Αποκλειστική συνέντευξη του "άλλου μισού" των Dead Can Dance στον Μιχάλη Πούγουνα

Όταν πριν λίγο καιρό ο Brendan Perry κυκλοφόρησε διαδικτυακά ένα άλμπουμ με τίτλο Songs of Disenchantment: Music from the Greek Underground (Τραγούδια Απογοήτευσης - Μουσική από το Ελληνικό Underground) υπήρξε μια όμορφη αναμπουμπούλα στους κύκλους των Ελλήνων μουσικόφιλων. Ως θαυμαστής της δουλειάς των Dead Can Dance γενικότερα, μου κίνησε την περιέργεια και για να είμαι ειλικρινής κάπου ένιωσα κολακευμένος επειδή ένας ξένος μουσικός ενδιαφέρθηκε και δέχτηκε την πρόκληση να διασκευάσει και να τραγουδήσει στην γλώσσα του ρεμπέτικα τραγούδια μέσα από το δικό του ιδιαίτερο φίλτρο. Ένα είδος που σίγουρα δεν έχει να κάνει με την κουλτούρα του, που για πολλά χρόνια αντιμετωπίστηκε από την ντόπια αντίληψη ως παρακατιανό και που, όπως και να το κάνουμε, βρίσκεται έναν αιώνα πίσω μας. Όπως μου ανέφερε στην συνέντευξη που κάναμε για την ραδιοφωνική εκπομπή μου, σκοπός του είναι να συστήσει το ρεμπέτικο στο αγγλόφωνο κοινό...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σήμερα έβαλα να ακούσω το άλμπουμ Secondhand Daylight των Magazine. Το εξώφυλλο είναι λίγο ταλαιπωρημένο γιατί ετούτος εδώ ήταν για πολλά χρόνια ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους. Ουσιαστικά, αυτό το συγκρότημα πήρε το punk (μαζί με μερικούς άλλους, φυσικά), το έκανε post-punk, και το πήγε προς μια ιδιαίτερη κατεύθυνση, δικαιολογώντας την περφεξιονιστική χρήση κάποιων οργάνων όπως τα πλήκτρα, και κάποιων διαφοροποιήσεων στην δομή των τραγουδιών (παραπάνω μουσικά μέρη από ένα απλό κουπλέ-ρεφρέν).

Γράφει  ο Γιάννης Καστανάρας

Όταν στις 20 Οκτωβρίου 1977 ο κιθαρίστας Allen Collins επιβιβαζόταν στο ξεχαρβαλωμένο αεροπλάνο που θα μετέφερε τους Lynyrd Skynyrd στον επόμενο σταθμό της περιοδείας τους, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπε τους συναδέλφους του, Ronnie Van Zandt, Steve Gaines και Cassie Gaines. Λίγη ώρα αργότερα, το Corvair CV-240 με προορισμό το Μπατόν Ρούζ της Λουιζιάνα, συνετρίβη στους βάλτους του Μισισιπί και... 

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Οι ψυχεδελικοί επιστήμονες από το Λονδίνο επιστρέφουν στις 12 Φεβρουαρίου του 2021 με ένα νέο επτάιντσο σινγκλάκι που στην πρώτη του πλευρά έχει το «Paint Me A Dream», ενώ στην δεύτερη υπάρχει η διασκευή του «The Witch», ενός τραγουδιού που είχε κυκλοφορήσει ο Βρετανός Mark Fry το 1972. Ήρθα σε επαφή με τον ντράμερ της μπάντας Dave Mclean προκειμένου να συζητήσουμε για αυτά και άλλα στη ραδιοφωνική εκπομπή μου και σκέφτηκα ότι οι Chemistry Set έχουν αρκετούς φίλους στην Ελλάδα που θα χαιρόντουσαν μαθαίνοντας νέα τους και ότι αυτή η συνέντευξη μπορεί να δώσει την αφορμή σε κάποιους άλλους να τους ψάξουν και να τους ακούσουν.

