Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

«Το Πολυφωνικό Τραγούδι, αποτελεί ζώσα παράδοση και στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας των πληθυσμών της παραμεθόριας Ηπείρου. Προφορική παράδοση με έντονη τοπικότητα ύφους και ερμηνείας». Αυτά αναφέρει ο ιστότοπος του Υπουργείου Πολιτισμού με θέμα τον Άυλο Πολιτισμό. Η διάδοση του πολυφωνικού τραγουδιού στο αθηναϊκό κοινό που δεν… θέλει να έχει σχέση με την παράδοση είναι λίγο πιο απλή:

Γράφει ο Στέλιος Μιχ. 

Ίσως ήταν η πρώτη λέξη που σου ήρθε στο μυαλό, την πρώτη φορά που σου έκαναν εξακρίβωση στοιχείων στην εφηβεία σου, την τελευταία φορά που ρούφηξες δακρυγόνο ή που τραντάχτηκες από μια κρότου λάμψης. Το μουρμούρισες όταν είδες το βίντεο με τη δολοφονία της Ζackie Oh, όταν έμαθες ότι οι μπάτσοι μπορούσαν αλλά δεν εμπόδισαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όταν άκουσες για τους θανάτους του Μοχάμεντ Καμράν, του Εμπουκά Μαμασουμπέκ και τόσων άλλων στα αστυνομικά τμήματα. Το πιθανότερο είναι να το φώναξες μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ίσως είναι η λέξη που ψιθυρίζεις κάθε φορά που τους βλέπεις να τσεκάρουν τα χαρτιά σε μετανάστες ή απλά σε στραβοκοιτάζουν στο δρόμο τρώγοντας τυρόπιτα.

Φωτογραφίες - Κείμενο: Τατιάνα Μπόλαρη

Πόλεμος, πρόσφυγας, αποτύπωση.
Σε μια εικόνα να βάλεις μια ζωή ολάκερη.
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω.
Μια ζωή σε έναν μπόγο, μια ζωή σε ότι μπορείς να σηκώσεις και να την κουβαλήσεις.
Κι εσύ πρέπει να το καταγράψεις.
Να το δείξεις για να καταλάβει ο κόσμος.

Μεταγραφή: Γιάννης Ζελιαναίος

Έπαιξε κιθάρα για τους Gun Club, τους Cramps, τους Bad Seeds, τους Congo Norvell, τους Knoxville Girls, τους Kid & Khan και τους Fur Bible. Συνεργάστηκε ως guest με τους Barry Adamson, Mark Eitzel, Die Haut, The Make-Up και πολλούς ακόμη. Κοιτάζει πίσω στο 1979, όπου ξεκίνησε ως The Creeping Ritual, (οι προκάτοχοι των Gun Club) και σκέφτεται: «Σαράντα χρόνια! Έλεος!» Εν έτη 2019, μαζί με τους Bob Bert (βλέπε Pussy Galore, Sonic Youth, Chrome Cranks, κ.α.) και Mick Collins (βλέπε Gories, Dirtbombs) σχημάτισε τους Wolfmanhattan Project και τον Μάρτη της τρέχουσας χρονιάς κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, Blue Gene Stew, από την In the Red Records. Φέτος έκλεισε αισίως τα 60: «Είναι τρομερό να γίνεσαι το μεγάλο 6-0. Όταν ήμουν νεότερος υπήρχε η ρομαντική αντίληψη « να πεθαίνεις» στα τριάντα – ευτυχώς δεν παρασύρθηκα ποτέ απ’ αυτόν τον ρομαντισμό. Την πέταξα μακριά αυτή την ερωμένη». Το τελευταίο καιρό έγραφε την αυτοβιογραφία του και σύμφωνα φήμες θα έχει τον απλό τίτλο Kid. Tο μόνο σίγουρο είναι ότι θα κυκλοφορήσει από την In the Red, τη δισκογραφική με την οποία συνεργάζεται τα τελευταία δέκα χρόνια και αυτή θα είναι και η πρώτη τους εκδοτική συνεργασία.

