Γράφει ο Αλέξης Καλοφωλιάς

Know it feels/Like the last time again (The Gun Club, “Promise me”)

Άκουσα πρώτη φορά για τους Gun Club to ’82. Και μόνο ο ήχος του ονόματός τους ήταν μια σκοτεινή υπόσχεση. Έπειτα έφτασε στα χέρια μας ο δίσκος – τον είχε ο Χρήστος στην ασπρόμαυρη έκδοση της New Rose με τα ζόμπι στο εξώφυλλο. Ήρθε μαζί με το A Minute to Pray a Second to Die των Flesheaters και το πρώτο των Cramps. Μαύρα λουλούδια στον κήπο με τα ξεχασμένα σκουπίδια. Voodoo. Psycho. Trash. Ο ιερός κανόνας...

Κι ενώ σε δυο χρόνια οι Body Count θα κλείσουν 30ετία στον χώρο της μουσικής, έχοντας προάγει με το ντεμπούτο τους (1992) ένα στυλ που τους καθιέρωσε στο κοινό όλων των αποχρώσεων, ετοιμάζουν το έβδομο long playing τους που είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει από την Century Media στις 6 Μαρτίου της επόμενης χρονιάς με τίτλο Carnivore. Προς το παρόν, o Ιce-T, ο Ernie C και η προβοκατόρικη παρέα τους προσφέρουν το ομώνυμο κομμάτι σαν γιορτινό μποναμά για τους φίλους τους - μια μεταλλική επίθεση στο συνηθισμένο ύφος της μπάντας. 

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η έξοδος του Ozzy Osbourn από τους Black Sabbath παραμένει ένα ιδιαίτερο γεγονός για τους απανταχού σαμπαθιανούς μέχρι τις μέρες μας. Το διαζύγιο του τραγουδιστή με την μπάντα στα τέλη του 70 δεν ήταν όπως όλα τα διαζύγια, ούτε εύκολο, ούτε βελούδινο. Tα δυο τελευταία άλμπουμ του συγκροτήματος δεν ήταν και από τα καλύτερα τους, ο Ozzy τα θεωρούσε αρκετά πειραματικά και ήθελε να επιστρέψει στο παλιότερο γνώριμο κλασικό και επιτυχημένο στυλ που καθιέρωσε το συγκρότημα. Όμως ο εθισμός του στα ναρκωτικά αλλά και η αδυναμία του να συνεισφέρει πραγματικά στο συνθετικό κομμάτι, ήταν αυτά που τον οδήγησαν στην έξοδο.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Σήμερα μάλλον πονάει λιγότερο-έτσι θέλει να πιστεύει τουλάχιστον. Φροντίζει να έχει καβάτζα λοναρίντ για κάποιες αφόρητες νύχτες και η αρχαία βότκα χτες σίγουρα είχε κάνει το θαύμα της το χριστουγεννιάτικο. «Μεγάλη υπόθεση η πίστη, παρεξηγημένη», σκέφτεται και υποκρίνεται ότι χαμογελάει στον απέναντι τοίχο. Χαϊδεύει με το μπανταρισμένο χέρι απαλά το κουβαριασμένο τρίχρωμο γατί.

Οι Bag of Nails είναι μια ψυχεδελική μπλουζ ροκ μπάντα με έδρα την Αθήνα. Πρόκειται για ένα δυναμικό τρίο, με έμφαση στον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα του ροκ των 60's και 70's και του μπλουζ. Το συγκρότημα ξεκινάει την πορεία του το 2014 και ηχογραφεί το πρώτο του demo το 2015. Από τότε μέχρι σήμερα πραγματοποιεί μια σειρά από Live εμφανίσεις με high-lights τόσο τις συναυλίες σε Six Dogs, Υπόγειο (Θεσσαλονίκη) όσο και τη συμμετοχή σε διάφορα φεστιβάλ ( B-Fest ,Hard as a Rock Fest, Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας)....

