Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Καλοκαίρι του 15, χαράματα στη Χίο, βολτάρουμε με την Ελένη και τον Λέμμυ, σε ένα πάρκινγκ λίγο έξω από την πόλη, περιμένοντας να ξημερώσει, μια και το καράβι που περιμέναμε να σηματοδοτήσει το τέλος των διακοπών μας έφτανε το πρωί και μεις δεν είχαμε δωμάτιο από το μεσημέρι εκείνης της ημέρας πλέον. Καθώς ο Λέμμυ ενθουσιασμένος με τραβολογά προς κάθε σπιθαμή της παρακείμενης παραλίας για να μυρίσει, να σκάψει και να μαρκάρει κατουρώντας περήφανα το νέο του βασίλειο, μέσα από ένα θάμνο ξεπετάγεται δειλά ένα κουτάβι.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη

Το εσωτερικό του σπιτιού μου μοιάζει σαν δρόμος της Κανταχάρ. Ή, όπως λέει και η ταινία, σαν δρόμος που του περνάνε καλώδια. Το φριχτό σκουρόχρωμο «σαγρέ» πλαστικό δάπεδο που πάνω του έσερνα το πτώμα μου για τουλάχιστον δυο δεκαετίες έχει αφαιρεθεί κι εγώ στέκομαι στο καθιστικό κοιτάζοντας με απελπισία το κιτρινωπό χρώμα του Βουνού να ξεπροβάλει κάτω από τα κατασκονισμένα έπιπλα (μα τι στο διάτανο, δεν έχει θεμέλια αυτό το σπίτι;) Ο πλακάς, κάποιος Δημήτρης Λαμόγιος, την έχει κοπανήσει εδώ και μέρες έχοντας (πάλι καλά) ολοκληρώσει το μπάνιο, και δεν απαντάει στο κινητό, κάνει τον κουφό. Η φάτσα του εξαρχής δεν μου είχε γεμίσει το μάτι, αλλά επειδή ήταν γνωστός γνωστού και «φτηνός», τελικά ενέδωσα και του έδωσα μάλιστα και μια προκαταβολή για να «παίξει μπάλα».

Tην Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει μια ειδική ψηφιακή επανέκδοση του άλμπουμ του Ozzy Osbourne No More Tears, σηματοδοτώντας την 30ή επέτειο από την κυκλοφορία του. Μεταξύ του επιπλέον υλικού που περιλαμβάνεται, θα βρείτε αυτήν την ακυκλοφόρητη έκδοση του 'Hellraiser', όπου ο Ozzy τραγουδά μαζί με τον Lemmy Kilmister των Motörhead... 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Μανώλης Αργυράκης “Κακιά ώρα” (Μυθιστόρημα)
Τον Μανώλη τον γνώρισα κάπου το 1990 στο Ηράκλειο. Συχνάζαμε στα ίδια στέκια, καφενεία και μπαρ της πόλης, εκεί όπου το αλκοόλ και οι μεγάλες κουβέντες έρεαν άφθονες χωρίς καμία αιδώ, φόβο, σεμνοτυφία και πολλές φορές ειρμό από τα στόματα των θαμώνων. Ροκάς ο ίδιος, με μια κλίση προς το κλασικό Heavy Metal, λόγος που αρκετές φορές μετά τη κατανάλωση του οινοπνεύματος ήταν αρκετός ώστε να αντιμαχούμε μεταξύ μας για την ποιότητα και τη ριζοσπαστικότητα των μουσικών μας ακουσμάτων και επιλογών (η νεανική αρχέγονη κόντρα μεταξύ πάνκηδων και ροκάδων της εποχής), η οποία ήταν αρκετή ώστε τα αίματα να ανάβουν προς στιγμή την οποία έσβηνε το επόμενο καραφάκι ρακή, συνεχίζοντας στο επόμενο θέμα και συζήτηση όπου κατέληγαν είτε να συμφωνούμε είτε να διαφωνούμε μέσα από γέλια και εκατέρωθεν πειράγματα.

