Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου
Όλα ξεκίνησαν στις 9 Αυγούστου 2022, όταν περιφράχτηκε η πλατεία Εξαρχείων με λαμαρίνες για να υλοποιηθεί εκεί ένας σταθμός μετρό, αχρείαστος για τους κατοίκους και τους θαμώνες της περιοχής, αλλά χρήσιμος στα οικονομικά συμφέροντα που θέλουν να μεταβάλουν τη φυσιογνωμία και τη μορφή της, με σκοπό την τουριστικοποίηση και το κέρδος (gentrification). Οι Stournari Street Band ξέρουν κάτι παραπάνω...
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Η γλυκιά ώρα που ξεκουράζω το κορμί μου από το κυνήγι της επιβίωσης. Να βρω τροφή. Να παλέψω για να την κατακτήσω. Να προστατέψω τα νώτα μου από επιδρομείς και άγρια ζώα. Να ψάξω το επόμενο θύμα μου που θα τολμήσει να περάσει μέσα από το δάσος. Αναπαύω σάρκα και νου δίπλα στη φωτιά μου. Δεν το κρύβω πως έχω μια μυστηριακή έλξη με τη φωτιά και ανάβω την εστία κάθε που βραδιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η όλη διαδικασία με καθορισμένες κινήσεις και πράξεις. Κάθομαι σε ένα κούτσουρο που έχω ντύσει με προβιές ζώων και μαλάκωσα την τραχιά επιφάνεια του. Κοιτάζω βαθιά μέσα στις φλόγες της. Το μυαλό μου ταξιδεύει έξω από το ιερό δάσος αλλά και πέρα από τις εύφορες πεδιάδες....
Read More
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Στους ιθαγενείς της ελληνικής punk κοινότητας τα Ανώμαλα Ρίμματα δεν είναι άγνωστο συγκρότημα. Σαν μπάντα είναι ένα από τα απότοκα της πρώτης καραντίνας του covid-19, μιας και ξεκίνησαν να προβάρουν στα... μουλωχτά εν μέσω αυτής και το 2021 κυκλοφόρησαν σε δική τους DIY παραγωγή το πρώτο τους δίσκο Έρχεται Χάος.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Η 21η Σεπτεμβρίου 2004 σηματοδότησε μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της σύγχρονης rock μουσικής με την κυκλοφορία του American Idiot των Green Day. Δύο δεκαετίες μετά, το άλμπουμ παραμένει όχι μόνο μια μουσική επιτυχία αλλά και ένα εμβληματικό πολιτικό και κοινωνικό έργο που συνεχίζει να εμπνέει και να προκαλεί συζητήσεις. Σε αυτήν την εκτενή ανασκόπηση, θα εξετάσουμε πώς το American Idiot ενσωμάτωσε τη δυσαρέσκεια της εποχής, την καλλιτεχνική και πολιτική του επιρροή, και πώς κατόρθωσε να παραμείνει ακόμα και σήμερα επίκαιρο.
Read More
Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
O Ginger Baker του τηλεφώνησε κάποια στιγμή και του είπε, «Κοίτα, είμαστε στο στούντιο με τους Cream και ξέρω πως γράφεις καλά. Χρειαζόμαστε την βοήθειά σου». Eκεί έγινε εμφανές ότι υπήρχε μια χημεία ανάμεσα στον Peter Brown και στον Jack Bruce και όταν το τραγούδι των Cream «I Feel Free» έγινε επιτυχία, όλοι αποφάσισαν πως o Brown θα ήταν ο στιχουργός της μπάντας.
