Django Reinhardt και Dule Ellington

Περιοδεύοντας με τρένο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Django μοιραζόταν με τον Duke Ellington ένα κουπέ με δυο κουκέτες. Την πρώτη τους νύχτα ο Django διέσχισε το βαγόνι όπου κοιμόντουσαν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας για να επισκεφθεί την τουαλέτα. Μπαίνοντας, αντίκρισε ένα θέαμα που τον άφησε άναυδο.

 Συνέντευξη στη ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

φωτο: Βέρα Ιωακειμίδη

Οι Dirty Ol' Dogs ή απλά τα βρωμόσκυλα σχηματίστηκαν το 2017 από τρεις φίλους με μεγάλη εμπειρία στον χώρο της ανεξάρτητης rock/garage/punk αθηναϊκής σκηνής. Ο Geo Beo (πρώην Cartoons, No Mind κ.α.), ο Panos BBL (πρώην Penny Dreadful, Διαφυγόν Κέρδος κ.λπ.) και ο V.Perou των Στούκας, δημιούργησαν ένα γκρουπ που δηλώνει ότι "ιδρώνει τη φανέλα από το πρώτο λεπτό, είτε πρόκειται για πρόβα είτε για live… Στόχος των Dirty Ol' Dogs είναι η αποτοξίνωση από τα ντράβαλα της καθημερινότητας μέσω της χειροποίητης -όπως την ονομάζουν- μουσικής τους. Όποιος γουστάρει ακολουθεί...’’ Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, αυτά τα βρωμόσκυλα κυκλοφόρησαν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους και καταδέχτηκαν να πουν δυο λόγια γι' αυτήν και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα στην πολύπαθη underground μουσική σκηνή…

Οι Screaming Fly στο Ίδρυμα (16/03/2019)

Κείμενο και φωτογραφίες: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ 

 Το Ίδρυμα ήταν η πρώτη φορά εδώ και καιρό που το είδα ψιλοάδειο. Ήταν το περασμένο Σάββατο, 16 Μάρτη, και στη σκηνή του θα ανέβαιναν οι νεοεμφανιζόμενοι Toga! μαζί με τους Screaming Fly. Προφανώς επρόκειτο για το «release concert» για το νέο δίσκο των δεύτερων. Τους Screaming Fly τους είχα παρακολουθήσει στον ίδιο ακριβώς χώρο (που τότε ονομαζόταν «Καταραμένο Σύνδρομο»), στις 10 Δεκεμβρίου του 2011. Και –για να πω την αλήθεια– δεν με είχαν ενθουσιάσει. Μου είχε φανεί ότι έπαιζαν ένα σωστό γκαράζ, αλλά μέχρι εκεί. Ο δίσκος τους, που αγόρασα στη συναυλία, μάλλον πιστοποίησε την εικόνα που είχα σχηματίσει: «όχι και άσχημοι».

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Στη ζωντανή ιστορία του rock and roll έχουν υπάρξει -υπάρχουν και θα υπάρχουν- μπάντες που εμπνεύστηκαν το όνομά τους από κάποιο πολιτικό γεγονός, σύνθημα ή κατάσταση. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή των One Day As A Lion, ενός project που σχηματίστηκε το 2008 από τον τραγουδιστή των Rage Against the Machine Zack de la Rocha, και τον Jon Theodore, ιδρυτικό μέλος και ντράμερ των Mars Volta (και από το 2013 έως σήμερα των Queens of the Stone Age). Οι δυο τους γνωρίζονταν αρκετά χρόνια πριν συνεργαστούν και το 2008 συναντήθηκαν στο στούντιο ενός κοινού τους φίλου που παρέδιδε μαθήματα ντραμς σε παιδιά στο Λος Άντζελες. Εκεί, μεταξύ των άλλων, υπήρχαν ένα «παιδικό» σετ τυμπάνων, διάφοροι παλιοί ενισχυτές κιθάρας, αναλογικά delay και distortion pedals, κι ένα παμπάλαιο αναλογικό Rhodes Mark 1 με χαλασμένα πλήκτρα. Ο Jon Theodore κάθισε στα τύμπανα και ο Zack de la Rocha συνέδεσε το συνθεσάιζερ σε έναν παλιό Marshall ενισχυτή κιθάρας του ’70, αφού πρώτα το πέρασε από ένα μισοσπασμένο delay pedal.