Μεταφράζει ο Αλέξης Καλοφωλιάς

Τα απολυταρχικά καθεστώτα, οι δικτάτορες, οι δυνάστες είναι συχνά, αλλά όχι πάντα, ηλίθιοι. Όμως κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να παραχωρήσει σε εύστοχους, αντιφρονούντες συγγραφείς την ελευθερία να δημοσιεύουν τις κρίσεις τους ή να ακολουθούν τα δημιουργικά τους ένστικτα. Δεν είναι αρκετά ηλίθιοι ώστε να εγκαταλείψουν τον έλεγχο (απροκάλυπτο ή δόλιο) στα μέσα ενημέρωσης. Στις μεθόδους τους περιλαμβάνονται η επιτήρηση, η λογοκρισία, η σύλληψη, ακόμα και ο σφαγιασμός των συγγραφέων που πληροφορούν και ενοχλούν το κοινό. Συγγραφείς που προκαλούν ανησυχίες, που θέτουν ερωτήματα, έχουν ένα άλλο, πιο βαθύ βλέμμα. Συγγραφείς, δημοσιογράφοι, δοκιμιογράφοι, μπλόγκερ, ποιητές, θεατρικοί συγγραφείς – μπορούν να διαταράξουν την κοινωνική καταπίεση που λειτουργεί σαν κώμα στον πληθυσμό, ένα κώμα που οι δυνάστες αποκαλούν ειρήνη• επίσης, μπορούν να σταματούν τη ροή του αίματος του πολέμου που φέρνει ρίγη χαράς στα γεράκια και τους κερδοσκόπους. Αυτός είναι ο δικός τους κίνδυνος.

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος 

Σεπτέμβριος 1980. «ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΑΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΙ!» Έτσι έγραφαν οι αφίσες της εποχής που διαφημίζουν το Fresh Fruit for Rotting Vegetables, πρώτο άλμπουμ των Dead Kennedys, ενός νέου πανκ γκρουπ από το Σαν Φρανσίσκο που πριν μπει καλά-καλά στην δισκογραφία έχει ήδη προκαλέσει αίσθηση με τα live του, τα πρώτα του demo και, κυρίως, με τη στάση του τραγουδιστή τους, Jello Biafra. Το περιεχόμενο δικαίωνε  αυτή την απειλή. Μια ημίωρη πανκ επίθεση με κιθαριστικές ξυραφιές που πατάνε στο πιο υπερηχητικό surf rock, φουλ πολιτικοποιημένοι στίχοι και προκλητική, σχεδόν γκροτέσκα ερμηνεία, όλα αυτά συγκροτούν ένα από τα πιο κλασικά άλμπουμ του αμερικανικού πανκ όλων των εποχών.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 4 Οκτωβρίου κυκλοφόρησε το ενδέκατο στούντιο άλμπουμ των Wilco με τίτλο Ode to Joy. Ηχογραφήθηκε στο στούντιο ηχογράφησης της μπάντας στο Σικάγο και αποτελείται από ένδεκα τραγούδια που δεν ξέρω αν είναι μέρη μιας ωδής στη χαρά, όπως την οραματίζεται ο Jeff Tweedy, αλλά σίγουρα δημιουργούν την ατμόσφαιρα μιας πηγαίας, αυθεντικής χαρμολύπης που δίνει την αίσθηση μιας εσωτερικευμένης ευδαιμονίας όταν απαλλάσσεται από τα στοιχεία της εκκωφαντικής εκτόνωσης. Τη φωνή και την ακουστική κιθάρα του Tweedy πλαισιώνουν πέντε στιβαροί μουσικοί με το απαραίτητο ύφος προκειμένου ο ήχος να αναδύεται και να διατηρείται γλυκόπικρος και φρέσκος.

