Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Στην δεκαετία του 80, πέρα από όλα τα άλλα, είχαμε να διαβάζουμε ένα θεότρελο περιοδικό που είχε την βάση του στην Αμερική και λεγόταν MAD. Υπήρχε όμως ένα άλλο περιοδικό, καθαρά ελληνικό και αρκετά μουσικό, που έκανε θραύση στους μουσικόφιλους της Ελλάδας. Ήταν το περιοδικό Αγκάθι το οποίο συμπεριλάμβανε διάφορα φωτομοντάζ, καυστική πολιτική σάτιρα, μουσικά ψεματάκια, φανταστικές συνεντεύξεις, φιλοσοφία και ποίηση.
Δημιουργός του Αγκαθιού ήταν ένας νεαρός που γεννήθηκε στην Κορώνεια της Λιβαδειάς στις 28 Φεβρουαρίου 1956 και μετά το εξατάξιο -τότε- γυμνάσιο κατέβηκε στην Αθήνα με σκοπό να γίνει δημοσιογράφος. Ήταν ο Θανάσης Μάνθος και ξεκίνησε δουλεύοντας για τα περιοδικά Φαντάζιο και Η Τρέλλα.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Πρώτη εικόνα πριν από κάθε άλλη η εικόνα του αχανούς κάμπου η εικόνα των εύφορων εκτάσεων των Τρικάλων και της Καρδίτσας εκτάσεων που το χρυσαφί από το στάρι είναι εκτυφλωτικό σαν μια έρημος από το πολύτιμο έγχρωμο μέταλλο, εκτάσεων που το ανθισμένο βαμβάκι μοιάζει σαν να αφρίζει μια απέραντη καταπράσινη θάλασσα. Ηρεμεί το μάτι σου με το σκέπασμα με τα κίτρινοπράσινα μπαλώματα που διάλεξε η Γη να ρίξει πάνω της για να ξαπλώσει.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 8 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονική μορφή (σύντομα σε βινύλιο από την The Lab Recods) το πρώτο άλμπουμ μιας μπάντας που είναι καινούργια αλλά με μέλη από τα παλιά. Ο τίτλος του άλμπουμ 45° Υ​π​ό Σ​κ​ι​ά και το όνομα της μπάντας, Τσιμέντο, προδιαθέτουν τον ακροατή ότι δε μασάν τα λόγια τους, ενώ με την πρώτη ακρόαση γίνεται φανερό ότι δε μασάν ούτε στη μουσική τους: καθαρόαιμο ελληνόφωνο ροκ με την παλιά καλή δόση πανκ και στίχους που δε χαϊδεύουν το αυτί.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Από τη Σκωτία και, πιο συγκεκριμένα, από το Εδιμβούργο, οι Incredible String Band, στην ουσία ο Mike Heron και ο Robin Williamson, άρχισαν να παίζουν σαν ντουέτο το 1966 και προσέδωσαν μια αύρα εξωτικού μυστικισμού που είχε βαθιές ρίζες στη βρετανική φολκ παράδοση, μόνο που εκείνοι φρόντισαν να το συνδυάσουν με μια ορχηστρική ποικιλία, η οποία ακόμη και σήμερα θα έκανε τους λάτρεις της παγκόσμιας μουσικής να σπεύσουν και να μελετήσουν την εγκυκλοπαίδεια των μουσικών οργάνων. Ιδρυτικό μέλος υπήρξε επίσης ο Clive Palmer που εγκατέλειψε το συγκρότημα μετά το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ και ένα ταξίδι στην Ινδία.

