Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη παρουσιάστηκαν στα Διονύσια το μακρινό 414 π.Χ και ο δημιουργός τους απογοητευμένος από τις εξελίξεις στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, έστησε μέσα από την πλοκή της κωμωδίας μια συμβολική ιστορία υπέρβασης της πολιτικής παρακμής και κοινωνικής αποσάρθρωσης της πόλης των Αθηνών. Το έργο διασώθηκε, διαδόθηκε στα χρόνια που πέρασαν, είχε ακόμη και την "τύχη" να υποστεί λογοκρισία από τους ιθύνοντες του  μεταπολεμικού ελληνικού κράτους  (1959 - απαγόρευση των παραστάσεων του Θεάτρου Τέχνης) και παρέμεινε σημείο αναφοράς σε τούτον το τόπο καθ' όλη τη διάρκεια της λεγόμενης μεταπολίτευσης.

Γράφουν ο Μιχάλης Τζάνογλος και ο Γιάννης Καστανάρας

Τον Ιούλιο του 1936, ενώ ο Σπύρος Λούης έψαχνε να βρει το ωραιότερο κλαδί ελιάς για να το προσφέρει στον Χίτλερ εν όψει της 11ης Ολυμπιάδας του Βερολίνου, κάποιοι άλλοι ετοιμάζονταν για την αντιναζιστική Λαϊκή Ολυμπιάδα που ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στη Βαρκελώνη της δημοκρατικής Ισπανίας. Απέμεναν ελάχιστες μέρες μέχρι τις 19 του μηνός, όταν ο φασίστας και φανατικός Καθολικός στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο θα εξαπέλυε το ύπουλο πραξικόπημά του εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης. Στον τρίχρονο αιματηρό πόλεμο που θα ακολουθούσε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχαναν τη ζωή τους, ενώ μετά τη νίκη των εθνικιστών αμέτρητοι εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, και οδηγήθηκαν σε αναγκαστική εξορία στη διάρκεια μιας παρατεταμένης στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (με λίγη βοήθεια από τον... J.J.)

Με ρωτάς για τη μουσική… Η μουσική, λοιπόν, είναι μυστήριο τρένο, μερικές φορές θέλει προσπάθεια για να την καταλάβεις, αλλά τελικά θα σε συναρπάσει – είτε την ακούς είτε την παίζεις. Η μουσική είναι μαγεία και η μαγεία δεν είναι κάτι που την πετυχαίνεις πάντα, ωστόσο προσπαθείς – βάζεις τα δυνατά σου. Οι ιδέες, άλλοτε σου κάθονται άλλοτε όχι. Όμως έτσι συμβαίνει με όλους τους μουσικούς…

Μετάφραση*: Πάνος Τομαράς

Φωτογραφίες: Dominique Tarle

Ένα φανταστικό άλμπουμ των Rolling Stones που γεννήθηκε μέσα από το χάος: αυτή είναι η ιστορία του Exile On Main Street. Οι Stones αυτοεξορίστηκαν στη Νότια Γαλλία για να ξεφύγουν από τη βρετανική κυβέρνηση και να γλιτώσουν από μια πολύ κακή επιχειρηματική συμφωνία. Όταν επέστρεψαν στον δημόσιο βίο, επανήλθαν με το πιο αγαπημένο άλμπουμ της καριέρας τους. Το άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε σε μια σκοτεινή περίοδο γεμάτη σεξ, ναρκωτικά και άσχημες καταστάσεις, είναι ο ήχος του Κιθ Ρίτσαρντς που ψάχνει τη δόση του και του Μικ Τζάγκερ που κάνει ό,τι μπορεί έτσι ώστε το συγκρότημα να μην βρεθεί χρεωμένο. Η παραμονή του συγκροτήματος στη Γαλλία χαρακτηρίζεται από ναρκωτικά, γρονθοκοπήματα, ταχύπλοα σκάφη και γενικότερη ακολασία. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Ο γέρος μίλησε τρανταχτά και η βραχνάδα της φωνής του μαρτυρούσε το πάχος της στιβάδας από την τσιγαρόπισσα που είχε καλύψει τις πνευμονικές κυψελίδες σαν κατακάθι τούρκικου καφέ στον πάτο του φλιτζανιού. Το φλιτζάνι του θα έδειχνε «στεφάνι σύντομα», αν μπορούσε να πιει καφέ εκείνο το πρωινό και να το γυρίσει ανάποδα στο πιατάκι. Όμως, ούτε το τσιγάρο ούτε ο καφές που τόσο λαχταρούσε περιλαμβάνονται στην παροχή των νοσοκομείων.