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Οι Spring Shoe είναι η μπάντα που δημιούργησε ο Γιάννης Αφένδρας, ιθύνων νους των Mr. Highway Band και ο τίτλος του πρώτου τους άλμπουμ είναι Love Is Just A Razor in My Eye (Ikaros Records, βινύλιο και ψηφιακή μορφή). Ο Johnny Highway, όπως μας έχει συστηθεί μουσικά, παρουσιάζει ένα πολύχρωμο δίσκο με την απαραίτητη τσίκνα της μουσικής που αγαπά να παίζει και την οποία δεν ξέρω αν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ως americana αλλά μάλλον κάπου προς τα εκεί ταξιδεύουν οι νότες τις κιθάρας του, με σημαντικές επιρροές από το rock των 70s.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Για πολλούς, το τραγούδι «Revolution» των Beatles γεννάει ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία είναι η επανάσταση και από την άλλη αυτό το «… count me out» που προκαλεί αμηχανία ή και απέχθεια πολλές φορές. Για πολλά χρόνια δεν είχα ψάξει να μάθω λεπτομέρειες, μέχρι που επιτέλους έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή …

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στις αρχές του 1960, ο Ζαν-Πολ Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ αποδέχτηκαν πρόσκληση να επισκεφτούν την Κούβα και να διαπιστώσουν από πρώτο χέρι τα πρώτα αποτελέσματα της Επανάστασης. Στις 8 Ιανουαρίου του προηγούμενου χρόνου, οι «μπαρμπούδος» του Φιντέλ Κάστρο, του Ερνέστο Γκεβάρα και του Καμίλο Σιενφουέγος, είχαν μπει θριαμβευτικά στην Αβάνα κάτω από τους ενθουσιώδεις πανηγυρισμούς της συντριπτικής πλειοψηφίας του κουβανικού λαού ο οποίος, έχοντας ξεφορτωθεί τον μισητό δικτάτορα Φουλχένιο Μπατίστα, προσέβλεπε σε ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα.

Φωτογραφίες-Κείμενο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος - QoQ Photography

Στο Βερολίνο μ’ αρέσει να μένω κοντά στο Ostbahnhof. Κάθομαι σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο απέναντι και παρατηρώ τους ταξιδιώτες να μπαινοβγαίνουν στο σταθμό σέρνοντας τις αποσκευές τους. Κοστουμάτοι commuters, εργάτες με φόρμες, μετανάστες, πιτσιρικάδες με μπύρες στο χέρι, κοπέλες με ποδήλατα, ένα ζευγάρι που κρατιέται χέρι-χέρι, κάποια λιγοστά τζάνκια που βρίσκουν απάγκιο κάτω από τη γέφυρα παραδίπλα. Το Kreuzberg είναι μόνο ένα τσιγάρο δρόμος μακριά κι εξακολουθεί να προσφέρει μερικά από τα καλλίτερα στέκια για νόστιμο και καλό φαΐ, φτηνές μπύρες από τα μπακαλικάκια των μεταναστών και βραδινές περατζάδες, κατά μήκος των υγρών πεζοδρομίων κάτω από τα λαμπιόνια των μπαρ και τα νέον των κεμπαπτζίδικων.

Από τον Μιχάλη Τζάνογλο

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» έλεγαν οι στωικοί και στη προκειμένη περίπτωσή είχαν δίκιο. Τις προάλλες ανεβάζω την τελευταία (κατά τα λεγόμενά του) συναυλία του Eric Burdon στην Αθήνα και λίγες μέρες μετά, λαμβάνω ένα μήνυμα από τη διοργάνωση να την κατεβάσω. Κάποια στιγμή λέω τον πόνο μου σε ένα φίλο (γι’ αυτό άλλωστε είναι οι φίλοι) ο οποίος μου λέει πονηρά «Γι’ αυτό σκας; Θα σου δώσω εγώ την πρώτη συναυλία του Eric Burdon στην Αθήνα, στο Παλλάς το ‘84, που την έγραψα κρατώντας ένα μαγνητόφωνο στην αγκαλιά μου». Παθαίνω πλάκα!!! Όχι μόνο γιατί η ηχογράφηση αυτή είναι ένα μοναδικό «Rockumento» που πολύ λίγοι είχαν την τύχη να την ακούσουν τόσα χρόνια, αλλά και γιατί είχα σκάσει που δεν πρόλαβα να πάρω εισιτήριο τότε και είχα μείνει με τον καημό…

