Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο νεορεαλισμός, το παράλογο, το παράδοξο και ο σουρεαλισμός υπήρξαν τα κύρια χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που τάραξε όσο λίγοι τα νερά της ιστορίας του κινηματογράφου τόσο σαν σκηνοθέτης όσο και σαν σεναριογράφος. Το βάθος των χαρακτήρων που έπλασε σε συνδυασμό με τις σκληρές και ταυτόχρονα γλαφυρές εικόνες μιας Ιταλίας που προσπαθούσε να ξαναζήσει πάνω στα ερείπια του πολέμου αποτελούν σημείο αναφοράς για κάθε σκηνοθέτη που σέβεται τον εαυτό του. Ο Φεντερίκο Φελίνι δεν ήταν επαναστάτης, ήταν ένας μάλλον συντηρητικός άνθρωπος ως προς τις πολιτικές του θέσεις (οι επικριτές του θα τον χρεώνουν εσαεί για τη φιλία του με τον πρώην χριστιανοδημοκράτη πρωθυπουργό και προστάτη της μαφίας Τζούλιο Ατρεότι), αλλά το κινηματογραφικό αφηγηματικό και, πολύ συχνά, αυτοβιογραφικό ύφος του και ο μοναδικός συνδυασμός πραγματικότητας και φαντασίας, δικαίως τον έχουν κατατάξει ανάμεσα στις μεγαλύτερες προσωπικότητες της μεταπολεμικής έβδομης τέχνης.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Μια από τις πιο παρανοϊκές περσόνες της βρετανικής μουσικής, πρωτοπόρος του horror rock με εμφανίσεις που προκαλούσαν ρίγη τρόμου στο πιστό κοινό του. Ένας πολιτικός αντιπολιτικών ιδεών που μπήκε στο βιβλίο Guinness για τις 44(!) φορές που κατέβηκε ως υποψήφιος σε εκλογές (ο μακροβιότερος όλων των εποχών). Η φωνή του Jack the Ripper, ο ηγέτης του Monster Raving Loony Party, ο άνθρωπος που κατέβαινε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και ούρλιαζε στα τραίνα. Ο Screaming Lord Sutch, που είχε μακριά μαλλιά πριν τους Beatles και τους Stones, έδωσε το δικό του μοναδικό στίγμα στη μυθολογία της rock n roll ιστορίας με πολλά συγκροτήματα και τραγουδιστές να διασκευάζουν τα τραγούδια του μέσα στα χρόνια. Ποιος ήταν όμως ο Λόρδος Sutch με το ουρλιαχτό που τρομοκρατούσε τον κόσμο και απειλούσε την πολιτική ισορροπία του Μεγάλου Νησιού;

Ήταν καλοκαίρι του ’64 και ο Jacques Brel περνούσε τις διακοπές του στο κρησφύγετό του στο Roquebrune-Cap-Martin, στη Νοτιοανατολική Γαλλία, με τη Sylvie Rivet, φίλη και ατζέντισσά του. Ένα πρωί γύρω στις έξι πέρασε να πει μια καλημέρα ο εστιάτορας και φίλος του, Fernand, που πήγαινε να ψαρέψει χέλια και σκορπίνες για τη μεσημεριανή μπουγιαμπέσα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πρώτος που άκουσε τους στίχους του “Dans le port d’ Amesterdam” ή μάλλον του “Dans le port d’ Anvers”, όπως ήταν ο αρχικός του τίτλος. Όπως θυμόταν η Sylvie, μόλις το άκουσε ο Fernand άρχισε να κλαίει με λυγμούς και για να συνέλθει έκατσε σε μια γωνία και άρχισε να καθαρίζει αχινούς. Κανείς δεν ξέρει αν τελικά το εστιατόριο σέρβιρε μπουγιαμπέσα εκείνο το μεσημέρι.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Ο David Michael Gordon "Davey" Graham (26 Νοεμβρίου 1940 – 15 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Βρετανός κιθαρίστας και ένας απ τους πρωτεργάτες του λεγόμενου British Folk Revival στη δεκαετία του ’60 . Το στυλ του παιξίματός του ενέπνευσε πολλούς μετέπειτα διάσημους που έπαιξαν την ακουστική κιθάρα με τα δάχτυλα όπως οι Bert Jansch, Wizz Jones, John Renbourn, Martin Carthy, John Martyn, Paul Simon αλλά και ο Jimmy Page, το σόλο του οποίου στο κομμάτι "White Summer" βασίστηκε εξ ολοκλήρου στο κομμάτι του Graham με τίτλο "She Moved Through Τhe Fair". Ο Ray Davies των Kinks τον είχε αποκαλέσει “φοβερή επιρροή”. Το 1966 οι Simon & Garfunkel στον κλασικό τους δίσκο Sounds of Silence, διασκεύασαν ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του, το ορχηστρικό "Anji". Ωστόσο, παρά την ευρεία αναγνώρισή του από τους μουσικούς και το κοινό του βρετανικού R&B και rock, το οποίο αυξήθηκε γεωμετρικά στη διάρκεια των sixties, ο ίδιος ο Graham δεν κέρδισε χρήματα από τη μουσική του.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

