Σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας
Ο Ian Thomas Garner MacKaye (γεν. 16 Απριλίου 1962) είναι Αμερικανός συνθέτης, κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνιδιοκτήτης της Dischord, της σημαντικότερης, ίσως, DIY δισκογραφικής εταιρείας, την οποία ίδρυσε με τον Jeff Nelson το 1980 σε ηλικία 18 χρονών με σκοπό την προβολή hardcore/punk συγκροτημάτων από την Washington DC. Συμμετείχε σε ιστορικές μπάντες της πόλης όπως οι Τeen Idle και οι Minor Threat, πριν δημιουργήσει τους Fugazi, οι οποίοι αν και χρόνια ανενεργοί δεν έχουν διαλυθεί. Θεωρείται ότι ο MacKaye είναι ο άνθρωπος που επινόησε τον όρο «straight edge», γράφοντας το ομώνυμο κομμάτι με τους Minor Threat. Είναι άνθρωπος που του αρέσει να μιλάει και να λέει ενδιαφέροντα πράγματα, ενώ οι απόψεις του, οι μπάντες του και το label του χαίρουν σεβασμού σχεδόν από το σύνολο του μουσικού κόσμου.
Ο κόσμος με ρωτάει, Τι είναι τελικά punk; Πώς προσδιορίζεις το punk; Να σας πω, λοιπόν, πώς προσδιορίζω το punk. Eίναι ένας ελεύθερος χώρος. Θα μπορούσε να λέγεται jazz. Θα μπορούσε να λέγεται hip-hop. Θα μπορούσε να λέγεται blues, rock ή beat. Θα μπορούσε να λέγεται techno. Είναι απλώς μια καινούργια ιδέα. Για μένα ήταν punk rock. Έτσι βάλθηκα να σκέφτομαι ότι οι νέες ιδέες θα μπορούσαν να παρουσιάζονται σε ένα περιβάλλον που δεν θα υπαγορευόταν από το κίνητρο του κέρδους…
Είμαι ενάντια σε κάθε πόλεμο και θεωρώ πολύ σημαντική τη συμμετοχή σε αντιπολεμικές εκδηλώσεις. Πάρα πολύ σημαντική. Αν, τώρα, πιστεύω ότι η διαμαρτυρίες πιάνουν τόπο; Ασφαλώς, επειδή η διαμαρτυρία είναι μια άσκηση και μια ευκαιρία να αποκαλυφτεί το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιτίθενται στη βία και ότι δεν είσαι μόνος. Τα μέσα ενημέρωσης που καλύπτουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τις περιγράφουν σαν μια χούφτα παλαβιάρηδες που νομίζουν πως αν βγουν στο δρόμο οι πόλεμοι θα σταματήσουν. Όμως δεν είναι αυτό το ζήτημα. Κάθε φορά που διαδηλώνω, αισθάνομαι πολύ χαρούμενος επειδή ξέρω ότι μοιράζομαι το ίδιο πράγμα με άλλους ανθρώπους που βρίσκονται μαζί μου. Ενισχύεται η πεποίθησή μου. Νομίζω ότι κάθε πόλεμος είναι λάθος και θα είμαι πάντα εναντίον του. Αντιλαμβάνομαι ότι η βία μερικές φορές είναι αναγκαία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την εγκρίνω…
Το ενδιαφέρον μου για τη μουσική βιομηχανία είναι σχεδόν αμελητέο. Συγκεκριμένα, συχνά τη σκέφτομαι με φοβερή απέχθεια. Έτσι, μερικές φορές ο μόνος τρόπος για να βγάλω τη μουσική μου προς τα έξω, ο μόνος τρόπος για να αισθάνομαι άνετα όταν το κάνω, είναι να την κυκλοφορώ μοναχός μου. είναι κάτι που δεν θα μπορούσα να ανεχτώ σε επιχειρηματικό επίπεδο όμως δεν το μπορώ να το ανεχτώ. Ποτέ δεν υπέγραψα συμβόλαια στην Dischord. Ποτέ δεν προσέλαβα δικηγόρους. Ποτέ μου δεν είχα δικηγόρο. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι η προσέγγιση που έχουμε για την Dischord είναι πολύ ιδεαλιστική. Σκεφτείτε όμως ότι η εταιρεία υπάρχει εδώ και 40 χρόνια και ότι το προσωπικό μας είναι πέντε έξι άτομα που πληρώνονται τουλάχιστον λογικά και είναι και ασφαλισμένοι σε βαθμό που με κάνει ν’ αναρωτιέμαι αν υπάρχουμε στ’ αλήθεια…