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Στην δική μου καρδιά, εκτός από την συγκλονιστική ερμηνεία από τον Joaquin Phoenix το Joker έχει ήδη καταγραφεί ως μια πολύ δυνατή ταινία, η οποία για τα δεδομένα του Χόλιγουντ θίγει την υπόγεια όψη της ταξικής κοινωνίας και του περιθωρίου. Ένα περιθώριο που στην εποχή μας τείνει με λογαριθμική ταχύτητα να γίνει συνώνυμο με την «κανονικότητα». Ένα περιθώριο που ως λέξη σήμερα έχει καταντήσει κυνικό αστείο, αφού πληθυσμιακά περικλείει την απόλυτη πλειοψηφία των ανθρώπων, ενώ αντίθετα η απόλυτη μειοψηφία έχει αυτοαναγορευτεί βίαια ως «κανονικότητα». Το αστείο που μας σκοτώνει από την ώρα που γεννιόμαστε σαν παρίες.

Κείμενο - φωτό: Μιχάλης Πούγουνας

Οι Theatre of Hate δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στην πολιτικά φορτισμένη ατμόσφαιρα του Λονδίνου από τον Kirk Brandon, μετά την διάλυση του πρώτου του συγκροτήματος, των The Pack, οι οποίοι πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν δύο επτάϊντσα και δύο EP. Οι δύο πρώτες τους κυκλοφορίες ήταν επίσημα bootleg που κυκλοφόρησαν για να μειώσουν τις υπερτιμημένες κασέτες που πωλούνταν υπογείως από διάφορους και είχαν τίτλο «He Who Dares Wins – Live At the Warehouse, Leeds» (1981) και «Live at the Lyceum» (1981), το οποίο ήταν συλλογή. Το Westworld ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ σε παραγωγή του Mick Jones των Clash, το οποίο ξεκαθαρίζει και τα πράγματα σχετικά με την πολιτική τοποθέτηση του συγκροτήματος στη βρετανική αριστερά, η οποία βρισκόταν σε έντονη σύγκρουση με τα ακροδεξιά κόμματα National Front και British Movement. Από το εξώφυλλο κιόλας η τοποθέτησή τους ήταν εμφανέστατη...

Το Post Apocalyptic Poetry είναι το τρίτο EP των Θεσαλονικιών "μονολιθικών" Morphine Social Club. Αποτελείται από τέσσερα κομμάτια, ένα instrumental και τρία τραγούδια.  Ηχογραφήθηκε live στα Blueberry Productions Co στη Θεσσαλονίκη, με τη βοήθεια και τη συνδρομή του Κώστα Κοφίνα, οποίος επιμελήθηκε τη μίξη αλλά και το mastering του EP. Ο στόχος του εγχειρήματος ήταν να αποτυπωθεί, όσο το δυνατόν καλύτερα, η ενέργεια και ο χαρακτήρας του συγκροτήματος, όπως αυτός εκφράζεται στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας. Το artwork του Post Apocalyptic Poetry επιμελήθηκε ο Bewild Brother.

"Στη δομή αυτή υπήρχαν οικογένειες με ανθρώπους που είχαν βιώσει προσωπικά την φρίκη και τις άσχημες συνέπειες του πολέμου. Οι περισσότεροι, σκιές του εαυτού τους, με προσωπικές απώλειες, προσπαθούσαν με φάρμακα να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές κρίσεις που έφταναν μέχρι και απόπειρες αυτοκτονίας..." 

Στις 29 Μαρτίου 2019 κυκλοφόρησε  το δεύτερο concept άλμπουμ των Hypnotic Nausea με τίτλο The Death of All Religions (LP, Ikaros Records, 2019), μια ειδική έκδοση βινυλίου με ένα 24σέλιδο comic book, δημιουργία του μπασίστα της μπάντας GMonkey  που αφηγείται  την ιστορία του άλμπουμ μέσα από τους στίχους του τραγουδιστής και κιθαρίστα Γιώργου Μπλέτσα. Το κεντρικό θέμα είναι η θρησκεία (γενικά) και η βία της που ωθεί τους πιστούς της να κάνουν... αυτά που κάνουν. Το Merlin's Music Box ζήτησε από τον Γιώργο να γράψει μερικά λόγια για την ιδέα που τον οδήγησε να γράψει τους στίχους με βάση την προσωπική του εμπειρία...

