Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Κάποια ημέρα μπήκα σε ένα δισκοπωλείο και είδα μπροστά μου ένα χοντρό βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο. Άρχισα να το ξεφυλλίζω και εντυπωσιάστηκα επειδή ήταν μια μουσική γιορτή 120 τετράχρωμων σελίδων σε μέγεθος δίσκου βινυλίου που τη συνόδευαν πέντε CD της δισκογραφικής εταιρίας Harvest Records και κάλυπτε παραγωγές της που είχαν κυκλοφορήσει την δεκαετίας 1969 - 1979. Το πακέτο συμπεριλάμβανε τραγούδια των Pink Floyd, Kevin Ayers, ELO, Syd Barrett, Michael Chapman, The Pretty Things, Pete Brown, Barclay James Harvest, Roy Harper, Be-Bop Deluxe και περισσότερων από 30 άλλων καλλιτεχνών. Το σετ περιείχε επίσης συνεντεύξεις με μερικούς από τους καλλιτέχνες, παραγωγούς, μηχανικούς, διευθυντές και υπαλλήλους της δισκογραφικής εταιρείας που συμμετέχουν και μια επιλογή από φωτογραφίες, διαφημίσεις και αναμνηστικά που παρέπεμπαν στην περίοδο της ακμής της δισκογραφικής εταιρίας.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η rock and roll σκηνή της Θεσσαλονίκης ανέκαθεν ήταν μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα κατάσταση σε σχέση με ότι συνέβαινε στις άλλες eλληνικές πόλεις. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80, όταν στις άλλες eλληνικές punk μπάντες οι τραγουδιστές τους “έφτυναν” τους στίχους μέσα από μια οργισμένη πρόζα, οι Θεσσαλονικιοί πάνκηδες τραγουδούσαν βάζοντας μελωδίες στις φωνές. Αυτό τότε μου είχε κάνει αρκετή εντύπωση. Παράδειγμα, η πρώτη ελληνική punk συλλογή Διατάραξη Κοινής Ησυχίας που κυκλοφόρησε το 1985, όπου η διαφορά των Γκρόβερ από τη συμπρωτεύουσα στα φωνητικά ήταν πολύ εμφανής σε σχέση, για παράδειγμα, με τους Αδιέξοδο ή τη Γενιά του Χάους.

 Γράφει ο Bill Hunchback

Νομίζω ότι κριτική δίσκου δεν έχω κάνει ποτέ με την έννοια του βάζω κάτι κάτω και λέω αν οι μελωδίες είναι ενδιαφέρουσες, τα ρυθμικά μέρη άρτια, οι στίχοι διεισδυτικοί και η σειρά των τραγουδιών ικανή να ακολουθήσει μια εξέλιξη των μουσικών κλειδιών προς την αισθητική ανάταση του ακροατηρίου.
Όσες φορές έχω μιλήσει για δίσκους επαγγελματικά, ήταν καθαρά με την διάθεση του απλού ακροατή στις λέξεις μου. Οριακά κρατιέμαι να μην γράψω «γαμάτος», σκέτο, για έναν δίσκο που μου αρέσει πολύ ή «για κλωτσιές», αν θεωρώ ότι δεν έχει νόημα η ύπαρξη του.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η αφήγηση γεγονότων όταν αυτά περιπλέκει συγγενικά πρόσωπα χωρίς να μιλάμε για μια αμιγώς βιογραφία, όπου η πραγματικότητα μπερδεύεται με εικασίες.Μια μεταμυθοπλασία με αυτοαναφορικότητά και μια επινοητικότητα με βάση αληθινά συμβάντα που η λήθη τα ξέφτισε ή τα γιγάντωσε με βρίσκει σύμφωνο όταν αυτή η προγονική ιχνηλατούσα λογοτεχνία υπηρετεί το πάντρεμα της προσωπικής ιστορίας με την τοπική (ή την εθνική σαφώς λιγότερο), αλλά κυρίως την ταξική. Όταν δε αυτή βρίσκει στράτα μέσω του τεμπέλικου και ράθυμου για τους διανοούμενους διηγήματος, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα αφού αποφεύγονται εμβαθύνσεις σε πρόσωπα αγαπημένα ή μισητά, που τα συναισθήματα αυτά γεννήθηκαν σε συνάρτηση με τα ζητούμενα που έχει ή είχε ο γραφών από αυτά, στα οποία ορίζει η κατεξοχήν συγγένεια τους.

