Με το ξέσπασμα του πολέμου της Κορέας, ο 18χρονος Cash έκανε ό, τι έκαναν πολλοί άλλοι νέοι Αμερικανοί της εποχής. Κατατάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σύντομο και επίκαιρο από το Η νέα ερωτική αναρχία (1977) των Πασκάλ Μπρικνέρ και Αλέν Φινκελρό

(για τη μεταγραφή: Αντώνης Ζήβας)

Εδώ και μερικά χρόνια οι αρχές αποφάσισαν ότι όλοι οι άσχημοι άνθρωποι έπρεπε να φορούν μάσκα προκειμένου να βγουν στο δρόμο και να κυκλοφορούν στους δημόσιους χώρους...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, ένας πολύ αγαπημένος φίλος, εξαιρετικά καλλιεργημένος σε μαρξιστικό και όχι μόνο επίπεδο, μου ζήτησε από καθαρή περιέργεια να του γράψω μια κασέτα με μερικά αντιπροσωπευτικά τραγούδια της μουσικής που μου άρεσε. Ήταν (και, ευτυχώς, εξακολουθεί να είναι, καλή του ώρα) σχεδόν είκοσι χρόνια μεγαλύτερός μου, ένας λάτρης της κλασικής μουσικής και παντελώς άσχετος από rock and roll, από τους ανθρώπους εκείνους που, σε διαφορετική περίπτωση, θα ήθελα να έχω για πατέρα.

 Μία δήλωση που πέρασε στα ψιλά στην Αγγλία αλλά ξεσήκωσε θύελλα στην Αμερική και στον υπόλοιπο κόσμο.

Φωτογραφία Τακης Κυριακουλάκος

Το νέο βίντεο των New Zero God γυρίστηκε στη διάρκεια του lockdown με ένα κινητό τηλέφωνο. Το 2019 το ελληνικό κουαρτέτο New Zero God κυκλοφόρησε το LP CIRCUS OF TORTURED MELODIES, αλλά καθώς τότε δεν έκανε βίντεο για κάποιο από τα τραγούδια του, έκρινε ότι ήρθε η ώρα για το πρώτο. Το CIRCUS OF TORTURED MELODIES είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το ποστ πανκ συγκρότημα NEW ZERO GOD.

Ήταν 1^η Μαρτίου 1994 όταν οι Nirvana έδωσαν την τελευταία τους συναυλία. Λίγες βδομάδες αργότερα, ο Kurt Cobain θα βρισκόταν νεκρός στο διαμέρισμά του στο Σηατλ, νικημένος από τους δαίμονές του.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πρώτη και τελευταία φορά που είδα ζωντανά τους Embryo ήταν στο An Club στις 24 Απριλίου 2000, μαζί με τους Into The Abyss του Γιάννη Καλιφατίδη. Εκείνο το βράδυ είχαμε πάει να ηχογραφήσουμε το live άλμπουμ των τελευταίων, με τίτλο Adrenochrome, το οποίο κυκλοφόρησα από την εταιρία μου, την Cyberdelia Records. Μιλώντας σήμερα με έναν φίλο, μου ανέφερε για το άλμπουμ Live Behind the Green Door των Embryo, την πρώτη κυκλοφορία του γερμανικού συγκροτήματος μετά τον θάνατο του δημιουργού του, Christian Buchard.

του Fred Kaplan

(μετάφραση: Στέλιος Μιχ.)

O Lawrence Ferlinghetti που πέθανε τη Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021 σε ηλικία 101 ετών  στο σπίτι του, στο αγαπημένο του Σαν Φρανσίσκο, ήταν μία από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα για την αμερικάνικη κουλτούρα. Ήταν ο πλέον υπεύθυνος για την έκρηξη των Μπιτ, για την κατάργηση των νόμων περί σεμνότητας και, οπωσδήποτε, για τη μεταμόρφωση του Σαν Φρανσίσκο από μια επαρχιακή πόλη σε κέντρο πολιτισμού. Όλα αυτά τα κατάφερε με το άνοιγμα και τη λειτουργία ενός βιβλιοπωλείου, του City Lights, το οποίο, επτά δεκαετίες από τα εγκαίνιά του το 1953, παραμένει ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους στη χώρα.

Γράφει ο Στέλιος Μιχ.