Who, τόσο απλά, είναι ο τίλος του νέου άλμπουμ των The Who που θα κυκλοφορήσει στις 6 Δεκεμβρίου. Οι δυο εναπομείναντες από την ιστορική σύνθεση, Pete Townsend και Roger Dartley, το ηχογράφησαν από τον Φεβρουάριο ως τον Αύγουστο με μια παρέα εκλεκτών μουσικών, ανάμεσα στους οποίους κιθαρίστας Gordon Giltrap, ο Zak Starkey (ντραμς, γιος του Ringo Starr) και ο Simon Townsend (κιθάρα, ο μικρότερος αδελφός του Pete).

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας - Γιάννης Καστανάρας

Κείμενο: Μιχάλης Πούγουνας

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’40 ως τα τέλη της δεκαετίας του ’50 χιλιάδες Αμερικάνοι πολίτες κατηγορήθηκαν ως Κομμουνιστές ή ως επιρρεπείς στον Κομμουνισμό και αποτέλεσαν το αντικείμενο ερευνών, ανακρίσεων, διώξεων και φυλακίσεων. Πόσες χιλιάδες ζωές καταστράφηκαν άραγε από τη διαβόητη Μαύρη Λίστα που είχε αναλάβει να καταρτίσει ο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθι; Ένας άνθρωπος γερμανο-ιρλανδικής καταγωγής που έγινε γνωστός για τις μεθόδους εξόντωσης προοδευτικών διαφωνούντων στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τις οποίες εφάρμοσε αμείλικτα και οι οποίες σήμερα είναι διεθνώς γνωστές με τον χαρακτηρισμό «μακαρθισμός».

Τ ο καλοκαίρι του 2019 ανακάλυψα για πρώτη φορά το τραγούδι “Brother Can You Spare A Dime”, ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της Μεγάλης Οικονομικής Ύφεσης, με πολλές και διαφορετικές εκτελέσεις από αναρίθμητα μεγάλα και μικρά ονόματα της μουσικής. Με αφορμή το συγκεκριμένο κομμάτι και χάρη στην εύνοια της τύχης έμαθα την ιστορία του συνθέτη του, Jay Gorney, ο οποίος το συνέθεσε στις αρχές της δεκαετίας του '30 πάνω σε στίχους του φίλου του, Edgar Yipsel "Yip" Harburg .

"Η Tina Turner ήταν το κάτι άλλο όταν ήταν ήταν νέα. Είχα δει τους Ike & Tina Turner Revue στο Middle Earth στο Covent Garden σε μια πολύ μικρή σκηνή. Το ύψος της πρέπει να ήταν... άντε το πολύ να ήταν εξήντα πόντοι κι έτσι όπως στεκόμουν έβλεπα ακριβώς ανάμεσα στα πόδια των Ikettes...

Το Hear Ghosteen το νέο "διμερές" άλμπουμ του Nick Cave και των Bad Seeds ανέβηκε ολόκληρο  στο επίσημο youtube της μπάντας. Πληροφορίες...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Η Κατερίνα μπορούσε να γίνει περιστέρι και γεράκι μαζί. Χμ... Το πρώτο σπανίως. Μπορούσε ν α σου μιλάει με τον καλύτερο τρόπο αλλά όταν σε άρχιζε στο βρισίδι σε έβριζε ακατάσχετα, κοιτώντας σε στα μάτια μ' εκείνο το βλέμμα που πετούσε σπίθες. Σε κάρφωνε μ' αυτό και σου πάγωνε κάθε επιχείρημα. Ψυγείο, που λέμε. Η Κατερίνα δεν ήταν το τρελούτσικο κορίτσι που οι περισσότεροι θυμούνται από τις ελληνικές κωμωδίες. Δεν ξέρω πώς ήταν μικρή, εγώ είχα την τύχη να τη γνωρίσω καθώς μπαινόβγαινε σχεδόν καθημερινά εκεί, στο βιβλιοπωλείο του Γαρμπή, τότε που νέος ακόμα προσπαθούσα να ρουφήξω γεύσεις ελευθερίας. Η Κατερίνα είχε χιλιάδες τρόπους να σε βγάζει από τα ρούχα σου, αλλά είχε εκείνο το σκοτεινό ταλέντο που από όποια πλευρά κι αν το παρατηρούσες έχανες την μπάλα...

