Αύριο, Παρασκευή 12 Απριλίου, τα 30χρονα του Merlin's συνεχίζονται για τρίτη φορά στο An Club, αυτή τη φορά με νέα αλλαγή πλεύσης. Οι ANFO, οι Dead Sidewalkers, οι Gramm Eleven και οι Dismissers, Τέσσερις (σχετικά) νέες μπάντες με τεράστια ιστορία (Αδιέξοδο, Deus Ex Machina, Stress, Panx Romana, Rockin’ Bones - ουκ έστιν αριθμός) θα καταλάβουν τη σκηνή και... τίποτε δεν είναι απίθανο να συμβεί! Ρωτήσαμε τις μπάντες γιατί επιμένουν punk και ποιο είναι το νόημα να παίζουν punk σήμερα...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

''Ladies and Gents Welcome to the Circus of Tortured melodies. Welcome to the source of all Madness. Get ready for a journey from light to darkness, and back. The Greatest show on earth.''

Οι New Zero God σχηματίστηκαν στα τέλη του 2006 από τον Μιχάλη Πούγουνα, τραγουδιστή των θρυλικών Flowers of Romance. Έχοντας στο ενεργητικό τους ήδη τρία στούντιο άλμπουμ που κινούνται στο ευρύτερο ύφος του post punk και των goth επιρροών, πρόσφατα κυκλοφόρησαν την τέταρτη δουλειά τους με τον τίτλο Circus of Tortured Μelodies.

Μετάφραση: Στέλιος Μιχ.

"Την κληρονομιά του Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ την βλέπουμε στον αγώνα για την εξάλειψη του θεσμικού ρατσισμού στην Αμερική. Από την ηθική του στάση μέχρι την πρακτική - την οργάνωση της κοινότητας – ήταν με τη μη βία, και καλά έκανε. Η πρώτη τροποποίηση του Συντάγματος δίνει σε όλους μας το δικαίωμα να συγκεντρωνόμαστε και να εκφράζουμε ειρηνικά τα αιτήματά μας. Αλλά εκείνη την εποχή το σύστημα εξουσίας άρχισε να επιτίθεται, να δολοφονεί και να βασανίζει ειρηνικούς διαδηλωτές. Με άλλα λόγια παραβίαζαν τα συνταγματικά, δημοκρατικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα μας να οργανώνουμε, να ενώνουμε και να μορφώνουμε το λαό.

Κύτταρο 15/3/2019 και οι αγαπημένοι Mr. Highway Band διοργάνωσαν το ετήσιο ανοιξιάτικο Music Highway Festival. Φέτος την τιμητική τους είχαν οι παρουσιάσεις τριών νέων δίσκων και ενός παλαιότερου με την ευκαιρία της επανέκδοσής του σε βινύλιο. Αυτουργοί με σειρά εμφάνισης ήταν οι Golden Nugget (self-titled), οι Coyote’s Arrow (Aho), οι Sounds Like Barley (What’s Done is Done) και οι Mr. Highway Band (Is That Myself). Ιδού λοιπόν όσα διημείφθησαν …

Γράφει ο ΑΡΗΣ ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΟΥΔΑΚΗΣ

Ο άλλος πυροβολεί τον Ρομά (κατά δήλωση ήθελε πολύ καιρό "να φάει έναν από δαύτους") εις διπλούν, και εγκαταλείπει το πτώμα του απόμερα, για μια κότα που επιχείρησε ο δεύτερος να κλέψει για να φάει αυτός και τα έξι παιδιά του.

Αρκετός κόσμος έτρεξε να εκλογικεύσει ή και να χειροκροτήσει το φονικό σε μια αισχρή προσπάθεια να δικαιολογήσει το εμπόρευμα και την ιδιοκτησία ως κυρίαρχα της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και αν το ερώτημα που τίθεται στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι "μια κότα που μάλλον και ο ίδιος προόριζε για σφαγή ή σφαίρες σε έναν άνθρωπο πατέρα έξι παιδιών;"

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Στην εποχή μας η κοινωνία χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: σε αυτούς που τρώνε και σε αυτούς που τρώγονται.
Είμαστε εγκλωβισμένοι στο μέσο μιας αξιοθρήνητης αγέλης από ζωντανούς-νεκρούς που φοβούνται και περιφρονούν τη ζωή. Εχθροί του ίδιου τους του εαυτού, βλέπουν παντού εχθρούς κοιτώντας στον καθρέπτη των δικών τους εμμονών.

