Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το Εξαρχείων Αλφαβητάριο (1840 -1875) (Εκδόσεις των Συναδέλφων) είναι ένα έργο που μέσα από τη γλαφυρότητα της γραφής του περιέχει όλη τη μικρή-μεγάλη ιστορία της περιοχής και κατ’ επέκταση της μετέπειτα μητρόπολης του αθηναϊκού υδροκέφαλου κράτους, όπως έχει αποτυπωθεί τη στιγμή του εκάστοτε εκάστοτε συμβάντος. Ένα πραγματικά σπουδαίο ιστορικό αλφαβητάριο...

Ντάλα καλοκαίρι του 1991 και συγκεκριμένα στις 9 Ιουλίου, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, πραγματοποιήθηκε μια double bill συναυλία στην οποία εμφανίστηκαν οι Jethro Tull και ο Carlos Santana με την μπάντα του. Η συναυλία αυτή ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο του φεστιβάλ που είχε διοργανώσει η Half Note Productions σε συνεργασία με τη καπνοβιομηχανία Benson & Hedges Από εκείνη τη βραδιά κυκλοφορούσε σε διάφορα ανταλλακτήρια ηχογραφήσεων, το ηχητικό μέρος των Santana όπως το κατέγραψε η κονσόλα. Κάποια στιγμή το βρήκαμε στο διαδίκτυο και επειδή μέχρι σήμερα δεν έχει ανέβει στο YouTube, φροντίσαμε να το κάνουμε εμείς.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

“Το πάθος για τη λευτεριά, είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”. πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα και διαχρονικά αναρχικά ελληνικά συνθήματα. Λίγοι γνωρίζουν όμως την ιστορία του, ποιος το έβγαλε πότε βγήκε και σε ποιες συνθήκες. Έκλεισαν 15 χρόνια από τότε που ο σύντροφος Γιάννης Μπουκετσίδης έφυγε από τη ζωή νέος, σε ηλικία 48 ετών, προδομένος από τη καρδιά του. Ο Γιάννης ήταν ένας από αυτούς τους συντρόφους που μέσα του κυριαρχούσε η συνεχής και απαράμιλλη αποφασιστικότητα αγώνα και αλληλεγγύης.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photography)

Την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου, παραμονή του ερωτιάρη αγίου, οι Θραξ Πανκc ξεσήκωσαν το κοινό στο κατάμεστο Κύτταρο σε μια sold-out εμφάνιση αποδεικνύοντας ότι είναι κάτι παραπάνω από έτοιμοι για μεγαλύτερα πράγματα.

Για δύο συνεχόμενες μέρες οι Nightstalker γέμισαν το Gagarin 205, παρουσιάζοντας το νέο τους άλμπουμ με τίτλο Great Hallucinations. Εμείς βρεθήκαμε εκεί τη 2η βραδιά (18/1/20) που άνοιξαν οι Coyote's Arrow. 

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

So don't you bother calling / There ain't nobody home / Sometimes we've got to stand together…  («The King of Hell» - The Nightwatchman) 

Αυτό πραγματεύεται το πρώτο κείμενο με τίτλο «Της Κολάσεως» του ομότιτλου βιβλίου του Νόρμαν Σπίναρντ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες σε μετάφραση Σπύρου Κουρούκλη. Ο Διάβολος είναι εγκλωβισμένος στον ρόλο που του έχει προσδώσει ο ίδιος ο «Τέλειος Άρχοντας Όλης της Πλάσης» και ο «φέρων το φως» δεν μπορεί να εκφράσει την ελεύθερη βούληση του – γι’ αυτό και εξεγείρεται. Και μπορεί αυτός ο ρόλος να επιτρέπει στον διάβολο να διευθύνει απρόσκοπτα την κόλαση, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