Γράφει και σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

Τον Mark «Vet» Enbatta δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά και για κάποιον πραγματικά άγνωστο λόγο δεν τον είχα δει ποτέ όταν είχε επισκεφθεί την Αθήνα για συναυλίες. Ωστόσο, το In Ancent Times γύριζε στο πικάπ μου από 1987, ενώ αργότερα όλοι οι δίσκοι των Vietnam Veterans θα περιέρχονταν στην κατοχή μου (χάρη στο Merlin’s, το φτωχό κομπόδεμά μου, και τη γενναιοδωρία των εταιρειών), συν το σόλο του Enbatta , Hidden Passions, συν τα άλμπουμ των Gitanes, συν τον δίσκο των Thyrd Twin. Έκτοτε η μουσική είχε πλέον ξεχειλίσει από το αυλάκι, μέχρι που πριν από κάμποσο καιρό άκουσα το ομώνυμο άλμπουμ των Mark Enbatta’s Tribe, της τελευταίας μπάντας του Mark πριν από το θάνατό του, το οποίο περιείχε μερικά τραγούδια-δυναμίτες, πολύ διαφορετικά από την γκαραζοψυχεδέλεια των Veterans (ή μήπως όχι;) αλλά εξίσου εμπνευσμένα και με εκείνη την οικεία φωνή που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο παρανόησης.

σΓράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η δεκαετία του 1960 στις ΗΠΑ ήταν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή και για οποιαδήποτε αιτία τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι μειονότητες, και άλλα πολλά, ήταν τα αίτια που ανέδειξαν τον επερχόμενο πολιτικό ανταγωνισμό και την αντικουλτούρα της εποχής. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν το σημείο που η κοινωνική συναίνεση έσπασε. Η νέα γενιά δεν ήθελε να συμμετέχει σε έναν ακόμα πόλεμο με έναν λαό που δεν της είχε κάνει τίποτα και για αυτό όχι μόνο δεν ήθελε να στρατολογηθεί, αλλά ούτε και να συμμετέχει στο παραμικρό στο αμερικανικό πολεμικό όνειρο.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έκανα όνειρα μικρός πως θα γίνω καλλιτέχνης, άνθρωπος σπουδαίος, των γραμμάτων, θεατρικός ηθοποιός και θα ανεβαίνω στην σκηνή και θα κάνω τον κόσμο να γελάει σαν τον Σαρλό. Λάτρευα να ακούω τους άλλους να γελάνε πόσο μάλλον όταν εγώ τους το προκαλούσα με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις μου.
Είδα πως τα πήγαινα καλά και με τα λόγια, τα αστεία και τα σχόλια μου, είχαν απήχηση και έκαναν τον κόσμο να με συμπαθεί ακόμα και να με αγαπάει.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Έχουν γραφτεί ένα σωρό πράγματα για τους Rolling Stones και πολλά από αυτά αφορούν τη μυστηριακή συνεργασία διαρκείας ανάμεσα στον Mick και τον Keith, τα ναρκωτικά, τους εσωτερικές έριδες, τις γυναίκες. Υπάρχουν οργισμένα φεμινιστικά κείμενα και κολακευτικά δημοσιεύματα, υπάρχουν κριτικά δοκίμια και βιβλία από θαυμαστές, σκανδαλοθηρικά ρεπορτάζ που θα μπορούσαν να γίνουν ολόκληρο συμφωνικό έργο, βιογραφίες, γραπτά από παραγωγούς, γκρούπις και κολαούζους, καθώς και ένα βιβλίο γεμάτο με αποφθέγματα από συνεντεύξεις του Keith Richards. Υπάρχουν επίσημες πολυτελή λευκώματα, προφορικές ιστορίες και πλήθος φωτογραφικών άλμπουμ. Κάποιοι, μάλιστα, από τα μέλη έχουν γράψει αυτοβιογραφίες για να αφηγηθούν την ιστορία καθένας από τη δική τους πλευρά, επειδή όπως όλα δείχνουν δεν τους αρκεί ότι είναι ανάμεσα στα διασημότερα πλάσματα από γενέσεως του ανθρώπου.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Είχε φροντίσει να καταστρέψει όλα του τα χειρόγραφα. Στιχάκια, σημειώσεις, προσχέδια από κινηματογραφικά σενάρια, σχεδόν όλη του την πραμάτεια χρόνων, όλη τη λογοτεχνική ματαιοδοξία του. Κάποια μάλιστα, αφού τα έσκισε, τα φωτογράφισε και τα δημοσίευσε έτσι κακοποιημένα και εντελώς ακαταλαβίστικα.