"Αν οι άνθρωποι δεν έχουν τη δύναμη να πουν πράγματα, θα τα πω εγώ γι' αυτούς. Όταν ήμουν ποδοσφαιριστής, τα πόδια μου ενίσχυαν τη φωνή μου"- Σόκρατες

Σε λίγες μέρες ξεκινά ένα ακόμη Μουντιάλ. Έχω σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια να παρακολουθώ μια διοργάνωση όπου κάποτε οι φτωχοί, οι μελαψοί, οι παρακατιανοί, έστεκαν ως ίσοι προς ίσους απέναντι στους χορτάτους, τους «Άριους», τους ισχυρούς, και που τις περισσότερες φορές τους ανάγκαζαν να φεύγουν ταπεινωμένοι από το χορταρένιο παραλληλόγραμμο με τις χορευτικές φιγούρες τους. Σήμερα το Μουντιάλ δεν είναι αυτό που μόλις περιέγραψα, αλλά ένα τουρνουά όπου αντί να αγωνίζονται οι διάφορες ποδοσφαιρικές σχολές, αγωνίζονται οι πολυεθνικές, οι σπόνσορες, η Mastercard εναντίον της Visa.
Κάποτε παρακολουθούσα το Μουντιάλ κι αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από όσα έχω δει, θα σου απαντήσω τη Βραζιλία του 1982: αυτό το σύνολο από χορευτές μπαλέτου που τους έβαλαν μέσα στο γήπεδο κι αυτοί, χωρίς να νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά μόνο να χορέψουν, μάγεψαν με τις κινήσεις τους ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτοί, που στο τέλος υπέκυψαν, θύματα της δύναμης και της τακτικής, δίχως να κατακτήσουν τίποτα. Κατέκτησαν όμως καρδιές κι αυτό τους έκανε να είναι οι πραγματικοί νικητές εκείνου του Μουντιάλ.

γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το κείμενο που θα διαβάσετε-εφόσον δεν το παρατήσετε στα μισά ενοχλημένοι βρίζοντας τον συγγραφέα του-θέλει να είναι προκλητικό.
Κατά κάποιον τρόπο, μου το παρήγγειλε ένας καλός φίλος μετά το live του (των) Dr. Albert's Flipout One CAN Band (feat. Mickey Pantelous) στο Closer alternative bar την Κυριακή της 3ης Ιούνη του 2018. Ο συγγραφέας του όμως έχει το «ελάττωμα» να μην γράφει κατά παραγγελία (όπως και απεχθάνεται να παίζει ως dj... παραγγελιές σε μη λογικά πλαίσια). Συνεπώς Αυτά που θα διαβάσετε ήθελα να τα γράψω εδώ και πολύ καιρό (και να σφάξω μερικούς/ές από εσάς χωρίς καν γάντι).
Θα μιλήσω για το φαινόμενο του κυρίου και της κυρίας Μπουρουμπούρου στις συναυλίες. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν είναι νέο, ούτε έχει να κάνει με την όποια ποιότητα του θεάματος και των μουσικών που παίζουν σε αυτές, αλλά αποκλειστικά με αυτούς/ες που αποτελούν μέρος του κοινού.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

"Γιατί το κορμί κινείται ξανά και το κορμί χορεύει ξανά, το κορμί τραγουδάει ξανά"

Ο Norman Mailer τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο γενναίο άνθρωπο στην Αμερική, οι κοντινοί του φίλοι έλεγαν πως ανέκαθεν και κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος ήθελε να γίνει ένας rock star μύθος, γεγονός που είχε την βάση του μιας και ο ίδιος ο πίστευε βαθιά, βαθύτατα κι ακράδαντα πως το rock n roll άγγιζε περισσότερο τον κόσμο απ’ ότι η ποίηση. Ο Bob Dylan στην εφηβεία του ολημερίς κι ολονυχτίς διάβαζε ακατάπαυστα τα ποιήματά του και είχε πάντοτε πάνω του ένα βιβλίο του, επηρεάστηκε καθοριστικά από τους στίχους του και στη συνέχεια όλοι ξέρουμε ποια ήταν η επιρροή του ίδιου του Dylan στην μουσική ιστορία. Πνευματικό παιδί του Walt Whitman και του William Blake, πολιτικοποιημένος, ανθρωπιστής, πειραματόζωο από δική του επιλογή, υποστηρικτής ψυχεδελικών ουσιών αλλά πάνω απ’ όλα υπεύθυνος για το «Ουρλιαχτό», ένα από τα καλύτερα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ κι έγινε η σημαία μιας ολόκληρης γενιάς. Ένα ποίημα που θεωρήθηκε πορνογραφικό, έστειλε τον εκδότη του Lawrence Ferlinghetti στα δικαστήρια, δημιούργησε σάλο σε μια ολόκληρη χώρα και δίχως καμία υπερβολή έκανε τον Allen Ginsberg διάσημο κατά μήκος της Ηπείρου ακόμα και

