Συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

O Πέτρος Βούλγαρης είναι γραφίστας με δουλειές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γεννήθηκε στην Πάτρα και στα 17 έφυγε για την Αθήνα. Με κάποια πέρα-δώθε μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού, στα 45 του χρόνια κατέληξε κάτοικος Σύρου. 

Έρευνα: Φαίη Φραγκισκάτου

Για μια περίπου δεκαετία, από τα μέσα του '80 μέχρι τα μέσα του '90 στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις της Ελλάδας, υπήρξε μια άνθιση των φανζίν, χάρη στις προσπάθειες μερικών ανθρώπων που χρησιμοποίησαν τους όποιους πόρους μπορούσε να τους παράσχει η DIY (υπο)κουλτούρα για να δημιουργήσουν έναν διαφορετικό έντυπο κόσμο από αυτόν που είχε συνηθίσει η κοινωνία μέχρι τότε. Και αν το Ιδεοδρόμιο του Λεωνίδα Χρηστάκη, το Μουσικό Αυτί του Δημήτρη Μουστάκη, το Speak Out! και η Ανοιχτή Πόλη του Βλάση Ρασσιά είχαν ήδη δείξει τον δρόμο, η αμέσως επόμενη "γενιά" διεύρυνε το πεδίο της "διαφορετικής" ενημέρωσης για όποιους ήθελαν να ξεφύγουν από την mainstream πραγματικότητα και να ταξιδέψουν σε άγνωστα και συναρπαστικά νερά.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τους Ramones, τους ερωτεύτηκα με τη μία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε ένα συγκρότημα που έπαιζε με τέτοια ενέργεια και με τόση ένταση – σε κάθε τραγούδι. Ήταν πολύ εντυπωσιακό και ο κόσμος δύσκολα μπορεί να εκτιμήσει πώς ήταν η ατμόσφαιρα εκείνη την εποχή. Αν καλοσκεφτείτε τι συνέβαινε στα μέσα των σέβεντις, ήταν πραγματικά πρωτόλειο και οι Ramones προκαλούσαν δέος σε πολλούς. Ήταν προκλητικοί και πολλές φορές χλεύαζαν τις προκατειλημμένες απόψεις των ανθρώπων για τον σωστό τρόπο προσέγγισης του rock and roll. Είχα κι εγώ τη δική μου ανάλογη εμπειρία κι έτσι μπορούσα να ταυτιστώ.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, μαθητής ακόμα, πήγα να παρακολουθήσω για πρώτη φορά συναυλία ξένου συγκροτήματος στην Ελλάδα. Χμμμ... Εντάξει, τα παραλέω, δεν επρόκειτο για συναυλία-συναυλία, αλλά για την ταινία The Song Remains The Same, ένα ντοκιμαντέρ των Peter Cliffton και Joe Massot, μια καταγραφή της περιοδείας των Led Zeppelin στις Ηνωμένες Πολιτείες το καλοκαίρι του 1973. Θυμάμαι έντονα τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού (και τις δικές μου) μετά το τέλος κάθε τραγουδιού, θαρρείς και το συγκρότημα έπαιζε ολοζώντανο μπροστά μας, ένας ασυγκράτητος  χείμαρρος ενθουσιασμού που κατέκλυζε την κατάμεστη (ακόμα και στους διαδρόμους) αίθουσα του κινηματογράφου Απόλλων (ή μήπως ήταν το Αττικόν;) στη Σταδίου.  Ήξερα, φυσικά, τους Zeppelin, αν δεν απατώμαι μόλις είχα αγοράσει το Physical Graffiti και είχα ήδη στη μικρή δισκοθήκη μου το Led Zeppellin, το IV και το Presence. Πήγα να ξαναδώ την ταινία την επόμενη ημέρα, τη μεθεπόμενη, την παραμεθεπόμενη και, νομίζω όλες τις επόμενες ημέρες της εβδομάδας...