"Θα ήθελα να με θυμούνται σαν κάποια που δεν ήταν ικανοποιημένη μόνο με ένα επίπεδο δημιουργικότητας ως προς τη μουσική. Σαν κάποια που χάραξε ένα καινούργιο δρόμο. Έχω όλο το χρόνο για να το κάνω και το βρίσκω συναρπαστικό. Έχω πολλά χρόνια μπροστά μου για να κάνω μουσική..." (Αmy Winehouse)

Συνέντευξη : Βαγγέλης Χαλικιάς

Ο Μιχάλης Πούγουνας είναι μια μουσική ιστορία από μόνος του και ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της εγχώριας underground σκηνής, ιδρυτής και ιθύνων νους των ιστορικών Flowers of Romance στη συνέχεια των Nexus και από το 2006 των New Zero God. Είναι επίσης ραδιοφωνικός παραγωγός, αρθογραφεί στο Merlin’s Music Box και αν ψάξετε και άλλο θα ανακαλύψετε πως ησυχία δεν έχει και πως ό,τι κάνει το κάνει πολύ καλά.

Ο Chris βοήθησε την κόρη του να μάθει να το τραγουδάει και τελικά αποφάσισε να το ηχογραφήσει τον Μάρτιο του 2016 έχοντας πληροφορηθεί την επανένωση των Guns n Roses.

Οι Descendants άλλαξαν τη ζωή μου! Κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο emo συγκρότημα κι είναι το καλύτερο punk συγκρότημα. Το οφείλουν σε αυτά τα δυο είδη που έχουν στενή σχέση μεταξύ τους και σε αυτά οφείλουν ολόκληρη την καριέρα τους. Οι Misfits ήταν ίσως το καλύτερο straight-forward punk συγκρότημα που υπήρξε ποτέ. Βρήκαν έναν τρόπο να κάνουν το punk ζόρικο, μελωδικό και εθιστικό κρατώντας το παράλληλα τρομακτικό και πέρα από τα όρια"....

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 7 Αυγούστου η δισκογραφική εταιρία Secretly Canadian θα κυκλοφορήσει μια συλλογή με ανέκδοτα κομμάτια του Jason Molina. Η συλλογή φέρει τον τίτλο ''Eight Gates'' και περιλαμβάνει κομμάτια που ηχογράφησε ο Molina στο Λονδίνο το μακρινό 2008. Οι μεταθανάτιες κυκλοφορίες πάντα κουβαλούν μια αύρα νοσταλγίας, όμως η συγκεκριμένη συλλογή είναι κάτι περισσότερο από μια παλιά ηχογράφηση. Ηχεί παράδοξα άμεση και αναλλοίωτη από τον χρόνο και τον θάνατο του δημιουργού της.

Την Παρασκευή 17 Ιουλίου 2020 είχαμε την τύχη και την χαρά να παρακολουθήσουμε ένα από τα πρώτα live της μετα COVID-19 (Part 1) εποχής με τρεις εξαιρετικές φωνές στη Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Δείτε μερικά ενδεικτικά videos ώστε όταν ξαναγίνει να είσαστε από τους πρώτους που θα βγάλουν εισιτήριο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το Τσεράν είναι μια πολύ δυναμική κοινότητα που αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους και οργανώσεις μέσα στο Μεξικό και πέρα από αυτό. Με πρωταγωνιστές τις γυναίκες και τη νεολαία και με την υποστήριξη μερικών βασικών παραγόντων εκτός κοινότητας, ο πληθυσμός των ιθαγενών Πουρεπέτσα της πόλης έχει καταφέρει να διεκδικήσει νομικά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ανακτώντας τον έλεγχο στην περιοχή του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