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος μου φερε δωράκι την πιο πρόσφατη συλλογή της Aza Records, με τίτλο A Call To Instruments vol.4. Μεγάλη η χαρά όταν παίρνω δώρο φρέσκια μουσική, πόσο μάλλον αν η μουσική αυτή διακινείται και προωθείται ανεξάρτητα και ελεύθερα χωρίς εμπορικό κέρδος. Η Aza είναι μια κολεκτίβα μουσικών που έστησε στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 2016 ο Χρήστος Αγιαννίδης, μέλος των The Jesterdays, σε μια προσπάθειά του (όπως περιγράφεται στον ιστότοπο της Aza Records) να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα αυτό-οργάνωσης και στήριξης των συγκροτημάτων της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής και ελεύθερης διάδοσης της αγγλόφωνης και ελληνόφωνης ροκ μουσικής χωρίς ταμπέλες και διαχωρισμούς.

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Τι χρονιά κι αυτή! Δεν πρέπει να υπήρξε, τουλάχιστον μεταπολεμικά, άλλη χρονιά τόσο πυκνή σε γεγονότα για τον δυτικό κόσμο όπως το 1968! Ο πόλεμος του Βιετνάμ (που αν και φαινομενικά αμερικανική υπόθεση συγκλονίζει όλο το δυτικό κόσμο και έχει ήδη αρχίσει να δείχνει ότι θα αποτελέσει μια ανεπούλωτη πληγή για τις ΗΠΑ), τα ανθρώπινα δικαιώματα, η σεξουαλική επανάσταση με τη νεολαία να ανακαλύπτει τον φυλακισμένο για το έργο του και από δεκαετίας νεκρό μέσα στο κελί του Βίλχελμ Ράιχ, όλα αυτά και πολλά άλλα ήταν κομμάτια ενός παζλ που σηματοδότησε την εξέγερση κάθε ελεύθερου μυαλού απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση και ανελευθερία που στα χρόνια του ’60 όλο και αυξανόταν.

Τη Παρασκευή 4 Μαΐου 2018 - αφού πέρασε από 40 κύματα - διοργανώθηκε στο πάντα φιλόξενο Gagarin 205 , το ετήσιο festival Immigraniada . Στο festival αυτό εμφανίστηκαν κατά σειρά το Καραβάνι μαζί με τον Νικόλα Razastarr , οι Άλλος Κόσμος , ο Σκηνοθέτης (FF.C) με τον Ρήγα , οι Panx Romana και η βραδιά έκλεισε με τον Βέβηλο που τον συνόδευσαν ο DJ Magnum , ο Τσέκος και ο Παράφρων . Ανάμεσα στις αλλαγές των καλλιτεχνών, προβλήθηκαν μια σειρά από videos του Muhammad Najem , ενός έφηβου από τη Γκούτα της Συρίας, ο οποίος με όπλο ένα κινητό τηλέφωνο και συχνά με κίνδυνο της ζωής του, αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου όπως τη βιώνουν τα παιδιά...

Συνέντευξη: Βαγγέλης Χαλικιάς

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

Η Εύη Χασαπίδου είναι η καλύτερη ίσως φωνή του ελληνικού underground με μεγάλη ιστορία πίσω της. Μας έχει χαρίσει απίστευτες ερμηνευτικές στιγμές και με τις τρεις μπάντες όπου έχει συμμετάσχει: τους No Man’s Land, τους Echo Tattoo και τους She Tames Chaos με την ίδια να σπέρνει, να δαμάζει και να αναδιανέμει το Χάος όπως εξηγεί στη συνέχεια.
Η κουβέντας μας έλαβε χώρα στην βεράντα του σπιτιού της κάπου στα Εξάρχεια. Στη συντροφιά μας, εκτός από τον έναστρο ουρανό, ήταν και ο Ωρίωνας ο εννιάχρονος γιος της, ένα ευφυές και γλυκό πειραχτήρι και για πολλά ζουπήγματα.
Μέσα από την κουβέντα ανατρέξαμε σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής μιας από τις πιο αγαπητές ή πιο σωστά πιο αγαπημένες παρουσίες της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής σκηνής.

