Courtesy by Νίκος Μπεκιράκης...

Ο Tom Verlaine (γεν. Thomas Miller), ο καταξιωμένος τραγουδιστής-κιθαρίστας που με το πειραματικό art-rock συγκρότημα των Television βοήθησε να εδραιωθεί η πανκ σκηνή της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του 1970, πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 2023 σε ηλικία 73 ετών έπειτα από σύντομη ασθένεια. Σε αντίθεση με αρκετούς συγχρόνους του από τις πρώτες ένδοξες μέρες του πανκ της Νέας Υόρκης στο θρυλικό κλαμπ του CBGB (Patti Smith, Blondie, Talking Heads), o Verlaine, ένας καλλιτέχνης γεννημένος στο Νιου Τζέρσεϊ και μεγαλωμένος στο Ντέλαγουερ, δεν θα γνώριζε μεγάλη εμπορική επιτυχία στις ΗΠΑ ή αλλού παρά την πρωτοποριακή μουσική της μπάντας του, ωστόσο δημιούργησε γύρω του ένα cult κοινό που τον ακολούθησε μετά το τέλος των Television, και μολονότι ο Verlaine δεν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός δισκογραφικά, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην αμερικανική ροκ σκηνή.

Γράφει ο Ελευθεριακός

φωτογραφίες: Ηλίας Μωραΐτης (ΕΙΜο Art)

Mόλις πριν λίγη ώρα άκουγα την προσέγγιση των agoriastonilio στο «Μaster Οf Puppets». Έπρεπε να πειράξουν αυτό το αριστούργημα του σκληρού ήχου, αυτό το πασίγνωστο και πολυαγαπημένο τραγούδι των Metallica; Και στο κάτω κάτω, ποια είναι τα agoriastonilio και ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να διαπράττουν κάτι τέτοιο; Οι Metallica, πάντως, αποκλείεται. Oι ίδιοι τώρα οι Metallica, πού βρήκαν τα κότσια να πειράξουν κομμάτια των Diamond Head, των Misfits και των Killing Joke, φτάνοντας μέχρι τους Thin Lizzy και τους Queen; Κάποτε η Joan Jett είχε βγάλει άλμπουμ γεμάτο διασκευές, με τραγούδια από Doors και AC/DC μέχρι Sex Pistols,  η αθεόφοβη. Οι ίδιοι οι AC/DC δε, ακόμα πειράζουν, με τον δικό τους τρόπο, τα blues...

Αποκλειστική συνέντευξη στο Merlin's Music Box

Οι GypsiesOnParadise είναι μία παρέα τριών ανθρώπων από την Καρδίτσα που συγκρότησαν την μπάντα το 2016 για να εξερευνήσουν με λίγο αντισυμβατικό τρόπο την εμπειρία της μουσικής δημιουργίας. Η σύμπραξή τους ήταν απόρροια άλλων συγκροτημάτων στα οποία συμμετείχαν παίζοντας διασκευές από δεκατεσσάρων χρονών. Τα περισσότερα κομμάτια του πρώτου ομώνυμου άλμπουμ των GOP που κυκλοφόρησε το 2018 γράφτηκαν σε κοπάνες από περιττά μαθήματα. Το σχήμα πήρε την τελική μορφή του όταν τα μέλη άρχισαν να συγκεντρώνονται στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας του κιθαρίστα με μία συρταριέρα (αντί καχόν), ένα μπάσο, ένα ούτι, ένα σαξόφωνο και ένα φθηνό πλήκτρο. Όταν πέρασαν ως φοιτητές στη Θεσσαλονίκη αποφάσισαν να γίνουν το power trio που είναι τώρα καθώς αυτό ταίριαζε με τα ακούσματα που είχαν και έχουν μέχρι σήμερα.