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι με τέτοια φάτσα θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός. Αυτά τα μισόκλειστα μάτια μου – πόσο τα μισούσα! Κοιταζόμουν μαζοχιστικά στον καθρέφτη και μούντζωνα τα κουναβίσια μούτρα μου. Έτσι σκελετιάρης που ήμουνα νόμιζα ότι κανείς δεν άντεχε να με βλέπει, αλλά όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, το μέλλον ήταν πιο αισιόδοξο απ’ όσο φανταζόμουν. Κι αυτό επειδή από μικρός ήμουν αλητάμπουρας κι από τότε μ' ένα τσιγάρο κολλημένο στα χείλη...

Είμαστε οι Stonus, ένα πενταμελές Heavy Rock συγκρότημα από Λευκωσία της Κύπρου που εδώ και τρία χρόνια έχουμε ως βάση το Λονδίνο. To συγκρότημα αποτελείται από τον Κυριάκο Φραγκούλη στα φωνητικά, τον Παύλο Δημητριού στην πρώτη κιθάρα, τον Nicky στη ρυθμική κιθάρα, τον Κωνσταντίνο Δημητριάδη στα ντραμς και τον Ανδρέα Αριστείδη στο μπάσο. Το συγκρότημα ξεκίνησε το 2015, όταν τα τότε αρχικά μέλη του συναντηθήκαμε σε ένα Metal Bar στην Λευκωσία (το θρυλικό Rocka Rolla). Την βραδιά εκείνη έπαιζε Heavy Rock – Stoner μουσική και έτσι όταν αντιληφθήκαμε πόσο απολαμβάναμε αυτό το είδος μουσικής... Εκείνη την νύχτα ξεκίνησαν οι Stonus! 

Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί η νέα «μονο-λεξιόν» του t-shirt μας, πάνω σε ένα υπέροχο μινιμαλιστικό σχέδιο της Eva M. Grey (Eva M. Grey Designs).

Το κόστος για κάθε μπλουζάκι είναι 10 ευρώ - συν 2 ευρώ με κατάθεση σε τράπεζα με απλό ταχυδρομείο (πληροφορίες για τον τραπεζικό λογαριασμό με την παραγγελία) ή συν 5 ευρώ με αντικαταβολή. (Για αποστολές στο εξωτερικό κατόπιν συνεννόησης).

Διατίθενται σε ανδρικό και γυναικείο σχέδιο (S, M, L, XL, 2XL).

ΠΡΟΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ στο inbox του Merlin’s (https://www.facebook.com/merlinsmusicbox/) ή στο This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

"Turn off your mind, relax, and float downstream..."

του Γιάννη Καστανάρα

Δεν θυμάμαι που βρισκόμουν μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Δεκέμβρη 1980, όταν έμαθα για τον θάνατο του Lennon... Αλλά μπορώ να το φανταστώ. Λόγω διαφοράς ώρας με τη Νέα Υόρκη, πρέπει να το πληροφορήθηκα την επόμενη μέρα το πρωί από το ραδιόφωνο που είχε σχεδόν μονίμως ανοιχτό η μάνα μου στην κουζίνα. Θυμάμαι όμως όταν άκουσα εκείνο το τραγούδι του για τους Beatles, το A Day In The Life, και πόσο με είχε εξιτάρει τότε....

Read More

(Προβλήθηκε στο youtube από το κανάλι Perseus999 από όπου και ο σχολιασμός)

Το ντοκιμαντέρ αυτό το γύρισε η Κλεμ, μία Γαλλίδα συντρόφισσα που έμενε εκείνον τον καιρό στην Αθήνα, στην κατάληψη της Σκαραμαγκά. Δυστυχώς, η Κλεμ έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το 2013, αφήνοντας την ταινία λίγο πριν από την τελική μορφή που θα ήθελε να της δώσει. Παρόλα αυτά, οι κοντινοί της άνθρωποι σε Ελλάδα και Γαλλία κρίναμε ότι η ταινία μπορεί να προβληθεί ως έχει, και πιστεύουμε ότι έχει ιδιαίτερη αξία, καθότι πρόκειται για πρωτότυπο υλικό που δεν υπάρχει αντίστοιχό του για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, γυρισμένο από και για το κίνημα, το καλοκαίρι του 2010, όταν οι μνήμες της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν ακόμα πολύ νωπές στο μυαλό και την ψυχή όλων μας. Μετά λοιπόν από αρκετό καιρό ολοκληρώσαμε τον υποτιτλισμό και προσθέσαμε ένα επεξηγηματικό σημείωμα στο τέλος για την Κλεμ και την πορεία αυτής της ταινίας. Ο τίτλος που αποφασίσαμε να δώσουμε στην ταινία είναι το σύνθημα "Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά", που ήταν από τις αγαπημένες φράσεις της Κλεμ.