Κείμενο: Αντώνης Ζήβας  Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

Κανονικά ο υπογράφων δεν πρέπει να γράφει ανταποκρίσεις και γενικότερα κείμενα που αφορούν τις μπάντες που αγαπά. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει καμία αντικειμενικότητα στα γραφόμενα. Όσα όμως θα διαβάσετε είναι απολύτως αντικειμενικά γιατί πολύ απλά πρόκειται να διαβάσετε ένα (ακόμη) κείμενο που αφορά συναυλία των Last Drive. Οι Last Drive, συναυλιακά, είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά ακόμη και στη χειρότερή του μέρα. Είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά είτε μπροστά σε είκοσι άτομα είτε μπροστά σε πέντε χιλιάδες. Και αυτό όχι επειδή διέπονται από επαγγελματισμό (κάτι που ούτως ή άλλο συμβαίνει) αλλά γιατί πάνω από όλα σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλα αυτά ασφαλώς δεν αφορούν όχι μόνο τη σαββατιάτικη συναυλία τους στο Fuzz Club, αλλά γενικότερα την πορεία τους στη σκηνή. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ με αυτό και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Καθώς η γεμάτη ένταση, μεταλλική μουσική ανεβοκατεβαίνει σαν παλίρροια, ο Curtis δε διστάζει μπροστά σε τίποτα. Αυτή η ένταση, και η υπερένταση που προκαλεί, διακρίνεται καθαρά σε κάθε στάση του κορμιού του. Ακόμα κι όταν χορεύει ξέφρενα, παραμένει άκαμπτος. Κοντοκουρεμένος και φορώντας άνετα ρούχα, έχει μια σχεδόν μιλιταριστική ακαμψία που υπονομεύει τις προσπάθειές του να αφήσει ελεύθερο το σώμα του. Δίχως την παραμικρή ευελιξία, οι κινήσεις του θυμίζουν τα σπαστικά τινάγματα μιας μαριονέτας. Υπάρχουν στιγμές που ξαφνικά δείχνει εξαντλημένος – αναστενάζει και κλείνει τα μάτια. Όταν τα ξανανοίγει, είναι γουρλωμένα σ’ ένα βλέμμα απλανές, θολά, θαρρείς κι είναι γεμάτα δάκρια. Έπειτα χάνεται και πάλι, χορεύοντας σαν μανιακός, σαν να έχει γυρίσει κάποιο διακόπτη» – Steve Morris (ντραμς, Joy Division)

Γράφουν και μεταφράζουν η Abies Sylos και ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Mac Rebennack μεγάλωσε στις κακόφημες γειτονιές της νέας Ορλεάνης. Παραβατικός όταν ήταν μικρός, μετά session μουσικός στο τέλος βρήκε την μουσική και καλλιτεχνική του ταυτότητα σαν ένας από τους σημερινούς πυλώνες της μουσικής της Νέας Ορλεάνης φορώντας την ταυτότητα ενός άλλου. Ενδύθηκε αυτήν την περσόνα στη δεκαετία του εξήντα και την κρατάει ακόμα και σήμερα, ενώ το κανονικό του όνομα είναι σχεδόν άγνωστο.
Ο αυθεντικός Dr. John ήταν ένας voodoo king που μαζί με τη Marie Laveau διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο για τη λατρεία του voodoo στη Νέα Ορλεάνη. Το voodoo είναι ένα κομμάτι της παράδοσης της Νέας Ορλεάνης με ρίζες στην Αφρική που όμως κάρπισαν στο έδαφος της Καραϊβικής και της creole κουλτούρας. Η Νέα Ορλεάνη είναι ένας τόπος που καμαρώνει για την ανάμιξη και όχι την καθαρότητα. Creole λέγονται οι πληθυσμοί, η γλώσσα και ο πολιτισμός της Νέας Ορλεάνης με καταγωγή από τους αυτόχθονες Ινδιάνους και τους Αφρικανούς σκλάβους που επιμείχθηκαν με λευκούς Γάλλους αποίκους και τον πολιτισμό τους.

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις για κάποιον που αγαπάς. Που αγαπάς βαθιά και ακούς από τότε που ήσουν μικρή. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις για έναν ήσυχο άνθρωπο. Απ’ αυτούς που τους κολλάνε την ταμπέλα ενός ανθρώπου χαμηλού προφίλ ή εσωστρεφή. Είναι δύσκολο να γράψεις για κάποιον που πέθανε μόλις λίγους μήνες μετά τη γέννησή σου. Δεν πρόλαβες να συμπέσεις μαζί του, να 'χεις κάποια ανάμνηση απ’ την παρουσία του. Τέλος, είναι δύσκολο να γράψεις για κάποιον που τα κατάφερνε πολύ καλύτερα από σένα με τις λέξεις και μέσα από τους τρεις μόλις δίσκους που ηχογράφησε πριν πεθάνει, έγραψε στίχους που σου φέρνουν στην επιφάνεια συναισθήματα.

“Ξεκίνησε την ανάβαση νύχτα έχοντας καταναλώσει όση περισσότερη μπορούσε. Σύντομα
το καταφύγιο ήταν μια σωρός από πέτρες πίσω του. Έτρεμε ενστικτωδώς μιας και στην
παραζάλη του δεν ένιωθε το κρύο. Με δυσκολία κρατούσε το βάρος του και ο αέρας
κουρέλιαζε τα βρεγμένα ρούχα του. Η κλίση αυξήθηκε απότομα και πλέον κινούνταν στην
παγωμένη κάθετη πλαγιά. Τα χέρια του μάτωσαν μόλις στα πρώτα πιασίματα μα ήλπιζε το
αίμα, που ήδη έτρεχε μέσα από τα μανίκια του και γαργαλούσε τα πλευρά του, να παγώσει
όπως ο ιδρώτας του. Ήξερε πως αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε, όσο κι αν ήλπιζε.
Αυθόρμητα κατέληξε πως η ελπίδα είναι ο χείριστος των εθισμών. Έχασε την ανάσα του και
όταν το γαλακτικό οξύ ξέσκισε τους τένοντές του, αφέθηκε.”

