Η σύλληψη της ιδέας ενός επετειακού αφιερώματος του neo-garage κινήματος πάρθηκε από τους διοργανωτές του το καλοκαίρι του 2017.
Είναι εκείνες οι "συμμορίες" που με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες και επέκταση ανά την υφήλιο εδώ και 40 χρόνια "κοιτάζουν" αμετανόητα το παρελθόν και ώθησαν όλους εμάς να ανακαλύψουμε τα ξεχασμένα διαμάντια του garage κυρίως κατά την διετία 1965-1966.
Από τους Fuzztones στους Creeps, από τους Chesterfield Kings στους Sick Rose, από τους Tell-Tale Hearts στους Jaybirds, από τους Cynics στους Sound Explosion, από τους Miracle Workers στους Stems και από τους Lyres στους Gruesomes συν πλείστα άλλα ονόματα σε μία γιορτή του neo-garage.
Εκρηκτική αναμένεται και η "ζωντανή" εμφάνιση των αθηναίων The Fabulous Heydays!
Όσοι πιστοί προσέλθετε λοιπόν στο "Lost n' Found", Κεραμεικού 53, το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου σε μία ολονύχτια φρενίτιδα γεμάτη fuzz και Farfisa...

Σταχυολογεί ο Γιώργος Χούλλης

Γεννήθηκε στις 13/2/1961 στην Ουάσινγκτον. Βρέθηκε από νωρίς ν’ αντιμετωπίζει το θηρίο της κατάθλιψης και μια δύσκολη παιδική ηλικία, πράγματα που τον πείσμωσαν ακόμη περισσότερο. Η πρώτη του δουλειά ήταν πωλητής παγωτού στα Haagen Daazs, μέχρι που εμφανίστηκε ο κιθαρίστας των Black Flag, Greg Ginn, και τον ενημέρωσε ότι έψαχναν για τραγούδιστή. Ο Rollins είχε να επιλέξει ανάμεσα στο να συνεχίσει τη δουλειά του και στο ν’ ακολουθήσει τη μπάντα στο Λος Άντζελες. Επέλεξε το δεύτερο με αποτέλεσμα σήμερα να θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες μορφές στην underground hardcore/punk σκηνή του Λος Άντζελες.

Ο Αντώνης Λιβιεράτος με ακόμη πέντε μουσικούς επί σκηνής στην πρώτη live παρουσίαση του νέου του άλμπουμ του «4 ½» 

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου στον πολυχώρο Underflow Record Store & Art Gallery. 

Πολυπράγμων συνθέτης και μουσικός ο Αντώνης Λιβιεράτος μας έχει χαρίσει σπουδαίες στιγμές στο παρελθόν είτε στα προσωπικά του άλμπουμ στην ιστορική Hitch-Hyke, είτε μέσα από το σχήμα Κεφάλαιο 24 (από τα μακροβιότερα σχήματα στην ελληνική επικράτεια), είτε μέσα από το αγγλόφωνο συγκρότημα των Dr. Atomik των οποίων αποτελεί την κεντρική φιγούρα, είτε μέσα από τις πολυάριθμες συμμετοχές του και συνεργασίες του με καταξιωμένα συγκροτήματα όπως οι Sigmatropic και οι Illegal Operation (των οποίων υπήρξε ιδρυτικό μέλος).

Mετάφραση: Μιχάλης Πούγουνας

Το Free Will and Testament ήταν ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ του 2002 για τον μουσικό Robert Wyatt, το οποίο μέχρι κάποια στιγμή μπορούσε να βρεθεί στο YouTube. Δεν υπάρχει πια.
Ενα χαρακτηριστικό σχόλιο που κάποιος είχε αφήσει εκεί δήλωνε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι ΕΘΝΙΚΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ!» Επιστρέφοντας στις ημέρες των αρχών της δεκαετίας του 1970, δεν θα περιμένατε ότι ο Wyatt ή οποιοσδήποτε από τους prog-rock φίλους και συναδέλφους του στη σκηνή του Canterbury θα χαρακτηρίζονταν στο μέλλον ως «εθνικός θησαυρός».