Σιτάρ; Καλά… Ευκολάκι, αυτό. Οι Heron και Williamson έπαιζαν επίσης γκίμπρι, σάρανγκ, κινεζικό μπάντζο, ούτι, καζού, μαντολίνο, κλαβεσίνο, μπάσο, ιρλανδική άρπα, φλογέρες, «σκάφη», φλάουτο, βιολί και βιμπράφωνο, για να μην αναφέρουμε τα διάφορα κρουστά. Ή, τι πιο φυσικό, κιθάρες και πιάνο.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Αν κάποιος θα ήθελε να έχει καλύτερη εικόνα για τους τους Hawkwind και την κατάσταση που επικρατούσε όταν ο Lemmy μπήκε σε αυτό το συγκρότημα, θα πρέπει να ξεκινήσει από το New Wave.
Ο όρος Νέο Κύμα (New Wave) χρησιμοποιήθηκε γενικά στην Βρετανία για τις νέες καλλιτεχνικές τάσεις στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, μιμούμενος τον όρο nouvelle vague που είχε χρησιμοποιηθεί για ορισμένες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου. Ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Analog Science Fiction and Fact τον Νοέμβριο του 1961 από τον συγγραφέα και κριτικό P. Schuyler Miller, για να περιγράψει τη νέα γενιά Βρετανών συγγραφέων του είδους.

 του Jece Clayton

(μετάφραση:* Πάνος Τομαράς) 

Ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης και παραγωγός, ο οποίος πέθανε στις 29 Αυγούστου 2023 σε ηλικία 85 ετών, έφερε επανάσταση στη μουσική με τις τολμηρές μεθόδους του στο στούντιο. 

Η μαύρη λάμψη της τζαμαϊκανής μουσικής εξακολουθεί να επηρεάζει την αντίληψή μας για τον ήχο και να μας συγκινεί. Ρέγκε, σκα, ροκστέντι, ντάνσχολ. Dub εκτελέσεις, remixes, το στούντιο ως όργανο, ο παραγωγός ως μάγος. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία με τα οποία ένα μικρό κράτος της Καραϊβικής άλλαξε την πορεία της ποπ μουσικής σε όλο τον κόσμο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τον χειμώνα του 1933, στο Κάζας Βιέχας, ένα ανδαλουσιάνικο χωριό 2.000 κατοίκων γεμάτο φραγκοσυκιές, περίπου πενήντα χιλιόμετρα από το λιμάνι του Κάντιθ, έλαβε χώρα ένα από τα πιο βίαια και αιματηρά και επεισόδια της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, τρεισήμισι χρόνια πριν το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Τα γεγονότα, όπως εξελίχθηκαν ανάμεσα στις 10 και στις 12 Ιανουαρίου, έχουν μείνει στην ιστορία ως η Σφαγή του Κάζας Βιέχας και συγκλόνισαν το σύνολο της ισπανικής κοινωνίας λόγω της αμείλικτης κρατικής καταστολής από τις δυνάμεις ασφαλείας σε βάρος των χωρικών. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μανουέλ Αθάνια έχασε μεγάλη μερίδα των υποστηρικτών του, γεγονός που μήνες αργότερα θα οδηγούσε στην πτώση της δημοκρατικής-σοσιαλιστικής κυβέρνησης και στην άνοδο της Δεξιάς.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

To Space Rock είναι ένα παρακλάδι του rock’n’roll, το οποίο έχει σχέση με το hard rock αλλά έχει και μακροσκελή ορχηστρικά μέρη όπως το progressive rock, στιχουργικά ασχολείται κυρίως με την επιστημονική φαντασία, το διάστημα και κόσμους πέρα από εδώ, ενώ υποστηρίζεται από «διαστημικούς» ηλεκτρονικούς ήχους που εντείνουν την αίσθηση μιας διαφορετικής πραγματικότητας, έξω από την δική μας.
Ψάχνοντας για τις ρίζες του Space Rock, πολλοί θα νομίσουν ότι η αρχή έγινε με το The Piper at the Gates of Dawn, το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Pink Floyd το 1967. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Άγγλος παραγωγός δίσκων, ηχολήπτης και συνθέτης Robert George «Joe» Meek είχε προηγηθεί κατά πολύ πρωτοστατώντας στη διαστημική εποχή και στην πειραματική pop μουσική. Ο Meek συνέβαλε επίσης στην ανάπτυξη μεθόδων ηχογράφησης όπως το overdubbing (τα ηχητικά στρώματα ενός τραγουδιού), το sampling (η δειγματοληψία) και το reverb (το βάθος που λένε οι μουσικοί, η αντήχηση).