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Γράφει ο Ελευθεριακός

φωτογραφίες: Γιώργος Φραγκίσκος (lowlight.gr)

Πολλά έχουν ήδη γραφτεί κι είναι απόλυτα λογικό. Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ τη γνώμη μου, μα κάποιες μέρες αργότερα για να μην βρίσκομαι υπό την έντονη επήρεια μιας τέτοιας συναυλιακής εμπειρίας. Κακά τα ψέματα, ήταν μια ξεχωριστή βραδιά για διάφορους λόγους. Κάτι που ο οικοδεσπότης γίνεται οσονούπω 80 ετών, κάτι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι καλεσμένοι, κάτι η προηγούμενη περίοδος του εγκλεισμού, κάτι…

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Πάντα ήμουν προσεχτικός

Κάθε ενέργεια, κάθε γνωριμία κάθε συνάντηση κάθε κίνηση μελετημένη

Χωρίς βιασύνες

Ελεγχόμενη και ελεγμένη

Τέσσερα χρόνια δεν ζούσα σαν λύκος...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Έχουν περάσει τριάντα τρία σχεδόν χρόνια από τότε που η μπάντα που έπαιζα μπάσο, οι Σάρκα από το Ηράκλειο, γινόταν η πρώτη μπάντα από τη Κρήτη που κυκλοφόρησε επίσημα δίσκο σε δισκογραφική εταιρία (Elfisf Records). Από τότε ως σήμερα η Κρήτη μας έχει δώσει αξιόλογα underground rock and roll συγκροτήματα, τόσο στο alternative rock, το punk rock, το garage punk και τη ψυχεδέλεια, όσο και στις υποσκηνές του Heavy Metal. Φυσικά υπήρχαν και παλαιότερες μπάντες από τους Σάρκα κυρίως στο Ηράκλειο όπως για παράδειγμα οι σπουδαίοι Sex Beat (των οποίων οι Σάρκα ήταν η συνέχεια) ή οι Thee Fugitives, oι Κλίσμα, κ.α., αλλά όλες αυτές έφτασαν να κυκλοφορήσουν μόνο μερικές κασέτες σε DIY μορφή που μοιράζονταν χέρι με χέρι και όχι κάποιον «επίσημο» δίσκο.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Είχα μια ελάχιστα προνομιακή μεταχείριση όταν, αρκετό καιρό πριν την επίσημη κυκλοφορία του πρώτους τους δίσκου, άκουσα το υλικό των Prisma Flower Band στην τελική του μορφή πριν το δημοσιοποιήσουν στις διάφορες ψηφιακές πλατφόρμες και παράλληλα είχε πάρει την οριστική του μορφή με το master να ταξιδεύει ώστε να τυπωθεί σε βινύλιο. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο σερί άκουσμα δε με έψησε. Θες η συγκεκριμένη συγκυρία, θες η όχι και τόσο καλύτερη δυνατή πηγή του συμπιεσμένου ηχητικού δείγματος που είχα να διαχειριστώ ως ανυποψίαστος ακροατής, με οδήγησαν στο να παρατήσω πολύ σύντομα τα δέκα tracks στην τύχη τους, δίνοντάς τους μία ή δύο ευκαιρίες ακόμα. Στο διάστημα που μεσολάβησε, προφανώς έβγαιναν σωρηδόν νέα τραγούδια και νέα άλμπουμ από τον πλανήτη που έβρισκαν κι αυτά μικρή, μεγαλύτερη ή και καθόλου τύχη στο συγκρατημένο ή όχι ενθουσιασμό της ταπεινής καθημερινότητάς μου: αυτής, που εδώ και πολλά χρόνια πλέον, με κάνει λίγο ευτυχή πολύ περισσότερο με το να ακούω μουσική παρά να γράφω γι’ αυτήν.

Γράφει ο Αντώνης Ζηβας

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πριν από μερικές ημέρες έπεσα πάνω στο DVD με τίτλο Adrian Borland – Walking In The Opposite Direction, ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή και την μουσική του εγκέφαλου του αγγλικού συγκροτήματος The Sound. Πριν αρκετά χρόνια είχα δει στο διαδίκτυο ένα βίντεο όπου ο Bob Borland, ο πατέρας του, μακαρίτης από το 2017, παρακαλούσε όποιον είχε κάποιο αντικείμενο, κάποιο σουβενίρ του γιού του να έρθει σε επαφή μαζί του και μολονότι είχα ακούσει ότι κάποιοι γύριζαν ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον Adrian, αγνοούσα ότι είναι έτοιμο και διαθέσιμο.

