Οι Delirium Elephants δημιουργήθηκαν το 2012 στην Κύπρο απο τον Δημήτρη Ζαχαρίου και τον Στέφανο Γεωργιάδη ως αντίδραση στην γκρίζα μουσική σκηνή του νησιού. Παίζουν ενα δυναμικό κράμα indie rock με 70ς ψυχεδέλεια όπου οι σαφείς pop αναφορές τους ξεχειλίζουν και χρωματίζουν τον ήχο τους. Πολυδιάστατοι και εκκεντρικοί, οι Delirium Elephants επηρεάζονται απο την πολιτιστική ντέκα της εποχής και με όχημα τον πολυεπίπεδο indie ήχο, αποτυπώνουν τις έντονες κοινωνικές ανησυχίες τους στον στίχο τους.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Θέλουμε να προσφέρουμε μια εναλλακτική λύση σε αυτά που έχετε συνηθίσει, είτε πρόκειται για Top-40 επιτυχίες είτε για τον ήχο που περιμένετε να ακούσετε από το punk και το grime. Υπάρχουν τόσα πολλά σκατά δίχως ουσία, δίχως βάθος, δίχως γνήσια οργή. Πώς είναι δυνατόν να γράφονται τόσα πολλά τραγούδια για έρωτες και διασκέδαση, τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην τροφή και τη θέρμανση; Υπάρχει κόσμος που κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του και υποτίθεται ότι εμείς πρέπει να σκοτιζόμαστε για ανεκπλήρωτους έρωτες; Η διασκέδαση και ο ρομαντισμός είναι μια χαρά, αλλά δεν είναι η ζωή του μέσου ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος έχει φτάσει πλέον στο αμήν, το ίδιο και εμείς, επομένως η οργή πηγάζει μέσα από οτιδήποτε κάνουμε». (Bob Vylan)

Γράφει ο Πάνος Μαριολόπουλος*
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μυλωνάς* 
Video 29/06/ 2005 live capture by Geo Beo, 2020 editing by Panos Skordas-Takis

Όταν η μπάντα σταμάτησε πλέον να προβάρει και να παίζει ζωντανά άφησε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς, κυρίως επειδή δεν προλάβαμε να παίξουμε όσο θα θέλαμε ζωντανά το τελευταίο μας άλμπουμ, La Guerra Final που είχαμε ήδη στις αποσκευές μας, γι' αυτό και ο κύκλος αυτούς του δίσκου κατά τη γνώμη μου δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Πολλές φορές μας ρωτούν γιατί δεν γίνεται μια επανασύνδεση των Earthbound και η απάντηση είναι απλή: όλα τα παιδιά από το συγκρότημα παραμένουμε πολύ καλοί φίλοι, αλλά δεν είμαστε πλέον συγκρότημα. Επομένως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα...

"Ανέκαθεν ήθελα να είμαι ο John Entwistle, αλλά από τη στιγμή που η θέση ήταν πιασμένη έγινα μια κατώτερη εκδοχή του..." (Lemmy)

Ο John ήταν ένα αίνιγμα. Το γεγονός ότι ήταν ο καλύτερος μπασίστας της γενιάς του δεν αμφισβητείται, αλλά εξαιτίας των παράξενων απαιτήσεων που είχαν οι Who από αυτόν, δεν ήταν ένας μπασίστας με την αποδεκτή έννοια του όρου επειδή δεν έπαιζε μπάσο όπως όλοι οι άλλοι, όπως o Keith Moon δεν έπαιζε ντραμς όπως όλοι οι άλλοι και όπως ο Pete Townsend δεν έπαιζε κιθάρα όπως όλοι οι άλλοι. Ο John έπαιζε με τόση δεξιοτεχνία και επινοητικότητα που συχνά δεν ξεχώριζες αν έπαιζε μπάσο ή δεύτερη κιθάρα. 

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Με μια καριέρα που κάλυψε σχεδόν επτά δεκαετίες, ο Κρίστοφερ Λι ήταν γνωστός στο πλατύ κοινό για τους χαρακτήρες κακοποιών τους οποίους υποδύθηκε, αλλά έγινε διάσημος για τον ρόλο του Κόμη Δράκουλα σε μια σειρά ταινιών της βρετανικής κινηματογραφικής εταιρείας Hammer – ένας ρόλος για τον οποίον ανέκαθεν παραπονιόταν. Κατάφερε να γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο και στην παρέα μου ήταν τόσο οικείος θαρρείς και ήταν «δικός μας»: Ο Χρήστος Φερλής...

