Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτό: Δέσποινα Σταματάκη

Το Σάββατο 22 Ιουνίου, η συναυλία στο ΑΝ Club ήταν βγαλμένη από τις ένδοξες μέρες που το punk πραγματικά τηγάνιζε αυτιά. Μην περιμένετε να σας περιγράψω τι είδα γιατί δεν παρακολουθούσα με το ενδιαφέρον ενός παρατηρητή που γράφει ανταποκρίσεις για συναυλίες, αλλά συμμετείχα κι εγώ σε ένα ξέφρενο pogo (που πραγματικά μου είχε λείψει). Όλες οι μπάντες ήταν καταπληκτικές. Οι Priorities είναι άξια τέκνα της αναβίωσης του Oi! και της σωστής πλευράς των skinheads. Πολύ καλή μπάντα με άρτιες μελωδικές συνθέσεις, ενώ οι Γερμανοί (από το Μόναχο) Lucky Punch έχουν βγει από τις καλύτερες μέρες του grunge της δεκαετίας του ’90.

Έπρεπε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια από τη συναυλία στο ΡΟΔΟΝ και 20 από αυτή στη Σφεντόνα, για να επιστρέψουν οι Fu Manchu στην Ελλάδα. Την Δευτέρα 24 Ιουνίου 2019, εμφανίστηκαν στη Πλατεία Νερού στο Παλαιό Φάληρο, στα πλαίσια του φεστιβαλ Release Athens 2019. Η ώρα κακή, ο ήχος μέτριος, οι Fu Manchu εκπληκτικοί! Εμείς βρεθήκαμε κοντά στη σκηνή και καταγράψαμε, όσο καλύτερα μπορούσαμε, το γεγονός. 

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Υποδυόμενος σε αρκετές ταινίες τον ρόλο του Κόμη Δράκουλα, ο Ούγγρος ηθοποιός Μπέλα Λουγκόζι στέφθηκε «Πρίγκιπας του Σκότους του Χόλιγουντ». Σήμερα όμως λίγοι γνωρίζουν ότι ο Λουγκόζι υπήρξε συνδικαλιστής και αντιφασίστας, ο οποίος πολέμησε πραγματικά τέρατα.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτο: Milo

Το κουαρτέτο των Αθηναίων Jet Black αποτελεί ένα υπέροχο παραμύθι  μεταξύ φίλων που βρέθηκαν να κάνουν παρέα εν μέσω οικογενειακών δεσμών από νηπιακή κιόλας ηλικία. Το αν χρωστούν το όνομά τους στον εμβληματικό ντράμερ των Stranglers είναι προς τιμή τους, αν όχι, δε χάλασε δα κι ο κόσμος.

Γράφει και μεταφράζει ο Γιάννης Καστανάρας

Το πρωί της 12 Σεπτεμβρίου 1973, ο Βίκτορ Χάρα, ο 40χρονος Χιλιανός δάσκαλος, συνθέτης και τραγουδιστής, θεατρικός σκηνοθέτης, και ακτιβιστής που το όνομά του ήταν συνδεδεμένο με το Nueva Canción (όπως ονομάστηκε το κίνημα του νέου χιλιάνικου τραγουδιού), συνελήφθη μαζί με χιλιάδες άλλους πολιτικούς κρατούμενους και κλείστηκε στο Στάδιο της Χιλής. Οι φρουροί τον βασάνισαν και αφού του έσπασαν τα χέρια και τα δάχτυλα, άρχισαν να τον χλευάζουν ζητώντας του να παίξει κιθάρα με τσακισμένα του μέλη. Λέγεται ότι παρά τους αφόρητους πόνους, ο Jara συνέχισε να τραγουδάει ένα τραγούδι υπέρ του Κόμματος Λαϊκής Ενότητας. Την προηγούμενη μέρα είχε ξεσπάσει στρατιωτικό πραξικόπημα εναντίον της νομίμως εκλεγμένης σοσιαλιστικής κυβέρνησης και ο μαρξιστής πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε είχε πέσει νεκρός πολεμώντας μέσα στο προεδρικό μέγαρο – αυτοκτόνησε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των πραξικοπηματιών. Λίγες μέρες αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου, ο Jara εκτελέστηκε με μια σφαίρα στο κρανίο και στη συνέχεια το πτώμα του γαζώθηκε από σαράντα τέσσερις σφαίρες…

