sonny Boy Williamson II

 Ο Sonny Boy Williamson υπήρξε ένας από τους πιο εμπνευσμένους φυσαρμονικίστες των blues, ένας από τους πρωτοπόρους που άνοιξαν το δρόμο για τα σύγχρονα blues. Ήταν όμως ένας απρόβλεπτος άνθρωπος και, κατά πώς λέγεται, ένας πολύ μεγάλος ψεύτης. Ήταν ένας ποζεράς της εποχής του - πολλές φορές έβαζε τη μισή φυσαρμόνικα στο στόμα του και συνέχιζε να παίζει δίχως να χρησιμοποιεί τα χέρια του - αλλά για τα περισσότερα νοικοκυριά των μαύρων ήταν ένας αστέρας του ραδιοφώνου.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1