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Χθες είδα μια ανάρτηση των Green Pajamas που ανακοίνωνε ότι το τελευταίο τους live θα γίνει στο Seattle στις 29/06. Λογικό φαίνεται να ’ρχεται το πλήρωμα του χρόνου για ένα γκρουπ όταν ολοκληρώνει μια μουσική πορεία 34 χρόνων και ισάριθμων άλμπουμ.

Η ιστορία τους δείχνει, συνηθισμένη αλλά δεν είναι. Το μακρινό πια 1983, δυο νεαροί από το Σιάτλ αποφάσισαν ότι έπρεπε να φέρουν το paisley στη δική τους τοπική σκηνή και έβαλαν μπροστά μια μπάντα. Το 1984 ηχογράφησαν σε κασέτα την πρώτη τους δουλειά. Οι Green Pajamas κατάφεραν να ηχογραφήσουν δυο άλμπουμ ως το 1990, οπότε και διαλύθηκαν. Το 1994 ξανάρχισαν να κάνουν μουσική μαζί και μαζί με άλλους φίλους τους έγιναν βασικοί συντελεστές του φεστιβάλ Terrastock και από το 2009 μέχρι σήμερα συνέχισαν να κυκλοφορούν νέο υλικό στην αγαπημένη τους εταιρία από την οποία ξεκίνησαν στο Σιάτλ, την Green Monkey.

Κείμενο: Γιάννης Καστανάρας

Μετάφραση του άρθρου του Κάρι Ο' Ντελ: Πάνος Τομαράς

Oι Velvet Underground υπερέβησαν κάθε είδους κατηγορία. Αν μη τι άλλο, σίγουρα ήταν εκλεκτικοί. Η μουσική και η ευαισθησία τους έκρυβαν επιρροές από τον Μπομπ Ντίλαν, τον Άντι Γουόρχολ, τον Πιτ Τάουνσεντ και τον Τζον Κέιτζ. Πειραματίζονταν με το φίντμπακ και με απομονωμένες, αγνές νότες όταν δεν το έκανε κανείς και με το θόρυβο προς χάριν του θορύβου. Κάπου κάπου συνέθεταν γλυκές μελωδίες, αλλά κατά βάση ήταν ροκ εντ ρολ καλλιτέχνες που έχτιζαν τα κομμάτια τους πάνω σε έναν αστικό ρυθμό, με στίχους σκληρούς που παρέπεμπαν σε έναν υπόκοσμο, ο οποίος σπάνια έβλεπε το φως της δημοσιότητας. Μουσικό υπόβαθρο: μια αναρχική ενέργεια που πήγαζε μέσα από μια σφιχτή επαναλαμβανόμενη δομή.

Το Σάββατο 28 του Απρίλη, με αφορμή τη κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, οι "The Sound Explosion" κάλεσαν τους "The Snails" και όλους εμάς στο Gagarin 205 και έστησαν ένα ξέφρενο και εξοντωτικό garage πάρτι. Ευτυχώς δεν αρνηθήκαμε τη πρόσκληση και ...

..."Δεν είμαι σε μια μπάντα επειδή το επέλεξα σαν καριέρα. Το έκανα επειδή είμαι ερωτευμένος με το rock and roll και επειδή υπάρχουν μπάντες και δίσκοι που κυριολεκτικά με στέλνουν αδιάβαστο. Θέλω ν’ αφήσω πίσω μου κάτι παρόμοιο, ένα αλλόκοτο έργο τέχνης. Όπως το Damaged των Black Flag. Αυτό το άλμπουμ είναι τόσο καταπληκτικό, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για να το ψάξει κανείς. Εκείνο το συγκρότημα ήταν βαρύ κι ασήκωτο και το λάτρεψαν ένα σωρό άνθρωποι. Υπάρχουν πράγματα σαν κι αυτό όπως υπάρχουν κι ένα σωρό παντελώς άγνωστοι δίσκοι που δεν ξέρω πώς να τους βρω, πράγματα όπως οι Monks ή εκείνες οι αλλόκοτες χρονοκάψουλες και τα μηνύματα από το εξώτερο διάστημα".

Ο Frank Zappa (1940-1993) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του εικοστού αιώνα, γεγονός που αποκρυσταλλώθηκε τόσο στη μουσική και το αστείρευτο ταλέντο του γύρω από αυτή, όσο και στη γενικότερη φιλοσοφία της ζωής του. Υπέρμαχος του δικαιώματος στην έκφραση, μανιώδης καπνιστής, αθεράπευτα προκλητικός, βαθύτατα προοδευτικός, με χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα, πολέμιος του κατεστημένου, της κυβέρνησης, της θρησκείας και όλων των παραγώγων τους, καθόλου ανεκτικός με την ηλιθιότητα, επέλεξε να ακολουθήσει μια έντιμη καλλιτεχνική πορεία μέχρι το θάνατό του. Οι συνεντεύξεις του ήταν πάντα ιδιαίτερες και ταυτόχρονα διδακτικές, όπως και οι ιδέες του, μερικές από τις οποίες φρόντισε να καταγράψει σε ένα άκρως απολαυστικό βιβλίο που κυκλοφόρησε  το 1989 με τίτλο The Real Frank Zappa Book. Μέσα από αυτό, μέσα από συνεντεύξεις, αλλά και από διάφορες άλλες πηγές, το Merlin's συγκέντρωσε μερικές ενδιαφέρουσες προτάσεις του Zappa, με την ελπίδα ότι θα δώσουν το έναυσμα για μια πιο εμπεριστατωμένη μελέτη του συνολικού έργου του σπουδαίου Αμερικανού καλλιτέχνη. 