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

• Η οργή ανάβει τη φωτιά, αλλά μόλις ανάψει αναλαμβάνει η φτώχεια. (Ice T)
• Ακόμα και οι περιστασιακοί χρήστες πρέπει να σέρνονται στον δρόμο και να εκτελούνται (Daryl Gates, Αρχηγός της Αστυνομίας του Λος Άντζελες)
• Το “Cop Killer” είναι το “Born to Be Wild” της δεκαετίας του ’90 (Jello Biafra)
• [Το “Cop Killer”] Είναι αρρωστημένο (President George H. W. Bush)

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90 και το ποτάμι της οργής φούσκωνε απειλητικά. Χρόνια καταπίεσης, διακρίσεων και ανέχειας …

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ο πρώτος ανθρώπινος νόμος. Η ελευθερία ο δεύτερος»

Αν και ο όρος Αναρχισμός ως όρος συνδέεται ξεκάθαρα ως σύνολο πολιτικών ιδεών μονάχα όταν το διακήρυξε περίτρανα ("Είμαι Αναρχικός!") ο Προυντόν στο πολύ σημαντικό έργο του «Τι είναι ιδιοκτησία», αναμφίβολα ένα από τους πιο σημαντικότερους εκφραστές του κλασικού αναρχισμού της νεωτερικότητας είναι ο Μιχαήλ Μπακούνιν. Συμπληρώνονται φέτος 143 χρόνια από τον θάνατό του και στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσω να συνοψίσω τις επαναστατικές ιδέες του και την διαχρονικότητα τους στο σήμερα.

Γράφει ο Aργύρης Αργυριάδης

Αναμφίβολα τα blues και τα ρεμπέτικα αποτελούν την μουσική ανασαιμιά όλων αυτών που δεν χωράνε μέσα στον καθωσπρέπει και ευυπόληπτο κόσμο. Δυο διαφορετικές μα συνάμα παρόμοιες κουλτούρες, όχι μόνο μουσικές αλλά και πολιτισμικές. Ίσως αυτό να ήταν και το εσωτερικό κάλεσμα για να ασχοληθεί και να συνδυάσει αυτά τα δυο είδη ο Στέλιος, ο δευτερότοκος γιος του Μάρκου Βαμβακάρη, ο οποίος έφυγε από την ζωή στις 17 Ιουνίου 2019.
Αξιόλογος και σεμνός μουσικός στα 72 χρόνια που έζησε, αντί να σταθεί και να εξαργυρώσει απλά το βαρύ του επώνυμο, αποφάσισε να ψαχτεί περίεργα και εκκεντρικά, σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής του.

Γράφει η Ειρήνη Πολίτου
Καλιφόρνια 1969. Ένας διαφορετικός Μάης ταράζει τα νερά της αμερικανικής πολιτείας. Λίγες μέρες νωρίτερα, στην εφημερίδα Berkeley Barb δημοσιεύεται ένα άρθρο που ξεσηκώνει τους πολίτες. «Προσοχή, προσοχή! Την Κυριακή θα δημιουργηθεί ένα πάρκο μεταξύ των οδών Dwight και Haste. Το πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ ετοιμάζεται να οικοδομήσει ένα τσιμεντένιο έκτρωμα που το αποκαλεί «πάρκινγκ». Την Κυριακή θα σταματήσουμε αυτό το αίσχος. Πάρτε φτυάρια, λάστιχα, αλυσίδες, λουλούδια, δέντρα, γρασίδι, μπογιές, φορέστε το καλύτερο χαμόγελο κι ελάτε να ιδρώσουμε παρέα».