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου 

Ο Πάου Καζάλς γεννήθηκε το 1876 στο Βέντρελ της Καταλονίας, κοντά στη Βαρκελώνη. Στα καταλανικά «pau» σημαίνει ειρήνη. Όταν ήταν 11 χρονών, ο Πάμπλο άκουσε για πρώτη φορά το τσέλο που τον εντυπωσίασε τόσο ώστε άρχισε να μαθαίνει και πολύ γρήγορα προόδευσε στις σπουδές του. Στα χρόνια της νιότης του ο Καζάλς ασκούνταν 6-7 ώρες την ημέρα. «Είναι αποθαρρυντικό να επαναλαμβάνεις μια μελωδία ξανά και ξανά, αλλά και πάλι να μην ταιριάζει με τον ήχο που έχεις στο μυαλό σου», συνήθιζε να λέει. Στα 12, ο Πάμπλο επινόησε μια επαναστατική τεχνική στο παίξιμο του τσέλου.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Οι πρώτες εργάσιμες μέρες μετά τον δεκαπενταύγουστο στις μεγαλουπόλεις είναι αργές. Θαρρεί κανείς πως ακόμα και οι ελάχιστοι άνθρωποι που έχουν παραμείνει σε αυτές αφήνουν ίχνη βαρεμάρας, καθώς κινούνται σαν υπνωτισμένα σαλιγκάρια που διαγράφουν τις πορείες τους με γραμμές διάφανης βλέννας στην άσφαλτο. Υπολειτουργούν οι λογικές, οι αισθήσεις καταπίνουν βαρβιτουρικά, η ραθυμία σιγοκαίει το γκαζόν στα πάρκα, μια αλλόκοτη ησυχία κουκουλώνει την πόλη και κάνει τα πάντα να ξεχωρίζουν πιο έντονα και καθαρά...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ένας από τους σπουδαίους τραγουδιστές της δεκαετίας του 1960, ο Tim Buckley άντλησε επιρροές από τη folk, το ψυχεδελικό rock, την προοδευτική jazz, αλλά και την κλασική μουσική για να δημιουργήσει ένα σημαντικό όγκο μουσικών συνθέσεων, παρά τη σύντομη ζωή του. Οι πολλαπλές οκτάβες του είχαν τεράστια δύναμη και συναισθηματική έκφραση που κυμαίνονταν από τη θλιμμένη ευαισθησία έως τον βασανιστικό θρήνο. Η συνεχής αναζήτησή του για νέους δρόμους όμως μάλλον στάθηκε εμπόδιο στην εμπορική του επιτυχία. Μέχρι οι θαυμαστές του να χωνέψουν τα νοήματα του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, ο Buckley είχε ανακαλύψει κάτι εντελώς διαφορετικό, τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις του όσο και στο στούντιο. Όπως ο Miles Davis και ο David Bowie, ο Tim συνήθιζε να αιφνιδιάζει και ενίοτε να εξοργίζει τους ακροατές του με την "ασυνέπειά" του, την ίδια στιγμή που ο ίδιος κοιτούσε ήδη μπροστά έτοιμος για το επόμενο, διαφορετικό βήμα.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Εικονογράφηση: Δανιήλ Γουδέλης

