Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας και παρεμβαίνουν οι Dead Sidewalkers

Έχοντας ακούσει τα περισσότερα τραγούδια του Ahead, του πρώτου άλμπουμ των Dead Sidewalkers, εδώ και κάμποσους μήνες όταν η μπάντα βρισκόταν ακόμα στο στάδιο της προετοιμασίας του, ήμουν απολύτως σίγουρος για το τελικό αποτέλεσμα. Δέκα κομμάτια εμποτισμένα από κλασικό street-punk - τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για τα ταξίδια του; Οι Dead Sidewalkers κρατούν ψηλά τη σημαία ενός είδους διανθίζοντάς το με ροκαμπιλιές, θυμωμένες γκαραζιές και old school punk για να προσφέρουν στον ακροατή τη μέγιστη ακροαστική απόλαυση με έναν ήχο που παίρνει σβάρνα τα ηχεία φέρνοντας το αθηναϊκό κουαρτέτο ολοζώντανο στο σαλόνι του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

«Όλοι μας, άντρες ή γυναίκες, μαύροι ή λευκοί, απαιτούμε σεβασμό. Είναι βασικό μας δικαίωμα» - Aretha Franklin
Δενήταν καν δικό της. Το έκανε όμως δικό της μετατρέποντας ένα τραγούδι γραμμένο από έναν άντρα που καλούσε τη γυναίκα του να του δείξει «λίγο σεβασμό», σε έναν ύμνο για την απελευθέρωση της γυναίκας, σε ένα εξαντλητικό φεμινιστικό μήνυμα πριν το φεμινισμό, σε μια Αμερική που μόλις είχε αρχίσει να ξετυλίγει το νήμα της γυναικείας απελευθέρωσης, σε μια Αμερική που ξυπνούσε απότομα από τα βίαια ξεσπάσματα μιας σειράς κοινωνικών κινημάτων που συγκλόνιζαν τον πλανήτη, μια Αμερική όπου ο φυλετικός διαχωρισμός ήταν ακόμα ο κανόνας σε πολλές πολιτείες. Αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει την καταιγιστική, πληθωρική παρουσία της Aretha Franklin να τραγουδά το «Respect» απευθυνόμενη στον έκπληκτο κινηματογραφικό σύζυγό της Matt Murphy στην ταινία Blues Brothers 2000; Όπως σίγουρα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την καταπληκτική ερμηνεία της είκοσι χρόνια , στην πρώτη «φάση» της ταινίας, όταν τον φιλοδωρούσε με το «Think», μια άλλη κομματάρα, αφήνοντάς τον άναυδο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το Τσεράν είναι μια πολύ δυναμική κοινότητα που αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους και οργανώσεις μέσα στο Μεξικό και πέρα από αυτό. Με πρωταγωνιστές τις γυναίκες και τη νεολαία και με την υποστήριξη μερικών βασικών παραγόντων εκτός κοινότητας, ο πληθυσμός των ιθαγενών Πουρεπέτσα της πόλης έχει καταφέρει να διεκδικήσει νομικά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ανακτώντας τον έλεγχο στην περιοχή του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τον Ιούλιο του 1975, οι Queen εγκαταστάθηκαν σε μια απομονωμένη αγροικία που τους είχε παραχωρήσει η οικογένεια Murray στο Χέρντφορντσαϊρ, στα σύνορα της Ουαλίας, για να γράψουν το τέταρτο άλμπουμ τους. Η αγροτική τοποθεσία ήταν ιδανική για να αντλήσουν έμπνευση και εκεί το βρετανικό συγκρότημα δημιούργησε τοA Night at the Opera, ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. Το A Night at the Opera περιλάμβανε δώδεκα θαυμάσιες συνθέσεις, ωστόσο αυτή που ξεχώρισε εξαρχής ήταν το «Bohemian Rhapsody», ένα τραγούδι γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον αείμνηστο Freddie Mercury, τον τραγουδιστή των Queen.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το 1974, οι ZZ Top περιόδευαν στην Αμερική για να προωθήσουν το τρίτο τους άλμπουμ, Tres Hombres, που είχε κυκλοφορήσει τον Ιούλιο της περασμένης χρονιάς και γνώριζε ήδη μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ, κυρίως χάρη στο «La Grange», ένα πενταβρόμικο, ηλεκτρικό take-no-prisoners boogie που τσάκιζε κόκαλα.

