Μετά το τραγούδι "Under The Graveyard" που κυκλοφόρησε στις αρχές του μήνα (έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία στουντιακής αποχής), ο Ozzy παρουσιάζει το "Straight To Hell", ροκάροντας στο γνωστό ύφος του και παραπέμποντας έξυπνα στο "Sweet Leaf" των Sabbath, πάντα με "εύστοχους" στίχους του στυλ, "I'll make you scream/I'll make you defecate"!

"Οι Clash συνδυάζουν μερικά από τα σημαντικότερα ιστορικά στοιχεία του rock and roll επειδή υπήρχε η όλη εκείνη η νοοτροπία, εκείνο το πάθος και εκείνη η εξωτερικευμένη τρέλα του Little Richard. Είχαν κάμποσα από τα  γνησιότητας του rock and roll, αλλά και μια ψυχή και μια πεποίθηση για έναν πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο. Αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη της μουσικής τους. Αυτό είναι που τους διαφοροποιεί σχεδόν από κάθε άλλη μπάντα στην ιστορία και για αυτόν τον λόγο μπορούν να υποστηρίζουν με όλο το θράσος ότι ήταν "η μόνη μπάντα που είχε σημασία". Επειδή στη διάρκεια εκείνης της εποχής, ίσως και στη σημερινή, αυτό πράγματι ίσχυε.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Μετά φόβου πίστεως και αγάπης ο υπογράφων αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να διαβάζει δεύτερη φορά τα δελτίου τύπου -όποτε αυτά υπάρχουν- τα οποία συνοδεύουν μια δισκογραφική κυκλοφορία. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν Τα Ριζά δεν αποτέλεσε εξαίρεση και έτυχε σκανδαλωδώς προνομιακής μεταχείρισης στο σύνολό του πολύ καιρό πριν δει επίσημα το φως της δημοσιότητας-εμφανίζοντας τέτοιο υπέρμετρο ενθουσιασμό μεταξύ έμπιστων φίλων σε σημείο να κινδυνέψει να χαθεί και το τελευταίο ίχνος αμεροληψίας. Γι’ αυτό άλλωστε προηγήθηκε μια συνέντευξη στο Merlin's Music Box πριν από την ταπεινή παρουσίαση που ακολουθεί.

Ο Μπάμπης Αργυρίου εξηγεί πως ένα άλμπουμ διασκευών μπορεί να είναι φτιαγμένο από λέξεις (για να γίνει βιβλίο...)

Το πρωί της Δευτέρας πήρα το λεωφορείο για να κατεβώ στο κέντρο, όπου βρίσκεται η έδρα του περιοδικού που με δέχτηκε για συνεργάτη. Στη διαδρομή φανταζόμουν πως θα μπω στο γραφείο του αρχισυντάκτη κι αυτός θα μου δείξει τις ντάνες των νέων δίσκων και cd και θα μου πει να διαλέξω ό,τι θέλω για κριτική. «Εδώ γράφουμε μόνο για ό,τι γουστάρουμε», θα μου έλεγε. «Γέμισε το σακίδιό σου, άκουσέ τα στο σπίτι με την ησυχία σου, γράψε και στείλε μου τις κειμενάρες σου».

Ολόκληρη η συναυλία των Prophets of Rage στο Κλειστό Γήπεδο Παλαιού Φαλήρου (Tae Kwon Do) στις 27 Αυγούστου 2019. Ενα κολάζ από βιντεο δικά μας και άλλα δημοσιευμένα στο internet. 