Read More
Συνέντευξη: Βαγγέλης Χαλικιάς
Φωτογραφίες: Γιώργος Φραγκίσκος ( Lowlight Photography )
Το πρωινό της 6ης Αυγούστου ξεκίνησε η γνωριμία μας με τον Γιώργη Ξυλούρη , τον Ψαρογιώργη. Σε λίγη ώρα θα πετούσαμε από την Αθήνα για την Αλεξανδρούπολη από όπου την επόμενη μέρα (7/8) θα παίρναμε το καράβι για τη Σαμοθράκη μιας και ο Γιώργης θα εμφανιζόταν πρώτος στο τετραήμερο Pulsar Samothraki Art Festival . Στην παρέα μας από την Αθήνα ήταν ο φωτογράφος του Pulsar Γιώργος Φραγκίσκος μαζί με την φίλη του φεστιβάλ την Ζωή Παπαδάτου. Στο ξενοδοχείο όπου θα περνούσαμε το βράδυ μας συναντήσαμε και τον εκπληκτικό Μάρκο Πινακουλάκη ο οποίος ότι είχε φτάσει από τη Ρόδο μετά από ένα 15νθήμερο με τους Social Waste και θα συνόδευε τον Γιώργη Ξυλούρη ως ηχολήπτης. H παρέα από την πρώτη ματιά έδειξε ότι θα δέσει καλά και ότι θα περάσουμε όμορφα. Πάνω στην μπύρα και τη ρακί, λοιπόν, είπαμε με τον Ψαρογιώργη να κάνουμε μια κουβέντα, όχι για το Pulsar αλλά για τη συνεργασία του με τον Jim White με αφορμή τα τρία επερχόμενα λάιβ τους στην Ελλάδα (31/08 στο Ιδαίο Άντρο, Κρήτη, 01/09, Κηποθέατρο «Νίκος Καζαντζάκης», Ηράκλειο, 03/09 Temple , Αθήνα) .
… Read More
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Στο παρόν κείμενο το τρίτο μέρος με συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για όμορφα δισκάκια από εγχώριες μπάντες που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...
Read More
Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου
Φωτογραφία: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)
«Each evening the sun sets in five billion places, seen by 10 billion eyes, set in five billion faces»
(Heavenly Pop Hit- The Chills, 1990)
Το 1990 σήμανε την αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα. Τη χρονιά εκείνη, το paisley underground παραχώρησε τη θέση του στο grunge, το βινύλιο άρχισε να παραγκωνίζεται από τα compact discs, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, τα σύννεφα του πολέμου άρχισαν να σκιάζουν τα Βαλκάνια και το εγχώριο πολιτικό σύστημα συνέχισε να περιδινείται στην τροχιά των εξελίξεων του «βρώμικου 89». Ένα τέλος εποχής, μια χρονιά–προάγγελος μεγάλων και βίαιων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Μια εποχή μεταιχμιακή. Καταιγιστική και αβέβαιη για μια έφηβη 16 χρονών από ένα εργατικό προάστειο της Αθήνας που όμως μέσω της ΕΡΤ είχε την δυνατότητα να παρακολουθεί το MTV.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Στις 7 Ιουνίου του 2004, η μουσική σκηνή υποδέχτηκε ένα άλμπουμ που έμελλε να καθορίσει μια ολόκληρη γενιά και να καταστεί κλασικό. Το Hot Fuss των Killers, με την εκρηκτική ενέργεια και τη μοναδική μείξη indie rock, new wave και synth-pop, άλλαξε τα δεδομένα και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την ροκ μουσική. Οι Killers, προερχόμενοι από το Λας Βέγκας, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ήχο που ήταν ταυτόχρονα νοσταλγικός και σύγχρονος, προσφέροντας μια αίσθηση φρεσκάδας και ενθουσιασμού. Ας εξετάσουμε το άλμπουμ αυτό με την προσοχή που του αρμόζει.
Read More
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Πριν από το #MeToo, πριν από το κίνημα Riot Grrl, υπήρχε η Lydia Anne Koch, γνωστή περισσότερο στους καλλιτεχνικούς κύκλους ως Lydia Lunch, μια τραγουδίστρια, ποιήτρια, συγγραφέας και ηθοποιός που γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1959 στο Ρότσεστερ του Μεγάλου Μήλου. Κεντρική φιγούρα της no wave σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του '70, η Lunch έχει ακολουθήσει μια καριέρα τεσσάρων και πλέον δεκαετιών μετατρέποντας την ουσία της ζωής της σε μια απροκάλυπτη, ζόρικη και συναρπαστική τέχνη. Σύμφωνα με το περιοδικό Kerrang!, το τραγούδι «Death Valley 69» , μια συνεργασία της Lunch με τους Sonic Youth που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ του συγκροτήματος Bad Moon Rising (Blast First, 1985), είναι «ένα από τα 50 πιο καταχθόνια τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ». Ποιο ήταν το σχόλιο της Lunch σε αυτή την «τιμητική» διάκριση; «Προφανώς δεν έχουν ακούσει τα άλλα 49 που έχω γράψει…»
… Read More
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Ο δόκτωρ Φρανκενστάιν του καπιταλισμού δημιούργησε ένα τέρας που αφέθηκε ελεύθερο να πλέει στο μεγάλο ποτάμι του πλανήτη, διψασμένο για τη σάρκα και το αίμα κάθε ζωντανού πλάσματος που φιλοξενείται πάνω του. Το τέρας δεν μοιάζει με τα γνωστά τέρατα των παραμυθιών της γιαγιάς. Δεν έχει σαφές πρόσωπο, μοιάζει με ένα υπερκράτος υπεράνω των κρατών, μια αόρατη εξουσία που κυβερνά τους πάντες, παρότι κανείς δεν την έχει εκλέξει...