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

φωτο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

 Πάντα θεωρούσα ότι οι καλύτερες γυναικείες φωνές του ροκ που άκουγε η γενιά μου ήταν η Εύη Χασαπίδου και η Φλώρα Ιωαννίδη. Φωνές ιδιαίτερες που πειραματίστηκαν στη μουσική φόρμα και διένυσαν μια μεστή πορεία. Όμως οι Robert Sin & the Huckleberries δεν είναι ένα  σχήμα που περιστρέφεται γύρω απ τη μαγεία της φωνής της Εύης, διότι πολύ απλά ακόμη και στα λαιβ η Εύη κάνει μόνο δεύτερη φωνή στο σχήμα. Όμως, τόσο συνθετικά  όσο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις (όταν στα τέλη του 2016 είχα την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω σε δύο ζωντανές εμφανίσεις, σε μία εκ των οποίων άκουσα μια από τις καλύτερες διασκευές του «I shall Βe Released» (Βob Dylan), αμέσως κατάλαβα ότι η Εύη έδινε ένα ιδιαίτερο στίγμα στο σχήμα).

H 77- 82 team επιστρέφει για 6η συνεχόμενη χρονιά με το Vive le Punk Rock festival σε ένα διήμερο κόλαση! To punk rock φεστιβάλ των Βαλκανίων και όχι μόνο, που έγινε θεσμός προσελκύει ολοένα και περισσότερο κόσμο από την όλη την Ευρώπη αλλά και τις ΗΠΑ, με punk rock μουσικάρες και φυσικά άφθονη μπύρα! Μετά τις αξέχαστες παρουσίες των Exploited στο Vive le Punk Rock 2017 & των GBH, Subhumans & Partisans το 2018 σειρά για φέτος έχουν οι βετεράνοι του αγγλικού punk Peter & The Test Tube babies (1978) και οι τρομεροί Baboon Show που θα είναι οι headliners για την πρώτη και για την δεύτερη μέρα του φεστιβάλ αντίστοιχα. Μαζί τους για πρώτη φορά στην Ελλάδα oι Λονδρέζοι anarcho punk πρωτεργάτες Conflict (1981) και οι Άγγλοι Mau Maus (1979) που επιστρέφουν μετά απο 34 ολόκληρα χρόνια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (qoq photos)

Πραγματικά δεν ξέρουμε πώς να ευχαριστήσουμε τις μπάντες και τους φίλους τους (και δικούς μας). Η πρώτη συναυλία για τα 30χρονα του ΜERLIN'S MUSIC BOX στο ιστορικό An Club των Εξαρχείων, το μέρος που είναι συνδεδεμένο με την έντυπη ιστορία του Merlin's ήταν... όσοι βρέθηκαν εκεί ξέρουν τι ήταν! Ένας garage/surf αγριεμένος χείμαρρος με πρωταγωνιστές τους θυελλώδεις Sound Explosion, τους καθηλωτικούς Reverb Snatchers και τους έξοχους Rusty Parts, τους φίλους από την Πτολεμαΐδα που μπήκαν στον κόπο να έρθουν με την παρέα τους και να γιορτάσουν μαζί μας. Ήταν μια βραδιά που σίγουρα δεν θα ξεχαστεί από όποιον κατέβηκε εκείνο το βράδυ τα σκαλιά του κλαμπ για να βυθιστεί σ' αυτό το υπέροχο χάος του rock and roll! Κάτι τέτοιοι είναι οι λόγοι που μας κάνουν να συνεχίζουμε. Στις 23 Φεβρουαρίου ακολουθεί το εξίσου συναρπαστικό δεύτερο μέρος με τους Last Drive και τους Dr. Albert Flipout's One CAN Band... Respect to all!