Συντροφικά, κάποιοι φίλοι της Κλεμ...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

«Για εμάς εδώ στην Αμερική είναι παράδοση να ασχολούνται μαζί μας η αστυνομία και η κάθε είδους εξουσία σε καθημερινή βάση. Και συνήθως αυτή η συνδιαλλαγή συνοδεύεται από κατάχρηση και βία. Έτσι, όταν γράφτηκε το ‘Fuck tha Police’ το 1988, ήταν σαν να γραφόταν για 400 χρόνια. Και είναι ακόμα το ίδιο επίκαιρο όσο πριν…»

Ice Cube, Περιοδικό Rolling Stone, 2015

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο τίτλος του αφιερώματος που ακολουθεί, είναι η αρχή ενός δημοφιλούς αναρχικού συνθήματος υπεράσπισης των καταλήψεων κτιρίων, το οποίο έλεγε: «Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις, ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης πλήξης». Το αφιέρωμα που θα διαβάσετε, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις τον Απρίλη του 2013. Σήμερα παραμένει ακόμη ενδιαφέρον, καθώς εκτός της ιστορικής αναδρομής στις ελληνικές καταλήψεις, προσπαθεί να αναδείξει και τον Λόγο τους. Αποφάσισα να το εμπλουτίσω επίσης με κάποια παραπάνω στοιχεία σε σχέση με το αρχικό κείμενο, ώστε να είναι ακόμη περισσότερο επίκαιρο.

Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου

Οι ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC είναι ένα συγκρότημα με καταβολές από τη περιοχή της Θράκης, που ενσωματώνει διάφορα μουσικά στοιχεία στον ήχο του. To ομώνυμο πρώτο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε στις 17 του Νοέμβρη αντικατοπτρίζει την πολύχρονη δραστηριότητα της μπάντας, με εμφανή τόσο τα στοιχεία του παρελθόντος, όσο και τα στοιχεία που την κάνουν να εξελίσσεται και να συνεχίζει. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε τη χαρά να κάνουμε μαζί τους.

 Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Στην ερώτηση: Πως θα μπορούσε κάποιος να ερμηνεύσει τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάσταση εξέγερσης που ακολούθησε αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου; Η απάντηση θα ήταν σίγουρα όχι με τα παραδοσιακά ερμηνευτικά εργαλεία της πολιτικής, του συνδικαλισμού ή της αριστεράς. Η ερμηνεία της εξέγερσης του Δεκεμβρίου του 2008 και οι κοινωνικές της αναπαραστάσεις, άπτονται περισσότερο στην εξήγηση και την ερμηνεία από την πλευρά της κοινωνικής ψυχολογίας, μιας και από την αρχή η «υπερασπιστική γραμμή» προσπάθησε να δικαιολογήσει τον φόνο επικαλούμενη το γεγονός ως παρεξήγηση και το δολοφονημένο παιδί με όρους απόκλισης της προσωπικότητας του. Αυτός ήταν ένας σαφής ιδεολογικός χειρισμός που στηρίζεται στην προσπάθεια ψυχολογιοποίησης του λόγου από τα πράγματα (δολοφονία), πάνω στους ανθρώπους (θύμα) και την συμπεριφορά τους.