To φθινόπωρο του 1952, σε ένα πάρτι έξω από το Λος Άντζελες, η Odetta γκρέμισε τους τοίχους – ή τουλάχιστον έτσι λέει ο θρύλος. Ο Pete Seeger ήταν παρών, το ίδιο και ο Woody Guthrie, σαν μέλη μιας παρέας μουσικών που είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σπίτι στο Τοπάνγκα Κάνιον για να τραγουδήσουν folk τραγούδια, σε μια από τις εκδηλώσεις που έχουν μείνει γνωστές σαν «hootenanny». Καθώς τραγουδούσαν ο ένας μετά τον άλλον, ο Seeger πρόσεξε μια ψηλή και εύσωμη μαύρη κοπέλα με κοντά σγουρά μαλλιά –αντί για ίσια, όπως επέτασσε τότε η μόδα για τις Αφροαμερικανίδες– που καθόταν παράμερα παρατηρώντας τους άλλους με ένα ζεστό χαμόγελο. Έπειτα από πολλές παραινέσεις, συμφώνησε τελικά να τραγουδήσει και μόλις σηκώθηκε κρατώντας την κιθάρα της, ο χρόνος φάνηκε να σταματά.

Γράφει ο Μιχάλης Δημητρίου

… και τελικά εδώ έχουμε έναν από τους πιο ευφάνταστους δίσκους της χρονιάς... Αυτές θα μπορούσαν να ήταν οι τελευταίες λέξεις του κειμένου, αλλά σαν να θέλω να υπερτονίσω την αξία του δίσκου, τις έβαλα στην αρχή (κάνω συντακτικές «μαγκιές» κιόλας) για να ψαρώσεις λιγάκι και να αρχίσεις το ψάξιμο.

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης

Πάω να γράψω πέντε γραμμές, με φωνάζει η γυναίκα μου να την βοηθήσω με το πλυντήριο που δεν ανοίγει... Πάω να πιάσω την κιθάρα, με φωνάζει η κόρη μου να της εξηγήσω, τι σημαίνει το "νοθεύτηκε"... Ξεκινάω για πρόβα, κλαίει ο μικρός, χτύπησε το πόδι του, πάει η πρόβα. Περνάω καλά με τους φίλους, πίνουμε μπύρες και ακούμε μουσικές, φεύγω, έχω να ανοίξω πρωί, πρωί το μαγαζί.... Η δική μου καθημερινότητα!

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το 2017 έλαβα για την εκπομπή μου ένα promo-πακετάκι με το διπλό σινγκλ των Fuchsia «Song» και το άλμπουμ των Sidewalk Society, Strange Roads: The Songs Of Rolled Gold. Το πρώτο άλμπουμ των Fuchsia κυκλοφόρησε το 1971, θεωρείται ευρέως ως ένα από τα καλύτερα δείγματα του prog folk της δεκαετίας του '70, έχει ανακηρυχθεί από το περιοδικό Mojo ως ένα «ξεχασμένο κλασικό» και επανεκδίδεται τακτικά. Μάλιστα, το 2010 η ελληνική Anazitisi Records κυκλοφόρησε το σινγκλάκι τους «Ragtime Brahms / The Waves».

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Υπάρχει μόνο μια ιστορία που ξέρω να λέω και αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου που σαν ένα κακό ανέκδοτο σε σταντ-απ κωμωδία που φέρνει αμηχανία κυρίως σε αυτόν που το λέει πάνω στην σκηνή και λιγότερο σε αυτόν που το ακούει κάτω από αυτή, έτσι και η ιστορία της ζωή μου, μου φέρνει την ίδια αμηχανία όταν διαπιστώνω να γκρεμίζονται τα όνειρα και η ίδια η πραγματικότητα μου, αφού ανεξάρτητα από το διαφορετικό σκηνικό ή τα δευτερεύοντα, όπως πρόσωπα, καταστάσεις ή την ιδιαίτερη φάση που είμαι, ουσιαστικά αφηγούμαι άλλη μια αποτυχία ή μια λάθος απόφαση και ανεξάρτητα πως στριφογυρίζω μάταια γύρω από αυτή, νιώθω την ανάγκη να την πω ξανά και ξανά. Όλοι με φωνάζουν Τζο. Γιατί το «Γιώργος» τους φαίνεται κοινότυπο και το επίθετο πολύ μεγάλο και με πολλά «τζ». Που πας με το Τζωτζωρμπαρτζάκης... Και σεις μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι. Είμαι σαράντα χρόνων, χωρισμένος με μια κόρη. Δούλευα μέχρι πριν τέσσερις ώρες στα δημοτικά σφαγεία, στην επαρχιακή πόλη όπου με έσυρε η πρώην γυναίκα μου μιας και κατάγεται από εκεί.