Ο John Cipollina υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Quicksilver Messenger Service, μιας από της σημαντικότερες μπάντες του Σαν Φρανσίσκο και ένα από τα δημοφιλέστερα και αξιοσέβαστα συγκροτήματα της αμερικανικής ψυχεδελικής rock σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του '60. Ο Cipollina ήταν γεννημένος στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας και εκπροσωπούσε τον αρχέτυπο τύπο των μουσικών της πόλης του.

 Ο Sonny Boy Williamson υπήρξε ένας από τους πιο εμπνευσμένους φυσαρμονικίστες των blues, ένας από τους πρωτοπόρους που άνοιξαν το δρόμο για τα σύγχρονα blues. Ήταν όμως ένας απρόβλεπτος άνθρωπος και, κατά πώς λέγεται, ένας πολύ μεγάλος ψεύτης. Ήταν ένας ποζεράς της εποχής του - πολλές φορές έβαζε τη μισή φυσαρμόνικα στο στόμα του και συνέχιζε να παίζει δίχως να χρησιμοποιεί τα χέρια του - αλλά για τα περισσότερα νοικοκυριά των μαύρων ήταν ένας αστέρας του ραδιοφώνου.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

 Η φινλανδικής καταγωγής ηθοποιός Maila Elizabeth Niemi γεννήθηκε το 1922 και στη δεκαετία του 1950 έγινε γνωστή για τον τηλεοπτικό χαρακτήρα της Vampira. Ήταν η πρώτη φορά που ο παρουσιαστής μιας τηλεοπτικής εκπομπής ήταν εμπνευσμένος από μια ταινία τρόμου. Η Niemi άλλαξε το όνομά της για επαγγελματικούς λόγους σε Maila Nurmi. Ξεκίνησε σαν μοντέλο στη δεκαετία του 1940 και απέκτησε ένα παιδί με τον διάσημο ηθοποιό και σκηνοθέτη Orson Welles, αλλά επειδή ο Welles την εποχή εκείνη ήταν ήδη παντρεμένος με τη Rita Hayworth, το παιδί δόθηκε για υιοθεσία.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Φθινόπωρο του 1969 ο Greg T. Walker ως μπασίστας, ο Rickey Medlocke στην κιθάρα και τα κρουστά, ο Jakson Spiers στα τύμπανα, ο DeWitt Gibbs πληκτράς και ο Charlie Hargrett στην κιθάρα, δημιουργούν ένα συγκρότημα στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα με το όνομα Hammer που κάνει την παρθενική του εμφάνιση στο Διεθνές Φεστιβάλ Ροκ του Μαϊάμι τον Δεκέμβριο του 1969. Τρεις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1970, το συγκρότημα μετονομάζεται σε Blackfoot, τα μέλη του μετακομίζουν στο Νιου Τζέρσεϊ και ξεκινούν τα live, κυρίως σε πανεπιστήμια. Ο DeWitt Gibbs εγκαταλείπει το συγκρότημα και ο Rickey Medlocke αναλαμβάνει την κιθάρα μέχρι τον Ιούνιο του 1971, αλλά όταν ο Ronnie Van Zant των Lynyrd Skynyrd αναζητά ντράμερ για την μπάντα του, ο Medlocke δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην τύχη του. Δέχεται την προσφορά παίρνοντας μαζί του τον Greg T. Walker μαζί του, οπότε ο Blackfoot το διαλύουν - μόνο και μόνο για να μπουν για λίγο διάστημα στον πάγο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μέχρι το τέλος του 1968 οι Cream είχαν έλθει και παρέλθει, αλλά το σύντομο χρονικό διάστημα που έδρασαν ο αντίκτυπος και η επιρροή που άσκησαν και ασκούν ακόμα σε άπειρα, γνωστά και άγνωστα σχήματα, μαζί με το πρωτότυπο για την εποχή στυλ τους, τους ενέταξαν θριαμβευτικά στο πάνθεον της μουσικής του εικοστού αιώνα. Μέσα στα δυόμιση χρόνια που ο Eric Clapton, o Jack Bruce και ο Ginger Baker «παραβίαζαν» τα αυτιά των ακροατών τους με τον ασήκωτο όγκο του ήχου τους και τους ξέφρενους αυτοσχεδιασμούς τους, το πρόσωπο της rock μουσικής άλλαξε ριζικά. Το γεγονός ότι το 1993 το όνομα του συγκροτήματος προστέθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame είναι απλώς ένα… γεγονός.

Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος 

Με αφορμή το βίαιο κλείσιμο του Αυτοδιαχειριζόμενου Θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ

Γράφει ο Μίκης Παντελούς

Η προέλευση του όρου "honky tonk" αμφισβητείται αν και αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως αναφορά σε  «ανήθικες» παραστάσεις βαριετέ ή στους χώρους που τις φιλοξενούσαν. Σήμερα χρησιμοποιείται  για να περιγράψει φτηνά  μπαρ δεύτερης κατηγορίας, στα οποία συνήθως παίζεται country μουσική προς διασκέδαση των θαμώνων (ενίοτε τα μπαρ αυτά δουλεύουν και με γυναίκες, εξ ου και το "Honky Tonk Women" των Rolling Stones), αλλά και την ίδια τη μουσική που παίζεται σε αυτού του είδους τα μέρη. Τέτοια μπαρ συναντάει κανείς συχνά στις νότιες, νοτιοδυτικές πολιτείες της Αμερικής.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο Λάμπρος είναι ένας από τους ανθρώπους εκείνους που συναντάς κάποια στιγμή στο διάβα της ζωής και μπορείς να πεις: "Είμαι τυχερός που τον γνώρισα". Για όσες/ους δεν τον γνωρίζουν, ο Λάμπρος Τσάμης -γνωστός ως RR Hearse και DJ Lofi- είναι μουσικός, performer, DJ, παραγωγός και συγγραφέας, βρίσκεται στην αθηναϊκή αντεργκράουντ σκηνή από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους βινυλίου, αρκετές κασέτες, ενώ έχει συμμετοχή και σε διάφορες συλλογές.

Απόδοση:* Γιάννης Καστανάρας

Στις 28 Απριλίου 2017, ο Chris συνάντησε όλα τα μέλη της μπάντας και του τεχνικού προσωπικού των Soundgarden στην Τάμπα της Φλόριντα, για την πρώτη ημερομηνία της ανοιξιάτικης περιοδείας τους. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα έκλειναν το τοπικό φεστιβάλ Rockfest μπροστά σε 6.600 θεατές, παίζοντας μετά τους τοπικούς ήρωες A Day To Remember, οι οποίοι λίγο καιρό πριν είχαν τιμηθεί με το χρυσό κλειδί της πόλης Όκαλα. Την επόμενη νύχτα θα εμφανίζονταν πάλι σαν πρώτο όνομα στο φεστιβάλ Welcome to Rockville, στο Τζάκσονσβιλ, πριν συνεχίσουν νότια για να κλείσουν το φεστιβάλ Fort Rock, στο Φορτ Μάγιερς το επόμενο βράδυ.

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου

Μέσα στο χάος που επικρατεί σε τούτη την πόλη που ζούμε, καταφέραμε να βρούμε λίγο χρόνο και να μιλήσουμε με τον ηθοποιό και ακτιβιστή Άγη Εμμανουήλ για το θέατρο, αλλά και για το νέο του πρότζεκτ ‘Run For Human Change’, έναν Yπερμαραθώνιο για την κλιματική αλλαγή. Ο Άγης Εμμανουήλ γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1996 από την δραματική σχολή ‘Εμπρός’. Έχει δουλέψει στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Θα ξεκινήσει τον νέο του υπερμαραθώνιο από την Πνύκα στις 15 Αυγούστου με σκοπό να φτάσει στην Γλασκόβη την 1η Νοεμβρίου, στην έναρξη της παγκόσμιας διάσκεψης για την κλιματική αλλαγή.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια, έβαλα το άλμπουμ Into The Labyrinth των Dead Can Dance στο πικάπ. Υπάρχει κάτι το περίεργο με τους Dead Can Dance: Πιστεύω ότι κάθε άλμπουμ τους είναι μια μουσική μελέτη πάνω σε κάτι συγκεκριμένο και εδώ, σε αυτό το άλμπουμ, παίρνουν στοιχεία από ό,τι τους έχουν διδάξει οι μουσικές ανακαλύψεις που είχαν κάνει στα πέντε προηγούμενα που κυκλοφόρησαν και εδώ τις περνούν αφιλτράριστες, προσθέτοντας νέες μουσικές πινελιές.