Όταν η αναβίωση του folk/blues στις αρχές της δεκαετίας του '60 έβγαλε τους παλιούς μουσικούς των blues από την αφάνεια και τους παρουσίασε στην παγκόσμια σκηνή, κανείς δεν ήταν περισσότερο άγνωστος από τον Mississippi John Hurt. Είχε ένα υπέροχο τρόπο να παίζει και ένα τεράστιο ρεπερτόριο τραγουδιών αλλά στα νιάτα του ο John είχε απορρίψει μια πρόταση να συμμετάσχει σε περιοδεία επειδή δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι του και την οικογένειά του, και την ασφάλεια που του πρόσφεραν. Ο John εργάστηκε ως αγρότης γύρω από το Άβαλον του Μισισίπι σχεδόν μέχρι τα εβδομήντα του χρόνια και όλο αυτό το διάστημα δεν πρέπει να έπαιξε μπροστά σε περισσότερους από εκατό ανθρώπους.

Το comeback του Θέμη Ανδρεάδη και οι ιστορίες που αφηγήθηκε στον Μιχάλη Πούγουνα και τον Γιάννη Καστανάρα

Ο Θέμης Ανδρεάδης είναι ένας φιλόξενος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, τον οποίο συνάντησα, αρχικά, για ένα ντοκιμαντέρ που κάνουμε με κάποιους φίλους για τους κινηματογράφους της Καλλιθέας – μιας και ο Θέμης γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί. Όλοι μας έχουμε παιδικές μνήμες από τα σατυρικά τραγούδια του όπως τα «Θα Πάω στην Ζούγκλα με τον Ταρζάν», «Η Πεθερά», «Είμαι Πολύ Ωραίος» και τόσα άλλα που με την χαρακτηριστική φωνή του έδιναν εκείνα τα χρόνια μια εύθυμη νότα. Στην επίσκεψή μας στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη ο Θέμης είχε να πει πολύ περισσότερα από όσα χρειάζονταν για ένα ντοκιμαντέρ σαν αυτό που κάναμε κι έτσι τον ρώτησα αν θα ήθελε να μιλήσει στο Merlin’s Music Box.

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου & Αγνή Νικολακάκι.

Εισαγωγή: Γιάννης Καστανάρας 

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Οι περγαμηνές της Φλώρας Ιωαννίδη στο χώρο της ανεξάρτητης σκηνής ξεκίνησαν να γράφονται από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν πρωταγωνίστησε με την υπέροχη φωνή της στους Make Believe (το live τους που είχα παρακολουθήσει στο An Club μαζί με τους Honeydive, μια άλλη καταπληκτική μπάντα της εποχής, μου έχει μείνει αξέχαστο) με τους οποίους κυκλοφόρησε δυο άλμπουμ και ένα mini-LP, άπαντα σημαντικοί σταθμοί στην ελληνική rock δισκογραφία χάρη στον προσωπικό ήχο του συγκροτήματος που συνδύαζε την pop ευαισθησία με τον rock δυναμισμό.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

"Everybody goes home in October...." (Jack Kerouac)

Στις 14 του Οκτώβρη κυκλοφορεί από την δισκογραφική εταιρία Drag City, η νέα δουλειά του Bill Callahan υπό τον τίτλο Reality - ο τίτλος γραμμένος ανάποδα στη ζωγραφιά που κοσμεί το εξώφυλλο. Συνεχίζοντας στα 56 του χρόνια το προσωπικό του ταξίδι στη μουσική, ο Callahan, πιστός στο ύφος των δύο προηγούμενων άλμπουμ του (Shepherd in a Sheepskin Vest & Gold Record), διακηρύττει για άλλη μια φορά μέσα από δώδεκα νέα κομμάτια τις αρετές της οικογενειακής γαλήνης και του ήρεμου ζην. To Reality όμως δεν ανήκει στην κατηγορία των εξ ορισμού γαλήνιων και ήρεμων μουσικών δημιουργιών. 

