Όταν το 1995 ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον David Bowie τι άκουγε εκείνη την εποχή, ο Βρετανός καλλιτέχνης είχε πλέξει σχεδόν αυθόρμητα το εγκώμιο της PJ Harvey και του Tricky, ο οποίος εκείνη την εποχή περιόδευε μαζί της. Λίγο αργότερα, ο Bowie κάλεσε την Harvey να τραγουδήσουν μαζί το τραγούδι του "The Man Who Sold The World" στη διάρκεια μιας τελετής απονομής κάποιων βραβείων....

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Αυτές τις μέρες ολοκληρώνονται μετά από έξι χρόνια Τα Στέκια του Νίκου Τριανταφυλλίδη και το τελευταίο τους επεισόδιο δεν θα μπορούσε παρά να είναι αφιερωμένο στον απόντα πλέον δημιουργό τους. Και βέβαια, οι περισσότεροι θα ξέρουν ότι το όνομα του Blaine Reininger που υπογράφει το μουσικό θέμα των τίτλων, κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι μιας και είναι γνωστή η φιλία του Τριανταφυλλίδη με το βασικό μέλος και συνιδρυτή των Tuxedomoon. Τις ρίζες αυτής της φιλίας που χρονολογείται από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘80 θα θυμηθούμε εδώ.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πώς γίνεται εν έτη 2020 μια DIY βρετανική hardcore punk μπάντα που δεν ανήκει σε κάποια μεγάλη (ούτε καν ανεξάρτητη) δισκογραφική εταιρία να κυκλοφορεί το ντεμπούτο της άλμπουμ, να γίνεται περιζήτητη στις ΗΠΑ (πραγματοποιώντας περιοδεία σαν headliners εκεί) και ο δίσκος της να μπαίνει στα ράφια μεγάλων δισκοπωλείων σημειώνοντας αξιόλογες πωλήσεις; Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το περιεχόμενο του δίσκου. Οι Chubby And The Gang είναι το είδος της μπάντας που θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι αν κατάφερναν να γίνουν γνωστοί με το πρώτο τους άλμπουμ Speed Kills στο στενό underground κύκλο της βρετανικής hardcore-punk σκηνής, άντε και λίγο πιο έξω από τα σύνορα της, έστω στην Ευρώπη.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πολύ πρόσφατα στο Βeatniks της Κωλέττη βρέθηκα να τα πίνω με τον Ελβετό «αιδεσιμότατο» Beat-Man, κατά κόσμο Beat Zeller. Μια συνάντηση ιδιαίτερα περίεργη και γοητευτική με έναν άνθρωπο ευγενικό, παράξενο – μια υπερβολικά πλουσιοπάροχη προσωπικότητα. Εκτός από μουσικός, DJ και άλλα πολλά μοιραζόμαστε κάτι κοινό: είμαστε και οι δυo μέλη των Wobblies, του ιστορικού συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW). Όπως ο ίδιος μου εκμυστηρεύθηκε τον οργάνωσε ένας φίλος του και που σύντομα θα οργανωθεί και ο γιoς του! Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθώ με την χειραφέτηση του κόσμου, αλλά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το έργο του εν συντομία και τα «πειραγμένα» trash-blues του.

