"Δεν πιστεύω στο θάνατο, ούτε στον σαρκικό ούτε στον πνευματικό"...

O Τζαμαϊκανός μουσικός και τραγουδοποιός Robert Nesta Marley υπήρξε πρεσβευτής της reggae μουσικής. Στη διάρκεια της καριέρας του πούλησε περισσότερους από 20 εκατομμύρια δίσκους και υπήρξε ο πρώτος διεθνής σούπερσταρ που εμφανίστηκε από τον αποκαλούμενο Τρίτο Κόσμο. 

Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος

«Θα μπορέσουν οι υποτελείς να ξεφύγουν από το ασφυκτικό εφιάλτη του δόγματος που τους επιβλήθηκε ή θα αφεθούν υπνωτισμένοι στις φοβίες και στον απαίδευτο χαρακτήρα τους;»
Με τον παραπάνω τρόπο κλείνει το εισαγωγικό σημείωμα των Hypnotic Nausea για το τελευταίο τους πόνημα με τίτλο The Death of Αll Religions. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η παραπάνω ερώτηση σε συνδυασμό με τον αρκετά περιγραφικό τίτλο αφορούν την θρησκεία, η οποία αποτελεί και το concept του συγκεκριμένου δίσκου.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Οι νότες εκτοξεύονται από την καμπάνα του σαξοφώνου, πλούσιες και διαπεραστικές. Όταν ο Bird κινείται, μαζί του κινείται και το σαξόφωνο, σαν να είναι ένα, σαν ένα άγαλμα που περιστρέφεται γύρω από το βάθρο του. Οι νότες ταξιδεύουν μέχρι το μπαρ, γκελάρουν στους πίσω τοίχους και στο πλήθος που στέκει μπροστά από τις μαύρες κουρτίνες κι αμέσως μετά σαρώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη όλο το χώρο.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

 Οι Γιαννιώτες Dirty Saints αποφάσισαν να  επιστρέψουν στη δισκογραφία ύστερα από είκοσι και πλέον χρόνια σιωπής. Ξεκινάμε από τη χιουμοριστική πλευρά του πράγματος: κάνοντας πλάκα με την πάρτη τους αρχικά, ονοματίζουν το νέο τους δίσκο με το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε που είχαμε να μάθουμε και να ακούσουμε νέα τους, από τον προηγούμενο αιώνα δηλαδή. ‘Όταν,σε καιρούς δύσκολους για μπάντες εκτός μητροπολιτικής εμβέλειας, κατάφερναν με το πρώτο τους επτάιντσο ep, το "Hi!" στην ιστορική Fifth Dimension Records- να περάσουν τα ελλαδικά σύνορα και να αποθεωθούν σχεδόν από το βρετανικό N.M.E. το ημερολόγιο έδειχνε 1990. Και δύο χρόνια αργότερα,με το album τους “Elf” στο ίδιο label,ξέφυγαν θριαμβευτικά από την "support your local scene" κοινότητα. Κι ύστερα… βολόδερναν για καμιά πενταετία με δύο συμμετοχές όλες κι όλες σε αντίστοιχες συλλογές (Double Shot και Toxic Babies In A Rock'n'Roll Land), μέχρι που διαλύθηκαν έχοντας πάντως προλάβει να προσθέσουν επάξια το όνομά τους στο garage revival λεύκωμα.  

του Αργύρη Αργυριάδη

(ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΩΝ TIGER LILLIES ΕΔΩ)

(https://www.mixcloud.com/john-kastanaras/tiger-lillies-crack-of-doom/)

Από την πρώτη στιγμή που θα τους ακούσεις παραξενεύεσαι αλλά και σε γοητεύουν. Ίσως η καστράτο φωνή, ίσως οι στίχοι οι που μιλούν για το περιθώριο, την μικροπαραβατικότητα, του ανθρώπους φρικιά και τις παραστάσεις τους, τα αιμομικτικά πάθη και ίσως όλο αυτό το σκηνικό δύναται να είναι αυτό το Λακανικό «πέρασμα» σε έναν ασυνείδητο αλλά υπαρκτό κόσμο που καθένας μας φέρει ενδόμυχα.