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Οι διαφορές μεταξύ των δύο άλμπουμ είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία σε μια αποτυχία ως χριστουγεννιάτικο δώρο στην εφηβεία μας. 29 χρόνια αργότερα, αυτά τα λαμπρά τραγούδια παίρνουν την εκδίκησή τους. Ναι, τα αουτσάιντερ όπως το Forbidden είναι δύσκολο να σκοτωθούν και ακόμα πιο δύσκολο να πεθάνουν.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Το Industrial Silence είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του νορβηγικού εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος Madrugada, που κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 1999 από την Virgin Music Norway. Η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ ήταν καθοριστική για το συγκρότημα, καθιερώνοντας τους Madrugada ως σημαντική δύναμη στη νορβηγική και ευρωπαϊκή ροκ σκηνή. Το συγκρότημα είχε ήδη περάσει έξι χρόνια δουλεύοντας μαζί, διαμορφώνοντας τον ήχο του και κερδίζοντας αναγνώριση μέσω ζωντανών εμφανίσεων και κυκλοφοριών σε EP.
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
To 1987, 1OO μίλια ανατολικά του Λος Άντζελες, στις ερήμους της Palm Desert, στην Καλιφόρνια, μια παρέα παιδιών δημιούργησε μια μπάντα που ζούσε το όνειρό της μέσα από σύννεφα καπνού, φτηνό ποτό και χόρτο. Απέχοντας πολύ από την ιδέα να γίνουν ροκ σταρ, δεν πρέπει να σκέφτηκαν ποτέ ότι θα δημιουργούσαν κάτι το οποίο στο κοντινό μέλλον θα επηρέαζε τόσους πολλούς. Ακόμα και όταν κυκλοφόρησαν το ακατέργαστο ντεμπούτο τους, το άλμπουμ Wretch το 1991, τα όνειρα ήταν ακόμα όνειρα που δεν πλησίαζαν καν να γίνουν σχέδια και έπρεπε να περάσουν άλλο δυο χρόνια πρν ο παραγωγός Chris Goss (Masters of Reality) αλλάξει τον ήχο τους σε κάτι πολυδιάστατο και εκλεπτυσμένο που θα τους βοηθούσε να φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη όπως το δεύτερο full length τους, το αριστούργημα του ψυχεδελικού space/stoner rock – το πρωτοποριακό Blues for the Red Sun.
Read More
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
«Λένε ότι οι Cream γέννησαν το heavy metal. Αν αυτό ισχύει, έπρεπε να είχαμε κάνει έκτρωση...» (Ginger Baker)
O Ginger Baker σίγουρα ήταν ασυμβίβαστος ως προς το μουσικό του όραμα. Επιδίωξε να συνδυάσει τη ροκ με την τζαζ και τους αφρικανικούς ρυθμούς και ακολούθησε αυτό το όραμα ανεξάρτητα από εμπορικές σκοπιμότητες ή τις απόψεις των άλλων. Η προσήλωσή του στην καλλιτεχνική ακεραιότητα και την καινοτομία τον βοήθησαν να πρωτοπορήσει σε νέες τεχνικές και στυλ ντραμς, αφήνοντας για πάντα τη σφραγίδα του στον κόσμο της μουσικής.
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Θεωρώ ανώφελο την οποία κριτική σε οποιοδήποτε καινούριο βιβλίο. Περισσότερο μιλάμε εδώ για μια πρόταση-παρουσίαση, συνοδεία ενός μικρού σχολίου επ’ αυτου παρά για βιβλιοκριτική. Δεν παίζει κανένα ρόλο η φιλική σχέση μου με τον συγγραφέα. Απλά πιστεύω πως τα βιβλία κρίνονται κυρίως από τον γέρο Χρόνο και κυρίως σαν αδιάσειστο στοιχείο της όποιος ποιότητας τους είναι πόσο έντονη είναι τσάκιση στη ράχη του βιβλίου. Αυτή η ρυτίδα λέει περισσότερα από οσα και αν γράψω εγώ τώρα για καθε βιβλίο...