Ξεδιάλεγμα: Γιάννης Καστανάρας

H Patti Smith ήταν, και είναι, σκέτη εμπειρία. Κυριάρχησε στα seventies σαν ένας rock and roll μεσσίας που έμοιαζε να υπάρχει μέσα από ένα κενό. Δίχως παρελθόν, δίχως μέλλον – «το μέλλον είναι εδώ», τραγουδούσε. Άκουγα διάφορες ιστορίες, για την κοπέλα με τα κορακάτα μαλλιά που σύχναζε έξω από στούντιο ηχογράφησης γράφοντας ποίηση. Αλλά δεν την ήξερα. Μπορούσα μόνο να αγκαλιάσω την οντότητα όπως τη φανταζόμουν. Ήμουν ευεπηρέαστος κι εκείνη εμφανίστηκε ξαφνικά, σαν εξωγήινη. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν σε ένα περιοδικό, το 1975. Ήταν δυο ποιήματα για τρεις επιθυμίες: rock and roll, σεξ και Νέα Υόρκη. Καμία λάμψη, νυκτόβιο βλέμμα, μαύρο δερμάτινο παντελόνι. Κοκαλιάρα και αυθάδης. Άκαμπτο παράστημα. Πόζαρε θαρρείς και ήταν το πιο κούλ αγόρι στην πόλη. Κι αυτό ήταν. Μέσα από τα ποιήματά της μπορούσα να φανταστώ τον κόσμο της. Ήθελα να τη γνωρίσω, να την πάω στον κινηματογράφο, αλλά ήταν τόσο δυσεύρετη και φανταστική. Μόνο στο μέλλον μπορούσα να ελπίζω. Kαι στο μέλλον θα είχα την ευκαιρία να βγω ραντεβού με την Patti Smith, ή, τουλάχιστον, να συναναστραφώ μαζί της. Και το μέλλον φαινόταν κοντά, σαν να συνέβαινε ήδη – και τελικά συνέβη. Είναι εδώ...
Thurston Moore (Sonic Youth)

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης 

Εν συντομία, ο Μάης του '68 είναι η πολιτικοκοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων των μαθητών και φοιτητών, τα οποία επεκτάθηκαν με γενική απεργία των εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που πήρε διαστάσεις ρήξης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Φωτογραφίες: Γιώργος Νικολαΐδης

Η μνήμη μερικές φορές παίζει περίεργα παιχνίδια. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που τις διώχνει και δεν τις θυμόμαστε καν. Υπάρχουν όμως και στιγμές που μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα για πάντα σε αυτή με τόσες λεπτομέρειες όπως ένας πίνακας ζωγραφικής της αναγέννησης. Ένας τέτοιος πίνακας είναι κρεμασμένος στη κεντρική αίθουσα του μυαλού μου που απεικονίζει τις μέρες του Χημείου τον Μάη του 1985. Eχουν γραφτεί πολλά για αυτή την τόσο σπουδαία πράξη αντίστασης που δεν χρειάζεται να γραφτούν περισσότερα. Ούτε θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω άγνωστες και προσωπικές στιγμές, δεν υπάρχει νόημα να μιλάς για τις πινελιές που δημιουργούν την απόχρωση και το τελικό αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, εγώ δεν βρίσκω τίποτε σε αυτό, μου αρκεί η δημόσια ιστορική και η προσωπική μνήμη.

