Οι Κοινοί Θνητοί αυτοσυστήνονται στο Merlin's Music Box λίγες μέρες πριν το live τους που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου στο Fuzz Live Music Club... (Για τη σύνταξη: Δημήτρης Τζάνογλος)

Οι Κοινοί Θνητοί είναι μια τετραμελής μπάντα που αποτελείται από τον Βασίλη Φωτιά (φωνή, στίχοι, μουσική), τον Μητσοφού (στίχοι, ραπ), τον Αντώνη Μεϊμάρη (μουσική) και τον Τάσο Μεϊμάρη (μουσική, διάφορα όργανα, ραπ). Όλοι καταγόμαστε από το Αλιβέρι της Εύβοιας όπου κάναμε και τα πρώτα μας βήματα και τον τελευταίο χρόνο είμαστε μια full μπάντα με τη συμμετοχή δυο καλών μας φίλων που παίζουμε μαζί από παλιά, του Παναγιώτη Μπαρόλα στην ηλεκτρική κιθάρα και του Στέλιου Γκίνη στα τύμπανα. Τελευταία προσθέσαμε και ένα νέο μέλος στην μπάντα των Κοινών Θνητών, τον Κωνσταντίνο Μαργαρίτη, τον μόνο που δεν είναι παλιός γνώριμος και δεν κατάγεται από το Αλιβέρι.

Γράφει ο Bill Hunchback

Με τον Θεόδωρο Μπασιάκο γνωριστήκαμε ένα βράδυ «ποιήσεως στο δρόμο». Αυτό έγινε στο ουζερί της Τζένης στα κάτω Πατήσια κατά τη διάρκεια μιας βραδιάς που είχα οργανώσει εκεί πριν από 7-8 χρόνια βλέποντας ότι η ποίηση και γενικότερα η λογοτεχνία στη χώρα μας έχει εξοκείλει σε μια ακαδημαϊκού χαρακτήρα μικρο-ομάδα αλληλοχαϊδευόμενων αστών που προπληρώνουν τα έργα τους ώστε να μπορούν μετά να μιλούν για αυτά με μια ελαφρά (ή βαρύτερη) κομπορρημοσύνη και να χρησιμοποιούν δύσκολες, δήθεν, λέξεις ή συντακτικές κορδέλες για να δικαιολογήσουν την ομάδα και τον εαυτό τους εντός της.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το Πρώτο Καλοκαίρι του Κόσμου είναι η έκτη δισκογραφική δουλειά του προσωπικού σχήματος του Οδυσσέα Γραμματικάκη, Ξέφρενο Αερόστατο. Ο Οδυσσέας, ένας σταθερά απαισιόδοξος ανθρωπιστής, όπως ο ίδιος αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, γεννήθηκε, ζει και περπατά (όποτε το κράτος και οι covid-19 οδηγίες του το επιτρέπουν) στο Ηράκλειο της Κρήτης. Παίζει αυτοσχεδιαστική πειραματική μουσική, μελοποιεί και κραυγάζει από το μικρόφωνο στίχους γνωστών-άγνωστων ποιητών, δημιουργεί video art και καμιά φορά σκηνοθετεί.

Γράφει ο El Condor Pasa

Νέα Υόρκη, Μάϊος, 1960. Ο 19χρονος George Benson, ήδη ένας ταλαντούχος κιθαρίστας με πολλές περγαμηνές (στα 16 του είχε παίξει με τον τον μεγάλο οργανίστα Jack McDuff) έφτασε από την Πενσιλβάνια στη Νέα Υόρκη, εκεί που έπαιζαν οι καλύτεροι, για να την κατακτήσει. Το βράδυ, όλος καμάρι και αυτοπεποίθηση σουλατσάριζε στα διάφορα κλαμπ για να βλέπει και να ακούει τι έπαιζαν εκεί οι άλλοι μουσικοί. Ένα από αυτά τα βράδια πήγε να ακούσει την μπάντα του Charles Lloyd. Κιθάρα στην ορχήστρα έπαιζε ένα μικροκαμωμένο, λιπόσαρκο πιτσιρίκι που δεν το έκανες πάνω από 15 χρονών. Ο George το άκουσε να παίζει και του έπεσε το σαγόνι. «Μάγκα μου, αν παίζουν έτσι στη Νέα Υόρκη, τότε εγώ την κοπανάω αύριο κιόλας», σκέφτηκα.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Σε όλη μου την ζωή υπήρξα αναρχικός. Ελπίζω να έχω παραμείνει. Θα το θεωρούσα πολύ θλιβερό αν γινόμουν στρατηγός και εξουσίαζα με στρατιωτική πυγμή τους άνδρες μου που ήρθαν εθελοντικά μαζί μου, έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους στον αντιφασιστικό αγώνα. Ανέκαθεν πίστευα στην ελευθέρια που βασίζεται στο αίσθημα της ευθύνης. Θεωρώ την πειθαρχία απαραίτητη, αλλά θα πρέπει να είναι αυτοπειθαρχία, αντλώντας έμπνευση από ένα κοινό σκοπό και από ένα ισχυρό αίσθημα συντροφικότητας»
(Χοσέ Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι Ντουμάνχε)

Συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

Ο Νίκος Κερκινός γεννήθηκε το 1967 και έχει σπουδάσει φωτογραφία και κινηματογράφο. Από το 1987 φωτογραφίζει συναυλίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών και δηλώνει ότι το αγαπημένο του θέμα είναι η φωτογραφία δρόμου. Από τις 20-28 Νοεμβρίου πραγματοποιεί έκθεση φωτογραφίας με θέμα "Rock & Roll Hearts" στον Κοινωνικό χώρο Κ*Βοξ με στιγμιότυπα από εμφανίσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών της περιόδου 1987-1993.

Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος 

«Μαλάκα στο υπόσχομαι. Θα τους γαμήσω ό,τι έχουν και δεν έχουν. Τα μουνόπανα».
«Έλα ρε, ηρέμησε. Δε μπορείς να τα βάλεις μόνος σου με όλους τους. Ξεκόλλα. Σε νιώθω, αλλά ξεκόλλα!» του είπε ο φίλος του προσπαθώντας να τον ηρεμήσει.
«Έστω. Ένας μου αρκεί. Δε με νοιάζει ποιος. Δε με νοιάζει καν αν ήταν παρών στο σκηνικό. Αλλά ένας από το σινάφι τους πρέπει να πληρώσει».
Κοίταξε το ποτήρι του. Είχε αδειάσει.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Αν τη δεκαετία του 1960 το Σαν Φρανσίσκο έμεινε στην ιστορία για το καλοκαίρι της αγάπης λουλουδιών και τον πασιφισμό του, δεν ίσχυε το ίδιο για το γειτονικό Μπέρκλεϊ, την έδρα του ομώνυμου Πανεπιστήμιου της Καλιφόρνιας, του γνωστού «Cal». Το 1981 η φιλάνθρωπος Phoebe Elizabeth Apperson Hearst χρηματοδότησε αρκετά από τα προγράμματά του και έκτοτε το πανεπιστήμιο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει μια χαλαρή σύνδεση με την οικογένεια, η οποία κατέχει αρκετά ΜΜΕ στην πολιτεία και όχι μόνο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Θυμάμαι ακόμα μια γελοιογραφία στο περιοδικό Αγκάθι του Θανάση Μάνθου, στην οποία υποτίθεται πως ο Alice Cooper είχε βγει από κάποια κλινική απεξάρτησης και ο Bob Ezrin του πρότεινε να κάνουν το άλμπουμ Welcome To My Nightmare. «Έχω γράψει κάποια τραγούδια που σου πηγαίνουν γάντι», του έλεγε στα καρέ της γελοιογραφίας ο Ezrin, ή κάπως έτσι τέλος πάντων, αλλά αυτό μου είχε αφήσει για χρόνια την εντύπωση πως έτσι είχαν γίνει τα πράγματα. Ήταν άραγε σωστή αυτή η εικόνα;