Read More
Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Οι πρώτες δυνατές ζέστες στο έμπα του καλοκαιριού έφεραν στην Αθήνα μία αίσθηση της ερήμου της Αριζόνα. Εκείνης της ερήμου, όπου ο αποπνικτικός καυτός άνεμος κάνει τη μέρα μια κόκκινη σκόνη να περιπλανιέται παρέα με μπάλες ξεραμένων θάμνων, και τη νύχτα τα κρόταλα των κροταλιών να συνθέτουν, μαζί με τα κλαψουρίσματα των τσακαλιών, τον ήχο του αφιλόξενου τοπίου. Σήμερα, σε αυτό το τοπίο που κάποτε το διέσχιζαν οι αρχέγονες, όμορφες και υπέροχες ανθρώπινες φυλές των αυτοχθόνων, μοναχικοί καβαλάρηδες, ντεσπεράντος, κάθε λογής ζωοκλέφτες και ληστές τραπεζών, οι ορδές των τουριστών καταναλώνουν τοπία, εμπειρίες και… άμμο, αντί να ταξιδεύουν σαν χαμένα παιδιά και να ζουν τις ανολοκλήρωτες περιπέτειές τους.
Read More
Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης
Σχέδια: κόφι Κόφιντογκ
Για δευτερόλεπτα ένιωσε κάτι σαν στιγμιαία διάλειψη, μια αίσθηση που έμοιαζε μεταξύ ντεζαβού και πλήρους αφηρημάδας, σαν μια απότομη μεταπήδηση μερικών καρέ σε μια άγαρμπα κακομονταρισμένη κινηματογραφική ταινία που πήδαγε στο επόμενο πλάνο χωρίς συνοχή. Μια εντύπωση στιγμιαίου κενού που όμως είχε απροσδιόριστη διάρκεια και την περίεργη αλλά ταυτόχρονα ευχάριστη και γνώριμη αίσθηση της ελεύθερης πλεύσης σε ήρεμη θάλασσα και της παραμορφωμένης και διαθλασμένης όρασης. «Ίσως η κούραση», σκέφτηκε καθώς η συγκέντρωση του επανήλθε. Περιδιάβαινε τη λασπωμένη πλαγιά με την Berretta M9 στο δεξί του χέρι και ένα μισογεμάτο μπουκάλι Jack Daniels στο αριστερό...
Read More
Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής
Ιούνιος 1986. Ο John Lydon, πρώην ηγέτης των Sex Pistols, έχει αφήσει την περσόνα του Johnny Rotten πίσω του και συνεχίζει τις μετά-punk περιπέτειες του με τους Public Image Ltd. Το συγκρότημα του Lydon θα έπαιζε ζωντανά στο Paramount Theatre του Σιάτλ και τη συναυλία τους θα άνοιγαν οι Green River, μια τοπική μπάντα του Σιάτλ που λίγα χρόνια αργότερα από τα σπλάχνα της θα εμφανιζόντουσαν δύο συγκροτήματα, τα οποία θα άλλαζαν τον μουσικό χάρτη των 90s: οι Mudhoney και οι Pearl Jam...