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης (MD-PhD)

«Δεν θα επιτρέψουμε στις δυνάμεις της ανομίας και του χάους, να ανακόψουν την πορεία της χώρας προς την ανάκαμψη» (Ν. Δένδιας)

Μια από της δυνατότητες της εξουσίας λόγο της ισχύος της, είναι η δημιουργία νοημάτων ή καλύτερα επανα-νοηματοδότησης με στόχο την συμμόρφωση. Αυτό συμβαίνει συνεχώς στην εκφορά του κυρίαρχου λόγου διαμέσου νεολογισμών, λεκτικών αλμάτων ή άλλων νοηματικών ιδεολογικών χειρισμών.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Ήταν γοητευτικός, είχε εκείνη τη λάμψη στα μάτια, εκείνον τον μυστηριώδη αέρα ενός ανθρώπου που ξέρει… Τον λάτρευα, αλλά ευτυχώς δεν ήταν από εκείνα τα πάθη που σε βάζουν σε μπελάδες. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που δεν ερωτεύτηκa τον Leonard Cohen.Όμως τα τραγούδια του με ταξίδευαν στον έβδομο ουρανό» - Judy Collins

Το φετινό φεστιβάλ Σπούτνικ, το οποίο είναι διοργάνωση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισε να κάνει άνοιγμα στον σκληρό ήχο και ειδικότερα στο doom και το stoner. Έκανε λοιπόν τα κουμάντα του και το Σάββατο 28 Σεπτέμβρη, δηλαδή τη 2η μέρα του φεστιβάλ, ανέβηκαν με τη σειρά στη σκηνή οι Okwaho, Nebula & Nightstalker. Ο πρώην πρωθυπουργός και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρας, αν και βρισκόταν στον χώρο του φεστιβάλ και έβγαζε selfies με το κοινό του, δεν πέρασε από το Sputnik Stage και μείναμε με τη προσμονή …

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

H Πατρίσια Χαισμιθ (19 Ιανουαρίου 1921 - 4 Φεβρουαρίου 1995) υπήρξε συγγραφέας αστυνομικών και άλλων μυθιστορημάτων και μικρών ιστοριών. Στα βιβλία που έγραφε συνήθιζε να ξεδιπλώνει τη νουάρ πλοκή γύρω από τη συμπεριφορά και τον ψυχισμό των ηρώων, από το πώς φθάνει κανείς στο σημείο να ξεπερνά τις αναστολές του και να εγκλιματίζεται. Στη βιογραφία της, γραμμένη από τον Άντριου Γουίλσον (μετάφραση Ραλλού Θεοδωρίδου, Νεφέλη, 2004), αναφέρεται ότι «ήταν θιασώτρια του παράλογου, του χάους, της συναισθηματικής αναρχίας, και θεωρούσε τον εγκληματία ως την ιδανική ενσάρκωση του υπαρξιακού ήρωα του εικοστού αιώνα, ως έναν άνθρωπο που, όπως πίστευε, είναι δραστήριος και με ελεύθερο πνεύμα».

Μετά από τόσα χρόνια έφτασε η στιγμή και ο μεγάλος Eric Burdon να σταματήσει με μία Ευρωπαική περιοδεία με τίτλο Farewell Tour. Για σημείο εκκίνησης, διάλεξε το Ηρώδειο και την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019. Όσοι βρεθήκαμε εκεί απολαύσαμε μια όμορφη βραδια που όσοι από εμάς αγαπήσαμε αυτόν το καλλιτέχνη, θα την θυμόμαστε όσο και την πρώτη φορά που τον είδε ο κάθε ένας από εμάς. Όσοι δεν κατάφεραν να πάνε ας κάνουν ένα κλικ εδώ.