Κείμενο-Συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, στη διάρκεια μιας συζήτησης με καλούς φίλους αρκετά μεγαλύτερους από εμένα, κοκορευόμουν για τα μουσικά μου γούστα και συγκεκριμένα εξυμνούσα τις αρετές του punk προσπαθώντας να πείσω την παρέα για πράγματα που προφανώς αγνοούσαν ή τους ήταν αδιάφορα, καθόσον η μουσική τους παιδεία ήταν κυρίως κλασικίζουσα ή λαϊκοέντεχνη της μεταπολιτευτικής περιόδου. Τελικά, ο ένας από αυτού, ο πιο περίεργος, αποφάσισε να δοκιμάσει τα γούστα μου και μου ζήτησε να του γράψω μια κασέτα με σχετικά τραγούδια. Όπερ και έκανα...

Οι 32 Bastards είναι τέσσερις μπάσταρδοι απόγονοι των Dead Kenndys που αντανακλούν όλη εκείνη τη σοφία, την οποία οι πιονιέροι του αμερικάνικου hardcore μεταλαμπάδευσαν με τόσο ανεπιτήδευτο τρόπο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το Πατρινό κουαρτέτο εφορμά με ένα “kill ‘em all” attitude, και στα τέσσερα κομμάτια του πρώτου τους ΕΡ (έχει προηγηθεί ένα προπέρσινο σινγκλ) φαίνονται πραγματικά ασυγκράτητοι. Αναμιγνύοντας στοιχεία punk και rockabilly με ανεπαίσθητες αλλά αιχμηρές metal απολήξεις και ένα απρόσμενο έξοχο reggae “σπάσιμo”, οι 32 Bastards εξαπολύουν όλη τη νεανική οργή τους και την προσθέτουν στην αστείρευτη πηγή του νέου ελληνικού rock and roll. Προσπαθώ να φανταστώ όλη αυτή την ενέργεια πάνω στη σκηνή…

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Andrea Camilleri γεννήθηκε στο Porto Empedocle της Σικελίας το 1925. Σπούδασε σε δραματικής χολή της Ρώμης, σκηνοθέτησε έργα για το θέατρο και την τηλεόραση με ειδίκευση στον Πιραντέλο και τον Μπέκετ, και υπήρξε παραγωγός πολλών πολιτιστικών προγραμμάτων. Ακλόνητος κομμουνιστής, δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Il Corso delle cose το 1978. Το 1994 δημοσιεύθηκε η πρώτη του ιστορία με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο, για να ακολουθήσει σειρά βιβλίων με τις περιπέτειες του αντι-ήρωα αστυνομικού, τα οποία έχουν πουλήσει πάνω από δέκα εκατομμύρια παγκοσμίως, ενώ η τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνιστή τον Luca Zingaretti στο ρόλο του Μονταλμπάνο γνώρισε τεράστια επιτυχία και προβλήθηκε (και εξακολουθεί να προβάλλεται) σε πολλές χώρες.
Ο Camilleri πέθανε στις 17 Ιουλίου 2019, στο νοσοκομείο σε ηλικία 94 χρονών. Παρακάτω δημοσιεύονται μερικές από τις θέσεις και τις απόψεις του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα…

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

Εδώ έχουμε να κάνουμε με επτά δυναμίτες που βάζουν το μαχαίρι στο κόκαλο. Οι ANFO επέστρεψαν δισκογραφικά έπειτα από σχεδόν μια πενταετία και μαζί μ’ αυτούς επιστρέφει (ευτυχώς) όλη η οργή για την εποχή που ζούμε. Καταλυτικοί στίχοι, punk rock χωρίς αναστολές που όσο κι αν έχει τις ρίζες του βαθιά στο old school, ακούγεται τόσο φρέσκο και τόσο καταιγιστικό που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο ανάσας. Είναι ένας κυκλώνας που συνεπαίρνει και που όσο περισσότερο το ακούς (και χάρη στα παιδιά έχω την τιμή να το ακούω εδώ και κάμποσο καιρό), αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα από δύσκολα μπορεί να γίνουν εύκολα και τούμπαλιν. Οι ANFO πάντως δεν βρίσκονται εδώ για να προσφέρουν λύσεις αλλά για να δώσουν τη δική τους εξήγηση σχετικά με το τι σήμαινε, τι σημαίνει και τι θα σημαίνει για πάντα το punk.

Μαρκ Μπρέι (Mark Bray)
Antifa
Εγχειρίδιο προς αντιφασιστική χρήση (Εκδόσεις των Συναδέλφων, Νοέμβριος 2019)
Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Από τότε που υπάρχει φασισμός, υπάρχει και αντιφασισμός – γνωστός επίσης ως «antifa». Γεννημένο από την αντίσταση εναντίον του Μουσολίνι και του Χίτλερ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, το αντιφασιστικό κίνημα αναπτύχθηκε τις επόμενες δεκαετίες και σήμερα αποτελεί την αιχμή του δόρατος απέναντι στην ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον φασισμό. Το antifa κίνημα στερεί από τους φασίστες την ευκαιρία να διασπείρουν τον δηλητηριώδη λόγο τους και υπερασπίζεται ευάλωτες κοινότητες απέναντι σε πράξεις βίας που υποκινούνται από τους φασίστες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το φίμωμα του φασιστικού λόγου είναι αντιδημοκρατικό, όμως οι antifa είναι απόλυτοι: δεν πρέπει να δοθεί ποτέ στον φασιστικό τρόμο η παραμικρή ευκαιρία να θριαμβεύσει ξανά! 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