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πολύ πριν από το φαινόμενο Amy Winehouse που με τη σαγηνευτική φωνή της καθήλωσε εκατομμύρια, υπήρξε η Janis Joplin με την οποία η Winehouse συγκρίθηκε συχνά. Αν και η Joplin κυκλοφόρησε μόνο τρία άλμπουμ στη διάρκεια της ζωής της (και μερικά μετά θάνατον) και γνώρισε μόνο μία επιτυχία στο Top 40, έγινε άλλο ένα από τα μεγάλα αστέρια της αμερικανικής σκηνής τη δεκαετία του 1960 και η μουσική της συνεχίζει να επηρεάζει μέχρι σήμερα τον κόσμο της τέχνης.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Άλλα ποδοσφαιρικά σωματεία δεν δίνουν δεκάρα για τη γνώμη των φιλάθλων τους και αν τα προσεγγίσει μια μεγάλη εταιρεία όπως η Qatar Airways την καλοδέχονται επειδή πιστεύουν ότι θα είναι λάθος αν αρνηθούν. Αν όμως  η Qatar Airways προσεγγίσει τη Ζανκτ Πάουλι, εμείς θα της πούμε σάλτα και γαμήσου»...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ο Γερμανός Conny Plank είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεγάλης σημασίας που έχει ο παραγωγός σε ένα άλμπουμ και, γενικότερα σε ένα ηχογράφημα. Ο Plank υπήρξε θεμέλιος λίθος στη διαμόρφωση του ήχου του krautrock ή «kosmische Musik», όπως ονομάστηκε ένα είδος πειραματικής μουσικής στη ροκ σκηνή της Δυτικής Γερμανίας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επομένης.

Συνέντευξη στον Αντώνη Ζήβα

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα διαφορετικά κι έξω από τις συνήθεις νόρμες ονόματα συγκροτημάτων. Αν αυτό συνδυάζεται και με καλή μουσική τότε πραγματικά υπάρχει κατά την υποκειμενική μου γνώμη κάτι ξεχωριστό. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Πεθαίνουν στο Τέλος. Δεν ντρέπομαι να δηλώσω φαν της μπάντας, πράγμα που ενισχύεται τόσο με τη προσωπική γνωριμία που έχω εδώ και πολλά χρόνια με κάποια από τα μέλη της, όσο κι ακόμη περισσότερο από το μουσικό τους παρελθόν. Ένα παρελθόν που έχει χαρίσει καταπληκτικά άλμπουμ και ακόμη περισσότερο φρενήρη , γεμάτα ιδρώτα και μπύρα λάιβ.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας  

Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι οι θολές. Δεν θα έπρεπε αλλά ισχύει. Μα οι αναμνήσεις μας είναι το καταφύγιο μέσα στο χωροχρόνο μας, η επιστροφή στην αθωότητα στα παιδικά χρόνια. Η μνήμη είναι η μόνη μας ιδιοκτησία. Η μόνη που επέτρεπε το Κράτος να έχουμε. ´Η μήπως το απαγόρευε και αυτό; Θολές οι όμορφες οι αναμνήσεις λοιπόν, έτσι τις πρέπει, θολές. Σαν τον καθρέφτη που οι υδρατμοί από το καυτό νερό τον θαμπώνουν και το είδωλο αχνοφαίνεται αφήνοντας την αντανάκλαση στην φαντασία. Η έλλειψη διαύγειας της εικόνας σε πλήρη αρμονία με την έλλειψη καθαρής σκέψης. Μια παλιά φωτογραφία. Χωρίς φίλτρα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Είμαστε οι Motörhead και παίζουμε rock and roll!»