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

(Αντι)γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο μυθιστοριογράφος Hugo Pratt εικονογράφησε τις ιστορίες του ενώ ονειρευόταν ήταν να τα πει όλα τραβώντας απλά μια γραμμή και χρησιμοποίησε τους ήρωές του για να εξερευνήσει το τεράστιο σύμπαν του σαρκικού και πνευματικού ταξιδιού.
Με έντονες μαύρες ή ωχρές ακουαρέλες, μεταμόρφωσε τον Corto Maltese, τον Banshee, τον Koinsky ή τη Shanghai Lil σε επιθυμίες όλων, καθώς καθένας από εμάς ξεκινούσε μαζί τους για ένα διαφορετικό νησί θησαυρών και για έναν κόσμο λίγο πιο ελεύθερο από προγράμματα και όρια – ένα μέρος όπου πραγματικά αξίζει κανείς να ζει εκπληρώνοντας, ενδεχομένως, τα όνειρά του.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Στο βιβλίο του Fear and Loahing in Las Vegas (1971), ο Hunter S. Thompson είχε γράψει μια σύντομη φράση για την ζωή: «Αγόρασε το εισιτήριο, κάνε τη βόλτα». Ο Lemmy σίγουρα αγόρασε το εισιτήριο και σίγουρα έκανε την βόλτα με όσα αυτή συνεπάγεται. Με χαρές και λύπες, με πόνο και γέλιο. Ήταν όμως μια βόλτα στον κόσμο του rock ’n’roll. Μια άγρια βόλτα που τον ανέδειξε σε μια πολύ σημαντική μορφή για πάρα πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Πιστεύω ότι αυτός είναι η κατ’ εξοχήν φιγούρα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, εντελώς αόριστα, όταν μιλάμε για rock ’n’ roll για, επειδή ενώνει τα όνειρα των εφήβων των 50s με τα 80s κι ακόμα πιο πέρα. Σαν τον αλητάκο, που τριγυρνάει με πονηριά για να βρει χρήματα στο τσάμπα, κάνει φιγούρα στα κορίτσια και πίνει ότι βρει.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Τα καλοκαίρια δε διαβάζω πλέον βιβλία. Αυτή η ψυχαναγκαστική συνήθεια που μας κόλλησε το σχολείο των αρχών του 80 – να διαβάζουμε οποιοδήποτε βιβλίο προηγουμένως διαβαζόταν κατόπιν έγκρισης των γονέων ή των δασκάλων. Η ελευθερία του να διαβάζεις οτιδήποτε θες ή, έστω, που έχεις βρει στην βιβλιοθήκη των μεγαλύτερων. Η ελεύθερη ανάγνωση, ωστόσο, παρότι εξ ορισμού ανθρωποκεντρική λειτουργία, έχει καταλήξει άλλη μια μηχανιστική διαδικασία από τους μαθησιακούς θεσμούς, την αγορά εργασίας, την πολιτική και την γραφειοκρατία. Ναι, έχουμε διαβάσει πολλά, ειδικά εμείς του Παντείου, από Ντεμπόρ και Αλτουσέρ μέχρι Χριστιανόπουλο και τη Δυναστεία των Ντακ. Και τι έγινε; Πόσο πιο ελεύθεροι γίναμε μέσα από αυτήν την καταναλωτική μανία των λέξεων;

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

 «Η αγάπη για την ελευθερία και η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι τα βασικά στοιχεία της ιδέας του αναρχισμού...» (Φεντερίκα Μοντσένι)