«Μια μέρα ήμουν τόσο πεινασμένη που μου είχε κοπεί η ανάσα», είχε πει η Billie Holiday στο jazz περιοδικό Downbeat το 1939. «Βγήκα έξω. Έκανε κολασμένο κρύο και περπάτησα από την 145η μέχρι την 133η Οδό και κατηφόρησα την Έβδομη Λεωφόρο σταματώντας σε κάθε καταγώγιο για να ζητήσω δουλειά. Τελικά είχα απελπιστεί τόσο που σταμάτησα στο κλαμπ Long Cabin που διεύθυνε ο Jerry Preston. Του είπα ότι ήθελα ένα ποτό. Αν και ήμουν τελείως αδέκαρη, παράγγειλα ένα τζιν (ήταν το πρώτο μου ποτό - δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το τζιν από το κρασί) και το κατέβασα μονορούφι...

Κάποτε ένας από τους σιχαμένους Α.Ρ.Δ. ρώτησε τον παμμέγιστο πλην όμως παραγνωρισμένο Alex Harvey (οι τυχεροί είχαμε την τύχη να τον δούμε στο Σπόρτινγκ λίγο πριν πεθάνει, την εποχή που σχεδόν όποιος καλλιτέχνης επισκεπτόταν την Ψωροκώσταινα μετά από λίγο τίναζε τα πέταλα - και να σκεφτείτε ότι δεν είχαμε καν Κούλη)...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Εκκεντρικός, εφευρετικός και μονίμως αινιγματικός, ο Nik Turner δεν έδινε δεκάρα για τη μουσική δεξιοτεχνία. Ο πνευστός των Hawkwind, στους οποίους τραγουδούσε και συνέθετε, ήταν καθοριστικός στα ατέλειωτα διαστημικά ταξίδια της μπάντας, διαστρεβλώνοντας ήχους και ρυθμούς μέσα στο χάος της ατίθασης αισθητικής των συντελεστών της. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι στα νιάτα του ως μουσικός ήταν μέλος περιοδεύοντος θιάσου, ενώ πριν είχε «δουλέψει στα καράβια».

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ένα ακόμα Μουντιάλ φτάνει στο τέλος του και ο νικητής ήταν γνωστός από την αρχή παρά τις αντιδράσεις και τις φωνές διαμαρτυρίας για τους νεκρούς εργάτες που δούλευαν στην κατασκευή των γηπέδων όπου διεξήχθη η διοργάνωση. Όχι δεν ήταν οι πολυεθνικές, ούτε οι στοιχηματικές, ούτε το Κατάρ σαν χώρα, και, φυσικά, ούτε και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η υποκρισία άλλη μια φορά κέρδισε και μάλιστα χωρίς να δεχθεί ούτε ένα τέρμα.

του Μάικ Ντέιβις (μετάφραση: Στέλιος Μιχ.) 

Η αυτοβιογραφία μου δεν έχει νόημα παρά μόνο στο βαθμό που είναι πιθανώς χαρακτηριστική μιας γενιάς. Όταν ήμουν δεκαέξι ετών, ο πατέρας μου έπαθε καρδιακή προσβολή και για ένα χρόνο εγκατέλειψα το σχολείο  για να δουλέψω. Ο καλύτερός μου φίλος, ο οποίος μόλις είχε καταταγεί στο ναυτικό, αρχικά με ενθάρρυνε να κάνω το ίδιο και στη συνέχεια, αφού ανακάλυψε ότι θα καθάριζε καταστρώματα για το υπόλοιπο της καριέρας του, μου είπε να μην ακολουθήσω σε καμία περίπτωση το παράδειγμά του. 