Της Angela Davis* 

(μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)

Η Billie Holiday χαρακτήρισε αυτό το τραγούδι σαν την προσωπική της διαμαρτυρία ενάντια στον ρατσισμό και μεταμόρφωσε ριζικά τη θέση της στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα. Προηγουμένως, οι σύγχρονοί της στη σκηνή της τζαζ την αναγνώριζαν σαν μια λαμπρή και επινοητική μουσικό, αλλά η ερμηνεία της στο «Strange Fruit» την καθιέρωσε σταθερά σαν μια μεγάλη προσωπικότητα σε μια νέα τάση της μουσικής κουλτούρας των μαύρων που καταπιανόταν άμεσα με ζητήματα φυλετικών προκαταλήψεων.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ο γιός του δραπέτη σκλάβου που ήταν πάντα στη πρώτη γραμμή των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Ο φίλος της Έμα Γκόλντμαν που βρέθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο, συμπαραστάθηκε στους αγώνες των Βρετανών ανθρακωρύχων, που υποστήριξε τη Σοβιετική Ένωση και συνομίλησε με τους ηγέτες της. Ο κομμουνιστής "εχθρός της Αμερικής" που κυνηγήθηκε από το FBI, τη CIA και τον γερουσιαστή Μακάρθι. Ο διεθνιστής που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν οι βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Ο καταξιωμένος ηθοποιός και τραγουδιστής. Ο εραστής.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας 

«Για το κεφάλαιο δεν υπάρχουν πατρίδες, υπάρχουν μόνον αγορές. Τα σύνορα δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα όρια των οικοπέδων των καπιταλιστών»
(από δακτυλογραφημένη προκήρυξη, τέλη Σεπτεμβρίου – αρχές Οκτωβρίου 1976)

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο Όταν Ο Κόκκορας Λαλούσε Στο Σκοτάδι – Ανθολογία Αναρχικών Κειμένων 1971-1978 (Βιβλιοπέλαγος, Αθήνα 2019), κάπου κάπου σταματάω για να διαβάσω κάποιο σημείο που ξέρω ότι με αφορά και αισθάνομαι ρίγη συγκίνησης, θαρρείς και ξαναζώ ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Τον Μιχάλη τον είχα γνωρίσει από τον «χώρο», είχαμε κάνει μερικές συζητήσεις, άλλοτε ήπιες κι άλλοτε έντονες, και πίστευα πάντα ότι ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, κάποιος που δούλευε τη σκέψη του «βλέποντας» στο μέλλον, άσχετα αν πολλές φορές διαφωνούσα με τις πολιτικές επιλογές του. Ήταν πάντα φιλικός, συνήθως χαμογελαστός, με ένα κοφτερό βλέμμα και με ένα μοναδικό πάθος όταν μιλούσε.

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στο συνέδριο που οργάνωσε στο Σικάγο το 1884, η Ομοσπονδία Οργανωμένων Επαγγελμάτων και Εργατικών Ενώσεων (στα τέλη του 1886 μετεξελίχτηκε σε Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας) διακήρυξε ότι το οκτάωρο έπρεπε να συνιστά τη νόμιμη ημερήσια εργασία από την Πρώτη Μαΐου του 1886 και στο εξής. Τον επόμενο χρόνο η ομοσπονδία με την υποστήριξη πολλών ντόπιων μελών των Ιπποτών της Εργασίας, επανέλαβε τη διακήρυξή της δηλώνοντας ότι θα υποστήριζε απεργίες και διαδηλώσεις. Αρχικά, οι περισσότεροι ριζοσπάστες και αναρχικοί θεώρησαν αυτό το αίτημα πολύ ρεφορμιστικό επειδή αποτύγχανε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του. Ένα χρόνο πριν τη σφαγή του Χέιμαρκετ, ο Σάμιουελ Φίλντεν είχε επισημάνει στην αναρχική εφημερίδα The Alarm, ότι είτε κάποιος εργάζεται οκτώ είτε δέκα ώρες την ημέρα, δεν παύει να είναι σκλάβος.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Οι Industrial Workers of the World ή Wobblies όπως είναι γνωστοί, είναι ίσως η σπουδαιότερη και σίγουρα η πιο ριζοσπαστική εργατική οργάνωση της Βόρειας Αμερικής. Το ιδρυτικό της συνέδριο έγινε στις 27 Ιουνίου 1905 στο Σικάγο και συμμετείχαν 200 σύνεδροι από 43 εργατικές οργανώσεις και ομάδες.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν 15 Απρίλη του 1979, Κυριακή του Πάσχα, και στο Πάρκο Herman Hill στη Γουίτσιτα του Κάνσας ήταν προγραμματισμένη μία συναυλία τοπικών συγκροτημάτων...

30 Years & Counting!!! Το MERLIN’S MUSIC BOX γιορτάζει και τα έσπασε στο 2ο πάρτι αυτή τη φορά με Last Drive & Dr. Albert Flipout's one CAN band το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019 στο An Club. 