"Η δική μας φαντασία εμπεριέχει τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε εξουσίας, με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται, και την επικράτηση της απόλυτης ελευθερίας". (Νίκος Σπυρόπουλος)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τρέχα τώρα να βρεις ένα συγκεκριμένο είδος για να τους κατατάξεις, επειδή στην πρώτη τους δουλειά οιChurch Of Man από τη συμπρωτεύουσα δεν έχουν καμία διάθεση να καταλήξουν κάπου και διαφοροποιούν το ύφος τους από κομμάτι σε κομμάτι, αντλώντας από ένα ευρύ φάσμα επιρροών. Ευτυχώς, επειδή με το The Mighty Fall, το πρώτο τους άλμπουμ, προσφέρουν στον ακροατή οκτώ δικές τους συνθέσεις – και η κάθε μια ακούγεται ώριμη και καλοδουλεμένη.

Ξεκινώντας από την Αθήνα, την Κρήτη και το Λονδίνο, ανάμεσα στα ερείπια μιας ετοιμόρροπης δομής και μια τρομακτική δυστοπία, οι Kooba Tercu επιστρέφουν με το  Proto Tekno. Ρυθμικά “μάντρα”, δυναμικά ξεσπάσματα και πειραματικές επιθέσεις συνθέτουν τα βασικά συστατικά της νέας δουλειάς του 6μελούς συγκροτήματος που κυκλοφορεί από την ιστορική βρετανική εταιρία Rocket Recordings (Goat, Pigsx7, Ufomammut, Oneida, Shit and Shine, Petbrick, GNOD, κ.α).

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Οι Danse Society είναι μια πενταμελής dark wave μπάντα που σχηματίστηκε το 1980 στο Barnsley, μια μικρή καρβουνιάρικη πόλη της Αγγλίας. Μέχρι το 1987 που διασπάστηκαν, κυκλοφόρησαν τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, τα Seduction (1982), Heaven is Waiting (1983) και Looking Through (1986,ως The Danse Society International), έπαιξαν στην εκπομπή του John Peel και περιόδευσαν με τους Bauhaus, τους Killing Joke και τους Cure.

Επειδή σίγουρα δεν έχετε χορτάσει από το καταπληκτικό ντοκιμαντέρ του 2010 (δείτε το εδώ) για τον Lemmy, η ευχάριστη είδηση είναι ότι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο Greg Olliver ετοιμάζει ταινία για τον Βρετανό μουσικό, η οποία αυτή τη φορά θα επικεντρώνεται στη ζωή και στην καριέρα του Lemmy πριν δημιουργήσει τους Motörhead. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε ότι θα υπάρχει μπόλικο υλικό από τη διαδρομή τους με τους Hawkwind και την προηγούμενη δουλειά του σαν roadie του Jimi Hendrix, αλλά και από τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Αγγλία.

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

... οι Goodbye Bedouin αποφάσισαν να μπλέξουν με επιτυχία στον ήχο τους ένα ευρύ μουσικό φάσμα που στα θηριώδη σπλάχνα του κρύβει καλά την ποικιλία των επιρροών τους και τις αμολάει εύστοχα και καταιγιστικά...

του Federico Finchelstein

μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας*

Ο φασισμός και ο λαϊκισμός απευθύνονται αμφότερα στην πολιτική τριάδα, ηγέτης-έθνος- λαός, σαν κύρια πηγή για τη νομιμοποίησή τους. Και στα δυο αυτά σχήματα δεν υπάρχει καμία ανακολουθία ανάμεσα στον λαό, το έθνος και την εκπροσώπηση του λαού από τον ηγέτη. Οι ιδεολογίες αυτές πιστεύουν στην προσωποποίηση σαν εκπροσώπηση και αυτό στην ουσία σημαίνει ότι η εφαρμογή της λαϊκής θέλησης ανατίθεται εξ ολοκλήρου στο ηγέτη. Αυτός ο τριμερής μύθος της εκπροσώπησης, στηρίζεται στη φαντασίωση ότι κατά κάποιον τρόπο ένας και μοναδικός ηγέτης είναι ταυτίζεται στην κυριολεξία με μια χώρα και το λαό της – μια ταύτιση ενός προσώπου και δυο εννοιών. Στον φασισμό όμως, αυτή η προσωποποίηση δεν απαιτεί κάποια λογική ή μεθοδική σκέψη όπως η εκπροσώπηση μέσω εκλογικών διαδικασιών. Απεναντίας, στον λαϊκισμό οι εκλογές είναι σημαντικές για να επισφραγίσουν την αλήθεια για τη θεόπνευστη ανωτερότητα του ηγέτη και η διάδοση ψευδών που αφορούν αυτή είναι εξίσου σημαντική για τη διατήρηση της ιδέας του ηγέτη απέναντι στον ιστορικό του ρόλο.

