Μετάφραση: Πάνος Τομαράς

Στο τέλος του μυθιστορήματος The Town and The City (1950), o Πίτερ Μάρτιν, το alter ego του Κέρουακ, εγκαταλείπει το προάστιο Γκάλογουγουεϊ για να ζήσει «στον δρόμο». Φορώντας ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν και κάνοντας ωτοστόπ με τον αντίχειρά του υψωμένο, ο Πίτερ σκιαγραφεί τα πολιτιστικά στυλ της δεκαετίας του ’50 που εμφανίστηκαν τόσο δυναμικά μαζί με τη δημοτικότητα του ροκ εντ ρολ. Ωστόσο, ως επί το πλείστον, οι μουσικές προτιμήσεις του Κέρουακ παρέμειναν ριζωμένες στην κουλτούρα του 1940, ιδίως στη λεγόμενη σύγχρονη τζαζ. Η τζαζ παρείχε ένα αισθητικό πρότυπο για τα ενδιαφέροντα του Κέρουακ στον αυτοσχεδιασμό και στην αισθητική του αυθόρμητου.

 To "Dance of the Clairvoyants" είναι το πρώτο  κομμάτι που η μπάντα από το Σιάτλ προσφέρει στους θαυμαστές της μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ της που θα έχει τίτλο Gigatron. Επτά χρόνια μετά το Lighnting Bolt, οι Pearl Jam δηλώνουν έτοιμοι για ένα φρέσκο ξεκίνημα. Το ενδιαφέρον στο κομμάτι, που ίσως ξενίζει, είναι μια πιο ηλεκτρονική χροιά. Για να δούμε...

Σε σημερινή τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Ozzy Osbourne αποκάλυψε ότι δίνει αγώνα με τη νόσο του Πάρκινσον. Ο 71χρονος θρυλικός τραγουδιστής των Black Sabbath δήλωσε ότι από τον Φεβρουάριο της περασμένης χρονιάς έχει διαγνωστεί με μια μορφή της νόσου που ονομάζεται PRKN 2 και ότι τον Απρίλιο θα επισκεφθεί για θεραπεία ένα γιατρό στην Ελβετία. Ζήτησε συγγνώμη από τους θαυμαστές του επειδή μέχρι τώρα το κρατούσε κρυφό (αν και τους τελευταίους μήνες είχαν ακουστεί ανεπιβεβαίωτες φήμες).

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τις προάλλες παρακολούθησα με φίλους το βίντεο της συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2014 στο θέατρο Fox της Ατλάντα, με γενικό τίτλο All My Friends: Celebrating The Music Of Gregg Allman. Όπως μαρτυράει ο τίτλος, ήταν μια γιορτή προς τιμήν του Gregg Allman, που μαζί με τον αδελφό του, Duane, και με μερικούς φίλους και εκλεκτούς μουσικούς από το Τζάκσονσβιλ της Φλόριντα, σχημάτισαν τους Allman Brothers, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που παρήγαγε ποτέ η ασυγκράτητη μηχανή του rock and roll. Πέρα από τους επιζώντες της αυθεντικής σύνθεσης (πλην του Dickie Betts που δεν συμμετείχε στη συναυλία για προσωπικούς λόγους - τόσο o Gregg όσο και ο ιστορικός ντράμερ Butch Trucks θα πέθαιναν αμφότεροι το 2017), στη συναυλία συμμετείχε μια πλειάδα ιερών τεράτων, παλιών και νεότερων, από τον χώρο της rock, της country, των blues και της soul - για τα ονόματα ψαχτείτε μόνοι σας, μην τα θέλετε όλα στο πιάτο...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Οι Prince Of Lilies είναι η περίπτωση της μπάντας που αποτελεί το όνειρο κάθε Έλληνα/ίδας μουσικού που παίζει rock and roll. Δεν είναι λίγο να ξεκινάς από την Ελλάδα κι ένα μικρό χωριό, το Αβδού, λίγο έξω από το Ηράκλειο Κρήτης, να μεταναστεύεις στο Λος Άντζελες επειδή μόνο και μόνο θέλεις να παίξεις rock and roll, να σχηματίζεις μία μπάντα που λέγεται Barb Wire Dolls κι εκεί να κατακτάς το όνειρό σου.

