Απόδοση:* Γιάννης Καστανάρας

Στις 28 Απριλίου 2017, ο Chris συνάντησε όλα τα μέλη της μπάντας και του τεχνικού προσωπικού των Soundgarden στην Τάμπα της Φλόριντα, για την πρώτη ημερομηνία της ανοιξιάτικης περιοδείας τους. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα έκλειναν το τοπικό φεστιβάλ Rockfest μπροστά σε 6.600 θεατές, παίζοντας μετά τους τοπικούς ήρωες A Day To Remember, οι οποίοι λίγο καιρό πριν είχαν τιμηθεί με το χρυσό κλειδί της πόλης Όκαλα. Την επόμενη νύχτα θα εμφανίζονταν πάλι σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ Welcome to Rockville, στο Τζάκσονσβιλ, πριν συνεχίσουν νότια για να κλείσουν το φεστιβάλ Fort Rock, στο Φορτ Μάγιερς το επόμενο βράδυ.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Ίσως η πιο ριπαρισμένη φωτογραφία στον κόσμο»

Ο Jim Marshall (1936 - 2010) φωτογράφιζε μουσικούς από τη δεκαετία του ’50 και στη διάρκεια της καριέρα του οι φωτογραφίες του κοσμούν περισσότερα από 500 εξώφυλλα δίσκων. Ήταν ο άνθρωπος που απαθανάτισε την τελευταία συναυλία των Beatles το 1966 και τράβηξε μερικές από τις πιο γνωστές φωτογραφίες στα pop φεστιβάλ του Μonterey και του Woodstock το 1967 και το 1969 αντίστοιχα, καθώς και αμέτρητα άλλα ιστορικά γεγονότα. Από πολλούς θεωρείται ο πρώτος γνήσιος φωτογράφος του rock, «ο νονός της rock φωτογραφίας», και για άλλους ο σημαντικότερος που εμφανίστηκε ποτέ.

Του William Burroughs

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Εικονογράφηση: Conan Nanco

(Το κείμενο του Burroughs και η συνέντευξή του με τον Jimmy Page δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Crawdaddy , Ιούνιος, 1975)

"Όπως όλες οι τέχνες, έτσι και η μουσική έχει μαγική και τελετουργική καταγωγή. Μπορεί άραγε η ροκ μουσική να επιστρέψει σε εκείνες τις τελετουργικές ρίζες, παρασύροντας μαζί και τους θαυμαστές; Μπορεί άραγε η ροκ μουσική να  χρησιμοποιήσει παλιότερες μορφές, όπως την υπερβατική μουσική του Μαρόκου; Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον ανάμεσα στους νέους για τον αποκρυφισμό και για κάθε μέσον που διευρύνει τη συνείδηση. Μπορεί άραγε η ροκ μουσική να ανταποκριθεί άμεσα σε αυτό το ενδιαφέρον; Με λίγα λόγια, υπάρχουν διάφορες διάσπαρτες τάσεις που περιμένουν να συντεθούν. Μπορεί η ροκ μουσική να λειτουργήσει σαν όχημα για αυτή τη σύνθεση;"

Όταν μου ζήτησαν να γράψω ένα άρθρο για το συγκρότημα των Led Zeppelin, αφού πρώτα θα παρακολουθούσα μια συναυλία για να κουβεντιάσω στη συνέχεια με τον Jimmy Page, δεν ήμουν σίγουρος αν θα μπορούσα να το κάνω, καθώς δεν γνωρίζω τόσα για τη μουσική ώστε να δοκιμάσω οτιδήποτε έχει σχέση με μουσικοκριτική ή, έστω, με αξιολόγηση. Έτσι αποφάσισα απλά να παρακολουθήσω τη συναυλία και να μιλήσω με τον Jimmy Page, αφήνοντας το άρθρο να πάρει το δρόμο του. Αν μερικά στοιχεία εξεταστούν απροκατάληπτα, τότε όλο και κάποια άποψη θα διαμορφωθεί μέσα από τα στοιχεία.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το Ουδέν Νεώτερον Από το Δυτικό Μέτωπο θεωρείται ένα από τα πιο συγκλονιστικά αντιπολεμικά αριστουργήματα που προβλήθηκαν ποτέ στην κινηματογραφική οθόνη, δίπλα πλάι στη Μεγάλη Χίμαιρα του Ζαν Ρενουάρ και το Σταυροί στο Μέτωπο του Στάνλεϊ Κιούμπρικ...

