Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Σε μια εποχή που όλα τείνουν να συμπυκνώνονται, να καταναλώνονται και να ξεχνιούνται με την ίδια ταχύτητα, οι Sparn Dame επιχειρούν κάτι απλούστερο και, γι’ αυτό, πιο δύσκολο: να σταθούν. Να μην επιταχύνουν. Να παραμείνουν λίγο παραπάνω σε κάθε ιδέα, κάθε στίχο, κάθε ήχο. Ο τίτλος του δίσκου, Lollygag –μια αμερικανική λέξη για την τεμπελιά, το ρεμβασμό, το “χάσιμο χρόνου” - αποκτά εδώ μεταφυσικές διαστάσεις. Δεν είναι απλώς ένας τίτλος, αλλά ένα ψυχικό μανιφέστο. Ένα μανιφέστο που, όπως και το ποίημα του Μπάμπη Μουλακάκη στο οποίο βασίζεται, δεν φωνάζει “σταματήστε”, αλλά υπαινίσσεται: “Μήπως τρέχουμε προς λάθος κατεύθυνση;”

Σας καλωσορίζουμε στην 9η έκδοση του Pulsar Samothraki Art Festival! To μικρό μας μεγαλώνει και πάντα λατρεύει τους αναπάντεχους μουσικούς συνδυασμούς που, με τη σειρά τους, γεννούν γόνιμες συνεργασίες, συγκυρίες και φιλίες, πολύτιμες αποσκευές για το μέλλον όλων μας.

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν δίσκοι που δεν γράφονται∙ ανασύρονται. Από ρωγμές και παύσεις, από θραύσματα μνήμης και σιωπές που αντηχούν δυνατότερα από λόγια. Το We Go High των Sam Brace & The Merciless Bronze είναι ένας τέτοιος δίσκος — τέσσερα τραγούδια γυμνά, συγκρατημένα, μα συναισθηματικά πληθωρικά, που μοιάζουν περισσότερο με εξομολογήσεις παρά με συνθέσεις. Μετά από μια δεκαετία και πέντε άλμπουμ με τους Skinny Lister, ο Sam Brace επιστρέφει σε κάτι πιο προσωπικό. Μαζί του, ο Adam Tarry, παλιός φίλος και συνοδοιπόρος στη δημιουργία. Οι δυο τους έφτιαξαν έναν κόσμο τραγουδιών που δεν υπακούει σε τάσεις, δεν κολακεύει το αυτί – απλώς λέει την αλήθεια, με τον δικό του τρόπο.

Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

Κάποιοι δίσκοι ζητούν σιωπή. Ελάχιστοι τη γεννούν.
Το Spirit of Eden δεν γράφτηκε για να ακουστεί• γράφτηκε για να σταθεί σιωπηλά απέναντι στο ανέκφραστο. Αν το A Love Supreme του Coltrane ήταν μια ωδή πίστης με όρους αφροαμερικανικού υπαρξισμού, το Spirit of Eden είναι μια λειτουργία σε ελάσσονα κλίμακα – μια επίκληση του Θεού ως απόσυρση, ως κενού χώρου, ως μιας παρουσίας καθαρής από κάθε επιθυμία. Δεν προσεύχεται, δεν εκλιπαρεί, δεν υμνεί. Στέκεται. Και σε μια εποχή αδιάκοπου θορύβου, αυτή η στάση είναι από μόνη της ριζοσπαστική.