φωτο: Vera Ioakimidi 

Δυο σχεδόν χρόνια μετά το Afterglow, οι φίλοι μου από την Κύπρο επιμένουν να με εκπλήσσουν ευχάριστα. Έχοντας στο δισάκι μια νέα ολοκληρωμένη δουλειά που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο, επιστρέφουν για να αφήσουν ακόμα μια φορά τη στάμπα τους στα σύγχρονα ψυχεδελικά δεδομένα, ακολουθώντας ένα δρόμο που κρίνοντας από το αποτέλεσμα και τη διάθεση θα μας ταξιδέψει ακόμα για πολύ. Το δεύτερο άλμπουμ των παιδιών από τη Λεμεσό έχει τίτλο Superfonica και είναι ο επόμενος ογκόλιθος στο οικοδόμημα που χτίζουν αργά αλλά σταθερά οι Arcadian Child.

H Astrid Kirchherr, η γυναίκα που έβαλε στον φωτογραφικό χάρτη τους Beatles στο ξεκίνημα της καριέρας τους, εγκατέλειψε οριστικά τον πλανήτη Γη στις 13 Μαΐου 2020 σε ηλικία 81 ετών έπειτα από "σύντομη και σοβαρή" ασθένεια, σύμφωνα με την ανακοίνωση του θανάτου της. Η Astrid γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1938, αλλά στη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στα παράλια της Βαλτικής για να αποφύγει τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Μετά τον πόλεμο επέστρεψαν στο Αμβούργο όπου η Kirchherr αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μόδα και γράφτηκε σε μια σχολή της πόλης. Σύντομα όμως την απορρόφησε το ενδιαφέρον της για την ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τις προάλλες παρακολούθησα με φίλους το βίντεο της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2014 στο θέατρο Fox της Ατλάντα, με γενικό τίτλο All My Friends: Celebrating The Music Of Gregg Allman. Όπως μαρτυράει ο τίτλος, ήταν μια γιορτή προς τιμήν του Gregg Allman, που μαζί με τον αδελφό του, Duane, και με μερικούς φίλους και εκλεκτούς μουσικούς από το Τζάκσονσβιλ της Φλόριντα, σχημάτισαν τους Allman Brothers, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που παρήγαγε ποτέ η ασυγκράτητη μηχανή του rock and roll. Πέρα από τους επιζώντες της αυθεντικής σύνθεσης (πλην του Dickie Betts που δεν συμμετείχε στη συναυλία για προσωπικούς λόγους - τόσο o Gregg όσο και ο ιστορικός ντράμερ Butch Trucks θα πέθαιναν αμφότεροι το 2017), στη συναυλία συμμετείχε μια πλειάδα ιερών τεράτων, παλιών και νεότερων, από τον χώρο της rock, της country, των blues και της soul - για τα ονόματα ψαχτείτε μόνοι σας, μην τα θέλετε όλα στο πιάτο...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Θέλουμε να προσφέρουμε μια εναλλακτική λύση σε αυτά που έχετε συνηθίσει, είτε πρόκειται για Top-40 επιτυχίες είτε για τον ήχο που περιμένετε να ακούσετε από το punk και το grime. Υπάρχουν τόσα πολλά σκατά δίχως ουσία, δίχως βάθος, δίχως γνήσια οργή. Πώς είναι δυνατόν να γράφονται τόσα πολλά τραγούδια για έρωτες και διασκέδαση, τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην τροφή και τη θέρμανση; Υπάρχει κόσμος που κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του και υποτίθεται ότι εμείς πρέπει να σκοτιζόμαστε για ανεκπλήρωτους έρωτες; Η διασκέδαση και ο ρομαντισμός είναι μια χαρά, αλλά δεν είναι η ζωή του μέσου ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος έχει φτάσει πλέον στο αμήν, το ίδιο και εμείς, επομένως η οργή πηγάζει μέσα από οτιδήποτε κάνουμε». (Bob Vylan)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Οι νότες εκτοξεύονται από την καμπάνα του σαξοφώνου, πλούσιες και διαπεραστικές. Όταν ο Bird κινείται, μαζί του κινείται και το σαξόφωνο, σαν να είναι ένα, σαν ένα άγαλμα που περιστρέφεται γύρω από το βάθρο του. Οι νότες ταξιδεύουν μέχρι το μπαρ, γκελάρουν στους πίσω τοίχους και στο πλήθος που στέκει μπροστά από τις μαύρες κουρτίνες κι αμέσως μετά σαρώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη όλο το χώρο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Έχουν γραφτεί ένα σωρό πράγματα για τους Rolling Stones και πολλά από αυτά αφορούν τη μυστηριακή συνεργασία διαρκείας ανάμεσα στον Mick και τον Keith, τα ναρκωτικά, τους εσωτερικές έριδες, τις γυναίκες. Υπάρχουν οργισμένα φεμινιστικά κείμενα και κολακευτικά δημοσιεύματα, υπάρχουν κριτικά δοκίμια και βιβλία από θαυμαστές, σκανδαλοθηρικά ρεπορτάζ που θα μπορούσαν να γίνουν ολόκληρο συμφωνικό έργο, βιογραφίες, γραπτά από παραγωγούς, γκρούπις και κολαούζους, καθώς και ένα βιβλίο γεμάτο με αποφθέγματα από συνεντεύξεις του Keith Richards. Υπάρχουν επίσημες πολυτελή λευκώματα, προφορικές ιστορίες και πλήθος φωτογραφικών άλμπουμ. Κάποιοι, μάλιστα, από τα μέλη έχουν γράψει αυτοβιογραφίες για να αφηγηθούν την ιστορία καθένας από τη δική τους πλευρά, επειδή όπως όλα δείχνουν δεν τους αρκεί ότι είναι ανάμεσα στα διασημότερα πλάσματα από γενέσεως του ανθρώπου.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τρέχα τώρα να βρεις ένα συγκεκριμένο είδος για να τους κατατάξεις, επειδή στην πρώτη τους δουλειά οιChurch Of Man από τη συμπρωτεύουσα δεν έχουν καμία διάθεση να καταλήξουν κάπου και διαφοροποιούν το ύφος τους από κομμάτι σε κομμάτι, αντλώντας από ένα ευρύ φάσμα επιρροών. Ευτυχώς, επειδή με το The Mighty Fall, το πρώτο τους άλμπουμ, προσφέρουν στον ακροατή οκτώ δικές τους συνθέσεις – και η κάθε μια ακούγεται ώριμη και καλοδουλεμένη.