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Πρόσφατα διάβαζα μια νεκρολογία στους New York Times για τον Robert Johnson. Η εφημερίδα δημοσιεύει νεκρολογίες «σημαντικών» ανθρώπων, οι θάνατοι των οποίων δεν απασχόλησαν τις στήλες της την εποχή που επήλθαν. Μια μορφή «πολιτιστικής» επανόρθωσης εκ μέρους αυτού του μεγάλου μέσου ενημέρωσης. Το πιο ενδιαφέρον στο άρθρο, ήταν το σχόλιο του Αφροαμερικανού συντάκτη ότι, εν πολλοίς, η μυθολογία και η παραφιλολογία για τη ζωή και τον θάνατο του Robert Johnson προέκυψαν επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες η επίδραση και η κληρονομιά των Αφροαμερικανών διαμορφώθηκαν μέσω τρίτων. Η παρατήρηση αυτή μου τράβηξε την προσοχή και έτσι διάβασα τη νεκρολογία. Δεδομένου ότι το πιστοποιητικό γέννησης του Johnson δεν βρέθηκε, τόσο η γέννησή του και οι συνθήκες ζωής των πρώτων χρόνων της ζωής του εικάζονται μέσω ενδείξεων.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ήταν από τους πιο γενναιόδωρους και πιο παράξενους ανθρώπους στον χώρο της μουσικής. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν του άρεσαν οι θορυβώδεις ήχοι αλλά ούτε και τα πλήθη. Η ιστορία τα 'φερε όμως έτσι ώστε ο ίδιος να βρεθεί στο κέντρο και των δύο, να γίνει ο μπροστάρης της Punk, ο οποίος όμως αγαπούσε την country, την jazz, την folk και την κλασική μουσική. Ένας ευγενικός γίγαντας που είτε θα τον έπιαναν τα διαόλια του είτε θα καθόταν ήσυχος στην μεριά του. Εξαίρετος μαραγκός, ακόμα πιο εξαίρετος βιολιστής κι αξιώτερος όλων στο να βοηθά στρατιώτες με ψυχικά τραύματα αφού είχαν γυρίσει από τον πόλεμο. Ένας οραματιστής επιχειρηματίας που δεν τον ένοιαζε καθόλου να πιάσει την καλή. Μπορεί να ντυνόταν σαν ξυλοκόπος αλλά είχε το μυαλό και το πάθος ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Λάτρης του κλασικού κι ευρωπαϊκού κινηματογράφου καθώς και των B-Movies. Η μουσική καρδιά του Bowery που ποτέ δεν μπήκε σε καλούπια, άνοιξε έναν από τους πιο ιστορικούς σ υναυλιακούς χώρους στη Νέα Υόρκη και όταν μνημειώδη πράγματα συνέβαιναν πάνω στη σκηνή του εκείνος δεν τα ζούσε διότι ήταν απασχολημένος στο να καθαρίζει τα πατώματα του CBGB!!!

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Πρέπει να ήταν κάπου αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν το βιβλιοπωλείο Ελεύθερος Τύπος έφερε κάποιες κασέτες με ιστορικές ηχογραφήσεις αναρχικών τραγουδιών από την Ισπανία, την Αργεντινή και την Ιταλία. Αυτή από την Ιταλία είχε τον τίτλο Canti Anarchici Italiani και τραγουδούσε το άγνωστο σε εμένα Gruppo "Z". Ανάμεσα στα κομμάτια ξεχώρισα ένα χαρούμενο (όπως νόμιζα από τον ρυθμό) τραγούδι που το έλεγαν «Addio a Lugano» (ή «Addio Lugano Bella», όπως είναι πιο γνωστό). Δεν πέρασε πολύς καιρός και κάπου πέτυχα τον εξαιρετικό και πάντα ανατρεπτικό ηθοποιό, Ηλία Λογοθέτη, να τραγουδάει με την κιθάρα του και ένα σαρδόνιο χαμόγελο αυτό το κομμάτι σε μία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Χρήστος Οικονόμου. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, με έσπρωξαν να ψάξω το τραγούδι και τον δημιουργό του. Ο δημιουργός του κομματιού και πιο συγκεκριμένα ο στιχουργός, ήταν ένας Ιταλός δικηγόρος, συγγραφέας, ποιητής, μα πάνω απ’ όλα ένθερμος υποστηρικτής της αναρχικής ιδεολογίας, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη.

Οι ParanoiR δημιουργήθηκαν το 2014 στη Θεσσαλονίκη και μετά από περίπου τρία χρόνια που φλερτάραμε με τoν όρο alternative αυτοχαρακτηριζόμαστε πλέον dark alternative, διότι καμία άλλη υπάρχουσα “ταμπέλα” δε μας ταιριάζει. Είμαστε μίξη πολλών πραγμάτων, πολλών ακουσμάτων, πολλών επιρροών και προσπαθούμε να αφήσουμε και εμείς το δικό μας αποτύπωμα.