 Κείμενο του Guy Debord από μπροσούρα που κυκλοφόρησε στην Αθήνα σε μετάφραση της ομάδας "Πριονιστήριο το Χρυσό Χέρι" τον Μάιο του 2007 

Οι Σημειώσεις για το Ζήτημα των Μεταναστών γράφτηκαν από τον Guy Debord το 1985 για τον Mezioud Ouldamer όταν έγραφε το βιβλίο του O Εφιάλτης των Μεταναστών στην Αποσύνθεση της Γαλλίας (εκδ. Gerard Lebovici). Δημοσιεύτηκαν στη συλλογή Guy Debord: Oeuvres [Quarto Gallimard, 2006], καθώς και στο Guy Debord: Correspondance, Vol. 6, January 1979 - December 1987 [Librairie Artheme Fayard]. Το κείμενο μεταφράστηκε από τα γαλλικά στα αγγλικά από τον Wes Wallace το Σεπτέμβρη του 2006. Το Μάη του 2007 μεταφράστηκε εκ νέου στα αγγλικά από τον Bill Brown. H ελληνική μετάφραση χρησιμοποίησε και τις δύο αγγλικές μεταφράσεις και συμπεριέλαβε τις περισσότερες σημειώσεις τους. Προστέθηκαν κάποιες επιπλέον σημειώσεις. 

Συνέντευξη στον Στέλιο Μιχ.

Δευτέρα 11/11. Είναι η μέρα που οι μπάτσοι κάνουν τις γνωστές καφρίλες στην ΑΣΟΕΕ. Την ίδια μέρα οι Wish Upon a Star κυκλοφορούν  τον νέο τους δίσκο με τίτλο Τhis is War. Φορτωμένος από αυτά που βλέπω όλη μέρα, φεύγω κατά τις εννέα το βράδυ από τη δουλειά. Μου'χει στείλει ο Καστανάρας το δίσκο, τον έχω περάσει στο κινητό, καλωδιώνομαι, πατάω το play και… Μπάμ!  Η εισαγωγή του «Bow to Νone», του πρώτου κομματιού του δίσκου, ήταν αυτό που έπρεπε να ακούσω εκείνη την ώρα...

Λίγες μέρες αργότερα βρίσκομαι με τον Αστέρη, τον ντράμερ των Wish Upon A Star, και τον Ορφέα, τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας στο σπίτι του πρώτου…

Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου στις 5:00 μ.μ. στα Προπύλαια (μετρό Πανεπιστήμιο) μεγάλη αντικατασταλτική συναυλία

Μιλάνε για ασφάλεια, αλλά εννοούν την καταστολή.
Μιλάνε για κανονικότητα, αλλά εννοούν την αστυνομική αυθαιρεσία.
Μιλάνε για ανομία, αλλά εννοούν τις ελευθερίες...

Συμμετέχουν μέχρι στιγμής (διαρκής ενημέρωση):  

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Τον Αύγουστο του 1998, οι Manic Street Preachers κυκλοφόρησαν το άλμπουμ This Is My Truth Tell Me Yours. Ανάμεσα στα τραγούδια ξεχώριζε ένα με τίτλο «If You Tolerate This, Your Children Will Be Next», το οποίο «χτύπησε» κατευθείαν το #1 των βρετανικών charts.

 Σταχυολογεί και μεταφράζει ο Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

«Η έννοια των συνόρων ανέκαθεν μου προκαλούσε παράξενους συνειρμούς, οι οποίοι τριβέλιζαν και ερέθιζαν τη σκέψη μου. μια σκοτεινή, ανεξερεύνητη περιοχή. Μια αντίληψη για τα σύνορα που δεν ήταν απλώς ο γεωγραφικός περιορισμός αλλά και τα όρια της ύπαρξης. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, τα όρια στον έρωτα, τα όρια στη γλώσσα, στην επικοινωνία» - Θ.Α.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (1935-2012) ήταν ο επικός ποιητής του κινηματογράφου, ένας σκηνοθέτης που δημιούργησε ταινίες γεμάτες συμβολισμούς και αλληγορίες γύρω από την ελληνική ιστορία και πολιτική του 20ού αιώνα. Επαναπροσδιόρισε με αριστοτεχνικό τρόπο το αργό, παρατεταμένο πλάνο και με το επιβλητικό κινηματογραφικό και σεναριακό ύφος του δημιούργησε ένα έργο που προβάλλεται και αναγνωρίζεται διεθνώς. Τον Αγγελόπουλο αγάπησαν πολλοί και μίσησαν πολλοί. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά του και την πρωτοτυπία των ιδεών του, την εύστοχη κριτική του ματιά και τον ιστορικό του ρόλο στα παγκόσμια καλλιτεχνικά δρώμενα.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Ξέρεις, ο Εμίλιο Φερνάντες συνήθιζε να πυροβολεί τους κριτικούς που δεν γούσταραν τις ταινίες του. Στα πάρτι...» - Bob Dylan