Γράφει ο Μιχάλης Δημητρίου

Λοιπόν, πάμε στα τυπικά για αρχή. Το τρίο των Central Pozitronics από την Αθήνα κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του άλμπουμ στις 15 Μαΐου τού τρέχοντος έτους και το label που τόλμησε αυτό το release είναι η κερκυραϊκή εταιρεία 39 Label που κατά καιρούς παράγει πολύ όμορφα και "διαφορετικά" πράγματα. Το ίδιο το συγκρότημα λέει ότι είναι ένα υπερηχητικό κοκτέιλ συστατικών το οποίο και είναι ασαφές ως προς τη φύση του. Ιντριγκαδόρικο σερβίρισμα όπως και να το πάρεις, μιας και οι Γιώργος Μιζήθρας (electronics), Νίκος Αντωνόπουλος (κιθάρες), και Γιάννης Παπαδούλης (τύμπανα), παρουσιάζουν το εν δυνάμει γκροτέσκο ηχητικό καλούπι που κατάφεραν να δημιουργήσουν ως Experimental/ Breakbeat/Noisemelodicore... και αν θες μπορείς να προσθέσεις κι εσύ κάτι ακόμα που να «χαρακτηρίζει» τη μουσική τους.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

«Είσαι άπληστος, τα θέλεις όλα», είπε νευριασμένος. Έσκυψε, σήκωσε μια μεγάλη πέτρα και την πέταξε με όση δύναμη είχε προς το σπασμένο παράθυρο ενός τσιμεντένιου κουφαριού που κάποτε ήταν ένα βιομηχανικό κτήριο παραγωγής χημικών και δηλητηρίαζε την περιοχή με τα απόβλητα του. Ακόμα δηλητηρίαζε το τοπίο με την γκριζωπή ασχήμια του και τα ξεφτισμένα ποδοσφαιρικά συνθήματα στους τοίχους του. Η πέτρα έσπασε με θόρυβο ένα από τα κομμάτια τζαμιού που είχε απομείνει στο σκουριασμένο μεταλλικό σκελετό του παράθυρου και έπεσε με γδούπο για να κυλήσει αντηχώντας στο δάπεδο. Ο μικρός λεκές από το αίμα που είχε αποτυπωθεί πάνω της με ένα κόκκινο δακτυλικό αποτύπωμα, αναμίχθηκε με την σκόνη και ταίριαξε απόλυτα με τη σκουριά στις μπετόβεργες που έχασκαν στο υπό κατάρρευση δάπεδο του ξεκοιλιασμένου κτιρίου. Η νεκρή, εδώ και δεκαετίες, βιομηχανική ζώνη, έμοιαζε σαν απόκοσμο τοπίο μέσα στη νύχτα. Μέσα στη νύχτα όμως σίγουρα ήταν πιο υποφερτή απ’ ό,τι στο φως της μέρας. Τουλάχιστον η νύχτα έκανε την παρακμή να μοιάζει πιο υποφερτή.

