Γράφει ο Thurston Moore (μετάφραση-προσαρμογή: Γιάννης Καστανάρας)

Όπως και η μουσική που λάτρευε και στην οποία είχε αφιερώσει τη ζωή του –punk και πειραματική δράση, καχυποψία και αντίσταση σε κάθε ίχνος εκμετάλλευσης– ο Steve Albini ήταν ένα άτομο γεμάτο πάθος και αντιφάσεις. Φαινόταν να έχει πλήρη συνείδηση και μια ακέραια αντίληψη των αντιφάσεων ανάμεσα στην καπιταλιστική αποικιοκρατία της μουσικής βιομηχανίας και στις σοσιαλίζουσες τάσεις του ανεξάρτητου μουσικού κόσμου. Από απίστευτα νεαρή ηλικία και με το ευφυές πάθος ενός διανοούμενου μπορούσε να επινοεί διάφορους λόγους για να αποφεύγει τα χειριστικά γρανάζια των αναξιόπιστων «μεγάλων» δισκογραφικών εταιρειών και, μολονότι ήταν απόλυτα σοβαρός ως προς τις αναλύσεις του για τέτοια πράγματα, τελικά o Albini είχε την ικανότητα να τα διαγράφει όντας ζωντανός μέσα σε ένα παράλογο σύμπαν. Σε αντιπαραβολή με το σταθερά βλοσυρό ύφος του, υπήρχε πάντα ένα γνήσια εκφραστικό χαμόγελο.

Μεταξύ των πρώτων από τις πολλές μπάντες που βγήκαν από το Σιάτλ την εποχή του grunge, oι Tad ήταν αξιοσημείωτο για το γεγονός ότι η μουσική του είχε έναν metal προσανατολισμό στον σκληρό ήχο της δεκαετίας του 1970, αντί για το πανκ και το γκαράζ που είχαν επηρεάσει τα περισσότερα άλλα συγκροτήματα του είδους. Αν και η εμπορική τους επιτυχία ήταν περιορισμένη, η μουσική τους εξακολουθεί να χαίρει μεγάλης εκτίμησης μεταξύ των φαν του grunge.

OI DISMISSERS ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ANFO ΣΤΟ ILION plus ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017 ΣΕ ΜΙΑ PUNK ROCK ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ MERLIN'S MUSIC BOX ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ plus. (Για περισσότερες πληροφορίες... ΕΔΩ)

Οι Dismissers ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2012, αρχικά σαν κουαρτέτο με τον Νίκο Τσουλούφη στη φωνή και στην κιθάρα. Άρχισαν να γράφουν κομμάτια και το 2015 προστέθηκε στην παρέα τους ο κιθαρίστας και παλιός συνεργάτης των Outsiders, των Dustbowl και των Duo Jet Band Ίωνας Νικολάου, οπότε ο Νίκος ανέλαβε αποκλειστικά το ρόλο του τραγουδιστή. Η πρώτη μπάντα του Νίκου ήταν οι Αδιέξοδο για να ακολουθήσει η θητεία του στους Deus X Machina και, στη συνέχεια, στους Bad Luck Souls, ενώ παράλληλα με τους Dismissers παίζει μπάσο στους ANFO. Ο κιθαρίστας Δημήτρης Βάσσης έπαιζε σε διάφορες punk μπάντες όπως οι Shackle Me Not, οι Healthy Drain, και οι 3 Chord Sinners, ο μπασίστας Γιώργος Καρβουνίδης υπήρξε μέλος των Red Out, των Άρνηση Eκτέλεσης Kαθήκοντος, και των Bad Luck Souls και ο ντράμερ Νίκος Βάσσης επίσης προέρχεται από τους punks Shackle Me Not, και τους 3 Chord Sinners, έχοντας συμμετάσχει σε σχήματα που πειραματίστηκαν με το funk και τη reggae όπως οι Paranga Sound System.