To κίνημα των καταλήψεων στο Δυτικό Βερολίνο το 1980-1981 παρέσυρε στο χορό και άλλες γερμανικές πόλεις. Στο Αμβούργο, τα άδεια κτίρια της Χάφενστρασε στη συνοικία Σανκτ Πάουλι, έδρα της ομώνυμης ριζοσπαστικής ποδοσφαιρικής ομάδας και πυρήνας εναλλακτικών δραστηριοτήτων κυρίως από το κίνημα των Αυτόνομων, αρχίζουν να καταλαμβάνονται από το φθινόπωρο του 1981 χωρίς πολλές φανφάρες εξαιτίας μιας απόφασης της συγκλήτου της πόλης σύμφωνα με την οποία κανένα σπίτι της πόλης δεν μπορούσε να καταληφθεί για περισσότερο από... 24 ώρες.

Διανύοντας αισίως και δημιουργικά την όγδοη δεκαετία της ζωής του, ζωή να ‘χει, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Μήτσος, ο Πουλίκας, ο θείος Νώντας, τα έχει πει (σχεδόν) όλα σε συνεντεύξεις και δηλώσεις. Όλοι ξέρουμε ποιος είναι και τον αγαπάμε όπως και για αυτό που είναι, όπως υπάρχουν κάποιοι που τον μισούν για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Την Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2020 ο Nick Oliveri βρέθηκε για μια φορά ακόμα στο An Club. Αυτή τη φορά με το προσωπικό του σχήμα του Mondo Generator. Τη βραδιά άνοιξαν οι πολύ καλοί Supersoul κι εμεις βρεθήκαμε εκεί για να την αποθανατίσουμε. Enjoy

«Μας έχεις ακουστά, έχεις δει τους δίσκους μας, τα t-shirt μας και τα αυτοκόλλητά μας. Μπορεί να είμαστε η αγαπημένη μπάντα κάποιου γνωστού σου αλλά για σένα μπορεί να παραμένουμε ακόμα μυστήριο. Λοιπόν, φίλε μου, βρίσκεσαι στο σωστό μέρος για να γνωρίσεις τους Supersuckers, το μεγαλύτερo rock and roll συγκρότημα στον κόσμο» (Eddie Spaghetti – φωνητικά και μπάσο)

Κάποτε ο Lemmy είχε δηλώσει ότι αν δεν σου αρέσουν οι Supersuckers τότε δεν σου αρέσει το rock and roll. Και κατά πώς φαίνεται είχε δίκιο, επειδή η μπάντα που σχημάτισε ο πολύς Eddie Spaghetti στο Τούσον της Αριζόνα στα τέλη του 1988 σαν Black Supersuckers πριν μετακομίσει στο Σιάτλ, συνεχίζει εδώ και περισσότερο από τριάντα χρόνια να διαδίδει το Ευαγγέλιο του rock and roll προκαλώντας αλλεπάλληλες ηλεκτρικές εκκενώσεις σε ενθουσιώδη ακροατήρια ανά τον κόσμο. Σύμφωνα δε με τον κύριο Spaghetti που ταλαιπωρεί το μπάσο και τη φωνή του ισορροπώντας ανάμεσα στην τρέλα και το μεγαλείο, στο street/punk rock των Supersuckers και σε προσωπικές αμαρτωλές country περιπέτειες, η μπάντα του είναι το μεγαλύτερο rock and roll συγκρότημα στον κόσμο – τελεία και παύλα. Και σ’ όποιον αρέσει…