του Σωτήρη Θεοχάρη

Χτύπησαν το κουδούνι μια φορά. Το χτυπούσαν πάντα με μελετημένη διάρκεια ώστε να ακουστεί σίγουρα από τους κάτοικους των σπιτιών, αλλά ταυτόχρονα να μην είναι ενοχλητικό και επίμονο και τους εκνευρίσει. Ο τροφαντούλης παπά-Νεκτάριος και η επίτροπος της τοπικής ενορίας, η καλοντυμένη διοπτροφόρος κυρία Αρχοντία, έκαναν επί χρόνια το γνώριμο σεργιάνι τους στη γειτονιά κάθε φθινόπωρο και κάθε άνοιξη για τον «έρανο της αγάπης». Είχαν γίνει ειδικοί στο να προσεγγίζουν πόρτα-πόρτα, τους κατοίκους και να συγκεντρώνουν ένα σεβαστό ποσό κάθε χρόνο, «υπέρ των αναξιοπαθούντων», ή «για την αποπεράτωση του Ναού του Αγίου Φανουρίου», ή, άλλοτε, «για τα πεινασμένα παιδάκια στην Αφρική που τα φροντίζει μια ιεραποστολή». Γλυκύτατοι, ευπρεπείς και με σεβάσμια πρόσωπα, πωλούσαν τις εικόνες του Αγίου Φανουρίου τυπωμένες σε φτηνό ανακυκλωμένο χαρτί, με την ευχή ενός γέροντα από το Άγιο Όρος γραμμένη στο πίσω μέρος με βυζαντινή γραμματοσειρά στην συμβολική τιμή των 8,60€. Η τιμή ήταν πολύ έξυπνα επιλεγμένη ώστε πιστοί και μη, οι οποίοι ήθελαν να βοηθήσουν τον εκάστοτε σκοπό να μην ζητούν ποτέ, από ντροπή, τα ρέστα.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το επάγγελμα που ακολουθείς και βιοπορίζεσαι δεν είναι απαραίτητα και αυτό που σου ταιριάζει ή αυτό που αναδεικνύει τα προσόντα σου, ή αντανακλά την προσωπικότητα σου και σου βγάζει τον καλύτερο σου εαυτό. Δεν είναι κάτι που σώνει και καλά αγαπάς και σίγουρα δεν απαιτείται για να την κάνεις, να σου ξεδιπλώνει αρετές και χαρίσματα ή να σε γεμίζει και σαν άνθρωπο. Όχι πάντα και χωρίς να συνυπολογιστεί μια μεγάλη παράμετρος, όπως είναι η αμοιβή που σου χαρίζει ή η κοινωνική θέση. Τέλος πάντων αυτά τα είχε κατά νου ο Λάζαρος που πήρε το μαγαζί του πατέρα του σχεδόν με το που ξεμπέρδεψε από τον Στρατό. Όλους και όλους τρεις γάμους και ένα πανηγύρι πρόλαβε να βιντεοσκοπήσει ως βοηθός του κυρ Γιάννη, πριν αυτός αποδημήσει σε άλλους κόσμους.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ωραία τα λες, μας συγκινεί βαθιά η ομιλία σου, αλλά μας βάζει εις πειρασμό η στρογγυλή κοιλία σου. (Είς προγάστορα ιεροκύρηκα)

Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Άβλιχος ήταν σατιρικός ποιητής. Γεννήθηκε από εύπορους γονείς στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1844 και σπούδασε στο εκεί Γυμνάσιο και κατόπιν στην Ελβετία, στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης. Από την παιδική του ηλικία βρέθηκε σε ένα περιβάλλον όπου δέχτηκε την επίδραση του ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου και αργότερα, στην εφηβική του ηλικία, των Πατρινών αναρχικών ριζοσπαστών, όπως ο Ανδρέας Μομφεράτος. Ενθουσιάζεται με τον αγώνα τους και συνδέεται φιλικά μαζί τους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Bέρνη έρχεται ακόμη πιο κοντά στις αναρχικές ιδέες, γνωρίζει προσωπικά τον Mιχαήλ Mπακούνιν και γίνεται φίλος του, ενώ συμμετέχει ως μέλος στην Πρώτη Διεθνή. Κατά μία (ανεξακρίβωτη) πληροφορία, ο Άβλιχος συμμετείχε στα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας.

Ο Αργύρης Αργυριάδης θυμάται...

Κανείς δεν περίμενε ότι το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981 θα ήταν ένα ορόσημο για 40.000 νεολαίους που βρέθηκαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να παρακολουθήσουν την ιστορική συναυλία του αείμνηστου Ιρλανδού κιθαρίστα Rory Gallagher. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Το άρθρο αυτό δεν είναι επετειακό, αλλά κάθε χρόνο με στοιχειώνει η μνήμη των γεγονότων της συναυλίας, όπως και η ατυχία να έχω τα γενέθλιά μου μια μέρα πριν από τον θάνατο του Θείου. Οπότε, μην περιμένετε καμία «αντικειμενική» ανάμνηση διότι απλούστατα δεν μπορώ να την κάνω. Το παρόν κείμενο συνοδεύεται από ολόκληρο το ηχητικό της συναυλίας και μπορείτε να το ακούσετε στο κανάλι του Merlin's Music Box στο Mixcloud...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 4 του Σεπτέμβρη η δισκογραφική εταιρία Drag City κυκλοφόρησε τη νέα δουλειά του Bill Callahan υπό τον τίτλo Gold Record. Ο «χρυσός» αυτός δίσκος περιέχει 10 κομμάτια, 9 νέα και μια διασκευή από ένα κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει ο ίδιος με την περσόνα του Smog.