Οι Motörhead είναι μια από τις λίγες μπάντες που κάθε φορά που τις ακούω, το χαμόγελο που χαράζεται στο πρόσωπό μου είναι πλατύτερο από το συνηθισμένο. Περιττό, λοιπόν, να αναφέρω (που το αναφέρω) ότι εκείνη, η πρώτη συναυλία τους που παρακολούθησα στο Σπόρτινγκ το 1988 χάρη στη γενναιοδωρία του Μιχάλη και του Βασίλη ήταν μια από τις top-3 rock and roll βραδιές της ζωής μου (οι άλλες δυο ήταν των Birthday Party, επίσης στο Σπόρτινγκ, και των Mano Negra στο Ρόδον). Επομένως, μου φαίνεται πολύ φυσικό να ξεκινήσω την περιήγηση στα αγαπημένα μου live άλμπουμ με το No Sleep ’Till Hammersmith, το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Motörhead και τον μοναδικό δίσκο του βρετανικού συγκροτήματος που καρφώθηκε στο νούμερο 1 του καταλόγου επιτυχιών της πατρίδας του την πρώτη κιόλας εβδομάδα της κυκλοφορίας του.

Μια αναδρομή στις μουσικές αναζητήσεις του Μιχάλη Πούγουνα από τη Φαίη Φραγκισκάτου με αφορμή την εμφάνιση των New Zero God στο An club στις 01/10/2022

Oι Flowers of Romance ήταν ίσως η πιο ξεχωριστή μπάντα αυτής της πόλης στο φάσμα του λεγόμενου post punk. Δημιουργήθηκαν το 1981, ξεκίνησαν να ηχογραφούν το 1986 και το 1990 κυκλοφόρησαν με τη σφραγίδα της Wipe Out Records το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Dorian Grey, με μια ηχητική χροιά που, δίχως να μπαίνει σε καλούπι, διατηρούσε τις goth επιρροές. Η υποδοχή του άλμπουμ από κοινό και κριτικούς ήταν θετική και οι Flowers έκανα μερικές εμφανίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το 1992 ακολούθησε ένα Ε.Ρ. με τίτλο Love Means Death ενώ τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το άλμπουμ τους με τίτλο Pleasure and The Pain με κεντρικό άξονα το αέναο παιχνίδισμα μεταξύ έρωτα και θανάτου μέσα από τον συνδετικό κρίκο του ανθρώπινου πόνου που συνδέει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτογραφία: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Στο σημερινό αστικό τοπίο των μητροπόλεων, ανάμεσα στη διαρκή κίνηση λαμαρινών και ανθρώπων, υπάρχουν οι άνθρωποι-σκιές. Άνθρωποι με βλέμμα λίγο χαμένο, άνθρωποι μοναχικοί που περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι. Άνθρωποι που μοιάζουν απόμακροι, άνθρωποι αόρατοι που οι περισσότεροι δεν τους δίνουν σημασία όταν περνούν από δίπλα τους, θαρρείς και δεν υπάρχουν. Άνθρωποι που οι άλλοι θα τους κοιτάξουν με απαξιωτική ματιά και, ακόμη περισσότερο, αποστρέφοντας τα μάτια τους από αυτούς. Άνθρωποι που αν μπεις στον κόπο να τους χαρίσεις ένα βλέμμα, θα τους δεις να ατενίζουν το κενό, να βρίσκονται σε έναν κόσμο δικό τους, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, μελαγχολικοί, αργοσέρνοντας το βήμα τους. Άνθρωποι που είτε από επιλογή, είτε από έναν εσωτερικό εγκλωβισμό θα είναι πάντα μόνοι, ακόμα κι όταν βρίσκονται σε μια παρέα...

Θα έλεγε κανείς ότι ο Stevie Ray Vaughan έφτασε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να αναζωογονήσει το ηλεκτρικό blues σε μια εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της επομένης, όταν οι μεγάλοι του blues είχαν σχεδόν ξεχαστεί και το hair metal, με τις λακ και στα σπάντεξ του, είχε αρχίσει να κατακλύζει τον μουσικό βιότοπο με κιθαρίστες που προσπαθούσαν (ως επί το πλείστον, μάταια) να ανακαλέσουν το πνεύμα του Jimi Hendrix. Ο Stevie Ray όμως ήταν διαφορετικός. Όσο κι αν λάτρευε τον Jimi, όσο κι αν αισθανόταν έντονα την επιρροή του στα δάχτυλά του, κοιτούσε ακόμα πιο πίσω αντλώντας ιδέες από τους Muddy Waters, Albert King, Freddie King, Chuck Berry, Lonnie Mack και Otis Rush, ενώ ενσωμάτωνε στο στυλ του ιδέες από τον Django Reinhardt, τον Kenny Burrell και τον Wes Montgomery. Και δεν ντρεπόταν να το ομολογεί...