Γράφει η Αγνή Νικολακάκι

Το 28 Μέρες Μετά (2002) δεν είναι απλώς μια ταινία με “ζόμπι”, άλλωστε η ίδια η λέξη ζόμπι δεν αναφέρεται ποτέ στην ταινία και αυτό γίνεται εσκεμμένα αφού ο Boyle ήθελε να αποστασιοποιηθεί από την παραδοσιακή έννοια των νεκροζώντανων. Είναι ένα βαθιά πολιτικό, ατμοσφαιρικό και υπαρξιακό φιλμ, που ανανέωσε ριζικά το είδος του horror/survival κινηματογράφου. Ο Danny Boyle δημιούργησε έναν τρομακτικό αλλά και ρεαλιστικό κόσμο, όχι μόνο για να μας σοκάρει, αλλά κυρίως για να μας κάνει να σκεφτούμε.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

O Brian Douglas Wilson (20 Ιουνίου 1942 – 11 Ιουνίου 2025) ήταν κάτι περισσότερο από συνιδρυτής των Beach Boys· υπήρξε ο πρώτος πραγματικά συνειδητός «καλλιτέχνης-παραγωγός» στην ποπ· ένας μουσικός που έφτιαξε τη στούντιο του Πολυδύναμου ως όπλο δημιουργίας. Πατέρας του «California sound», η ψυχή της ποπ του 20ού αιώνα, έχτισε σύνθετα φωνητικά, αλλόκοτη μελαγχολία και μελόδραμα μέσα σε κάθε νότα – όχι μέσα από στίχους, αλλά από σιωπές.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω: κάθε φορά που βλέπω το Magnolia, κάτι μέσα μου αλλάζει. Όχι επειδή καταλαβαίνω κάτι καινούργιο. Αλλά γιατί θυμάμαι κάτι ξεχασμένο. Έναν φόβο, μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε, έναν άνθρωπο που χάθηκε. Αυτό δεν είναι απλώς ταινία. Είναι μια ρωγμή. Μια κραυγή που έρχεται απ’ τα μέσα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Την Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2014, στο Beacon Theatre της Νέας Υόρκης, οι Allman Brothers, μετρώντας απώλειες, αλλά ακμαίοι και θηριώδεις μουσικοί όπως ήταν πάντα, αποχαιρέτησαν το κοινό από τη σκηνή, έχοντας ολοκληρώσει την τελευταία τους συναυλία και αφού διένυσαν αμέτρητα χιλιόμετρα μιας 45χρονης γόνιμης και εντυπωσιακής πορείας.

Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

Ανάμεσα σε garage ενέργεια και υπαρξιακή ψυχεδέλεια, οι BuzzDealers επιστρέφουν με έναν δίσκο-ακτινοβολία. Για την ανάγκη να φωτίσουμε, χωρίς να ακυρώνουμε το σκοτάδι μέσα και γύρω μας. Υπάρχουν άλμπουμ που σε ωθούν να δυναμώσεις την ένταση. Το Radiant Frequencies των BuzzDealers σε καλεί να την ισορροπήσεις. Όχι επειδή του λείπει η ενέργεια - το αντίθετο: είναι μια δουλειά πυκνή, με κιθάρες που ζωντανεύουν το garage και μια ρυθμική ραχοκοκαλιά που ξέρει να κρατάει το μέτρο όταν όλα μοιάζουν να εκρήγνυνται. Αλλά στο επίκεντρό του, υπάρχει μια πιο σπάνια επιδίωξη: η μετάδοση μιας άλλης συχνότητας. Όχι ηχητικής, μα υπαρξιακής.

Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

Υπάρχουν δίσκοι που δεν γράφονται∙ προκύπτουν. Γεννιούνται από τη σιωπή ανάμεσα σε δύο βλέμματα, από μια φράση που δεν ειπώθηκε ποτέ, από εκείνη τη βαθιά μοναξιά που σε ακολουθεί όταν όλα γύρω σου δείχνουν "φυσιολογικά". Το  LUV των Sugar For The Pill  είναι ένας τέτοιος δίσκος. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον πόνο - απλώς τον αφήνει να υπάρξει. Και μέσα απ’ αυτό, φτάνει στην κάθαρση. «Έγινε ένας τρόπος να ξορκίσουμε τα σκοτεινά συναισθήματα, να τα αποδεχτούμε και να τα αφήσουμε να φύγουν», μου λέει η Vana, όταν τη ρωτώ πώς γεννήθηκε το άλμπουμ. Δεν υπάρχει τίποτα "χαριτωμένο" στο LUV – ούτε δραματοποιημένο. Υπάρχει μόνο η ειλικρίνεια της στιγμής. «Γράψαμε για αυτά που μας πλήγωσαν. Δεν θέλαμε να είναι ομορφούλικα τα τραγούδια μας. Θέλαμε να είναι αληθινά».