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Στις 30 Αυγούστου 1949, μια μονομαχία βγαλμένη από την Άγρια Δύση έλαβε χώρα στα αφιλόξενα για τη δημοκρατία και εχθρικά για τη λαοκρατία βουνά της Μακεδονίας. Αυτά τα κακοτράχαλα γεμάτα καφέ αρκούδες που μιλούσαν σλάβικα, μα βάφτιζαν τα παιδιά τους σε ορθόδοξη κολυμβήθρα και και δεν είχαν σκεφτεί ποτέ να βάλουν τους φράχτες τους πιο κάτω ή πιο πάνω και για χρόνια δεν ενοχλούσαν. Σε αυτόν τον τόπο που οι πατριώτες διεθνιστές του Δ.Σ.Ε. τον είχαν ποτίσει με αίμα για να ανθίσουν λουλούδια και δέντρα και ήταν γεμάτο με Έλληνες από τον Πόντο και τη Μικρασία. Εκείνη την ημέρα, το μαντρόσκυλο του Αθηναίου εργοστασιάρχη Φρίξου Κοντολέοντος, ο 26χρονος κάτοικος Παγκρατίου Βαγγέλης Γιακουμής, μονομάχησε με τον 23χρονο εργάτη κάτοικο Καβάλας Νίκο Αρβανιτίδη.

του Αντώνη Ζήβα

Οι Snails είναι μια από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που τιμούν με το παραπάνω τον ήχο του garage-punk όταν αυτός αναβίωσε με ορμή στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ο συγκεκριμένος ήχος έδωσε μια εντελώς νέα, πιο “βρόμικη” και εντελώς διαφορετική δυναμική σε σχέση με τον αυθεντικό ήχο των sixties. Σαφώς επηρεασμένος από την punk καταιγίδα των '70's, ανέβασε τη συγκεκριμένη σκηνή σε μια εντελώς διαφορετική απόδοση με μπάντες όπως οι Fuzztones, οι Miracle Workers, οι Thee Fourgiven, οι Cynics, οι Gravediggers V,-για να αναφέρω μερικές ενδεικτικές μπάντες.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το Κατάστημα Μεταχειρισμένων Ειδών του Gil στο Άμπερντιν, της έδρας των Nirvana, ήταν το αγαπημένο μαγαζί του Krist Novocelic. Εκεί μπορούσες να βρεις τα πάντα, από όπλα και αλυσοπρίονα, μέχρι αρκουδοπαγίδες και, κάπου ανάμεσα, μια συλλογή από μεταχειρισμένους δίσκους βινυλίου αγνώστων καλλιτεχνών. Ήταν ακόμα οι πρώτες ημέρες των Nirvana και, ψάχνοντας στα ράφια, ο Krist πέτυχε μια καταγρατσουνισμένη κόπια του At Home, του δεύτερου άλμπουμ των Shocking Blue, μιας sixties ψυχεδελικής pop μπάντας από τη Χάγη της Ολλανδίας που είχε κυκλοφορήσει το 1967.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Εντούτοις, οι Iνδιάνοι δεν διανοούνταν καν πριν τον ερχομό των λευκών, ότι η γη θα μπορούσε ν’ανήκει σε κάποιον ξεχωριστά και να μην αποτελεί το κοινό αγαθό όλων εκείνων που ζουν στην επιφάνεια της…»
(Ο. Ροζάκ – Πολιτική ιστορία του συρματοπλέγματος)

Τον τελευταίο χρόνο τα συναισθήματα που σχεδόν μονοπωλούν τις σκέψεις (και ορισμένες από τις πράξεις) των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού της χώρας που βάφτισαν Ελλάδα, είναι αυτά της πανδημίας του covid-19 και λόγω αυτής οι συνέπειες τής οικονομικής και εργασιακής ανασφάλειας που έρχεται. Ήδη έχει ξεκινήσει μια συζήτηση κατευνασμού (από τη πλευρά του κράτους και των αστικών μ.μ.ε.) για την επερχόμενη οικονομική κρίση-απότοκο της πανδημίας, λόγω καταρχάς της τεράστιας αύξησης στις τιμές του φυσικού αερίου και του πετρελαίου-αυξήσεις οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τις τιμές των τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, η θέρμανση, η κίνηση, κλπ.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Συνεχίζοντας για την ταραγμένη περίοδο της δεκαετίας του 60-70 στην Αμερική, θα παραμείνουμε στην Νέα Υόρκη για να ξετυλίξουμε το μύθο ενός ακόμα μοναδικού καλλιτέχνη. Στο άρθρο για τους Μotherfuckers έγινε σχετική αναφορά για την κατάληψη του μαθηματικού τμήματος στο πανεπιστήμιο Columbia και τη συναυλία συμπαράστασης από τον Νεοϋορκέζο τραγουδοποιό David Peel. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη καυστική, σαρκαστική αλλά και ξεκαρδιστική περίπτωση καλλιτέχνη, ο οποίος παρέμεινε αφοσιωμένος στις «στρεβλές», κατά πολλούς, ιδέες του μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 6 Απριλίου 2017.

