Γράφουν και μεταφράζουν η Abies Sylos και ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Mac Rebennack μεγάλωσε στις κακόφημες γειτονιές της νέας Ορλεάνης. Παραβατικός όταν ήταν μικρός, μετά session μουσικός στο τέλος βρήκε την μουσική και καλλιτεχνική του ταυτότητα σαν ένας από τους σημερινούς πυλώνες της μουσικής της Νέας Ορλεάνης φορώντας την ταυτότητα ενός άλλου. Ενδύθηκε αυτήν την περσόνα στη δεκαετία του εξήντα και την κρατάει ακόμα και σήμερα, ενώ το κανονικό του όνομα είναι σχεδόν άγνωστο.
Ο αυθεντικός Dr. John ήταν ένας voodoo king που μαζί με τη Marie Laveau διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο για τη λατρεία του voodoo στη Νέα Ορλεάνη. Το voodoo είναι ένα κομμάτι της παράδοσης της Νέας Ορλεάνης με ρίζες στην Αφρική που όμως κάρπισαν στο έδαφος της Καραϊβικής και της creole κουλτούρας. Η Νέα Ορλεάνη είναι ένας τόπος που καμαρώνει για την ανάμιξη και όχι την καθαρότητα. Creole λέγονται οι πληθυσμοί, η γλώσσα και ο πολιτισμός της Νέας Ορλεάνης με καταγωγή από τους αυτόχθονες Ινδιάνους και τους Αφρικανούς σκλάβους που επιμείχθηκαν με λευκούς Γάλλους αποίκους και τον πολιτισμό τους.

«Ζούσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Το μόνο που έβλεπα ήταν ο εαυτός μου. Με τη δύναμη του πνεύματος έσπασα τους καθρέφτες και τώρα μπορεί να με δει ολόκληρος ο κόσμος». (Jimi Hendrix)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στις 11 Απριλίου του 1969 οι Experience του Jimi Hendrix εγκαινίασαν την τελευταία τους περιοδεία. Οι σχέσεις του Hendrix με τον Noel Redding ήταν ήδη τεταμένες και όλα έδειχναν ότι τα ψωμιά του Βρετανού μπασίστα στο συγκρότημα ήταν πολύ λίγα. Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η περιοδεία ο Jimi, εν αγνοία του Redding, είχε έρθει σε επαφή με τον Billy Cox, τον παλιό του φίλο από το στρατό και συνεργάτη του στους King Casuals (1962-1963), ώστε να είναι έτοιμος για να αναλάβει το μπάσο αμέσως μετά το τέλος της. Ο Jimi ήθελε να στρέψει τη μουσική του προς νέα κατεύθυνση αλλά για να το κάνει αυτό έπρεπε πρώτα να ξεφορτωθεί τον μάνατζέρ του, Michael Jeffrey, ο οποίος του δημιουργούσε διάφορα εμπόδια (υπήρξαν ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι ο Jeffrey είχε «φυτέψει» την ηρωίνη που ανακάλυψαν οι αστυνομικοί στις αποσκευές του Hendrix στο αεροδρόμιο του Τορόντο στις 3 Μαΐου, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και να οριστεί δικάσιμος για τις 8 Δεκεμβρίου 1969. H τελική απόφαση του δικαστηρίου ήταν αθωωτική).

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Ήταν γοητευτικός, είχε εκείνη τη λάμψη στα μάτια, εκείνον τον μυστηριώδη αέρα ενός ανθρώπου που ξέρει… Τον λάτρευα, αλλά ευτυχώς δεν ήταν από εκείνα τα πάθη που σε βάζουν σε μπελάδες. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που δεν ερωτεύτηκa τον Leonard Cohen.Όμως τα τραγούδια του με ταξίδευαν στον έβδομο ουρανό» - Judy Collins