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 14 Ιουνίου κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρία Drag City, ένα διπλό άλμπουμ με τίτλο Shepherd in a Sheepskin Vest  Πρόκεται για τη νέα δουλειά του Bill Callahan, 6 χρόνια μετά το Dream River του 2013. Σχετικά με την αίσθηση που αφήνει ο ιδιαίτερος ήχος του Calahan , είχα γράψει παλιότερα ότι, '"ο διαφορετικό με τον ήχο του Bill Callahan είναι ότι όσο ωριμάζει, εδικά στις δύο τελευταίες δουλειές του, το Apocalypse (2011) και το Dream River (2013), καταφέρνει με απλά ακουστικά μέσα να διηγείται ιστορίες με ήχο συνεκτικά ατμοσφαιρικό και έμμετρα μελωδικό". 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Με μια κίνηση του χεριού της και μια λοξή ματιά που δηλώνει αψηφισιά και ταυτόχρονα περιφρόνηση, η 39χρονη ακτιβίστρια Gloria Richardson απομακρύνει το όπλο του Εθνοφρουρού που μια στιγμή νωρίτερα σημάδευε διαδηλωτές κατά των φυλετικών διακρίσεων και υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων στη γενέτειρά της, το Κέιμπριτζ του Μέριλαντ.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Κατά γενική ομολογία, ο Rory Gallagher υπήρξε αυθεντικός. Με τη μουσική του βαθιά ριζωμένη στα αμερικανικά blues, η ποιότητα όσο και η τεχνική του στην κιθάρα είναι μοναδικές με αποτέλεσμα να έχει κερδίσει επάξια μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον του rock and roll. Μολονότι η Αμερική ως επί το πλείστον τον αγνόησε, η Ευρώπη, και ιδίως η πατρίδα του η Ιρλανδία, τον λάτρεψε σαν μουσικό αλλά και σαν άνθρωπο, χάρη στην ακεραιότητα και την σεμνότητα του χαρακτήρα του.
Πολλά είναι γνωστά για αυτόν τον σπουδαίο μουσικό και κιθαρίστα, αλλά υπάρχει ένα ιδιαίτερο γεγονός στην καριέρα του που θα μπορούσε να είχε αποκτήσει κοσμοϊστορική σημασία: η πρόταση των Rolling Stones να γίνει ο βασικός σολίστας του συγκροτήματος.

Συνέντευξη της Άννας Τσάκωνα στον Βαγγέλη Χαλικιά

To Merlin’s Music Box είναι για δεύτερη συνεχή φορά χορηγός επικοινωνίας του Pulsar Art Festival, ένα φεστιβάλ που γίνεται στον πολιτιστικό χώρο «εργοστάσιο» στη Σαμοθράκη. Φέτος είναι το 5ο φεστιβάλ και θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως τις 11 Αυγούστου με το πιο εντυπωσιακό ως σήμερα line up του. Οι Θραξ Πανκc, οι Alcalica και οι Last Drive είναι ονόματα που υπόσχονται τρεις μέρες χορού. Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν ο Βαγγέλης Χαλικιάς συνομίλησε με την διοργανώτρια και ψυχή του Pulsar την Άννα Τσάκωνα, μια γυναίκα που κατάφερε να κάνει πράξη αυτό που αγαπά στον χώρο που αγαπά.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Τους Swing Shoes τους συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που έσκασαν μύτη στην πιάτσα, όταν ο τυφώνας της σουινγκοποίησης(ορίστε;) δεν είχε αρχίσει να σαρώνει ακόμα σχεδόν τα πάντα προσφέροντάς μας, νομοτελειακά, εφήμερα χιτάκια της συμφοράς. Εκεί, στο «Ladies & Gents, Here's The Swing Shoes», υπήρχε, πέρα από τις ευφάνταστες προσεγγίσεις ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, μια αναπάντεχη εκτέλεση του «20th Century Boy» των T-Rex με τη Sugahspank! στα φωνητικά που με έκανε να τους αγαπήσω.Έκτοτε, η χαρισματική «μαύρη» τραγουδίστρια συμπράττει επί σκηνής μαζί τους ενώ το κοινό ντεμπούτο album τους (A Holy Show) κυκλοφόρησε το 2014 σε cd από τη Lab Records.

Την Κυριακή 9 Ιουνίου 2019 το φετινό φεστιβάλ των Αναιρέσεων έριξε αυλαία. Στη κεντρική σκηνή εμφανίστηκαν οι Electric Feat, οι Last Drive και οι Radio Moscow. Εν αναμονή του Video, ο φίλος μας Μάνος Καλαφατελης μας παραχώρησε τις λήψεις του και σας παρουσιάζουμε ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ. 

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

"Θεωρώ τον εαυτό μου έναν κακό συγγραφέα με σπουδαίες ιδέες, αλλά το προτιμώ απ' το να είμαι ένας σπουδαίος συγγραφέας με κακές ιδέες" (Μ. Μ.)