Τον Φεβρουάριο του 1919 οι εργάτες της Νέας Υόρκης ψήφισαν την πρώτη απεργία για «το δικαίωμα στη μπύρα». Μόλις ένα μήνα πριν είχε αλλάξει το Σύνταγμα των ΗΠΑ και η τροποποίηση πρόβλεπε την απαγόρευση της πώλησης και διακίνησης αλκοολούχων ποτών. Ήταν το ξεκίνημα της Ποτοαπαγόρευσης. Την Ποτοαπαγόρευση την γνωρίζουμε από τις ταινίες για τον Αλ Καπόνε, τους Αδιάφθορους, τον Ντικ Τρέισι και τα Speakeasies. Ήταν η κορύφωση ενός κινήματος που ξεκίνησε τουλάχιστον 50 χρόνια πριν το 1919, με μπροστάρισσες χριστιανικές θρησκευτικές οργανώσεις, σχημάτισε συλλόγους όπως η Ένωση κατά του Σαλούν και η Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια, και ίδρυσε το Κόμμα της Απαγόρευσης (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία). Η Κου Κλουξ Κλαν την υποστήριξε θερμά και βοήθησε στην επιβολή της.

Το ημερολόγιο έγραφε 21 Φεβρουαρίου 1967 και οι Pink Floyd μπήκαν για πρώτη φορά στα Abbey Road Studios του Λονδίνου για να γράφουν το πρώτο τους LP. Οι ηχογραφήσεις κράτησαν μέχρι τον Μάιο της ίδιας χρονιάς και το αποτέλεσμα ήταν το εκπληκτικό The Piper at the Gates of Dawn.

Mία έρευνα της Φαίης Φραγκισκάτου

Αυτές τις μέρες, ζήτησα αυθόρμητα από φίλους μουσικούς να μοιραστούν μαζί μου τα συναισθήματα τους για την παρούσα κατάσταση αναγκαστικής σίγασης της ζωντανής μουσικής. Με χαρά έλαβα τις σκέψεις αρκετών καλών φίλων και αυτό το σύνολο των λέξεων φιλοξενείται στο Merins Music Box σαν μια συμβολική καταγραφή όλου αυτού που ζούμε. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε ζήσει -τουλάχιστον εγώ έχω ζήσει- αλλεπάλληλα σοκ που μας έχουν κάνει να αποτραβηχτούμε από πολλούς κοινούς τόπους. Η μουσική θα είναι πάντα ένα καταφύγιο και αυτό ίσως παραμένει η ουσία της ακόμη και σε συνθήκες πανδημίας και σκληρής βιοποριστικής δοκιμασίας για τους επαγγελματίες μουσικούς. Πολλά ευχαριστώ στους φίλους μουσικούς που με τίμησαν με τις σκέψεις τους.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Μουσική (Τέχνη) και λογοκρισία είναι δύο εντελώς ασύμβατες καταστάσεις για τον λόγο ότι η Τέχνη (όπως είχα γράψει κάποτε): “...εμφανίστηκε όταν εμφανίστηκε και ο άνθρωπος, αποτέλεσε και αποτελεί την ανθρώπινη έκφραση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά να τον συμφιλιώσει με τους όρους της ύπαρξης του, προσαρμόζοντας τον σε αυτούς, είτε εντοπίζοντας και καταδείχνοντάς τους, είτε συσκοτίζοντας και αποκρύπτοντας τις πηγές των προβλημάτων καθώς και τα ίδια τα προβλήματα που βαραίνουν τον άνθρωπο και τον εγκλωβίζουν. Αυτός ο εγκλωβισμός είναι που γεννά και την ανάγκη να εισχωρήσει ο άνθρωπος σε μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας, να ξεφύγει από το πραγματικό και μέσα από το φανταστικό καταλήγει στη καλλιτεχνική δημιουργία ή στην απόλαυση των έργων αυτής της δημιουργίας. Η τέχνη είναι απόρροια της τάσης που εκδηλώνει ο κάθε άνθρωπος να ζει διαφορετικά και να βιώσει μια άλλη εμπειρία σε σχέση με αυτή που βιώνει μέσα στη κανονικότητα που του έχουν επιβάλει οι λογής εξουσίες θεσμικές, κρατικές, κλπ.

Στις αρχές του 1959, ο δεκαεξάχρονος Jimi Hendrix ζούσε με την οικογένειά του σε μια φτωχική συνοικία του Σιάτλ και έκανε τα πρώτα του βήματα σαν κιθαρίστας παίζοντας με τους φίλους του άλλοτε σε σπίτια, άλλοτε σε γκαράζ και, σπανίως, στο κέντρο νεότητας της περιοχής. Ο Butch, όπως ήταν το παρατσούκλι του, δεν ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας ούτε ο δημοφιλέστερος της παρέας. Ήταν ένας συνεσταλμένος κaι ευγενικός έφηβος που τα μεγαλύτερα παιδιά  τον κορόιδευαν. Εκείνος όμως είχε όμως μεγαλεπήβολα σχέδια.

Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου

Φωτό: Νίκος Καρέλλος, Άρης Παυλίδης

Η Ελιάνα Νικολοπούλου ή αλλιώς Eliana One Woman Blues Band, κοινώς, «Ελιάνα, η γυναίκα-ορχήστρα», εξερευνά το φάσμα του ήχου του ακουστικού «μπλουζ» από το 2017, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο Sweet Fellow. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το νέο της άλμπουμ με τίτλο Prison for Human Souls και κάπως έτσι ξεκίνησε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε τη χαρά να μοιραστούμε μαζί της.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πολλά έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα εν μέσω της συνδημίας Covid 19 σχετικά με την κατάλυση της «θείας κοινωνίας» από λαϊκούς και ιερείς. Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθούμε με τη συγκλονιστική περίπτωση της κατάλυσης των σταχτών του Joe Hill. Η ιστορία του δολοφονημένου συνδικαλιστή των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW-Wobblies) έχει περιγραφεί αναλυτικά στο Μαθήματα Ιστορίας: Joe Hill, ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ, η μνήμη της δολοφονίας του όμως συνεχίζει να μας στοιχειώνει με το τραγούδι « I Dreamed I Saw Joe Hill Last Night», που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως prequel αυτού που επακολουθεί. Η όλη περίπτωση ταιριάζει καθ’ ολοκληρία στη δυναμική και αισθητική της rock and roll κουλτούρας.

Ήταν Φεβρουάριος του 1969 και ενώ ο Bob Dylan βρισκόταν στα στούντιο της Columbia στο Νάσβιλ έχοντας μόλις ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις για το ένατο άλμπουμ του, Nashville Skyline, δέχτηκε την επίσκεψη του Johnny Cash, ο οποίος δήλωνε μεγάλος θαυμαστής της μουσικής του Dylan.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Tο Absolutely Live που κυκλοφόρησε το 1970, είναι το μόνο επίσημο live άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Doors στη διάρκεια της ζωής του Jim Morrison. Είναι επίσης ένα παρεξηγημένο άλμπουμ. Οι ιστορικοί της rock μουσικής το θυμούνται σαν το ντοκουμέντο ενός καλλιτέχνη που βρίσκεται σε παρακμή. Στην πραγματικότητα, το Absolutely Live συλλαμβάνει μια εποχή, όταν ο Jim Morrison ανακάλυπτε ένα νέο καλλιτεχνικό οίστρο μέσω του πρωτοποριακού θεάτρου.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σήμερα η ακρόαση έχει έναν ακόμα πιο παλιό δίσκο από αυτούς που άκουσα από τότε που επισκευάστηκε το stereo: Το συγκρότημα είναι οι ψυχεδελικοί Sam Gopal και το άλμπουμ τους Escalator του 1969. Τι το ιδιαίτερο έχουν οι Sam Gopal; Μα είναι το συγκρότημα στο οποίο έπαιξε ο Lemmy όταν έφυγε από τους The Rockin' Vickers!

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Παραμονή της Γιορτής Τους, την Νύχτα με τα δυο φεγγάρια στέκεσαι σαν να υπάρχει και άλλος χρόνος/ούτε θυμάσαι ποτέ πέφτει ποια, βουβός μέσα στη λήθη δεν θυμάσαι ποια αρρώστια γέννησε τα δάκρυα

Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος

Στις 29 Ιανουαρίου το 2021 έφυγε η θεία μου, Λευκή Τζάνογλου, λίγο καιρό πριν κλείσει τα 98 της χρόνια. Από μικρός θυμάμαι την αδυναμία που είχε στα ανίψια της. Λίγες μέρες πριν φύγει, ζήτησε να ξεκλειδώσουμε ένα ντουλάπι που κρατούσε κάποιες επιστολές που λάμβανε από τον έρωτά της στα μέσα του περασμένου αιώνα. Γράμματα που ξεκινούσαν από το 1948 και έφταναν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Με έμπνευση αυτές τις επιστολές έγραψα ένα μικρό διήγημα ως φόρο τιμής και ως αντίο στη θεία.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι που άκουσα το “Fireworks” στην ραδιοφωνική εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη και έπαθα σοκ. Είχε κυκλοφορήσει σε επτάιντσο σινγκλ τον Μάϊο του 1982 σαν προάγγελος του άλμπουμ  A Kiss in a Dreamhouse, χωρίς ωστόσο να συμπεριληφθεί στο δίσκο και τελικά το βρήκα και το αγόρασα στο Λονδίνο πολύ αργότερα. Φαινόταν όμως ότι το άλμπουμ που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν οι Siouxsie & the Banshees θα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, και μάλιστα σε μια εποχή που όποιος τολμούσε να εκστομίσει τη λέξη «ψυχεδέλεια» έκανε τους γύρω του να ξεκαρδίζονται στα γέλια. 