Μύθος ή αλήθεια; Μια από τις πιο αλανιάρικες μορφές του Μεξικανικού κινηματογράφου – που πριν μπει στο χώρο του σελιλόιντ είχε πάρει μέρος στην Μεξικανική Επανάσταση, φυλακίστηκε και δραπέτευσε για Αμερική – κατάφερε και δημιούργησε κάμποσους μύθους γύρω από το όνομά του. Γνωστός από τα περάσματά του στις ταινίες του Πέκινπα, όπου από τη μια ζήταγε να του φέρουν το κεφάλι του Αλφρέντο Γκαρσία, από την άλλη πρότεινε στον σκηνοθέτη – πριν φορέσει τη στολή του Στρατηγού Μαπάτσι – να ξεκινήσει την εναρκτήρια σκηνή της Άγριας Συμμορίας με τα μυρμήγκια που την πέφτουν στον σκορπιό, διότι ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζε μικρός με τους φίλους του, και από την τρίτη να υποδύεται τον Πάκο, στο Πατ Γκάρετ και Μπίλι δε Κιντ , ο Εμίλιο Φερνάντες υπήρξε σκηνοθέτης με την δική του εκδοχή στο Μαργαριτάρι του Τζων Στάινμπεκ, καθώς και σε πάνω από 40 ταινίες που τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της χώρας του.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Οι Sexy Christians είναι διασκεδαστικοί. Σε κάνουν να νιώθεις καλά Κάθε φορά που τους ακούς ζωντανά. Ακόμη κι αν ο ήχος τους σου θυμίζει έντονα το ύφος των Talking Heads και άλλων σχημάτων των 80ς. Η απλότητα και το χιούμορ που συνοδεύουν τη σκηνική τους παρουσία είναι σχεδόν απελευθερωτικά σε μια εποχή που η «διανόηση» καλουπώνει κάθε μορφή άναρχου μουσικού αυτοσχεδιασμού. Και έχουν καινούργιο, δεύτερο άλμπουμ...

Μετά το τραγούδι "Under The Graveyard" που κυκλοφόρησε στις αρχές του μήνα (έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία στουντιακής αποχής), ο Ozzy παρουσιάζει το "Straight To Hell", ροκάροντας στο γνωστό ύφος του και παραπέμποντας έξυπνα στο "Sweet Leaf" των Sabbath, πάντα με "εύστοχους" στίχους του στυλ, "I'll make you scream/I'll make you defecate"!

"Οι Clash συνδυάζουν μερικά από τα σημαντικότερα ιστορικά στοιχεία του rock and roll επειδή υπήρχε η όλη εκείνη η νοοτροπία, εκείνο το πάθος και εκείνη η εξωτερικευμένη τρέλα του Little Richard. Είχαν κάμποσα από τα  γνησιότητας του rock and roll, αλλά και μια ψυχή και μια πεποίθηση για έναν πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο. Αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη της μουσικής τους. Αυτό είναι που τους διαφοροποιεί σχεδόν από κάθε άλλη μπάντα στην ιστορία και για αυτόν τον λόγο μπορούν να υποστηρίζουν με όλο το θράσος ότι ήταν "η μόνη μπάντα που είχε σημασία". Επειδή στη διάρκεια εκείνης της εποχής, ίσως και στη σημερινή, αυτό πράγματι ίσχυε.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Μετά φόβου πίστεως και αγάπης ο υπογράφων αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να διαβάζει δεύτερη φορά τα δελτίου τύπου -όποτε αυτά υπάρχουν- τα οποία συνοδεύουν μια δισκογραφική κυκλοφορία. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν Τα Ριζά δεν αποτέλεσε εξαίρεση και έτυχε σκανδαλωδώς προνομιακής μεταχείρισης στο σύνολό του πολύ καιρό πριν δει επίσημα το φως της δημοσιότητας-εμφανίζοντας τέτοιο υπέρμετρο ενθουσιασμό μεταξύ έμπιστων φίλων σε σημείο να κινδυνέψει να χαθεί και το τελευταίο ίχνος αμεροληψίας. Γι’ αυτό άλλωστε προηγήθηκε μια συνέντευξη στο Merlin's Music Box πριν από την ταπεινή παρουσίαση που ακολουθεί.