Συνέντευξη: Γιώργος Αθανασόπουλος & Γιάννης Καστανάρας

φωτό: Τάκης Κυριακουλάκος

Με την κυκλοφορία του The Great Fantango το 2016, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την τελευταία (τουλάχιστον) δεκαετία στην εγχώρια αγορά, οι Dustbowl ύψωσαν πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και τρία χρόνια αργότερα το νέο τους πόνημα, The Story of Mr. Dandy Gasoline (μια DIY βινυλιακή και ψηφιακή κυκλοφορία), είναι μια ακόμα απόδειξη για την έντιμη δισκογραφική και σκηνική παρουσία της αθηναϊκής μπάντας. Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, οι Dustbowl δεν απογοητεύουν ποτέ, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, ανακατεύοντας παλιές και νέες ιδέες για να δημιουργήσουν έναν υποδειγματικό ήχο. Ο Νίκος Φυσάκης μίλησε στο Merlin’s Music Box για τον Mr. Dandy και για διάφορα άλλα…

Συνέντευξη στον Γιώργο Χούλλη

Οι Δακτύλιοι του Κρόνου του Γερμανού συγγραφέα W.G. Sebald είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς, αλλά και από τα πιο επίκαιρα. Η ανθρώπινη επέμβαση πάνω στη φύση που αρκετές φορές έχει αποβεί καταστροφική είναι το κυρίως θέμα του βιβλίου που μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Γιάννη Καλιφατίδη ο οποίος δέχτηκε με χαρά να απαντήσει στις ερωτήσεις του Γιώργου Χούλλη.

Οι Red Elephants σχηματίστηκαν το 2010 στην Ικαρία όπου και διαμένουν. Οι συνθήκες για να παίξεις μουσική στην επαρχία είναι αρκετά δύσκολες μιας και αφενός δεν υπάρχει στούντιο ηχογράφησης στα μέρη μας και αφετέρου οι συγκοινωνίες είναι εκτός από ακριβές και ακριβοθώρητες. Βέβαια, πηγαίνουμε κόντρα σε όλη αυτή τη δυσκολία και επιμένουμε, κυρίως γιατί μέσα από τη μουσική έχουμε γνωρίσει τους καλύτερούς μας φίλους. Ανθρώπους με ανησυχίες που έρχονται σε σύγκρουση με όλα αυτά τα εξωπραγματικά που ζούμε: φασισμό, ξενοφοβία, εκμετάλλευση, μηδενική παιδεία.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη

Η αρχαιοελληνική λέξη μπάρμπεκιου παραμένει σταθερά το διαχρονικό σήμα κατατεθέν της ευζωίας του περήφανου λαού μας,προσδίδοντας παγκόσμια αίγλη και διαπολιτισμικό κύρος στη ράτσα μας την οποία όλος ο πλανήτης ευγνωμονεί για αυτό το τεράστιο αγαθό που της έχει προσφέρει, σε πλείστες παραλλαγές βεβαίως, μαζί με τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Επίκουρο και τα άλλα παιδιά. Ας μην ξεχνιόμαστε και ας μην είμαστε μετριόφρονες λοιπόν για τα επιτεύγματά μας-greeks do it better.

Δεν ξέραμε ότι οι Blue Oyster Cult είχαν διαλύσει οπότε φαντάζεστε την έκπληξή μας όταν μάθαμε ότι επανενώνοντα για θα έρθουν στην Αθήνα για 2 συναυλίες στα πλαίσια των εκδηλώσεων της «Μουσικής Αθήνας ‘87». Ήταν μια προσφορά που όπως λένε τα μέλη της μπάντας «δεν μπορούσαν να αρνηθούν». Η αλήθεια είναι οτι ο πρώτος που πλησιάστηκε από το πρακτορείο ήταν ο Allen Lanier που έπαιζε πλήκτρα και κιθάρα και πού είχε αποχωρήσει από το 1985. Εκείνη την εποχή συνέπεσε ο Allen να μελετάει ελληνική λογοτεχνία & ποίηση, να κανονίζει καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και να έχει βαρεθεί την μουσική απραξία. Ήρθε λοιπόν σε επαφή με τους Eric Bloom & Buck Dharma, τους μόνους από τα αρχικά μέλη της μπάντας που είχαν παραμείνει, και τους πρότεινε να επιστρέψει για να πάιξουν στην Ελλάδα. Τα λεφτά ήταν πολλά, αλλά εκτός από αυτό ήταν και μία ευκαιρία να ξαναβγούν στο δρόμο. Την ομάδα συμπλήρωνε ο μπασίστας Jon Rogers που είχε έρθει στη μπάντα λίγους μήνες πριν την διάλυση. Για τα drums προσέλαβαν Ron Riddle και με αυτή τη σύνθεση πήραν την πτήση για την Αθήνα. Οι συναυλίες έγιναν στο Γήπεδο της Λεωφόρου στις 8 & 9 Ιουλίου 1987.