Για όσους λοιπόν δεν κατάφεραν να έρθουν αλλά και για όσους θέλουν να θυμούνται αυτή τη καταπληκτική βραδιά ...

Το Merlin's Music Box παρουσιάζει σε αποκλειστική "πρώτη" το video clip του κομματιού Fever, των καταπληκτικών The Screaming Fly

"Οι συνθέσεις του νέου άλμπουμ εκτοξεύονται σε ένα ψυχεδελικό ντελίριο όπου όλοι εκείνοι οι ήχοι που καθόρισαν το rock and roll, από το psychedelic rock των 60’s ως αυτό της paisley underground σκηνής της δεκαετίας του ’80, το garage punk και το space hard rock των seventies συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σε αυτό το εξαίσιο άλμπουμ, με μια δόση ισορροπίας και μοναδικής αφομοίωσης"... (Αντώνης Ζήβας, από την παρουσίαση του άλμπουμ στο Merlin's Music Box)

Enjoy & Spread the World !

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Οι Seahorse φτιάχτηκαν στις αρχές του 2017 στην Θεσσαλονίκη από τέσσερις μουσικούς που ο καθένας τους έχει διαγράψει τον δικό του μαγικό κύκλο. Τον Άλεξ Αποστολάκη στα κρουστά (Noise Promotion Company, Blues Wire), τον Ασκληπιό Ζαμπέτα στην κιθάρα (Mushrooms, Τρύπες), τον Nomik στα φωνητικά (Universal Trilogy, Sleepin’ Pillow) και τον Bill Vassilo στο μπάσο (Sούπερ Sτέρεο, Johnny Carbonaras). Τέλη Μαρτίου κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Heaven Ιs Underground από την Labyrinth of Thoughts. Λίγο πριν την επίσημη παρουσίασή του στην Αθήνα στις 11 Μαΐου στη Death Disco, κάναμε μια μικρή κουβέντα με τον Άλεξ Αποστολάκη γι’ αυτή τους την πρώτη δουλειά και την underground σκηνή της (αγαπημένης μου) Θεσσαλονίκης. 

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Δεν ήταν το πρώτο καλοκαίρι που ο μαύρος τραγουδιστής των gospel και ακτιβιστής Paul Robeson, σε συνεργασία με τον Pete Seeger, τη γυναίκα του Peggy Seeger, τον συγγραφέα Howard Fast και την ομάδα The People’s Artists, θα διοργάνωναν συναυλία λίγο πιο έξω από το Peekskill της Νέας Υόρκης. Για την ακρίβεια, θα ήταν η τέταρτη συναυλία σε αυτή την γραφική τοποθεσία. Οι ασήμαντες αντιδράσεις που υπήρξαν από κάτι νεοφασιστικές ομάδες και τους υπερσυντηρητικούς μικροαστούς της πόλης, δεν προκαλούσαν ιδιαίτερη ανησυχία. Κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να προβλέψει αυτό που θα ακολουθούσε.

Παρουσίαση και συνέντευξη του Γιάννη Ζελιαναίου με τα δυο βασικά μέλη της μπάντας

Μεγαλώσαμε μέσα σε μια σκοτεινή νιότη, με μια σκοτεινή βασίλισσα για προσκεφάλι, λέγοντάς μας μια ανείπωτη ιστορία κάποια οποιαδήποτε ώρα. Παρέα με την δεσποινίς κάβλα, παρέα με βότκα και χάπια, υπερασπίζοντας την σιωπή σε μια τελευταία ευκαιρία μπας και ξεφύγουμε λίγο πριν έρθει ένα τραγούδι που θα μας βάλει για ύπνο. Ζούμε στον αστερισμό της σχιζοφρένειας και μια ρημάδα ταχύτητα μας πλησιάζει.
Πάντα μ’ άρεσε να φτιάχνω φράσεις από τίτλους τραγουδιών ενός άλμπουμ κι αυτό κάνω ακόμα. Αυτό κάνω και τώρα με τους Schizo Constellation που στις αρχές της αποφράδας τούτης χρονιάς κυκλοφόρησαν τον ντεμπούτο τους δίσκο κάτω από κανένα label. Τους παρακολουθώ κάθε μέρα να κοινωνούν το βινύλιό τους ανάμεσα σε φίλους, γνωστούς, δισκάδικα, μπαραποθήκες, φανζινάδες και λοιπούς συνδαιτυμόνες που διαλέγουν μια πλευρά στα πράγματα και δεν βαράνε προσοχή στην πρώτη πρόσκληση που σκάει από την άλλη μεριά. Από το λεγόμενο underground κι εναλλακτικό μπουχτίσαμε στην κωλοτούμπα τα τελευταία πολλά χρόνια κι εγώ κάτι δικά μου σκέφτομαι τώρα που ακούω το Dark Youth των φίλων, (φίλοι κι όχι μαλακίες), Schizo Constellation.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Το πρόσωπο του κακού είναι πάντα το πρόσωπο της απόλυτης ανάγκης κατά τον William Burroughs. Και στην περίπτωσή μας ο κακός κύριος Hyde του Robert Lewis Stevenson υπήρξε ο αναγκαίος μέντορας της μπάντας που ξεκίνησε την ιστορία της με αφετηρία την Κατερίνη “από τη λάθος μεριά της πόλης” για να βρεθεί στη λάθος πλευρά του χρόνου.

