Γράφει ο Mind The Gap

φωτο: inExarchia

Μερικά ίσως να έπεσαν στο λάκκο της κάλπικης κοινωνικής ειρήνης που έσκαψε μεθοδικά και ύπουλα η «πρώτη φορά αριστερά» για να ρουφήξουν λίγο απ το ζουμί του βούρκου της εξουσίας. Άλλα ίσως να φόρεσαν τα βολικά χουχουλιάρικα όνειρα των γονιών τους ή να έμειναν μόνα, γυμνά, στον ατέρμονα εφιάλτη της ματαιότητας, καληνυχτίζοντας κουρασμένα τον Κεμάλ για παρηγοριά. Άλλα πάλι ίσως να δηλητηριάστηκαν απ τη βαρβιτουρική θεραπεία των ΜΜΕ, ίσως να φυλακίστηκαν στην κανονικότητα των επετείων, ίσως να γέρασαν πριν την ώρα τους πιστεύοντας πως ωρίμασαν. Τα παιδιά του Δεκέμβρη δεν είναι πια εδώ γιατί δεν είναι πλέον παιδιά. Τα παιδιά του Δεκέμβρη είναι τώρα ενήλικες και οι ενήλικες, κάθε ηλικίας, έχουν έγνοια κίνδυνου και φόβο αλλαγής. Τα παιδιά του Δεκέμβρη δεν ξέχασαν, είναι ενήλικες που αποφεύγουν να θυμούνται. Η ιστορία δεν αλλάζει, λησμονιέται συστηματικά και επιτηδευμένα. Τα παιδιά του Δεκέμβρη έβαλαν τις δικές τους λέξεις στην ιστορία, ενηλικιώθηκαν και σταμάτησαν να γράφουν, το μελάνι τους τελείωσε. Δε πειράζει. Θα έρθουν τα επόμενα παιδιά να γράψουν μερικές σειρές παρακάτω. Έτσι προχωρά αυτός ο κόσμος, λέξη, λέξη, σταγόνα αίμα, σταγόνα αίμα. Δεν θα αργήσουν Έχουν γεννηθεί ήδη και φορτίζουν...

Σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Ian Thomas Garner MacKaye (γεν. 16 Απριλίου 1962) είναι Αμερικανός συνθέτης, κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνιδιοκτήτης της Dischord, της σημαντικότερης, ίσως, DIY δισκογραφικής εταιρείας, την οποία ίδρυσε με τον Jeff Nelson το 1980 σε ηλικία 18 χρονών με σκοπό την προβολή hardcore/punk συγκροτημάτων από την Washington DC. Συμμετείχε σε ιστορικές μπάντες της πόλης όπως οι Τeen Idle και οι Minor Threat, πριν δημιουργήσει τους Fugazi, οι οποίοι αν και χρόνια ανενεργοί δεν έχουν διαλυθεί. Θεωρείται ότι ο MacKaye είναι ο άνθρωπος που επινόησε τον όρο «straight edge», γράφοντας το ομώνυμο κομμάτι με τους Minor Threat. Είναι άνθρωπος που του αρέσει να μιλάει και να λέει ενδιαφέροντα πράγματα, ενώ οι απόψεις του, οι μπάντες του και το label του χαίρουν σεβασμού σχεδόν από το σύνολο του μουσικού κόσμου.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Μάλιστα», είπε ο αστυνομικός εξετάζοντας το πτώμα εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό του 1982. «Ακόμα και ο Φασμπίντερ είναι θνητός». Ο Γερμανός σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος κι ένα σωρό άλλα πράγματα, βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, στο σπίτι που έμενε στο Μόναχο, ένα κοκαλωμένο πτώμα που από το ένα του ρουθούνι είχε στάξει αίμα. Δίπλα του ήταν ακουμπισμένο το σενάριο ενός νέου έργου με θέμα την κομμουνίστρια επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ και ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού του υπήρχε ένα τσιγάρο που είχε σβήσει πριν προλάβει να κάψει τη σάρκα του.

ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ;

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

φωτό: Έφη Βλάχου-Γκόρνυ (R.I.P.)