Γράφει η ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

''Οι Χίμαιρες είναι μια ανήσυχη κοινότητα ανθρώπων που αναζητά τρόπους έκφρασης. Η αρχή έγινε το 2004 με το φαν-ζειν. Ακολούθησε το blog 1.5 χρόνο αργότερα και απ' το 2009 περιπλανόμαστε και στις συχνότητες του διαδικτυακού μας ραδιοφώνου. Κινούμαστε από επιλογή σε εναλλακτικά μονοπάτια, προσπαθώντας να μείνουμε μακριά από τη δίνη των ισοπεδωτικών μορφών και μέσων επικοινωνίας. Προσπαθούμε να μην παίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας και να είμαστε αυθεντικοί όσο τα τσίπουρα που μας ενώνουν. Επιδιώκουμε να φτιάξουμε ένα χώρο διαφορετικό, όπου όλοι οι συμμετέχοντες αποτελούν μία ενιαία κοινότητα η οποία τον συντηρεί και τον διαχειρίζεται με μη ιεραρχικό τρόπο.''

 Γράφει η ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

(φωτό: Γιάννης Μπεχράκης)

Μου ζήτησαν να γράψω για τον Γιάννη Μπεχράκη... Πώς όμως να γράψω λέξεις για έναν άνθρωπο που κυρίως μιλούσε με τις εικόνες του, όπως μιλώ κι εγώ. Για έναν άνθρωπο που οι εικόνες ήταν η δύναμη της ψυχής του. Δύσκολο και ίσως άδικο.

 Δεν τον γνώρισα στα νιάτα του. Η γενιά του ήταν αυτή που προηγήθηκε και υποδέχθηκε την δική μου. Η γενιά του ήταν αυτή που ίσως μαγεύτηκε από την “ζωή” του φωτορεπόρτερ με αφορμή την ταινία Αποστολή στη Νικαράγουα με πρωταγωνιστή τον Νικ Νόλτε  Η δική μου ήταν αυτή που μαγεύτηκε από τον Μπεχράκη και πολλούς συναδέλφους της δικής του γενιάς για να παρασυρθεί σε αυτό το ζόρικο αλλά μαγικό επάγγελμα. 

 Θα τολμήσω να μιλήσω για εκείνον όπως εγώ τον έζησα... 

Αποκλειστική συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στον Μιχάλη Πούγουνα

Toν Νοέμβριο του 2016 ανοίξαμε με τους New Zero God μια συναυλία του Andi Sex Gang, μια μέρα μετά την εμφάνισή του με το συγκρότημά του, τους Sex Gang Children στην Πολωνία. Οι Sex Gang Children είναι μια gothic rock/post punk μπάντα που σχηματίστηκε το 1982 στο Brixton του Λονδίνου και στην οποία οφείλει το όνομά του το gothic rock. Με έξι στούντιο άλμπουμ και εννέα singles, παραμένει ένα από τα πιο γνωστά συγκροτήματα του Batcave (είδος που πήρε το όνομά του από το ομώνυμο κλαμπ στην 69 Dean Street του κεντρικού Λονδίνου), ενώ από την σύνθεσή τους πέρασαν μεταξύ άλλων και μέλη των Theatre of Hate, Death Cult (αργότερα The Cult), New Model Army και άλλoι.

30 Years & Counting!!! Το MERLIN’S MUSIC BOX γιορτάζει και τα έσπασε με Sound Explosion, Reverb Snatchers & Rusty Parts το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019 στο An Club. Ευχαριστούμε πολύ τις μπάντες, το An Club και κυρίως τους φίλους που μας τίμησαν  και γιόρτασαν μαζί μας.

Για όσους λοιπόν δεν κατάφεραν να έρθουν αλλά και για όσους θέλουν να θυμούνται αυτή τη καταπληκτική βραδιά ...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Την ατάκα την άκουσα κάπου στο πρόσφατο παρελθόν πίνοντας μπύρα. Λίγο καιρό πριν τη συμμετοχή της Kendra Smith στις συναυλίες των Dream Syndicate στη Δυτική Ακτή στα τέλη του 17. ‘’ Δεν είμαστε πολλοί πια που ακούμε Κendra Smith’.
Δεν έκατσα να το σκεφτώ παραπάνω. Ποιος ο λόγος άλλωστε; Η Kendra Smith είχε κατά κυριολεξία εξαφανιστεί από προσώπου μουσικής μετά το ‘’Five ways of Dissapearing’’ το μακρινό 1995.