Γράφει ο Nikolai Polikarpov

«Δίχως τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος», έλεγε ο σημαντικός -αλλά στερημένος από ζωή- φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε. Κι αν αυτή η φράση ισχύει για έναν άνθρωπο που έζησε εγκλωβισμένος στο χαρτοβασίλειο του κόσμου των ιδεών, τότε αποκτά ακόμα μεγαλύτερη ισχύ γι’ αυτούς που γέννησαν τη μουσική τους από την ίδια τους τη σάρκα και το αίμα, γι’ αυτούς που την έκαναν βίωμα αξεχώριστο από τη βάναυση καθημερινότητα, με την οποία τους καταδίκαζαν οι λευκοί δεσπότες τους. Το μπλουζ δεν είναι ένα απλό είδος μουσικής. Είναι πρώτα απ’ όλα η φωνή του σκλαβωμένου μαύρου λαού, η φωνή που τραγούδησε τις δυσκολίες, τις πίκρες, τις απογοητεύσεις, τη νοσταλγία, την ελπίδα της χειραφέτησης, την εξέγερση, τους έρωτες, αλλά και τις παρεκτροπές ενός λαού καθηλωμένου στη λάσπη της υποδούλωσης, που επέμενε ωστόσο να κοιτάζει τον ουρανό. Στο κείμενο αυτό θα κάνουμε μια μικρή περιήγηση στην ιστορία της μπλουζ, με βοηθήματα το βιβλίο του Γ.Ν. Σχορετσανίτη: Τα νέγρικα μπλουζ και οι ιατρικές τους αναφορές (εκδόσεις Οδός Πανός ) και τις πολύτιμες και πολύ χρήσιμες σημειώσεις που μου έστειλε η φίλη Αμαλία.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Οι πληροφορίες και οι συνεντεύξεις των Eloy στο διαδίκτυο είναι πολύ λίγες για ένα συγκρότημα που πέρασε τον μισό αιώνα ζωής. Από τη σύνθεσή τους πέρασαν πολλοί ταλαντούχοι μουσικοί, οι οποίοι όμως δυστυχώς παρέμειναν άγνωστοι, πέρα από δυo τρεις από αυτούς και δεν κατάφερα να βρω κάποια περαιτέρω δισκογραφία τους. Οι Eloy όμως είναι από εκείνες τις εξαιρέσεις συγκροτημάτων που δεν ήταν αγγλικά ή αμερικάνικα (σημαντική προϋπόθεση για να γίνει κανείς αποδεκτός από το rock ακροατήριο τόσο την εποχή εκείνη όσο και σήμερα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου), τα οποία χάρη στο πείσμα και το ταλέντο τους πέτυχαν το σκοπό τους.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ο Thomas Harvey "Sean" Bonniwell γεννήθηκε το 1940 στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας και ήρθε σε επαφή με τη μουσική από πολύ μικρός, μιας και ο πατέρας του έπαιζε τρομπέτα. Οι πρώτες προσπάθειες να φτιάξει δικό του σχήμα και να ασχοληθεί πιο σοβαρά ξεκινούν το 1955 , όταν ο δεκαπεντάχρονος Sean σχημάτισε μαζί με άλλους τρεις συμμαθητές του ένα φωνητικό κουαρτέτο, σε μία προσπάθεια να μιμηθούν πετυχημένα συγκροτήματα της εποχής όπως οι Platters. Η ουσιαστική όμως ενασχόληση με τα μουσικά δρώμενα έρχεται λίγα χρόνια αργότερα, το 1959, όταν σπούδαζε στο κολέγιο και αποφάσισε να σχηματίσει ένα folk τρίο, τους Noblemen. 

"Όλος ο κόσμος βρίσκεται τρία ποτά πίσω. Αν όλοι στον κόσμο έπιναν τρία ποτά, δεν θα υπήρχαν προβλήματα. Αν ο Στάλιν, ο Τρούμαν κι όλοι οι άλλοι στον κόσμο πίναμε τρία ποτά αυτή τη στιγμή, όλοι θα χαλαρώναμε και δεν θα είχαμε ανάγκη τα Ηνωμένα Έθνη..."

