φωτο: Birthday Kicks

Συνέντευξη: Αντώνης Ζήβας και Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες Birthday Kicks: Γιάννης Χατζηαντωνίου

Μεθαύριο και αντιμεθαύριο, την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Ιανουαρίου αντίστοιχα, οι Birthday Kicks από τη Λάρισα και οι Craang από τη Θεσσαλονίκη θα οργώσουν τη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus καλεσμένοι του Merlin’s Music Box, παρέα με άλλες τέσσερις εκλεκτές rock μπάντες: τους The Snails και τους Youth in Outer Space την πρώτη μέρα, και τους Fuel Eater και τους Golden Nugget τη δεύτερη.

 Ο Αντρέας Αλμπάνης (κιθάρα και φωνή στους Birthday Kicks) και ο Μάνος Τσελεπής (κιθάρα στους Craang και μπάσο στους Birthday Kicks) ανέλυσαν τις ερωτήσεις του Merlin’s, και τις κουβέντιασαν μεταξύ τους.  Κατηφορίζουν στην Αθήνα για να κάνουν σαματά έχοντας στις αποσκευές τους παλιό και νέο υλικό και δηλώνουν ότι η παρέα τους είναι έτοιμη να γκρεμίσει το μαγαζί. Υπάρχει κάποιος λόγος να μην τους πιστέψουμε;

Ξεδιάλεγμα: Γιάννης Καστανάρας

H Patti Smith ήταν, και είναι, σκέτη εμπειρία. Κυριάρχησε στα seventies σαν ένας rock and roll μεσσίας που έμοιαζε να υπάρχει μέσα από ένα κενό. Δίχως παρελθόν, δίχως μέλλον – «το μέλλον είναι εδώ», τραγουδούσε. Άκουγα διάφορες ιστορίες, για την κοπέλα με τα κορακάτα μαλλιά που σύχναζε έξω από στούντιο ηχογράφησης γράφοντας ποίηση. Αλλά δεν την ήξερα. Μπορούσα μόνο να αγκαλιάσω την οντότητα όπως τη φανταζόμουν. Ήμουν ευεπηρέαστος κι εκείνη εμφανίστηκε ξαφνικά, σαν εξωγήινη. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν σε ένα περιοδικό, το 1975. Ήταν δυο ποιήματα για τρεις επιθυμίες: rock and roll, σεξ και Νέα Υόρκη. Καμία λάμψη, νυκτόβιο βλέμμα, μαύρο δερμάτινο παντελόνι. Κοκαλιάρα και αυθάδης. Άκαμπτο παράστημα. Πόζαρε θαρρείς και ήταν το πιο κούλ αγόρι στην πόλη. Κι αυτό ήταν. Μέσα από τα ποιήματά της μπορούσα να φανταστώ τον κόσμο της. Ήθελα να τη γνωρίσω, να την πάω στον κινηματογράφο, αλλά ήταν τόσο δυσεύρετη και φανταστική. Μόνο στο μέλλον μπορούσα να ελπίζω. Kαι στο μέλλον θα είχα την ευκαιρία να βγω ραντεβού με την Patti Smith, ή, τουλάχιστον, να συναναστραφώ μαζί της. Και το μέλλον φαινόταν κοντά, σαν να συνέβαινε ήδη – και τελικά συνέβη. Είναι εδώ...
Thurston Moore (Sonic Youth)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Σε κάτι λιγότερο από 25 λεπτά και στην πρώτη τους προσπάθεια, οι Radio Sect «αναμασούν» εξόχως το post punk των eighties και καμαρώνουν γι’ αυτό φιλτράροντας όλη εκείνη τη σκηνή που τελευταία φαίνεται να ανακάμπτει και να τραβά προς νέες δόξες. Οι Radio Sect, όπως άλλωστε ομολογούν και οι ίδιοι, αντλούν επιρροές από τους Γερμανούς Abwärts, τους Bauhaus και τους... Glaxo Babies. Όλους αυτούς, λοιπόν, συν κάμποσους άλλους, τους βάζουν στον αποχυμωτή για να δημιουργήσουν ένα κοκτέιλ σκοτεινού χρώματος, με όλα εκείνα τα ρυθμικά συστατικά που σε κάνουν θέλοντας και μη να κουνιέσαι σπασμωδικά. Όσο για τη φωνή, είναι ιδιαιτέρως πειστική, έχοντας την απαιτούμενη δυσοίωνη χροιά, θαρρείς και είναι έτοιμη (και πρόθυμη) να συναντήσει το «κακό».