Ο Νίκος μίλησε στον Αντώνη Ζήβα και στον Γιάννη Καστανάρα και ιδού το αποτέλεσμα…

φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Από τη Σκωτία και, πιο συγκεκριμένα, από το Εδιμβούργο, οι Incredible String Band, στην ουσία ο Mike Heron και ο Robin Williamson, άρχισαν να παίζουν σαν ντουέτο το 1966 και προσέδωσαν μια αύρα εξωτικού μυστικισμού που είχε βαθιές ρίζες στη βρετανική φολκ παράδοση, μόνο που εκείνοι φρόντισαν να το συνδυάσουν με μια ορχηστρική ποικιλία, η οποία ακόμη και σήμερα θα έκανε τους λάτρεις της παγκόσμιας μουσικής να σπεύσουν και να μελετήσουν την εγκυκλοπαίδεια των μουσικών οργάνων. Ιδρυτικό μέλος υπήρξε επίσης ο Clive Palmer που εγκατέλειψε το συγκρότημα μετά το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ και ένα ταξίδι στην Ινδία.

Σιτάρ; Καλά… Ευκολάκι, αυτό. Οι Heron και Williamson έπαιζαν επίσης γκίμπρι, σάρανγκ, κινεζικό μπάντζο, ούτι, καζού, μαντολίνο, κλαβεσίνο, μπάσο, ιρλανδική άρπα, φλογέρες, «σκάφη», φλάουτο, βιολί και βιμπράφωνο, για να μην αναφέρουμε τα διάφορα κρουστά. Ή, τι πιο φυσικό, κιθάρες και πιάνο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Are teenage dreams so hard to beat?

Με διάρκεια μόλις δυο λεπτά και είκοσι έξι δεύτερα, το Teenage Kicks άνοιγε το ντεμπούτο ΕΡ των Undertones, μιας μπάντας  από το Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας, η οποία μέχρι σήμερα παραμένει το πιο επιτυχημένο συγκρότημα που βγήκε από αυτή την πόλη. Το κομμάτι έμελλε να μείνει στην ιστορία σαν ένα από τα καλύτερα της εποχής του, ενώ είναι το μοναδικό τραγούδι που ο Βρετανός σούπερ-DJ John Peel έπαιξε για δυο συνεχόμενες φορές στη θρυλική εκπομπή του για το μουσικό σταθμό Radio 1 του BBC. Μάλιστα, μέχρι το θάνατό του υποστήριζε πως ήταν το αγαπημένο του τραγούδι όλων των εποχών και πως κάθε φορά που το άκουγε έβαζε τα κλάματα.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ένας από τους σπουδαίους τραγουδιστές της δεκαετίας του 1960, ο Tim Buckley άντλησε επιρροές από τη folk, το ψυχεδελικό rock, την προοδευτική jazz, αλλά και την κλασική μουσική για να δημιουργήσει ένα σημαντικό όγκο μουσικών συνθέσεων, παρά τη σύντομη ζωή του. Οι πολλαπλές οκτάβες του είχαν τεράστια δύναμη και συναισθηματική έκφραση που κυμαίνονταν από τη θλιμμένη ευαισθησία έως τον βασανιστικό θρήνο. Η συνεχής αναζήτησή του για νέους δρόμους όμως μάλλον στάθηκε εμπόδιο στην εμπορική του επιτυχία. Μέχρι οι θαυμαστές του να χωνέψουν τα νοήματα του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, ο Buckley είχε ανακαλύψει κάτι εντελώς διαφορετικό, τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις του όσο και στο στούντιο. Όπως ο Miles Davis και ο David Bowie, ο Tim συνήθιζε να αιφνιδιάζει και ενίοτε να εξοργίζει τους ακροατές του με την "ασυνέπειά" του, την ίδια στιγμή που ο ίδιος κοιτούσε ήδη μπροστά έτοιμος για το επόμενο, διαφορετικό βήμα.

 Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

Όλα τα καλούδια του rock and roll στο καλάθι των Distortion Tamers… Ένα άλμπουμ που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο τη χρονιά που πέρασε με ηλεκτρικές εκκενώσεις και απολαυστικά εναλλασσόμενα στυλ που μαρτυρούν τις πάμπολλες επιρροές της μπάντας. Στο Jasmines & Blades κάθε κομμάτι έχει να πει κάτι κι αυτό το κάτι γίνεται αποκαλυπτικό είτε πρόκειται για καθαρόαιμο rock and roll που παραπέμπει στις καλύτερες στιγμές των Dead Boys και των Lords of the New Church, είτε παίρνει βαθιές ανάσες από σύγχρονα στοιχεία των Last Drive, ροκαμπιλάρει αυθάδικα, είτε γκαραζοφέρνει όπου γουστάρει, μοστράροντας μια δυναμική που δεν σ’ αφήνει στιγμή ήσυχο και, γενικά, σου αλλάζει τον αδόξαστο με τους ρυθμούς και την έντασή της.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μεσημέρι. Σκάει ο τζίτζικας. Ανεβαίνω την εσωτερική σκάλα του οικείου, πλέον, διώροφου σπιτιού , φτάνω στο κεφαλόσκαλο και χτυπάω δυνατά την πόρτα, σαν μπάτσος. Το κουδούνι ξεχαρβαλωμένο και εκτός λειτουργίας. Ακούγεται θόρυβος, τριξίματα, θαρρείς και κάποιος μετακινεί λαμαρίνες σέρνοντάς τις πάνω σε ξύλινο δάπεδο. Βήματα που σέρνονται σαν ανακόντα στις λόχμες, η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Β. Με κοιτάζει μ’ εκείνο το λειψό, μονίμως υπναλέο βλέμμα – φοράει ξεφτισμένες καρό παντόφλες 46 νούμερο, πατομπούκαλα, και το ένα του μάτι είναι διαφορετικό απ’ το άλλο, όχι τόσο συναρπαστικό όσο του Bowie, αλλά… κάνει ό,τι μπορεί. Κάπου κάτι είχε στραβώσει, αλλά για χρόνια απέφευγα να ρωτήσω.

Μια ψυχεδελική λιτανεία που από τα σπλάχνα της ξεπηδούν αέρινες μορφές, άλλοτε σκοτεινές κι άλλοτε φωτεινές, το φως και το σκοτάδι εναλλάσσονται σε αποκαλυπτικούς ρυθμούς, ο χώρος και ο χρόνος γίνονται ένας ορμητικός χείμαρρος που διοχετεύει τα αφρισμένα νερά του σε υπόγεια ρεύματα διανύοντας στοές όπου αντηχούν κραυγές και θρηνωδίες αρχαίων σαμάνων και σεληνιασμένων προγόνων. Κάθε στιγμή στο Archetypes μετράει, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και οι Cyanna Mercury τεκνοποιούν ένα μουσικό είδος αχαρακτήριστο, πολύμορφο, μια μουσική πανδαισία για το rock του μέλλοντος. Το παράξενο και το φανταστικό μεταμορφώνονται σε ερωτικές απεικονίσεις, ολοζώντανα ηχητικά κλιπάκια, παντού «υπάρχουν φωνές μικρές σαν ψίθυροι» και αναπάντητα ερωτήματα: Γιατί καταρρέουμε; Γιατί σκοτώνουμε την παιδικότητά μας;

Μετάφραση - Απόδοση: Γιάννης Καστανάρας

Η εφηβική επανάσταση είναι μια δύναμη που πρέπει να ληφθεί υπόψη στο Λύκειο «Vince Lombardi». Σκηνικό για την πανκ κωμωδία-μιούζικαλ Rock ’n’ Roll High School (1979), το συγκεκριμένο σχολείο έχει δει μια σειρά από διευθυντές να οδηγούνται στην απελπισία από τους απείθαρχους μαθητές. Με επικεφαλής της Riff Randell (P. J. Soles), ένα δυναμικό party-girl και φανατική θαυμάστρια των πανκ ηρώων Ramones, καθοδηγεί τους μαθητές σε ένα χείμαρρο εφηβικής ανυπακοής. Καθώς η Randell παίζει τραγούδια των Ramones μέσω του σχολικού ηχοσυστήματος, οι διάδρομοι πλημμυρίζουν με έφηβους που χορεύουν μέσα σε έναν παροξυσμό χαράς. Ωστόσο, η άφιξη της νέας διευθύντριας φαίνεται να βάζει τέλος στη διασκέδαση...