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τι παλιές καλές εποχές που το Merlin's Music Box διέγραφε την έντυπη τροχιά του από το πατρικό του Μιχάλη και του Βασίλη στα Θυμαράκια, μ' εκείνον τον πρωτόγονο υπολογιστή, τον "γρου-γρου" εκτυπωτή, το σκανεράκι που χωρούσε στη χούφτα και το ρυζόχαρτο που συχνά σκιζόταν κι εμείς και γαμωσταυρίζαμε την γκαντεμιά μας (ήταν κι ακριβό το κωλόπραμα), ο Roky μας έκανε συχνά συντροφιά από το πικάπ που έπαιζε ασταμάτητα ενόσω προσπαθούσαμε άρον άρον να βγάλουμε "τεύχος", λες κι αν αργούσαμε θα κατέρρεε το χρηματιστήριο.

Tου John Sinclair

Ήρθα για πρώτη φορά σε ουσιαστική επαφή με τη μουσική και το θρύλο του Sun Ra το φθινόπωρο του 1964, όταν ο ντράμερ Roger Blank πέρασε από το Ντιτρόιτ με ένα jazz τρίο που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του. Τους φιλοξενήσαμε για μερικές μέρες στο αρχηγείο μας στο Καλλιτεχνικό εργαστήρι του Ντιτρόιτ και έμεινα άναυδος όταν σε κάποια φάση είδα τον Roger να ανοίγει τη βαλίτσα του και να βγάζει τα δυο ανεκτίμητα περιουσιακά του στοιχεία: δυο αλλόκοτα LP της εταιρείας El Saturn με φανταχτερά διαστημικά εξώφυλλα και τίτλους όπως Super-Sonic Jazz και Jazz in Silhouette.
Είχα διαβάσει για αυτόν τον πρωτοποριακό πιανίστα και bandleader από το Σικάγο στο περιοδικό Downbeat, αλλά η μουσική του ήταν ακόμα πολύ underground και πέρα από την άμεση τροχιά της μπάντας την είχαν ακούσει ελάχιστοι άνθρωποι. Εκείνη την εποχή το απόκρυφο άλμπουμ Jazz by Sun Ra στην εταιρεία Transition είχε εξαντληθεί και το μόνο διαθέσιμο ήταν το LP The Futuristic Sounds of Sun Ra (Savoy, 1961).

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

To φθινόπωρο του 1952, σε ένα πάρτι έξω από το Λος Άντζελες, η Odetta γκρέμισε τους τοίχους – ή τουλάχιστον έτσι λέει ο θρύλος. Ο Pete Seeger ήταν παρών, το ίδιο και ο Woody Guthrie, σαν μέλη μιας παρέας μουσικών που είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σπίτι στο Τοπάνγκα Κάνιον για να τραγουδήσουν folk τραγούδια, σε μια από τις εκδηλώσεις που έχουν μείνει γνωστές σαν «hootenanny». Καθώς τραγουδούσαν ο ένας μετά τον άλλον, ο Seeger πρόσεξε μια ψηλή και εύσωμη μαύρη κοπέλα με κοντά σγουρά μαλλιά –αντί για ίσια, όπως επέτασσε τότε η μόδα για τις Αφροαμερικανίδες–που καθόταν παράμερα παρατηρώντας τους άλλους με ένα ζεστό χαμόγελο. Έπειτα από πολλές παραινέσεις, συμφώνησε τελικά να τραγουδήσει και μόλις σηκώθηκε κρατώντας την κιθάρα της, ο χρόνος φάνηκε να σταματά.

φωτο: Birthday Kicks

Συνέντευξη: Αντώνης Ζήβας και Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες Birthday Kicks: Γιάννης Χατζηαντωνίου

Μεθαύριο και αντιμεθαύριο, την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Ιανουαρίου αντίστοιχα, οι Birthday Kicks από τη Λάρισα και οι Craang από τη Θεσσαλονίκη θα οργώσουν τη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus καλεσμένοι του Merlin’s Music Box, παρέα με άλλες τέσσερις εκλεκτές rock μπάντες: τους The Snails και τους Youth in Outer Space την πρώτη μέρα, και τους Fuel Eater και τους Golden Nugget τη δεύτερη.

