Έχουν περάσει δύο χρόνια από τη δολοφονία του George Floyd και τις τεράστιες σε όγκο διαδηλώσεις σ’ όλο τον κόσμο κατά της αστυνομικής βίας.  Ήταν 25 Μαΐου του 2020, όταν ο - για τους φίλους και γνωστούς του- «Big» Floyd άφηνε την τελευταία του πνοή με βασανιστικό τρόπο, ασφυκτιώντας για οχτώ λεπτά κάτω από το γόνατο του αστυνομικού Derek Chauvin. Λίγα λεπτά νωρίτερα είχε κατηγορηθεί ότι χρησιμοποίησε ένα πλαστό χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων στο κατάστημα Cup Foods. Το βίντεο που κατέγραψε τη δολοφονία του και μέσα σε λίγες ώρες κυκλοφόρησε παντού, ήταν ένα βίαιο σοκ για όλο τον πλανήτη και δεν έμεινε αναπάντητο. Οι κινητοποιήσεις κατά της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και αλλού υπήρξαν άμεσες. Το κίνημα Black Lives Matter με την εξεγερμένη παρουσία του, ξύπνησε μνήμες αντίστασης σε μία ρατσιστική Αμερική, που όπως έχει φανεί τα τελευταία χρόνια, μόνο παρελθόν δεν αποτελεί.

Αποκλειστικά συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

 Όταν εκείνο το Σάββατο 14 Μαΐου του 1983 οι Bauhaus επισκέφθηκαν την Αθήνα για την μια και μοναδική τους συναυλία στο Σπόρτινγκ, εκπληρώθηκε ένα μεγάλο μου όνειρο. Βλέποντας τον Peter Murphy να περνά πάνω από το γυμνό του στήθος μια λεπτή σωλήνα φωτισμού σαν λάμπα φθορίου που πλημμύρισε το αδύνατο σώμα του με πράσινο φως, μου φάνηκε ότι μπορούσα να διακρίνω τον σκελετό του.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί υπάρχουν μπάντες ή καλλιτέχνες που οι περιοδείες τους ξεπουλούν ακόμα, ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και φανατίζουν τον κόσμο για τη μουσική τους έπειτα από 50 χρόνια καριέρας; Μιλώντας προσωπικά, αισθάνομαι ότι μερικά έργα είναι διαχρονικά, αλλά πέρα από τις ηχογραφήσεις σε στούντιο η απόλυτη κρίση γίνεται πάνω στη σκηνή… Έτσι λοιπόν δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια οι Kiss έχουν τόσους πολλούς θαυμαστές αφού όταν τους είδα «ζωντανά» διαπίστωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να είσαι μοναδικός στο είδος σου. Γνώρισα το θεατρικό rock στη συναυλία του Alice Cooper, ενώ όταν είδα τον Iggy πάνω στη σκηνή κατάλαβα  τι σημαίνει επαναστατικό και επικίνδυνο rock and roll…

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ανάθεμα εκείνα τα nineties! Όλοι εκθειάζουν τα seventies, τον χαρακτηριστικό ζεστό ήχο, την αναλογική αύρα, την ατμόσφαιρα, τα ναρκωτικά… Από κοντά, όλοι εκείνοι που λατρεύουν τα eighties επειδή ήταν η εποχή όπου το heavy metal τα είχε πάρει όλα σβάρνα και τίποτε δεν φαινόταν ικανό να το σταματήσει… Τα πράγματα τελικά μάλλον εξελίχθηκαν διαφορετικά, αλλά τα nineties είναι πάντα μια περίοδος όπου λίγοι θεωρούν πως ήταν κάτι σημαντικό ή σπουδαίο. Παπάρια!

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Όλοι μας έχουμε γελάσει με τα ηχητικά εφέ των ταινιών του Θανάση Βέγγου. Τα περισσότερα, όπως η «Οβερτούρα του Γουλιέλμου Τέλλου» ήταν παρμένα από δίσκους του Αμερικάνου μουσικού Spike Jones και της ορχήστρας του. Ο Spike Jones ειδικευόταν σε παρωδίες επιτυχιών της εποχής (οι επιτυχίες του ξεκινούν τη δεκαετία του 1940) αλλά και κομματιών κλασικής μουσικής. Στα τραγούδια που παρωδούσε με την ορχήστρα του, τους Spike Jones and His City Slickers, χρησιμοποιούσε πυροβολισμούς, σφυρίχτρες, κουδούνες, λόξιγκες, ρεψίματα και παράξενα και κωμικά φωνητικά.

Έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους, οι Thee Holy Strangers επανέρχονται στη δισκογραφία με το δεύτερο LP τους, ένα Ημερολόγιο της Σκιάς. Με νέα σύνθεση και νέα αρχιτεκτονική στον ήχο τους, καταθέτουν επτά μαρτυρίες μιας αβέβαιης εποχής και ιχνηλατούν τα αποτυπώματα που αφήνει. Αντλώντας στοιχεία από την αστείρευτη δεξαμενή του rock’n’roll, της soul και της folk στήνουν τραγούδια για το σήμερα που μιλάνε για την παραίτηση και την ανθεκτικότητα, το σκοτάδι και το φως, τη θλίψη και την ελπίδα. 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα στη πρώτη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε δύο-τρεις άνθρωποι με εργαλεία τους μουσικά όργανα, ήχους και λούπες, έμμετρους και άμετρους στίχους αποφάσισαν να δώσουν μορφή στην ανάγκη και την επιθυμία τους για ελεύθερη έκφραση και δημιουργία. Έτσι, γεννήθηκαν οι Propaganda. Το σχήμα είναι ένα από τα πρώτα αμιγώς αναρχικά πολιτικά και εμπράκτως diy hip-hop σχήματα του αθηναϊκού αστικού ιστού και μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει επτά ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές ,πάντα μέσα από το πολιτικά diy πρίσμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να βρείτε τη δισκογραφία τους σε κάποιο κατάστημα παρά μόνο σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους και πάντα με προαιρετικό αντίτιμο.

Συνέντευξη: Μιχάλης Λημνιός (blues.gr)|

(Μετάφραση: Κατερίνα Λευκίδου)

Ο Fantastic Negrito είναι ένας πολυβραβευμένος καλλιτέχνης, ο οποίος άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μουσικό φαινόμενο, καθώς φαίνεται ότι ήρθε για να δώσει το φιλί της ζωής στα πολυαγαπημένα του blues, επαναπροσδιορίζοντας, μέσα από το εμπνευσμένο και ιδιοφυές παίξιμό του, τον ήχο ολόκληρου του είδους. O Xavier Amin Dphrepaulezz εμφανίστηκε στα μουσικά δρώμενα το 1996, κυκλοφορώντας ως Xavier το άλμπουμ X Factor, τιμώντας την αγάπη του για την ακμάζουσα rnb σκηνή, λοξοκοιτάζοντας πάντοτε προς τις blues και funk ρίζες του. Μεσολάβησαν πολλά χρόνια μέχρι να επανέλθει στο μουσικό προσκήνιο το 2014 κι ανάμεσα τους ένα σχεδόν θανατηφόρο δυστύχημα που τον άφησε σε κώμα για τρεις εβδομάδες, γεγονός που συνετέλεσε στην πολυετή αποχή του.

Γράφει ο Nick Soulsby (Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου)

Δεδομένης της επίδρασης και της διαρκούς γοητείας του πρωτότυπου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το σάουντρακ του Blade Runner 2049 θα ήταν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της νέας ταινίας. Παρακάμπτοντας αυτή τη διαμάχη, ο Nick Soulsby αποτίνει φόρο τιμής στη μουσική ιδιοφυΐα και τη μυθολογικών διαστάσεων λατρεία του αρχικού σάουντρακ του Βαγγέλη Παπαθανασίου από το 1982, το οποίο αναμφισβήτητα παραμένει η μεγαλύτερη μουσική επένδυση στην ιστορία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας.