(φωτο: Theo Vranas)

Το δεύτερο άλμπουμ των Whereswilder είναι ένα αμάλγαμα ήχων που σπάνια εμφανίζεται στη σύγχρονη δισκογραφία. Από το πρώτο της κιόλας άλμπουμ Yearling (Six Dogs Records, 2014), η αθηναϊκή μπάντα είχε κάνει περισσότερο από αισθητή την παρουσία της και τώρα, με το δεύτερο ολοκληρωμένο πόνημά της, έρχεται να παγιώσει τη διαφορετικότητά της. Είναι πραγματικά απόλαυση να ακούς ένα δίσκο από την αρχή ως το τέλος και να διαπιστώνεις η δημιουργικότητα δεν πηγάζει από εύκολες ατραπούς, αλλά μέσα από δύσκολους πειραματισμούς που καταλήγουν σε άψογα ολοκληρωμένες συνθέσεις.

 του Lewis Call, Πολυτεχνείο San Luis Obispo (Προσαρμογή: Γιάννης Καστανάρας)

"Αν θέλεις εγκληματίες, φτιάξε νόμους, αν θέλεις κλέφτες, φτιάξε ιδιοκτήτες". 

Είναι αρκετά εύκολο να εντοπίσει κανείς αναρχικά θέματα στην επιστημονική φαντασία της Ursula K. Le Guin. Η συχνή κριτική της στην κρατική εξουσία σε συνδυασμό με την απόρριψη του καπιταλισμού και την προφανή γοητεία που της ασκούν τα εναλλακτικά συστήματα της πολιτικής οικονομίας, αρκούν για να την τοποθετήσουν στους κόλπους της αναρχικής παράδοσης. Η ίδια, συχνά έχει ασπαστεί κατηγορηματικά αυτή την παράδοση. Μεταξύ άλλων, η Le Guin προπαγανδίζει τις αναρχικές ιδέες. Σε μεγάλο βαθμό, η πολιτική φιλοσοφία του αναρχισμού είναι πνευματικό προϊόν του δεκάτου ενάτου αιώνα και διατυπώθηκε στην Αγγλία από τον Ουίλιαμ Γκόντουιν, στη Γαλλία από τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν και στη Ρωσία από τον Πιότρ Κροπότκιν και τον Μιχαήλ Μπακούνιν. Εντούτοις, αυτή η σημαντικότατη πνευματική παράδοση ως επί το πλείστον παραμένει αόρατη για τους ανθρώπους των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα. Περιγράφοντας τις αναρχικές ιδέες με ένα τρόπο που είναι πιστός στην αναρχική παράδοση και ταυτόχρονα προσβάσιμη στον απλό σημερινό αναγνώστη, η Le Guin παρέχει μια εξαιρετικά πολύτιμη υπηρεσία. Διασώζει τον αναρχισμό από το πολιτιστικό γκέτο στο οποίο έχει υποχωρήσει. Εισάγει το όραμα του αναρχισμού σε ένα κοινό αναγνωστών της επιστημονικής φαντασίας, οι οποίοι ίσως να μην έπιαναν ποτέ στα χέρια τους κάποιο βιβλίο του Κροπότκιν. Η Le Guin ωθεί τον αναρχισμό (έστω και ανεπαίσθητα) στο κυρίαρχο ρεύμα της διανόησης.

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά και στον Γιάννη Καστανάρα

Οι Villa 21 υπήρξαν ένα από τα θρυλικά συγκροτήματα της ελληνικής rock σκηνής και η δεκάχρονη πορεία τους σε συνδυασμό με τη δισκογραφική τους παρουσία αποτελεί πραγματικά ένα μνημειώδες εγχείρημα νέων ανθρώπων με γνήσια αγάπη για το rock and roll και με πρωτοποριακές ιδέες που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να συναρπάζουν τη νεότερη γενιά και να προκαλούν ρίγη στους παλιότερους που βίωσαν από πρώτο χέρι τον ευρηματικό κόσμο της μπάντας. Εικοσι τρία και πλέον χρόνια από το τραγικό τέλος του ιδρυτή και βασικού συνθέτη και στιχουργού Κώστα Ποθουλάκη, τα τρία εναπομείναντα μέλη από την ιστορική σύνθεση, η Άντα Λαμπάρα, ο Μπάμπης Δαλλίδης και ο Αντρέας Παπαδόπουλος, τίμησαν το Merlin’s Music Box παραχωρώντας μια εκ βαθέων συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά και στον Γιάννη Καστανάρα. Συγκίνηση, χαμόγελα, προβληματισμοί, ιστορικές αναδρομές, πρόσωπα που δεν υπάρχουν πλέον, λόγια σταράτα, εικόνες από ένα παρελθόν που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις μας και στις καρδιές μας.