Γράφει ο Ελευθεριακός

Kαιρό τώρα, αν και όχι επισταμένα λόγω έλλειψης χρόνου και ψυχικής κατάπτωσης, έψαχνα μέσα στα cd το Φιγουρίνι των Lost Bodies (Phase! Records, 2013). Κάπου είχε χαθεί, μα επέμενα κατά περιόδους να το ψάχνω και τελικά... αποζημιώθηκα. Όταν το άκουσα, άρχισα να βουρκώνω. Ναι... με τις πρώτες νότες του «Λήστεψε Τον Ήχο», το μυαλό μου άρχισε να ανακατεύεται και η καρδιά μου να προσέχει την παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε να μην χάσει καμία νότα, κανέναν στίχο. Είχα να το ακούσω χρόνια, αλλά θυμόμουν ότι αυτό το άλμπουμ ήταν πραγματικά ξεχωριστό, περισσότερο ξεχωριστό από όλα τα δημιουργήματα αυτού του... ξεχωριστού μουσικού συγκροτήματος.

Γράφουν ο Νίκος Καρδάκος και ο Γιώργος Τσέκας

φωτό: Θωμάς Σακκάς

Στην απομόνωση προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μη χάσεις τη δημιουργικότητά σου, τη φαντασία σου.
Όχι στην απομόνωση της φυλακής. Μέχρι τώρα ήμουν αρκετά τυχερός και τα σκυλιά της ασφάλειας δεν με έκλεισαν στα κολαστήρια.
Μιλώ για τη σύγχρονη απομόνωση. Που νιώθεις κάθε μέρα να σου ρουφάει κάθε τι καλό.
Κλείνω τα μάτια και εικόνες δημιουργούνται στο μυαλό μου. Για δες, η φαντασία μου, ζωντανή μπροστά μου.
Ο ενθουσιασμός μου θρυμματίζεται. Κομματιάζεται.
Οι εικόνες εναλλάσσονται.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Αυτές τις μέρες της απομόνωσης των απλών ανθρώπων κυκλοφορεί μια συλλογή διηγημάτων για ένα παράλληλο σύμπαν. Συγγραφέας των διηγημάτων ο Μανώλης Κιλισμανής, φιγούρα που πολλοί από μας θυμόμαστε στο παράλληλο σύμπαν του ραδιοφώνου και του Ρόδον. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο εκδοτικός οίκος μας διαβεβαιώνει ότι, ''το παράλληλο σύμπαν εκπληρώνει κρυφές επιθυμίες και επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους. Βρίσκεται εκεί όπου η δυστοπία συναντά την λύτρωση. Προσφέρει κάθαρση, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί το δικαίωμα να καταστρέψει τα πάντα γύρω μας, επειδή έτσι του αρέσει. Διέπεται από τους δικούς του κανόνες στους οποίους είμαστε ανήμποροι να επέμβουμε. Έχει την ικανότητα να μας μεταφέρει σε άλλους κόσμους που ενδέχεται να έχουν συναντηθεί με αυτόν που ζούμε''. Και μόνο η ιδέα ενός παράλληλου σύμπαντος στην παρούσα συγκυρία, μπορεί να πει κανείς, κοπιάροντας τον ποιητή, οτι είναι κι αυτή μια κάποια λύση. Η οποία μπορεί ίσως να βρεθεί μέσα από την ανάγνωση αυτής της συλλογής διηγημάτων, μπορεί και όχι.