Συνέντευξη: Μιχάλης Πούγουνας

Όλοι μας έχουμε κάποια άλμπουμ που τα ακούμε νοσταλγικά. Η βελόνα του πικάπ αγγίζει το βινύλιο και φεύγουμε για ένα ταξίδι στο παρελθόν. Ένα από αυτά τα άλμπουμ είναι για μένα το Script of the Bridge που κυκλοφόρησαν οι Chameleons το 1983. Ανήκει σε μια ομάδα δίσκων του post punk οι οποίοι με επαναφέρουν στο σκοτεινό εφηβικό δωμάτιό μου που φώτιζαν τα πορτοκαλί φώτα του δρόμου καθώς έμπαιναν από το παράθυρο. Οι Sound, οι Joy Division, οι πρώιμοι U2 των δυο τριών πρώτων δίσκων, οι Cure, οι Bauhaus, οι Siouxsie & the Banshees. Κι όταν πριν μερικές εβδομάδες με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω μια συζήτηση με τον Mark Burgess των Chameleons για την εκπομπή μου και για το Merlin's, άδραξα την ευκαιρία να μάθω κάτι ακόμα από αυτόν.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας και παρεμβαίνουν οι Dead Sidewalkers

Έχοντας ακούσει τα περισσότερα τραγούδια του Ahead, του πρώτου άλμπουμ των Dead Sidewalkers, εδώ και κάμποσους μήνες όταν η μπάντα βρισκόταν ακόμα στο στάδιο της προετοιμασίας του, ήμουν απολύτως σίγουρος για το τελικό αποτέλεσμα. Δέκα κομμάτια εμποτισμένα από κλασικό street-punk - τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για τα ταξίδια του; Οι Dead Sidewalkers κρατούν ψηλά τη σημαία ενός είδους διανθίζοντάς το με ροκαμπιλιές, θυμωμένες γκαραζιές και old school punk για να προσφέρουν στον ακροατή τη μέγιστη ακροαστική απόλαυση με έναν ήχο που παίρνει σβάρνα τα ηχεία φέρνοντας το αθηναϊκό κουαρτέτο ολοζώντανο στο σαλόνι του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

"Κάνε ό,τι γουστάρεις αρκεί να μην είσαι μαλάκας". Αυτό είναι το motto των Party Dozen ενός σχετικά φρέσκου ντουέτου από το Σίδνεϊ. Η Kirsty Tickle (σαξόφωνο) και ο Jonathan Boulet (κρουστά και σάμπλερ) ένωσαν τις δυνάμεις τους το 2017 και κερδίζουν συνεχώς έδαφος στη χώρα τους και, πλέον, και στο εξωτερικό, έχοντας στα σκαριά το τρίτο άλμπουμ τους που θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο του 2022 με τίτλο The Real Work. Ένα σαξόφωνο, ένα σετ από τύμπανα και ξέφρενοι αυτοσχεδιασμοί και πειραματισμοί φαίνεται πως αρκούν και περισσεύουν για τις εμπρηστικές εμφανίσεις των Party Dozen και για να περιοδεύουν με εκρηκτικά  ονόματα όπως οι Viagra Boys, οι LIARS και οι Tropical Fuck Storm κλέβοντας κάπου κάπου την παράσταση. 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Διαβάζοντας για τον θάνατο του γνωστού συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου πριν μερικές μέρες θυμήθηκα την ιστορία του δίσκου των Chrisma Chinese Restaurant που κυκλοφόρησε το 1977 από την Polydor (στην εταιρεία που λίγο αργότερα θα ηχογραφούσε και ο ίδιος ο Παπαθανασίου). Οι Chrisma ήταν ένα Ιταλικό synth-punk ντουέτο που ξεκίνησαν στο Μιλάνο το 1976.  Τη σύνθεσή τους αποτελούσαν ο Maurizio Arcieri (απεβίωσε το 2015) και η σύζυγός του Christina Moser ενώ το όνομα του συγκροτήματος ήταν ένας συνδυασμός των μικρών ονομάτων τους.

Είμαστε οι Planet None, ένα τετραμελές heavy rock crossover συγκρότημα από τα Χανιά της Κρήτης. Αρχικά ξεκινήσαμε ως πενταμελές σχήμα  το 2017 κάνοντας διασκευές κομματιών που μας άρεσαν και ύστερα από μερικές αλλαγές στη σύνθεσή μας έχουμε καταλήξει  από το 2019 ως σήμερα οι εξής: Λεωνίδας (φωνητικά), Ανδρέας (κιθάρα), Νικόλας (μπάσο) και Κυριάκος (τύμπανα)...