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Η χαρακτηριστική φωνή της, αυτή η στοιχειωμένη αλλά μαγευτική φωνή της, έγινε ένα καθοριστικό στοιχείο στην εναλλακτική rock της δεκαετίας του '90 και σαν τραγουδίστρια των Mazzy Star αποτύπωσε τέλεια τη διάθεση της εποχής – ένα μείγμα μυστηρίου και συναισθηματικού βάθους...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Μια fuzz ανατομία της σύγχρονης ψυχής, με την αθηναϊκή σκόνη ακόμη κολλημένη στα ηχεία.

Οι BuzzDealers είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν χρειάζονται κραυγαλέες δηλώσεις για να δηλώσουν την παρουσία τους. Έχοντας εμφανιστεί στην αθηναϊκή σκηνή το 2015, με το ντεμπούτο Blooming να κυκλοφορεί λίγο πριν το πρώτο lockdown, κατάφεραν σταδιακά –μεθοδικά και επίμονα– να χτίσουν μια ταυτότητα πιστή στις fuzz-αριστές ρίζες του garage rock, μπολιασμένη όμως με έναν συναισθηματικό υπόκωφο ηλεκτρισμό που δεν απευθύνεται απλώς στο ένστικτο αλλά και στην εμπειρία.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Στη μικρή πόλη Σρέμσκι Κάρλοβτσι, αν συμφωνήσουμε πως η πόλη Σρέμσκι Κάρλοβτσι υπήρξε ποτέ, έστω μόνο ως μια φωτογραφία που ξέχασε να ξεθωριάσει, σφηνωμένη στις όχθες ενός ποταμού που άλλοτε θα μπορούσε να είναι ο Δούναβης κι άλλοτε απλώς ένα ρυάκι που διασχίζει τα όνειρα των κατοίκων της, κάθε χρόνο ή κάθε αιώνα, ανάλογα με το πώς μετράει κανείς τα χρόνια, η κοινότητα έστηνε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής. Όχι τόσο για να βραβεύσει την τέχνη, όσο για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη της και ότι ο κόσμος δεν έχει γίνει ακόμη εντελώς διάφανος.

Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

Μπορεί να είναι λάθος να ξεκινήσει κανείς έτσι έναν επικήδειο, αλλά ας το πούμε ευθέως: ο Brian Wilson, για όποιον τον άκουσε έστω μία φορά με τα αφτιά ανοιχτά και τον κυνισμό απενεργοποιημένο, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μουσικός. Και λέγοντας «περισσότερο», δεν εννοούμε θεότητες της ποπ, ιδιοφυΐες της ενορχήστρωσης ή άλλες ετικέτες που τοποθετούνται σαν πινέζες σε πρόσωπα, για να γλιτώσουμε από το ρίσκο να πούμε κάτι που νιώθουμε.

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: dramastrophic & nicodestructure

Το Harm Reduction των Αθηναίων Chain Cult δεν κοιτάζει πίσω με νοσταλγία ούτε μπροστά με βεβαιότητα - είναι μια τομή στο παρόν. Στο τραύμα, στη δημιουργία. Σε μια εποχή που το «πολιτικό» ως έννοια αδειάζει από περιεχόμενο με την ίδια ταχύτητα που γεμίζουν οι πλατφόρμες με content, υπάρχει κάτι αληθινά ριζοσπαστικό στο να επιμένεις να ζεις, να δημιουργείς και να θυμώνεις μέσα από την τέχνη σου. Η μπάντα που φιλοξενούμε σήμερα δεν φτιάχνει απλώς μουσική· χτίζει ένα ηχητικό καταφύγιο μέσα στην αποπνικτική συνθήκη της καθημερινότητας στην Αθήνα του 2025 - μιας πόλης που θυμίζει περισσότερο πεδίο επιβίωσης παρά μητροπολιτικό κέντρο. 

Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

Κάθε τόσο με ρωτούν γιατί δεν ταξινομώ τη δισκοθήκη μου. Το λένε μ’ ένα μειδίαμα σχεδόν τυπικό, όπως θα ρωτούσαν για τα φώτα που ξεχνιούνται, ή για τις πετσέτες που ποτέ δεν στεγνώνουν στη θέση τους. Δεν απαντώ. Μόνο κοιτάζω τα ράφια — όπως κοιτάζει κανείς κάτι που θυμάται πως υπήρξε, αλλά τώρα μοιάζει αλλιώς. Δεν είναι ακαταστασία. Είναι απλώς ένα σύστημα που δεν ζητάει εξήγηση. Ή καλύτερα: είναι η απουσία του. Το «White Light/White Heat» δίπλα στο «Spirit of Eden», ένα live του Coltrane που γέρνει πάνω στο «Kid A», κι ένα εξώφυλλο των This Heat, φαγωμένο, με ένα αυτοκόλλητο καρπούζι που δεν αναγνωρίζω.

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Χιπ χοπ λοιπόν. Με στίχους καυστικούς, αυθεντικούς, αντάρτικους και ανατρεπτικούς. Το Rebelde δεν είναι απλά αλμπουμάρα. Είναι μια ανάσα αισιοδοξίας και ουσιαστικού καλλιτεχνικού λόγου. Ένα χαμόγελο για το ότι δεν είμαστε μόνοι και μόνες μας μέσα στην παρακμή. Απλά ένα ιδανικό εξεγερσιακό soundtrack: Δύναμη στην Τσιάπας και τη Ροζάβα! Rebelde παντού! Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Όταν πριν καιρό έγραφα για το Hard Eight (ή Sydney, όπως ήταν ο αρχικός του τίτλος), είχα μιλήσει για έναν νέο σκηνοθέτη που είχε ήδη κατακτήσει κάτι σπάνιο: αυτοπεποίθηση. Ο Paul Thomas Anderson έδειχνε από την πρώτη του ταινία ότι ήξερε πού να κοιτάξει – προς τα μέσα. Στις παύσεις, στις αποτυχημένες σχέσεις, στις ενοχές που κρύβονται πίσω από απλές πράξεις. Ήταν εμφανές ότι κάτι σπουδαίο ερχόταν. Με το Boogie Nights δεν απλώς ήρθε – εξερράγη.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο φακός του Glen E. Friedman απαθανατίζει τον Ιan MacKaye και τον Lyle Preslar (τραγουδιστή και κιθαρίστα των Minor Threat, αντίστοιχα) σε στιγμές πόνου και έκστασης, στο 9.30 Club (Ουάσινγκτον D.C.) τον Αύγουστο του 1982...
Το καλοκαίρι του 1980, οι Teen Idles, η hardcore punk μπάντα της Ουάσιγκτον (D.C.) αποφάσισε να διαλυθεί μετά από ένα χρόνο στη γύρα, αφού πρώτα δυο από τα μέλη, ο μπασίστας Ian MacKaye και ο ντράμερ Jeff Nelson, συγκέντρωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ιδρύσουν την Dischord, το δικό τους label, συνειδητοποιώντας ότι καμία εταιρεία δεν επρόκειτο να ασχοληθεί μαζί τους.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Στην πρώτη τους δισκογραφική κατάθεση με τον παραπλανητικά αφελή τίτλο HELLaS SPELLS, το ντουέτο των Voodoo Drummer Duo -ήτοι οι Χρήστος Κουτσογιάννης και Σταύρος Παργινός- αναμετριέται με τον ίδιο τον ορισμό του τελετουργικού στη μουσική. Αν ο όρος “Afro-Dionysian” δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Εδώ όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια δήθεν «παγανιστική αναβίωση» για κατανάλωση σε darkwave events των social media, αλλά με κάτι πολύ πιο αυθεντικό, επικίνδυνο και -κυρίως- ζωντανό.

Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μιλώντας κάποτε σε έναν δημοσιογράφο, ο Johnny Thunders είπε ότι ήθελε να ιδρύσει κάτι σαν οίκο ευγηρίας για ηλικιωμένους ροκεντρολάδες, με στούντιο ηχογράφησης «και πολλές πουτάνες». Ωστόσο, αν το εννοούσε πραγματικά, ο ίδιος δεν θα προλάβαινε ποτέ να απολαύσει τη «συνταξιοδότησή» του επειδή, όσο κι αν στη διάρκεια της ζωής του είχε κάνει τα πάντα για να τον συναντήσει, τελικά ο Θάνατος αποφάσισε να μην του τη χαρίσει. Έτσι, στις 23 Απριλίου 1991, τον πέτυχε σε ένα άθλιο δωμάτιο ξενοδοχείου στη Νέα Ορλεάνη – ένα μάλλον όχι και τόσο ωραίο 38χρονο πτώμα.

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζάνου (1) Ralou OK (2)

Ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, η Σtella έχει χτίσει τη δική της διαδρομή - κινούμενη με άνεση ανάμεσα σε είδη, γλώσσες και διαθέσεις. Ο νέος της δίσκος, Adagio, αποτελεί μια ηχηρή στροφή από τη φωτεινή ενέργεια του Up and Away του 2022, οδηγώντας τον ακροατή σε έναν πιο προσωπικό και γειωμένο κόσμο.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το άλμπουμ Holy Diver του Dio, που κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου 1983 από την Warner Bros., αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ του heavy metal της δεκαετίας του '80. Πρόκειται για το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ της μπάντας Dio, που δημιούργησε ο θρυλικός Ronnie James Dio μετά την αποχώρησή του από τους Black Sabbath, φέρνοντας μαζί τον ντράμερ Vinny Appice, τον μπασίστα Jimmy Bain και τον κιθαρίστα Vivian Campbell για να δημιουργήσουν έναν φρέσκο και δυνατό ήχο.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν κάποιες ώρες της ημέρας - συνήθως αργά τη νύχτα ή λίγο πριν ξημερώσει - που η μουσική σταματά να είναι θόρυβος ή υπόκρουση, και γίνεται μνήμη. Όχι η μνήμη όπως τη συλλαμβάνει η ιστορία, αλλά η υποκειμενική, η προσωπική, η φευγαλέα: το πρόσωπο κάποιου που κάποτε αγαπήσαμε, η σιλουέτα μιας πόλης καθώς την εγκαταλείπεις, ο ήχος μιας λέξης που δεν ειπώθηκε ποτέ. Το LUV, το νέο άλμπουμ των Sugar For The Pill, ανήκει σε αυτή τη σφαίρα. Δεν διεκδικεί την προσοχή σου - τη ζητά ευγενικά. Και όταν τελικά του τη δώσεις, συνειδητοποιείς πως κάτι μέσα σου αναταράχθηκε, χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Γράφει η Eva M. Grey