Το όνομα του Léo Ferré το συνάντησα για πρώτη φορά κάπου στα τέλη του Απρίλη του 1984 πάνω σε ένα δίσκο με μαύρο εξώφυλλο και γραμμένο με κατακόκκινα γράμματα: Léo Ferré - Amour Anarchie. Ήταν ένας δίσκος που ξεχώριζε σε περίοπτη θέση στο βιβλιοπωλείο της Fédération Anarchiste στο Παρίσι. Το εξώφυλλο αυτό έμεινε καρφωμένο στο μυαλό μου. Πολλά χρόνια, αργότερα συζητώντας για τον Ισπανικό Εμφύλιο ο αρχισυντάκτης και συνεκδότης του Merlin’s με ρώτησε αν έχω ακούσει το Les Anarchistes του Léo Ferré. Το ψάχνω στο YouTube και... αυτό ήταν!

Γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ

... Εξαφανίστηκε ο Κόκκινος θερισμός (1929), το αριστούργημα που μνημονεύει τη σφαγή της Anaconda Street, όπου ένοπλοι παρακρατικοί άνοιξαν πυρ ενάντια στους πικετοφόρους απεργούς ενός ανθρακωρυχείου. Το μυθιστόρημα ενέπνευσε αργότερα πάμπολλους κινηματογραφιστές, από τον Κουροσάβα (Γιοζίμπο, 1961) μέχρι τους αδελφούς Κοέν που βρήκαν τον τίτλο για την πρώτη τους ταινία (Blood Simple [Μόνο Αίμα], 1984) στις ατάκες-φωτιά του πρωταγωνιστή. Εξαφανίστηκε το Γεράκι της Μάλτας, κι όλες οι συλλογές διηγημάτων με τις υπόλοιπες ιστορίες του Σαμ Σπέιντ, του πρώτου και αρχετυπικού hard-boiled (σκληροτράχηλου) ιδιωτικού ντετέκτιβ που βρίσκεται πάντα αντιμέτωπος τόσο με τον υπόκοσμο όσο και με τους διεφθαρμένους θεσμούς της αστυνομίας, της δικαιοσύνης… Ήταν οι ιστορίες που, πάνω στο φτηνό χαρτί του παλπ περιοδικού Black Mask, γέννησαν το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα απαλλάσσοντάς το απ’ τη νομολατρεία και το τσάι με τα κουλουράκια της Αγκάθα Κρίστι...

Γράφει ο Γιώργος Χούλλης

φωτο: Sophie Hébert

Αισίως στην τρίτη του κυκλοφορία έφτασε το Αθηναϊκό ντουέτο (Γιώργος Νίκας και Στάμος Μπάμπαρης) των Noise Figures. Η πρώτη ακρόαση του opening track "Taste Like Time" σε οδηγεί κατευθείαν στους Black Angels με το ανελέητο fuzz-αρισμα,ενώ σε πιοgarage ύφος κινείται το "Strange Medium Child". Συνολικά θα έλεγε κανείς ότι το Telepath αποτελεί ένα κολάζ διαφορετικών επιρροών που ωστόσο περιέχουν τον χαρακτηριστικό ήχο που δημιούργησε η μπάντα έπειτα από δυο κυκλοφορίες και πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τον ήχο με τα ισοπεδωτικά τύμπανα και τις παραμορφωμένες κιθάρες.

Γράφει η Φαίη Φραγκσικάτου

‘’. . . The New Age people call it Folk; the Folk people call it New Age, but it is really neither. It's transitional. The style is derived from the country blues and string band music of the '20s and '30s, however much of the music is contemporary. Fahey referred to it as 'American Primitive' after the 'French Primitive' painters, meaning untutored."  - Peter Lang, 2007

Με τον όρο american primitive guitar περιγράφεται το μουσικό στυλ παιξίματος της κιθάρας με τα δάχτυλα, με τον τρόπο που το εισήγαγε ο John Fahey στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Την εποχή εκείνη ο Fahey άρχισε να συνθέτει και να ηχογραφεί μελωδίες του στην κιθάρα, παίζοντας τη με τον παραδοσιακό τρόπο των κομματιών country blues δηλαδή, με απλά λόγια, παίζοντας απ’ ευθείας με τα δάχτυλα. Χρησιμοποιώντας την τεχνική αυτή, ο Fahey ξέφυγε από τον παραδοσιακό σκοπό της κιθάρας, που ήταν η συνοδεία της φωνής στα επαρχιακά μπλουζ, αναδεικνύοντάς την ως σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ήχο.