To 2002 o κημπορντίστας Ray Manzarek και ο κιθαρίστας Robby Krieger μέλη και οι δύο των θρυλικών The Doors ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μία προσπάθεια να ξαναζωντανέψουν τη μπάντα. Για αντικαταστάτη του Morrison διάλεξαν τον Ian Astbury (τραγουδιστή των Cult) κάτι που τους έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με τον ντράμερ John Densmore που όχι μόνο αρνήθηκε να συμμετάσχει, αλλά τους απαγόρευσε και τη χρήση του ονόματος The Doors. Οι Manzarek & Krieger άλλοτε χρησιμοποιώντας το όνομα Manzarek-Krieger, άλλοτε το Riders on the Storm και άλλοτε το The Doors of the 21st Century άρχισαν να περιοδεύουν παίζοντας αποκλειστικά κομμάτια των Doors. Με το όνομα The Doors of the 21st Century, έκαναν στις 22 Ιουλίου 2004 μία στάση στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Θέατρο του Λυκαβηττού. Φόρος τιμής ή κακέκτυπο: Ακούστε και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Γράφει ο Μιχάλης Δημητρίου

Πριν από ένα μήνα περίπου, συγκεκριμένα στις 8 Ιανουαρίου 2020, ήρθε στην επιφάνεια το πρώτο official video από το επερχόμενο ηχητικό άλμπουμ-μανιφέστο Φαινομενολογία της Γκιλοτίνας από το δίδυμο Τάσος Σαγρής & Whodoes. Το «Επεισόδιο 1» μέσα από τον δίσκο τους ονομάζεται «Βρες έναν τρόπο να συναντηθούμε» και δεν υπονοεί μόνο τον ενδεχόμενο και τον αναγκαίο τελικά συντονισμό μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας, της δικής μας κοινωνίας, πέρα από την παρακμή της, αλλά και επιβάλλει στον ακροατή-θεατή να ξαναδεί για νιοστή φορά κάποια από αυτά που οδήγησαν την δυστοπία στο να γίνει καθημερινότητα. Υπάρχει ελπίδα να βγούμε ζωντανοί μέσα από όλο αυτό;

Στα πλαίσια της περιοδείας για την προώθηση του άλμπουμ Killing the Dragon, ο Ronnie James Dio και η παρέα του εμφανίστηκαν στις 30 Ιουνίου 2003 στο Ark Festival. Για μια φορά ακόμα, εξασφαλίσαμε το ηχητικό της συναυλίας και σας το παρουσιάζουμε. Πολλές ευχαριστίες στον Johnny the Tiger, το αρχείο του οποίου σας (αλλά και μας) επιφυλάσσει πολλές ακόμα εκπλήξεις.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

φωτο: Decembered

[The Membranes Live @ Temple – guests: Spinners, 6 Φεβρουαρίου 2020] 

Έφτασα στο Temple ακριβώς στις πέντε το απόγευμα, όπως ήταν συμφωνημένο. Η περιοχή ήταν άδεια από κόσμο και επειδή είχε κρύο έσπρωξα την πόρτα του μαγαζιού με την ελπίδα να χωθώ κάπου ζεστά. Προς μεγάλη μου έκπληξη το κλαμπ ήταν ανοιχτό και μπήκα ελεύθερα. Δύο ηχολήπτες ήταν πάνω στην σκηνή, κουβεντιάζοντας και προετοιμάζοντας την συναυλία, τα φώτα και τον ήχο. Κάθισα σε ένα κάθισμα δίπλα σε ένα μισογεμάτο μπουκάλι ουίσκι που είχε ξεμείνει από την προηγούμενη νύχτα, μακριά από τους δύο ηχολήπτες και μιας και δεν υπήρχε κανένας άλλος τριγύρω, έριξα μια ματιά στο άδειο μαγαζί.