Όταν ο Holger Czukay (24 Μαρτίου 1938 – 5 Σεπτεμβρίου 2017) ήταν ιδρυτικό μέλος των Can, ενός από τα πρώτα και σημαντικότερα  συγκροτήματα του kraut rock που σχηματίστηκε στην Κολωνία το 1968, και ανέλαβε τον ρόλο του μπασίστα. Όπως ο ίδιος θα δήλωνε αργότερα, «Ο μπασίστας είναι σαν τον βασιλιά στο σκάκι. Δεν κινείται πολύ, αλλά όταν το κάνει αλλάζει τα πάντα».

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η pop art ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα που γεννήθηκε στο Λονδίνο στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και αργότερα πέρασε και στην Αμερική. Πήρε το όνομά της από τον κριτικό τέχνης Lawrence Alloway το 1958 και γνώρισε μεγάλη απήχηση στην δεκαετία του ’60.  Πηγή έμπνευσής της ήταν η λαϊκή κουλτούρα, τα καταναλωτικά αγαθά, οι διαφημίσεις, τα καθημερινά σκεύη και οτιδήποτε εκείνη την εποχή ερχόταν σε αντίθεση με τις «καλές τέχνες». Σίγουρα εκνεύριζε όσους δεν την καταλάβαιναν επειδή φαινόταν να έχει ένα πάθος με ανόητα θέματα όπως η διαφήμιση ή τα χυδαία cartoon και κατά κάποιο τρόπο θεωρήθηκε σαν κάτι με το οποίο οι νέοι απειλούσαν να αναστατώσουν το κατεστημένο της τέχνης. Σύντομα πολλοί καλλιτέχνες της rock άρχισαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την pop art, καθώς ήταν κάτι καινούργιο, νεανικό και συναρπαστικό.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η Νέα Ορλεάνη είναι σταυροδρόμι πολιτισμών, μουσικής, φαγητού, θρησκείας, πολιτικής, συνωμοσιών και διαφόρων ιστοριών που εξάπτουν την φαντασία και ταυτόχρονα δομούν την ιστορία της πόλης. Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με μια ιστορία που σχεδόν περιέχει όλα αυτά.

Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, στις αρχές του 20ού αιώνα η πόλη συνταράσσεται από μια σειρά φόνων που διαπράττονταν με τον ίδιο τρόπο: ο δράστης δολοφονούσε τα θύματά του με τσεκούρι. Μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου επιτέθηκε σε τουλάχιστον δώδεκα άτομα, εκ των οποίων τα επτά πέθαναν αμέσως κατά την επίθεση ή υπέκυψαν αργότερα στα τραύματα τους. Κοινό στοιχείο όλων των φόνων εκτός από το όπλο ήταν και η εθνικότητα των θυμάτων, τα οποία ήταν ιταλικής καταγωγής. Αυτό πυροδότησε μια σειρά θεωριών περί εγκλημάτων ρατσιστικού χαρακτήρα, ενώ ο τύπος της εποχής αποκάλεσε τον κατά συρροή δολοφόνο «Πελεκητή της Νέας Ορλεάνης». Παρόλο που ο δολοφόνος με το τσεκούρι έγινε πρώτο θέμα, η αστυνομία δεν κατάφερε να τον συλλάβει πότε και οι θεωρίες και οι έριδες για την ταυτότητά του συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Για την τοπική κοινωνία ο «Πελεκητής» (Axeman) είχε αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις αφού πολλοί πίστευαν ότι δεν ήταν άνθρωπος αλλά μια σκοτεινή δαιμονική οντότητα.

Ο Χειμώνας ενός έτους που σαν κατά συρροή δολοφόνος σκοτώνει τις μνήμες της τέχνης, βρίσκεται ξανά στο κατώφλι μας. Είναι ένας Μπλε Χειμώνας που έρχεται να κλείσει τα πηγάδια των ψυχών που δεν θα τις θρέψει άλλο μάνας χάδι, και να σκορπίσει στον άνεμο τις στάχτες της φωτιάς που αιώνια αναρωτιόμαστε που πάει σαν σβήνει. Στο πέρασμα του ανθίζουν μονάχα Σαράβαλες Καρδιές. Ο Θάνος έφυγε πριν ο Μπλε Χειμώνας περάσει το κατώφλι -ίσως για να τον αποφύγει, ίσως για να τον χρωματίσει- και εμείς, κλαίμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων…