«Κανένας δεν το είχε ξανακάνει. Κανένας δεν είχε πασαλειφτεί με φυστικοβούτυρο πάνω στη σκηνή, ούτε είχε κάνει εκείνες τις ξέφρενες χορευτικές φιγούρες, ούτε είχε ματώσει. Εκείνος επινόησε το stage diving και το crowd surfing. Κανείς δεν είχε ηχογραφήσει ένα δίσκο που να ακουγόταν όπως oι δίσκοι των Stooges. Κανείς δεν είχε γράψει ποτέ πριν στίχους σαν του Iggy. Κανένα συγκρότημα δεν είχε ακουστεί όπως αυτό. Επομένως, για μένα οι Stooges ανακάλυψαν το punk και δεν το έκαναν από πρόθεση, ήταν κάτι που απλώς συνέβη. Αυτό που πραγματικά με έκαναν να το σκεφτώ ήταν η πρώτη συναυλία τους που είχα παρακολουθήσει το 1973 – λίγο αργότερα οι Stooges θα διαλύονταν εθισμένοι στα ναρκωτικά, καταρρακωμένοι, δίχως μάνατζερ, δίχως εταιρεία, δίχως προοπτική, δίχως τίποτα.

Γράφει ο Βάιος Ζητωνούλης

Ανακάλυψα τους Γιούς του Ζεβεδαίου, αυτή την «μπάντα οργανικού πειραματικού ροκ από το 2012», μέσα από ακούσματα και δημοσιεύσεις φίλων στο facebook. Εντυπωσιάστηκα από την πρώτη στιγμή με την ωριμότητα των ιδεών και ανυπομονούσα να ακούσω την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά τους. Σε αυτή την πρώτη κυκλοφορία του κατά βάση κιθαριστικού σχήματος με τον ομώνυμο τίτλο, παρουσιάζονται επτά συνθέσεις του Θέμη Βασιλείου.

Γράφει ο Ελευθεριακός

Πέρασε αρκετό διάστημα από τον θάνατο του Τζίμη Πανούση κι αυτό από μόνο του είναι για μένα μια απαραίτητη συνθήκη, ώστε να εκθέσει κάποιος τις σκέψεις του για κάποιον σημαντικό (με ή χωρίς εισαγωγικά) με μια απόσταση χρόνου, που μπορεί να θεωρηθεί ασφαλής και ίσως τον προστατεύει από το να γράψει πράγματα για τα οποία μπορεί αργότερα να μετανιώσει.

Αυτό βέβαια επ’ ουδενί σημαίνει πως όσα γράφω παρακάτω είναι ασφαλή ως προς την αντικειμενικότητά τους, γιατί αντικειμενικότητα δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει πότε. Το μόνο που μας "σώζει" είναι η έκθεση της άποψής μας εξηγώντας τους λόγους της διαμόρφωσής της και τα "γιατί".

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

band photos: Chris Lemonis

Έβαλα ν’ ακούσω την τελευταία δουλειά των Road Miles, το άλμπουμ Ballads for The Wasteland. Άκουσα γυναικεία φωνητικά ηχογραφημένα στο στυλ της νέο-ψυχεδέλειας που ανθεί και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού τα τελευταία χρόνια. Άκουσα φαζάκια στις κιθάρες, χαρακτηριστικό ήχο στο μπάσο, πλήκτρα και κρουστά να δένουν στα κομμάτια χωρίς να τα φορτώνουν. Άκουσα ένα wall of sound αρμονικό, στο κλίμα της εποχής και με ελάσσονες κλίμακες που ευχαριστούν πάντα τα αυτί μου (αυτή η ‘’μινορίλα’’ που λένε μεταξύ τους οι μουσικοί). Με λίγα λόγια, άκουσα καλό ροκ. Από κει και πέρα, οι ταμπέλες αν το λένε americana, southern gothic, neo -psych rock, alt rock (αμερικάνικος όρος που αποδίδεται σε μπάντες όπως οι Walkabouts) πολύ λίγο με αφορούν όπως και όλους όσους θέλουν ν’ ακούν ιστορίες παιγμένες από δυο κιθάρες, ένα μπάσο, πλήκτρα, κρουστά, ακούγοντας στιβαρά γυναικεία φωνητικά που δίνουν ενέργεια.

«Εκείνοι που μιλούν για επανάσταση χωρίς να αναφέρονται ρητά στην καθημερινή ζωή, χωρίς να κατανοούν το ανατρεπτικό περιεχόμενο στον έρωτα και το θετικό περιεχόμενο στην άρνηση των περιορισμών, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα πτώμα στο στόμα τους». Ραούλ Βανεγκέμ – Πραγματεία για την τέχνη του βίου προς χρήση των μελλοντικών γενεών