Κείμενο-Φωτό:  ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΧ.

Οι Bone Rave είναι από τις καλύτερες μπάντες που έχει βγάλει η RnR Σαλονίκη τουλάχιστον την τελευταία πενταετία. Στην μόλις δεύτερη εμφάνισή τους στην Αθήνα την Κυριακή 10/3 γέμισαν το Bad Tooth και τα σπάσανε. Το ίδιο είχαν κάνει και πριν κάνα χρόνο στο Boiler. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μας έρχονται πιο συχνά. Απλά κι ειλικρινά.

γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Οι ένθερμοι θιασώτες της παγκόσμιας νεοψυχεδελικής σκηνής προφανώς και είναι εξοικειωμένοι με το όνομα Dandelion. Να ’μαστε λοιπόν εδώ με το νέο ολοκληρωμένο δισκογραφικό εγχείρημα ενός αρχικά solo studio project του Daniel Poulter (κινητήριου μοχλού των ιστορικών πλέον Dolly Rocker Movement) που με το πέρασμα του χρόνου πήρε σάρκα και οστά ως κανονική μπάντα κυρίως για τις ανάγκες live εμφανίσεων υπό την καθοδήγηση της Natalie De Silver. Ο μύθος που τροφοδοτείται από την ίντριγκα περί ταυτοπροσωπίας του Daniel και της Natalie είναι σαφώς αλλουνού παπά  ευαγγέλιο…

Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ αναφωνούσε μπαϊλντισμένος ο Μπάμπης Αργυρίου μέσα απ’τις σελίδες του Rollin Under κάπου στις αρχές του 1986 με αφορμή ένα απ’τα πρώτα live των Mushrooms! Τελικά πριν βγει καν ο χρόνος το πρώτο LP του γκρουπ βρισκόταν στα δισκοπωλεία. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Κάποιες απ’τις πρωτόλειες ηχογραφήσεις της μπάντας σε μια κασέτα της Lazy Dog έφτασαν στα αυτιά του Χρήστου Δασκαλόπουλου, αυτός τις έσπρωξε στον Κουτσούμπα και το Taste Of Mushrooms αποτέλεσε το δεύτερο μόλις νούμερο της νεοσύστατης Pegasus Records μετά το ντεμπούτο των The Anti Troppau Council!

Το Los Almiros Festival είναι εδώ για 8^η χρονιά και οι Lafers απ’ όλο τον γαλαξία, και όχι μόνο, ετοιμάζονται για ένα ακόμα τεράστιο party. Ανανεωμένο, ζωντανό, ακόμα πιο δυναμωμένο από δυσκολίες και εμπόδια, με ακόμα περισσότερη τρέλα και μεγαλύτερη όρεξη και πάντα σταθερό στις βασικές του αξίες: αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη, συμμετοχή. Το πιο ελεύθερο φεστιβάλ όλων ανοίγει τις πόρτες του για ένα εξωφρενικό τετραήμερο. Φέτος, μάλιστα, για έναν επιπλέον πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο σκοπό: για την ενίσχυση του πολύ αγαπημένου φίλου και εξέχοντος Lafer, Άλεξ, που δίνει μια πολύ δύσκολη, μα αποφασιστική, μάχη για τη ζωή!

Η μουσική κοινότητα έχασε άλλον έναν εραστή της. Χθες, 26 Μαρτίου, ο Rankin Roger, ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής της σπουδαίας βρετανικής ska-reggae μπάντας The Beat από το Μπέρμπιγχαμ, έκλεισε τον κύκλο της ζωής του  έπειτα από 56 χρόνια στο σπίτι του, νικημένος από τον καρκίνο του εγκεφάλου που τον είχε προσβάλλει επιθετικά τους τελευταίους μήνες. O Roger Charlery γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1963 και το 1978, σε ηλικία μόλις 15 χρονών, δημιούργησε τους The Beat με τον David Wakeling και τον Andy Cox, συμμετέχοντας με τα χρόνια σε όλες τις ενσαρκώσεις του γκρούπ. "Πολέμησε, πολέμησε, πολέμησε. Ήταν μαχητής", ήταν το σύντομο σχόλιο των συνεργατών του στην επίσημη ιστοσελίδα των The Beat.