Γράφει ο Γιώργος Χούλλης

Οι U2 είναι μια από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που είτε τα αγαπάς είτε τα μισείς. Ωστόσο, αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς είναι ότι άσκησαν σημαντική επιρροή στις δεκαετίες του ’80 και του’90 - κυρίως στην πρώτη. Στον πρώτο και τον τρίτο δίσκο τους, αυτό που έκανε ξεχωριστή αίσθηση εκτός από τη μουσική, ήταν η φωτογραφία του αγοριού στο εξώφυλλο των άλμπουμ Boy (1980) καιWar (1983).

Τις προάλλες που είχα πάει στο πατρικό μου και χάζευα τις κασέτες που είχα αφήσει εκεί, πέτυχα κάποια ξεχασμένα διαμάντια. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και μία κασέτα από την επίσημη πρεμιέρα του «ΡΟΔΟΝ» στις 6 Νοεμβρίου 1987 με το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας που είχαν δώσει εκεί οι Triffids. Όπως ήταν αναμενόμενο, την τσίμπησα, την μετέφερα στο PC και ιδού …

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

«Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατο να ζεις μέσα τους» - Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε

«Μπορούμε να κάνουμε τους εαυτούς είτε δυστυχισμένους είτε δυνατούς. Το μέγεθος της δουλειάς που απαιτείται είναι το ίδιο» - Κάρλος Καστανέδα

Όλο και πιο συχνά διαβάζω άρθρα και ακούω τοποθετήσεις σχετικά με την ιστορικότητα του rock, το φαινόμενο δηλαδή η rock μουσική να μην διαδίδεται σε νεανικά ακροατήρια. Παράλληλα παρακολουθώ την ανταπόκριση του αθηναϊκού νεανικού κοινού στη σύγχρονη ελληνόφωνη hip hop. Φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Στο πείσμα της μουσικής βιομηχανίας που προσπαθεί να δημιουργήσει ανύπαρκτες και κατασκευασμένες εμπορικά μουσικές κουλτούρες όπως η «Americana», το λαϊκό εργατικό τραγούδι στην Αμερική συνεχίζει και υπάρχει μέχρι τις μέρες μας. Κινείται υπόγεια και DIY πάνω στα χνάρια των Joe Hill, Woody Guthrie, Utah Philips και πολλών άλλων τραγουδοποιών που αρνούνται να συμβιβαστούν με το κυρίαρχο αμερικανικό όνειρο.

Βάλθηκα να κάνω ένα φιλμάκι μικρού μήκους που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι για την ύπαρξή σου εδώ, σ΄αυτήν την πραγματικότητα...

του Σωτήρη Θεοχάρη

φωτό: Φαίη Φραγκισκάτου

Κλώτσησε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι που ήταν πεταμένο στην άσφαλτο. Περπατούσε γρήγορα, θυμωμένα, με βλέμμα απλανές. Περπατούσε συχνά. Το μοναχικό περπάτημα αργά τα βράδια ήταν το φάρμακό του, ο απαραίτητος αναστοχασμός του για να μπορεί να επιβιώνει την ημέρα. Ήταν ο παραγωγικός τσακωμός μέσα στο κεφάλι του ο οποίος συνήθως καταλάγιαζε μετά από πολλά χιλιόμετρα βαδίσματος.