Οι Delirium Elephants δημιουργήθηκαν το 2012 στην Κύπρο απο τον Δημήτρη Ζαχαρίου και τον Στέφανο Γεωργιάδη ως αντίδραση στην γκρίζα μουσική σκηνή του νησιού. Παίζουν ενα δυναμικό κράμα indie rock με 70ς ψυχεδέλεια όπου οι σαφείς pop αναφορές τους ξεχειλίζουν και χρωματίζουν τον ήχο τους. Πολυδιάστατοι και εκκεντρικοί, οι Delirium Elephants επηρεάζονται απο την πολιτιστική ντέκα της εποχής και με όχημα τον πολυεπίπεδο indie ήχο, αποτυπώνουν τις έντονες κοινωνικές ανησυχίες τους στον στίχο τους.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Θέλουμε να προσφέρουμε μια εναλλακτική λύση σε αυτά που έχετε συνηθίσει, είτε πρόκειται για Top-40 επιτυχίες είτε για τον ήχο που περιμένετε να ακούσετε από το punk και το grime. Υπάρχουν τόσα πολλά σκατά δίχως ουσία, δίχως βάθος, δίχως γνήσια οργή. Πώς είναι δυνατόν να γράφονται τόσα πολλά τραγούδια για έρωτες και διασκέδαση, τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην τροφή και τη θέρμανση; Υπάρχει κόσμος που κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του και υποτίθεται ότι εμείς πρέπει να σκοτιζόμαστε για ανεκπλήρωτους έρωτες; Η διασκέδαση και ο ρομαντισμός είναι μια χαρά, αλλά δεν είναι η ζωή του μέσου ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος έχει φτάσει πλέον στο αμήν, το ίδιο και εμείς, επομένως η οργή πηγάζει μέσα από οτιδήποτε κάνουμε». (Bob Vylan)

Γράφει ο Πάνος Μαριολόπουλος*
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μυλωνάς* 
Video 29/06/ 2005 live capture by Geo Beo, 2020 editing by Panos Skordas-Takis

Όταν η μπάντα σταμάτησε πλέον να προβάρει και να παίζει ζωντανά άφησε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς, κυρίως επειδή δεν προλάβαμε να παίξουμε όσο θα θέλαμε ζωντανά το τελευταίο μας άλμπουμ, La Guerra Final που είχαμε ήδη στις αποσκευές μας, γι' αυτό και ο κύκλος αυτούς του δίσκου κατά τη γνώμη μου δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Πολλές φορές μας ρωτούν γιατί δεν γίνεται μια επανασύνδεση των Earthbound και η απάντηση είναι απλή: όλα τα παιδιά από το συγκρότημα παραμένουμε πολύ καλοί φίλοι, αλλά δεν είμαστε πλέον συγκρότημα. Επομένως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα...

"Ανέκαθεν ήθελα να είμαι ο John Entwistle, αλλά από τη στιγμή που η θέση ήταν πιασμένη έγινα μια κατώτερη εκδοχή του..." (Lemmy)

Ο John ήταν ένα αίνιγμα. Το γεγονός ότι ήταν ο καλύτερος μπασίστας της γενιάς του δεν αμφισβητείται, αλλά εξαιτίας των παράξενων απαιτήσεων που είχαν οι Who από αυτόν, δεν ήταν ένας μπασίστας με την αποδεκτή έννοια του όρου επειδή δεν έπαιζε μπάσο όπως όλοι οι άλλοι, όπως o Keith Moon δεν έπαιζε ντραμς όπως όλοι οι άλλοι και όπως ο Pete Townsend δεν έπαιζε κιθάρα όπως όλοι οι άλλοι. Ο John έπαιζε με τόση δεξιοτεχνία και επινοητικότητα που συχνά δεν ξεχώριζες αν έπαιζε μπάσο ή δεύτερη κιθάρα. 