Συνήθως οι νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επικρίνονται επειδή δεν προέβλεψαν εγκαίρως την απειλή της ναζιστικής Γερμανίας ώστε να την πατάξουν ενώ ακόμα βρισκόταν στα σπάργανα, πριν το φίδι ξετρυπώσει από το αβγό, και αυτή η «αμέλεια» έχει αναλυθεί εκτενώς από τους ιστορικούς τα μεταπολεμικά χρόνια. Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι ο Μεγάλος Πόλεμος υπήρξε τόσο ολέθριος και θανάσιμος, έχοντας στην ουσία εξοντώσει εντελώς άσκοπα μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που κανείς ηγέτης δεν θα ήταν τόσο τρελός ώστε να τον επαναλάβει. Δυστυχώς, όλοι λογάριαζαν χωρίς τον αποτυχημένο ζωγράφο Αδόλφο Χίτλερ και την κλίκα των διεστραμμένων δολοφόνων του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος.

Συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

O Πέτρος Βούλγαρης είναι γραφίστας με δουλειές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γεννήθηκε στην Πάτρα και στα 17 έφυγε για την Αθήνα. Με κάποια πέρα-δώθε μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού, στα 45 του χρόνια κατέληξε κάτοικος Σύρου. 

Γράφει ο Mark Arm (μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)

Οι U-Men είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχω δει ποτέ. Ήταν υπνωτικοί, φρενήρεις, δυνατοί και συναρπαστικοί. Ήταν αδύνατο να αντισταθείς, να μην σε απορροφήσει ο παράξενος, σκοτεινά παράλογος κόσμος τους. Ανακάτεψαν αβίαστα τους Sonics, τον Link Wray, τους Pere Ubu και τον Captain Beefheart. Οι συναυλίες τους ήταν χαλαρά, μεθυσμένα χορευτικά πάρτι και καμιά τους δεν έμοιαζε με την άλλη.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Frank Tovey ήταν ένας πρωτοποριακός μουσικός και "ψυχαγωγός" που ηχογράφησε ηλεκτρονική και "βιομηχανική" μουσική στη δεκαετία του 1980 χρησιμοποιώντας το όνομα Fad Gadget. Γεννημένος στο Λονδίνο στις 8 Σεπτεμβρίου 1956, υπέφερε από καρδιακά προβλήματα ήδη από την παιδική του ηλικία και τελικά η καρδιά αυτή τον πρόδωσε μόλις στα 46 του χρόνια. Ο Iggy Pop, o Lou Reed και ο Marc Bolan ήταν οι ήρωές του και οι φανταστικοί του φίλοι που τελικά τον "έπεισαν" να σχηματίσει το πρώτο του συγκρότημα ενώ βρισκόταν ακόμα στο γυμνάσιο. Προσπάθησε να μάθει να παίζει πολλά όργανα, αλλά συγχρονισμός των δαχτύλων του δεν ήταν καθόλου επιεικής μαζί του κι έτσι παράτησε (προς το παρόν) τη μουσική και άλλαξε, για λίγο, ρότα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο DeVille είχε όλα τα προσόντα για να γίνει ένας μεγάλος ροκ σταρ: εντυπωσιακή εμφάνιση, θεατρική αλλά και πανούργα σκηνική παρουσία, ψυχωμένη φωνή, συνθετικές ικανότητες και μια μουσική ευελιξία που υπερέβαινε τα είδη και περιελάμβανε ροκ και R&B των αρχών της δεκαετίας του '60, ροκαμπίλι, μπλουζ, R&B της Νέας Ορλεάνης, γαλλικό chanson, κάντρι και λάτιν ποπ. Ως επικεφαλής του συγκροτήματος Mink DeVille (1974-1986) και ως σόλο καλλιτέχνης στη συνέχεια, κέρδισε τον έπαινο των κριτικών και τον θαυμασμό πολλών συναδέλφων του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη

Το εσωτερικό του σπιτιού μου μοιάζει σαν δρόμος της Κανταχάρ. Ή, όπως λέει και η ταινία, σαν δρόμος που του περνάνε καλώδια. Το φριχτό σκουρόχρωμο «σαγρέ» πλαστικό δάπεδο που πάνω του έσερνα το πτώμα μου για τουλάχιστον δυο δεκαετίες έχει αφαιρεθεί κι εγώ στέκομαι στο καθιστικό κοιτάζοντας με απελπισία το κιτρινωπό χρώμα του Βουνού να ξεπροβάλει κάτω από τα κατασκονισμένα έπιπλα (μα τι στο διάτανο, δεν έχει θεμέλια αυτό το σπίτι;) Ο πλακάς, κάποιος Δημήτρης Λαμόγιος, την έχει κοπανήσει εδώ και μέρες έχοντας (πάλι καλά) ολοκληρώσει το μπάνιο, και δεν απαντάει στο κινητό, κάνει τον κουφό. Η φάτσα του εξαρχής δεν μου είχε γεμίσει το μάτι, αλλά επειδή ήταν γνωστός γνωστού και «φτηνός», τελικά ενέδωσα και του έδωσα μάλιστα και μια προκαταβολή για να «παίξει μπάλα».