Γράφει ο Παναγιώτης Ξηρουχάκης

Είναι η χρονιά του 1991 και η Γιουγκοσλαβία φλέγεται. Το πολυεθνικό κομμουνιστικό κράτος που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διαλύεται. Οι περισσότερες δημοκρατίες του (με πρώτη τη Σλοβενία) κήρυξαν ανεξαρτησία από τη Γιουγκοσλαβία. Αρχικά, ο Γιουγκοσλαβικός Λαϊκός Στρατός (JNA), προσπάθησε να διατηρήσει την ενότητα ολόκληρης της χώρας αλλά απέτυχε. Επίσης από τον JNA αποχώρησαν οι Σλοβένοι, οι Κροάτες, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου, οι Βόσνιοι και οι Βόρειοι Μακεδόνες. Ό,τι απέμεινε, δηλαδή ο σερβικός στρατός, προσπάθησε στη συνέχεια να αποσπάσει από την Κροατία και τη Βοσνία εδάφη στα οποία κατοικούσαν πληθυσμοί σέρβικης καταγωγής. Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν στο Κόσοβο αλλά και στη Μακεδονία. Το παγκόσμιο σοκ από την πρωτοφανή γενικευμένη σφαγή στο κέντρο της «πολιτισμένης» Ευρώπης ήταν τεράστιο. Η σύγκρουση έληξε τελικά το 2001 με 140.000 νεκρούς.

Στην πραγματικότητα ο ηθοποιός είναι ένα μαγικό πρόσωπο που όλοι θα θέλαμε να του μοιάζουμε αλλά δεν έχουμε το κουράγιο, επειδή μας λείπει ο ψυχαναγκασμός. Ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη, μια όμορφη τέχνη. Είναι μια τρέλα που μας ξεπερνάει όλους. Είμαστε ερωτευμένοι μαζί του. Το χρήμα δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο. Μπορεί να δουλεύουμε τριάντα έξι ή σαράντα οκτώ ώρες ασταμάτητα και στο τέλος να νιώθουμε εκστασιασμένοι. Νομίζω ότι ο κινηματογράφος είναι μαγεία! Με τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας, πραγματικά προσπαθούμε να αλλάξουμε τη ζωή των ανθρώπων!

Καταφέραμε να βρούμε άλλο ένα ηχητικό ντοκουμέντο από μία συναυλία που έγινε το καλοκαίρι του 1992. Αυτή του Frank Sinatra ατο Ολυμπιακό Στάδιο. Καλός κόσμος, ο πρωθυπουργός με τη συμβία του, υπουργοί, πολιτευτές, καλλιτέχνες, κύριοι και κυρίες του καλού κόσμου κάθησαν μπροστά στη σκηνή (σε πλαστικές καρέκλες) για να παρακολουθήσουν μία φιλανθρωπική εκδήλωση (σιγά μη πλήρωσαν εισιτήριο) που τα έσοδα θα πήγαιναν στην Ελληνική Εταιρεία Μεταμοσχεύσεων και που χορηγός ήταν η αλήστου μνήμης ασφαλιστική ΑΣΠΙΣ-ΠΡΟΝΟΙΑ. Από μουσική άποψη, η φωνή μπορεί να προδίδει την ηλικία του 77χρονου τότε Frank, η μαεστρία του όμως καταφέρνει και το ξεπερνάει. Το ηχητικό αυτό, κυκλοφόρησε κάποια στιγμή σε ημιεπίσημο CD.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος, QoQ Photography

Ξεκινάμε από τον ιντριγκαδόρικο τίτλο του δίσκου (και του εναρκτήριου κομματιού του) αυτής της δεύτερης, «δύσκολης» ηχογραφικής εμφάνισης ενός αθηναϊκού συγκροτήματος που στην εκπνοή του 2017 μας φιλοδώρησε με το Captain Death, ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Live Τo Τell Τhe Τale, να τη βγάλεις καθαρή, δηλαδή, από του χάρου τα δόντια και να ’χεις τρελή λαχτάρα να διηγηθείς όσα βίωσες, να διαδώσεις την ιστορία σου, να τη μάθουν κι άλλοι – με τον τρόπο που μπορείς να την πεις. Οκ, μπορεί να είναι μια φιλολογική εμμονή δικιά μου και τα πράγματα να είναι ακόμα πολύ πιο απλά και να πετάνε στο καλάθι των αχρήστων την εν λόγω προσωπική σημειολογία. Αλλά, μετά από έναν πρώτο δίσκο με τέτοιο τίτλο, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος.

γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Συμπληρώνονται 175 χρόνια από την γέννηση και 99 χρόνια από τον θάνατο του πρωτεργάτη του αναρχικού κομμουνισμού (αναρχοκομμουνισμού) Πέτρου Κροπότκιν. Σχεδόν όλους όσους και να ρωτήσεις στο ευρύτερο αναρχικό, αναρχικό, αντιεξουσιαστικό αλλά και αριστερό χώρο, όλοι τον γνωρίζουν ή μάλλον καλύτερα θεωρούν ότι τον γνωρίζουν ως τον «Αναρχικό Πρίγκιπα της συνεργασίας» ή ως έναν «ευγενή θεωρητικό Αναρχικό, υπέρμαχο της μη βίας». Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να αναπτύξω άγνωστες πηγές του έργου και των θέσεων του Ρώσου Αναρχικού με έμφαση στη συμβολή του στην ταξική πάλη.

Τα έχουμε ξαναπεί για του Stonus από τη Λευκωσία, που πριν λίγους μήνες η μεσογειακή αύρα τους έφερε μέχρι το κορινθιακό στούντιο Wreck It Sound όπου ηχογράφησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους. Το Aphasia θα κυκλοφορήσει στις 6 Μαρτίου και το πρώτο κομμάτι μέσα από αυτό είναι το «Mania», δίνοντας σε γενικές γραμμές μια συνοπτική ηχητική εικόνα για την κατεύθυνση της μπάντας.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Σε κάτι λιγότερο από 25 λεπτά και στην πρώτη τους προσπάθεια, οι Radio Sect «αναμασούν» εξόχως το post punk των eighties και καμαρώνουν γι’ αυτό φιλτράροντας όλη εκείνη τη σκηνή που τελευταία φαίνεται να ανακάμπτει και να τραβά προς νέες δόξες. Οι Radio Sect, όπως άλλωστε ομολογούν και οι ίδιοι, αντλούν επιρροές από τους Γερμανούς Abwärts, τους Bauhaus και τους... Glaxo Babies. Όλους αυτούς, λοιπόν, συν κάμποσους άλλους, τους βάζουν στον αποχυμωτή για να δημιουργήσουν ένα κοκτέιλ σκοτεινού χρώματος, με όλα εκείνα τα ρυθμικά συστατικά που σε κάνουν θέλοντας και μη να κουνιέσαι σπασμωδικά. Όσο για τη φωνή, είναι ιδιαιτέρως πειστική, έχοντας την απαιτούμενη δυσοίωνη χροιά, θαρρείς και είναι έτοιμη (και πρόθυμη) να συναντήσει το «κακό».

 Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

(φωτό: Κυριακος Μπανος)

«Ακούστε ποιες μουσικές, ποιους καλλιτέχνες ή ποια βιβλία γουστάρουν οι διάφορες φυλές στη χώρα μας, οι χρυσαυγίτες, οι δεξιοί, οι αριστεροί, οι κνίτες, οι αναρχικοί, οι βολεμένοι μεσοαστοί, οι εθισμένοι τηλεθεατές ή οι ανήσυχοι πιτσιρικάδες των δυτικών προαστίων και βγάλτε το πόρισμα μόνη σας». (Απόσπασμα από συνέντευξη του Γιάννη Αγγελάκα στην Εφημερίδα των Συντακτών με αφορμή το βιβλίο του Ο Μεγάλος Μαθητής και ο Μικρός Δάσκαλος, που δημοσιεύτηκε στις 24/11/2019)