(Πάνω σε μια ιδέα της Φαίης Φραγκισκάτου)

Υπάρχουν δίσκοι που κάθε νότα τους είναι μια συμπύκνωση και μια παρακαταθήκη. Που στα αυλάκια τους εκφράζουν ότι έχει προηγηθεί και αφομοιωθεί και την ίδια στιγμή ενεργοποιούν τη φαντασία του μέλλοντος, θέτοντας τα όρια με τα οποία θα «παίξουν» οι μουσικοί που θα ακολουθήσουν στο συγκεκριμένο είδος. Αποτυπώνουν αβίαστα το κλίμα μιας εποχής καθώς οι δημιουργοί τους λειτουργούν σαν δίαυλοι της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, όπως ορίζεται τη στιγμή που το παλιό αναμετριέται με το νέο. Αναδύονται σχεδόν σιωπηλά, διαχειρίζονται με λεπτότητα και επίγνωση τον πόνο και τις ελπίδες της γενιάς που τους έπλασε και στη συνεχίζουν την πορεία τους μέσα στον χρόνο σχεδόν άφθαρτοι, ασφαλείς μέσα στην πανοπλία της αυθορμησίας που τους γέννησε.

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Η τέχνη του και η μουσική του συνδύαζαν τον παράδεισο και την προσωπική του κόλαση, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι μάλλον δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης χωρίς προσωπική κόλαση. Παιδί χωρισμένων γονιών, από μικρός βρήκε ανακούφιση ακούγοντας δίσκους των Beatles, του Dylan, της Nico, του Nick Drake, των Clash, των Television, και στις σελίδες των βιβλίων του Samuel Beckett και του Dostoyevsky. Τελικά τον κέρδισε η μουσική και ήρθε σε επαφή με την hardcore σκηνή του Portland δημιουργώντας τους Heatmiser το 1991. Κυκλοφόρησε μαζί τους τρεις δίσκους αλλά ο θάνατος του Kurt Cobain των Nirvana το 1994 τον συγκλόνισε σε βαθμό που δεν ήθελε πλέον να παίζει σε μπάντα και έτσι αποφάσισε να ακολουθήσει το μοναχικό δρόμο του τραγουδοποιού.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτογραφίες: Τατιάνα Μπόλαρη / Ευρωκίνηση

Μέχρι και πριν περίπου επτά χρόνια,τα Εξάρχεια ήταν μια από τις πιο ζωντανές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, όπου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας οι κάτοικοι και οι επισκέπτες κυκλοφορούσαν αμέριμνοι ακόμη και τις πιο προχωρημένες ώρες χωρίς να νιώθουν ότι κινδυνεύουν. Μοναδική εξαίρεση αποτελούσαν ως τότε οι ώρες που οι συνήθεις ρυθμοί της περιοχής παραβιάζονταν από τους «εξωτερικούς εισβολείς» των ΜΑΤ της ΕΛΑΣ. τα οποία αντιμετώπιζαν τους Εξαρχειώτες (γηγενείς και επισκέπτες), με πρότυπο τη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στη κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας. Τα μετέπειτα χρόνια αυτό άλλαξε μιας και εκτός των κατασταλτικών μηχανισμών του Κράτους στη περιοχή εγκαταστάθηκαν με τη προτροπή και την υπόγεια αρωγή του κράτους και διάφοροι ναρκέμποροι και άλλα λούμπεν άτομα σε σημείο εκεί που κάποτε η γειτονιά ήταν ασφαλής να υπάρχει ειδικά τις νυχτερινές ώρες τόσο ο κίνδυνος να σε ληστέψουν ή αν είσαι γυναίκα ακόμη και να σε βιάσουν. Αυτό δεν αποτελεί φυσικά κάποιου είδους κριτική προς τα υποκείμενα που ζουν εκεί ούτε φυσικά και για την ίδια τη περιοχή αφού όπως είπα όλα αυτά έγιναν υπό τη σκέπη του Κράτους. Ενός Κράτους που όπως θα διαβάσετε παρακάτω χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί από τις