Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κάποιος πώς ένα άλμπουμ που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κολάζ από μουσικές του πλανήτη μας και ηχογραφήθηκε πριν καν αρχίσει να χρησιμοποιείται ο όρος World Music, θα γινόταν ο πρόγονος μουσικών στυλ, όπως η Ambient Techno, τo World Beat ή το Trip Hop, που θα εμφανίζονταν δέκα χρόνια αργότερα στο διεθνές στερέωμα. Πολλά από τα πράγματα που ακούμε σήμερα στην μουσική θεωρούνταν τότε ακραία και αρκετά βρήκαν τον δρόμο τους μέσα από τους πειραματισμούς αυτού το άλμπουμ αλλά και άλλων παρόμοιων, αλλά τούτο εδώ είχε εμπορική επιτυχία, άρα...

Την Τετάρτη 24 Μαΐου 2023, οι φίλοι μας Δημήτρης Δημόπουλος και Στέλιος Ασκοξυλάκης ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin 205, για την παρθενική εμφάνιση των Acid Visions, της νέας μπάντας που  γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες των Sound Explosion που διαλύθηκαν οριστκά πριν μερικούς μήνες. Εμείς στηθήκαμε στη γνώριμη θέση μας δίπλα στη κονσόλα του φιλόξενου Gagarin 205 και απαθανατίσαμε το γεγονός.

Γράφει ο Ηλίας Ζάικος

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά

Φωτογραφίες: Ελισάβετ Παπαγιαννίδη-Shahakimova

Οι Fundracar είναι μια μπάντα από αυτές που θα λέγαμε μια κατηγορία από μόνη της. Με τα reggae της, με τα beat της, με τα γκάζια της και, κυρίως, με τους στίχους της, οι οποίοι καυτηριάζουν ή απλά περιγράφουν καταστάσεις που βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή το νέο τους σιγνκλ «Βάσανα» και το επερχόμενο λάιβ τους τον Ιούνιο με τους Nightstalker στην Τεχνόπολη κάναμε μια κουβέντα με τον keybordίστα τους και ιδρυτικό μέλος της μπάντας τον Νίκο τον Χατζάκη.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Μια φίλη με ρώτησε πως έκαναν την διανομή των κυκλοφοριών τους οι Sisters of Mercy μέχρι να υπογράψουν με την WEA, πράγμα που δεν γνωρίζω. Την παρέπεμψα όμως σε μια συνεταιριστική οργάνωση διανομής δίσκων που δημιουργήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από έναν αριθμό μικρών ανεξάρτητων εταιριών: τη Rough Trade (από το Λονδίνο), τη Red Rhino Records (από το York), την Backs Records (από το Norwich), τη Fast Forward (από το Εδιμβούργο), τη Nine Mile (από το Leamington Spa), την Probe Plus (από το Liverpool) και τη Revolver (από το Bristol).

Το όνομα του διανομέα αυτών των εταιριών, ήταν The Cartel και με αυτόν θα ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Την ώρα που ο  σχετικά άγνωστος εικοσιτριάχρονος Ελβετός καλλιτέχνης Hans Ruedi Giger εργαζόταν στο διαμέρισμά του στη Ζυρίχη εκείνο τον Απρίλιο του 1973, σε κοντινή απόσταση οι Emerson, Lake & Palmer έδιναν συναυλία στο Ηallenstadion της πόλης. Ο Giger ήταν θαυμαστής του βρετανικού τρίο και ένα από τα βίντεο που είχε φτιάξει εκείνη την εποχή τον παρουσιάζει να ακούει το άλμπουμ τους Trilogy, καθώς και το άλμπουμ του Σουηδού prog rock μουσικού Bo Hansson,  Lord of the Rings.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

1 Μαΐου 2023: αργία κι όχι απεργία. Συννεφιά και ηρεμία στις γωνιές της πόλεις. Κατάλληλη, ίσως, ημέρα για να γίνει ένας μικρός απολογισμός της μουσικής του 2023 που ήρθε και κάτι άφησε. Έχει όμως άραγε κάποια σημασία να να καταμετράς τι ακούς; Μάλλον όχι. Αλλά είναι κι αυτός ένας τρόπος να κρατάς ημερολόγιο. Από την Πρωτοχρονιά ως την Πρωτομαγιά, με μια διαδρομή ήχου, λοιπόν...