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

Για πολλά χρόνια η περιοχή της Ροζάβα εθεωρείτο ως μια προέκταση του Μπακούρ (βόρειο Κουρδιστάν/Τουρκία) ή του Μπασούρ (νότιο Κουρδιστάν/Ιράκ). Η Ροζάβα είναι το μικρότερο και το μοναδικό μέρος του Κουρδιστάν που ουδέποτε είχε πάρει τα όπλα εναντίον του κράτους. Σήμερα είναι η εστία μιας επανάστασης άλλου τύπου, εκεί που μέχρι πρόσφατα ήταν ουσιαστικά το λιγότερο δραστήριο μέρος.

Μαρκ Μπρέι (Mark Bray)
Antifa
Εγχειρίδιο προς αντιφασιστική χρήση (Εκδόσεις των Συναδέλφων, Νοέμβριος 2019)
Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Από τότε που υπάρχει φασισμός, υπάρχει και αντιφασισμός – γνωστός επίσης ως «antifa». Γεννημένο από την αντίσταση εναντίον του Μουσολίνι και του Χίτλερ τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, το αντιφασιστικό κίνημα αναπτύχθηκε τις επόμενες δεκαετίες και σήμερα αποτελεί την αιχμή του δόρατος απέναντι στην ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον φασισμό. Το antifa κίνημα στερεί από τους φασίστες την ευκαιρία να διασπείρουν τον δηλητηριώδη λόγο τους και υπερασπίζεται ευάλωτες κοινότητες απέναντι σε πράξεις βίας που υποκινούνται από τους φασίστες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το φίμωμα του φασιστικού λόγου είναι αντιδημοκρατικό, όμως οι antifa είναι απόλυτοι: δεν πρέπει να δοθεί ποτέ στον φασιστικό τρόμο η παραμικρή ευκαιρία να θριαμβεύσει ξανά! 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Εδώ και αρκετές μέρες, με αφορμή την επιχείρηση εγκατάστασης προσφύγων και κατατρεγμένων από τους πολέμους, παρακολουθούμε σε διάφορες πόλεις και χωριά της βόρειας Ελλάδας σκηνές που θα μπορούσαν να έχουν βγει τόσο από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όσο και πρόσφατα από τη Γερμανία. Για να καταλάβετε γιατί αναφέρω συγκεκριμένα τη Γερμανία: Περισσότερες από 1.000 επιθέσεις σε καταλύματα προσφύγων έγιναν το 2015 στη Γερμανία – αριθμός πενταπλάσιος σε σύγκριση με το 2014. Τα περισσότερα κρούσματα βίας καταγράφονται στην επαρχία. Στις «επιθέσεις» περιλαμβάνονται κάθε είδους ποινικά αδικήματα, από την υποκίνηση μίσους με ρατσιστικά συνθήματα, μέχρι εμπρησμούς ξενώνων φιλοξενίας προσφύγων.

Συνέντευξη στον Αλέξη Καλοφωλιά και στον Γιάννη Καστανάρα

Φωτογραφίες: Άλκης Κανελλόπουλος

Οι ΚΡΑΑΚ είναι από τις περιπτώσεις των συγκροτημάτων που κάνουν κάποιον να κοιτάξει προς αυτούς μέσα από το ίδιο το όνομά τους. Ξεκίνησαν ως τρίο αυτοσχεδιασμού το 2014 και στην πορεία προστέθηκαν άλλα δύο μέλη για να καταλήξουν ως κουαρτέτο, με τη μουσική τους να παίρνει πιο συγκεκριμένη μορφή και ύφος. Η μπάντα αποτελείται από τους: Άγγελο Κώττα (μέλος επίσης των OmegaRay ) στο μπάσο το Moog και τη φωνή, ο οποίος είναι και o υπεύθυνος και για τη συγγραφή των στίχων της μπάντας, τον Αντρέα Μπικουβαράκη στα τύμπανα (επίσης μέλος των doomers Okwaho και των Sounds like Barley ), τoν Ντον Σταυρινό στη τρομπέτα, επίσης μέλος των CHICKN και τον Κώστα Πετρόπουλο στη κιθάρα. Πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησαν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, μια DIY κυκλοφορία σε μορφή βινυλίου και σε ψηφιακή μορφή (περισσότερα για το άλμπουμ ΕΔΩ ), και μ' αυτά και μ' αυτά ήρθε η ώρα να απαντήσουν σε μερικές ερωτήσεις του Merlin's Music Box.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Τι μπορεί να συνδέει τον πλανήτης Άρη, την εποχή των δεινοσαύρων, το έτος 10.000 μ.Χ., μία παρέα παιδιών Μεξικάνων μεταναστών, μία γιαπωνέζικη ταινία επιστημονικής φαντασίας, ένα ερωτηματικό, η στάση «69» και μία ορθόδοξη εκκλησία σε κάποια επαρχιακή πόλη της πολιτείας του Μίσιγκαν; Η απάντηση είναι πολύ απλή: οι Question Mark & the Mysterians και η διαχρονική τους επιτυχία «96 Tears».