«Ένας ύμνος στην underground νυχτερινή ζωή της πόλης τους, της Θεσσαλονίκης, το «Rock ‘n’ Roll και Αλητεία» είναι το πρώτο κομμάτι που κυκλοφορεί από τον επερχόμενο δίσκο των Friendzone, με τίτλο «Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ» που θα κυκλοφορήσει στις 26 Φεβρουαρίου. Mε εξαιρετικό τρόπο, εισάγει τον ακροατή στην αισθητική του δίσκου, μουσικά και στιχουργικά, καθώς πραγματεύεται τη θεματολογία της αστικής ζωής, της φιλίας, της χρήσης ναρκωτικών και των ανθρώπινων σχέσεων, με κυνισμό. Αδιαμφισβήτητα ωθεί τη μπάντα σε ένα ολοκαίνουργιο επίπεδο μουσικής ωριμότητας, όσο ταυτόχρονα προετοιμάζει το έδαφος για την ολοκληρωμένη κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου debut album της. Είναι ένα χτύπημα αφοριστικού και εκρηκτικού Heavy Rock ‘n’ Roll...»

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου

Στις 16 Ιουνίου 1967 οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν σε σινγκλ το τραγούδι «See Emily Play», με το οποίο ο Syd Barrett εδραίωσε την κυριαρχία του στο συγκρότημα. Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε την κορύφωση της δημιουργικότητάς του πριν από τη θλιβερή παρακμή του που υπήρξε το έναυσμα για να εκδιωχθεί από την μπάντα μόλις ένα χρόνο αργότερα.

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αυτές τις μέρες, για να περνάω την ώρα μου, μετέφρασα κάποια άρθρα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον, όπως αυτό εδώ που έχει να κάνει με τους GONG. Το έγραψε πέρσι ο Simon Reynolds για τον Guardian ...

Οι Gong σχηματίστηκαν στη δεκαετία του ’60 και δεν έκαναν μόνο εξωπραγματικές συναυλίες, αλλά εφηύραν μια ολόκληρη διαστρική μυθολογία. Το παρόν άρθρο επανεξετάζει τον κόσμο των αντηχήσεων των δέντρων, τους διαστημικούς ψιθύρους - και τις συλλήψεις τους από την γαλλική αστυνομία.
«Ήμουν 23 χρονών κι έπαιζα κάτω από το Αραβικό φεγγάρι, στην ακροθαλασσιά», λέει ο Mike Howlett, καθώς θυμάται μια από τις καλύτερες στιγμές εκείνης της εποχής με τους Gong, όταν το 1973 αυτοί οι συμπαντικοί ρόκερ έπαιζαν σε ένα φεστιβάλ που διεξαγόταν στην Τυνησία. Ακούγεται μαγευτικό, αλλά το LSD που είχαν πάρει τα μέλη πυροδότησε αναμνήσεις ενός τριπ με ντάτουρα που είχαν κάνει όλοι μαζί μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Κάποιες από τις ενοχλητικές επιδράσεις του συγκεκριμένου παραισθησιογόνου είναι να βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν - όπως νεκρούς- ενώ εξαφανίζονται διάφορα αντικείμενα που βρίσκονται μπροστά σου.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

"Αν δεν μπορώ να τη χορέψω, δεν είναι η επανάστασή μου..." (Emma Goldman)

Αν και, σύμφωνα με ορισμένους, ο αναρχισμός σαν κοινωνικό κίνημα  «σίγησε» κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην πραγματικότητα δεν έσβησε ούτε και έπαψε ποτέ να υπάρχει. Διότι, η αναρχία δεν είναι ένα «νεανικό φαινόμενο» όπως θέλουν να την εμφανίζουν ούτε αποτελούσε μέρος μιας μητροπολιτικής υποκουλτούρας, τουλάχιστον μέχρι πριν τον Μάη του 1968, όταν ο χαρακτήρας του αλλάζει ριζικά. Μεταπολεμικά, το αναρχικό κίνημα στην Αγγλία και όχι μόνο, μπορεί να ήταν στα «κάτω» του, αλλά ο πυρήνας των ιδεών του συνέχιζε να οπλίζει τις συνειδήσεις των, έστω και λιγοστών, αφοσιωμένων αγωνιστών αυτής της μεγάλης ιδέας. Στο παρόν το κείμενο θα ασχοληθούμε με μια άγνωστη πτυχή του αναρχικού κινήματος στο Λονδίνο το 1961.