Τον Νοέμβριο του 1936, η Φεντερίκα Μοντσένι, μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ισπανικού αναρχισμού, έπραξε το αδιανόητο: κατόπιν έγκρισης της αναρχοσυνδικαλιστικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CNT), αποδέχτηκε την πρόσκληση του πρωθυπουργού της χώρας Λάργο Καμπαγιέρο και ανέλαβε το Υπουργείο Υγείας της Ισπανικής Δημοκρατίας. Τρεις ακόμα σύντροφοί της υπουργοποιήθηκαν στα πλαίσια της συνεργασίας των αναρχικών με τη δημοκρατική κυβέρνηση, προκειμένου να ανακοπεί η πορεία του φασισμού στην Ισπανία. Ο εμφύλιος πόλεμος μαινόταν από τις 18 Ιουλίου, όταν στασιαστές στους κόλπους του στρατού με επικεφαλής τον στρατηγό Φρανθίσκο Φράνκο αποφάσισαν να ανατρέψουν τη νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση και να εδραιώσουν ένα ανελέητο δικτατορικό καθεστώς υπό τις ευλογίες της Καθολικής Εκκλησίας, των Ισπανών βιομηχάνων και, φυσικά, των Χίτλερ και Μουσολίνι. Ο ισπανικός λαός, με τη βοήθεια χιλιάδων ξένων αντιφασιστών εθελοντών, αντιστάθηκε...

Την Δευτέρα 3 Ιουλίου 2023 ο κος Buzz Osborne και η παρέα του, δηλαδή οι Melvins ανέβηκαν στη σκηνή της Τεχνόπολης για να μας ρίξουν στη μούρη όλη τη λάσπη που γεμίζει το Μοσάντο, δηλαδή το χωριό του, όταν πλημμυρίζει ο ποταμός Τσιχάλις λίγο πρίν εκβάλει στον Ειρηνικό.

Ο Αλέξης Καλοφωλιάς και ο Στέφανος Φλώτσιος, σε ένα ακουστικό σετ τριών κομματιών, από την εκδήλωση “Να μην γίνει η απώλεια συνήθειά μας / Δικαιοσύνη για το έγκλημα της Πύλου” που οργάνωσαν το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων, οι Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το 18 Άνω, τα Αντισώματα, ο Αστέρας Εξαρχείων και η κατάληψη στέγης προσφύγων/σων Νοταρά με αφορμή το τραγικό ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Οι Guns N’ Roses, η κατά πολλούς τελευταία μεγάλη arena-rock συγκροτηματάρα, μας δίνει την αφορμή να ασχοληθούμε ξανά με την λιγότερη πετυχημένη αλμπουμάρα της (σε εμάς τους κοινούς θνητούς, όλα σε αυτό το σχήμα φαίνονται μέσω μεγεθυντικού φακού και έρχονται με γενναίες δόσεις υπερβολής, εξ’ ου και η συχνή εμφάνιση της η κατάληξης -άρα) – πάντα μιλώντας από πλευράς πωλήσεων. Αν και ξεκίνησε πολύ καλά, και όχι τόσο καλά όσο τα «Illusion», και κατέληξε να γίνει πλατινένιο μέσα σε ένα χρόνο, έπρεπε να φτάσουμε αισίως στο 2018 για να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο πωλήσεις – νούμερα απλησίαστα για πολλούς εκεί έξω... Μιλάμε φυσικά για το θρυλικό (και σύντομα 30 ετών) The Spaghetti Incident? , το πέμπτο άλμπουμ των Guns που στην ουσία είναι μια συλλογή από punk και glam rock διασκευές. Εδώ, συναντάμε την κατά Guns εκδοχή διαμαντιών από U.K. Subs, The Damned, New York Dolls, The Stooges, Dead Boys, Misfits, Johnny Thunders, The Professionals, FEAR, T. Rex, Soundgarden και The Skyliners. Στο lead single «Ain't It Fun» μάλιστα συναντάμε σαν guest τον Michael Monroe, τον τραγουδιστή των Φινλανδών Hanoi Rock.

Και επειδή διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλοί που απορούν ακόμα και τώρα, τριάντα χρόνια μετά (σίγουρα έχει Ίντερνετ όλος