Καλοκαίρι του 2008 και στα πλαίσια του Fly Beeyond Festival που πραγματοποιήθηκε στο γήπεδο Καραϊσκάκη, είχαμε την ευκαιρία να δούμε ένα από τα επιδραστικότερα και σίγουρα το πιο γνωστό και πιο πετυχημένο punk συγκρότημα που γέννησε η Γηραιά Αλβιώνα. Τους SEX PISTOLS. Οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες. Άλλοι θεώρησαν ότι ήταν μια αρπαχτή. Άλλοι ότι ήταν μια συναυλία από ένα συγκρότημα που δεν βρισκόταν πιά στη νιότη του. Άλλοι ότι ήταν ένα καταπληκτικό punk live. Σίγουρα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμηθήκαμε τα νιάτα μας. 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τον είδα για πρώτη φορά με τις Μουσικές Ταξιαρχίες στο υπόγειο του Αχ Μαρία, εκεί στη Σολωμού, απέναντι από το σημερινό An Club, το 1981, λίγο μετά την επεισοδιακή συναυλία των Μουσικών Ταξιαρχιών στην Καρδίτσα τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς που είχε καταλήξει στη σύλληψη του Τζιμάκου και άλλων μελών της μπάντας για… βλασφημία των θείων. Δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα δίσκο, μόνο την περιβόητη κασέτα που δεν είχα ακούσει ακόμα. Κοινώς, δεν γνώριζα απολύτως τίποτα για το συγκρότημα, αλλά τα δημοσιεύματα στον τύπο για το... Καρδι(τσι)ακό Επεισόδιο ήταν αρκετά για να με παρακινήσουν. Εξάλλου, οι προσβολές των θείων ανέκαθεν ήταν κάτι που με γοήτευε...

Οι The Mighty N είναι μία τετραμελής alternative rock μπάντα από την Αθήνα που δημιουργήθηκε το 2012 από τη Νατάσα Τσίρου και αγαπά τα 90's αλλά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά. Οι ίδιοι έχουν βαφτίσει τον ήχο τους prAggressive κι αυτό πολύ συνειδητά. Έχουν συμμετάσχει σε φεστιβάλ όπως Lelekios Fiesta, Circulo Co-Operativa Festival, Fougaro Rock Festival, ηfest και έχουν συχνή παρουσία σε σκηνές όπως τα Six dogs, An Club, Κύτταρο, Temple. Έχουν μοιραστεί τη σκηνή με μπάντες όπως οι Planet of Zeus, Whereswilder, Παύλος Παυλίδης & the B side movies, Nochnoy Dozor, Need, Fool in the Box, Vodka Juniors, Big Nose Attack, Breath After Coma, Pissed off Kid, Maplerun, The Cave Children, Baby Guru κι άλλες.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το Ουδέν Νεώτερον Από το Δυτικό Μέτωπο θεωρείται ένα από τα πιο συγκλονιστικά αντιπολεμικά αριστουργήματα που προβλήθηκαν ποτέ στην κινηματογραφική οθόνη, δίπλα πλάι στη Μεγάλη Χίμαιρα του Ζαν Ρενουάρ και το Σταυροί στο Μέτωπο του Στάνλεϊ Κιούμπρικ...

Συνήθως οι νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου επικρίνονται επειδή δεν προέβλεψαν εγκαίρως την απειλή της ναζιστικής Γερμανίας ώστε να την πατάξουν ενώ ακόμα βρισκόταν στα σπάργανα, πριν το φίδι ξετρυπώσει από το αβγό, και αυτή η «αμέλεια» έχει αναλυθεί εκτενώς από τους ιστορικούς τα μεταπολεμικά χρόνια. Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι ο Μεγάλος Πόλεμος υπήρξε τόσο ολέθριος και θανάσιμος, έχοντας στην ουσία εξοντώσει εντελώς άσκοπα μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που κανείς ηγέτης δεν θα ήταν τόσο τρελός ώστε να τον επαναλάβει. Δυστυχώς, όλοι λογάριαζαν χωρίς τον αποτυχημένο ζωγράφο Αδόλφο Χίτλερ και την κλίκα των διεστραμμένων δολοφόνων του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος.