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Tracy Franklin Pew γεννήθηκε  στις 19 Νοεμβρίου 1957 στη Μελβούρνη και υπήρξε μπασίστας των Βoys Next Door, της μπάντας που είχε σχηματίσει παίζοντας μπάσο με τρεις φίλους του από το σχολείο, τον Nick Cave, τον Mick Harvey και τον Phil Calvert και με την οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ Door Door για την αυστραλέζικη εταιρεία Mushroom τον Απρίλιο του 1979 και το ΕP Hee Haw για την Missing Links, έχοντας προσθέσει στη σύνθεση τον κιθαρίστα Rowland S. Howard. Την επόμενη χρονιά το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Birthday Party και τον Φεβρουάριο του 1980 τα μέλη του μετακόμισαν στο Λονδίνο αναζητώντας καλύτερη τύχη χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς οι Birthday Party επέστρεψαν στη Μελβούρνη και την άνοιξη του 1981 κυκλοφόρησαν το ιστορικό πλέον ντεμπούτο άλμπουμ τους Prayers On Fire, για να ακολουθήσουν μερικά ΕΡ και ένα δεύτερο άλμπουμ με τίτλο Junkyard. 

Σταχυολογεί και γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Αμερικανός τραγουδιστής Ronnie James Dio θεωρείται σαν ένας από τους σημαντικότερους και πιο ψυχωμένους ερμηνευτές του heavy metal. Διετέλεσε μέλος των Elf, των Rainbow του Richie Blackmore, των Black Sabbath, και των Dio, του δικού του συγκροτήματος. Λίγο πριν τον θάνατό του το 2010 συμμετείχε σαν τραγουδιστής στους Ηeaven & Hell μαζί με μέλη των Sabbath.

Κείμενο: Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QοQ photos)

Μολονότι θεωρώ ότι έχω παρακολουθήσει την εξέλιξη του πρώτου (στην ουσία) ολοκληρωμένου άλμπουμ των Rosewood σχεδόν από τις πρώτες νότες, οφείλω να ομολογήσω ότι το τελικό αποτέλεσμα με εξέπληξε και εξακολουθεί να με εκπλήσσει σε κάθε νέο άκουσμα. Η παραγωγή του Soul Blossom είναι τέτοιου επιπέδου, που κυριολεκτικά κάνει τα ηχεία να «μιλούν». Έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό πετράδι, η λάμψη του οποίου είναι εκτυφλωτική, τόσο εκτυφλωτική που η όποια περιγραφή μοιάζει περιττή.