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Η πόλη του Bristol, στη νοτιοδυτική Αγγλία, έχει μια πλούσια και πολυδιάστατη μουσική κληρονομιά που ξεπερνά τα όρια της γεωγραφικής της θέσης. Από τις πρώτες μέρες της reggae και της punk, μέχρι την άνθιση της trip-hop τη δεκαετία του 1990, το Bristol έχει επηρεάσει και επηρεαστεί από ποικίλες μουσικές και πολιτιστικές ροές. Σε αυτό το αφιέρωμα, θα εξερευνήσουμε την εξέλιξη της μουσικής σκηνής του Bristol, με ιδιαίτερη έμφαση στη συμβολή του στην ανάπτυξη της trip-hop, καθώς και την επιρροή και την κληρονομιά της πόλης στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Read More
Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής
"Θα επιστρέψει σαν φωτιά για να κάψει όλους τους ψεύτες Αφήνοντας ένα στρώμα από στάχτη στο έδαφος" (Kurt Cobain)
Η Φράνσις Φάρμερ γεννήθηκε πριν από 110 χρόνια στο Σιάτλ, σε ένα μάλλον προοδευτικό περιβάλλον και, έχοντας λάβει υψηλά επίπεδα μόρφωσης, αποφάσισε από νωρίς να ακολουθήσει το πάθος της για τις τέχνες. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας των ΗΠΑ, όπου σπούδασε δραματική τέχνη, και αργότερα μετακόμισε στο Χόλυγουντ για να γίνει ηθοποιός. Ήδη στα 18 της άρχισε να αμφισβητεί πολιτικά και θρησκευτικά θέσφατα. Έγραφε σε αριστερές εφημερίδες στο Κολέγιο και, επηρεασμένη από τον Νίτσε, απέρριπτε τις έννοιες του Θεού και της θρησκείας. Το 1935, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια, κέρδισε, σε διαγωνισμό κάποιας αριστερής εφημερίδας, το πρώτο βραβείο, ένα ταξίδι στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, στην Σοβιετική Ένωση.
Read More
Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς
Bagatelles της οδού Αλκαμένους και η αλληγορική φωτογραφία του Σπύρου Σταβερη στο εξώφυλλο σε προδιαθέτει για έναν περίπατο στην πόλη σε σημεία ίσως όχι ιδιαίτερα ευχάριστα...
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Οι Portishead είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα και επιδραστικά συγκροτήματα της trip-hop σκηνής. Σχηματίστηκαν το 1991 στο Bristol από τους Geoff Barrow, Adrian Utley και την τραγουδίστρια Beth Gibbons. Ο ήχος τους, ένας μοναδικός συνδυασμός σκοτεινών και ατμοσφαιρικών στοιχείων με πειραματικές και κινηματογραφικές παραγωγές, τους έκανε πρωτοπόρους του είδους και καθιέρωσε το Bristol ως κέντρο της trip-hop μουσικής. Σε αυτό το αφιέρωμα, θα εξερευνήσουμε την ιστορία, τη δισκογραφία και την επιρροή των Portishead, καθώς και τις σόλο πορείες των μελών της μπάντας.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Το πρώτο, ουσιαστικά, σόλο άλμπουμ της Beth Gibbons, Lives Outgrown, είναι μια βαθιά και συναισθηματικά φορτισμένη εξερεύνηση των θεμάτων της γήρανσης και της απώλειας, τοποθετημένη σε έναν πλούσιο ορχηστρικό και chamber pop καμβά. Μετά από μια δεκαετία δημιουργίας, το άλμπουμ αποτελεί μια φυσική συνέχεια του Third των Portishead, αναδεικνύοντας τις μοναδικές φωνητικές ικανότητες της Gibbons και την ικανότητά της να αποτυπώνει με έντονο τρόπο τις πιο δύσκολες και σύνθετες συναισθηματικές καταστάσεις.
Read More
Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Ως όψιμος φαν του χιπ-χοπ θα ήταν χρήσιμο να ξεκινήσω με το πως «γνωρίστηκα» με τον Τζαμάλ και τη μουσική του. Ήταν λοιπόν το 2018, στο Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη όταν, για τους δικούς μου λόγους, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να δω τον Αγγελάκα στην εξωτερική σκηνή και μπήκα σε μία από τις εσωτερικές σκηνές. Πάνω στη σκηνή λοιπόν, ήταν πίσω ο DJ – τον οποίο δεν πολυέβλεπα- και μπροστά ένας καστανόξανθος, καλογυμασμένος τύπος που ράπαρε περιγράφοντας δυστοπικές εικόνες, κάνοντας κάποιες φορές θεατρικές κινήσεις, ανάλογα με τους στίχους του, πχ δίνοντας δύο γροθιές στον αέρα όταν έλεγε κάτι για μυστικά της πυγμαχίας ή τεντώνοντας τη βερμούδα του όταν έλεγε ότι φοράει από πρόπερσι το ίδιο παντελόνι. Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν το κοινό, αποτελούμενο κυρίως από νεαρά παιδιά 18-20 ή και μικρότερα, που παρακολουθούσε εκστασιασμένο και ράπαρε μαζί του κάθε (μα κάθε!) του στίχο. Καθώς ήταν τέλη Αυγούστου η ήδη υψηλή θερμοκρασία ανέβηκε ακόμα περισσότερο.