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράψεις κάποια ιστορία, ούτε να την διηγηθείς σε κάποιον, αν αυτή είναι κατασκευασμένη, ψεύτικη και βασίζεται στο ρομάντζο και το επιτηδευμένο χάπι εντ. Ακόμα και αν αυτό γίνεται για να προβάλει κάτι σε οποιοδήποτε επίπεδο θρησκευτικό, πνευματικό, ηθικό, προσωπικό, ομαδικό ή απλά διδακτικό σε αυτούς που απευθύνεται. Οι λέξεις πρέπει να φτιάχνουν ένα τεράστιο καθρέπτη, όχι απαραίτητα με την στενή έννοια του γυάλινου κομματιού, που ο καθένας να βλέπει τον εαυτό του ή έστω να αντανακλάται πάνω στην επιφάνεια του ο πραγματικός κόσμος.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Προτού αρχίσεις να διαβάζεις θα ήθελα, να σε προειδοποιήσω πως γράφω αυτό το κείμενο υπό την επήρεια ισχυρών δόσεων ανόθευτου Arthur Brown. Βρίσκομαι εδώ και μέρες κλεισμένος σε ένα σπίτι ακούγοντας τις δουλειές του, διαβάζοντας και βλέποντας συνεντεύξεις που έδωσε τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια και μετανιώνω πικρά και σιχτιρίζω την ώρα και την στιγμή που δεν είχα πάει στη συναυλία του στο Gagarin το 2012. Είχα ρωτήσει τότε κάποιους φίλους πώς ήταν επειδή τον είχαν συναντήσει στα παρασκήνια και μου είπαν, «Ένας παππούλης είναι, που ήταν εκεί με την γυναικούλα του» και… ξέρεις… χαμογέλασα και το ξέχασα. Έτσι απλά…

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Η Έμμα το είπε το 1920 κι εμείς θα το ξαναπούμε τώρα!»
(Δημοφιλές σύνθημα των φεμινιστριών στις δεκαετίας του ’60 και του ΄70)

Η Έμμα Γκόλντμαν, «η πιο επικίνδυνη γυναίκα στην Αμερική», όπως την είχαν χαρακτηρίσει οι αντίπαλοί της, απέκτησε τις θεωρητικές της γνώσεις της σαν μαθητευόμενη στο αναρχικό κίνημα. Έγινε αναρχική μέσω της δράσης που ανέπτυξε και στην πολυτάραχη ζωή της στάθηκε πάντα στο πλευρό των εργαζομένων και πρωτοστάτησε στον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Το βασικό της κίνητρο για να στραφεί στο κίνημα στο οποίο παρέμεινε πιστή σε όλη της τη ζωή, διανύοντας στους κόλπους του μια θεαματική και ασυνήθιστη για μια γυναίκα της εποχής διαδρομή, ήταν η βαθιά της περιέργεια για τους Ρώσους αναρχικούς και το μεγάλο της ενδιαφέρον για τα γεγονότα της Χέιμαρκετ . Αντί πρώτα να μελετήσει την πολιτική και στη συνέχεια να ριζοσπαστικοποιηθεί, όπως συνέβη στην περίπτωση πολλών ανδρών συντρόφων της που ανήκαν σε ανώτερη τάξη και είχαν περισσότερες ευκαιρίες για πνευματική καλλιέργεια, η Γκόλντμαν εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα για να αποκτήσει εκεί το μορφωτικό επίπεδο που επιδίωκε με πραγματική λαχτάρα.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Τα Ανώμαλα ρίμματα είναι μια νέα ελληνόφωνη punk μπάντα δημιουργημένη (από και) στη πανδημία του Covid-19. Παρ' όλη τη.. .νεότητα της σαν μπάντα πίσω της βρίσκονται τρεις άνθρωποι που έχει δώσει ο καθένας/μια τους το στίγμα τους στην εγχώρια underground rock and roll σκηνή ήδη από τα 80'ς και τα 90'ς με μπροστάρη (ή frontman αν προτιμάτε) τον Σωτήρη Θεοχάρη τραγουδιστή των θρυλικών Αδιέξοδο (αλλά και ANFO, No Mind, Σπυριδούλα) ο οποίος παίζει μπάσο και τραγουδά γράφοντας επίσης και τους στίχους των κομματιών, τη Νάντια Λυριτζή στις κιθάρες και τα φωνητικά (ANFO, One Block Society, Minnie Geannies, Tension Horror, Gramm Εleven) και τον Φώτη Μεγαλούδη (Surface, The Illusion Fades) στα τύμπανα.