Στο σημείο αυτό, οι Rusty Bonez μας κλείνουν το μάτι. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους φέρει τον τίτλο Wrath και, πράγματι, το αθηναϊκό κουαρτέτο (τέσσερις αγριόφατσες που μόνο... καλό μπορεί να προμηνύουν) ακούγεται οργισμένο προφανώς επειδή τα βιώματά του είναι πέρα για πέρα σημερινά. Το Wrath είναι μια ηλεκτρική εκκένωση όπου το vintage heavy rock μπλέκει με το grunge και το speed rock  για να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα που εφορμά ακάθεκτο κάνοντας τα ηχεία να υποφέρουν. Υπάρχει μπόλικη ενέργεια και μπόλικη συνθετική ποικιλία, θαρρείς και οι Bonez χρειάστηκε να αποδομήσουν διάφορες ακουστικές εμπειρίες μέχρι να καταλήξουν στον προσωπικό τους ήχο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Οι Sadhus λοιπόν… Οι Sadhus είναι Πειραιώτες, είναι sludgers, είναι stoners, είναι doom, είναι rockers, είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Είναι απειλητικοί, είναι τρομακτικοί, είναι αποκαλυπτικοί, είναι αμάσητοι του στυλ «εμείς μπρίκια δεν κολλάμε», είναι ένα κολάζ από αισθητικο-αντιαισθητικές παραφορές – στ’ αρχίδια μας η μελωδία κι όποιος γουστάρει. Κι εγώ γουστάρω πολύ, γιατί αγαπώ τους Sleep, αγαπώ τους Monolord, αγαπώ τους Om, γενικά αγαπώ τις δανειοδοτικές αναλήψεις από τις τράπεζες ήχου των Sabbath που, αντί να επιστρέφονται, επενδύονται σαν ένα νέο κεφάλαιο για να ρημάξουν αυτιά. Και ο τόκος της απόδοσης είναι μεγάλος.

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Κανείς δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα από τον μέγα και τρανό Steve Albini όταν δήλωνε ότι, «Μπράβο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι οι Sleaford Mods είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Οι υπόλοιποι, απλώς κάνετε λάθος». Σύμφωνα δε με τους φαν τους, οι Mods είναι η μόνη μπάντα που έχει να πει κάτι σήμερα. Μήπως αυτό σας θυμίζει σχετικό σχόλιο για ένα άλλο συγκρότημα πριν από πολλά πολλά χρόνια; Χμ. Μάλλον…

Η σύμπραξη των Social Waste με τους Αντίποινα (δυο σχήματα με εικοσαετή παρουσία) είναι όαση στην ξεραΐλα του σύγχρονου πολιτικού στίχου. Το Hip Hop της Μεσογείου βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο, και το στρίβει με δύναμη προκαλώντας πόνο αλλά και ελπίδα. Οι στίχοι που «έχουν αμολήσει και αλητεύουν» είναι αφηγήσεις, ιστορίες, μύθοι, που στοχεύουν κατευθείαν σε εγκεφαλικά κέντρα που σήμερα κοιμούνται μακάρια τον βαθύ ύπνο της αδιαφορίας και της κενότητας. Τα συναισθήματα που προκαλούν είναι άμεσα, είναι η έκφραση του νέου προλεταριάτου των μεγαλουπόλεων και η οργή του που σιγοβράζει, είναι οι πρόσφυγες, οι μετανάστες και οι σκλάβοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, είναι οι σύντροφοι της αλληλεγγύης και της προσφοράς, είναι οι αντάρτες του παρελθόντος, του παρόντος, του αύριο. Είναι οι αγωνιστές της BIOME, είναι ο Τσε, o Παύλος και η Κόκκινη Ρόζα, είναι οι δικοί μας και οι ξένοι ρεμπέτες, είναι η οργή που κρύβουμε όλοι μέσα μας ενάντια στο φασισμό, είναι οι Τούρκοι αγωνιστές, η Αραβική Άνοιξη και η Μέση Ανατολή που φλέγεται, είναι η Κρήτη που αντιστέκεται και Ευρώπη που αργοπεθαίνει κάτω από το δυσβάσταχτο βάρος ενός ανώνυμου καπιταλισμού, είναι η Επανάσταση. Είναι όλοι εμείς...