Οι Villa 21 πήραν το όνομά τους από την ομώνυμη πειραματική ψυχιατρική πτέρυγα που διεύθυνε ο υπαρξιστής-μαρξιστής (αντι-ψυχίατρος) David Cooper στο Χέρτφορντσαϊντ της Αγγλίας από το 1961 μέχρι το 1965 με στόχο την παροχή εναλλακτικών θεραπειών σε νεαρούς σχιζοφρενείς. 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Και ενώ πλησιάζουν οι μέρες για τα 50άχρονα από το φεστιβάλ του Woodstock (που στην πραγματικότητα δεν έγινε στο Woodstock, αλλά στο Bethel της Νέας Υόρκης), σκεφτήκαμε πως ίσως έχει κάποιο ενδιαφέρον για τους (νεότερους κυρίως) αναγνώστες του Merlin’s να παρουσιαστούν μερικές από τις μπάντες που τότε, συχνά αδίκως, δεν είχαν την προβολή που ενδεχομένως τους άξιζε. Ασφαλώς, παραβλέπονται τα μεγαθήρια (Hendrix, Joplin, Baez, Santana, Grateful Dead, The Who, Joan Baez, Johnny Winter, Country Joe, Paul Butterfield, Canned Heat, Jefferson Airplane, Blood Sweat & Tears, Creedence, κ.ο.κ.) και απεναντίας περιλαμβάνονται καλλιτέχνες που προσπάθησαν να κλέψουν λίγη από τη λάμψη των «μεγάλων» (κάποιοι τα κατάφεραν) και να σταδιοδρομήσουν λίγο πριν το Altamont, τον Manson και το τέλος της «αθωότητας».