Πριν από μισό αιώνα ακριβώς, τον Μάιο του 1968, τα οδοφράγματα υψώθηκαν στους δρόμους του Παρισιού για τρίτη φορά, έπειτα από την Παρισινή Κομμούνα το 1871 και την απελευθέρωση της γαλλικής πρωτεύουσας από τους Ναζί το 1944. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από φοιτητικές διαμαρτυρίες εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενώ την κατάληψη της Σορβόνης ακολούθησαν άγριες απεργίες και καταλήψεις σπουδαστικών και εργασιακών χώρων, οι οποίες επεκτάθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα βάζοντας φρένο στην οικονομία της Γαλλίας. Στην ουσία κάθε στρώμα της γαλλικής κοινωνίας ενεπλάκη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα γεγονότα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας συζητούσαν για κάθε πλευρά της ζωής σε συνελεύσεις όπου επικρατούσε συνωστισμός, μέσα σε κατειλημμένα πανεπιστήμια, σχολεία, ιδιωτικούς και δημόσιους εργασιακούς χώρους. Δεκατετράχρονα αγόρια εισέβαλαν σε σχολεία θηλέων απαιτώντας την «απελευθέρωση των κοριτσιών μας». Εκατομμύρια ήταν εκείνοι που έγραψαν ιστορία. Αυτή είναι η στόφα της επανάστασης…

Αισθάνομαι μια χαρά μ’ αυτό που έχουμε γίνει. Ανέκαθεν το κάναμε με τον δικό μας τρόπο, δεν συμβιβαστήκαμε ποτέ. Ανέκαθεν διατηρούσαμε τα υψηλά ιδανικά και την ακεραιότητά μας. Κάναμε επανάσταση στο rock and roll και φέραμε μια ολόφρεσκη νοοτροπία και αναστάτωση στη μουσική, φέραμε τα πάνω κάτω και επηρεάσαμε σχεδόν όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν μετά από εμάς από το ’75. Το άλμπουμ μας, το 1976, πραγματικά τάραξε τα νερά. Υπήρξαμε καταλύτης και μολονότι δεν κερδίσαμε την αναγνώριση που μας αξίζει, εγώ αισθάνομαι άνετα. Μπορεί να μην γίναμε αστέρια μεγάλου μεγέθους, αλλά το καταφέραμε έμμεσα.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

"DOES ANYBODY understand what's going on with all those foreign countries? I mean, what are we going to do about the kurds? I never heard of them, but I don't want them all to die." (Twang, tune, tune.) On the otherhand, the price of gasoline is outrageous. (Thrum, twing.) I don't get all this talk about military spending. Who's going to invade us? (Strum.) Mexico? (Riff, twing, tune.) Suppose the Russians did invade us. They'd have to put a soldier in every house. (Twang.) And another one for the night shift. There wouldn't be any Russians left in Russia. (Ta-thrummmm.) Did anyone ever stop to think: How could they control us when we can't control us?"
John Fahey 1981, Live at the Cellar Door

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος. Στο βαθμό που το άθλημα έχει βιομηχανοποιηθεί, έχει χαθεί σιγά σιγά η ομορφιά που γεννιέται από τη χαρά που νιώθει κανείς μονάχα γιατί παίζει. Σε αυτόν τον κόσμο του τέλους του αιώνα μας το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδη. Οι τεχνοκράτες του επαγγελματικού αθλητισμού επέβαλαν ένα ποδόσφαιρο καθαρής ταχύτητας και πολλής δύναμης, που απεμπολεί την απόλαυση, ατροφεί τη φαντασία και απαγορεύει το θράσος». (Εντουάρντο Γκαλεάνο – Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου )

Ο μπάρμπα-Μάρξ είχε πει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Στην εποχή μας, όπιο του λαού θεωρείται και το ποδόσφαιρο (και όχι άδικα). Το λαϊκό άθλημα που συναρπάζει και συγκινεί, πέρασε γρήγορα από τη σφαίρα του λαϊκού παιχνιδιού στις αλάνες των γειτονιών και των χωμάτινων γηπέδων, στο πεδίο της κερδώας εκμετάλλευσης. Οι φιλόδοξοι έμποροι του ποδοσφαίρου επένδυσαν στο «θρησκευτικό» φανατισμό και στο μαζικοποιημένο «ανήκειν» των φιλάθλων, εκμεταλλεύτηκαν την ευρύτητα της συμμετοχής και έστησαν παγκοσμίως μια υπερκερδοφόρα βιομηχανία θεάματος και εμπορευμάτων γύρω από αυτό. Η μεγάλη λαϊκή δυναμική του είναι το διαβατήριο που προσδίδει αναγνωσιμότητα και μεγάλη ισχύ σε προέδρους συλλόγων και αρκετές φορές επηρεάζει ακόμα και τις εκλογικές αναμετρήσεις. Η αποθέωσή

Γράφει ο Σπύρος Κορδοπάτης

"Η έρημος κύριε. Από αυτήν ξεκίνησαν όλα. Σε εκείνη θα τελειώσουν όλα. Εδώ που είσαι τώρα είναι το σπιτικό μου. Είναι ζεστά ε; Μην τρομάζεις... Σκέψου πως είσαι στην κοιλιά της μάνας σου ακόμη... Έτσι ζεστά είναι και κει μέσα.
Όλοι εδώ "μαμά" πρωτοείπαμε την έρημο / "μπαμπά" φωνάξαμε πρώτη φορά τον ήλιο, που βλέπεις τώρα. Τα πρώτα μας παιχνίδια ήταν οι κουδουνίστρες απ’ τους κροταλίες. Κρυβόμασταν στα γιούκας και στους κάκτους".