O Alexander Heir είναι visual artist, ζωγράφος, designer, illustrator και μουσικός απο το New Jersey της Νέας Υόρκης όπου βάση του εδώ και δεκαετίες είναι το Brooklyn. H δουλειά του αποτυπώνεται σε έργα πολλών καλλιτεχνών όπως οι Warthog, o Martin Rev των Suicide, οι The Men, οι Modern Life is War, οι Iceage, o John Carpenter, oι Hoax oι The Mob κ.α. Απο το 2007 τρέχει μια δική του σειρά ρούχων και εκτυπώσεων που λέγεται The Death Traitors και έχει στο ενεργητικό του δύο βιβλία-συλλογές το Death is not the end: The Work of Alexander Heir και το WARRR2K / Work 2014-17 που εκδόθηκαν από τη Sacred Bones (και βρίσκονται σε μόνιμο sold out). Πέρα από αυτά, είναι και ο frontman της δικής του industrial cyberpunk μπάντας L.O.T.I.O.N Multinational Corporation, των οποίων η μουσική είναι φουλ επηρεασμένη από τη σκηνή του Detroit, το D-Beat, την κουλτούρα του rave των 90s καθώς και το oldschool hardcore punk.

Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

Bob, Chan, το φάντασμα της φωνής

Not a tribute. Όχι ακριβώς. Όχι ένας Dylan μεταμφιεσμένος σε Dylan. Όχι μια γυναίκα που φοράει τη μάσκα του άντρα-μύθου. Όχι re-enactment. Κάτι πιο αχνό, πιο λεπτό. Κάτι σαν αναπνοή. Η Cat Power, δηλαδή η Chan Marshall, δεν ανεβαίνει στη σκηνή για να διακηρύξει. Δεν είναι ιεροκήρυκας. Δεν είναι ούτε performer, με τη θεατρική έννοια. Είναι σαν να ψάχνει τη φωνή της σε πραγματικό χρόνο. Κάθε τραγούδι — Visions of Johanna, It’s All Over Now, Baby Blue, Mr. Tambourine Man — ένα μικρό εσωτερικό ημερολόγιο που της διαφεύγει διαρκώς. Η φωνή της δεν στέκεται. Πλανιέται. Κι όταν πατάει, είναι σαν να ζητά συγγνώμη από το πάτημα.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Το Thin Lizzy - Acoustic Sessions ανατρέχει στις πρώιμες μέρες των Ιρλανδών rockers, όταν ακόμα ήταν προσανατολισμένοι σε μια folk-blues τεχνοτροπία με κέλτικες επιρροές – συγγενική, ας πούμε, με αυτή του Led Zeppelin III. Δηλαδή πριν από τις μέρες του Fighting (1975) και του Jailbreak (1976), όπου άρχισαν να αποκρυσταλλώνουν τον hard-funk rock ήχο που τους έκανε διάσημους στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Κάποιοι καλλιτέχνες, ακόμη κι όταν έχουν διανύσει μια δεκαετία πάνω σε folk-punk καταιγίδες και μπύρες που χύνονται σε διεθνή φεστιβάλ, συνεχίζουν να ακούνε μέσα τους τον παλιό ήχο που τους διαμόρφωσε. Ο Sam Brace -γνωστός μέχρι πρότινος ως η κιθαριστική ατμομηχανή των Skinny Lister- επιστρέφει, όχι απλώς με μια σόλο προσπάθεια, αλλά με μια εξομολογητική αναμέτρηση με τις ρίζες του. Το νέο του EP, μια 10ιντση κυκλοφορία σε βινύλιο υπό τον τίτλο Sam Brace & The Merciless Bronze, δεν είναι απλώς rock’n’roll - είναι ένα γράμμα επιστροφής στον εαυτό του.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Μετά το Licorice Pizza, όπου ο Paul Thomas Anderson φλέρταρε με την ανάλαφρη μελαγχολία και τη νεανική περιπλάνηση, γύρισα πίσω. Στην αρχή. Εκεί όπου όλα ήταν πιο μετρημένα, πιο ήσυχα, σχεδόν υπόγεια. Το Hard Eight είναι το σιγανό ξεκίνημα ενός σκηνοθέτη που σύντομα θα γινόταν ο πιο συνεπής παρατηρητής των ανθρώπινων σχέσεων στο σύγχρονο αμερικανικό σινεμά. Εδώ δεν υπάρχει στόμφος. Δεν υπάρχουν δηλώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχει σιωπή. Υπάρχει ένας κόσμος που δεν ζητάει εξηγήσεις, μόνο αντοχή.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το Satanic Royalty των Midnight κυκλοφόρησε το 2011 (8 Νοεμβρίου μέσω της Hells Headbangers Records) και από την πρώτη στιγμή προκάλεσε αίσθηση στη διεθνή metal underground σκηνή. Παρότι το black thrash/speed metal είχε ήδη προσφέρει διαχρονικά άλμπουμ μέσα στη δεκαετία του 2000, λίγοι εκτός του στενού κύκλου γνώριζαν ή ενδιαφέρονταν πραγματικά για αυτά. Όμως, με το ντεμπούτο των Midnight, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά: το άλμπουμ χαιρετίστηκε από τα metal περιοδικά και το διαδίκτυο ως το «κοινό σημείο αναφοράς» του underground, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές και προσελκύοντας ένα ευρύτερο κοινό και μεγαλώνοντας ουσιαστικά τον πυρήνα των φανατικών οπαδών του υπο-ιδιώματος.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