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Σαν τραγουδιστής του πρωτο-punk ντουέτου των Suicide ο Alan Vega (γεν. Alan Bermowitz,) ακολούθησε μια πολύ ζόρικη καριέρα στη μουσική γεμάτη ενέργεια και πάθος, εμπνέοντας πολλούς καλλιτέχνες που ήθελαν και θέλουν να πειραματίζονται έξω από τα συνηθισμένα όρια. Υπήρξε ένας άνθρωπος που μονίμως προκαλούσε το κοινό τόσο με τους δυσοίωνους στίχους του όσο και με την απρόβλεπτη συμπεριφορά του πάνω στη σκηνή, θέτοντας μαζί με τον Martin Rev, τον συνεργάτη του, τα θεμέλια πάνω στα οποία έχτισαν τον ήχο τους ένα σωρό ακόλουθοί τους στο punk και την electro. Ο Vega γεννήθηκε στο Μπρούκλιν το 1938, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική πριν πιάσει το μικρόφωνο, διένυσε την πορεία που ήθελε να διανύσει και εγκατέλειψε αυτόν τον (τελικά, όχι και τόσο μάταιο) κόσμο στις 16 Ιουλίου 2016. Οι Black Flag, οι New Order, οι Spacemen 3, οι Daft Punk, οι Dead Kennedys, οι Soft Cell, οι Clash και πολλοί άλλοι έπιναν και πίνουν νερό στο όνομά των Suicide.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, ένας πολύ αγαπημένος φίλος, εξαιρετικά καλλιεργημένος σε μαρξιστικό και όχι μόνο επίπεδο, μου ζήτησε από καθαρή περιέργεια να του γράψω μια κασέτα με μερικά αντιπροσωπευτικά τραγούδια της μουσικής που μου άρεσε. Ήταν (και, ευτυχώς, εξακολουθεί να είναι, καλή του ώρα) σχεδόν είκοσι χρόνια μεγαλύτερός μου, ένας λάτρης της κλασικής μουσικής και παντελώς άσχετος από rock and roll, από τους ανθρώπους εκείνους που, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήθελα να έχω για πατέρα.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Για τους συντρόφους των Ισπανών αναρχικών η Ισπανία βίωνε μια κοινωνική επανάσταση και θεωρούσαν ότι η επιτυχία της επανάστασης αυτής ήταν το κλειδί για την κινητοποίηση των πηγών και του ηθικού που ήταν αναγκαία για την ήττα των δυνάμεων του Φράνκο. Οι αναρχικοί στο εξωτερικό έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα ενάντια στο φασισμό όχι για να υπερασπιστούν την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, την οποία έβλεπαν σαν τροχοπέδη και, στη χειρότερη περίπτωση, σαν απειλή για την επαναστατική διαδικασία.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Λοιπόν... Πάρα πάρα πολλά χρόνια πριν, στη γωνία Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους (επί της Αλεξάνδρας, λίγο πιο πάνω από τον ιστορικό θερινό/χειμερινό κινηματογράφο (και νυν θέατρο) Γρανάδα, υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε άνθη και... δίσκους βινυλίου. Μάλιστα, καλά ακούσατε, κι όσοι έτυχε να ζούσατε τότε στα πέριξ Λυκαβηττού και Γκύζη θα το θυμάστε κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα. Κράτησε για κάμποσα χρονάκια με αυτή τη διπλή ιδιότητα, αριστερά τα λουλούδια, δεξιά τα βινύλια, πριν το αναλάβει μια κυρία αποκλειστικά σαν ανθοπωλείο, για να καταλήξει τελικά στον διαβόητο ψαρομάλλη Μάκη με το φιδίσιο βλέμμα, ο οποίος το αγόρασε κοψοχρονιά για να επεκτείνει το παιχνιδάδικο που διατηρούσε επί της Ιπποκράτους, τρυπώντας προφανώς τους τοίχους για να το έχει δίπορτο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Σίγουρα ο σερ Richard Starkey, γνωστότερος σαν Ringo Starr, ήταν ο πιο αστείος από τους Fab 4, θαρρείς και του ήταν αδύνατον να πάρει στα σοβαρά τον ρόλο του σαν μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες στον πλανήτη, τόσο στη διάρκεια των ένδοξων ημερών των Σκαθαριών, όσο και στην μετά-Beatles εποχή, έχοντας μέχρι σήμερα στο ενεργητικό του τρεις δεκάδες άλμπουμ, σόλο ή με την μπάντα του, τους All-Starr Band. 

Κείμενο: Γιάννης Καστανάρας

Εικονογράφηση: Conan Nanco

Έχω το μπονγκ ανάμεσα στα πόδια μου και ρουφάω άπληστα οδηγώντας στη λεωφόρο Μαραθώνος. Στην αριστερή λωρίδα. Με τριάντα χιλιόμετρα, αλλά νομίζω πως τρέχω με χίλια. Έχω μισανοίξει το παράθυρο του συνοδηγού να φεύγουν τα ντουμάνια και ακούω στο τέρμα το «Empress Rising» των Monolord. Ξανά και ξανά. Στο τέρμα, λέμε. Το μαυράκι που μου είχε πασάρει πριν φύγω ο Μπεν, εκείνο το συμπαθέστατο εβραιόπουλο που είχε έρθει διακοπές στην Ελλάδα για δέκα μέρες κι έκτοτε έχουν περάσει δέκα χρόνια, είναι πυραυλικό – «πάρε, και θα με θυμηθείς». Και πράγματι, δε λέω να τον ξεχάσω. Έχω ξεκινήσει πολύ πρωί για την Αθήνα. Στο πρώτο χιλιόμετρο σταμάτησα σ’ ένα υπαίθριο μανάβικο «δικής μας παραγωγής» να ψωνίσω ντομάτες κι ο Πακιστάνος που το διαχειρίζεται δεν είχε ρέστα και μου τις χάρισε – θα περάσω στο γυρισμό να τον πληρώσω.