Ο Charles Mingus ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της μουσικής του 20ού αιώνα και κυρίως ένας αξιόλογος μπασίστας της jazz. Έγινε γνωστός για το στυλ της μουσικής και των συνθέσεων του. Εκτός από παθιασμένος μουσικός, ο Mingus ήταν επίσης διάσημος συγγραφέας, ποιητής, συνάδελφος και ακτιβιστής των πολιτικών δικαιωμάτων.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στο λυκαυγές μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα, μια “νέα” σκηνή άρχισε να απασχολεί τα ανοικτά αυτιά των απανταχού φίλων της μουσικής. Οι μουσικοκριτικοί, που αρέσκονται συνήθως να εφευρίσκουν νέους όρους για να πλασάρουν όπως οι έμποροι τη παλιά τους πραμάτεια με νέο περιτύλιγμα, βάφτισαν αυτή τη “νέα” σκηνή: “post rock”. Το ότι 40 χρόνια πριν, ανάλογους πειραματισμούς τους είχαν χαρακτηρίσει Kraut Rock, Progressive Rock, Art Rock (και, αρκετά μετά, Experimental Rock) είναι αποτέλεσμα αυτού του τρόπου πλασαρίσματος και δεν μας απασχολεί στη παρούσα παρουσίαση. Γεγονός είναι ότι οι Θεσσαλονικιοί 2 by bukowski χαρακτηρίστηκαν τότε ως οι εγχώριοι εκπρόσωποι του post rock ήχου.

O Gerry Marsden, o frontman του βρετανικού συγκροτήματος Gerry and the Pacemakers που στη δεκαετία του '60 γνώρισε επιτυχία με κομμάτια όπως τα "You 'll Never Walk Alone", "Ferry Cross the Mersey" και "Don't Let the Sun Catch You Crying", πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 2021 σε ηλικία 78 ετών.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τον Ιούλιο του 1975, οι Queen εγκαταστάθηκαν σε μια απομονωμένη αγροικία που τους είχε παραχωρήσει η οικογένεια Murray στο Χέρντφορντσαϊρ, στα σύνορα της Ουαλίας, για να γράψουν το τέταρτο άλμπουμ τους. Η αγροτική τοποθεσία ήταν ιδανική για να αντλήσουν έμπνευση και εκεί το βρετανικό συγκρότημα δημιούργησε το A Night at the Opera, ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. Το A Night at the Opera περιλάμβανε δώδεκα θαυμάσιες συνθέσεις, ωστόσο αυτή που ξεχώρισε εξαρχής ήταν το «Bohemian Rhapsody», ένα τραγούδι γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον αείμνηστο Freddie Mercury, τον τραγουδιστή των Queen.

Γράφουν οι... Redeye Caravan

Καλώς ήρθες στο Καραβάνι, ξένε! Κόπιασε στη φωτιά να ζεσταθείς και ν' ακούσεις μια ιστορία…
…Θα σε πάμε πίσω στο φθινόπωρο του 2019, όταν γύρω από μια φωτιά σαν κι αυτή, ποτισμένη με φτηνό ουίσκι, ο Άκης Κοσμίδης, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας, ένιωσε μέσα στους καπνούς ψυχές από καιρό χαμένες να γλεντούν. Μία από αυτές ψιθύρισε στο αυτί του κομιστή μπάσου Βαλάντη Δάφκου όλα αυτά που ζήσανε και δεν έμαθε ποτέ κανείς.
Τότε, ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν!