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Λοιπόν... Πάρα πάρα πολλά χρόνια πριν, στη γωνία Αλεξάνδρας και Ιπποκράτους (επί της Αλεξάνδρας, λίγο πιο πάνω από τον ιστορικό θερινό/χειμερινό κινηματογράφο (και νυν θέατρο) Γρανάδα, υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε άνθη και... δίσκους βινυλίου. Μάλιστα, καλά ακούσατε, κι όσοι έτυχε να ζούσατε τότε στα πέριξ Λυκαβηττού και Γκύζη θα το θυμάστε κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα. Κράτησε για κάμποσα χρονάκια με αυτή τη διπλή ιδιότητα, αριστερά τα λουλούδια, δεξιά τα βινύλια, πριν το αναλάβει μια κυρία αποκλειστικά σαν ανθοπωλείο, για να καταλήξει τελικά στον διαβόητο ψαρομάλλη Μάκη με το φιδίσιο βλέμμα, ο οποίος το αγόρασε κοψοχρονιά για να επεκτείνει το παιχνιδάδικο που διατηρούσε επί της Ιπποκράτους, τρυπώντας προφανώς τους τοίχους για να το έχει δίπορτο.

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης

Ήταν ένα από εκείνα τα στέκια που ήταν διασκορπισμένα σε όλη την ελληνική επικράτεια, αλλά και την πρωτεύουσα. Βέβαια, ο όρος pub στην επαρχία έπαιρνε μια άλλη διάσταση, μιας και η ελευθεριότητα που προσέφερε το χαλαρό περιβάλλον προσέλκυε οποιονδήποτε ήθελε να ζήσει εκτός των στενών παρεκκλίσεων της πουριτανικής κοινωνίας που εγκλώβιζε ψυχές και καταδυνάστευε όνειρα και ελπίδες. Ωστόσο, παρά τις απεγνωσμένες και φιλότιμες προσπάθειες του ιδιοκτήτη που είχε συγκεντρώσει μια καταπληκτική για το μέρος και τον χρόνο δισκοθήκη και είχε στήσει έναν ναό γνώσης και καταδύσεων στον νέο αυτόν κόσμο που απλώνονταν μπροστά μας, πιτσιρικάδες καθώς ήμασταν, το αποτέλεσμα ήταν κάτι μεθυσμένα βράδια με βαριά λαϊκά και σκυλάδικα της εποχής που μας απωθούσαν και μας ξενέρωναν...

του Αργύρη Αργυριάδη

Όταν στις 15 Αυγούστου 1877 ο Τόμας Έντισον πραγματοποιούσε την πρώτη ηχογράφηση στην ανθρώπινη ιστορία, με το παιδικό τραγούδι «Mary Had a Little Lamb», δεν ήξερε τι μπορούσε να επακολουθήσει. Η εφεύρεση του ομολογουμένως συγκαταλέγεται σε αυτές που όχι μόνο άλλαξαν αλλά και διαμόρφωσαν την ιστορία του κόσμου σε πολιτικό, κοινωνικό και τεχνολογικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτισμικό. Η επιλογή δε του συγκεκριμένου τραγουδιού έμελλε να μείνει στην μουσική ιστορία όχι τόσο σαν παιδικό αλλά, για τις διασκευές του και τις ερμηνείες του στη μουσική των blues. Στην προκειμένη περίπτωση θα ασχοληθούμε με την ιστορία του συγκεκριμένου τραγουδιού.

Του Mark Lanegan*

(μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)

«Αστυνομία…»

Στην αρχή η προειδοποίησή του δεν καταγράφηκε στο μυαλό μου, καθώς ήταν κολλημένο στην πρωινή ένεση που θα με ανακούφιζε από αυτό που προς το παρόν αισθανόμουν μόνο σαν έναν νωθρό, έντονο πόνο.

Γράφουν οι Φαίη Φραγκισκάτου, Βαγγέλης Χαλικιάς, Αντώνης Λιβιεράτος & Bill Hunchback

Φωτογραφίες: Φαίη Φραγκισκάτου

(ένα συλλογικό αφήγημα με αφορμή τις κάρτες του Ταρώ της Μασσαλίας)