της Kim Gordon*

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Όταν βγήκαμε στη σκηνή για την τελευταία μας συναυλία, η βραδιά αφορούσε μόνο τα αγόρια. Εμφανισιακά, λίγο πολύ όλα έμοιαζαν πάνω κάτω όπως έμοιαζαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το μέσα τους, ωστόσο, ήταν διαφορετική ιστορία.
Ο Θέρστον χτύπησε δυο φορές στον ώμο τον Μαρκ Ίμπολντ, τον μπασίστα μας, και διέσχισε με δρασκελιές τη σκηνή έχοντας πίσω του τον Λι Ρανάλντο, τον κιθαρίστα μας, με τον Στιβ Σέλεϊ, τον ντράμερ μας, να τους ακολουθεί. Η χειρονομία του Θέρστον μου φάνηκε πολύ ψεύτικη, παιδιάστικη, σαν μια ψευδαίσθηση. Ο Θέρστον έχει πολλούς γνωστούς αλλά ποτέ δεν είχε κουβεντιάσει κάτι προσωπικό με τους ελάχιστους άνδρες φίλους του ούτε ήταν από τους τύπους που χτυπούν τον άλλο στον ώμο φιλικά. Με τη χειρονομία αυτή ήταν σαν να φώναζε, Επέστρεψα. Είμαι ελεύθερος. Είμαι σόλο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Η Susan Lucas, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Catwoman, δεν τραγουδούσε, δεν δούλευε στο κατάστημα SEX των McLaren/Westwood ούτε συμμετείχε σε κάποιο πανκ συγκρότημα ούτε (αν και το 1979 θα έκανε ένα σύντομο πέρασμα τραγουδώντας στους Invaders), αλλά λόγω του παρουσιαστικού της συνδέθηκε αμέσως με την παρέα του Bromley Contingent και τους Sex Pistols. Είχε εντυπωσιακή εμφάνιση χάρη στην ασυνήθιστη κόμμωσή της και επειδή έτυχε να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή απαθανατίστηκε σε πολλές φωτογραφίες που σφράγισαν την πρώτη περίοδο του πανκ, με πιο εμβληματική την κλασική της πλέον πόζα απέναντι στο φακό του Ray Stevenson (βλ. στα σχόλια). Δεν υπήρχε πάρτι ή συναυλία στην πανκ ροκ σκηνή της πρώτης περιόδου χωρίς την παρουσία της Catwoman φορώντας ένα από τα τελευταία της κοστούμια.

Γράφει ο Thurston Moore (μετάφραση-προσαρμογή: Γιάννης Καστανάρας)

Όπως και η μουσική που λάτρευε και στην οποία είχε αφιερώσει τη ζωή του –punk και πειραματική δράση, καχυποψία και αντίσταση σε κάθε ίχνος εκμετάλλευσης– ο Steve Albini ήταν ένα άτομο γεμάτο πάθος και αντιφάσεις. Φαινόταν να έχει πλήρη συνείδηση και μια ακέραια αντίληψη των αντιφάσεων ανάμεσα στην καπιταλιστική αποικιοκρατία της μουσικής βιομηχανίας και στις σοσιαλίζουσες τάσεις του ανεξάρτητου μουσικού κόσμου. Από απίστευτα νεαρή ηλικία και με το ευφυές πάθος ενός διανοούμενου μπορούσε να επινοεί διάφορους λόγους για να αποφεύγει τα χειριστικά γρανάζια των αναξιόπιστων «μεγάλων» δισκογραφικών εταιρειών και, μολονότι ήταν απόλυτα σοβαρός ως προς τις αναλύσεις του για τέτοια πράγματα, τελικά o Albini είχε την ικανότητα να τα διαγράφει όντας ζωντανός μέσα σε ένα παράλογο σύμπαν. Σε αντιπαραβολή με το σταθερά βλοσυρό ύφος του, υπήρχε πάντα ένα γνήσια εκφραστικό χαμόγελο.

Γράφει (και κάπου κάπου μεταφράζει) ο Γιάννης Καστανάρας

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, οι Suicide συγκρίνονταν συχνά με τον Iggy Pop για την ένταση και το θέαμα που χαρακτήριζαν τις συναυλίες τους. O Vega συχνά στεκόταν εχθρικός απέναντι στο ίδιο τους το κοινό κατά τη διάρκεια των εμφανίσεών τους κραδαίνοντας απειλητικά μια αλυσίδα, ενώ το πλήθος τον αποδοκίμαζε, τον γιουχάιζε ή αποχωρούσε. Η φωνή του, ώρες ώρες σαν επιθανάτιος ρόγχος, έμοιαζε να κυνηγάει φαντάσματα, καθώς τραγουδούσε αγέρωχος για μοναχικές, πονεμένες ψυχές που πλανιούνται μέσα σε ένα αλλόκοτο κλειστοφοβικό γοτθικό αστικό τοπίο. Οι μονότονοι, παγεροί electro-rockabilly ήχοι του Rev συνέβαλαν στη δημιουργία μιας ζοφερής εικόνας για το μέλλον.