Στα μικράτα μου, πριν υπάρξει ο Pete Seeger, πριν υπάρξει η Odetta, πριν υπάρξουν οι Kingston Trio... υπήρχε ο Harry Belafonte.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το 1995 ο David Bowie βρέθηκε στο Λος Άντζελες για την προώθηση του Outside, του νέου άλμπουμ που είχε ηχογραφήσει με τον Brian Eno, και το γερμανικό παράρτημα του περιοδικού Rolling Stone είχε την πρωτότυπη ιδέα να ζητήσει από τον Andrew Eldritch να ενεργήσει ως συντάκτης του και να πάρει συνέντευξη από τον Λεπτό Λευκό Δούκα. Μια από τις ερωτήσεις του Eldritch ήταν αν το Outside θα ήταν μια επιστροφή στη μουσική περίοδο του άλμπουμ Low και όταν ο Bowie του απάντησε «Δεν νομίζω», ο Eldritch τον ρώτησε, «Τότε για ποιo λόγο το κυκλοφορείς;»

Μια συζήτηση του Βαγγέλη Χαλικιά με την ποιήτρια  Χαρά Καλλιανίδου για το κοινό της συγγραφικό πόνημα με τον Γιώργο Καναβό

Ομολογώ πως, όταν απέκτησα τον Λακανχάγ, δεν περίμενα αυτό που θα αντίκρυζα. Ίσως γιατί εσκεμμένα απέφυγα να δώσω βάση στις διαδικτυακές αναρτήσεις που αφορούσαν στο βιβλίο, προτιμώντας την όποια έκπληξη. Μπορώ να πω πως, αυτή τη φορά, πραγματικά ένοιωσα έκπληξη διαβάζοντας τον πρόλογό του. Κάτι με τράβηξε σε αυτό το μικρό - όσον αφορά στο μέγεθος- βιβλίο με ήρωες την Ιππολύτη και τον Ιάσωνα που «συν-έπλεαν σε πρότερες ζωές ή διαστάσεις» και που έφεραν «ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά των αντίστοιχων μυθολογικών προσώπων, αποτελώντας συναφείς προβολές τους στο σήμερα μα και ξέχωρες/μη ταυτόσημες με αυτούς οντότητες».

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ξέρω ότι αυτό μπορεί να σας ξενίσει, αλλά θα ξεκινήσω με μια σκηνή από την ταινία Μάθε Παιδί μου Γράμματα στην οποία πρωταγωνιστούσε ο αείμνηστος Κώστας Τσάκωνας: «Σπούδασα Μηχανολόγος-Μεταλλειολόγος με ειδικότητα στις υψικάμινους», λέει σε μια στιγμή ο Τσάκωνας. «Δεν ήξερες ότι υπάρχει κίνδυνος να μείνεις χωρίς δουλειά;», τον ρωτάει κάποιος...

Παρόλο που έμεινε μόνο λίγα χρόνια στο προσκήνιο, ο Eddie Lee «Guitar Slim» Jones έθεσε πολλά και σημαντικά πρότυπα για το πάνθεον των blues κιθαριστών που θα τον ακολουθούσαν. Το χαρακτηριστικό τραγούδι του «The Things That I Used to Do» ηχογραφήθηκε στη Νέα Ορλεάνη το 1954 και έγινε μια από τις μεγαλύτερες rhythm and blues επιτυχίες της δεκαετίας του 1950. Οι ζωντανές του εμφανίσεις ήταν θρυλικές, καθώς συνδύαζαν τη δεξιοτεχνία του στην ηλεκτρική κιθάρα με εξωφρενικούς θεατρινισμούς πάνω στη σκηνή. Ο Guitar Slim πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1959  σε ηλικία μόλις τριάντα δύο ετών ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στη Νέα Υόρκη, και μολονότι άφησε περιορισμένο αριθμό ηχογραφήσεων και κανένα βίντεο-ντοκουμέντο από τις ζωντανές του εμφανίσεις, παρέμεινε για δεκαετίες ανάμεσα στους κιθαρίστες με τη μεγαλύτερη επιρροή που ανέδειξε η R&B σκηνή της Νέας Ορλεάνης.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το άλμπουμ Pyramid των The Alan Parsons Project, είναι ένας από τους απόλυτους 70ς δίσκους της δεκαετίας του ’70 και στη συνέχεια θα εξηγήσω τον λόγο…