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Μάλιστα», είπε ο αστυνομικός εξετάζοντας το πτώμα εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό του 1982. «Ακόμα και ο Φασμπίντερ είναι θνητός». Ο Γερμανός σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος κι ένα σωρό άλλα πράγματα, βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, στο σπίτι που έμενε στο Μόναχο, ένα κοκαλωμένο πτώμα που από το ένα του ρουθούνι είχε στάξει αίμα. Δίπλα του ήταν ακουμπισμένο το σενάριο ενός νέου έργου με θέμα την κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ και ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού του υπήρχε ένα τσιγάρο που είχε σβήσει πριν προλάβει να κάψει τη σάρκα του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι με τέτοια φάτσα θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός. Αυτά τα μισόκλειστα μάτια μου – πόσο τα μισούσα! Κοιταζόμουν μαζοχιστικά στον καθρέφτη και μούντζωνα τα κουναβίσια μούτρα μου. Έτσι σκελετιάρης που ήμουνα νόμιζα ότι κανείς δεν άντεχε να με βλέπει, αλλά όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, το μέλλον ήταν πιο αισιόδοξο απ’ όσο φανταζόμουν. Κι αυτό επειδή από μικρός ήμουν αλητάμπουρας κι από τότε μ' ένα τσιγάρο κολλημένο στα χείλη...

του Bernie Taupin (μτφρ.: Γιάννης Καστανάρας*)

Λονδίνο, τέλη του 1967. Τι κάνω; Κρατώ το στόμα μου κλειστό και προσπαθώ να παραμένω όσο το δυνατόν πιο διακριτικός. Πού βρίσκομαι; Σε ένα μικρό στούντιο ηχογράφησης στο πίσω μέρος του μεγάρου με τα γραφεία της εταιρείας μουσικών δικαιωμάτων του Dick James στη New Oxford Street. Τι δουλειά έχω εδώ; Να συναντήσω έναν συγκεκριμένο πιανίστα που ονομάζεται Reg Dwight και που όπως με έχουν ενημερώσει θα βρίσκεται κάπου εδώ.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στο παρόν κείμενο, το πέμπτο μέρος είναι συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για πολύ ενδιαφέρουσες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κυκλοφορίες από μπάντες της ημεδαπής που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί  στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...

 Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Σωτήρης Θεοχάρης είναι ένας άνθρωπος πολυπράγμων, δραστήριος και δημιουργικός, έχοντας πίσω του ένα «βεβαρημένο» παρελθόν πολλών και ποικίλων εμπειριών και, όπως όλα δείχνουν, μπροστά του ένα πολύ παραγωγικό μέλλον. Ο Σωτήρης παίζει μουσική και μολονότι χρόνια στο κουρμπέτι του ελληνικού punk rock δεν κωλώνει να πειραματίζεται πάνω στη σκηνή και μέσα στο στούντιο έχοντας διαγράψει μια πορεία δεκαετιών που για να την αναλύσει κανείς χρειάζονται πολλές σελίδες.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Από το πρώτο κιόλας κομμάτι του νέου τους, τρίτου ολοκληρωμένου άλμπουμ, το «Mel.O.D.», ένα πένθιμο «εμβατήριο» με μια ξέφρενη τρομπέτα που τσιρίζει θαρρείς και έχει πάρει «μεταγραφή» από το Prayers on Fire των Birthday Party, οι Sadhus «The Smoking Community», δείχνουν για άλλη μια φορά τα κοφτερά δόντια τους που φαίνονται να ακονίζονται όλο και περισσότερο από τη μια κυκλοφορία στην άλλη.

Μια σύμπραξη των Γιάννη Καστανάρα και Θεοδόση Μίχου

Ο Θεοδόσης Μίχος είχε την ευγενική καλοσύνη να καλέσει στο podcast του "Χίλιες και μια Νύχτες - Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο..." τον Γιάννη Καστανάρα και το Merlin's Music Box, όπου αναφερθήκαμε, μεταξύ άλλων, στη μοναδική εμπειρία μας από τη συναυλία των Birthday Party στο Σπόρτινγκ τον Σεπτέμβριο του 1982...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Πείτε με υπερβολικό, αλλά το δεύτερο άλμπουμ των Polaroid Buffalo Club είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό κάτω από την ετικέτα «μουσική που σε ταξιδεύει».

Μια απολύτως αληθινή ιστορία από τον Γιάννη Καστανάρα

Δεν ξέρω αν στη σημερινή εποχή του ακραίου νεοσυντηρητισμού κυκλοφορούν ακόμα στο εμπόριο, αλλά όταν ήμουν παιδί, υπήρχαν οι περίφημες τσίχλες-τσιγάρο σε ανάλογο πακετάκι, που τις αγοράζαμε για να το παίξουμε αντράκια, φουμάροντας με απόλαυση τον ανύπαρκτο καπνό, αλητεία κι έτσι, και γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με αέρα κοπανιστό, πριν αρχίσουμε το μάσημα που μπορεί να διαρκούσε κάμποσες ώρες.