 Ο Αντρέας Αλμπάνης (κιθάρα και φωνή στους Birthday Kicks) και ο Μάνος Τσελεπής (κιθάρα στους Craang και μπάσο στους Birthday Kicks) ανέλυσαν τις ερωτήσεις του Merlin’s, και τις κουβέντιασαν μεταξύ τους.  Κατηφορίζουν στην Αθήνα για να κάνουν σαματά έχοντας στις αποσκευές τους παλιό και νέο υλικό και δηλώνουν ότι η παρέα τους είναι έτοιμη να γκρεμίσει το μαγαζί. Υπάρχει κάποιος λόγος να μην τους πιστέψουμε;

Ξεδιάλεγμα: Γιάννης Καστανάρας

H Patti Smith ήταν, και είναι, σκέτη εμπειρία. Κυριάρχησε στα seventies σαν ένας rock and roll μεσσίας που έμοιαζε να υπάρχει μέσα από ένα κενό. Δίχως παρελθόν, δίχως μέλλον – «το μέλλον είναι εδώ», τραγουδούσε. Άκουγα διάφορες ιστορίες, για την κοπέλα με τα κορακάτα μαλλιά που σύχναζε έξω από στούντιο ηχογράφησης γράφοντας ποίηση. Αλλά δεν την ήξερα. Μπορούσα μόνο να αγκαλιάσω την οντότητα όπως τη φανταζόμουν. Ήμουν ευεπηρέαστος κι εκείνη εμφανίστηκε ξαφνικά, σαν εξωγήινη. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν σε ένα περιοδικό, το 1975. Ήταν δυο ποιήματα για τρεις επιθυμίες: rock and roll, σεξ και Νέα Υόρκη. Καμία λάμψη, νυκτόβιο βλέμμα, μαύρο δερμάτινο παντελόνι. Κοκαλιάρα και αυθάδης. Άκαμπτο παράστημα. Πόζαρε θαρρείς και ήταν το πιο κούλ αγόρι στην πόλη. Κι αυτό ήταν. Μέσα από τα ποιήματά της μπορούσα να φανταστώ τον κόσμο της. Ήθελα να τη γνωρίσω, να την πάω στον κινηματογράφο, αλλά ήταν τόσο δυσεύρετη και φανταστική. Μόνο στο μέλλον μπορούσα να ελπίζω. Kαι στο μέλλον θα είχα την ευκαιρία να βγω ραντεβού με την Patti Smith, ή, τουλάχιστον, να συναναστραφώ μαζί της. Και το μέλλον φαινόταν κοντά, σαν να συνέβαινε ήδη – και τελικά συνέβη. Είναι εδώ...
Thurston Moore (Sonic Youth)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Σε κάτι λιγότερο από 25 λεπτά και στην πρώτη τους προσπάθεια, οι Radio Sect «αναμασούν» εξόχως το post punk των eighties και καμαρώνουν γι’ αυτό φιλτράροντας όλη εκείνη τη σκηνή που τελευταία φαίνεται να ανακάμπτει και να τραβά προς νέες δόξες. Οι Radio Sect, όπως άλλωστε ομολογούν και οι ίδιοι, αντλούν επιρροές από τους Γερμανούς Abwärts, τους Bauhaus και τους... Glaxo Babies. Όλους αυτούς, λοιπόν, συν κάμποσους άλλους, τους βάζουν στον αποχυμωτή για να δημιουργήσουν ένα κοκτέιλ σκοτεινού χρώματος, με όλα εκείνα τα ρυθμικά συστατικά που σε κάνουν θέλοντας και μη να κουνιέσαι σπασμωδικά. Όσο για τη φωνή, είναι ιδιαιτέρως πειστική, έχοντας την απαιτούμενη δυσοίωνη χροιά, θαρρείς και είναι έτοιμη (και πρόθυμη) να συναντήσει το «κακό».