Κείμενο - Φωτογραφία: Φαίη Φραγκισκάτου

Συνήθως στο τέλος κάθε χρονιάς όλοι οι μουσικόφιλοι φτιάχνουν τη δική τους λίστα με αυτά που τους τράβηξαν την προσοχή τις τελευταίες 365 μέρες της ζωής τους. Μέχρι και πριν λίγο καιρό είχα κι εγώ τη δική μου ψυχαναγκαστική προσήλωση σε τέτοιου είδους καταγραφές. Το 2022 έφερε για τον καθένα τις δικές του και τις ακόμη πιο δικές του δοκιμασίες. Για μένα, μια από τις αλλαγές που έφερε, είναι η αποκαθήλωση όλων των συμβολικών τελετών καταγραφής/απολογισμού: την απόσταση από λίστες, αποχαιρετισμούς, κατακλείδες και συνόψεις.

 Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Σωτήρης Θεοχάρης είναι ένας άνθρωπος πολυπράγμων, δραστήριος και δημιουργικός, έχοντας πίσω του ένα «βεβαρημένο» παρελθόν πολλών και ποικίλων εμπειριών και, όπως όλα δείχνουν, μπροστά του ένα πολύ παραγωγικό μέλλον. Ο Σωτήρης παίζει μουσική και μολονότι χρόνια στο κουρμπέτι του ελληνικού punk rock δεν κωλώνει να πειραματίζεται πάνω στη σκηνή και μέσα στο στούντιο έχοντας διαγράψει μια πορεία δεκαετιών που για να την αναλύσει κανείς χρειάζονται πολλές σελίδες.

Κείμενο: Γιώργος Τσέκας

Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου

«Τζόνι, τσακίσου και έλα στο σπίτι μου στη μία και τέταρτο. Μην φέρεις μπύρες, είμαστε εντάξει. Άννα».
Όλα ήταν έτοιμα για την πρεμιέρα των τριών λιονταριών στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Ο Τζόνι έφτασε στην ώρα του και ετοίμαζε να φάνε την ώρα που η Άννα κάθονταν στον καναπέ της με τα πόδια της πάνω στο ξύλινο τραπέζι. Άκουγε ένα από τα αγαπημένα της άλμπουμ, το Killers των Iron Maiden, φορούσε τη φανέλα της εθνικής ομάδας -την άσπρη- και ένα μικροσκοπικό σορτσάκι με τις άσπρες κάλτσες της μέχρι τα γόνατα. Εκείνος φορούσε ακόμα τα ρούχα της δουλειάς του, αλλά η Άννα δεν έδινε δεκάρα ούτε για τα βρώμικα χέρια, ούτε για τα βρώμικα ρούχα του.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Κάποια ημέρα μπήκα σε ένα δισκοπωλείο και είδα μπροστά μου ένα χοντρό βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο. Άρχισα να το ξεφυλλίζω και εντυπωσιάστηκα επειδή ήταν μια μουσική γιορτή 120 τετράχρωμων σελίδων σε μέγεθος δίσκου βινυλίου που τη συνόδευαν πέντε CD της δισκογραφικής εταιρίας Harvest Records και κάλυπτε παραγωγές της που είχαν κυκλοφορήσει την δεκαετίας 1969 - 1979. Το πακέτο συμπεριλάμβανε τραγούδια των Pink Floyd, Kevin Ayers, ELO, Syd Barrett, Michael Chapman, The Pretty Things, Pete Brown, Barclay James Harvest, Roy Harper, Be-Bop Deluxe και περισσότερων από 30 άλλων καλλιτεχνών. Το σετ περιείχε επίσης συνεντεύξεις με μερικούς από τους καλλιτέχνες, παραγωγούς, μηχανικούς, διευθυντές και υπαλλήλους της δισκογραφικής εταιρείας που συμμετέχουν και μια επιλογή από φωτογραφίες, διαφημίσεις και αναμνηστικά που παρέπεμπαν στην περίοδο της ακμής της δισκογραφικής εταιρίας.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η rock and roll σκηνή της Θεσσαλονίκης ανέκαθεν ήταν μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα κατάσταση σε σχέση με ότι συνέβαινε στις άλλες eλληνικές πόλεις. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80, όταν στις άλλες eλληνικές punk μπάντες οι τραγουδιστές τους “έφτυναν” τους στίχους μέσα από μια οργισμένη πρόζα, οι Θεσσαλονικιοί πάνκηδες τραγουδούσαν βάζοντας μελωδίες στις φωνές. Αυτό τότε μου είχε κάνει αρκετή εντύπωση. Παράδειγμα, η πρώτη ελληνική punk συλλογή Διατάραξη Κοινής Ησυχίας που κυκλοφόρησε το 1985, όπου η διαφορά των Γκρόβερ από τη συμπρωτεύουσα στα φωνητικά ήταν πολύ εμφανής σε σχέση, για παράδειγμα, με τους Αδιέξοδο ή τη Γενιά του Χάους.