Στο διάολο η αλήθεια, μόνο το ψέμα ενός ονείρου μας κρατάει στη ζωή. Μεθυσμένους και ξεμέθυστους. Αναρχικέ Παγοπώλη φέρε μας στο κοινόβιο του Χάρι μια ελπίδα, σε μας τους τζογαδόρους, τους φοιτητές, τους πλασιέ, τους μπεκρήδες, τους χαμένους της ζωής που η κραιπάλη αγκαλιάζει κάθε μας στιγμή. Φέρε μας τραγούδι, φέρε μας χορό και ένα σχοινί, παχιά τριχιά, να ακροβατούμε, μεταξύ φανταστικού και ονείρου. Χέσε την πραγματική ζωή. Βρωμάει. Παράτησε την να κυνηγάει φαντάσματα και να προσκυνάει είδωλα...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ερώτηση: Τι κοινό μπορεί να έχουν το ποδοσφαιράκι, ο Ισπανικός Εμφύλιος, ένας αναρχικός ποιητής, ο Τσέ Γκεβάρα, η Φρίντα Κάλο και μία αεροπειρατεία;

Απάντηση: Τον Αλεχάντρο Κάμπος Ραμίρεζ ή αλλιώς Αλεχάντρο Φινιστέρε.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Αδελφέ μου εργάτη, αδελφή μου εργάτρια, υπάλληλε, εργαζόμενε/η, Έλληνα/Ελληνίδα και μετανάστη/μετανάστρια...
Τόσα χρόνια τους έθρεφες... Έχτισες τις βίλες τους, έσκαψες τις πισίνες τους, πλήρωνες τις χειμερινές τους διακοπές στα σαλέ και τις θερινές στα εξωτικά νησιά. Με τη δουλειά σου αγόρασες τα τζιπ τους και τις λιμουζίνες τους, με τον ιδρώτα σου έραψες τα ακριβά κουστούμια και ταγέρ τους, τους έκανες δώρο τις πανάκριβες πένες τους στα πολυτελή δημοσιογραφικά γραφεία και τηλεοπτικά πάνελ, για να γράφουν αναθέματα εναντίον σου.

Τορίνο, Ιταλία, 2002. Ο Lou Reed και η Laurie Anderson στη διάρκεια της πρώτης από τις δυο σύντομες περιοδείες που πραγματοποίησαν μαζί. Είναι μιάμιση μετά τα μεσάνυχτα, ο φωτογράφος Guido Harari τους πετυχαίνει σε ένα διάδρομο των παρασκηνίων μετά τη συναυλία και οι δυο μεγάλοι καλλιτέχνες του ποζάρουν - εκείνος κάπως αμήχανος, εκείνη σαν ντροπαλή και φουλ ερωτευμένη μαθητριούλα στην αγκαλιά του καλού της.

Στις 10 Μαρτίου 1977, οι John Joseph Lydon, Paul Thomas Cook, Steven Philip Jones και John Simon Ritchie, ευρύτερα γνωστοί ως Sex Pistols, εμφανίστηκαν συνοδευόμενοι από τον μάνατζέρ τους, Malcolm McLaren, και δημοσιογράφους έξω από τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και υπέγραψαν το νέο τους δισκογραφικό συμβόλαιο με την εταιρεία Α&Μ έναντι του ποσού των 75.000 λιρών.