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Tracy Franklin Pew γεννήθηκε  στις 19 Νοεμβρίου 1957 στη Μελβούρνη και υπήρξε μπασίστας των Βoys Next Door, της μπάντας που είχε σχηματίσει παίζοντας μπάσο με τρεις φίλους του από το σχολείο, τον Nick Cave, τον Mick Harvey και τον Phil Calvert και με την οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ Door Door για την αυστραλέζικη εταιρεία Mushroom τον Απρίλιο του 1979 και το ΕP Hee Haw για την Missing Links, έχοντας προσθέσει στη σύνθεση τον κιθαρίστα Rowland S. Howard. Την επόμενη χρονιά το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Birthday Party και τον Φεβρουάριο του 1980 τα μέλη του μετακόμισαν στο Λονδίνο αναζητώντας καλύτερη τύχη χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς οι Birthday Party επέστρεψαν στη Μελβούρνη και την άνοιξη του 1981 κυκλοφόρησαν το ιστορικό πλέον ντεμπούτο άλμπουμ τους Prayers On Fire, για να ακολουθήσουν μερικά ΕΡ και ένα δεύτερο άλμπουμ με τίτλο Junkyard. 

Σταχυολογεί και γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Αμερικανός τραγουδιστής Ronnie James Dio θεωρείται σαν ένας από τους σημαντικότερους και πιο ψυχωμένους ερμηνευτές του heavy metal. Διετέλεσε μέλος των Elf, των Rainbow του Richie Blackmore, των Black Sabbath, και των Dio, του δικού του συγκροτήματος. Λίγο πριν τον θάνατό του το 2010 συμμετείχε σαν τραγουδιστής στους Ηeaven & Hell μαζί με μέλη των Sabbath.

Κείμενο: Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QοQ photos)

Μολονότι θεωρώ ότι έχω παρακολουθήσει την εξέλιξη του πρώτου (στην ουσία) ολοκληρωμένου άλμπουμ των Rosewood σχεδόν από τις πρώτες νότες, οφείλω να ομολογήσω ότι το τελικό αποτέλεσμα με εξέπληξε και εξακολουθεί να με εκπλήσσει σε κάθε νέο άκουσμα. Η παραγωγή του Soul Blossom είναι τέτοιου επιπέδου, που κυριολεκτικά κάνει τα ηχεία να «μιλούν». Έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικό πετράδι, η λάμψη του οποίου είναι εκτυφλωτική, τόσο εκτυφλωτική που η όποια περιγραφή μοιάζει περιττή.

Στο σημείο αυτό, οι Rusty Bonez μας κλείνουν το μάτι. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους φέρει τον τίτλο Wrath και, πράγματι, το αθηναϊκό κουαρτέτο (τέσσερις αγριόφατσες που μόνο... καλό μπορεί να προμηνύουν) ακούγεται οργισμένο προφανώς επειδή τα βιώματά του είναι πέρα για πέρα σημερινά. Το Wrath είναι μια ηλεκτρική εκκένωση όπου το vintage heavy rock μπλέκει με το grunge και το speed rock  για να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα που εφορμά ακάθεκτο κάνοντας τα ηχεία να υποφέρουν. Υπάρχει μπόλικη ενέργεια και μπόλικη συνθετική ποικιλία, θαρρείς και οι Bonez χρειάστηκε να αποδομήσουν διάφορες ακουστικές εμπειρίες μέχρι να καταλήξουν στον προσωπικό τους ήχο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Οι Sadhus λοιπόν… Οι Sadhus είναι Πειραιώτες, είναι sludgers, είναι stoners, είναι doom, είναι rockers, είναι όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Είναι απειλητικοί, είναι τρομακτικοί, είναι αποκαλυπτικοί, είναι αμάσητοι του στυλ «εμείς μπρίκια δεν κολλάμε», είναι ένα κολάζ από αισθητικο-αντιαισθητικές παραφορές – στ’ αρχίδια μας η μελωδία κι όποιος γουστάρει. Κι εγώ γουστάρω πολύ, γιατί αγαπώ τους Sleep, αγαπώ τους Monolord, αγαπώ τους Om, γενικά αγαπώ τις δανειοδοτικές αναλήψεις από τις τράπεζες ήχου των Sabbath που, αντί να επιστρέφονται, επενδύονται σαν ένα νέο κεφάλαιο για να ρημάξουν αυτιά. Και ο τόκος της απόδοσης είναι μεγάλος.