 Γράφει ο Bill Hunchback

Νομίζω ότι κριτική δίσκου δεν έχω κάνει ποτέ με την έννοια του βάζω κάτι κάτω και λέω αν οι μελωδίες είναι ενδιαφέρουσες, τα ρυθμικά μέρη άρτια, οι στίχοι διεισδυτικοί και η σειρά των τραγουδιών ικανή να ακολουθήσει μια εξέλιξη των μουσικών κλειδιών προς την αισθητική ανάταση του ακροατηρίου.
Όσες φορές έχω μιλήσει για δίσκους επαγγελματικά, ήταν καθαρά με την διάθεση του απλού ακροατή στις λέξεις μου. Οριακά κρατιέμαι να μην γράψω «γαμάτος», σκέτο, για έναν δίσκο που μου αρέσει πολύ ή «για κλωτσιές», αν θεωρώ ότι δεν έχει νόημα η ύπαρξη του.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η αφήγηση γεγονότων όταν αυτά περιπλέκει συγγενικά πρόσωπα χωρίς να μιλάμε για μια αμιγώς βιογραφία, όπου η πραγματικότητα μπερδεύεται με εικασίες.Μια μεταμυθοπλασία με αυτοαναφορικότητά και μια επινοητικότητα με βάση αληθινά συμβάντα που η λήθη τα ξέφτισε ή τα γιγάντωσε με βρίσκει σύμφωνο όταν αυτή η προγονική ιχνηλατούσα λογοτεχνία υπηρετεί το πάντρεμα της προσωπικής ιστορίας με την τοπική (ή την εθνική σαφώς λιγότερο), αλλά κυρίως την ταξική. Όταν δε αυτή βρίσκει στράτα μέσω του τεμπέλικου και ράθυμου για τους διανοούμενους διηγήματος, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα αφού αποφεύγονται εμβαθύνσεις σε πρόσωπα αγαπημένα ή μισητά, που τα συναισθήματα αυτά γεννήθηκαν σε συνάρτηση με τα ζητούμενα που έχει ή είχε ο γραφών από αυτά, στα οποία ορίζει η κατεξοχήν συγγένεια τους.

Όταν η αναβίωση του folk/blues στις αρχές της δεκαετίας του '60 έβγαλε τους παλιούς μουσικούς των blues από την αφάνεια και τους παρουσίασε στην παγκόσμια σκηνή, κανείς δεν ήταν περισσότερο άγνωστος από τον Mississippi John Hurt. Είχε ένα υπέροχο τρόπο να παίζει και ένα τεράστιο ρεπερτόριο τραγουδιών αλλά στα νιάτα του ο John είχε απορρίψει μια πρόταση να συμμετάσχει σε περιοδεία επειδή δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι του και την οικογένειά του, και την ασφάλεια που του πρόσφεραν. Ο John εργάστηκε ως αγρότης γύρω από το Άβαλον του Μισισίπι σχεδόν μέχρι τα εβδομήντα του χρόνια και όλο αυτό το διάστημα δεν πρέπει να έπαιξε μπροστά σε περισσότερους από εκατό ανθρώπους.