Γράφουν για το Merlin's Music Box οι Άδωνις Γουλιέλμος και Johnny Ted

Τριάντα χρόνια μετά την εμφάνισή τους στην ελληνική σκηνή και σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια μετά την οριστική διάλυση των Cosmic Teds, το μοναδικό άλμπουμ τους, ένα επτάιντσο και κάποια κομμάτια τους σε συλλογές ακούγονται τόσο φρέσκα όσο οποιοσδήποτε δίσκος των Stooges, των New York Doll ή των Ramones. Οι Cosmic Teds έχουν αφήσει για τα καλά τη σφραγίδα τους και όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν κάποιες από τις εκρηκτικές (με όλη τη σημασία της λέξης) συναυλίες τους από τις αρχές ως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, σίγουρα θα θυμούνται τη rock and roll αδρεναλίνη που εξέπεμπε το αθηναϊκό συγκρότημα. Σαν έντυπο τότε το Merlin's έζησε από πολύ κοντά εκείνη τη γόνιμη εποχή και ζήτησε από δυο μέλη των Cosmic Teds, τον κιθαρίστα Άδωνι Γουλιέλμο (σήμερα ένας έξοχος οργανοποιός και μέλος των Swing Shoes) και τον μπασίστα Johnny Ted, να μοιραστούν μερικές αναμνήσεις από τις μέρες τους σαν... κοσμικοί τεντιμπόηδες. 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μέχρι το τέλος του 1968 οι Cream είχαν έλθει και παρέλθει, αλλά το σύντομο χρονικό διάστημα που έδρασαν ο αντίκτυπος και η επιρροή που άσκησαν και ασκούν ακόμα σε άπειρα, γνωστά και άγνωστα σχήματα, μαζί με το πρωτότυπο για την εποχή στυλ τους, τους ενέταξαν θριαμβευτικά στο πάνθεον της μουσικής του εικοστού αιώνα. Μέσα στα δυόμιση χρόνια που ο Eric Clapton, o Jack Bruce και ο Ginger Baker «παραβίαζαν» τα αυτιά των ακροατών τους με τον ασήκωτο όγκο του ήχου τους και τους ξέφρενους αυτοσχεδιασμούς τους, το πρόσωπο της rock μουσικής άλλαξε ριζικά. Το γεγονός ότι το 1993 το όνομα του συγκροτήματος προστέθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame είναι απλώς ένα… γεγονός.