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Με μια καριέρα που κάλυψε σχεδόν επτά δεκαετίες, ο Κρίστοφερ Λι ήταν γνωστός στο πλατύ κοινό για τους χαρακτήρες κακοποιών τους οποίους υποδύθηκε, αλλά έγινε διάσημος για τον ρόλο του Κόμη Δράκουλα σε μια σειρά ταινιών της βρετανικής κινηματογραφικής εταιρείας Hammer – ένας ρόλος για τον οποίον ανέκαθεν παραπονιόταν. Κατάφερε να γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο και στην παρέα μου ήταν τόσο οικείος θαρρείς και ήταν «δικός μας»: Ο Χρήστος Φερλής...

"Η δική μας φαντασία εμπεριέχει τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε εξουσίας, με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται, και την επικράτηση της απόλυτης ελευθερίας". (Νίκος Σπυρόπουλος)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τρέχα τώρα να βρεις ένα συγκεκριμένο είδος για να τους κατατάξεις, επειδή στην πρώτη τους δουλειά οιChurch Of Man από τη συμπρωτεύουσα δεν έχουν καμία διάθεση να καταλήξουν κάπου και διαφοροποιούν το ύφος τους από κομμάτι σε κομμάτι, αντλώντας από ένα ευρύ φάσμα επιρροών. Ευτυχώς, επειδή με το The Mighty Fall, το πρώτο τους άλμπουμ, προσφέρουν στον ακροατή οκτώ δικές τους συνθέσεις – και η κάθε μια ακούγεται ώριμη και καλοδουλεμένη.

Ξεκινώντας από την Αθήνα, την Κρήτη και το Λονδίνο, ανάμεσα στα ερείπια μιας ετοιμόρροπης δομής και μια τρομακτική δυστοπία, οι Kooba Tercu επιστρέφουν με το  Proto Tekno. Ρυθμικά “μάντρα”, δυναμικά ξεσπάσματα και πειραματικές επιθέσεις συνθέτουν τα βασικά συστατικά της νέας δουλειάς του 6μελούς συγκροτήματος που κυκλοφορεί από την ιστορική βρετανική εταιρία Rocket Recordings (Goat, Pigsx7, Ufomammut, Oneida, Shit and Shine, Petbrick, GNOD, κ.α).

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Οι Danse Society είναι μια πενταμελής dark wave μπάντα που σχηματίστηκε το 1980 στο Barnsley, μια μικρή καρβουνιάρικη πόλη της Αγγλίας. Μέχρι το 1987 που διασπάστηκαν, κυκλοφόρησαν τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, τα Seduction (1982), Heaven is Waiting (1983) και Looking Through (1986,ως The Danse Society International), έπαιξαν στην εκπομπή του John Peel και περιόδευσαν με τους Bauhaus, τους Killing Joke και τους Cure.

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

... οι Goodbye Bedouin αποφάσισαν να μπλέξουν με επιτυχία στον ήχο τους ένα ευρύ μουσικό φάσμα που στα θηριώδη σπλάχνα του κρύβει καλά την ποικιλία των επιρροών τους και τις αμολάει εύστοχα και καταιγιστικά...