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η ιστορία μας ξεκινάει με έναν καραφλό κυριούλη που κρατάει την καραμπίνα του και διασχίζει το δάσος τραγουδώντας. Μιλάει παράξενα σέρνοντας τη φωνή του και αντικαθιστώντας το ρο και το λάμδα με το ου. Το όνομά του είναι Έλμερ Φαντ και έχει βάλει σκοπό στη ζωή του να κυνηγάει τον Μπαγκς Μπάνυ. Γι’ αυτό και η πιο συνηθισμένη φράση του είναι «Shhh. Be vewy vewy quiet, I'm hunting wabbits» («Σσσς. Να είστε ποουύ ποουύ ήσυχοι, κυνηγάω κουνέουια»). Είναι ένας μόνο από τους χαρακτήρες που γεννήθηκαν στο επονομαζόμενο Termite Terrace (Βεράντα των Τερμιτών), το παράρτημα παραγωγής κινουμένων σχεδίων της Warner Bros κατά τη Χρυσή Εποχή του αμερικανικού κινούμενου σχεδίου (1928 με τέλη της δεκαετίας του ’60).

Ο Leslie West, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της αμερικανικής μουσικής, πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 2021 σε ηλικία 75 ετών στο σπίτι του, στη Ντεϊτόνα Μπιτς της Φλόριντα. Ο Leslie Weinstein γεννήθηκε το 1945 στη Νέα Υόρκη από γονείς εβραϊκής καταγωγής και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή ως μέλος των Vagrants. Λίγα χρόνια αργότερα, μαζί με τον μπασίστα Felix Pappalard, τον ντράμερ Corky Laing και τον Steve Knight στα πλήκτρα, δημιούργησε τους Mountain, ένα συγκρότημα που πρωτοστάτησε στο είδος που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως Heavy Metal.

Απόδοση*: Γιάννης Καστανάρας

"Ήξερα, λοιπόν, από πρώτο χέρι ότι δεν υπήρχε χειρότερο ναρκωτικό για να μπλέξεις από την ηρωίνη, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν βίωσα κάμποσες φριχτές εμπειρίες ψάχνοντας μια ουσία που να μου ταιριάζει..."

Γράφει ο Ασκάσο Ιούλιος

Τα γλυκά της Αργεντινής, ακόμη και σήμερα, έχουν ονόματα που χλευάζουν συγκεκριμένους κρατικούς θεσμούς, χάρη στη μεγάλη αξία και σημασία που είχε το αναρχικό κίνημα στη χώρα.
Το 1880, ο Ettore Mattei έφτανε στην Αργεντινή. Η Ευρώπη είχε γίνει ένα επικίνδυνο μέρος για τους αναρχικούς αγωνιστές και το Μπουένος Άιρες φαινόταν ένα ασφαλές μέρος για να συνεχίσει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Πέντε χρόνια αργότερα και μετά από ένα ταξίδι που τον οδήγησε στην Ελβετία, την Ισπανία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αγγλία και την Αίγυπτο, ο Errico Malatesta έφτασε επίσης στην πόλη του Río de la Plata.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πρόσφατα στον τοίχο του ο αγαπημένος μας εκδότης ανάρτησε το τραγούδι των Exploited, «Fuck the System», για να το σχολιάσει λίγο αργότερα ο πολυγραφότερος και πιο έμπειρος στο punk από εμένα Αντώνης Ζήβας γράφοντας ότι οι Exploited είναι «η χειρότερη και πιο ηλίθια punk μπάντα ever». Σε αυτό συμφωνώ και επειδή πρέπει να μαθαίνουν οι νεότεροι αποφάσισα να μην περάσει ασχολίαστο αφού η διαπίστωση του συντρόφου Αντώνη ισχύει. Αν και η αίγλη τους έχει περάσει πια, ανάμεσα στο νεανικό κοινό υπάρχει ακόμα κόσμος που συνεχίζει να τους ακούει και να τους παίρνει στα «σοβαρά», ίσως εξαιτίας της ποζεράδικης αισθητικής τους ή ακόμα και εξαιτίας του δίσκου τους Punks not Dead.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τρικλίζοντας πάνω στη σκηνή, κουνώντας τα χέρια του με σπασμωδικές κινήσεις που ξεκινούσαν από τα ακροδάχτυλα τραντάζοντας όλο του το κορμί, ο Joe συγκλόνισε το τεράστιο πλήθος που παρακολουθούσε μαγνητισμένο την κάθε του κίνηση, ακούγοντας τον Βρετανό να ερμηνεύει για σχεδόν 8 λεπτά το "With a Little Help from Μy Friends" με έναν τρόπο που δεκαετίες αργότερα θα έκανε τον σερ Paul McCartney να εκφράσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον Cocker επειδή είχε μετατρέψει το τραγούδι των Beatles  σε έναν ύμνο της soul. 