Read More
Γράφει ο Θανάσης Μήνας
Ανατρέχουμε στις ηχογραφήσεις του κιθαρίστα των Stones με την Rastafari κολεκτίβα των Wingless Angels...
Οι άθλοι του ήδη καταγράφονται στη μυθολογία του rock: ότι ο μάγκας κατέχει τη τέχνη του riff καλύτερα από τον καθένα• ότι όταν οι συνομίλικοί του έπιναν γάλα αυτός έπινε μπέρμπον ακούγοντας Muddy και Chuck Berry• ότι είναι ικανός να στείλει τον Tom Waits για ύπνο από τις δέκα κι αυτός απτόητος να συνεχίσει σερί για άλλα δυο 24ωρα• ότι λούστηκε κάποτε στα λασπόνερα του Μισσισσιπή και οι αλιγάτορες σκόρπισαν για να του κάνουν χώρο• ότι έδωσε ραντεβού με το διάβολο μεσάνυχτα σε σταυροδρόμι σκοτεινό στο Ντόκερι για να του πουλήσει την ψυχή του με αντάλλαγμα την ψυχή του Robert Johnson, κι ο διάβολος φοβήθηκε να πάει...
Read More
Γράφει ο Thurston Moore (μετάφραση-προσαρμογή: Γιάννης Καστανάρας)
Όπως και η μουσική που λάτρευε και στην οποία είχε αφιερώσει τη ζωή του –punk και πειραματική δράση, καχυποψία και αντίσταση σε κάθε ίχνος εκμετάλλευσης– ο Steve Albini ήταν ένα άτομο γεμάτο πάθος και αντιφάσεις. Φαινόταν να έχει πλήρη συνείδηση και μια ακέραια αντίληψη των αντιφάσεων ανάμεσα στην καπιταλιστική αποικιοκρατία της μουσικής βιομηχανίας και στις σοσιαλίζουσες τάσεις του ανεξάρτητου μουσικού κόσμου. Από απίστευτα νεαρή ηλικία και με το ευφυές πάθος ενός διανοούμενου μπορούσε να επινοεί διάφορους λόγους για να αποφεύγει τα χειριστικά γρανάζια των αναξιόπιστων «μεγάλων» δισκογραφικών εταιρειών και, μολονότι ήταν απόλυτα σοβαρός ως προς τις αναλύσεις του για τέτοια πράγματα, τελικά o Albini είχε την ικανότητα να τα διαγράφει όντας ζωντανός μέσα σε ένα παράλογο σύμπαν. Σε αντιπαραβολή με το σταθερά βλοσυρό ύφος του, υπήρχε πάντα ένα γνήσια εκφραστικό χαμόγελο.
Read More
Συνέντευξη στη Φαίη Φραγκισκάτου
Ο Voodoo Drummer στα 30+ χρόνια πορείας του έχει εμφανιστεί σε 24 χώρες, σε μεγάλα φεστιβάλ και θέατρα όπως τα Villa Celimontana Jazz Fest (Ρώμη), Secret Garden Fest (Μ.Βρετανία), Rouge Cabaret Festival (Παρίσι), Doha Jazz Festival (Κατάρ), αλλά και σε Ηρώδειο, Φεστιβάλ Αθηνών, Rockwave Fest κ.α. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες από την Ελλάδα ( Δ. Σαββόπουλος, Λ. Μαχαιρίτσας κ.α.) και από το εξωτερικό (The Tiger Lillies, Meschyia Lake κ.α.). Έχει ηχογραφήσει με μέλη των Tuxedomoon, Nouvelle Vague, Ojos de Brujo κ.α. Ο Voodoo Drummer (κατά κόσμον Χρήστος Κουτσογιάννης) συνεργάζεται με τον τσελίστα Σταύρο Παργινό σε ένα project από το οποίο αναμένονται πολλά. Οι δυο μουσικοί μίλησαν στο Merlin's Music Box...