Τον Αύγουστο του 1941, ο 28χρονος McKinley Morganfield ή Muddy Waters όπως είχε αποφασίσει να είναι το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, άκουσε μια φήμη ότι τον γύρευε κάποιος λευκός. Στο μυαλό του Muddy, αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα: οι αρχές είχαν πληροφορηθεί ότι παρασκεύαζε παράνομα ουίσκι και είχαν στείλει κάποιον μπάτσο για να τον τσακώσει. Ωστόσο, η αλήθεια ήταν πολύ διαφορετική και η όλη φάση είχε σαν αποτέλεσμα την ηχογράφηση των δυο πρώτων τραγουδιών του μπλουζίστα που επηρέασε, επηρεάζει και θα συνεχίσει να επηρεάζει γενιές μουσικών.

Στις 3 Δεκεμβρίου 1976, επτά οπλοφόροι εισέβαλαν στο σπίτι του Bob Marley, στο Κίνγκστον της Τζαμάικα. Η γυναίκα του Marley, Rita, και ο μάνατζέρ του τραυματίστηκαν, ενώ ο τραγουδιστής πυροβολήθηκε στο στήθος και στον ώμο και στο μπράτσο. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε δυο ημέρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ "Smile Jamaica", μία πρωτοβουλία του Bob για να κατευνάσει τα πολιτικά πνεύματα που ήταν ιδιαίτερα οξυμένα, με συγκρούσεις και δολοφονίες μεταξύ συμμοριών των αντιπάλων κομμάτων.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

“Ο Πειραιεύς αποκτά Στάδιον. Η είδησις θα ικανοποιήση όχι μόνον τους Πειραιείς, οι οποίοι παρακολουθούν από ετών την αγωνιστικήν εκδήλωσιν με ενδιαφέρον εγγίζον τα όρια ενός δημιουργικού αθλητικού φανατισμού, αλλά και πάντα άλλον, γνωρίζοντα ότι η ύπαρξις αγωνιστικών χώρων αποτελεί πάντοτε διά την κοινωνίαν μίαν εγγύησιν βελτιώσεως. Την αλήθειαν ταύτην διεκήρυξε ο Πρωθυπουργός κ. Ιωάννης Μεταξάς”. (εφ. Καθημερινή, 19 Οκτωβρίου 1936)

Συνέντευξη στον Michael Limnios * / Μετάφραση*: Ειρήνη Πολίτου

O Mark Johnson είναι βραβευμένος μουσικός παραγωγός και σκηνοθέτης ταινιών. Τα τελευταία 20 χρόνια, ο Mark έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο γνωστούς παραγωγούς της μουσικής, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, και με καλλιτέχνες όπως ο Keith Richards, ο Paul Simon, ο Jackson Browne, ο Bono, ο Jimmy Buffett, ο Buddy Guy, ο Taj Mahal, ο Keb' Mo', η Sara Bareilles, οι Los Lobos, ο Andrés Calamaro, ο Carlos Vives και πολλοί άλλοι. Το 2005, κέρδισε το Grammy στην κατηγορία «Contemporary Blues Album of the Year» ως παραγωγός του άλμπουμ του Keb' Mo' Keep it Simple. Με την ελπίδα να αναδείξει το μουσικό ταλέντο που βρίσκεται στους δρόμους, ο Johnson ανέλυσε τις μουσικές του γνώσεις και τις τεχνικές του δεξιότητες για να μετατρέψει το όραμά του σε ένα πρότζεκτ που είναι πλέον γνωστό ως Playing For Change . Έχει ηχογραφήσει και κινηματογραφήσει μουσική σε περισσότερες από 45 χώρες, αφιερώνοντας τη ζωή του για να συνδέσει τον κόσμο μέσω της μουσικής. Το Playing For Change είναι ένα κίνημα πολυμέσων που δημιουργήθηκε για να εμπνεύσει, να συνδέσει και να φέρει την ειρήνη στον κόσμο μέσω της μουσικής. Η ιδέα για αυτό το πρότζεκτ προέκυψε από