Παρακολουθήστε το νέο βίντεο των Dropkick Muprhys (feat. Nikki Lane)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Η τρέλα μπορεί να μην πάει στα βουνά, σίγουρα πάντως βρίσκεται στα γονίδια του Lars Ulrich, του ντράμερ των Metallica, αφού οι δυο γιοι του από τη δεύτερη σύζυγό του (ο τρίτος, με την τρίτη του, είναι ακόμα μικρούλης), αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα χνάρια του πατέρα τους σχηματίζοντας ένα εκρηκτικό δίδυμο που σίγουρα κάνει τον μπαμπά τους περήφανο (μπορεί και λίγο ζηλιάρη…)

 Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Φωτογραφία: Δημήτρης Σιδερίδης

Το λευκό ύφασμα κάλυψε το κορμί της από τους ώμους μέχρι τα πέλματα. Γυναίκες που δεν γνώριζε καν προσπαθούσαν να επιβάλουν με μανία αυτή την άοσμη γάζα στα χέρια, στα πόδια, στο σώμα της λες και ήθελαν να την εκδικηθούν. Αλλά όχι, η γάζα δεν ήταν άοσμη, είχε μυρωδιά, είχε τη μυρωδιά εκείνη που είναι στο ενδιάμεσο, τη μυρωδιά που βγαίνει από τους πόρους που υπάρχουν στο δέρμα των ζωντανών και αναμειγνύεται με τον θάνατο. Και αυτή η μυρωδιά πότισε κάθε ίνα του λευκού υφάσματος που θα την συντρόφευε στην επόμενη της Ιθάκη.

Αποκλειστική συνέντευξη

Οι Minorfase πήραν σάρκα και οστά το 2017 με την κυκλοφορία  ενός πρώτου demo για να ακολουθήσει το EP Thoughts. Τα μέλη συνδέονται με μια τρόπον τινά αδελφική σχέση που ξεκίνησε το 2005 από τα λαϊβάδικα και τις μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης. Μέσα από μια 12ετία αμέτρητων λάιβ, σε φεστιβάλ, μαγαζιά και μουσικές σκηνές με διάφορα σχήματα είχαν πλέον διαπιστώσει ότι το πάντρεμα των επιρροών τους σε δικό τους υλικό έβγαινε αυθόρμητα.

Γράφει ο Ελευθεριακός

Από τα πιο αδικημένα thrash συγκροτήματα της δεκαετίας του 80, όπου εν γένει σταθεροποιήθηκε και άρχισε να εκτινάσσεται το metal ιδίωμα. Από τα συγκροτήματα που έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν- και τελικά ήταν κάλλιστο- χωρίς φανφάρες και περικοκλάδες. Μερικές φορές αν το ’χεις, δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά και οι Αμερικανοί Whiplash όχι μόνο το είχαν, αλλά υπήρξαν… προφέσορες.

Η καριέρα του Τεξανού μπλουζίστα Lightnin' Hopkins ήταν μακρά και γόνιμη. Έπαιξε ζωντανά για έξι δεκαετίες και ηχογράφησε για 30 και πλέον χρόνια συγκεντρώνοντας έναν κατάλογο, σχεδόν μεγαλύτερο από όλους τους συγχρόνους του. Δεν ήταν μόνο παραγωγικός, αλλά ήταν ένας σπουδαίος αφηγητής και ένας πολύ καλός ερμηνευτής δίνοντας μια παράσταση που είχε τελειοποιήσει σε προπολεμικούς χορούς και πάρτι.