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Με τους anarchistwood (το όνομά τους το γράφουν με μικρό “a”) είχα κάποιους κοινούς φίλους, όπως τον Shaun Histed-Todd, έναν από τους ιδιοκτήτες του Wicked Spins Radio που μεταδίδει κάθε εβδομάδα τη ραδιοφωνική εκπομπή μου από το Devon και διοργανωτή του φεστιβάλ Alice's Wicked Tea Party. Ο έτερος κοινός γνωστός μας είναι ο Steve Brunton των Jesus Hooligan και πρώην τραγουδιστής της αγγλικής hardcore μπάντας Gout/Lager Louts.

Γράφει η Eva M. Grey

Αρκεί την ακούσεις να τραγουδάει μία φορά να και θα την θυμάσαι για πάντα. Μία φορά να τη δεις και θα σου μείνει αξέχαστη. Η Poly Styrene (κατά κόσμον Marianne Joan Elliott-Said), ήταν και θα συνεχίσει να είναι η εξαίρεση στον κανόνα της πανκ σκηνής. Ήταν η Βρετανίδα μουσικός, front woman, στιχουργός και είδωλο της μπάντας X-Ray Spex.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Τέλη Σεπτέμβρη του 1985 και ο άνθρωπος που δεν έβγαλε ούτε ένα άσχημο άλμπουμ στην καριέρα του θα κυκλοφορήσει τον, κατά πολλούς μουσικόφιλους ανά τον κόσμο, καλύτερό του δίσκο. Το Rain Dogs του Tom Waits υποδέχεται την Αμερική του Ρίγκαν, παρακολουθώντας την πίσω από το κιτρινισμένο παράθυρο ενός απογευματινού τρένου, που διασχίζει τη χώρα με 19 μίλια την ώρα, όσα δηλαδή είναι και τα τραγούδια που υπάρχουν μέσα στο όγδοο κατά σειρά άλμπουμ του επονομαζόμενου και «βραχνού προφήτη».

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στην τέχνη που λέει ότι δεν πρέπει ποτέ να συναντάς τα είδωλα σου επειδή εννέα στις δέκα φορές θα σε απογοητεύσουν. Ο Τζον είχε ήδη απογοητευθεί μια φορά από τον Έλβις όταν ο τελευταίος αποστρατεύτηκε το 1960, με την εμφάνιση του σε αδιάφορες καλιφορνέζικες ταινίες με τα όμορφα αγόρια και κορίτσια και με τα μετριότατα τραγούδια του. Ωστόσο, κατά την διάρκεια ενός διαλείμματος της δεύτερης περιοδείας τους στην Αμερική, ο δημοσιογράφος Κρις Χατσινς κανόνισε μια συνάντηση με τον Έλβις στο σπίτι του στο Μπελ Ερ, όπου έμενε για τα γυρίσματα κάποιας ταινίας. Ο Έλβις δέχτηκε επειδή ο μάνατζέρ του τον είχε πείσει ότι μια τέτοια συνάντηση θα έπαιρνε μεγάλη δημοσιότητα. Η διαφορά ήταν ότι ο Έλβις δεν ήταν πλέον ο επαναστατημένος πιτσιρικάς που πριν από μια δεκαετία είχε εμπνεύσει τους τέσσερις μουσικούς από το Λίβερπουλ.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Όταν μιλάμε για την παραδοσιακή μουσικής της Λουιζιάνα, οι περισσότεροι γνωστοί μου συνήθως αναφέρουν την παραδοσιακή jazz της Νέας Ορλεάνης, τα blues και ίσως τα Creole. Αρκετά συχνά εκπλήσσονται όταν τους εξηγώ για μια μακρά παράδοση δυο παράλληλων μουσικών στυλ, το ένα από γαλλόφωνους λευκούς που είναι το cajun και το αφροαμερικανικό Zydeco και το άλλο με Γαλλικούς στίχους, τα οποία που μπορεί να μοιάζουν αρκετά επειδή και τα δυο αυτά ήδη χρησιμοποιούν εκτός από τη γαλλική γλώσσα και το ακορντεόν - ωστόσο είναι αρκετά διαφορετικά.

Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου

Πρωτοπόροι στην Ελλάδα της μίξης της παραδοσιακής μουσικής με την ψυχεδέλεια, το πανκ και την electronica, η Κρίστη Στασινοπούλου και ο Στάθης Καλυβιώτης γυρνούν εδώ και χρόνια τον κόσμο με την μουσική τους, παίζοντας σε μουσικά φεστιβάλ σε όλες τις άκρες του πλανήτη, σε θρυλικά live music clubs και συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Οι 6 δίσκοι τους, σε μουσική του Στάθη και στίχους της Κρίστης έχουν πάρει τις καλύτερες κριτικές και διακρίσεις από τον διεθνή μουσικό τύπο και από τους πιο έγκυρους ραδιοφωνικούς παραγωγούς των μουσικών ραδιοφώνων του κόσμου, ενώ κομμάτια τους συμπεριλαμβάνονται σε πάρα πολλά άλμπουμ-συλλογές ανάμεσα σε κομμάτια των πιο σημαντικών ονομάτων της world music σκηνής. Το μουσικό ταξίδι του ηλεκτρονικο-ακουστικού ντουέτου, που εδώ και είκοσι περίπου χρόνια μπλέκει δημιουργικά την μουσική τεχνολογία του 21 αιώνα με τις πιο αρχαίες, «σαμανικές» μουσικές παραδόσεις και με την ποιητική παράδοση του ελληνικού στίχου, συνεχίζεται.

Πρόσφατα είχαμε τη χαρά στο Merlin's να κάνουμε μια κουβέντα μαζί τους για τον βιωματικό χαρακτήρα της μουσικής και τη διάδοσή της .

Μετά την αποχώρηση του Dio το 1982, οι Black Sabbath κατέληξαν να είναι το προσωπικό όχημα του Iommi, ο οποίος συνεργάστηκε με πάρα πολλούς μουσικούς. Από τη παλιά φρουρά είχε συμμετείχε πότε πότε μόνο ο Geezer Butler. Αυτός ήταν και ο προγραμματισμός για τις συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για το καλοκαίρι του 1987, αλλά αρνήθηκε να συμμετάσχει όταν έμαθε ότι ο Patrick Meehen ανέλαβε πάλι τη θέση του μάνατζερ των Sabbath. Οι Sabbath θα έπαιζαν στο Πλύμουθ στις 18 Ιουλίου, αλλά η συναυλία ακυρώθηκε. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι η προπώληση πήγε άπατη. Όμως πιθανότατα η αναβολή έγινε επειδή δεν υπήρχε μπασίστας. Ο Iommi επιστράτευσε τον Dave Spitz και η πρώτη συναυλία του ήταν στις 21 Ιουλίου 1987 στην Αθήνα. Αυτή ήταν η πρώτη ζωντανή εμφάνιση του Tony Martin σαν τραγουδιστή των Black Sabbath. Η συναυλία εξελισσόταν κανονικά αλλά λίγο πριν το «Children of the Grave», άρχισαν φασαρίες στο γήπεδο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Tony Martin ξέχασε τους στίχους και ο Iommi εκνευρισμένος σταμάτησε και έληξε άδοξα τη συναυλία.
Το ηχητικό που σας παρουσιάζουμε σταματάει λίγα λεπτά πριν τη διακοπή, ενώ πριν το «Children of the Grave» ακούγεται ο Tony Martin να προσπαθεί να ηρεμήσει τα πνεύματα.

Μετάφραση: Φαίη Φραγκισκάτου

Η ποίηση είναι μοναχική υπόθεση. Δε γράφεις ποίηση για το πλήθος. Η ποίηση είναι υψηλή επιδίωξη αυτο-δέσμευσης. Τα τραγούδια είναι για τους πολλούς. Όταν γράφω ένα τραγούδι, φαντάζομαι να το ερμηνεύω, να το προσφέρω. Πρόκειται για μια άλλη μορφή επικοινωνίας. Είναι για τους άλλους...

 Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Ανέκαθεν οι ιστορίες μου αφορούσαν περισσότερο τους ανθρώπους και τα λάθη που κάνουν. Και τα ζόμπι, τρόπον τινά, βρίσκονται εκεί» – George Romero

Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών του George Α. Romero (4 Φεβρουαρίου 1940 – 16 Ιουλίου 2017), αυτό το ανατρεπτικό ορόσημο των ταινιών τρόμου, δεν είναι μόνο η μητέρα όλων των ταινιών με ζόμπι, αλλά και το συνταρακτικό όραμα μιας Αμερικής που στην εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ καταβρόχθιζε τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτή η προϋπόθεση που έχει γίνει τόσες και τόσες φορές προϊόν απομίμησης – μια ομάδα αγνώστων μεταξύ τους ανθρώπων που σέρνονται στους τοίχους μιας αγροικίας ενώ πλησιάζουν σαρκοβόροι νεκροζώντανοι – μεταμορφώνεται σε έναν έξυπνο (και τελικά ανατριχιαστικό) σχολιασμό πάνω στο φυλετικό ζήτημα, μετατρέποντας σε ήρωα τον Duane Jones, τον μοναδικό μαύρο ηθοποιό της ταινίας.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Έχω γράψει πολλές φορές σε σημείο να γίνομαι γραφικός, ότι τα δέκα τελευταία χρόνια η ελληνική underground rock n roll σκηνή συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες σκηνές της ευρωπαϊκής ηπείρου, τόσο σε αριθμό συγκροτημάτων αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας, όσο και ως προς εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τη κάνει να ξεχωρίζει, όσον αφορά το εύρος της και τη πολυφωνία της. Ανάμεσα στις τόσες πολύ καλές μπάντες που έχουμε, προσθέστε και τους Zero Chance of Rain. Πρόκειται για ένα power trio από την Αθήνα, όπου άνετα όποια/ος δεν γνωρίζει από που κατάγονται, θα μπορούσε να τους τοποθετήσει σε κάποιο από τα εργατικά προάστια του Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Αυτό δεν το λέω στη τύχη, μιας και οι Zero Chance of Rain είναι η μπάντα που όσο καμία άλλη προσεγγίζει κιθαριστικά τους σπουδαίους και προσωπικά πολύ αγαπημένους μου Αυστραλούς Celibate Rifles (τουλάχιστον από όσες ελληνικές μπάντες έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια).

Το καλοκαίρι του 1987 ο Δήμαρχος της Αθήνας Μιλτιάδης Έβερτ και ο αντιδήμαρχος πολιτισμού Σταύρος Ξαρχάκος, διοργάνωσαν στο γήπεδο μια σειρά συναυλιών κάτω από τον γενικό τίτλο Μουσική Αθήνα ’87. Μία από αυτές ήταν και η συναυλία που έδωσε ο Joe Cocker τον Ιούλιο του 1987. Η συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, είχε αρχικά προγραμματιστεί για το Σάββατο 11 Ιουλίου αλλά τελικά μεταφέρθηκε για την Τετάρτη 15 Ιουλίου. Σταχυολογώντας τον τύπο της εποχής, διαβάζουμε:
«Ο Joe Cocker είχε τον περισσότερο κόσμο γεμίζοντας πάνω από το μισό γήπεδο για να αποδώσει ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο απ’ ότι τον περιμέναμε. Ήταν άλλη μία «τυπική» εμφάνιση για τον παλιό δοξασμένο ρόκερ, ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα» (Γ. Τζοβανάκης - Περιοδικό Μουσική. Τεύχος 117-118 Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1987)
«Το ροκ εν ρολ ποτέ δεν πεθαίνει! Και χρειάστηκε η χτεσινοβραδυνή συναυλία του «γερόλυκου» του ροκ, Τζο Κόκερ, για να το αποδείξει» (Δ. Τζάθας - Λ. Αντωνόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ 16.7.87)

Ακούστε ολόκληρη τη συναυλία και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.

 «Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: Έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε ένα αβέβαιο όνειρο»... 