Και... ο λόφος πλημμύρισε κόσμο από όλες τις rock 'n' roll φυλές της Αθήνας (και όχι μόνο): Πάνκηδες, μεταλλάδες, indie, γκοθάδες,  γκράντζηδες, χαρντκοράδες, ροκαμπίλια - κάθε καρυδιάς καρύδι. Ήταν η πρώτη "μεγάλη" εκδήλωση του Merlin's και για να πω την αλήθεια, ήμασταν αρκετά επιφυλακτικοί ως προς την επιτυχία. Πέρα από το (έντυπο τότε) Μerlin's Music Box, μερικά φανζίν, κάποιους φίλους στον Rock FM, δεν είχαμε τρόπο να "σπρώξουμε" τη φάση. Εκείνος που ήταν απολύτως βέβαιος ήταν ο άνθρωπος πίσω από την αρχική ιδέα, ο Βασίλης Μπαμπούρης, εκλεκτός συνεργάτης μας και υπεύθυνος της μόνιμης στήλης Survival Kit, ενός από τα στοιχεία που έκαναν τη διαφορά στο Merlin's. Έτσι λοιπόν προχωρήσαμε...

"Πιστεύω πως πρέπει να πάψουμε να υποκρινόμαστε ότι όλη η βία, η εξαθλίωση και η διχόνοια που επηρεάζουν τη Λατινική Αμερική είναι αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας που εξυφάνθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σαν να μην μπορούσαμε να φανταστούμε άλλη μοίρα για τον εαυτό μας πέρα απ' το να βρισκόμαστε στο έλεος των παγκόσμιων δυνάμεων...."

Χμ... Το Captain Death, το ντεμπούτο άλμπουμ των Grey River & The Smoky Mountain ανέβασε με τη μια τον πήχη για το αθηναϊκό συγκρότημα όταν κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2017 από την Ikaros Records με διθυραμβικές κριτικές. Έτσι λοιπόν, καθώς αναμένουμε εναγωνίως την ακρόαση της δεύτερης δουλειάς τους, το κουιντέτο έστειλε στο Merlin's σχετικό κειμενάκι και φωτογραφίες, έτσι για μια πρώτη... "φωτο-λογοτεχνική" γεύση...

Το rock and roll είναι ένα είδος, είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν μέσα σε αυτό το είδος. Ό,τι συμβαίνει εκεί μέσα αντανακλά τους δημιουργούς και τις ανάγκες ή τις επιθυμίες των ακροατών. Πιστεύω πολύ στο είδος, και συνεχίζω να δουλεύω μέσα σε αυτό, αλλά θα ήθελα οι άνθρωποι να σκέφτονται για την ευρύτερη πλευρά του rock and roll που για μένα είναι η λαϊκή φωνή που μπορεί να αγκαλιάσει την ποίηση, την επανάσταση και τις πολιτικές καταστάσεις, τον έρωτα…

Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος

Ολτρετορέντε ονομάζεται μία αρχαία και γραφική συνοικία της Πάρμα, κοντά στο κέντρο της πόλης, η οποία πολλές φορές χαρακτηρίζεται ως Vecchia Parma δηλαδή Παλαιά Πάρμα. Τον Αύγουστο το 1922, λίγα χρόνια μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την περίοδο που ο Μπενίτο Μουσολίνι και το Φασιστικό Κόμμα αποκτούσαν όλο και περισσότερη δύναμη, πραγματοποιήθηκε στους δρόμους της Πάρμα, με κέντρο δράσης το Ολτρετορέντε, μία μεγάλη ένοπλη μάχη μεταξύ των πολιτών και των μελανοχιτώνων.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(αναδημοσίευση από το blog tribe4mian's weblog)

Η ιστορία μας ξεκινά στην Βρετανία με τον VinceTaylor έναν άνθρωπο που παρότι στην δεκαετία του ΄50 ηχογράφησε μαζί με την μπάντα του, τους Playboys, κλασικά βρετανικά rock’n’roll τραγούδια όπως το “Brand New Cadillac” και το “Endless Sleep”, απέτυχε να γνωρίσει επιτυχία στα chart παρότι τον ακολουθούσε στις ζωντανές εμφανίσεις του ένα πολυάριθμο κοινό.

«Ανέκαθεν με ενδιέφερε η πολιτική και ήμουν εναντίον του κατεστημένου. Αυτό είναι πολύ βασικό όταν μεγαλώνεις, όπως εγώ, μαθαίνοντας να μισείς και να φοβάσαι την αστυνομία και να περιφρονείς τον στρατό σαν κάτι που παίρνει μακριά τους ανθρώπους και τους οδηγεί στο θάνατο κάπου αλλού. Είναι καθαρά ένα χαρακτηριστικό της εργατικής τάξης αν και αυτό αρχίζει να φθίνει όσο μεγαλώνεις, κάνεις οικογένεια και σε καταβροχθίζει το σύστημα...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Έρωτες το καλοκαίρι,
μέσα μας ο φόβος του τώρα
μέσα στα μέσα ενημέρωσης,
αποκλεισμός. 
(Έρωτες το καλοκαίρι – Γκάλοπ 1985, Lyra)

Κυριακή 6 Ιουνίου 2019, το φετινό φεστιβάλ των Αναιρέσεων, ολοκληρώθηκε με μία εκρηκτική rock βραδιά. Αυτουργοί ήταν, με σειρά εμφάνισης, οι Electric Feat, οι Last Drive και οι Radio Moscow. Τα λόγια είναι περιττά, οπότε ... Enjoy !!!