Το Σάββατο 18 Σεπτέμβρη 2021, οι Drunk Jackals, Sadhus "The Smoking Community", Wish Upon a Star, 1000mods & Nightstalker, σε συνεργασία με την High Priority Promotions, έστησαν ένα live στη Τεχνόπολη στο Γκάζι,τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν για την ενίσχυση των ανθρώπων από επλήγησαν από τις τραγικές πυρκαγιές του καλοκαιριού. Η συναυλία, αν και "καθιστή" λόγω covid, έγινε γρήγορα sold-out. Εμείς μετά από καιρό πήραμε τα σύνεργα στον ώμο και στηθήκαμε δίπλα στη κονσόλα για να αποθανατίσουμε το γεγονός.

Η μουσική τους είναι νευρώδης και παθιασμένη. Ο ήχος τους αναδύεται, μέσα από καπνισμένα υπόγεια και απελευθερώνεται, ξεσπώντας με δύναμη και ορμή που σε καθηλώνει από το πρώτο άκουσμα.
Κidney Black θα μπορούσε να είναι το όνομα μιας γυναίκας που ερωτεύτηκες και σε έφτασε εκτός ορίων, ή το όνομα ενός φίλου που τα πίνετε μέχρι τελικής πτώσης, ή ακόμα, το όνομα μιας κατάστασης χάους και συναισθηματικής έξαρσης.

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Τι συμβαίνει όταν δύο πρώην εραστές συναντιόνται μετά από πολλά χρόνια σε μια πόλη όπως το Παρίσι; Την απάντηση θα βρείτε στο νέο βιβλίο του Αλέξανδρου Κάσση «Όσα Απέμειναν από τους Εραστές».

Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου

Ο Θέμης Βασιλείου και ο Γιάννης Αράπης, δύο κιθαρωδοί, ενώνουν τις ακουστικές κιθάρες τους σε ένα σχήμα που δεν βάζει τον ακροατή σε καλούπι.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Η πιο κοντινή δικιά μου Αμερική θα είναι πάντα το Σαν Φρανσίσκο όπως το τραγούδησε ο Scott McKenzie. Το πρωτάκουσα σε ένα μπαρ που δεν υπάρχει πια και ο ιδιοκτήτης μου είχε κάνει δώρο το ελληνικό σαρανταπεντάρι όταν πια θα έκλεινε οριστικά ύστερα από κάμποσες περιπέτειες. Γυμνούλι, χωρίς εξώφυλλο.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το τέλος της δεκαετίας του '80 βρίσκει την Ελλάδα μεθυσμένη από την ευρωπαϊκή ανάπτυξη των επιδοτήσεων και των πακέτων Ντελόρ, του κωστοπούλιου “ξεβλαχέματος” της ανατολίτικης ελληνικής κοινωνίας που πήγαιναν αγκαζέ με τα οικονομικά σκάνδαλα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ του “βρώμικου '89” και της αποθέωσης του μπουζοκοκλάμπινγκ των ελληνάδικων.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Επιστρέφουν οι Common Sense μετά από μακροχρόνια απουσία, με φρέσκο ήχο και πολύ όμορφα τραγούδια. Τα τελευταία χρόνια ένας φίλος δισκομανής με έχει φάει να του πουλήσω το σιγκλάκι «Grotesque» που είχε κυκλοφορήσει η μπάντα το 1993 αλλά ακόμα παίζω γερή άμυνα. Την ευκαιρία να ακούσω τα νέα τραγούδια μου την έδωσε ο Χρήστος Ζούμπας και με την ευκαιρία τον ρώτησα μερικά πράγματα γι' αυτή την δουλειά...