του Henry Rollins

Μετάφραση: Πάνος Τομαράς

Το 1981 η πανκ σκηνή του Χόλιγουντ απέπνεε μια αίσθηση κινδύνου, αλλά δεν είχε επιδιώξεις ούτε περιεχόμενο. Αυτό που παρατήρησα αμέσως μόλις έφτασα, ήταν η επιρροή του «Χόλιγουντ» και της κουλτούρας της Νότιας Καλιφόρνιας στην πανκ σκηνή του Λος Άντζελες. Υπήρχε μια λαμπερή πλευρά και μια υπόγεια αίσθηση αυτοπεποίθησης που είχε κάτι από Τζέιμς Ντιν. Πολλοί άντρες καλλιεργούσαν την ατημέλητη, ηρωική εικόνα τους με το πάθος ενός επίδοξου φωτομοντέλου, ενώ τα πανταχού παρόντα όμορφα θηλυκά δεν ήταν απλώς αντικείμενα παρατήρησης της στερημένης νιότης μου – ήταν πραγματικά όμορφοι άνθρωποι. Όταν ετοιμάζονταν για μια συναυλία, πολλοί έμοιαζαν σαν να πήγαιναν για το κάστινγκ κάποιας ταινίας. Δεν υπαινίσσομαι ότι ήταν τίποτα παρατρεχάμενοι φλώροι, αλλά σίγουρα το γεγονός ότι τόσοι πολλοί απ’ αυτούς ήταν ιδιαίτερα εμφανίσιμοι, χάριζε στην όλη σκηνή μια αδιαμφισβήτητη γοητεία.

Το βιβλίο"Από τους Velvet στους Voidoids" του Clinton Heylin  θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις Εκδόσεις Πόρτες σε μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά. Είναι μια ιστορία του αμερικανικού πανκ που καλύπτει το χρονικό διάστημα από τη γένεση των Velvet Underground στα μέσα της δεκαετίας του 1960 μέχρι τη διάλυση των Richard Hell and the Voidoids (1980).

Οι Villa 21 υπήρξαν ένα από τα πιο ιστορικά ελληνικά συγκροτήματα και υπό άλλες συνθήκες σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν ευρύτερα γνωστοί και εκτός συνόρων. Ωστόσο, για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τους δούμε και να τους ακούσουμε την κατάλληλη εποχή, εξακολουθούν να συμβολίζουν την περίοδο που το ελληνικό underground rock άρχιζε να χαράζει τη δική του πορεία. Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι οι Villa 21 άσκησαν και ασκούν τεράστια επιρροή και η δισκογραφική τους προσφορά παραμένει ένας ανεκτίμητος θησαυρός και παρακαταθήκη για τις επόμενες rock γενιές. Κι αν η μοίρα δεν είχε φερθεί σκληρά στον τόσο ταλαντούχο Κώστα Ποθουλάκη, το ελληνικό rock and roll θα είχε στη διάθεσή του ένα μοναδικό δημιουργικό ατού.

Στις 27 Δεκεμβρίου 1988, οι Villa 21 έπαιξαν στο κλαμπ Disco Geometric της Κατερίνης και κάποιος που διέθετε κάμερα φρόντισε να τους κινηματογραφήσει και να τους απαθανατίσει σε μια από τις πολλές εκρηκτικές στιγμές τους. Το υλικό αυτό έφτασε στα χέρια μας και σας το παρουσιάζουμε. Απολαύστε!

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας (πρώτη δημοσίευση: tribe4mian's weblog)

Πέρασαν 26 χρόνια από τις δύο βραδιές που εμφανιστήκαμε οι Flowers of Romance μαζί με τους Last Drive στο Κηποθέατρο της Θεσσαλονίκης. Νομίζω πως ήταν λίγο πριν η σκηνή του Ελληνικού ροκ φτάσει στο αποκορύφωμά της πριν ορμήξουν οι πολυεθνικές και διαλύσουν τα πάντα. Υπάρχει αυτό το βίντεο για να μου θυμίζει εκείνες τις δύο ηρωικές βραδιές του Μάη του 1993. Μου το έστειλε η Steisy Μανδάλτση λίγες μέρες αργότερα, η οποία έβγαζε ένα φανζίν που λεγόταν Stigmata, και βρισκόταν πάντα εκεί όποτε ανεβαίναμε με τους Flowers of Romance και φαντάζομαι πως γινόταν και γίνεται ακόμα και σήμερα μάρτυρας των περισσότερων εμφανίσεων Ελληνικών συγκροτημάτων στην πόλη. Συναντιόμαστε και σήμερα όποτε ανεβαίνω με τους New Zero God. Την πρώτη βραδιά, αυτή που υπάρχει σε αυτό το βίντεο, εμφανίστηκαν και οι Deus Ex Machina ενώ την δεύτερη παίξανε στην θέση τους οι Panx Romana.