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Με αφορμή την επανέκδοση του ιστορικού βιβλίου του Μάρει Μπούκτσιν Ισπανοί Αναρχικοί τα ηρωικά χρόνια 1868 – 1936 από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος (μετάφραση: Ροζίνα Μπέρκνερ και Γιάννης Καστανάρας) και την συμπλήρωση 83 χρόνων από την ισπανική επανάσταση, «το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» συνεχίζει να εμπνέει μέχρι και σήμερα τον αγώνα για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Το κείμενο αυτό αποτελεί σύνθεση των παρουσιάσεων του Μιχάλη Κορακιανίτη και Αργύρη Αργυριάδη που έγιναν το 2011-12 για την παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του Βιβλίου, μαζί με τον αείμνηστο Μιχάλη Πρωτοψάλτη, στο οποίο και αφιερώνεται στην μνήμη του αλλά και στα εκατομμύρια των Αναρχικών που έδωσαν την ζωή τους για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Για τους συντρόφους των Ισπανών αναρχικών η Ισπανία βίωνε μια κοινωνική επανάσταση και θεωρούσαν ότι η επιτυχία της επανάστασης αυτής ήταν το κλειδί για την κινητοποίηση των πηγών και του ηθικού που ήταν αναγκαία για την ήττα των δυνάμεων του Φράνκο. Οι αναρχικοί στο εξωτερικό έσπευσαν να βοηθήσουν στον αγώνα ενάντια στο φασισμό όχι για να υπερασπιστούν την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, την οποία έβλεπαν σαν τροχοπέδη και, στη χειρότερη περίπτωση, σαν απειλή για την επαναστατική διαδικασία.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Andrea Camilleri γεννήθηκε στο Porto Empedocle της Σικελίας το 1925. Σπούδασε σε δραματικής χολή της Ρώμης, σκηνοθέτησε έργα για το θέατρο και την τηλεόραση με ειδίκευση στον Πιραντέλο και τον Μπέκετ, και υπήρξε παραγωγός πολλών πολιτιστικών προγραμμάτων. Ακλόνητος κομμουνιστής, δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Il Corso delle cose το 1978. Το 1994 δημοσιεύθηκε η πρώτη του ιστορία με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο, για να ακολουθήσει σειρά βιβλίων με τις περιπέτειες του αντι-ήρωα αστυνομικού, τα οποία έχουν πουλήσει πάνω από δέκα εκατομμύρια παγκοσμίως, ενώ η τηλεοπτική σειρά με πρωταγωνιστή τον Luca Zingaretti στο ρόλο του Μονταλμπάνο γνώρισε τεράστια επιτυχία και προβλήθηκε (και εξακολουθεί να προβάλλεται) σε πολλές χώρες.
Ο Camilleri πέθανε στις 17 Ιουλίου 2019, στο νοσοκομείο σε ηλικία 94 χρονών. Παρακάτω δημοσιεύονται μερικές από τις θέσεις και τις απόψεις του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα…