Το comeback του Θέμη Ανδρεάδη και οι ιστορίες που αφηγήθηκε στον Μιχάλη Πούγουνα και τον Γιάννη Καστανάρα

Ο Θέμης Ανδρεάδης είναι ένας φιλόξενος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, τον οποίο συνάντησα, αρχικά, για ένα ντοκιμαντέρ που κάνουμε με κάποιους φίλους για τους κινηματογράφους της Καλλιθέας – μιας και ο Θέμης γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί. Όλοι μας έχουμε παιδικές μνήμες από τα σατυρικά τραγούδια του όπως τα «Θα Πάω στην Ζούγκλα με τον Ταρζάν», «Η Πεθερά», «Είμαι Πολύ Ωραίος» και τόσα άλλα που με την χαρακτηριστική φωνή του έδιναν εκείνα τα χρόνια μια εύθυμη νότα. Στην επίσκεψή μας στο σπίτι του στη Νέα Σμύρνη ο Θέμης είχε να πει πολύ περισσότερα από όσα χρειάζονταν για ένα ντοκιμαντέρ σαν αυτό που κάναμε κι έτσι τον ρώτησα αν θα ήθελε να μιλήσει στο Merlin’s Music Box.

Συνέντευξη: Ειρήνη Πολίτου & Αγνή Νικολακάκι.

Εισαγωγή: Γιάννης Καστανάρας 

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Οι περγαμηνές της Φλώρας Ιωαννίδη στο χώρο της ανεξάρτητης σκηνής ξεκίνησαν να γράφονται από τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν πρωταγωνίστησε με την υπέροχη φωνή της στους Make Believe (το live τους που είχα παρακολουθήσει στο An Club μαζί με τους Honeydive, μια άλλη καταπληκτική μπάντα της εποχής, μου έχει μείνει αξέχαστο) με τους οποίους κυκλοφόρησε δυο άλμπουμ και ένα mini-LP, άπαντα σημαντικοί σταθμοί στην ελληνική rock δισκογραφία χάρη στον προσωπικό ήχο του συγκροτήματος που συνδύαζε την pop ευαισθησία με τον rock δυναμισμό.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

"Everybody goes home in October...." (Jack Kerouac)

Στις 14 του Οκτώβρη κυκλοφορεί από την δισκογραφική εταιρία Drag City, η νέα δουλειά του Bill Callahan υπό τον τίτλο Reality - ο τίτλος γραμμένος ανάποδα στη ζωγραφιά που κοσμεί το εξώφυλλο. Συνεχίζοντας στα 56 του χρόνια το προσωπικό του ταξίδι στη μουσική, ο Callahan, πιστός στο ύφος των δύο προηγούμενων άλμπουμ του (Shepherd in a Sheepskin Vest & Gold Record), διακηρύττει για άλλη μια φορά μέσα από δώδεκα νέα κομμάτια τις αρετές της οικογενειακής γαλήνης και του ήρεμου ζην. To Reality όμως δεν ανήκει στην κατηγορία των εξ ορισμού γαλήνιων και ήρεμων μουσικών δημιουργιών. 