Φωτογραφία: Νεφέλη Παπαϊωάννου

Οι XOAN είναι μια τετραμελής μπάντα από την Αθήνα με κοινή βάση αναφοράς τον ήχο των late 90’s – early 00’s φιλτραρισμένο από το ακουστικό πρίσμα του σήμερα. Μετά από 2 χρόνια συναυλιών και ηχογραφήσεων, οι XOAN κυκλοφόρησαν το ‘Dirt’ το καλοκαίρι του 2019 μαζί με το βίντεο κλιπ που ανέλαβε ο cinematographer Δημήτρης Μαυροφοράκης. Ακολούθησε η κυκλοφορία του ‘Yellow Fever’, του δευτέρου single, που κυκλοφόρησε από το Κασετόφωνο τον περασμένο Απρίλιο. Έναν μήνα μετά κυκλοφόρησε το “Saw the Sun”, το τρίτο και τελευταίο single, του οποίου το βίντεο κλιπ για άλλη μια φορά επιμελήθηκε ο Δημήτρης Μαυροφοράκης. Στις 29 Μαΐου 2020, οι XOAN κυκλοφόρησαν επισήμως το ντεμπούτο τους άλμπουμ, το Greenhorn έναν δίσκο-αφιέρωμα στις κοινές επιρροές τους, του οποίου την παραγωγή ανέλαβε ο παραγωγός-μυστήριο Άλεξ Μπόλπασης (The Steams, Holy Monitor, Who is Maiko).

 Συνέντευξη του σπουδαίου Κουβανού μουσικού Eliades Ochos στον Μιχάλη Λημνιό για το blues.gr

Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου

«Η ίδια μουσική προκαλεί ταυτόχρονα χαρά και θλίψη. Και χαρά και θλίψη. Υπάρχει μια φράση που λέω πάντα. Μια δική μου φράση που λέει ότι υπάρχουν δάκρυα που προκαλούνται από μια πληγή ή δάκρυα που προκαλούνται από ευτυχία».

13 Φλεβάρη του 1993 και οι Last Drive που έχουν κυκλοφορήσει το 4ο full-length άλμπουμ τους με τίτλο F*head Entropy, αποφάσισαν να το παρουσιάσουν με ένα εκρηκτικό live στο Ρόδον. Καλεσμένοι τους ήταν οι Deus Ex Machina (ή Deus X Macina, αν προτιμάτε). Το Merlin's Music Box εξασφάλισε το video της συναυλίας και όπως ήταν αναμενόμενο, σας το παρουσιάζει.

Μετάφραση*: Δημήτρης Πλαστήρας

της Vik Wildrose

Οτιδήποτε εκδηλώνεται στη συνείδησή μας αναφέρεται σε κάποιον ή σε κάτι (προσωπικά θα προσέθετα πως αυτό αφορά και οτιδήποτε εκδηλώνεται, όχι μόνο στο συνειδητό εκείνο τμήμα μας, αλλά και στο υπο/α-συνείδητό μας). Και κάπου εδώ, ο Λοκ θα έφριττε: η έννοια της ασυνείδητης σκέψης ή αντίληψης είναι ανύπαρκτη για εκείνον, ή αν υπάρχει, απορρίπτεται ως ασυνεπής και αυτοαντιφατικός παραλογισμός. Η ίδια η επιστήμη σήμερα δεν έχει αναδείξει μια ικανοποιητική θεωρία της συνείδησης —ούτε καν συμφωνία για το πώς θα έπρεπε να είναι μια τέτοιου είδους θεωρία. Κάποιοι μάλιστα, φθάνουν να υποστηρίζουν ότι δεν υφίσταται καμία πραγματική οντότητα που να αντιστοιχεί στον όρο «συνείδηση».

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Σύμφωνα με ένα πολύ διαδεδομένο τσιτάτο του Όργουελ, «αν θέλεις ένα όραμα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο —για πάντα». Και σίγουρα η εικόνα του αστυνομικού να πατάει τον λαιμό του Αφροαμερικανού George Floyd, προκαλώντας του θανάσιμη ασφυξία, αποτελεί την κανονικότητα της αστυνομικής βίας. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Floyd με την ελπίδα να είναι ο τελευταίος νεκρός.

Του Γκάι Σμόλμαν (Μετάφραση: Στέλιος Μιχ.)

Όπως θυμάται ο Γκάι Σμόλμαν, ένας από τους οργανωτές του Αντιναζιστικού Καρναβαλιού*, στις 28 Μάη 1994, πάνω από 100.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στο νότιο Λονδίνο για να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό και την ακροδεξιά.

Στο τέλος του 1993 η οργανωτική επιτροπή της Αντιναζιστικής Ένωσης (Anti-Nazi League - ANL) ανακοίνωσε ότι την ερχόμενη χρονιά θα πραγματοποιούσε ένα καρναβάλι, προκειμένου να συμπέσει με αυτό που ελπίζαμε ότι θα ήταν η νίκη απέναντι στο ναζιστικό ΒΝΡ (Βρετανικό Εθνικό Κόμμα) στις τοπικές εκλογές της άνοιξης. Ανάλογες εκδηλώσεις που οργάνωνε το Rock Against Racism στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο στο να αναχαιτίσουμε τις φιλοδοξίες του ναζιστικού Εθνικού Μετώπου (ΝF) 15 χρόνια πριν.

  Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

  Η ομολογουμένως ασυνήθιστη συνύπαρξη δύο και μόνο οργάνων σαν το κανονάκι και την κλασική κιθάρα σε μία ηχογράφηση είναι από μόνη της προκλητική και ιντριγκαδόρικη. Πώς διάολο δηλαδή μπορούν να  συνδιαλέγονται δυο όργανα που κατά τεκμήριο πρεσβεύουν διαφορετικούς μουσικούς κόσμους; Αυτονόητο και συνάμα αφελές το ερώτημα. Άλλωστε, στην παγκόσμια δισκογραφία οι αντίστοιχες απόπειρες διαφόρων οργανοπαικτών είναι αμέτρητες σε βάθος δεκαετιών - πετυχημένες ή όχι - με κριτήρια καλλιτεχνικά ή εμπορικά, πάντα με γνώμονα τη συνάντηση διαφορετικών πολιτισμών. Στη δημιουργική έκφραση λοιπόν, αδιέξοδα ασφαλώς και δεν υπάρχουν. Κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο Butterfly,τον πρώτο δίσκο που κυκλοφόρησε το ντουέτο της Σοφίας Λαμπροπούλου (κανονάκι) με τον Βασίλη Κετεντζόγλου (κλασική κιθάρα) για λογαριασμό του αμερικάνικου label Odradek Records.

"Όταν είσαι νέος και έχεις όλη αυτή την ενέργεια, είναι μεγάλη υπόθεση αν μπορείς να τη διοχετεύεις κάπου. Στάθηκα αρκετά τυχερός επειδή η μουσική υπήρξε το κύριο ενδιαφέρον μου από πολύ μικρή ηλικία. Δεν πίστευα πως ήμουν ο Elvis, δεν πίστευα πως θα γινόμουν ο νέος Mick Jagger, τίποτε απ' όλα αυτά. Απλώς έπαιζα μουσική και το απολάμβανα πραγματικά. Ανυπομονούσα να μάθω κάτι καινούργιο. Και κάθε φορά που μάθαινα κάτι καινούργιο ήταν σαν μια αναζωογόνηση ολόκληρης της διαδικασίας και με αυτόν τον τρόπο η αγάπη μου για τη μουσική μεγάλωνε ακόμα περισσότερο..." (Gregg Allman, The Allman Brothers Band)

Πρωταπριλιά του 1988 και οι Last Drive που μόλις είχαν κυκλοφορήσει το album Heatwave, ανέβηκαν στη σκηνή του Ρόδον για να το παρουσιάσουν. Κάποια στιγμή στη σκηνή βρέθηκε μαζί τους και ο Peter Zaremba (Fleshtones) που είχε κάνει την παραγωγή του Heatwave. Ακούστε τι σημαίνει κολασμένο Rock 'n' Roll και δείτε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα σε εκείνη τη βραδιά.

Γράφει και σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Eddie Vedder είναι ένας δημοφιλής μουσικός και ακτιβιστής και τραγουδιστής των Pearl Jam. Από μικρός αγάπησε τη μουσική και μεγαλώνοντας έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού. Όταν οι Pearl Jam τον κάλεσαν στο Σιάτλ για να αναλάβει τα φωνητικά της μπάντας, ο Vedder απόρησε επειδή του έστειλαν το αεροπορικό εισιτήριο - "Μα ποιοι στα κομμάτια είναι, τέλος πάντων αυτοί οι Pearl Jam, που έχουν τόσα χρήματα για να ταξιδέψω αεροπορικώς;"  Κατάλαβε ότι το μέλλον του ήταν εξασφαλισμένο όταν του έβαλαν να ακούσει το πρώτο τους demo, το οποίο λίγο αργότερα θα εξελισσόταν στο άλμπουμ Ten, μια παγκόσμια επιτυχία που εκτόξευσε κυριολεκτικά το συγκρότημα στα ουράνια. Το περιοδικό Rolling Stone έχει κατατάξει τον Vedder στην πρώτη δεκάδα με τους καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών, ενώ υπήρξε υποψήφιος για βραβείο Grammy. Στη διάρκεια της τριακονταετούς καριέρας τους οι Pearl Jam έχουν κυκλοφορήσει έντεκα επίσημα άλμπουμ (με πιο πρόσφατο το Gigatron, Μάρτιος 2020) με συνολικές πωλήσεις που αγγίζουν τα 27 εκατομμύρια αντίτυπα.