Ο Μπάμπης Αργυρίου εξηγεί πως ένα άλμπουμ διασκευών μπορεί να είναι φτιαγμένο από λέξεις (για να γίνει βιβλίο...)

Το πρωί της Δευτέρας πήρα το λεωφορείο για να κατεβώ στο κέντρο, όπου βρίσκεται η έδρα του περιοδικού που με δέχτηκε για συνεργάτη. Στη διαδρομή φανταζόμουν πως θα μπω στο γραφείο του αρχισυντάκτη κι αυτός θα μου δείξει τις ντάνες των νέων δίσκων και cd και θα μου πει να διαλέξω ό,τι θέλω για κριτική. «Εδώ γράφουμε μόνο για ό,τι γουστάρουμε», θα μου έλεγε. «Γέμισε το σακίδιό σου, άκουσέ τα στο σπίτι με την ησυχία σου, γράψε και στείλε μου τις κειμενάρες σου».

Ολόκληρη η συναυλία των Prophets of Rage στο Κλειστό Γήπεδο Παλαιού Φαλήρου (Tae Kwon Do) στις 27 Αυγούστου 2019. Ενα κολάζ από βιντεο δικά μας και άλλα δημοσιευμένα στο internet. 

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Πρόσφατα διάβαζα μια νεκρολογία στους New York Times για τον Robert Johnson. Η εφημερίδα δημοσιεύει νεκρολογίες «σημαντικών» ανθρώπων, οι θάνατοι των οποίων δεν απασχόλησαν τις στήλες της την εποχή που επήλθαν. Μια μορφή «πολιτιστικής» επανόρθωσης εκ μέρους αυτού του μεγάλου μέσου ενημέρωσης. Το πιο ενδιαφέρον στο άρθρο, ήταν το σχόλιο του Αφροαμερικανού συντάκτη ότι, εν πολλοίς, η μυθολογία και η παραφιλολογία για τη ζωή και τον θάνατο του Robert Johnson προέκυψαν επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες η επίδραση και η κληρονομιά των Αφροαμερικανών διαμορφώθηκαν μέσω τρίτων. Η παρατήρηση αυτή μου τράβηξε την προσοχή και έτσι διάβασα τη νεκρολογία. Δεδομένου ότι το πιστοποιητικό γέννησης του Johnson δεν βρέθηκε, τόσο η γέννησή του και οι συνθήκες ζωής των πρώτων χρόνων της ζωής του εικάζονται μέσω ενδείξεων.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ήταν από τους πιο γενναιόδωρους και πιο παράξενους ανθρώπους στον χώρο της μουσικής. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν του άρεσαν οι θορυβώδεις ήχοι αλλά ούτε και τα πλήθη. Η ιστορία τα 'φερε όμως έτσι ώστε ο ίδιος να βρεθεί στο κέντρο και των δύο, να γίνει ο μπροστάρης της Punk, ο οποίος όμως αγαπούσε την country, την jazz, την folk και την κλασική μουσική. Ένας ευγενικός γίγαντας που είτε θα τον έπιαναν τα διαόλια του είτε θα καθόταν ήσυχος στην μεριά του. Εξαίρετος μαραγκός, ακόμα πιο εξαίρετος βιολιστής κι αξιώτερος όλων στο να βοηθά στρατιώτες με ψυχικά τραύματα αφού είχαν γυρίσει από τον πόλεμο. Ένας οραματιστής επιχειρηματίας που δεν τον ένοιαζε καθόλου να πιάσει την καλή. Μπορεί να ντυνόταν σαν ξυλοκόπος αλλά είχε το μυαλό και το πάθος ενός καθηγητή πανεπιστημίου. Λάτρης του κλασικού κι ευρωπαϊκού κινηματογράφου καθώς και των B-Movies. Η μουσική καρδιά του Bowery που ποτέ δεν μπήκε σε καλούπια, άνοιξε έναν από τους πιο ιστορικούς σ υναυλιακούς χώρους στη Νέα Υόρκη και όταν μνημειώδη πράγματα συνέβαιναν πάνω στη σκηνή του εκείνος δεν τα ζούσε διότι ήταν απασχολημένος στο να καθαρίζει τα πατώματα του CBGB!!!