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Καλοκαίρι του 15, χαράματα στη Χίο, βολτάρουμε με την Ελένη και τον Λέμμυ, σε ένα πάρκινγκ λίγο έξω από την πόλη, περιμένοντας να ξημερώσει, μια και το καράβι που περιμέναμε να σηματοδοτήσει το τέλος των διακοπών μας έφτανε το πρωί και μεις δεν είχαμε δωμάτιο από το μεσημέρι εκείνης της ημέρας πλέον. Καθώς ο Λέμμυ ενθουσιασμένος με τραβολογά προς κάθε σπιθαμή της παρακείμενης παραλίας για να μυρίσει, να σκάψει και να μαρκάρει κατουρώντας περήφανα το νέο του βασίλειο, μέσα από ένα θάμνο ξεπετάγεται δειλά ένα κουτάβι.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη

Το εσωτερικό του σπιτιού μου μοιάζει σαν δρόμος της Κανταχάρ. Ή, όπως λέει και η ταινία, σαν δρόμος που του περνάνε καλώδια. Το φριχτό σκουρόχρωμο «σαγρέ» πλαστικό δάπεδο που πάνω του έσερνα το πτώμα μου για τουλάχιστον δυο δεκαετίες έχει αφαιρεθεί κι εγώ στέκομαι στο καθιστικό κοιτάζοντας με απελπισία το κιτρινωπό χρώμα του Βουνού να ξεπροβάλει κάτω από τα κατασκονισμένα έπιπλα (μα τι στο διάτανο, δεν έχει θεμέλια αυτό το σπίτι;) Ο πλακάς, κάποιος Δημήτρης Λαμόγιος, την έχει κοπανήσει εδώ και μέρες έχοντας (πάλι καλά) ολοκληρώσει το μπάνιο, και δεν απαντάει στο κινητό, κάνει τον κουφό. Η φάτσα του εξαρχής δεν μου είχε γεμίσει το μάτι, αλλά επειδή ήταν γνωστός γνωστού και «φτηνός», τελικά ενέδωσα και του έδωσα μάλιστα και μια προκαταβολή για να «παίξει μπάλα».

Tην Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει μια ειδική ψηφιακή επανέκδοση του άλμπουμ του Ozzy Osbourne No More Tears, σηματοδοτώντας την 30ή επέτειο από την κυκλοφορία του. Μεταξύ του επιπλέον υλικού που περιλαμβάνεται, θα βρείτε αυτήν την ακυκλοφόρητη έκδοση του 'Hellraiser', όπου ο Ozzy τραγουδά μαζί με τον Lemmy Kilmister των Motörhead... 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Μανώλης Αργυράκης “Κακιά ώρα” (Μυθιστόρημα)
Τον Μανώλη τον γνώρισα κάπου το 1990 στο Ηράκλειο. Συχνάζαμε στα ίδια στέκια, καφενεία και μπαρ της πόλης, εκεί όπου το αλκοόλ και οι μεγάλες κουβέντες έρεαν άφθονες χωρίς καμία αιδώ, φόβο, σεμνοτυφία και πολλές φορές ειρμό από τα στόματα των θαμώνων. Ροκάς ο ίδιος, με μια κλίση προς το κλασικό Heavy Metal, λόγος που αρκετές φορές μετά τη κατανάλωση του οινοπνεύματος ήταν αρκετός ώστε να αντιμαχούμε μεταξύ μας για την ποιότητα και τη ριζοσπαστικότητα των μουσικών μας ακουσμάτων και επιλογών (η νεανική αρχέγονη κόντρα μεταξύ πάνκηδων και ροκάδων της εποχής), η οποία ήταν αρκετή ώστε τα αίματα να ανάβουν προς στιγμή την οποία έσβηνε το επόμενο καραφάκι ρακή, συνεχίζοντας στο επόμενο θέμα και συζήτηση όπου κατέληγαν είτε να συμφωνούμε είτε να διαφωνούμε μέσα από γέλια και εκατέρωθεν πειράγματα.