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Κανείς δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα από τον μέγα και τρανό Steve Albini όταν δήλωνε ότι, «Μπράβο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι οι Sleaford Mods είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Οι υπόλοιποι, απλώς κάνετε λάθος». Σύμφωνα δε με τους φαν τους, οι Mods είναι η μόνη μπάντα που έχει να πει κάτι σήμερα. Μήπως αυτό σας θυμίζει σχετικό σχόλιο για ένα άλλο συγκρότημα πριν από πολλά πολλά χρόνια; Χμ. Μάλλον…

Η σύμπραξη των Social Waste με τους Αντίποινα (δυο σχήματα με εικοσαετή παρουσία) είναι όαση στην ξεραΐλα του σύγχρονου πολιτικού στίχου. Το Hip Hop της Μεσογείου βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο, και το στρίβει με δύναμη προκαλώντας πόνο αλλά και ελπίδα. Οι στίχοι που «έχουν αμολήσει και αλητεύουν» είναι αφηγήσεις, ιστορίες, μύθοι, που στοχεύουν κατευθείαν σε εγκεφαλικά κέντρα που σήμερα κοιμούνται μακάρια τον βαθύ ύπνο της αδιαφορίας και της κενότητας. Τα συναισθήματα που προκαλούν είναι άμεσα, είναι η έκφραση του νέου προλεταριάτου των μεγαλουπόλεων και η οργή του που σιγοβράζει, είναι οι πρόσφυγες, οι μετανάστες και οι σκλάβοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αλλά παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, είναι οι σύντροφοι της αλληλεγγύης και της προσφοράς, είναι οι αντάρτες του παρελθόντος, του παρόντος, του αύριο. Είναι οι αγωνιστές της BIOME, είναι ο Τσε, o Παύλος και η Κόκκινη Ρόζα, είναι οι δικοί μας και οι ξένοι ρεμπέτες, είναι η οργή που κρύβουμε όλοι μέσα μας ενάντια στο φασισμό, είναι οι Τούρκοι αγωνιστές, η Αραβική Άνοιξη και η Μέση Ανατολή που φλέγεται, είναι η Κρήτη που αντιστέκεται και Ευρώπη που αργοπεθαίνει κάτω από το δυσβάσταχτο βάρος ενός ανώνυμου καπιταλισμού, είναι η Επανάσταση. Είναι όλοι εμείς...

της Kim Gordon*

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Όταν βγήκαμε στη σκηνή για την τελευταία μας συναυλία, η βραδιά αφορούσε μόνο τα αγόρια. Εμφανισιακά, λίγο πολύ όλα έμοιαζαν πάνω κάτω όπως έμοιαζαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το μέσα τους, ωστόσο, ήταν διαφορετική ιστορία.
Ο Θέρστον χτύπησε δυο φορές στον ώμο τον Μαρκ Ίμπολντ, τον μπασίστα μας, και διέσχισε με δρασκελιές τη σκηνή έχοντας πίσω του τον Λι Ρανάλντο, τον κιθαρίστα μας, με τον Στιβ Σέλεϊ, τον ντράμερ μας, να τους ακολουθεί. Η χειρονομία του Θέρστον μου φάνηκε πολύ ψεύτικη, παιδιάστικη, σαν μια ψευδαίσθηση. Ο Θέρστον έχει πολλούς γνωστούς αλλά ποτέ δεν είχε κουβεντιάσει κάτι προσωπικό με τους ελάχιστους άνδρες φίλους του ούτε ήταν από τους τύπους που χτυπούν τον άλλο στον ώμο φιλικά. Με τη χειρονομία αυτή ήταν σαν να φώναζε, Επέστρεψα. Είμαι ελεύθερος. Είμαι σόλο.