Το εκλεκτό μέλος της παρέας μας, Μιχάλης Πούγουνας, μόλις δημοσίευσε το βιβλίο του Το Κλειδί της Εύας που εκδόθηκε από την Ars Nocturna σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Πρόκειται για για το πρώτο μυθιστόρημα μιας τριλογίας (σχεδόν ψυχεδελικής) φαντασίας και το Merlin's Music Box σας παρουσιάζει την αρχή του για να ψηθείτε και να απολαύσετε το τέλος!

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος 

Μανιώδης συλλέκτης έργων τέχνης, με ιδιαίτερη προτίμηση στους Ρώσους κονστρουκτιβιστές, την αφρικανική «πρωτόγονη» τέχνη και τους ζωγράφους της Άπω Ανατολής, ο Ray Manzarek προτού βρεθεί να διαμένει στο ίδιο δωμάτιο με τον Jim Morrison και με την γυναίκα του Dorothy Aiko Fujikawa, μεγάλωσε στο Chicago τη δεκαετίας του ‘50 όταν τα blues κυριαρχούσαν στα αμερικανικά ραδιόφωνα και τα μικρά clubs. Μουσικές που θα επηρέαζαν το παίξιμό του στα keyboards, όπως τα ακούσαμε με τους Doors κι έπειτα από το τέλος αυτών με διάφορα μουσικά projects που θα σχημάτιζε ή στα οποία θα συμμετείχε.

Παρακολουθείστε από την ταινιοθήκη του Merlin's το ντοκιμαντέρ του Tom Dicillο "When You're Strange" (2009) με θέμα την ιστορία και τη μουσική των Doors (ελλ. υπότ.) σε αφήγηση του Johnny Depp...

https://merlins.gr/index.php/video/films-documentaries/1600-when-you-re-strange#.XsTnCkQzZUQ

Συνέντευξη: Μιχάλης Δημητρίου

Φέτος η Gehemnis Records κλείνει 10 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα δισκάδικα και με αφορμή αυτό ζήτησα από τον άνθρωπο πίσω από το όραμα να συναντηθούμε για μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης και επίσης σχετικά με το εντυπωσιακό outbreak των τελευταίων ετών της ελληνικής dark alternative σκηνής. Έλα όμως που μας έσκασε ο κορονοϊός, και αναγκαστικά μιλήσαμε αρκετά και για το μέλλον των ανεξάρτητων labels μέσα σε όλον αυτόν τον εμπορικό μετασχηματισμό. Ο Panos Dread αποδείχθηκε χειμαρρώδης συνομιλητής με βάθος γνώσεων πάνω στο καλλιτεχνικό κομμάτι αλλά και με εμπεριστατωμένη (μα και πολύ ψύχραιμη) άποψη πάνω στο τεχνικό κομμάτι που λέγεται to run a label. Για τα υπόλοιπα που συζητήσαμε, διαβάστε τι λέει ο άνθρωπος που ξεκίνησε ένα δισκογραφικό label (και πολύτιμο αν δεις τι εκδίδει) μέσα στην αρχική οικονομική ύφεση και που δεν φαίνεται στον ορίζοντα του να σταματάει τις εκδόσεις δίσκων. Σταματάει η τέχνη; Για πάμε…

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στα τέλη της δεκαετίας του '70-αρχές '80 το post punk θεωρούταν πρωτοποριακή και γενικότερα “δύσκολη” μουσική και όταν κάποια νέα παιδιά αποφάσιζαν να παίξουν post punk γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα απευθυνθούν σε ένα σχετικά μικρό κοινό ακόμη και σε σχέση με το ίδιο το punk που είχε πια κατακτήσει ένα μεγάλο ακροατήριο. Παρόλα αυτά η post punk σκηνή ήταν καθοριστική για την εξέλιξη του rock n roll και δεν είναι τυχαίο το ότι οι Post punk μπάντες επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό πάρα πολλούς μουσικούς που τη δεκαετία του '90 έγιναν μεγάλα ονόματα μέσα από την alternative rock σκηνή.