Γράφουν η Φαίη Φραγκισκάτου ο Βαγγέλης Χαλικιάς και ο Bill Hunchback

φωτο: Bill Hunchback

Δεν έχουν περάσει ακόμη τέσσερις μήνες που δεχθήκαμε μια επιστολή, την ίδια και οι τρεις μας, η οποία μας συνέδεσε με τρόπο παράξενο, αναφέρθηκε και η λέξη "μαγικό" ή "στοιχειωτικό" κάποια στιγμή από κάποιους από μας.

Για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη με πολλές λεπτομέρειες σκεφτήκαμε να δημοσιεύσουμε αυτούσια την επιστολή η οποία έγραφε :

Γράφει ο AΚΗΣ ΠΕΡΔΙΚΗΣ

Κισμέτ
Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ... Έτσι, καμιά φορά, όταν δεν μπορείς να πας Καλιφόρνια, έρχεται η Καλιφόρνια σ’ εσένα ...

Δεν είχαν περάσει παρά δύο μέρες από τη συναυλία των – ανανεωμένων – Seeds στο Gagarin, όταν, μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα του 2005, στρίβοντας από μια γωνία στο κέντρο της Αθήνας, έπεσα κυριολεκτικά πάνω στον Sky Saxon. Ξαφνιαστήκαμε, γελάσαμε, κι αμέσως του είπα πόσο πολύ τον απόλαυσα στο Gagarin. Μαζί του ήταν κι ο Mark Bellgraph (κιθαρίστας των Seeds). Κάποια στιγμή τους είπα ότι παίζω ντραμς και προτού το καταλάβω, βρέθηκα το επόμενο βράδυ να παίζω σε κάποια τραγούδια που ηχογραφούσαν, στο στούντιο Astra.

ΕΝ ΑΓΚΑΛΙΑ DE ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΟΥΣΗ…

Συνέντευξη στον ΑΛΕΞΗ ΚΑΛΟΦΩΛΙΑ (Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Merlin's Music Box Νο 26, Ιούνιος 1995)

Ο Πάνος ήταν για μας ένας beat υπερήρωας. Ήρθαμε σε επαφή με τις ιστορίες του στην εφηβεία μας και μαγευτήκαμε από την μοναδική γραφή του, που δεν έμοιαζε με τίποτε απ’ όσα είχαμε διαβάσει. Στα μάτια μας είχε διαστάσεις θρύλου και συμπύκνωνε τα πιο ωραία στοιχεία της γενιάς του: το πάθος για ζωή και ελευθερία, ένα πηγαίο και συγχρόνως αδυσώπητο χιούμορ, μια παιδικότητα που ισοπέδωνε τις συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό, την αίσθηση ότι όλος ο κόσμος ήταν μια μεγάλη γειτονιά για τους τολμηρούς. Και μαζί μια σκοτεινή αίσθηση ματαιότητας που έβγαζε τη γλώσσα στη σχεδόν καταναγκαστική αισιοδοξία των χίπις. Τα έργα του έμοιαζαν να έρχονται από έναν αντεστραμμένο κόσμο των αμερικανικών κόμικς• έπλαθε ένα ολόκληρο σύμπαν «χειροποίητης» επιστημονικής φαντασίας χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα: λόγο, φωτογραφία, ζωγραφική, κολάζ• ο Πάνος διέθετε δημιουργική πρόσβαση σε κάθε τρόπο που μπορούσε να εκφράσει την ιδιαιτερότητα του σπινθηροβόλου πνεύματός του. Γιατί αυτό παρέμεινε μέχρι το τέλος ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, μια παρουσία τόσο ξεχωριστή, που ξεπερνούσε τις κατηγοριοποιήσεις. Τώρα που ξεκίνησε για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι αισθάνομαι βαθιά λύπη και ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη που αυτός και η σύντροφός του η