Read More
Γράφει ο Mark Arm (μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)
Οι U-Men είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχω δει ποτέ. Ήταν υπνωτικοί, φρενήρεις, δυνατοί και συναρπαστικοί. Ήταν αδύνατο να αντισταθείς, να μην σε απορροφήσει ο παράξενος, σκοτεινά παράλογος κόσμος τους. Ανακάτεψαν αβίαστα τους Sonics, τον Link Wray, τους Pere Ubu και τον Captain Beefheart. Οι συναυλίες τους ήταν χαλαρά, μεθυσμένα χορευτικά πάρτι και καμιά τους δεν έμοιαζε με την άλλη.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Οι Raining Pleasure ανακοίνωσαν επίσημα την επανένωσή τους μετά από δεκατέσσερα χρόνια αδράνειας. Η ανακοίνωση έγινε μέσω της σελίδας τους στο Facebook, όπου δημοσίευσαν ένα μήνυμα που ανακοινώνει τη χαρά της επιστροφής τους στη δράση. Οι Raining Pleasure θα επιστρέψουν στη σκηνή στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, στα πλαίσια των Rockwave Nights, την Παρασκευή 28 Ιουνίου 2024.
Read More
Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
Ο Doug Fieger γεννήθηκε το 1952 στο Detroit και στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και ενώ πήγαινε ακόμα σχολείο, δημιούργησε τους Sky, ένα τοπικό συγκρότημα στο οποίο έπαιζε μπάσο. Οι Sky έκαναν δύο άλμπουμ, το Don't Hold Back του 1970 και το Sailor's Delight του 1971, αμφότερα για λογαριασμό της RCA. Μέχρι τότε, το συγκρότημα είχε ανοίξει μέχρι τότε συναυλίες των Jethro Tull, Who, Joe Cocker, Bob Seger, και των Stooges, ενώ είχε παίξει πολλές φορές με τους Traffic, από τους οποίους οι Sky είχαν αντλήσει επιρροές.
Read More
Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Ο νέος δίσκος των Black Keys, Ohio Players, φαίνεται να είναι μια πολύπλευρη πρόταση, όπου οι συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες προσθέτουν έναν νέο διάσταση στον ήχο τους. Ο Dan Auerbach και ο Patrick Carney φαίνεται να εξερευνούν νέα εδάφη, συνδυάζοντας τις επιρροές τους από τη ροκ, το χιπ χοπ, και την ψυχεδέλεια με μια αίσθηση της κλασικής ψυχής και του garage rock που τους έκανε διάσημους. Παρόλο που οι συνεργασίες φαίνεται να προσθέτουν ποικιλία, υπάρχουν κάποιες στιγμές που μπορεί να αισθανθεί κανείς ότι ο δίσκος χάνει τη συνοχή του, ειδικά όταν οι επιρροές φαίνεται να διασκορπίζονται πολύ.
Read More
Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως οι prog-rock ή οι ψυχεδελικές rock κυκλοφορίες σταμάτησαν να υπάρχουν στις μέρες μας. Μπορεί αυτά τα μουσικά είδη να μην έχουν την εμπορική απήχηση που είχαν οι ανάλογες κυκλοφορίες της δεκαετίας του ’60 και του ’70 και να μην φτάνουν σε πωλήσεις την αναβίωση που έγινε στην δεκαετία του ’90, αλλά τα συγκροτήματα του είδους δεν έπαψαν να υπάρχουν και να κυκλοφορούν δουλειές τους, και μάλιστα σε βινύλιο. Αυτές οι μπάντες φωλιάζουν σε εταιρίες όπως η βρετανική Fruits de Mer Records ή, όπως στην περίπτωση των Ισπανών Magick Brother & Mystic Sister, στην ανεξάρτητη ελληνική εταιρεία Sound Effect Records. H Sound Effect είχε κυκλοφορήσει και το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους σε συνεργασία με την ισπανική The John Colby Sect το 2020 και αυτές τις μέρες έβγαλε στην αγορά, μόνη της αυτή την φορά, το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, Tarot Part I.
Read More
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Είχα έξι μήνες που γύρισα από το νησί και κάθε μέρα μου φαινόταν χειρότερη από την προηγούμενη που με την σειρά της φάνταζε καλύτερη από κάθε στιγμή από τα δύο χρόνια που γυρνούσα στο νησί σαν χελώνα σε τρικυμία συναντώντας γύρω μου αφιλόξενους τύπους κλειστούς ανθρώπους και αντικοινωνικούς που σε μια αποθέωση της ειρωνείας ζούσαν από τον τουρισμό και τους ξένους που πέραν της τουριστικής περιόδου βλέπαν σαν εχθρούς και πάντα σαν χρήματα...
Read More