Tου John Sinclair

Ήρθα για πρώτη φορά σε ουσιαστική επαφή με τη μουσική και το θρύλο του Sun Ra το φθινόπωρο του 1964, όταν ο ντράμερ Roger Blank πέρασε από το Ντιτρόιτ με ένα jazz τρίο που δεν θυμάμαι τ’ όνομά του. Τους φιλοξενήσαμε για μερικές μέρες στο αρχηγείο μας στο Καλλιτεχνικό εργαστήρι του Ντιτρόιτ και έμεινα άναυδος όταν σε κάποια φάση είδα τον Roger να ανοίγει τη βαλίτσα του και να βγάζει τα δυο ανεκτίμητα περιουσιακά του στοιχεία: δυο αλλόκοτα LP της εταιρείας El Saturn με φανταχτερά διαστημικά εξώφυλλα και τίτλους όπως Super-Sonic Jazz και Jazz in Silhouette.
Είχα διαβάσει για αυτόν τον πρωτοποριακό πιανίστα και bandleader από το Σικάγο στο περιοδικό Downbeat, αλλά η μουσική του ήταν ακόμα πολύ underground και πέρα από την άμεση τροχιά της μπάντας την είχαν ακούσει ελάχιστοι άνθρωποι. Εκείνη την εποχή το απόκρυφο άλμπουμ Jazz by Sun Ra στην εταιρεία Transition είχε εξαντληθεί και το μόνο διαθέσιμο ήταν το LP The Futuristic Sounds of Sun Ra (Savoy, 1961).

Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

Δεύτερη φουρνιά επανεκδόσεων για τους Legendary Pink Dots από την Metropolis Records με δύο ακόμα άλμπουμ από την καλύτερη εποχή τους στην Play It Again Sam . Είχαν προηγηθεί το προηγούμενο καλοκαίρι το Any Day Now του 1988 και το Shadow Weaver του 1992. Αυτή τη φορά έρχονται το The Golden Age του 1989 (το αμέσως επόμενο από το Any Day Now στην κανονική τους δισκογραφία) και το Malachai που είναι η συνέχεια και το δεύτερο μέρος του Shadow Weaver . Σε γενικές γραμμές πρόκειται μάλλον για τις καλύτερες επανεκδόσεις των Legendary Pink Dots που έχουμε δει μέχρι στιγμής μιας και κάποιες σποραδικές περιπτώσεις πριν από 20 περίπου χρόνια και δύσκολες πλέον είναι αλλά και ακριβές. Στην περίπτωση της Metropolis όμως οι επανεκδόσεις αυτές έρχονται πάντα με έξτρα υλικό και κυκλοφορούν τόσο σε CD όσο και σε βινύλιο. Την ίδια στιγμή δεν έχουμε εντοπίσει κάποια πρόθεση της εταιρείας να επανακυκλοφορήσει και τα υπόλοιπα albums τον LePiDots στην Play It Again Sam αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί. Και μιας και αυτές οι δύο φουρνιές των επανεκδόσεων έρχονται τόσο κοντά η μία με την άλλη μπορούμε να ρίξουμε μία ματιά σε όλες μαζί.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Ζούμε σε ζοφερούς καιρούς και αν ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει γύρω μας, ο πλανήτης έχει γίνει βούρκος όπου κυριαρχούν οι ζωντανοί-«νεκροί», με τους υπόλοιπους να ζούμε στον υπόνομο σαν πρωταγωνιστές ενός επεισοδίου της σειράς The Walking Dead. Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη εκείνοι που μέσα από τον υπόνομο κοιτάζουν τα άστρα. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Sreaming Fly.

Ο Keith Flint, ο επεισοδιακός όσο και εντυπωσιακός τραγουδιστής και showman των Prodigy έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί σε ηλικία 49 ετών.Βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Έσεξ. Σύμφωνα με την αστυνομία ο θάνατός του οφείλεται σε αυτοκτονία...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Όταν ήμουν στην ηλικία που όλοι έχουν κάποιον μεγαλύτερο αδερφό ή αδερφό φίλου, που τύχαινε να έχει μια αξιοπρεπή ροκ δισκοθήκη, έπεσε στα χέρια μου το ομώνυμο άλμπουμ των Humble Pie.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, ίσως και 30, μέχρι να το βρω ξανά σε κάποιο δισκοπωλείο και να το κάνω δικό μου, όπως είχα κάνει δικό μου κι ένα άλλο άλμπουμ που είχα ακούσει την ίδια μέρα από εκείνον τον φίλο, το καταπληκτικό Banquet των Lucifer’s Friend που με είχε στοιχειώσει με το “Spanish Galleon” και την φωνάρα του John Lawton (αργότερα στους Uriah Heep).