Aποκλειστική συνέντευξη 

Οι Bonnie Nettles είναι μια επταμελής μπάντα από την Αθήνα και έγιναν γνωστοί για τον εκρηκτικό τους χαρακτήρα και την ψυχεδελική διάδρασή τους με το κοινό, στοιχεία που εκδηλώνονται μέσα από τις live εμφανίσεις τους. Η μπάντα από τη δημιουργία της κινείται ηχητικά σ’ ένα κράμα αμερικάνικης αναβίωσης του βρετανικού ήχου της δεκαετίας του 1960, ο οποίος ξαναζωντάνεψε στη Βρετανία τη δεκαετία του 1990. To 2020 oι Bonnie Nettles κυκλοφόρησαν εν μέσω πανδημίας το ομώνυμο ντεμπούτο LP τους, μέσω της Blackspin Records.

via Yiannis Drenoyiannis

Ο Tom Verlaine (γεν. Thomas Miller), ο καταξιωμένος τραγουδιστής-κιθαρίστας που με το πειραματικό art-rock συγκρότημα των Television βοήθησε να εδραιωθεί η πανκ σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του 1970, πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 2023 σε ηλικία 73 ετών έπειτα από σύντομη ασθένεια. Σε αντίθεση με αρκετούς συγχρόνους του από τις πρώτες ένδοξες μέρες του πανκ της Νέας Υόρκης στο θρυλικό κλαμπ του CBGB (Patti Smith, Blondie, Talking Heads), o Verlaine, ένας καλλιτέχνης γεννημένος στο Νιου Τζέρσεϊ και μεγαλωμένος στο Ντέλαγουερ, δεν θα γνώριζε μεγάλη εμπορική επιτυχία στις ΗΠΑ ή αλλού παρά την πρωτοποριακή μουσική της μπάντας του, ωστόσο δημιούργησε γύρω του ένα cult κοινό που τον ακολούθησε μετά το τέλος των Television, και μολονότι ο Verlaine δεν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός δισκογραφικά, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην αμερικανική ροκ σκηνή.

Γράφει ο Ελευθεριακός

φωτογραφίες: Ηλίας Μωραΐτης (ΕΙΜο Art)

Mόλις πριν λίγη ώρα άκουγα την προσέγγιση των agoriastonilio στο «Μaster Οf Puppets». Έπρεπε να πειράξουν αυτό το αριστούργημα του σκληρού ήχου, αυτό το πασίγνωστο και πολυαγαπημένο τραγούδι των Metallica; Και στο κάτω κάτω, ποια είναι τα agoriastonilio και ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να διαπράττουν κάτι τέτοιο; Οι Metallica, πάντως, αποκλείεται. Oι ίδιοι τώρα οι Metallica, πού βρήκαν τα κότσια να πειράξουν κομμάτια των Diamond Head, των Misfits και των Killing Joke, φτάνοντας μέχρι τους Thin Lizzy και τους Queen; Κάποτε η Joan Jett είχε βγάλει άλμπουμ γεμάτο διασκευές, με τραγούδια από Doors και AC/DC μέχρι Sex Pistols,  η αθεόφοβη. Οι ίδιοι οι AC/DC δε, ακόμα πειράζουν, με τον δικό τους τρόπο, τα blues...

Αποκλειστική συνέντευξη στο Merlin's Music Box

Οι GypsiesOnParadise είναι μία παρέα τριών ανθρώπων από την Καρδίτσα που συγκρότησαν την μπάντα το 2016 για να εξερευνήσουν με λίγο αντισυμβατικό τρόπο την εμπειρία της μουσικής δημιουργίας. Η σύμπραξή τους ήταν απόρροια άλλων συγκροτημάτων στα οποία συμμετείχαν παίζοντας διασκευές από δεκατεσσάρων χρονών. Τα περισσότερα κομμάτια του πρώτου ομώνυμου άλμπουμ των GOP που κυκλοφόρησε το 2018 γράφτηκαν σε κοπάνες από περιττά μαθήματα. Το σχήμα πήρε την τελική μορφή του όταν τα μέλη άρχισαν να συγκεντρώνονται στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας του κιθαρίστα με μία συρταριέρα (αντί καχόν), ένα μπάσο, ένα ούτι, ένα σαξόφωνο και ένα φθηνό πλήκτρο. Όταν πέρασαν ως φοιτητές στη Θεσσαλονίκη αποφάσισαν να γίνουν το power trio που είναι τώρα καθώς αυτό ταίριαζε με τα ακούσματα που είχαν και έχουν μέχρι σήμερα.