Οι Toga! δημιουργήθηκαν στα μέσα του 2018 από τον Πολ (κιθάρα, φωνή) και τον Φώτη (μπάσο, φωνή). Αφού ο Πολ εξήγησε στο Φώτη ότι "τόγκα σε έχουν κάνει όταν σου έχουν φάει και το σταφ και τα φράγκα", αποφάσισαν από κοινού να κάνουν επιτέλους μπάντα μαζί μετά από χρόνια φιλίας. Ύστερα από μερικά ποτάκια και κουβέντα γεννήθηκε και η ιδέα ότι Toga είναι η φανταστική δυστοπικη πόλη που θα χρησιμοποιούν σαν πλατφόρμα για να γράφουν στίχους βγαλμένους από την καθημερινότητα τους.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

Ο Μίκης Παντελούς και ο θρυλικός Dr. Albert Flipout, (το κρουστό-κονσέρβα που είναι δεμένο στο αριστερό του πόδι), επιστρέφουν και είναι… Undercover. Πρόκειται για το τέταρτο άλμπουμ κατά σειρά (και το δεύτερο σε βινύλιο), του ανθρώπου ορχήστρα (One man band) ή της μπάντας με το μεγαλύτερο όνομα και τα λιγότερα μέλη. Το Undercover όπως φανερώνει και ο τίτλος του δίσκου, αποτελείται από 5½ διασκευές και 2½ πρωτότυπα τραγούδια. Συνολικά 8 κομμάτια που καλύπτουν όλα τα είδη μουσικής, με τα οποία καταπιάνεται το εν λόγο «σχήμα». Από ωμό ακατέργαστο blues του αμερικάνικου νότου και καθαρόαιμο παραδοσιακό rock and roll, μέχρι μεταμεσονύχτια ημιφωτισμένα και γεμάτα καπνό και αλκοόλ βαλσοειδή άσματα.

της Hawzhin Azeez*

(μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας, από το website της Hawzhin)

Το να είσαι αποδέκτης της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής δεν σημαίνει ότι είσαι αντιιμπεριαλιστής – τουλάχιστον όχι στον βαθμό που είσαι πράκτορας ενός δολοφονικού καθεστώτος…
Στον κόσμο που ζούμε συχνά ξεχνάμε τις πολλαπλές αλήθειες που μπορεί να συνυπάρχουν ταυτοχρόνως. Σε μια εποχή όπου οι μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης αναμασούν τα ίδια φιλοπόλεμα συνθήματα και πρωτοσέλιδα, σε μια εποχή όπου τα λάθη της αριστεράς είναι θλιβερά και τεράστια, η αλήθεια συχνά υποβαθμίζεται σε μια απλουστευμένη μανιχαϊκή διττότητα μιας αντίληψης περί μαύρου/άσπρου ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, Ιράν/ΗΠΑ.

Μετά την επιτυχία της νέας «μονο-λεξιόν» με το t-shirt, πάνω στο υπέροχο μινιμαλιστικό σχέδιο της Eva M. Grey (Eva M. Grey Designs), αποφασίσαμε να την αναβαθμίσουμε σε «κολεξιόν» με την προσθήκη (μόνο κατόπιν προπαραγγελιών) φούτερ με κουκούλα και κούπας. Προπαραγγελίες για φούτερ και οι κούπες μέχρι 31 Ιανουαρίου 2020.

Το κόστος για κάθε t-shirt ή κούπα είναι 10 ευρώ και του φούτερ 25  ευρώ.

Το κόστος αποστολής με ταχυδρομείο είναι 2 ευρώ με κατάθεση σε τράπεζα (πληροφορίες για τον τραπεζικό λογαριασμό με την παραγγελία) ή 5 ευρώ με αντικαταβολή. (Για αποστολές στο εξωτερικό κατόπιν συνεννόησης).

Διαλέξτε το μέγεθος που σας ταιριάζει...

Ο Λαπαθιώτης ανήκει στους λεγόμενους «καταραμένους» ποιητές του μεσοπολέμου και είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές φυσιογνωμίες. Ό,τι μπορούσε να μαζέψει πάνω του για να γίνει ο καταραμένος ποιητής της εποχής του το μάζεψε. Ομοφυλόφιλος, άθεος, ναρκομανής και στα ύστερα χρόνια συμπαθών του ΚΚΕ. Η ειρωνεία είναι ότι τον κατατάσσουν στους ρομαντικούς ποιητές, αλλά οι συμβολικοί και υπαινικτικοί στίχοι του, πάνε πολύ πιο πέρα από τα τυπικά χαρακτηριστικά του ρομαντικού κινήματος.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