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Πρέπει να ήταν κάπου αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν το βιβλιοπωλείο Ελεύθερος Τύπος έφερε κάποιες κασέτες με ιστορικές ηχογραφήσεις αναρχικών τραγουδιών από την Ισπανία, την Αργεντινή και την Ιταλία. Αυτή από την Ιταλία είχε τον τίτλο Canti Anarchici Italiani και τραγουδούσε το άγνωστο σε εμένα Gruppo "Z". Ανάμεσα στα κομμάτια ξεχώρισα ένα χαρούμενο (όπως νόμιζα από τον ρυθμό) τραγούδι που το έλεγαν «Addio a Lugano» (ή «Addio Lugano Bella», όπως είναι πιο γνωστό). Δεν πέρασε πολύς καιρός και κάπου πέτυχα τον εξαιρετικό και πάντα ανατρεπτικό ηθοποιό, Ηλία Λογοθέτη, να τραγουδάει με την κιθάρα του και ένα σαρδόνιο χαμόγελο αυτό το κομμάτι σε μία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Χρήστος Οικονόμου. Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, με έσπρωξαν να ψάξω το τραγούδι και τον δημιουργό του. Ο δημιουργός του κομματιού και πιο συγκεκριμένα ο στιχουργός, ήταν ένας Ιταλός δικηγόρος, συγγραφέας, ποιητής, μα πάνω απ’ όλα ένθερμος υποστηρικτής της αναρχικής ιδεολογίας, τόσο στη θεωρία όσο και στη πράξη.

Οι ParanoiR δημιουργήθηκαν το 2014 στη Θεσσαλονίκη και μετά από περίπου τρία χρόνια που φλερτάραμε με τoν όρο alternative αυτοχαρακτηριζόμαστε πλέον dark alternative, διότι καμία άλλη υπάρχουσα “ταμπέλα” δε μας ταιριάζει. Είμαστε μίξη πολλών πραγμάτων, πολλών ακουσμάτων, πολλών επιρροών και προσπαθούμε να αφήσουμε και εμείς το δικό μας αποτύπωμα.

Συνέντευξη: Γιώργος Αθανασόπουλος & Γιάννης Καστανάρας

φωτό: Τάκης Κυριακουλάκος

Με την κυκλοφορία του The Great Fantango το 2016, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την τελευταία (τουλάχιστον) δεκαετία στην εγχώρια αγορά, οι Dustbowl ύψωσαν πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και τρία χρόνια αργότερα το νέο τους πόνημα, The Story of Mr. Dandy Gasoline (μια DIY βινυλιακή και ψηφιακή κυκλοφορία), είναι μια ακόμα απόδειξη για την έντιμη δισκογραφική και σκηνική παρουσία της αθηναϊκής μπάντας. Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, οι Dustbowl δεν απογοητεύουν ποτέ, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, ανακατεύοντας παλιές και νέες ιδέες για να δημιουργήσουν έναν υποδειγματικό ήχο. Ο Νίκος Φυσάκης μίλησε στο Merlin’s Music Box για τον Mr. Dandy και για διάφορα άλλα…

Συνέντευξη στον Γιώργο Χούλλη

Οι Δακτύλιοι του Κρόνου του Γερμανού συγγραφέα W.G. Sebald είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς, αλλά και από τα πιο επίκαιρα. Η ανθρώπινη επέμβαση πάνω στη φύση που αρκετές φορές έχει αποβεί καταστροφική είναι το κυρίως θέμα του βιβλίου που μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Γιάννη Καλιφατίδη ο οποίος δέχτηκε με χαρά να απαντήσει στις ερωτήσεις του Γιώργου Χούλλη.