To «Stargazer» είναι το magnum opus της συνεργασίας ανάμεσα στον συνήθως μαυροντυμένο Βρετανό κιθαρίστα Ritchie Blackmore και τον Αμερικανό Ronnie James Dio, ένα πετράδι του στέμματος, όπως γράφτηκε κάπου, τόσο σαν σύνθεση όσο και σαν ενορχήστρωση, που όσο κυλάει ο χρόνος χτίζεται και χτίζεται και χτίζεται, μέχρι να κορυφωθεί, και ν’ αρχίσει να χτίζεται από την αρχή με ένα σωρό υλικά, ενώ ο ρυθμός είναι εξοντωτικός με έντονα στοιχεία Μέσης Ανατολής...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Η δεύτερη και τελική σεζόν του Andor δεν είναι απλώς ένα ακόμα κεφάλαιο στον γαλαξία του Star Wars• είναι μια σκοτεινή, ώριμη, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη κατάδυση στις εσώτερες δομές εξουσίας, καταστολής και αντίστασης. Ο Tony Gilroy και η ομάδα του καταφέρνουν να μετατρέψουν το sci-fi πλαίσιο σε ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο που, με την αφορμή της Αυτοκρατορίας, μιλά ανοιχτά για τους μηχανισμούς του φασισμού, τη γραφειοκρατία της καταπίεσης, και τη σύνθλιψη της ανθρώπινης υπόστασης προς όφελος ενός απρόσωπου συστήματος.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στις 12 Μαΐου 1967, στα πλαίσια της εκδήλωσης «Games for May (Space Age Relaxation For The Climax Of Spring)» που πραγματοποιήθηκε στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, οι Pink Floyd, το συγκρότημα που προκάλεσε επανάσταση στον ψυχεδελικό ήχο εμπνέοντας πολλά από τα progressive rock συγκροτήματα που ακολούθησαν, έπαιξε για πρώτη φορά με ένα τετραφωνικό ηχητικό σύστημα κατασκευασμένο επί παραγγελία, αφήνοντας άναυδο το εν πολλοίς μαστουρωμένο κοινό...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Μια μέρα, καθώς έγραφε, ένιωσε πως οι λέξεις του άρχισαν να ξεφεύγουν από το χαρτί. Ένα γράμμα, ένα μόνο, πέταξε έξω από τη σελίδα και άρχισε να αιωρείται στον αέρα. Ο Ματίας το κοίταξε με απορία και τρόμο. Το γράμμα σχημάτισε μια λέξη: «Πίστεψε»...