του Federico Finchelstein

μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας*

Ο φασισμός και ο λαϊκισμός απευθύνονται αμφότερα στην πολιτική τριάδα, ηγέτης-έθνος- λαός, σαν κύρια πηγή για τη νομιμοποίησή τους. Και στα δυο αυτά σχήματα δεν υπάρχει καμία ανακολουθία ανάμεσα στον λαό, το έθνος και την εκπροσώπηση του λαού από τον ηγέτη. Οι ιδεολογίες αυτές πιστεύουν στην προσωποποίηση σαν εκπροσώπηση και αυτό στην ουσία σημαίνει ότι η εφαρμογή της λαϊκής θέλησης ανατίθεται εξ ολοκλήρου στο ηγέτη. Αυτός ο τριμερής μύθος της εκπροσώπησης, στηρίζεται στη φαντασίωση ότι κατά κάποιον τρόπο ένας και μοναδικός ηγέτης είναι ταυτίζεται στην κυριολεξία με μια χώρα και το λαό της – μια ταύτιση ενός προσώπου και δυο εννοιών. Στον φασισμό όμως, αυτή η προσωποποίηση δεν απαιτεί κάποια λογική ή μεθοδική σκέψη όπως η εκπροσώπηση μέσω εκλογικών διαδικασιών. Απεναντίας, στον λαϊκισμό οι εκλογές είναι σημαντικές για να επισφραγίσουν την αλήθεια για τη θεόπνευστη ανωτερότητα του ηγέτη και η διάδοση ψευδών που αφορούν αυτή είναι εξίσου σημαντική για τη διατήρηση της ιδέας του ηγέτη απέναντι στον ιστορικό του ρόλο.

Γράφει ο Μιχάλης Δημητρίου

Λοιπόν, πάμε στα τυπικά για αρχή. Το τρίο των Central Pozitronics από την Αθήνα κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του άλμπουμ στις 15 Μαΐου τού τρέχοντος έτους και το label που τόλμησε αυτό το release είναι η κερκυραϊκή εταιρεία 39 Label που κατά καιρούς παράγει πολύ όμορφα και "διαφορετικά" πράγματα. Το ίδιο το συγκρότημα λέει ότι είναι ένα υπερηχητικό κοκτέιλ συστατικών το οποίο και είναι ασαφές ως προς τη φύση του. Ιντριγκαδόρικο σερβίρισμα όπως και να το πάρεις, μιας και οι Γιώργος Μιζήθρας (electronics), Νίκος Αντωνόπουλος (κιθάρες), και Γιάννης Παπαδούλης (τύμπανα), παρουσιάζουν το εν δυνάμει γκροτέσκο ηχητικό καλούπι που κατάφεραν να δημιουργήσουν ως Experimental/ Breakbeat/Noisemelodicore... και αν θες μπορείς να προσθέσεις κι εσύ κάτι ακόμα που να «χαρακτηρίζει» τη μουσική τους.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

«Είσαι άπληστος, τα θέλεις όλα», είπε νευριασμένος. Έσκυψε, σήκωσε μια μεγάλη πέτρα και την πέταξε με όση δύναμη είχε προς το σπασμένο παράθυρο ενός τσιμεντένιου κουφαριού που κάποτε ήταν ένα βιομηχανικό κτήριο παραγωγής χημικών και δηλητηρίαζε την περιοχή με τα απόβλητα του. Ακόμα δηλητηρίαζε το τοπίο με την γκριζωπή ασχήμια του και τα ξεφτισμένα ποδοσφαιρικά συνθήματα στους τοίχους του. Η πέτρα έσπασε με θόρυβο ένα από τα κομμάτια τζαμιού που είχε απομείνει στο σκουριασμένο μεταλλικό σκελετό του παράθυρου και έπεσε με γδούπο για να κυλήσει αντηχώντας στο δάπεδο. Ο μικρός λεκές από το αίμα που είχε αποτυπωθεί πάνω της με ένα κόκκινο δακτυλικό αποτύπωμα, αναμίχθηκε με την σκόνη και ταίριαξε απόλυτα με τη σκουριά στις μπετόβεργες που έχασκαν στο υπό κατάρρευση δάπεδο του ξεκοιλιασμένου κτιρίου. Η νεκρή, εδώ και δεκαετίες, βιομηχανική ζώνη, έμοιαζε σαν απόκοσμο τοπίο μέσα στη νύχτα. Μέσα στη νύχτα όμως σίγουρα ήταν πιο υποφερτή απ’ ό,τι στο φως της μέρας. Τουλάχιστον η νύχτα έκανε την παρακμή να μοιάζει πιο υποφερτή.