Distortion Tamers live στο An Club ή πως μια τίμια μπάντα ιδρώνει τη φανέλα. Έχοντας στο ενεργητικό τους έναν από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, ο Κώστας Αναγνωστόπουλος (aka Kosta A.-Monk), ο Νίκος Κετζέας και ο Σπύρος Δουλγερίδης ανέβηκαν στη σκηνή του An και παρόλο τον λίγο κόσμο, τα έδωσαν όλα !!! Μιάμιση ώρη αγνού καθαρόαιμου Rock 'n' Roll, με τον δίσκο 'Jasmines & Blades' να έχει την τιμητική του, αλλά και όλες οι προηγούμενες δουλειές της μπάντας να μη μείνουν παραπονεμένες. Τη βραδιά άνοιξαν με τον καλύτερο τρόπο οι Dirty Ol' Dogs. 

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Τον έβλεπα σήμερα που ανέβασε ένα βίντεο όπου παίζει και τραγουδάει το “Wonderful Tonight” του Eric Clapton μέσα στην τουαλέτα του σπιτιού του, φορώντας ένα κιτς σακάκι που είχε πάνω του κεντημένα μπλε και κόκκινα λουλούδια...

Παρακολουθώ γενικότερα τις καθημερινές ραδιοφωνικές εκπομπές που κάνει στον 95.5 FM στο Los Angeles και θεωρώ πως είναι ένας εξαιρετικός rock’n’roll κιθαρίστας και πολύ καλός μουσικός, με ιδιαίτερο και προσωπικό ήχο, τον οποίο εκτιμώ γι αυτό που κατάφερε παίζοντας το ζητιανόξυλο.

Γράφουν οι Γιάννης Κλειδής και Έλενα Παλαιολόγου

Ως γνωστόν, το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου το Merlin's Music Box γιορτάζει τα 30 του χρόνια στο An Club [event]. Σε μια βραδιά η οποία προβλέπεται καυτή (κλισέ αλλά πραγματικότητα), οι Reverb Snatchers (Κώστας Μαχαίρας-κιθάρα, ex-Fake Tales, Άρης Σπανουδάκης-μπάσο ex. Sushi Killers (αγαπάμε!) , Πέτρος Ματσάκος-ντραμς, ex. Fake Tales) θα αναλάβουν να δροσίσουν την ατμόσφαιρα με κύματα ηλεκτρισμού κι αντήχησης...
Τα φλιτζάνια ήταν γεμάτα καφέ, τα τσιγάρα είχαν περικυκλώσει το τασάκι κι ένα ταψί κρέμα γαλακτομπούρεκο με φύλλο κανταΐφι (!!!) μας έκλεινε το μάτι. Καθίσαμε αναπαυτικά στον καναπέ κι η πρώτη ερώτησή μας, έσκασε σαν τεράστιο κύμα στα πρόσωπα του Κώστα και του Άρη... ...''Ποιος γράφει τους στίχους στα τραγούδια σας;''...

Πέμπτη 24 Γενάρη 2019, συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στο Σύνταγμα από τους "Ενωμένους Μακεδόνες" (τρομάρα τους), συλλαλητήριο επίσης για τη Μακεδονία από το ΚΚΕ στο Πάρκο Ελευθερίας, πορεία ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών στην αμερικάνικη πρεσβεία από την εκτός των τοιχών αριστερά και αντιεξουσιαστικές ομάδες, κάλεσμα για αγρυπνία από την Εκκλησία Online "επί τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ... και προκειμένου να αποσοβηθεί ο κίνδυνος που απειλεί την ακεραιότητα της Μακεδονίας μας", συγκέντρωση στη Πλατεία Κάνιγγος από ομάδες περιφρούρισης για να μη κατέβουν οι φασιστες στα Εξάρχεια. Κλειστοί δρόμοι, κλειστοί σταθμοί του μετρό και η ΕΜΥ απειλεί με βροχές και καταιγίδες. Πέμπτη 24 Γενάρη 2019 εχουν αποφασίσει και οι Coyote's Arrow να μας παρουσιάσουν ζωντανά στο An Club τη δουλειά τους με τίτλο 'Aho', υποστηριζόμενοι από τους Vulcan Itch μια νέα μπάντα αλλά με μέλη που έχουν ήδη γράψει τη δική τους ιστορία. Οι λίγοι και εκλεκτοί που παρευρεθήκαμε απολαύσαμε ζωντανά έναν, κατα τη γνώμη μου, από τους καλύτερους δισκους που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Απολαύστε !!!