Γράφει (ενίοτε κλέβοντας από δω κι από κει) ο Γιάννης Καστανάρας

«Όταν ακούς τον Miles να παίζει, είναι αυτό που είναι, όποια κοινωνική θωράκιση κι αν φοράει» - David Sanborn, σαξοφωνίστας

Το καλοκαίρι του 1991 ο Miles εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Jazz του Μοντρέ και με παλιόφιλους στο La Villette του Παρισιού. Εκτός σκηνής ήταν εξασθενημένος αλλά πάνω στη σκηνή τα έδινα όλα, όπως πάντα. Ο Γάλλος υπουργός Πολιτισμού είχα αναγορεύσει τον πάλαι ποτέ Πρίγκιπα του Σκότους σε Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, αποκαλώντας τον «Πικάσο της jazz» και εγκωμιάζοντας την αδιάλλακτη άρνησή του να υπακούει σε νόμους πέρα από τους δικούς του. Ωστόσο, ήταν έτοιμος να υποκλιθεί σε μια ανώτερη δύναμη, αν και με τους δικούς του τραχείς όρους.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Όλα γύριζαν κατά τους τρεις άξονες ακανόνιστα, επιταχύνοντας σαν χαλασμένο γυροσκόπιο. Το μωσαϊκό ήταν παγωμένο, εγώ ένοιωθα πυρακτωμένος. Ήμουν ξαπλωμένος χειμωνιάτικα γυμνός στο πάτωμα και προσπαθούσα να γαντζωθώ με τα χέρια από κάποιο έπιπλο. Το αναθεματισμένο δωμάτιο έμοιαζε να αναποδογυρίζει, να γέρνει, να περιστρέφεται δαιμονισμένα κι εγώ δε είχα τη δύναμη να το σταματήσω. Δε θυμάμαι πόσες φορές είχα ξεράσει. Όλο το χρωματικό φάσμα είχε κυλίσει προς το κόκκινο και κάθε ευθεία γραμμή έμοιαζε να καμπυλώνεται σαν κάποια αόρατη μίνι μαύρη τρύπα να προσπαθούσε να ρουφήξει όλο το χώρο μέσα της. Το σχεδόν ένα μπουκάλι τριάρι Μεταξά μαζί με τα τριπάκια, μερικούς μπάφους, τα αγαπημένα μου Dexedrine και την πολυήμερη αϋπνία είχαν ξεπεράσει την σωματική μου αντοχή...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τελικά, ρε σεις, πρέπει να κοιμόμουν πολύ βαθιά. Η αλήθεια είναι ότι μετά τη συναυλία στη Στοκχόλμη το γλέντησα για τα καλά, αλλά και πάλι… Ούτε που πήρα είδηση τη συνέβη, δεν ξέρω καν αν πρόλαβα να ξυπνήσω από το τράκο. Η πλάκα είναι ότι είχαμε ρίξει κλήρο με τον Kirk για να δούμε ποιος θα κοιμηθεί στην κουκέτα του ολέθρου. Χα, χα… Φορές φορές αναρωτιέμαι που θα ήμουν αν δεν είχα αντικαταστήσει τον Ron McGovney στην μπάντα. Αν δεν είχα παρατήσει τους Trauma…