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Οι Crass έχουν περάσει πλέον στην ιστορία. Έχουν γράψει βιβλία κι έχουν γραφτεί βιβλία γι’ αυτούς καθώς υπήρξαν ένα συγκρότημα που πρόβαλλε δραστικά μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή, την ειρήνη, την αναρχική θεωρία και πράξη και τον επαναστατικό ακτιβισμό. Στην εποχή τους οι Crass τα έδωσαν όλα, προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν τη θατσερική εξουσία υπερνικώντας κάθε εμπόδιο και στιγματίζοντας με λόγια και έργα κάθε μορφή πολιτεύματος. Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ανακοίνωση για τη διάλυση της μπάντας και παρουσιάστηκε ταυτόχρονα με το τελευταίο τους προκλητικό πόνημα, το άλμπουμ Best Before 1984 που είδε το φως την χρονιά του Όργουελ. Στα ελληνικά δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο δεύτερο τεύχος του Merlin's Music Box μεταφρασμένο από τα γαλλικά, αλλά τότε είχε κάποιες παραλείψεις και μερικά λαθάκια.

γράφει και ρωτάει ο Γιάννης Καστανάρας

φωτο: Eirhnh Pappa

Στις αρχές του περσινού καλοκαιριού ο Θανάσης Γκιουλέας μου έδωσε ν' ακούσω το ηχογραφημένο ντεμπούτο άλμπουμ των Golden Nugget. Την μπάντα την είχα δει για πρώτη φορά στο διήμερο "2 Days of Thunder"που είχε οργανώσει το Merlin's Music Box και το πολύ στο τρίτο κομμάτι είχα γίνει φαν. Η μουσική μου, η μουσική που θα ήθελα να παίζω αν ήξερα να παίζω μουσική, μια χαρντροκίλα θαρρείς και οι Nugget είχαν πάρει σβάρνα όλα τα sixties και seventies ακούσματά μου και μου τα πετούσαν κατάμουτρα. Και ποιους δεν άκουγες στον ήχο τους... Grand Funk, Allmans, Jimi, Mountain, Purple, Budgie, Blue Cheer, Skynyrd, και, και, και... Προσκύνησα...

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας

Μέσα Αυγούστου του 1969. Η αποκαλυπτική ηχητική έκρηξη του «21st Century Schizoid Man» διακόπτεται απότομα, όταν ο μηχανικός ήχου Robin Thompson κλείνει τα ηχεία στο στούντιο του Λονδίνου όπου ηχογραφεί η μπάντα. Οι King Crimson είναι συγκεντρωμένοι στην σπηλαιώδη αίθουσα των Wessex Studios για την ηχογράφηση του πρώτου άλμπουμ τους. Οι Robert Fripp, Michael Giles, Ian McDonald, Peter Sinfield και Greg Lake σταματούν για να υποδεχτούν τον καλλιτέχνη Barry Godber που φέρνει μαζί του ένα μεγάλο ορθογώνιο πακέτο τυλιγμένο με καφέ χαρτί. Έχουν περάσει μερικές εβδομάδες από τότε που ο Sinfield είχε αναθέσει στον φίλο του, τον Godber, να σκεφτεί μια ιδέα για το εξώφυλλο.

Ήταν Σεπτέμβρης του 1908 όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά παρτιτούρα 12μετρου ragtime που περιείχε στον τίτλο τον όρο Blues. Το κομμάτι αυτό ήταν το “I Got The Blues” και υπεύθυνος γι’ αυτή τη κυκλοφορία ήταν ένας ιταλικής καταγωγής αναρχικός με το όνομα Antonio Maggio. Η έμπνευση του ήρθε όταν άκουσε έναν γέρο μαύρο μουσικό στην αποβάθρα του Μισισιπή που άραζαν τα ποταμόπλοια, να παίζει στη κιθάρα του ένα κομμάτι που επαναλάμβανε τρεις νότες.

γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

φωτο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq)

Τα πάντα γύρω απ’τους καβαλιώτες Dead Ends καταχωρούνται κάτω απ’το λήμμα "ψυχεδέλεια". Το μαρτυρούν τα εξώφυλλα των δίσκων τους, η αισθητική τους, τα πόστερ των συναυλιών τους και πάνω απ’όλα η μουσική και οι στίχοι τους. Βαθύς ήχος στο όργανο, κιθάρες πότε φαζαριστές και πότε καμπανιστές στην παράδοση των Byrds, διπλά φωνητικά, στίχοι γεμάτοι από εσωτερικότητα που δανείζονται στοιχεία απ’τη φιλοσοφία, τη μυθολογία αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένας ήχος που δε φαίνεται να έχει και πολύ πέραση στην εποχή μας αλλά που όταν εκπροσωπείται από τέτοια γκρουπ αξίζει να προσεχθεί. Βέβαια οι Dead Ends είναι παλιοί γνώριμοι του Merlin's Music Box. Στις αρχές του 2018 είχαν παρουσιάσει το πρώτο τους άλμπουμ στο ΙΛΙΟΝ plus μαζί με τους Omega Ray σε μια βραδιά που το Merlin's Music Box ήταν συνδιοργανωτής, ενώ τώρα στην περιοδεία της παρουσίασης του δευτέρου LP τους τους είδαμε στον Τρυποκάρυδο στη Λαμία.

γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος

Για τους Rotting Christ τι μπορεί να πει κανείς; Αποτελούν κατά γενική ομολογία τη μεγαλύτερη και πιο αναγνωρίσιμη ελληνική metal μπάντα. Το 2018 τους βρήκε να γιορτάζουν τα 30 χρόνια συνεχούς παρουσίας με πάρα πολλές κυκλοφορίες και περιοδείες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Η περίοδος αυτή φάνταζε ιδανική και ύστερα από την συνεργασία του επί κεφαλής των Rotting Christ, Σάκη Τόλη και του συγγραφέα Dayal Patterson, ο οποίος έχει ασχοληθεί κυρίως με το νορβηγικό black metal στα βιβλία του, εν έτει 2019 παρουσιάζεται η πρώτη βιογραφία της μπάντας με τίτλο Non Serviam - Rotting Christ: Η επίσημη  βιογραφία από τις εκδόσεις Οξύ.

"Η jazz δεν πέθανε. Απλώς μυρίζει παράξενα"... FZ

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Λοιπόν, το ψητό είναι εδώ και σερβίρεται με μια αλλόκοτη συνταγή. Στο γυμνάσιο, εκεί γύρω στα δεκάξι-δεκαεπτά γνώρισα τον Φραγκογιάννη. Ο Φραγκογιάννης ήταν ένας παράξενος τύπος, μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη, μέτριο ύψος – είχε κάτι το ανατολίτικο η φάτσα του με έντονη τριχοφυΐα για την ηλικία του. Δεν μπορώ να πω ότι κάναμε ιδιαίτερη παρέα αλλά τύχαινε να βρεθούμε σε κάποια πάρτι ή σε κάποιους μαθητικούς χορούς και μιλούσαμε λίγο για μουσική. Ο Φραγκογιάννης, που λέτε, είχε μια σεβαστή δισκοθήκη για τα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’70 και όπως ήταν φυσικό ήταν ο πρώτος που καλούσαν στα πάρτι για να φέρνει δίσκους. Ίσαμε δω καλά. Έλα όμως που ο Φραγκογιάννης στα πάρτι έσκαγε μόνο με ένα δίσκο, ένα δίσκο που την πρώτη φορά που είδα το εξώφυλλό του ένιωσα μια ανατριχίλα, σαν από φόβο, σαν από δέος. Εκείνη η εικόνα της κοπελιάς που έμοιαζε έτοιμη να ξεμπουκάρει από τον τάφο (στην πραγματικότητα ήταν μια άδεια πισίνα) σίγουρα ήταν εντυπωσιακή. Ο δίσκος αυτός ήταν το Hot Rats, το δεύτερο σόλο άλμπουμ του Frank Zappa και για μένα, έναν άνθρωπο το πολιτιστικό επίπεδο του οποίου ακόμα