Μεταξύ των πρώτων από τις πολλές μπάντες που βγήκαν από το Σιάτλ την εποχή του grunge, oι Tad ήταν αξιοσημείωτο για το γεγονός ότι η μουσική του είχε έναν metal προσανατολισμό στον σκληρό ήχο της δεκαετίας του 1970, αντί για το πανκ και το γκαράζ που είχαν επηρεάσει τα περισσότερα άλλα συγκροτήματα του είδους. Αν και η εμπορική τους επιτυχία ήταν περιορισμένη, η μουσική τους εξακολουθεί να χαίρει μεγάλης εκτίμησης μεταξύ των φαν του grunge.

OI DISMISSERS ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ANFO ΣΤΟ ILION plus ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017 ΣΕ ΜΙΑ PUNK ROCK ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ MERLIN'S MUSIC BOX ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ plus. (Για περισσότερες πληροφορίες... ΕΔΩ)

Οι Dismissers ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2012, αρχικά σαν κουαρτέτο με τον Νίκο Τσουλούφη στη φωνή και στην κιθάρα. Άρχισαν να γράφουν κομμάτια και το 2015 προστέθηκε στην παρέα τους ο κιθαρίστας και παλιός συνεργάτης των Outsiders, των Dustbowl και των Duo Jet Band Ίωνας Νικολάου, οπότε ο Νίκος ανέλαβε αποκλειστικά το ρόλο του τραγουδιστή. Η πρώτη μπάντα του Νίκου ήταν οι Αδιέξοδο για να ακολουθήσει η θητεία του στους Deus X Machina και, στη συνέχεια, στους Bad Luck Souls, ενώ παράλληλα με τους Dismissers παίζει μπάσο στους ANFO. Ο κιθαρίστας Δημήτρης Βάσσης έπαιζε σε διάφορες punk μπάντες όπως οι Shackle Me Not, οι Healthy Drain, και οι 3 Chord Sinners, ο μπασίστας Γιώργος Καρβουνίδης υπήρξε μέλος των Red Out, των Άρνηση Eκτέλεσης Kαθήκοντος, και των Bad Luck Souls και ο ντράμερ Νίκος Βάσσης επίσης προέρχεται από τους punks Shackle Me Not, και τους 3 Chord Sinners, έχοντας συμμετάσχει σε σχήματα που πειραματίστηκαν με το funk και τη reggae όπως οι Paranga Sound System.

Ο Νίκος μίλησε στον Αντώνη Ζήβα και στον Γιάννη Καστανάρα και ιδού το αποτέλεσμα…

φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Από τη Σκωτία και, πιο συγκεκριμένα, από το Εδιμβούργο, οι Incredible String Band, στην ουσία ο Mike Heron και ο Robin Williamson, άρχισαν να παίζουν σαν ντουέτο το 1966 και προσέδωσαν μια αύρα εξωτικού μυστικισμού που είχε βαθιές ρίζες στη βρετανική φολκ παράδοση, μόνο που εκείνοι φρόντισαν να το συνδυάσουν με μια ορχηστρική ποικιλία, η οποία ακόμη και σήμερα θα έκανε τους λάτρεις της παγκόσμιας μουσικής να σπεύσουν και να μελετήσουν την εγκυκλοπαίδεια των μουσικών οργάνων. Ιδρυτικό μέλος υπήρξε επίσης ο Clive Palmer που εγκατέλειψε το συγκρότημα μετά το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ και ένα ταξίδι στην Ινδία.