O Ron Gaella, o «Νονός των paparazzi», όπως έχει μείνει στην ιστορία, δεν κώλωνε μπροστά σε τίποτα προκειμένου να κάνει τη βρόμικη δουλειά του φωτογραφίζοντας προσωπικές στιγμές διασημοτήτων, είτε το ήθελαν είτε όχι. Εφοδιασμένος με δυο φωτογραφικές μηχανές, πηδούσε φράκτες, μπούκαρε σε δεξιώσεις και σε πάρτι, μεταμφιεζόταν και ήταν ικανός να παραμονεύει τα «θύματά» του για ατέλειωτες ώρες, παρά τις απειλές, τους εξευτελισμούς και, ενίοτε, τις βίαιες αντιδράσεις που διαρκώς αντιμετώπιζε. Και στις 12 Ιουνίου 1973,  η τελευταία συνταγή φάνηκε η πιο κατάλληλη για τον Marlon Brando...

Ο Σωτήρης Θεοχάρης γράφει για τα Ανώμαλα ρίμματα και για το χάος που έρχεται...

"Οι μαύρες σκέψεις μερικές φορές γεννάνε φωτεινές αποφάσεις..."

Στις 6 Μαρτίου 2020 οι ANFO έπαιξαν το τελευταίο τους live στο Ηράκλειο της Κρήτης, επειδή στις 22 του ίδιου μήνα η χώρα μπήκε στο πρώτο της lockdown και στον μέχρι σήμερα αποκλεισμό των συναυλιών (τουλάχιστον όπως τις ξέραμε πριν). Παρά τις αντιξοότητες, εμείς συνεχίσαμε να δουλεύουμε το mini lp, Τhe Normal People (το οποίο τελικά κυκλοφόρησε στις 30 Ιανουαρίου 2021), ηχογραφώντας και μιξάροντας. Όμως ήταν πλέον αδύνατον να κάνουμε πρόβες με αποτέλεσμα η μπάντα να μπει σε «αναστολή μέχρι νεοτέρας» λόγω διάφορων αλλαγών στη ζωή των μελών και, φυσικά, εξαιτίας της επιδημίας.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«H βασική προϋπόθεση των Rockbitch ήταν ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τα πάντα, από την τέχνη μέχρι τον πόλεμο. Η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι παρεξηγημένη, παρερμηνευμένη και διαστρεβλωμένη στη σύγχρονη κουλτούρα και η αληθινή γυναικεία απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν είμαστε σε θέση να εκφράζουμε και να ζούμε τη σεξουαλικότητά μας χωρίς πολιτιστικούς περιορισμούς. Συνεπώς, το να σηκώσουμε το πέπλο και να δείξουμε πώς είναι στην πραγματικότητα σεξουαλικά οι γυναίκες, και για να το εκφράσουμε μέσα σε μια δημιουργική τέχνη - καθώς η μουσική είναι μια παραδοσιακή σεξουαλική αρένα όπου είναι αποδεκτό οι άνδρες να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, όχι όμως και οι γυναίκες - ήταν μια επίκαιρη πολιτιστική επίθεση και ταυτόχρονα η κατάλληλη πολυεπίπεδη έκφραση για το επόμενο στάδιο του φεμινισμού. Δεν ήταν του τύπου "πρέπει να είμαστε έτσι", αλλά μια φυσιολογική έκφραση του κοινοτικού τρόπου ζωής μας που υπερασπιζόταν το σεξ. Το εννοούσαμε σοβαρά και σε βάθος και ταυτόχρονα απίστευτα διασκεδαστικό. Είμαι σίγουρη ότι οι Χριστιανοί ακόμα βλέπουν εφιάλτες...» (Babe, διαχειρίστρια της ιστοσελίδας των Rockbitch)