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Γράφει ο Ελευθεριακός

φωτογραφίες: Γιώργος Φραγκίσκος (lowlight.gr)

Πολλά έχουν ήδη γραφτεί κι είναι απόλυτα λογικό. Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ τη γνώμη μου, μα κάποιες μέρες αργότερα για να μην βρίσκομαι υπό την έντονη επήρεια μιας τέτοιας συναυλιακής εμπειρίας. Κακά τα ψέματα, ήταν μια ξεχωριστή βραδιά για διάφορους λόγους. Κάτι που ο οικοδεσπότης γίνεται οσονούπω 80 ετών, κάτι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι καλεσμένοι, κάτι η προηγούμενη περίοδος του εγκλεισμού, κάτι…

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Πάντα ήμουν προσεχτικός

Κάθε ενέργεια, κάθε γνωριμία κάθε συνάντηση κάθε κίνηση μελετημένη

Χωρίς βιασύνες

Ελεγχόμενη και ελεγμένη

Τέσσερα χρόνια δεν ζούσα σαν λύκος...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Έχουν περάσει τριάντα τρία σχεδόν χρόνια από τότε που η μπάντα που έπαιζα μπάσο, οι Σάρκα από το Ηράκλειο, γινόταν η πρώτη μπάντα από τη Κρήτη που κυκλοφόρησε επίσημα δίσκο σε δισκογραφική εταιρία (Elfisf Records). Από τότε ως σήμερα η Κρήτη μας έχει δώσει αξιόλογα underground rock and roll συγκροτήματα, τόσο στο alternative rock, το punk rock, το garage punk και τη ψυχεδέλεια, όσο και στις υποσκηνές του Heavy Metal. Φυσικά υπήρχαν και παλαιότερες μπάντες από τους Σάρκα κυρίως στο Ηράκλειο όπως για παράδειγμα οι σπουδαίοι Sex Beat (των οποίων οι Σάρκα ήταν η συνέχεια) ή οι Thee Fugitives, oι Κλίσμα, κ.α., αλλά όλες αυτές έφτασαν να κυκλοφορήσουν μόνο μερικές κασέτες σε DIY μορφή που μοιράζονταν χέρι με χέρι και όχι κάποιον «επίσημο» δίσκο.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Είχα μια ελάχιστα προνομιακή μεταχείριση όταν, αρκετό καιρό πριν την επίσημη κυκλοφορία του πρώτους τους δίσκου, άκουσα το υλικό των Prisma Flower Band στην τελική του μορφή πριν το δημοσιοποιήσουν στις διάφορες ψηφιακές πλατφόρμες και παράλληλα είχε πάρει την οριστική του μορφή με το master να ταξιδεύει ώστε να τυπωθεί σε βινύλιο. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο σερί άκουσμα δε με έψησε. Θες η συγκεκριμένη συγκυρία, θες η όχι και τόσο καλύτερη δυνατή πηγή του συμπιεσμένου ηχητικού δείγματος που είχα να διαχειριστώ ως ανυποψίαστος ακροατής, με οδήγησαν στο να παρατήσω πολύ σύντομα τα δέκα tracks στην τύχη τους, δίνοντάς τους μία ή δύο ευκαιρίες ακόμα. Στο διάστημα που μεσολάβησε, προφανώς έβγαιναν σωρηδόν νέα τραγούδια και νέα άλμπουμ από τον πλανήτη που έβρισκαν κι αυτά μικρή, μεγαλύτερη ή και καθόλου τύχη στο συγκρατημένο ή όχι ενθουσιασμό της ταπεινής καθημερινότητάς μου: αυτής, που εδώ και πολλά χρόνια πλέον, με κάνει λίγο ευτυχή πολύ περισσότερο με το να ακούω μουσική παρά να γράφω γι’ αυτήν.

Γράφει ο Αντώνης Ζηβας