Σιτάρ; Καλά… Ευκολάκι, αυτό. Οι Heron και Williamson έπαιζαν επίσης γκίμπρι, σάρανγκ, κινεζικό μπάντζο, ούτι, καζού, μαντολίνο, κλαβεσίνο, μπάσο, ιρλανδική άρπα, φλογέρες, «σκάφη», φλάουτο, βιολί και βιμπράφωνο, για να μην αναφέρουμε τα διάφορα κρουστά. Ή, τι πιο φυσικό, κιθάρες και πιάνο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Are teenage dreams so hard to beat?

Με διάρκεια μόλις δυο λεπτά και είκοσι έξι δεύτερα, το Teenage Kicks άνοιγε το ντεμπούτο ΕΡ των Undertones, μιας μπάντας  από το Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας, η οποία μέχρι σήμερα παραμένει το πιο επιτυχημένο συγκρότημα που βγήκε από αυτή την πόλη. Το κομμάτι έμελλε να μείνει στην ιστορία σαν ένα από τα καλύτερα της εποχής του, ενώ είναι το μοναδικό τραγούδι που ο Βρετανός σούπερ-DJ John Peel έπαιξε για δυο συνεχόμενες φορές στη θρυλική εκπομπή του για το μουσικό σταθμό Radio 1 του BBC. Μάλιστα, μέχρι το θάνατό του υποστήριζε πως ήταν το αγαπημένο του τραγούδι όλων των εποχών και πως κάθε φορά που το άκουγε έβαζε τα κλάματα.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ένας από τους σπουδαίους τραγουδιστές της δεκαετίας του 1960, ο Tim Buckley άντλησε επιρροές από τη folk, το ψυχεδελικό rock, την προοδευτική jazz, αλλά και την κλασική μουσική για να δημιουργήσει ένα σημαντικό όγκο μουσικών συνθέσεων, παρά τη σύντομη ζωή του. Οι πολλαπλές οκτάβες του είχαν τεράστια δύναμη και συναισθηματική έκφραση που κυμαίνονταν από τη θλιμμένη ευαισθησία έως τον βασανιστικό θρήνο. Η συνεχής αναζήτησή του για νέους δρόμους όμως μάλλον στάθηκε εμπόδιο στην εμπορική του επιτυχία. Μέχρι οι θαυμαστές του να χωνέψουν τα νοήματα του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, ο Buckley είχε ανακαλύψει κάτι εντελώς διαφορετικό, τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις του όσο και στο στούντιο. Όπως ο Miles Davis και ο David Bowie, ο Tim συνήθιζε να αιφνιδιάζει και ενίοτε να εξοργίζει τους ακροατές του με την "ασυνέπειά" του, την ίδια στιγμή που ο ίδιος κοιτούσε ήδη μπροστά έτοιμος για το επόμενο, διαφορετικό βήμα.

 Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

Όλα τα καλούδια του rock and roll στο καλάθι των Distortion Tamers… Ένα άλμπουμ που έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο τη χρονιά που πέρασε με ηλεκτρικές εκκενώσεις και απολαυστικά εναλλασσόμενα στυλ που μαρτυρούν τις πάμπολλες επιρροές της μπάντας. Στο Jasmines & Blades κάθε κομμάτι έχει να πει κάτι κι αυτό το κάτι γίνεται αποκαλυπτικό είτε πρόκειται για καθαρόαιμο rock and roll που παραπέμπει στις καλύτερες στιγμές των Dead Boys και των Lords of the New Church, είτε παίρνει βαθιές ανάσες από σύγχρονα στοιχεία των Last Drive, ροκαμπιλάρει αυθάδικα, είτε γκαραζοφέρνει όπου γουστάρει, μοστράροντας μια δυναμική που δεν σ’ αφήνει στιγμή ήσυχο και, γενικά, σου αλλάζει τον αδόξαστο με τους ρυθμούς και την έντασή της.