Ο Bill Haley υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους του Rock 'n' Roll - αν και κάπως ξεχασμένος σήμερα - με πολλές επιτυχίες στη δεκαετία του '50. 

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Όταν στις αρχές του 1977 ο Bob Marley έφτασε στην Αγγλία για μόνιμη εγκατάσταση, περισσότερο για να γλιτώσει το κεφάλι του παρά για οτιδήποτε άλλο, βρήκε την φλεγόμενη πανκ σκηνή της Αγγλίας στη μεγάλη της ακμή. Ταυτόχρονα, η κουλτούρα της πατρίδας του, με αιχμή του δόρατος την ρέγκε, είχε ήδη παρεισφρήσει στο μεγάλο νησί από πολύ πιο παλιά με τους πρώτους μετανάστες, αλλά και κάτω από τη δισκογραφική στέγη της Island, η οποία ήδη είχε γίνει ένα σημαντικό label στο χώρο της ποπ.

Μεταφράζει* ο Μιχάλης Πούγουνας

Το τελευταίο εν ζωή μέλος της μπάντας των Bee Gees μιλά για το πώς τα χάλασε με τα αδέρφια του λίγο πριν πεθάνουν, πώς η γυναίκα του τον έσωσε από τα ναρκωτικά - και γιατί ζήτησε από τον Michael Jackson να σηκωθεί να φύγει από το σπίτι του. Ο Barry Gibb χαζεύει την οθόνη του laptop μου φορώντας το μαύρο καπέλο του. Βρίσκεται στο Μαϊάμι όπου ζει από το 1974, όταν η καριέρα των Bee Gees βρισκόταν σε αδιέξοδο και ο Eric Clapton είχε προτείνει ότι μια αλλαγή σκηνικού μπορεί να τους έκανε καλό. Εγκαταστάθηκαν όλοι μαζί εκεί, μετακομίζοντας στο σπίτι που ο Clapton απαθανάτισε στο εξώφυλλο του άλμπουμ 461 Ocean Boulevard. Ο Gibb δεν έφυγε ποτέ από εκεί, παρόλο που έχει άλλο ένα σπίτι στην Αγγλία. Όπως λέει, του αρέσει το Μαϊάμι επειδή του θυμίζει την Αυστραλία, όπου είχε μεταναστεύσει με τους γονείς του όταν ήταν 11 ετών.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

«Και τι είμαστε δηλαδή; Σαν τι παραπάνω μοιάζουμε αν όχι σαν θλιβερές αντιστροφές της πραγματικότητας; Τι είμαστε, ρωτάς; Ένα μάτσο αναλώσιμοι  που πρέπει να παράγουμε πλούτο που θα τον καρπωθούν άλλοι, λίγοι, και που πρέπει χωρίς αναστολές να καταναλώνουμε άχρηστα αντικείμενα υποκατάστατα της ευτυχίας μας και των γύρω μας σαν προϋπόθεση ώστε να μας χαρίσουν αυτοί οι λίγοι, το μοναδικό μας δικαίωμα: να ζήσουμε και να χαιρόμαστε με τα απολύτως απαραίτητα όταν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες και η κατάσταση της οικονομίας καθώς και οι διεθνείς συγκυρίες. Στο δώσαν από πολύ νωρίς να το καταλάβεις καλά αυτό, σαν ένα κατοικίδιο ζωάκι που κουνάει την ουρά του όταν το αποφασίσει το αφεντικό του και όταν θέλει να ξεσπάσει πάνω του τη βάζει στα σκέλια και πνίγει το κλάμα του όταν το χέρι που το χάιδευε αρχίσει ξάφνου να το χτυπάει».  

 Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

«Γιατί σε κάθε περίπτωση, όποιος και να 'σαι επιθυμείς τα ίδια πράγματα όπως όλος ο κόσμος, σαν όλο τον κόσμο και θα πρέπει να ασχοληθείς να τα πάρεις και να τα πάρεις μέσα απ’ τον κόσμο. Έπειτα μπορείς να τα περιφρονήσεις όλα, πράγματα και ανθρώπους. Αλλά όχι προηγουμένως, όχι προηγουμένως, προηγουμένως είσαι ένας σακάτης που φτύνεις όσους περπατούν κανονικά… Ταπείνωσα, ατίμασα το υπέροχο αίσθημα της περιφρόνησης που μ’ επισκέφτηκε. Η ζωή μου τσακίστηκε στα πόδια».

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν 30 Ιανουαρίου του 1969 όταν οι Beatles ανέβηκαν στη ταράτσα του Apple Studio (στον αριθμό 3 της οδού Savile Row στο Mayfair του κεντρικού Λονδίνου), και έδωσαν μία δωρεάν συναυλία, η οποία έμελλε να είναι η τελευταία τους εμφάνιση μπροστά σε κοινό.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

“Ο ορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει τις ρίζες του στην ιδέα της εξέγερσης. Ξεκινώντας από εκεί, ο άνθρωπος εξερεύνησε όσα συμβάλλουν στη διεύρυνση των δικαιωμάτων του. Η ιδέα τού να λες όχι, αντιστοιχεί στην άρνηση του συμβιβασμού, της αδικίας, του ψεύδους. Είναι επίσης η αποδοχή της ανάγκης να εναντιώνεσαι σε κάθε κατάσταση που απειλεί την ακεραιότητα του ανθρώπινου όντος, την αξιοπρέπειά του και τις επιλογές του”.

Αποκλειστική συνέντευξη του "άλλου μισού" των Dead Can Dance στον Μιχάλη Πούγουνα

Όταν πριν λίγο καιρό ο Brendan Perry κυκλοφόρησε διαδικτυακά ένα άλμπουμ με τίτλο Songs of Disenchantment: Music from the Greek Underground (Τραγούδια Απογοήτευσης - Μουσική από το Ελληνικό Underground) υπήρξε μια όμορφη αναμπουμπούλα στους κύκλους των Ελλήνων μουσικόφιλων. Ως θαυμαστής της δουλειάς των Dead Can Dance γενικότερα, μου κίνησε την περιέργεια και για να είμαι ειλικρινής κάπου ένιωσα κολακευμένος επειδή ένας ξένος μουσικός ενδιαφέρθηκε και δέχτηκε την πρόκληση να διασκευάσει και να τραγουδήσει στην γλώσσα του ρεμπέτικα τραγούδια μέσα από το δικό του ιδιαίτερο φίλτρο. Ένα είδος που σίγουρα δεν έχει να κάνει με την κουλτούρα του, που για πολλά χρόνια αντιμετωπίστηκε από την ντόπια αντίληψη ως παρακατιανό και που, όπως και να το κάνουμε, βρίσκεται έναν αιώνα πίσω μας. Όπως μου ανέφερε στην συνέντευξη που κάναμε για την ραδιοφωνική εκπομπή μου, σκοπός του είναι να συστήσει το ρεμπέτικο στο αγγλόφωνο κοινό...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Σήμερα έβαλα να ακούσω το άλμπουμ Secondhand Daylight των Magazine. Το εξώφυλλο είναι λίγο ταλαιπωρημένο γιατί ετούτος εδώ ήταν για πολλά χρόνια ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους. Ουσιαστικά, αυτό το συγκρότημα πήρε το punk (μαζί με μερικούς άλλους, φυσικά), το έκανε post-punk, και το πήγε προς μια ιδιαίτερη κατεύθυνση, δικαιολογώντας την περφεξιονιστική χρήση κάποιων οργάνων όπως τα πλήκτρα, και κάποιων διαφοροποιήσεων στην δομή των τραγουδιών (παραπάνω μουσικά μέρη από ένα απλό κουπλέ-ρεφρέν).

Γράφει  ο Γιάννης Καστανάρας

Όταν στις 20 Οκτωβρίου 1977 ο κιθαρίστας Allen Collins επιβιβαζόταν στο ξεχαρβαλωμένο αεροπλάνο που θα μετέφερε τους Lynyrd Skynyrd στον επόμενο σταθμό της περιοδείας τους, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπε τους συναδέλφους του, Ronnie Van Zandt, Steve Gaines και Cassie Gaines. Λίγη ώρα αργότερα, το Corvair CV-240 με προορισμό το Μπατόν Ρούζ της Λουιζιάνα, συνετρίβη στους βάλτους του Μισισιπί και...