H Alexandra Elene MacLean Denny γεννήθηκε στις 6 του Γενάρη του 1947 και πέθανε στις 21 Απριλίου του 1978. Η μουσική που άφησε πίσω της καθιστά τα 42 χρόνια από τον θάνατό της πολύ σχετικά, σαν μονάδα μέτρησης του χρόνου. Η φωνή των Fairport Convention, των Fotheringay, όσο κράτησαν, των Strawbs, για το διάστημα που συνεργάστηκε μαζί τους, αλλά για μένα, κυρίως η φωνή και η πένα των τεσσάρων προσωπικών άλμπουμ της, δημιουργεί μια αίσθηση υπέρβασης των στενών ορίων του χρόνου και του χώρου.

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Κανείς δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα από τον μέγα και τρανό Steve Albini όταν δήλωνε ότι, «Μπράβο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι οι Sleaford Mods είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Οι υπόλοιποι, απλώς κάνετε λάθος». Σύμφωνα δε με τους φαν τους, οι Mods είναι η μόνη μπάντα που έχει να πει κάτι σήμερα. Μήπως αυτό σας θυμίζει σχετικό σχόλιο για ένα άλλο συγκρότημα πριν από πολλά πολλά χρόνια; Χμ. Μάλλον…

Γράφει ο Αχιλλέας ΙΙΙ

φωτό: inExarchia

Πλατείες. Μικρές, μεγάλες και διάσπαρτες στην πόλη, σαν κενά σε ένα ασφυκτικά πυκνό και τσιμεντένιο –κατά βάση– μοτίβο. Κενές εκτάσεις τρίγωνου ή τετράγωνου σχήματος που ορίζονται τόσο από αυτό που είναι (μια επίπεδη επιφάνεια με μερικά παγκάκια, κάποιο ψωραλέο σιντριβάνι ή ένα άγαλμα κάποιου ξεχασμένου επιφανούς πολίτη στο κέντρο για να πραγματοποιούν τα περιστέρια –εξασκούμενα στη δια του κουτσουλείν ζωγραφική– την εξωτερίκευση του εσωτερικού του κόσμου), όσο και από αυτό που δεν είναι (δεν είναι δρόμος, δεν είναι πολυκατοικία, δεν είναι πολυκατάστημα, δεν είναι αυλή σχολείου, δεν είναι πάρκινγκ, δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας). Είναι πρωί Κυριακής και ένα μοναχικό περιστέρι φτερουγίζει μισοζαλισμένο πάνω από τα στενά του κέντρου της πόλης, με μια ελαφριά αίσθηση δυσπεψίας, για την οποία κατηγορεί τη λαιμαργία του και ένα –υπερβολικά δελεαστικό για να μπορέσει να του αντισταθεί– αποσυντιθέμενο κομμάτι σάντουιτς, μέχρι που φτάνει σε μια πλατεία. Δεν είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο πουλί περνάει από εδώ.

Τον Σεπτέμβριο του 2013 ο Παύλος Φύσσας - Killah P δολοφονείται από τη ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Έξι χρόνια μετά, δολοφονείται ξανά. Αυτή τη φορά από την ελληνική δικαιοσύνη και το πολιτικό σύστημα. «Στις 18 του μήνα ο Παύλος κλείνει 75 μήνες νεκρός. Τελικά σήμερα τον ξαναμαχαιρώσατε, αιμορραγεί η πληγή του», φωνάζει με απελπισία η μάνα του Παύλου, όταν ακούει την πρόταση που καταθέτει η εισαγγελέας στη δίκη της ΧΑ, Αδαμαντία Οικονόμου. Η πρότασή της αθωώνει πλήρως την ηγεσία και τα στελέχη της οργάνωσης για την δολοφονία του Παύλου - Killah P, τους απαλλάσσει από οποιαδήποτε κατηγορία για τη συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης, φορτώνει τον φόνο αποκλειστικά στον Γιώργο Ρουπακιά και με απίστευτη χυδαιότητα τον βαφτίζει “τυχαία συνάντηση”. Παράλληλα αθωώνει και τους 17 συνεργούς του – μέλη του τάγματος εφόδου της Νίκαιας, που δήθεν δεν γνώριζαν τίποτα για τις κινήσεις του Ρουπακιά.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Περνάω το απόγευμα από το Μακάο. Ένας πολύχρωμος προβολέας είναι στημένος λίγο άγαρμπα στην είσοδο και αναβοσβήνει μοιράζοντας τζούρες επιληψίας. Είναι και ο Κοέν εδώ. Στην καβάτζα του, πού αλλού; Κάνουμε πως δε γνωριζόμαστε...

Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς

Τώρα τελευταία όπου και να γυρίσεις ακούς κάποιον να λέει, «Έρχονται τα 80’s!», λες και μόλις το ρολόι δείξει μεσάνυχτα Πρωτοχρονιάς, όλα θα αλλάξουν! Και όταν τους λες, «Έλα τώρα, ξέρεις καλά πως απλώς τα πράγματα θα συνεχίσουν να σέρνονται στο βούρκο και να πηγαίνουν κατά διαόλου», τρελαίνονται! Με λένε ξενέρωτο! Γκρινιάζουν, μου λένε ότι είμαι μέγας σπασαρχίδης και ότι δεν έχω ίχνος κοινωνικού καθήκοντος! Είναι αλήθεια ότι είμαι αντικοινωνικός! Tο ίδιο όμως είναι και όλα τα φιλαράκια μου. Όταν το αγαπημένο μας μπαρ, το «Bells of Hell», έκλεισε πριν από λίγους μήνες, αντί να ψάξουμε για κάποιο καινούργιο βάλτο να πλατσουρίζουμε, κλειστήκαμε στα διαμερίσματά μας (πιστεύοντας ίσως, ότι, όπως ο βούβαλος, δεν θα αργούσαμε να εξαφανιστούμε.) Όταν το είπα αυτό στον ψυχοθεραπευτή μου, μου είπε, «Είστε αξιολύπητοι».

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Υπήρχαν κάτι άγρια αγόρια κάποτε που στέκονταν δίπλα στην πόρτα, έπιναν λίμνες αλκοόλ, γέμιζαν ναρκωτικά τα μυαλά τους, γυρνούσαν τις περισσότερες φορές σκόπιμα στους κακόφημους δρόμους της Μελβούρνης περιμένοντας το επόμενο τραγούδι να βολτάρει στο κεφάλι και στα χείλη τους και, μέσα σε όλα αυτά, γυρνώντας σπίτι πολλές στιγμές μετά, έφτιαχναν μπάντες όταν απλώς ένα ξεχαρβαλωμένο σετ από τύμπανα και μια μεταχειρισμένη κιθάρα ήταν αρκετά για να ξεβγάλουν τις ανήμερες μουσικές που κινούσαν στις φλέβες τους.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Κατά καιρούς πολλοί μας έχουν ρωτήσει αν βαφτίσαμε το φανζίν μας «Merlin’s Music Box» από το live άλμπουμ των γκαραζοψυχεδελικών ηρώων Seeds μες τον παραπλανητικό τίτλο τίτλο Raw & Alive: The Seeds in Concert at Merlin’s Music Box. Η απάντηση είναι Όχι. Όταν βάζαμε μπροστά το Merlin’s στα τέλη του 1989, αγνοούσαμε την ύπαρξη του εν λόγω δίσκου και την πληροφορηθήκαμε εντελώς τυχαία κάμποσο καιρό αργότερα, σκαλίζοντας τους δίσκους σε κάποιο δισκάδικο μεταχειρισμένων στο Μοναστηράκι. Ωστόσο, αφού έγινε ό,τι έγινε και όπως έγινε, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο άλμπουμ που εν δυνάμει θα μπορούσε να δώσει το όνομά του στο πάλαι ποτέ έντυπο και νυν ηλεκτρονικό περιοδικό μας.