Οι Red Elephants σχηματίστηκαν το 2010 στην Ικαρία όπου και διαμένουν. Οι συνθήκες για να παίξεις μουσική στην επαρχία είναι αρκετά δύσκολες μιας και αφενός δεν υπάρχει στούντιο ηχογράφησης στα μέρη μας και αφετέρου οι συγκοινωνίες είναι εκτός από ακριβές και ακριβοθώρητες. Βέβαια, πηγαίνουμε κόντρα σε όλη αυτή τη δυσκολία και επιμένουμε, κυρίως γιατί μέσα από τη μουσική έχουμε γνωρίσει τους καλύτερούς μας φίλους. Ανθρώπους με ανησυχίες που έρχονται σε σύγκρουση με όλα αυτά τα εξωπραγματικά που ζούμε: φασισμό, ξενοφοβία, εκμετάλλευση, μηδενική παιδεία.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη

Η αρχαιοελληνική λέξη μπάρμπεκιου παραμένει σταθερά το διαχρονικό σήμα κατατεθέν της ευζωίας του περήφανου λαού μας,προσδίδοντας παγκόσμια αίγλη και διαπολιτισμικό κύρος στη ράτσα μας την οποία όλος ο πλανήτης ευγνωμονεί για αυτό το τεράστιο αγαθό που της έχει προσφέρει, σε πλείστες παραλλαγές βεβαίως, μαζί με τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Επίκουρο και τα άλλα παιδιά. Ας μην ξεχνιόμαστε και ας μην είμαστε μετριόφρονες λοιπόν για τα επιτεύγματά μας-greeks do it better.

Δεν ξέραμε ότι οι Blue Oyster Cult είχαν διαλύσει οπότε φαντάζεστε την έκπληξή μας όταν μάθαμε ότι επανενώνοντα για θα έρθουν στην Αθήνα για 2 συναυλίες στα πλαίσια των εκδηλώσεων της «Μουσικής Αθήνας ‘87». Ήταν μια προσφορά που όπως λένε τα μέλη της μπάντας «δεν μπορούσαν να αρνηθούν». Η αλήθεια είναι οτι ο πρώτος που πλησιάστηκε από το πρακτορείο ήταν ο Allen Lanier που έπαιζε πλήκτρα και κιθάρα και πού είχε αποχωρήσει από το 1985. Εκείνη την εποχή συνέπεσε ο Allen να μελετάει ελληνική λογοτεχνία & ποίηση, να κανονίζει καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα και να έχει βαρεθεί την μουσική απραξία. Ήρθε λοιπόν σε επαφή με τους Eric Bloom & Buck Dharma, τους μόνους από τα αρχικά μέλη της μπάντας που είχαν παραμείνει, και τους πρότεινε να επιστρέψει για να πάιξουν στην Ελλάδα. Τα λεφτά ήταν πολλά, αλλά εκτός από αυτό ήταν και μία ευκαιρία να ξαναβγούν στο δρόμο. Την ομάδα συμπλήρωνε ο μπασίστας Jon Rogers που είχε έρθει στη μπάντα λίγους μήνες πριν την διάλυση. Για τα drums προσέλαβαν Ron Riddle και με αυτή τη σύνθεση πήραν την πτήση για την Αθήνα. Οι συναυλίες έγιναν στο Γήπεδο της Λεωφόρου στις 8 & 9 Ιουλίου 1987.

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας (από διάφορες πηγές)

Για πολλά χρόνια η περιοχή της Ροζάβα εθεωρείτο ως μια προέκταση του Μπακούρ (βόρειο Κουρδιστάν/Τουρκία) ή του Μπασούρ (νότιο Κουρδιστάν/Ιράκ). Η Ροζάβα είναι το μικρότερο και το μοναδικό μέρος του Κουρδιστάν που ουδέποτε είχε πάρει τα όπλα εναντίον του κράτους. Σήμερα είναι η εστία μιας επανάστασης άλλου τύπου, εκεί που μέχρι πρόσφατα ήταν ουσιαστικά το λιγότερο δραστήριο μέρος.