Αόρατες ερωτήσεις: Γιώργος Αθανασόπουλος
Φωτό: Ιωάννα Πανταζή

Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα του 2010 όταν οι T.E.N.S ανακοίνωναν ότι δε θα συνέχιζαν την πορεία που τους έστειλε στην κορυφή των charts. Παγκόσμιο πένθος ξέσπασε και οι εκδηλώσεις του κόσμου ήταν πραγματικά σπαρακτικές. Το 2012 ο Αντώνης πήγε για πέντε μήνες στο Λονδίνο σε μια απέλπιδα προσπάθεια βιώσιμης περιπέτειας τυχοδιωκτικού χαρακτήρα, τη στιγμή που ο Κώστας είχε μόλις ξεκινήσει τη συνεργασία ως κιθαρίστας γνωστού φιλικού συγκροτήματος. Το 2014 ο Αντώνης ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα θεάτρου που οδήγησαν τα επόμενα χρόνια και έως σήμερα σε έξι θεατρικές παραστάσεις και σε άλλη μια επερχόμενη το φθινόπωρο του 2019. Κάπου μέσα στο 2016 ο Αντώνης πρότεινε στον Κώστα να αρχίσουν ένα νέο μουσικό project κι έτσι ξεκίνησαν οι πρόβες που θα κατέληγαν στους Psychic Readers και στον ομώνυμο δίσκο του 2019.

Πέρασαν έξι χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου και ένας από τη δολοφονία του Ζακ. Το κράτος καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και κυνηγάει πρόσφυγες και μετανάστες. Ο τύπος σε αγαστή συνεργασία με το κράτος δαιμονοποιεί και στοχοποιεί τα Εξάρχεια. Οι φονιάδες και οι όμοιοί τους κυκλοφορούν ελεύθεροι κομπάζοντας για τα κατορθώματά τους. Μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα η οικογένεια μαζί με τους φίλους του Παύλου αλλά και αλληλέγγυους διοργανώνουν, την Τρίτη 17 Σεπτέμβρη 2019 στα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα, συναυλία στη μνήμη του Παύλου με συμμετοχή καλλιτεχνών από όλο σχεδόν το μουσικό φάσμα.

Επιμένω ότι δεν είμαι πολιτικός ποιητής. Απεχθάνομαι αυτή την ταξινόμηση, η οποία επιμένει να με περιγράφει ως εκπρόσωπο μιας ιδεολογικά στρατευμένης ποίησης. Η φιλοδοξία μου ως συγγραφέας, αν υπάρχει κάποια φιλοδοξία, είναι να γράφω για πράγματα που βλέπω, που αγγίζω, που γνωρίζω, που αγαπάω, ή που μισώ. Όταν όμως με τοποθετείς «στον κόσμο των εργατών» με κάνεις, με έναν ασυνείδητο και γενναιόδωρο τρόπο, εκπρόσωπο της αγωνίας των μαζών ή των λεγεώνων των οργανωμένων εργατών, και δεν είναι αυτό το ζήτημα. Σε κάποιο κομμάτι της ποίησής μου γίνομαι απλώς η ηχώ της αγωνίας του σύγχρονου κόσμου, της αγωνίας του κόσμου της Λατινικής Αμερικής. Ωστόσο, αρνούμαι να με χαρακτηρίζουν πολιτικό ποιητή.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Κι αν με ρωτούσατε, θα σας απαντούσα
ότι η ομαλότητα
είναι ένα τετράπλευρο τρίγωνο
ή ένας τετραγωνικός κύκλος…  - Thomas Szasz

Ανέκαθεν η κυρίαρχη ιδεολογία παρουσίαζε την ομοφυλοφιλία ή την διεμφυλική διαφορά ως μια μορφή (ψυχο)παθολογίας, με τους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες να θεωρούνται το νοσηρό προϊόν μιας «διαταραγμένης» ανατροφής, οι οποίοι χρήζουν θεραπευτικής «μεταστροφής». 

Στις 27 Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ των Planet of Zeus και μέχρι τότε ας πάρουμε μια γεύση για το τι μας επιφυλάσσουν. Ο τίτλος του δίσκου είναι Faith in Physics και με ένα θαυμάσιο βίντεο σε σενάριο-σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου η... καλή μέρα φαίνεται από το πρωί... Oι προπαραγγελίες άνοιξαν και σας περιμένουν εδώ: https://www.heavypsychsounds.com/shop

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η παρακάτω «συνέντευξη», ως αποτέλεσμα ενός φανταστικού διαλόγου, έχει βασιστεί σε ένα κείμενο του Paul Lafargue γραμμένο το 1890.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς ονομάζεσαι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εργάτης. Συχνά με φωνάζουν και Άνεργο.
Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;
Α: Ο πατέρας μου ήταν εργάτης, καθώς και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.