Λίγο πριν ξεκινήσουν την περιοδεία τους που θα καλύψει την Πάτρα (9/2), τα Ιωάννινα (15/2), την Αθήνα (21/2), τον Βόλο (6/3), την Καστοριά (12/3), τη Θεσσαλονίκη (13/3) και τη Λάρισα (14/3), οι Αθηναίοι Fundracar μας φιλοδωρούν με ένα νέο κομμάτι γεμάτο ωμή rock ενέργεια και στίχους-φωτιά (όπως πάντα) που έχει τίτλο "Είμαστε Ακατάλληλοι" και ηχογραφήθηκε με τη συμμετοχή των Zorro και Buzz στο Electricity Sound Studio από τον Δημήτρη Σταϊκόπουλο σε παραγωγή των μελών της μπάντας Μάριου Νταβέλη και Αλέξανδρου Χαριτάκη.

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

 Ο Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα, γνωστότερος ως Φρανκ Σινάτρα, γεννήθηκε στο Χόμποκεν του Νιού Τζέρσι στις 12 Δεκεμβρίου 1915. Από νωρίς έδειξε την προτίμηση του στο μπελκάντο και στην εφηβεία του αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι, επηρεασμένος από τον μεγάλο Μπιγκ Κρόσμπι. Η καριέρα του ξεκίνησε δειλά το 1939 ως μέλος της ορχήστρας του Χάρι Τζέιμς, ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τον Τόμι Ντόρσεϊ. Το 1942 αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα και πολύ γρήγορα έγινε το ίνδαλμα των νεαρών Αμερικανών. Το 1944 άρχισε να ηχογραφεί με μεγάλη συχνότητα για την εταιρεία Columbia, ενώ παράλληλα έκανε και το ντεμπούτο στον κινηματογράφο.

Στις 13 Ιουνίου 2007 οι Motorhead ανέβηκαν στο λόφο του Λυκαβηττού για την τελευταία από τις πολλές συναυλίες  που έδωσαν στην Ελλάδα. Αρχικά η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό αλλά μεταφέρθηκε. Στο Merlin's Music Box καταφέραμε να βρούμε το ηχητικό της συναυλίας και το μοιραζόμαστε μαζί σας.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η αλήθεια είναι πως μεγάλωσα παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια με τους φίλους μου. Για πολλά χρόνια τα παιχνίδια αυτά αποτελούσαν τον βασικό λόγο για να βρεθούμε κάποιο βράδυ στο σπίτι κάποιου, τόσοι όσοι χωρούσαμε στο τραπέζι. Όσες ήταν οι καρέκλες. Μετά τα ζευγάρια παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και οι προτεραιότητες άλλαξαν.

Νομίζω πάντως ότι εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε όλοι, αυτές οι μέρες επιστρέφουν και για να είμαι ειλικρινής στο σπίτι έχω μια Monopoly με θέμα τους Beatles και αντί για ονόματα δρόμων έχει τίτλους τραγουδιών του συγκροτήματος. Παρόλο που δεν την χρησιμοποίησα ποτέ, παρόλο που την πρόσεχα σαν τα μάτια μου επειδή ήταν δώρο μιας όμορφης νεράιδας, έχει ταλαιπωρηθεί λίγο από μια πλημμύρα. 

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80 κυκλοφόρησαν δύο κασέτες που τις έβρισκε κανεις σε τραπεζάκια στα Προπύλαια και στις σχολές και σε ελάχιστα βιβλιοπωλεία όπως ο "Ελεύθερος Τύπος" του Γιώργου Γαρμπή. Η μία είχε τίτλο Αναρχικά Τραγούδια του Ισπανικού Εμφυλίου και η άλλη Τραγούδια του Αγώνα των Αργεντίνων Αναρχικών. Τις βρήκαμε στο αρχείο μας και τις ψηφιοποιήσαμε, όχι γιατί τα τραγούδια είναι άγνωστα (δεν είναι τουλάχιστον σε αυτούς στους οποίους απευθύνονται), αλλά γιατί είναι (και θα συνεχίσουν να είναι) βαθιά χαραγμένα στη καρδιά και στη ψυχή μας.