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σε μια πολύ μακρινή εποχή, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν οι χίπηδες είχαν συμβιβαστεί και ξενερώσει πλέον έπειτα απο ατελείωτες ώρες συζητήσεων μέσα σε ντουμανιασμένα διαμερίσματα του Σαν Φρανσίσκο και του Νότινγκ Χιλ, εμφανίστηκαν νέες πνευματικές ανησυχίες. Τη θέση των μεγαλεπήβολων ιδεών και των σχεδίων για έναν καλύτερο κόσμο, πήραν οι προβληματισμοί σχετικά με το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων, τα μυστικά των πυραμίδων και τον Bigfoot. Εκείνη την εποχή, ο Ελβετός συγγραφέας Erich von Däniken κατέληξε να πουλάει εκατομμύρια βιβλία, γράφοντας για εξωγήινους αστροναύτες που οι αρχαίοι μας πρόγονοι λάτρευαν σαν Θεούς όταν εκείνοι υποτίθεται πως επισκέφτηκαν την Γη.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Όταν ήμουν μικρός, είχα την τύχη να διαβάσω αρκετά τεύχη της Ελληνικής έκδοσης του περιοδικού Mad. Οι αγαπημένες μου ιστορίες, αυτές που θυμάμαι ακόμα δηλαδή, ήταν εκείνες που παρωδούσαν τις ταινίες Πόλεμος των Άστρων και Στα Σαγόνια του Καρχαρία, οι οποίες γνώριζαν μεγάλη επιτυχία την εποχή που τις διακωμωδούσε το Mad. Ο ρόλος του συγκεκριμένου περιοδικού, η τοποθέτηση των δημιουργών του απέναντι στην αμερικανική, κατ’ αρχάς και κατ’ επέκταση στην υπόλοιπη κοινωνία, αναλύεται σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που έγραψε ο Καναδός συγγραφέας, δημοσιογράφος και κριτικός, Jeet Heer και δημοσιεύθηκε από το αμερικανικό περιοδικό The Nation στις 8 Ιουλίου 2019.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Και ενώ πλησιάζουν οι μέρες για τα 50άχρονα από το φεστιβάλ του Woodstock (που στην πραγματικότητα δεν έγινε στο Woodstock, αλλά στο Bethel της Νέας Υόρκης), σκεφτήκαμε πως ίσως έχει κάποιο ενδιαφέρον για τους (νεότερους κυρίως) αναγνώστες του Merlin’s να παρουσιαστούν μερικές από τις μπάντες που τότε, συχνά αδίκως, δεν είχαν την προβολή που ενδεχομένως τους άξιζε. Ασφαλώς, παραβλέπονται τα μεγαθήρια (Hendrix, Joplin, Baez, Santana, Grateful Dead, The Who, Joan Baez, Johnny Winter, Country Joe, Paul Butterfield, Canned Heat, Jefferson Airplane, Blood Sweat & Tears, Creedence, κ.ο.κ.) και απεναντίας περιλαμβάνονται καλλιτέχνες που προσπάθησαν να κλέψουν λίγη από τη λάμψη των «μεγάλων» (κάποιοι τα κατάφεραν) και να σταδιοδρομήσουν λίγο πριν το Altamont, τον Manson και το τέλος της «αθωότητας».

Γράφει ο Αχιλλέας ΙΙΙ

Φωτό: George Fiorakis (inExarchia)

«Ραντεβού έξω από το Φλοράλ», του είχε πει εκείνη. Όχι έξω από το παλιό Φλοράλ, αλλά απλώς έξω από το Φλοράλ, το γωνιακό μπαρ-καφέ-βιβλιοπωλείο στο ισόγειο της Μπλε πολυκατοικίας, το οποίο τρία χρόνια μετά το κλείσιμο του είχε παραμείνει σφραγισμένο και, αντί για κόσμο, μάζευε πλέον μόνο σκόνη, ασυνάρτητα συνθήματα με σπρέι, και αφίσες κάθε είδους στις τζαμαρίες του. Περιμένοντας τη φίλη του να φανεί κόλλησε το πρόσωπό του στη τζαμαρία και, φτιάχνοντας δυο παρωπίδες με τις παλάμες του για να βλέπει καλύτερα στο σκοτάδι, κοίταξε μέσα στο κλειστό μαγαζί.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Το Witchcraft Destroys Minds & Reaps Souls είναι το πρώτο άλμπουμ του αμερικανικού συγκροτήματος Coven και κυκλοφόρησε το 1969. Το περιεχόμενο του δίσκου ήταν αρκετά αμφιλεγόμενο και δεν έμοιαζε με τη θεματολογία της εποχής μιας και αναφερόταν στον αποκρυφισμό, την μαύρη μαγεία και, φυσικά, τη λατρεία στον Σατανά. Λίγο μετά την έκδοση του δε, αποσύρθηκε για προφανείς λόγους, αλλά η επίδραση του έμελλε να είναι σημαντική σε αυτό που μετέπειτα θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «αποκρυφιστικό ροκ». 

Κυριακή 30 Ιουνίου και το Under The Sun Festival 2019, έριξε αυλαία.  Αν και δεν καταφέραμε να παρευρεθούμε, ο φίλος Ιωάννης Τσιούμας μας παραχώρησε το υλικό που  κατάφερε να μαγνητοσκοπησει με τα sets των Godsleep και του Brant Bjork, τα οποία σας παρουσιάζουμε με χαρά.