Γράφει και σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

Εικονογράφηση: Φανή Χούρσογλου

Τον Mark «Vet» Enbatta δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά και για κάποιον πραγματικά άγνωστο λόγο δεν τον είχα δει ποτέ όταν είχε επισκεφθεί την Αθήνα για συναυλίες. Ωστόσο, το In Ancent Times γύριζε στο πικάπ μου από 1987, ενώ αργότερα όλοι οι δίσκοι των Vietnam Veterans θα περιέρχονταν στην κατοχή μου (χάρη στο Merlin’s, το φτωχό κομπόδεμά μου, και τη γενναιοδωρία των εταιρειών), συν το σόλο του Enbatta , Hidden Passions, συν τα άλμπουμ των Gitanes, συν τον δίσκο των Thyrd Twin. Έκτοτε η μουσική είχε πλέον ξεχειλίσει από το αυλάκι, μέχρι που πριν από κάμποσο καιρό άκουσα το ομώνυμο άλμπουμ των Mark Enbatta’s Tribe, της τελευταίας μπάντας του Mark πριν από το θάνατό του, το οποίο περιείχε μερικά τραγούδια-δυναμίτες, πολύ διαφορετικά από την γκαραζοψυχεδέλεια των Veterans (ή μήπως όχι;) αλλά εξίσου εμπνευσμένα και με εκείνη την οικεία φωνή που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο παρανόησης.

σΓράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η δεκαετία του 1960 στις ΗΠΑ ήταν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή και για οποιαδήποτε αιτία τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι μειονότητες, και άλλα πολλά, ήταν τα αίτια που ανέδειξαν τον επερχόμενο πολιτικό ανταγωνισμό και την αντικουλτούρα της εποχής. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν το σημείο που η κοινωνική συναίνεση έσπασε. Η νέα γενιά δεν ήθελε να συμμετέχει σε έναν ακόμα πόλεμο με έναν λαό που δεν της είχε κάνει τίποτα και για αυτό όχι μόνο δεν ήθελε να στρατολογηθεί, αλλά ούτε και να συμμετέχει στο παραμικρό στο αμερικανικό πολεμικό όνειρο.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έκανα όνειρα μικρός πως θα γίνω καλλιτέχνης, άνθρωπος σπουδαίος, των γραμμάτων, θεατρικός ηθοποιός και θα ανεβαίνω στην σκηνή και θα κάνω τον κόσμο να γελάει σαν τον Σαρλό. Λάτρευα να ακούω τους άλλους να γελάνε πόσο μάλλον όταν εγώ τους το προκαλούσα με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις μου.
Είδα πως τα πήγαινα καλά και με τα λόγια, τα αστεία και τα σχόλια μου, είχαν απήχηση και έκαναν τον κόσμο να με συμπαθεί ακόμα και να με αγαπάει.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Έχουν γραφτεί ένα σωρό πράγματα για τους Rolling Stones και πολλά από αυτά αφορούν τη μυστηριακή συνεργασία διαρκείας ανάμεσα στον Mick και τον Keith, τα ναρκωτικά, τους εσωτερικές έριδες, τις γυναίκες. Υπάρχουν οργισμένα φεμινιστικά κείμενα και κολακευτικά δημοσιεύματα, υπάρχουν κριτικά δοκίμια και βιβλία από θαυμαστές, σκανδαλοθηρικά ρεπορτάζ που θα μπορούσαν να γίνουν ολόκληρο συμφωνικό έργο, βιογραφίες, γραπτά από παραγωγούς, γκρούπις και κολαούζους, καθώς και ένα βιβλίο γεμάτο με αποφθέγματα από συνεντεύξεις του Keith Richards. Υπάρχουν επίσημες πολυτελή λευκώματα, προφορικές ιστορίες και πλήθος φωτογραφικών άλμπουμ. Κάποιοι, μάλιστα, από τα μέλη έχουν γράψει αυτοβιογραφίες για να αφηγηθούν την ιστορία καθένας από τη δική τους πλευρά, επειδή όπως όλα δείχνουν δεν τους αρκεί ότι είναι ανάμεσα στα διασημότερα πλάσματα από γενέσεως του ανθρώπου.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Είχε φροντίσει να καταστρέψει όλα του τα χειρόγραφα. Στιχάκια, σημειώσεις, προσχέδια από κινηματογραφικά σενάρια, σχεδόν όλη του την πραμάτεια χρόνων, όλη τη λογοτεχνική ματαιοδοξία του. Κάποια μάλιστα, αφού τα έσκισε, τα φωτογράφισε και τα δημοσίευσε έτσι κακοποιημένα και εντελώς ακαταλαβίστικα.