Μεταξύ των πρώτων από τις πολλές μπάντες που βγήκαν από το Σιάτλ την εποχή του grunge, oι Tad ήταν αξιοσημείωτο για το γεγονός ότι η μουσική του είχε έναν metal προσανατολισμό στον σκληρό ήχο της δεκαετίας του 1970, αντί για το πανκ και το γκαράζ που είχαν επηρεάσει τα περισσότερα άλλα συγκροτήματα του είδους. Αν και η εμπορική τους επιτυχία ήταν περιορισμένη, η μουσική τους εξακολουθεί να χαίρει μεγάλης εκτίμησης μεταξύ των φαν του grunge.

OI DISMISSERS ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ANFO ΣΤΟ ILION plus ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017 ΣΕ ΜΙΑ PUNK ROCK ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ MERLIN'S MUSIC BOX ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ plus. (Για περισσότερες πληροφορίες... ΕΔΩ)

Οι Dismissers ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2012, αρχικά σαν κουαρτέτο με τον Νίκο Τσουλούφη στη φωνή και στην κιθάρα. Άρχισαν να γράφουν κομμάτια και το 2015 προστέθηκε στην παρέα τους ο κιθαρίστας και παλιός συνεργάτης των Outsiders, των Dustbowl και των Duo Jet Band Ίωνας Νικολάου, οπότε ο Νίκος ανέλαβε αποκλειστικά το ρόλο του τραγουδιστή. Η πρώτη μπάντα του Νίκου ήταν οι Αδιέξοδο για να ακολουθήσει η θητεία του στους Deus X Machina και, στη συνέχεια, στους Bad Luck Souls, ενώ παράλληλα με τους Dismissers παίζει μπάσο στους ANFO. Ο κιθαρίστας Δημήτρης Βάσσης έπαιζε σε διάφορες punk μπάντες όπως οι Shackle Me Not, οι Healthy Drain, και οι 3 Chord Sinners, ο μπασίστας Γιώργος Καρβουνίδης υπήρξε μέλος των Red Out, των Άρνηση Eκτέλεσης Kαθήκοντος, και των Bad Luck Souls και ο ντράμερ Νίκος Βάσσης επίσης προέρχεται από τους punks Shackle Me Not, και τους 3 Chord Sinners, έχοντας συμμετάσχει σε σχήματα που πειραματίστηκαν με το funk και τη reggae όπως οι Paranga Sound System.

Ο Νίκος μίλησε στον Αντώνη Ζήβα και στον Γιάννη Καστανάρα και ιδού το αποτέλεσμα…

φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Από τη Σκωτία και, πιο συγκεκριμένα, από το Εδιμβούργο, οι Incredible String Band, στην ουσία ο Mike Heron και ο Robin Williamson, άρχισαν να παίζουν σαν ντουέτο το 1966 και προσέδωσαν μια αύρα εξωτικού μυστικισμού που είχε βαθιές ρίζες στη βρετανική φολκ παράδοση, μόνο που εκείνοι φρόντισαν να το συνδυάσουν με μια ορχηστρική ποικιλία, η οποία ακόμη και σήμερα θα έκανε τους λάτρεις της παγκόσμιας μουσικής να σπεύσουν και να μελετήσουν την εγκυκλοπαίδεια των μουσικών οργάνων. Ιδρυτικό μέλος υπήρξε επίσης ο Clive Palmer που εγκατέλειψε το συγκρότημα μετά το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ και ένα ταξίδι στην Ινδία.

Σιτάρ; Καλά… Ευκολάκι, αυτό. Οι Heron και Williamson έπαιζαν επίσης γκίμπρι, σάρανγκ, κινεζικό μπάντζο, ούτι, καζού, μαντολίνο, κλαβεσίνο, μπάσο, ιρλανδική άρπα, φλογέρες, «σκάφη», φλάουτο, βιολί και βιμπράφωνο, για να μην αναφέρουμε τα διάφορα κρουστά. Ή, τι πιο φυσικό, κιθάρες και πιάνο.