Παρακολουθήστε τον αναγνωρισμένο σκηνοθέτη Peter Jackson (The Lord of the Rings, The Hobbit, King Kong) σε ένα προσωπικό sneak peek του ντοκιμαντέρ του The Beatles: Get Back που θα αρχίσει να προβάλλεται στους αγγλικούς κινηματογράφους στις 27 Αυγούστου 2021 και τον Σεπτέμβριο στις ΗΠΑ και τον Καναδά. 

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Dura mater -σκληρή μήνιγγα- είναι μια παχιά μεμβράνη από πυκνό ακανόνιστο συνδετικό ιστό που περιβάλλει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Είναι το πιο απομακρυσμένο από τα τρία στρώματα μεμβράνης που ονομάζονται μήνιγγες και προστατεύουν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Τα άλλα δύο στρώματα μηνιγγίτιδας είναι το αραχνοειδές υλικό και το pia mater. Φυσικά, δεν ήξερα καν τον όρο, αλλά στην εποχή του «ένα κλικ μακριά» (θα μπορούσα να πω και στην εποχή του click away…) είναι εύκολο να βρεις πληροφορίες για οτιδήποτε χωρίς κόπο.  Από την άλλη, δεν ξέρω αν αυτό το ΕΡ βγήκε χωρίς κόπο από τα παιδιά, πάντως το Dura Mater (το ομώνυμο ντεμπούτο ΕΡ των Dura Mater από την Αθήνα) ακούγεται φονικό!

Η συλλογή διηγημάτων με τίτλο Στον Ιστό, του δικού μας παιδιού και συνεργάτη του Merlin’s Music Box, Δημήτρη Τζάνογλου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κυψέλη. Επειδή η χαρά μας είναι μεγάλη, και είναι δύσκολο να είμαστε αντικειμενικοί, αφήνουμε το βιβλίο να μιλήσει μόνο του.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

I Don't need your way of life
I can't stand your attitude
I don't need this fucking world”
("Forward to Death")

Το 1982 ο γράφων, βίωνε το γεμάτο αντιφάσεις συναισθηματικό-εφηβικό χάος της τρυφερής ηλικίας των δεκατεσσάρων ετών. Μόλις είχε ανακαλύψει το punk και στις άσκοπες περιπλανήσεις του στους δρόμους του αστικού τοπίου της Πάτρας, κοντοστάθηκε ένα απόγευμα στη βιτρίνα ενός δισκοπωλείου. Ανάμεσα στα άλλα εξώφυλλα δίσκων βρισκόταν και μία συλλογή που μόλις είχε κυκλοφορήσει με τίτλο Punk and Disorderly, όπου εκτός του εύγλωττου χαρακτηριστικού τίτλου της, είχε και τη φωτογραφία τριών πάνκηδων με μοϊκάνα. Τα μάτια του έλαμψαν και σε αυτή τη φωτογραφία σχηματοποιήθηκε στο μυαλό του αυτό ακριβώς που ήθελε να γίνει. Μπήκε στο κατάστημα φορώντας στο μυαλό του μια σχηματική punk τσαμπουκαλεμένη αναίδεια -η οποία ήταν μάλλον περισσότερο παιδική παρά απειλητική αν κρίνω από το χαμόγελο του ιδιοκτήτη του μαγαζιού- και ζήτησε τον συγκεκριμένο δίσκο.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας*