«You talkin' to me?» H ατάκα του «ταξιτζή» Robert de Niro σίγουρα είναι από τις διασημότερες στον κόσμο της Έβδομης Τέχνης και όπως έχει ομολογήσει ο σεναριογράφος του αριστουργήματος του Martin Scorsese, Paul Schrader, «Είναι ό,τι καλύτερο στην ταινία και δεν το έγραψα εγώ». Στην ουσία, ο de Niro αυτοσχεδίασε ολόκληρο τον παρανοϊκό του μονόλογο, αλλά η συγκεκριμένη ιστορική φράση των τεσσάρων λέξεων δεν ανήκε σε αυτόν αλλά ήταν εμπνευσμένη –αν αγαπάτε τον θεό σας– από τον… Bruce Springsteen!

Κόβει και ράβει ο Γιάννης Καστανάρας 

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Καλώς ή κακώς, όλοι μας έχουμε κάποια συγκεκριμένα άλμπουμ που ακούγαμε όταν ήμασταν παιδιά και όποτε μας πιάνει καμιά νοσταλγική διάθεση τα βάζουμε για να τα ξανακούσουμε. Για μένα, ένα από αυτά είναι το Technical Ecstasy των Black Sabbath, ο δεύτερος ή τρίτος δίσκος που αγόρασα στην ζωή μου (ο πρώτος ήταν το Genesis Live του 1973, ενώ το Technical Ecstasy το αγόρασα μαζί με το Greatest Hits των Abba – θέλω να πιστεύω ότι ψαχνόμουν ακόμη λόγω ηλικίας). Φαντάζομαι ότι όλα αγοράστηκαν την ίδια χρονιά, άντε να τα είχα αγοράσει με διαφορά ενός έτους. Εκείνη την εποχή είχα ένα Philips πικάπ των γονιών μου, με το ηχείο στο καπάκι που έκλεινε και γινόταν βαλιτσάκι αλλά αυτό που συνήθως κάναμε τα παιδιά της ηλικίας μου εκείνη την εποχή, ήταν να πηγαίνουμε σε κάποιο δισκοπωλείο και να ζητάμε να μας γράφουν σε κασέτες είτε επιλογές τραγουδιών από διάφορα άλμπουμ, είτε ολόκληρους δίσκους. TDK, BASF, Maxell, ήταν κάποιες από τις μάρκες. Εξήντα, ενενήντα, εκατόν είκοσι λεπτών, απλές, χρωμίου ή σιδήρου για καλύτερη πιστότητα…

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης 

Από το 1870 και μετά στις ΗΠΑ κυριαρχούσε οικονομική, πολιτική και κοινωνική αστάθεια. Από την μία, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον στους εργάτες για τις σοσιαλιστικές και τις αναρχικές ιδέες με αποτέλεσμα την μεγάλη εργατική εξέγερση του 1877, τα γεγονότα στο Σικάγο την Πρωτομαγιά του 1886, την απεργία Pullman το 1894, καθώς και τις αιματηρές απεργίες των ανθρακωρύχων στις δυτικές περιοχές των ΗΠΑ το 1890. Από την άλλη, με την καταστολή να εντείνεται, πολλά από τα συνδικάτα που συμμετείχαν στην καθεστωτική Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (American Federation of Labour) -κάτι αντίστοιχο με την ΓΣΕΕ- επέλεξαν τον δρόμο της υποταγής, τον συντηρητισμό, τα κλαδικά μικροσυμφέροντα, και τον αποκλεισμό γυναικών, μαύρων και άλλων εθνικών ομάδων.

Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς

Η Ντοπαμίνη του Κωνσταντίνου Τσάβαλου (εκδόσεις Βακχικόν) κυκλοφόρησε σχεδόν πριν ένα χρόνο και εγώ την είχα στη βιβλιοθήκη μου από την πρώτη σχεδόν στιγμή της εμφάνισής της στα βιβλιοπωλεία. Επειδή όμως οι καιροί δεν είναι και οι καλύτεροι, αντί να τη «δοκιμάσω» τότε αρκέστηκα, στα σιγουράκια μου για να διατηρήσω την ψυχική μου ηρεμία. Οπότε, Ferey, Kerr, Attia, Fallada και, φυσικά, αρκετά βιβλία για μουσική, και… άσε τον Τσάβαλο και μερικούς άλλους για… όποτε.

Συνέντευξη: Αντώνης Ζήβας

Photos: Olga Zykova, Roman Belorutsky