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Ο Φραντς Κάφκα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα που μας άφησε ο 20ος αιώνας. Κλεισμένος στον εαυτό του μελέτησε όλους τους πιθανούς εαυτούς, αποκομμένος από τον κόσμο κατανόησε τον κόσμο πιο βαθιά από τους καριερίστες της εποχής του, κρυμμένος από τα μάτια των ανθρώπων κοίταξε όλους τους ανθρώπους στα μάτια. 

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης

Η καλοκαιρινή κάψα, τα ξύλινα σανίδια στους τοίχους της pub, ο θόρυβος του ανεμιστήρα και η ανεπαίσθητη δροσιά που προσέφερε, η μυρωδιά του πολυκαιρισμένου βινυλίου, η δροσιστική γεύση του φραπέ, ο φίλος στο δίπλα σκαμπό στο μπαρ, με την μαλλούρα και την μπλούζα Maiden, να ανεβοκατεβάζει το κεφάλι ρυθμικά, το κορίτσι με την κορδέλα στα μαλλιά και τα σανδάλια δυο δεκαετίες ετεροχρονισμένο, ο πηχτός καπνός από τα τσιγάρα, η σπιρτάδα του αλκοόλ στην ατμόσφαιρα που μαρτυρούσε μια νύχτα που έφυγε γεμάτη κραιπάλη, τα μουρμουρητά τριγύρω και τα απότομα γέλια...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ακούσει το όνομα Κορτο Μαλτέζε. Όσοι είχαν την τιμή να ακούσουν έστω και μια περιπέτεια του, είναι από εκείνη τη στιγμή σίγουρα φίλοι του, μπορεί και συνταξιδιώτες ή απλά γοητευμένοι από την ζωή του. Μια χορτάτη ζωή σχεδόν μισό αιώνα, από τον Ιούλη του 1887 μέχρι τον Ιούλη του 1936 που χάθηκε στη γέννηση του Ισπανικού Εμφυλίου, την πρόβα τζενεράλε του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου, οι ιστορίες του  Κόρτο με τα με «γρήγορα χέρια» συγκίνησαν, ενέπνευσαν, ενθουσίασαν, καθήλωσαν, σαγήνευσαν και προσπάθησαν να ανοίξουν τους ορίζοντες σε όσων τα μάτια έβλεπαν πέρα από την καλλιτεχνική και λογοτεχνική αξία του έργου του Ούγκο Πρατ και τις συμβατικές αισθήσεις.

«Νομίζουν ότι έτσι θα με πείσουν ν’ αλλάξω, αλλά απλώς με κάνουν πιο δυνατό...» (Fela Kuti)

Στις 18 Φεβρουαρίου 1977, ένας έφηβος που είχε ξυλοκοπηθεί βίαια από αστυνομικούς μεταφέρθηκε σε άσχημη κατάσταση σε ένα κτιριακό συγκρότημα της συνοικίας Μούσιν, στο Λάγος της Νιγηρίας. Το συγκρότημα που λειτουργούσε σαν ένα είδος κομμούνας λεγόταν Δημοκρατία της Καλκούτας και ιδιοκτήτης του ήταν ο περίφημος Νιγηριανός μουσικός Fela Kuti, ο οποίος το 1975 είχε διακηρύξει συμβολικά την ανεξαρτησία της δημοκρατίας του από το νιγηριανό κράτος.