Οι Acid Mammoth είναι μια doom metal μπάντα από Αθήνα. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2015 από τον Χρήστο Jr. (φωνή, κιθάρα) και τον Δημοσθένη (μπάσο), κολλητοί από μικροί, με μεγάλη αγάπη για τον «βαρύ» ήχο. Η ιδέα των Acid Mammoth ήρθε ένα βράδυ στο σπίτι του Χρήστου όταν οι δυο φίλοι τζαμάρανε κάποιες ιδέες που αποτέλεσαν μία πρώιμη μορφή των κομματιών του πρώτου ομώνυμου δίσκου της μπάντας.

Οι Μινέρβα ζουν ένα «Δράμα» και το μοιράζονται λίγο πριν από την κυκλοφορία του πρώτου και πολυαναμενόμενου άλμπουμ τους με τίτλο Konserva. Το «Δράμα», ένα ερωτικό τραγούδι απόγνωσης, με γκαζωμένες κιθάρες και φωνητικά, έρχεται μετά την κυκλοφορία του πρώτου single “Turn Me On” να επιβεβαιώσει τις μανιασμένες ορέξεις που χαρακτηρίζουν το πρώτο τους δισκογραφικό αποτύπωμα.  To άλμπουμ θα κυκλοφορήσει ψηφιακά στις 12 Φεβρουαρίου και σε συλλεκτικό βινύλιο (μαύρο και έγχρωμο) τον Μάρτιο από τη Sound Effect Records.

Το αφιέρωμα του Γιάννη Πετρίδη στην ραδιοφωνική του εκπομπή "Ποπ Κλαμπ" τον Αύγουστο του 1978 από το "1ο πρόγραμμα" με αφορμή τον ένα χρόνο από τον θάνατο του Elvis. Ακούστε το νέο mixcloud του Merlin's από μία κασέτα που βρέθηκε στο αρχείο μας. 

H 77- 82 team επιστρέφει για εβδομη συνεχόμενη χρονιά με το Vive le Punk Rock festival σε ένα διήμερο φωτιά! To punk rock φεστιβάλ των Βαλκανίων και όχι μόνο, που έγινε θεσμός προσελκύει ολοένα και περισσότερο κόσμο από την όλη την Ευρώπη, με punk rock μπαντάρες και πάλι! Αποτελεί πλέον ’’σημείο συνάντησης’’ κάθε Φεβρουάριο για πολλούς Punk Rockers όπου πλέον το χαρακτηρίζουν κάτι σαν ιεροτελεστία μιας και επισκέπτονται την Αθηνα για αυτόν τον λόγο ξανά και ξανά.

Μετάφραση: Πάνος Τομαράς

Στο τέλος του μυθιστορήματος The Town and The City (1950), o Πίτερ Μάρτιν, το alter ego του Κέρουακ, εγκαταλείπει το προάστιο Γκάλογουγουεϊ για να ζήσει «στον δρόμο». Φορώντας ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν και κάνοντας ωτοστόπ με τον αντίχειρά του υψωμένο, ο Πίτερ σκιαγραφεί τα πολιτιστικά στυλ της δεκαετίας του ’50 που εμφανίστηκαν τόσο δυναμικά μαζί με τη δημοτικότητα του ροκ εντ ρολ. Ωστόσο, ως επί το πλείστον, οι μουσικές προτιμήσεις του Κέρουακ παρέμειναν ριζωμένες στην κουλτούρα του 1940, ιδίως στη λεγόμενη σύγχρονη τζαζ. Η τζαζ παρείχε ένα αισθητικό πρότυπο για τα ενδιαφέροντα του Κέρουακ στον αυτοσχεδιασμό και στην αισθητική του αυθόρμητου.