«Ο Jimi Hendrix με ενθουσίασε από την αρχή. Την πρώτη φορά που τον είδα σκέφτηκα ότι ήταν φανταστικός. Προσηλυτίστηκα αμέσως. Ο Jimi Hendrix είναι το καλύτερο πράγμα που είδα ποτέ μου. Ήταν συναρπαστικός, σέξι, ενδιαφέρων. Η φωνή του δεν ήταν πολύ καλή αλλά την αναπλήρωνε με την κιθάρα του. Τον είδα για πρώτη φορά στο Revolution Club του Λονδίνου. Ήμουν ένα από τα έξι άτομα μέσα στο κλαμπ και ο Jimi έπαιζε. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Ήταν σκέτη παράνοια – τόσο καλός όπως και όλη εκείνη η ιδέα να συνοδεύεται από μια αγγλική μπάντα, ένα αλλόκοτο μείγμα ανάμεσα σε μπλουζίστα και ρόκερ με μια αγγλικά πινελιά».

Αμερικάνικο garage από τη Γερμανία. 18 Γενάρη του 2019  το Κύτταρο  στην οδό Ηπείρου φιλοξένησε τους Morlocks που μας τίναξαν τα μυαλά στον αέρα. Οι πολυεθνική (πλέον) μπάντα που ξεκίνησε από το San Diego της Καλιφόρνια για να εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια στο Ντύσελντορφ της Γερμανίας, μας έδειξε τι θα πεί σύγχρονο δυναμικό garage. Μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν η αφιέρωση του τραγουδιού τους "My Friend the Bird" στον Παύλο Φύσσα. Και μόνο γι αυτό τους αξίζουν ΑΠΕΙΡΑ RESPECT !!! Τη συναυλία άνοιξαν οι  After Midnight Popular Music.

Γράφουν οι Γιάννης Κλειδής - Έλενα Παλαιολόγου

Οι Rusty Parts είναι οι τέσσερις που πατάνε τη σκηνή κι άλλοι είκοσι-τριάντα από πίσω.
Έχουν βάση την Πτολεμαΐδα, αλλά ζουν σε τρεις διαφορετικές πόλεις.
Δεν είναι πιτσιρικάδες, αλλά«το μέλλον διαγράφεται λαμπρό».
Τους αρέσει να παίζουν, αλλά δεν κυνηγάνε τα live.
Στις 9/2 θα ανέβουν στη σκηνή του An Club μαζί με τους Sound Explosion και τους Reverb Snatchers για να γιορτάσουμε παρέα τα 30 χρόνια του Merlin's Music Box.
Για όλα αυτά και λίγα περισσότερα μιλήσαμε με τον Βαγγέλη Τσακμάκη, ο οποίος μας υποδέχτηκε με μεζέδες, κρασί και φαρφίσες!

25 Γενάρη του 2019 και η σκηνή του Κυττάρου φιλοξένησε τους καταπληκτικούς Blues Wire και τους φίλους τους. 2,5 ώρες καταιγιστικού καθαρόαιμου ηλεκτρικού blues !!! Τον Ηλία Ζάικο, τον Σωτήρη Ζήση και την Νίκη Γουρζουλίδου, συνόδευσαν η καταπληκτική και αγαπημένη Τζένη Καπάδαη στη φωνή, ο Γιάννης Παχίδης, από τους Daddy's Work Blues Band, στη φυσαρμόνικα και οι κιθαρίστες των 16 Strings, Νίκος Κουρομιχελάκης & Σπύρος Χατζηαντωνίου, στις κιθάρες. Τη βραδιά άνοιξαν οι 16 Strings.

γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Στην Λάρισα έχω να πάω πάρα πολλά χρόνια, συνεπώς δεν γνωρίζω τις συνήθειες των κατοίκων της σήμερα στα... υγρά κοκτέιλ. Μπορώ όμως να..μυρίσω τα μουσικά κοκτέιλ που πλασάρει η πόλη τα τελευταία χρόνια, τα οποία έχουν ως βασικό συστατικό το fuzz σε όλες τους τις συνταγές. Μια τέτοια συνταγή θα σας παρουσιάσω σήμερα και είμαι σίγουρος ότι αν δοκιμάσετε να τα ανακατέψετε όλα αυτά θα έχετε ένα εκρηκτικό εγκεφαλικό αποτέλεσμα που θα σας ταξιδέψει στα βάθη του αχανούς διαστήματος. Ο γράφων το πόνημα ετούτο βέβαια, το μόνο που σκαμπάζει από κοκτέιλ είναι το αποτέλεσμα που αυτά φέρουν μετά την κατάποσή τους. Συνεπώς, δεν είναι σε θέση να σας δώσει συμβουλές κατασκευής υγρών κοκτέιλ. Είναι όμως πολύ καλός γνώστης των μουσικών κοκτέιλ που σερβίρονται στα αυτιά του, όχι με την έννοια του ειδικού αναλυτή, αλλά ως ακροατή και λάτρη-fan που λέμε και στην Κρήτη- του αγνού ανόθευτου rock an roll – και τέτοια είναι η συνταγή που σας παρουσιάσω σήμερα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

φωτο: Vera Ioakimidi 

Δυο σχεδόν χρόνια μετά το Afterglow, οι φίλοι μου από την Κύπρο επιμένουν να με εκπλήσσουν ευχάριστα. Έχοντας στο δισάκι μια νέα ολοκληρωμένη δουλειά που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο, επιστρέφουν για να αφήσουν ακόμα μια φορά τη στάμπα τους στα σύγχρονα ψυχεδελικά δεδομένα, ακολουθώντας ένα δρόμο που κρίνοντας από το αποτέλεσμα και τη διάθεση θα μας ταξιδέψει ακόμα για πολύ. Το δεύτερο άλμπουμ των παιδιών από τη Λεμεσό έχει τίτλο Superfonica και είναι ο επόμενος ογκόλιθος στο οικοδόμημα που χτίζουν αργά αλλά σταθερά οι Arcadian Child.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στη ζωή δεν υπάρχει ξανά. Η τάση τη ζωής δείχνει να μην περνάς το ίδιο ποτάμι καθώς νομίζεις ότι το περνάς. Κάποιες φορές η πυκνότητα του χρόνου αραιώνει σημαντικά, μοιάζει πως όσο και αν προσπαθείς όλα μένουν ακίνητα στον μικρόκοσμο και την ροή της ζωής. Η Lyn Hejinian στη «Βαρβαρότητα» αναφέρει κάπου ότι «η γλώσσα, ως εργαλείο ειλικρινείας, θέτει τον καθένα όχι μόνον “εν σχέσει” αλλά εν μία σχέση που συνεπάγεται έκθεση στις απαιτήσεις και αξιώσεις των άλλων... Γιατί η “ειλικρίνεια” δεν είναι τόσο μια αληθής περιγραφή των εσωτερικών (συν)αισθημάτων του εαυτού ... όσο μια αποδοχή εκείνου που υπερβαίνει τον εαυτό».

