Δημήτρης Πλαστήρας

  • Η Ακροδεξιά στην Ελλάδα: Η Νύχτα που κράτησε 100 χρόνια...

    Γράφει ο Δημήτρης Πλαστήρας*

    Στο κείμενο που ακολουθεί δεν υπάρχουν αναφορές στη νύχτα που τα άλλαξε όλα, αλλά στον αιώνα που όλα έμεινα τα ίδια, για το λόγο αυτό δεν υπάρχουν ουσιαστικά αναφορές ούτε στον Αλίμ Αμπντούλ Μάνα, ούτε στον Σαχζάτ Λουκμάν, ούτε στον Παύλο Φύσσα, ούτε στον Πετρίτ Ζίλφε. Είναι μια επιφανειακή και πρόχειρη προσπάθεια να καταγραφεί, μέσα από μια σχεδόν χρονολογική καταγραφή, η συνέχεια της ακροδεξιάς μέσα στο χρόνο. Κάτι που μπορεί να μοιάζει ως παράληψη στο κείμενο, όπως είναι η απουσία της αναφοράς στην ΕΟΝ, είναι μια ηθελημένη παράλειψη, καθώς, αν και ο ρόλος της στη διαμόρφωση του μεταπολεμικού φασιστικού ρεύματος υπήρξε καθοριστικός, μέσα από την προσπάθεια κατήχησης της τότε νεολαίας, απαιτεί δική της ξεχωριστή ανάλυση, όπως και ο ουσιαστικά υποχρεωτικός χαρακτήρας συμμετοχής σε αυτή την κάνει να διαφέρει από τις άλλες οργανώσεις που αναφέρονται εδώ.

  • Η παγκόσμια ιστορία του αντιφασιστικού punk σε εννέα τραγούδια...

    Μετάφραση*: Δημήτρης Πλαστήρας

    Στις τέσσερις δεκαετίες ζωή του, το punk σήμαινε πολλά διαφορετικά πράγματα σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Η σχέση του με το φασισμό, το φάντασμα του οποίου είχε σταματήσει να κροταλίζει τις αλυσίδες του μέσα από τα βιβλία της ιστορίας και επανεμφανίστηκε στη Δύση, είναι ένα από τα πιο περίπλοκα παραδείγματα του πως η αισθητική και η φιλοσοφία μπορεί να επηρεάζει και αντιεξουσιαστικές και ιδιαίτερα καταπιεστικές θέσεις. Μπορεί να το δει κάποιος στις αρχές του punk, ως αντίδραση στις πολιτιστικές δυνάμεις των προηγούμενων γενιών, ανάμεσά τους η βαριά σκιά του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ron Asheton των The Stooges έκανε συλλογή και φορούσε ναζιστικά ενθύμια για να τονίσει το δεσμό του με τον πατέρα του, έναν πρώην πιλότο των Πεζοναυτών. Η σβάστικα του Sid Vicious ήταν ένα «άντε γαμήσου» προς την γενιά των γονιών του και ενορχηστρώθηκε σε γενικές γραμμές από τον (Εβραίο) Malcolm McLaren. Και οι Electric Eeels απλά ήθελαν να εκνευρίσουν τους πάντες εξίσου.

  • Μαθήματα Ιστορίας: Joe Hill, ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ...

    Κείμενο: Dick Meister 

    Μετάφραση: Δημήτρης Πλαστήρας

    Είναι 19 Νοεμβρίου 1915, στο προαύλιο του κρατικού σωφρονιστηρίου της Γιούτα στο Σωλτ Λέικ Σίτυ. Πέντε τυφεκιοφόροι στοχεύουν προσεκτικά έναν καταδικασμένο συνδικαλιστή των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), τον Joe Hill, που στέκεται μπροστά τους όρθιος, ευθυτενής και περήφανος. «Πυρ!» φωνάζει με θάρρος. Το εκτελεστικό απόσπασμα δεν αστοχεί. Αλλά όπως λέει η λαϊκή μπαλάντα, «ο Joe Hill δεν πέθανε ποτέ». Συνεχίζει να ζει ως ένα από τα πιο ανθεκτικά και επιδραστικά αμερικανικά σύμβολα.

  • Παγκόσμιος Αντιφασισμός: Μια Συνοπτική Ιστορία του Αντιφασιστικού Κινήματος (του Alexander Reid Ross)

FEATURED VIDEOS

  • 1