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου σαν οτιδήποτε. Ποτέ μου δεν είχα κάποιο στόχο ή κάποιο όραμα. Κάνω απλώς αυτό που βρίσκω μπροστά μου…
Κάθε τραγούδι που έχω γράψει, το έγραψα για να ακούγεται. Έτσι, αν σε 50 χρόνια από τώρα χρειαστεί να αποφασίσω αν θα ήθελα να να έχω ένα δολάριο ή να ξέρω ότι κάποιο παιδί ακούει τα τραγούδια μου, θα διάλεγα το παιδί που ακούει τα τραγούδια μου…
Νομίζω ότι μερικοί άνθρωποι καταχρώνται την ιδέα του straight edge, και του ομώνυμου τραγουδιού που έγραψα, επιτρέποντας στον φονταμενταλισμό τους να παραποιήσει το αληθινό του νόημα, το οποίο για μένα σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει να ζει τη ζωή του όπως θέλει…
Η μουσική είναι μια γλώσσα. Υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι, καθένας από τους οποίους χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα για να κάνει κάτι διαφορετικό με ένα τρόπο που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στην έννοια της κοινότητας και ως επί το πλείστον δεν είναι προσοδοφόρο. Οι περισσότερες μπάντες δεν πλησιάζουν το κέρδος ούτε από απόσταση και είναι σαφές ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν παίζουν μουσική για να βγάλουν χρήματα…
Μερικές φορές κοιτάζω τους άλλους και σκέφτομαι, «Θεέ μου, σπαταλούν τόσο χρόνο για να απασχολούν το μυαλό τους με τόσο παράλογα πράγματα». Ωστόσο, είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα σκέφτονται οι άλλοι για μένα.
Νομίζω ότι ανέκαθεν, σε όλη μου τη ζωή έτεινα να είμαι «στην απέξω», να ακολουθώ διαφορετικό μονοπάτι. Γι’ αυτό το λόγο, όλο και περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια, διαμορφώνω διαφορετική άποψη για την έννοια της αποστασιοποίησης από το κυρίαρχο κοινωνικό ρεύμα ή από τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτιστική ατζέντα…
Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος είναι ότι η underground σκηνή που υπήρξε, δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ευδοκίμησε σε όλη της τη διάρκεια. Μέχρι να εμφανιστεί η μουσική βιομηχανία, συνιστούσε ένα πολύ σημαντικό δίκτυο. Συνέβαιναν πράγματα, αλλά η οσμή του χρήματος δεν ήταν τόσο έντονη ώστε να προσελκύσει τις πολυεθνικές. Τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου όταν όλοι έπεσαν με τα μούτρα για να καταβροχθίσουν τη σκηνή του Seattle…
Ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι ήθελα να είμαι μέρος της μουσικής βιομηχανίας, επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται για μια πολύ ύπουλη υπόθεση. Είναι μια φοβερή σύγκρουση ανάμεσα στην τέχνη και το εμπόριο και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει…