Μεταφράζει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πολύ πριν από το φαινόμενο Amy Winehouse που με τη σαγηνευτική φωνή της καθήλωσε εκατομμύρια, υπήρξε η Janis Joplin με την οποία η Winehouse συγκρίθηκε συχνά. Αν και η Joplin κυκλοφόρησε μόνο τρία άλμπουμ στη διάρκεια της ζωής της (και μερικά μετά θάνατον) και γνώρισε μόνο μία επιτυχία στο Top 40, έγινε άλλο ένα από τα μεγάλα αστέρια της αμερικανικής σκηνής τη δεκαετία του 1960 και η μουσική της συνεχίζει να επηρεάζει μέχρι σήμερα τον κόσμο της τέχνης.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Άλλα ποδοσφαιρικά σωματεία δεν δίνουν δεκάρα για τη γνώμη των φιλάθλων τους και αν τα προσεγγίσει μια μεγάλη εταιρεία όπως η Qatar Airways την καλοδέχονται επειδή πιστεύουν ότι θα είναι λάθος αν αρνηθούν. Αν όμως  η Qatar Airways προσεγγίσει τη Ζανκτ Πάουλι, εμείς θα της πούμε σάλτα και γαμήσου»...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ο Γερμανός Conny Plank είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της μεγάλης σημασίας που έχει ο παραγωγός σε ένα άλμπουμ και, γενικότερα σε ένα ηχογράφημα. Ο Plank υπήρξε θεμέλιος λίθος στη διαμόρφωση του ήχου του krautrock ή «kosmische Musik», όπως ονομάστηκε ένα είδος πειραματικής μουσικής στη ροκ σκηνή της Δυτικής Γερμανίας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της επομένης.

Συνέντευξη στον Αντώνη Ζήβα

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα διαφορετικά κι έξω από τις συνήθεις νόρμες ονόματα συγκροτημάτων. Αν αυτό συνδυάζεται και με καλή μουσική τότε πραγματικά υπάρχει κατά την υποκειμενική μου γνώμη κάτι ξεχωριστό. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Πεθαίνουν στο Τέλος. Δεν ντρέπομαι να δηλώσω φαν της μπάντας, πράγμα που ενισχύεται τόσο με τη προσωπική γνωριμία που έχω εδώ και πολλά χρόνια με κάποια από τα μέλη της, όσο κι ακόμη περισσότερο από το μουσικό τους παρελθόν. Ένα παρελθόν που έχει χαρίσει καταπληκτικά άλμπουμ και ακόμη περισσότερο φρενήρη , γεμάτα ιδρώτα και μπύρα λάιβ.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας  

Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι οι θολές. Δεν θα έπρεπε αλλά ισχύει. Μα οι αναμνήσεις μας είναι το καταφύγιο μέσα στο χωροχρόνο μας, η επιστροφή στην αθωότητα στα παιδικά χρόνια. Η μνήμη είναι η μόνη μας ιδιοκτησία. Η μόνη που επέτρεπε το Κράτος να έχουμε. ´Η μήπως το απαγόρευε και αυτό; Θολές οι όμορφες οι αναμνήσεις λοιπόν, έτσι τις πρέπει, θολές. Σαν τον καθρέφτη που οι υδρατμοί από το καυτό νερό τον θαμπώνουν και το είδωλο αχνοφαίνεται αφήνοντας την αντανάκλαση στην φαντασία. Η έλλειψη διαύγειας της εικόνας σε πλήρη αρμονία με την έλλειψη καθαρής σκέψης. Μια παλιά φωτογραφία. Χωρίς φίλτρα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Είμαστε οι Motörhead και παίζουμε rock and roll!»

Οι Motörhead είναι μια από τις λίγες μπάντες που κάθε φορά που τις ακούω, το χαμόγελο που χαράζεται στο πρόσωπό μου είναι πλατύτερο από το συνηθισμένο. Περιττό, λοιπόν, να αναφέρω (που το αναφέρω) ότι εκείνη, η πρώτη συναυλία τους που παρακολούθησα στο Σπόρτινγκ το 1988 χάρη στη γενναιοδωρία του Μιχάλη και του Βασίλη ήταν μια από τις top-3 rock and roll βραδιές της ζωής μου (οι άλλες δυο ήταν των Birthday Party, επίσης στο Σπόρτινγκ, και των Mano Negra στο Ρόδον). Επομένως, μου φαίνεται πολύ φυσικό να ξεκινήσω την περιήγηση στα αγαπημένα μου live άλμπουμ με το No Sleep ’Till Hammersmith, το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Motörhead και τον μοναδικό δίσκο του βρετανικού συγκροτήματος που καρφώθηκε στο νούμερο 1 του καταλόγου επιτυχιών της πατρίδας του την πρώτη κιόλας εβδομάδα της κυκλοφορίας του.