Μένει να βρεθεί άλλος ένας δίσκος βινυλίου για να κλείσω τα ακούσματα μιας και μόνο ημέρας από την παιδική μου ηλικία, το Junkies Monkeys & Donkeys των Ισραηλινών Jericho Jones, το οποίο δεν είναι κάτι το αριστουργηματικό, απλά το θυμάμαι μαζί με τα άλλα δύο νοσταλγικά (υπάρχει ολόκληρο και στο YouTube) αλλά δεν καίγομαι και πάρα πολύ να το αγοράσω γιατί για κάποιο λόγο μου θυμίζει Μεσογειακά καλοκαίρια και Ελληνικές ταινίες του ‘70 με Λάκη Κομνηνό, «Ένα Καλοκαίρι» κλπ... άμα το ακούσετε θα καταλάβετε...

Kείμενο - Σχέδιο: ΑBIES SYLOS

Κεφάλαιο 1ο
Μπαίνω στο σταθμό του μετρό. Η κάρτα μου λήγει σήμερα και πρέπει να την επαναφορτίσω. Ω του θαύματος στα μηχανήματα δεν υπάρχει κανένας! Το μετρό είναι άδειο.
Κατά τη διαδικασία φόρτισης εμφανίζεται κάποιος, που όμως δεν πάει στα άδεια μηχανήματα παρά στέκεται από πίσω μου. Αυτό μου προξενεί ένα μικρό, θολό άγχος. Τελειώνει η συναλλαγή μου και ο τύπος, ο οποίος βλέπω ότι είναι κυριούλης το πολύ εβδομήντα, με μπερέ, αποκαλύπτει τις προθέσεις του που είναι να μου ζητήσει να τον βοηθήσω να βγάλει εισιτήριο. Βγάζουμε εισιτήριο, εγώ δηλαδή, επιτυχώς. Με ευχαριστεί λέγοντας επι λέξει "εάν δεν είχα κι εσάς δε θα ταξίδευα τώρα". Ένιωσα ηρωίδα αλλά έχασα ένα συρμό τη στιγμή ακριβώς που κατέβηκα και έτσι καθυστέρησα 6 λεπτά.

Γράφει ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΧ.

3 Μάρτη 1991, Λος Άντζελες…
Ο αφροαμερικάνος οικοδόμος Ρόντνι Κινγκ είχε περάσει τη βραδιά πίνοντας μπύρες και βλέποντας μπάσκετ με τα φιλαράκια του. Γυρνώντας στο σπίτι δεν σταματάει σε σήμα των μπάτσων φοβούμενος ότι θα τον έβρισκαν πιωμένο και θα παραβιαζόταν η αναστολή που χε κονομήσει από μια παλιότερη μαλακία. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω τελικά τον τσακώνουν. Τον αναγκάζουν να βγει από το αμάξι και στη συνέχεια τον ρίχνουν κάτω χτυπημένο από τα βολτ του τέιζερ που κουβαλάει πάνω της η αστυνόμος Κουν. Η διαταγή της προς τους συναδέλφους της είναι να τον χτυπήσουν στους καρπούς, τα γόνατα, τους αγκώνες, τους αστραγάλους. Ο αστυνομικός Πάουελ τον χτυπάει με το κλομπ ξανά και ξανά. Ακόμα κι όταν η Κουν λέει “φτάνει” ο Πάουελ κι ο συνάδελφός του ο Γουίντ, συνεχίζουν να τον κοπανάνε με τα κλομπ. Τριάντα τρείς φορές ανεβοκατέβηκαν τα ρόπαλα της αστυνομίας πάνω στο σώμα του αφροαμερικάνου οικοδόμου κι άλλες έξι φορές οι μπότες των μπάτσων βρήκαν στο ψαχνό. Τουλάχιστον. Οι δικαιολογίες της αστυνομίας ότι ο Κινγκ οπλοφορούσε και ήταν υπό την επήρεια αγγελόσκονης αποδεικνύεται ότι δεν στέκουν.
Το σκηνικό το τραβάει σε βίντεο ένας τύπος που τυχαίνει να μένει απέναντι από το σημείο του