Στις εκλογές η ψήφος μου πηγαίνει στον υποψήφιο που είναι λιγότερο πιθανό να κηρύξει πόλεμο. Αδειάζεις πανάκριβα κομμάτια από εκρηκτικά μέταλλα πάνω σε έναν πληθυσμό. Η Αμερική αξίζει τον πρόεδρο που έχει, είτε η χώρα τον ψηφίζει είτε επιτρέπει να της κλέβουν την ψήφο. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εκλέξουμε κάποιον που δεν θα το κάνει σε άλλους ανθρώπους…
Υποστηρίζω όλους τους στίχους που έγραψα ποτέ. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό…
Μια ξεκλείδωτη πόρτα σημαίνει ότι περιστασιακά μπορεί να μπει μέσα κάποιος διάβολος, αλλά μια κλειδωμένη ότι την προσπερνούν χιλιάδες άγγελοι…
Έχω δώσει χιλιάδες συνεντεύξεις στη ζωή μου και είναι κάτι που απολαμβάνω πραγματικά, επειδή θεωρώ τις ερωτήσεις σαν μια ευκαιρία για να εκτιμήσω κατά κάποιον τρόπο την εξέλιξη μου. Μου δίνει μια ιδέα πώς να ταξιδεύω στον κόσμο μέσα στον οποίο ζω…
To σκέιτμπορντ άσκησε τεράστια επιρροή στη ζωή μου και εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου μέλος αυτής της κοινότητας, ίσως όχι με τον τρόπο που το σκέφτονται οι περισσότεροι. H σχέση μου με το σκέιτμπορντ όταν άρχισα, τη δεκαετία του ’70, ήταν ένας τρόπος για να αναπτύξω την ικανότητά μου να επαναπροσδιορίσω τον κόσμο γύρω μου…
Τα άλμπουμ των Beatles είναι ευφυέστατα, ιδίως από το Revolver και μετά. Σπουδαίοι δίσκοι. Φτιαγμένοι με μεράκι, άψογα εκτελεσμένοι, με θαυμάσια φωνητικά, ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Κάποτε που έγραφα σε κασέτα μια συλλογή με κομμάτια των Beatles και παραξενεύτηκα όταν κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν να «αφαιρέσεις» τα τραγούδια μέσα από τα άλμπουμ επειδή ανήκαν μόνο εκεί. Με ελάχιστες μπάντες είχα αυτή την αίσθηση…
Ο λόγος που κάνουμε ό,τι κάνουμε και όπως το κάνουμε, είναι επειδή έτσι αισθανόμαστε άνετα όταν παρουσιάζουμε τη μουσική μας. Εν μέρει επειδή είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουμε και εν μέρει επειδή κανείς δεν έχει αναιρέσει τη διαδικασία. Ο κόσμος λέει ότι αυτή δεν είναι λογική διαδικασία, αλλά αυτό είναι μαλακία. Θέλουμε τον απόλυτο έλεγχο στη μουσική μας, πώς θα την φτιάχνουμε και πώς θα λειτουργούμε σαν μπάντα. Κανείς δεν μας εξαναγκάζει να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε. Δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανέναν. Όταν ένα συγκρότημα υπογράφει σε μεγάλη εταιρεία, ανεξάρτητα πόσο καλό νομίζει πως είναι το συμβόλαιο, ανεξάρτητα από τον έλεγχο που τους παρέχει, ξέρεις ότι δεν είσαι παρά μια επένδυση. Κάποιος βάζει λεφτά σε σένα κι εσύ πρέπει κάπως να τα ξεπληρώσεις. Αν όλα πάνε καλά, έχει καλώς. Αν όμως δεν πάνε, τότε όλες οι φιλοδοξίες πετιούνται απ’ το παράθυρο και η κατάσταση οδηγείται σε απόγνωση. Η εταιρεία χάνει το ενδιαφέρον κι εσύ μένεις ξεκρέμαστος. Εμείς δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ τέτοιο πρόβλημα.
Δείτε σχετικά στο Merlin's: FUGAZI: Πολιτική, ποστ πανκ και η επαναξιολόγηση του πιο διάσημου συγκροτήματος της Ουόσιγκτον Ντι Σι μετά από είκοσι πέντε χρόνια
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.