Είχα πιάσει πριν καιρό συζήτηση με ένα φίλο για τον Michael Moorcock και μολονότι ο φίλος είναι βιβλιοφάγος, έτυχε να μην τον γνωρίζει. Εκείνο το βράδυ όμως φαίνεται πως τον έπεισα να διαβάσει ένα από τα βιβλία του Moorcock με ήρωα τον Elric. Σε κάποια άλλη συνάντησή μας, έτυχε να αναφέρω και πάλι τον Moorcock και ο φίλος σχολίασε πως μάλλον θα πρέπει να μου αρέσει πολύ αφου τον αναφέρω συχνά. Διευκρίνισα ότι γνωρίζω αρκετά για τον Moorcock εξαιτίας ενός βελγικού περιοδικού, με το οποίο είχα επαφές στα 90ς.

Μεταφράζει* η Ειρήνη Πολίτου

 Δημοσιογράφοι και ιστορικοί συχνά αναφέρουν τα τραγούδια του Ντίλαν ως χαρακτηριστικά μιας εποχής και τον ίδιο τον Ντίλαν ως τον απόλυτο ερμηνευτή τραγουδιών διαμαρτυρίας, μια εικόνα που αντέχει στον χρόνο. Ο Ντίλαν εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή το 1961 παίζοντας σε μαγαζιά του Γκρίνουιτς Βίλατζ μετά την αναβίωση της φολκ μουσικής και τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ. Μέσα σε διάστημα λιγότερο των τριών ετών, ο Ντίλαν έγραψε δυο ντουζίνες τραγούδια πολιτικού περιεχομένου με δημιουργικούς στίχους που ήταν απόρροια των έντονων αλλαγών που έφερνε η μεταπολεμική γενιά, καθώς και της αναγκαιότητας για την ανάδειξη των αντιπολεμικών κινημάτων και των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα. Ο Ντίλαν έδειξε επίσης ότι τραγούδια με αριστερά πολιτικά μηνύματα μπορούσαν να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία ακόμα και σε μια εποχή που ο Μακαρθισμός πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Άθελά του, ο Ντίλαν άνοιξε τον δρόμο σε άλλους φολκ μουσικούς της εποχής και μερικοί από αυτούς αφοσιώθηκαν κυριολεκτικά στα δύο μεγάλα κινήματα που προκαλούσαν το αμερικανικό κατεστημένο, ενώ ο ίδιος ο Ντίλαν τους βοήθησε να προσελκύσουν ένα μεγαλύτερο κοινό.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Πέμπτη 5 Ιουνίου του 1975 και μέσα στα στούντιο της Abbey Road, οι Pink Floyd ηχογραφούν το ένατό τους άλμπουμ με τίτλο Wish you Were Here. Ένας εύσωμος άντρας με ξυρισμένο το κεφάλι και τα φρύδια μπαίνει κρυφά στο στούντιο, κάθεται σε μια γωνιά και παρακολουθεί αθόρυβα την μπάντα να βρίσκεται στη μέση της εκτέλεσης του «Shine On You Crazy Diamond». Ο μυστηριώδης άντρας δεν είναι κανένας άλλος από τον Syd Barrett, τον άνθρωπο που δημιούργησε κι έβαλε μπροστά την μηχανή των Floyd. Τα μέλη του συγκροτήματος στην αρχή δεν τον αναγνωρίζουν αλλά λίγο αργότερα σταματούν την ηχογράφηση και εμφανώς συγκινημένοι πέφτουν στο πλευρό του, με τον Roger Waters να ξεσπά σε κλάματα. Αφού ζητούν την άποψή του για το τραγούδι κι εκείνος τους απαντά πως το βρίσκει κάπως παρωχημένο, αποχωρεί ήσυχα από το στούντιο για να τραβήξει στο πατρικό του ώστε να συνεχίσει να ζωγραφίζει και να ασχολείται με τις γεωργικές καλλιέργειες ως το πέρας της ζωής του, τον Ιούλιο του 2006. Μιας ζωής γεμάτης μουσική ευφυΐα που την τερμάτισε ο ίδιος πρόωρα, καταστρέφοντας το μυαλό του μέσω ψυχεδελικών ναρκωτικών ουσιών.