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Στο χώρο της δισκογραφίας υπάρχουν πράγματα με τα οποία είναι να απορεί κανείς μερικές φορές. Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 μέχρι τις αρχές αυτής εδώ που διανύουμε βιώσαμε την παντοκρατορία του CD που ουσιαστικά εκτόπισε το βινύλιο. Με αυτή την αφορμή είδαμε ένα σωρό πράγματα του παρελθόντος να επανεκδίδονται σχεδόν μαζικά, από ξεχασμένα private pressings που κυριολεκτικά θα τα έτρωγε το μαύρο το σκοτάδι, μέχρι επιβεβλημένες επανακυκλοφορίες σημαντικών στιγμών της ροκ ιστορίας. Κακά τα ψέματα, το CD αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπαλώσουμε αρκετά κενά στη δισκοθήκη μας που υπό άλλες συνθήκες ή δε θα τα βρίσκαμε ή θα χρειαζόμασταν ένα σκασμό φράγκα για να τα αποκτήσουμε. Με την έλευση αυτής εδώ της δεκαετίας όπου το άυλο format (flac, streaming κλπ.) καθώς και η επάνοδος, έστω και μερική, του βινυλίου μπαίνουν για τα καλά στο παιχνίδι, συνεχίζονται οι αφορμές για να βουτάμε σε ξεχασμένες στιγμές του παρελθόντος. Παρόλα αυτά ακόμη και σήμερα υπάρχουν βασικά κομμάτια της ροκ ιστορίας που παραμένουν εγκληματικά αγνοημένα από τον μαγικό κόσμο των επανεκδόσεων. Μία τέτοια περίπτωση είναι και οι Green River.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Ο Steve Gunn είναι ένας τραγουδοποιός από τη Νέα Υόρκη που, έχοντας στο παρελθόν συνεργαστεί με τον Kurt Ville, φτιάχνει πλέον τη δική του μουσική. Η πρώτη του προσωπική δουλειά κυκλοφόρησε το 2007 και ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις ότι οι μουσικές του επιρροές βρίσκονται μεταξύ των κιθαρωδών του american primitive (Fahey, Basho) και του Michael Chapman. Ωστόσο, για το δικό μου αυτί η μουσική του ως τώρα δεν ξεπερνούσε το «σύνορο» της indie pop.

Γράφει ο Βασίλης Ζερβακάκης για τους Lovitura

Γεννήθηκα το 1974 στη Νίκαια. Από μικρός κατάλαβα ότι δεν μου άρεσαν δύο πράγματα: να ξυπνάω νωρίς για να πάω σχολείο, και το ίδιο το σχολείο. Ήρωες μου ο Φάντομ Ντακ, οι Ινδιάνοι, ο Φαντομάς και οι Clash.

Τα σπίτια στη Νίκαια μικρά -αν και δεν μας φαινόταν- δυάρια, παλιά πλίθινα, που τώρα τελευταία έχουν γίνει κάπως ανθρώπινα. Κάποια πλίθινα που σώζονται και σήμερα θα πρέπει να διατηρηθούν από την πολιτεία, όχι για να έρχονται οι χίπστερς να κάνουν άρθρα με άρωμα νοσταλγίας από μια άλλη εποχή. Αλλά σαν μνημεία για να μαθαίνουν οι νεότερες γενιές τις κακουχίες και τα δεινά που πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι.

Γράφει ο Ελευθεριακός

Μια συζήτηση ή ένα γραπτό για οποιοδήποτε θέμα είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να το καλύψει εξ΄ ολοκλήρου. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο και λόγω της δικής μου αδυναμίας να επιτύχω κάτι τέτοιο αλλά και γιατί ακόμα και ο πιο ικανός μπορεί πάντα να προσεγγίσει μια ή και πολλές πτυχές ενός θέματος, χωρίς ωστόσο να είναι ποτέ σε θέση να το αναλύσει στην ολότητά του, όσο ευρεία σκέψη κι αν έχει.
Έτσι λοιπόν στο συγκεκριμένο κείμενο θα καταπιαστώ με κάποιες σκέψεις για την Αναρχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω να προσφέρω κάποια αλήθεια πέρα από σκέψεις και αναρωτήσεις.
Νομίζω ότι μια συζήτηση για αυτό το θέμα είναι καταρχήν δύσκολη, καθώς πρόκειται για ένα ρεύμα σκέψης και πρακτικής (ουσιαστικά μια κοσμοθεωρία που αγγίζει όλες τις πτυχές της ζωής, με αφετηρία τον άξονα περί μη κυριαρχίας), που μπορεί μεν να μοιράζεται κοινά στοιχεία με τα υπόλοιπα ιδεολογικά ρεύματα (ως γέννημα και αυτό του Διαφωτισμού, όσο κι αν υπάρχουν σημεία στα οποία αντιπαρατίθεται με αυτόν), αλλά από την άλλη έχει μια μεγάλη διαφορά: την αποστροφή της Αναρχίας σε οτιδήποτε κυριαρχικό, εξουσιαστικό, μη συλλογικά θεσμοθετημένο. Αυτή η διαφορά εμπεριέχει όλες τις εκφάνσεις της ζωής, ατομικές και συλλογικές,