Ήταν κάπου στα τέλη του 2014 όταν τέσσερις φίλοι, μεγαλωμένοι στην Αθήνα, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε την μπάντα μας με το τότε όνομα René Suns. Με βάση το Βερολίνο, ξεκινήσαμε ένα μουσικό ταξίδι, το οποίο πέντε χρόνια αργότερα συνεχίζει ακάθεκτο. Στην πορεία, οι René Suns έγιναν South Grove, ο ήχος μας προσαρμόστηκε στις εκάστοτε προτιμήσεις και διαθέσεις μας και οι φίλοι μας έγιναν περισσότεροι.
Ο κοινός συντελεστής όμως παραμένει ίδιος: η ανάγκη μας να παίζουμε μουσική.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Όταν ο Άγγελος του Φωτός, ο Εωσφόρος, καταγγέλθηκε από τον Θεό και υποτάχθηκε σε μια ύπαρξη αμαρτίας και τρόμου, ο άνθρωπος δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Τουλάχιστον, αυτή είναι η κατασκευή που μας παρουσιάστηκε μέσα από τα χιλιάδες χρόνια της θρησκευτικής αφήγησης. Από την απαρχή της δημοκρατίας, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ηγέτες των κοινωνιών, δημιουργούν σκόπιμα έναν αποδιοπομπαίο τράγο ή έναν αήττητο εφιάλτη, προκειμένου να κρατούν τις κοινότητές τους φοβισμένες ότι επέρχεται η πλήρης εξόντωση και ότι θα ήταν ασφαλείς μόνον αν υπάκουαν στους νόμους των αφεντάδων τους.

ΕΛΑΤΕ ΚΑΙ ΦΕΡΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ!

Kι ενώ οι περισσότεροι οργανώνουν χριστουγεννιάτικα μπαζάρ, γράφοντας συνήθως την καημένη την Πρωτοχρονιά και τον Αη Μπίλι στα παλιοπάπουτσά τους, το Merlin's, κατόπιν ώριμων και πολύωρων συσκέψεων, και με αφορμή την παρουσίαση του νέου t-shirt του, αποφάσισε να οργανώσει ημερήσιο (εντάξει όχι αξημέρωτα, αλλά από τh 1 μ.μ. μέχρι να μας βαρεθείτε) Πρωτοχρονιάτικο μπαζάρ στην Ίντριγκα (Intriga Cafe Bar) των Ωραίων Εξαρχείων, προσκαλώντας τους φίλους του να διασκεδάσουν, να ψωνίσουν όμορφα δώρα, να ανταλλάξουν απόψεις και ευχές, να πουν "Όχι" στην καταστολή, να συναντήσουν παλιούς γνωστούς, να κάνουν νέες παρέες και, γιατί όχι, να προβληματιστούν και να ανταλλάξουν απόψεις.

του Μιχάλη Πούγουνα

Προτίμησα να μην ανάψω φως όταν σηκώθηκα από το κρεββάτι. Φόρεσα τις ζεστές παντόφλες μου καθώς τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου αναβόσβηναν και μπορούσα να δω τον δρόμο για το ψυγείο. Μαλακία να φάμε βραδιάτικα σουβλάκια με παστουρμά. Και του το είπα του Ηλία. "Θα γαμηθούμε να πίνουμε νερά όλη νύχτα". Ο γιατρός όμως έχει πει πως ο παστουρμάς κάνει καλό στην μνήμη. Με βοηθάει να συγκεντρώνομαι, γιατί τα τελευταία χρόνια αφαιρούμαι πολύ εύκολα. Οι σκέψεις μου ταξιδεύουν συνέχεια... Tο μυαλό μου κολλάει και ταξιδεύει παντού... Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα για την δουλειά που κάνω...