Γράφει ο Αχιλλέας ΙΙΙ

Ο νεαρός Πότρικ περίμενε ήδη ένα δεκάλεπτο μόνος του στη στάση, αλλά δεν έβλεπε το λεωφορείο να έρχεται προς το μέρος του. Άνοιξε βαριεστημένα το φερμουάρ της σχολικής τσάντα που κρεμόταν στον δεξιό του ώμο και έψαξε με το αριστερό χέρι του ανάμεσα στα βιβλία και τα τετράδια του φροντιστηρίου των αγγλικών, από όπου είχε πριν λίγο σχολάσει, ώσπου βρήκε το αγορασμένο πριν το μάθημα καινούργιο τεύχος του αγαπημένου του μουσικού περιοδικού• το έβγαλε και ξεκίνησε να το ξεφυλλίζει, ακουμπώντας με την πλάτη στον οριζόντιο δοκό που στήριζε το σκέπαστρο της στάσης.

της Viv Albertine (The Slits)

Ο Mick Jagger περιφερόταν πάνω στη σκηνή φορώντας ένα διάφανο λευκό φόρεμα με πολύ φαρδιά μανίκια πάνω από ένα λευκό παντελόνι καμπάνα. To ντύσιμό του τα έλεγε όλα: Είμαστε οι Stones. Μπορεί να σοκάρουμε αλλά ταυτόχρονα είμαστε τρυφεροί και ευγενικοί. Θα τιμήσουμε τη ζωή και το θάνατο του Brian, αλλά με τον δικό μας τρόπο. Μόνο οι ξενέρωτοι φορούν μαύρα ρούχα όταν πενθούν...

Ο John Lee Hooker είναι η απόδειξη της δύναμης των blues και της ικανότητάς τους να υπερβαίνουν τα όρια των γενεών και του χρώματος της επιδερμίδας. "Τα blues είναι η ρίζα όλης της μουσικής", έλεγε. "Τα βάσανα και ο πόνος των ανθρώπων, τα προβλήματα και η απογοήτευση, όλα αυτά συνθέτουν τα blues και αυτά επηρεάζουν τους πάντες, πλούσιους και φτωχούς ανεξαρτήτως χρώματος. Το μήνυμα των blues είναι απαράμιλλο. Μπορεί κάποια στιγμή να ξεθυμαίνει, αλλά πάντα επιστρέφει, δεν πεθαίνει ποτέ".

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

O Mick Karn γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου το 1958 και το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνης Μιχαηλίδης. Όταν ήταν μόλις τριών ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στο Lewisham του Λονδίνου, όπου ο πατέρας του δούλεψε σαν χασάπης. Ο Mick επηρεάστηκε από τη μουσική που άκουγε η μητέρα του και άρχισε να μαθαίνει φαγκότο πριν γίνει δεκτός στην Σχολική Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Η θητεία του όμως εκεί είχε μικρή διάρκεια επειδή κάποιος του έκλεψε το όργανο και το σχολείο δεν μπορούσε να του προμηθεύσει άλλο.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Ένας παράλογος κόσμος μερμηγκιών αποκαλεί τρελό τον τζίτζικα...»
(Κ. Μπεβεράτος)

Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω, το έγραψα την άνοιξη του 2009 και δημοσιεύτηκε τότε στο 3ο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Θυμήθηκα πόσο επίκαιρο παραμένει σήμερα, ειδικότερα μετά το πρόσφατο νομοσχέδιο του Χατζηδάκη για τα εργασιακά που πάει να μας φορέσει η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν.Δ. Επιστρέφοντας μας στον 19ο αιώνα πριν την μεγαλειώδη αναρχική- εργατική εξέγερση του Σικάγου, όπου μέσα από την εκτέλεση των τεσσάρων αναρχικών ως απότοκο της εξέγερσης, οι εργαζόμενοι κατέκτησαν με το δικό τους αίμα τις 8 ώρες εργασίας.
Το μόνο που θέλω να υπενθυμίσω σήμερα είναι το ότι: Πολλοί λαοί σε πολλές χώρες δέχτηκαν, όταν χρειάστηκε, να θυσιάσουν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους για υψηλά ιδανικά, αλλά κανένας λαός, σε καμιά χώρα δεν δέχτηκε ποτέ να θυσιάσει τα παιδιά του και τα παιδιά των παιδιών του για να μη χάσουν λεφτά οι επιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες.

Συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

O Πέτρος Βούλγαρης είναι γραφίστας με δουλειές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γεννήθηκε στην Πάτρα και στα 17 έφυγε για την Αθήνα. Με κάποια πέρα-δώθε μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού, στα 45 του χρόνια κατέληξε κάτοικος Σύρου. 

Έρευνα: Φαίη Φραγκισκάτου

Για μια περίπου δεκαετία, από τα μέσα του '80 μέχρι τα μέσα του '90 στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις της Ελλάδας, υπήρξε μια άνθιση των φανζίν, χάρη στις προσπάθειες μερικών ανθρώπων που χρησιμοποίησαν τους όποιους πόρους μπορούσε να τους παράσχει η DIY (υπο)κουλτούρα για να δημιουργήσουν έναν διαφορετικό έντυπο κόσμο από αυτόν που είχε συνηθίσει η κοινωνία μέχρι τότε. Και αν το Ιδεοδρόμιο του Λεωνίδα Χρηστάκη, το Μουσικό Αυτί του Δημήτρη Μουστάκη, το Speak Out! και η Ανοιχτή Πόλη του Βλάση Ρασσιά είχαν ήδη δείξει τον δρόμο, η αμέσως επόμενη "γενιά" διεύρυνε το πεδίο της "διαφορετικής" ενημέρωσης για όποιους ήθελαν να ξεφύγουν από την mainstream πραγματικότητα και να ταξιδέψουν σε άγνωστα και συναρπαστικά νερά.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τους Ramones, τους ερωτεύτηκα με τη μία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε ένα συγκρότημα που έπαιζε με τέτοια ενέργεια και με τόση ένταση – σε κάθε τραγούδι. Ήταν πολύ εντυπωσιακό και ο κόσμος δύσκολα μπορεί να εκτιμήσει πώς ήταν η ατμόσφαιρα εκείνη την εποχή. Αν καλοσκεφτείτε τι συνέβαινε στα μέσα των σέβεντις, ήταν πραγματικά πρωτόλειο και οι Ramones προκαλούσαν δέος σε πολλούς. Ήταν προκλητικοί και πολλές φορές χλεύαζαν τις προκατειλημμένες απόψεις των ανθρώπων για τον σωστό τρόπο προσέγγισης του rock and roll. Είχα κι εγώ τη δική μου ανάλογη εμπειρία κι έτσι μπορούσα να ταυτιστώ.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, μαθητής ακόμα, πήγα να παρακολουθήσω για πρώτη φορά συναυλία ξένου συγκροτήματος στην Ελλάδα. Χμμμ... Εντάξει, τα παραλέω, δεν επρόκειτο για συναυλία-συναυλία, αλλά για την ταινία The Song Remains The Same, ένα ντοκιμαντέρ των Peter Cliffton και Joe Massot, μια καταγραφή της περιοδείας των Led Zeppelin στις Ηνωμένες Πολιτείες το καλοκαίρι του 1973. Θυμάμαι έντονα τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού (και τις δικές μου) μετά το τέλος κάθε τραγουδιού, θαρρείς και το συγκρότημα έπαιζε ολοζώντανο μπροστά μας, ένας ασυγκράτητος  χείμαρρος ενθουσιασμού που κατέκλυζε την κατάμεστη (ακόμα και στους διαδρόμους) αίθουσα του κινηματογράφου Απόλλων (ή μήπως ήταν το Αττικόν;) στη Σταδίου.  Ήξερα, φυσικά, τους Zeppelin, αν δεν απατώμαι μόλις είχα αγοράσει το Physical Graffiti και είχα ήδη στη μικρή δισκοθήκη μου το Led Zeppellin, το IV και το Presence. Πήγα να ξαναδώ την ταινία την επόμενη ημέρα, τη μεθεπόμενη, την παραμεθεπόμενη και, νομίζω όλες τις επόμενες ημέρες της εβδομάδας...