Δεν υπήρχε καλύτερος στο να λέει ανέκδοτα από τον Λου. Για κάθε άνθρωπο που συναντούσε είχε να κάνει μια πλάκα, να σκαρφιστεί μια ιστορία και να κάνει όλη την παρέα να γελάσει. Αγαπημένη του ατάκα ήταν «ένα άλογο μπαίνει στο μπαρ»… φράση που ξεκινάνε τόσα και τόσα ανέκδοτα. Κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ όταν μαζευόντουσαν στο μπαρ της la strada Sovietica Unica 82 μετά το πρώτο ποτό, άρχιζαν τα αστεία και τα ανέκδοτα που πάντοτε ξέφευγαν και γύριζαν στο σεξ και το σόκιν.

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης

Ήταν Οκτώβριος του 1990 όταν έπαιρνα τις τελευταίες τζούρες ελευθερίας πριν παρουσιαστώ στον ελληνικό στρατό τον Νοέμβριο, στις 19, για να κάνω το καθήκον μου και να γίνω άντρας… Σκάρτα δεκαοχτώ χρονών… Παιδάκι… Κατέβηκα στην Αθήνα, να βρω τον κολλητό μου, να κάνω, όσες αλητείες μπορούσα, να προφτάσω… Όσο προλάβαινα. Ο Αντρέας… Κλασικό φρικιό! Ποτέ λεφτά στην τσέπη, όλα αμάκα, μονίμως, να βρούμε κάτι να πιούμε και «δάγκωμα», όπου και σε όποιον μπορούσε… Εγώ τον αγαπούσα, με είχε μυήσει σε μια ζωή μακρινή από την δική μου, τη ζωή ενός παιδιού μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Με είχε περπατήσει, μου είχε δείξει, με είχε ξεβγάλει…Έτσι και τώρα, όλη την μέρα μαζί, γύρω γύρω στα Εξάρχεια, στο κέντρο, να γυρνάμε, να ζούμε, να αναπνέουμε… Σταματάμε στο περίπτερο να πάρουμε τσιγάρα και βλέπω αφίσα… «Παύλος Σιδηρόπουλος, live στο Αν»… Με πήγε λίγο πίσω, με πήγε αλλού…

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Φωτογραφίες: Τατιάνα Μπόλαρη (Ευρωκίνηση)

Πως θα μπορούσε κάποιος να ερμηνεύσει τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάσταση εξέγερσης που ακολούθησε αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008; Σίγουρα πάντως όχι με τα παραδοσιακά ερμηνευτικά εργαλεία της πολιτικής, του συνδικαλισμού ή της αριστεράς. Η ερμηνεία της εξέγερσης του Δεκεμβρίου και οι κοινωνικές της αναπαραστάσεις, άπτονται περισσότερη στην εξήγηση από πλευράς κοινωνικής ψυχολογίας μιας και από την αρχή η «υπερασπιστική γραμμή» προσπάθησε να δικαιολογήσει τον φόνο επικαλούμενη το γεγονός ως παρεξήγηση και να παρουσιάσει τον δολοφονημένο δεκαπεντάχρονο με όρους απόκλισης της προσωπικότητας του. Αυτός ήταν ένας σαφής ιδεολογικός χειρισμός που στηρίζεται στην προσπάθεια ψυχολογιοποίησης του λόγου από τα πράγματα (δολοφονία) πάνω στον άνθρωπο (θύμα) και τη συμπεριφορά του.

Toυ Raymond Carver

(μετάφραση της Φαίης Φραγκισκάτου από το Poetry Magazine, Οκτώβριος/Νοέμβριος 1987)

O θάνατος του 50χρονου Raymond Carver το 1988, διέκοψε την καριέρα ενός από τους σημαντικότερους Αμερικανούς σύντομων διηγημάτων από την εποχή του Ernest Hemingway. Η Φαίη Φραγκισκάτου είχε κέφια και μετέφρασε ένα ποίημα του σπουδαίου συγγραφέα για το Merlin's Music Box.