Του Billy Bragg*

(μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)

Οι Clash ήταν η σπουδαιότερη αντάρτικη μπάντα όλων των εποχών. Η δέσμευσή τους να δημιουργήσουν μια πολιτική pop κουλτούρα ήταν η σφραγίδα που όρισε το βρετανικό punk κίνημα. Αλλά ήταν και ένα εγωκεντρικό όχημα γεμάτο αντιφάσεις. Γι’ αυτό και ονομάζονταν "The Clash". Ήθελαν απεγνωσμένα να γίνουν ροκ σταρ, αλλά την ίδια στιγμή ήθελαν να κάνουν τη διαφορά.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

"Ένα εκπληκτικό άλμπουμ, τόσο σφοδρό και τόσο πυρακτωμένο που την περίοδο της δημιουργίας του οι Pajamas λίγο έλειψε να αυτοκαταστραφούν" (Phil McMullen)

1990. Το paisley underground δίνει τη θέση του στο grunge, το βινύλιο στο compact disc, ο παραδοσιακός πόλεμος στις τηλεοπτικές επιχειρήσεις με την εισβολή στο Ιράκ στις οθόνες εκατομμυρίων θεατών, ο υπαρκτός σοσιαλισμός καταρρέει δίνοντας τη θέση του στην παντοκρατορία της Δύσης. Όλα μοιάζουν να τελειώνουν και ν’ αρχίζουν ξανά. Μια εποχή μεταίχμιο. Πολύ γρήγορη για δάκρυα και πολύ αβέβαιη για μια έφηβη 16 χρονών που μεγαλώνει σ’ ένα εργατικό προάστιο της Αθήνας. Είναι η αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα.

Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου

φωτογραφίες: Γιώργος Αδάμος 

Είδα για πρώτη φορά τους Chickn να ανοίγουν την εμφάνιση του Damo Suzuki στο Κύτταρο. Η ικανότητά τους να συνδυάζουν με τόσο δυναμικό και ιδιαίτερο τρόπο διαφορετικά στοιχεία και να τα κάνουν να λειτουργούν μέσα σε ένα σχεδόν διονυσιακό κλίμα μου τράβηξε την προσοχή και με κέντρισε να μάθω περισσότερα γι' αυτούς. Έμαθα λοιπόν ότι οι Chickn προσγειώθηκαν στον πλανήτη Αθήνα το 2012. Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι και σήμερα τρία EP και τρία LP, ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις τους σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι το σήμα κατατεθέν μιας μπάντας που τολμάει να εξελίσσεται διαρκώς μπροστά στον κόσμο της. Στις 18 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε από την Inner Ear Records ο τελευταίος τους δίσκος με τίτλο Bel Esprit και η νέα αυτή κυκλοφορία, έδωσε την αφορμή ώστε να έχουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί τους.  

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους οι: Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Lightnin' Hopkins, John Lee Hooker, Buddy Guy, Koko Taylor, Little Walter, Bo Diddley, B.B. King, Nina Simone, Cab Calloway, Otis Rush, Sonny Boy Williamson, Etta James, Big Time Sarah, Albert King, Big Mama Thornton, Memphis Slim, Elmore James, Junior Wells, Taj Mahal, Chuck Berry, Fats Domino, Buddy Holly, Elvis Presley, Johnny Hallyday, Perry Como, Tom Jones, Luciano Pavarotti, Bob Dylan, Pete Seeger,...

Οι Mislead είναι ένα alternative pop rock συγκρότημα που σχηματίστηκε το 2016 στην Αθήνα. Δύο χρόνια μετά την ίδρυση τους, κυκλοφορούν τον Δεκέμβριο του 2018 το πρώτο τους σινγκλ "Glances"και τον Μάιο του 2019 ένα δεύτερο τους σινγκλ με τίτλο "Return". Τον Οκτώβριο του 2019 κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή το ντεμπούτο EP "Glances", το οποίο κινείται σε alternative rock, pop rock ήχους με  βασικές επιρροές από καλλιτέχνες όπως οι Pj Harvey, Muse, Alanis Morissette, Placebo, Red Hot Chili Peppers.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

“Πάντα ήθελα να γράψω τραγούδια με τον τρόπο που ο Frank δημιουργεί εικόνες”
Bruce Springsteen
«Αυτό το τρελό συναίσθημα στην Αμερική, όταν ο ήλιος καίει τους δρόμους και η μουσική έρχεται από το τζουκ μποξ ή από μια κοντινή κηδεία, το έχει συλλάβει ο Ρόμπερτ Φρανκ στις εκπληκτικές φωτογραφίες του»
Jack Kerouac