Tο παιχνίδι είναι μια εκδήλωση χαράς που δεν εξαντλείται χρονικά κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Οι άνθρωποι μεγαλώνουν παίζοντας ή παίζουν μεγαλώνοντας. Μια παρέα φίλων έφτιαξε ένα παιχνίδι βασισμένο στην τυχαία επιλογή μιας κάρτας του Ταρώ της Μασσαλίας, με την ελπίδα ότι θα γίνει η απαρχή νέων εξερευνήσεων και κοινών τόπων.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«Weaving Spiders Come Not Here»*: αυτό είναι το μότο της Βοημικής Λέσχης, μιας κλειστής ανδρικής λέσχης στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ που έχει στην ιδιοκτησία της το «Βοημικό Άλσος» (Bohemian Grove). Σε αυτό το άρθρο θα περιπλέξουμε την συνωμοσία με την αποδόμηση και την παρωδία. Όπως όμως σε κάθε κείμενο που ασχολείται με τέτοια πράγματα, σας προτείνω εκ των προτέρων να το σώσετε στον υπολογιστή σας πριν το κατεβάσουν και σας προειδοποιώ ότι είναι ακατάλληλο για άτομα με παθήσεις όπως η σοβαροφάνεια. Άλλωστε, αυτή είναι και η ουσία της υπόθεσης αυτής.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη παρουσιάστηκαν στα Διονύσια το μακρινό 414 π.Χ και ο δημιουργός τους απογοητευμένος από τις εξελίξεις στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, έστησε μέσα από την πλοκή της κωμωδίας μια συμβολική ιστορία υπέρβασης της πολιτικής παρακμής και κοινωνικής αποσάρθρωσης της πόλης των Αθηνών. Το έργο διασώθηκε, διαδόθηκε στα χρόνια που πέρασαν, είχε ακόμη και την "τύχη" να υποστεί λογοκρισία από τους ιθύνοντες του  μεταπολεμικού ελληνικού κράτους  (1959 - απαγόρευση των παραστάσεων του Θεάτρου Τέχνης) και παρέμεινε σημείο αναφοράς σε τούτον το τόπο καθ' όλη τη διάρκεια της λεγόμενης μεταπολίτευσης.

Γράφουν ο Μιχάλης Τζάνογλος και ο Γιάννης Καστανάρας

Τον Ιούλιο του 1936, ενώ ο Σπύρος Λούης έψαχνε να βρει το ωραιότερο κλαδί ελιάς για να το προσφέρει στον Χίτλερ εν όψει της 11ης Ολυμπιάδας του Βερολίνου, κάποιοι άλλοι ετοιμάζονταν για την αντιναζιστική Λαϊκή Ολυμπιάδα που ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στη Βαρκελώνη της δημοκρατικής Ισπανίας. Απέμεναν ελάχιστες μέρες μέχρι τις 19 του μηνός, όταν ο φασίστας και φανατικός Καθολικός στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο θα εξαπέλυε το ύπουλο πραξικόπημά του εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης. Στον τρίχρονο αιματηρό πόλεμο που θα ακολουθούσε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχαναν τη ζωή τους, ενώ μετά τη νίκη των εθνικιστών αμέτρητοι εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, και οδηγήθηκαν σε αναγκαστική εξορία στη διάρκεια μιας παρατεταμένης στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (με λίγη βοήθεια από τον... J.J.)

Με ρωτάς για τη μουσική… Η μουσική, λοιπόν, είναι μυστήριο τρένο, μερικές φορές θέλει προσπάθεια για να την καταλάβεις, αλλά τελικά θα σε συναρπάσει – είτε την ακούς είτε την παίζεις. Η μουσική είναι μαγεία και η μαγεία δεν είναι κάτι που την πετυχαίνεις πάντα, ωστόσο προσπαθείς – βάζεις τα δυνατά σου. Οι ιδέες, άλλοτε σου κάθονται άλλοτε όχι. Όμως έτσι συμβαίνει με όλους τους μουσικούς…

Μετάφραση*: Πάνος Τομαράς

Φωτογραφίες: Dominique Tarle

Ένα φανταστικό άλμπουμ των Rolling Stones που γεννήθηκε μέσα από το χάος: αυτή είναι η ιστορία του Exile On Main Street. Οι Stones αυτοεξορίστηκαν στη Νότια Γαλλία για να ξεφύγουν από τη βρετανική κυβέρνηση και να γλιτώσουν από μια πολύ κακή επιχειρηματική συμφωνία. Όταν επέστρεψαν στον δημόσιο βίο, επανήλθαν με το πιο αγαπημένο άλμπουμ της καριέρας τους. Το άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε σε μια σκοτεινή περίοδο γεμάτη σεξ, ναρκωτικά και άσχημες καταστάσεις, είναι ο ήχος του Κιθ Ρίτσαρντς που ψάχνει τη δόση του και του Μικ Τζάγκερ που κάνει ό,τι μπορεί έτσι ώστε το συγκρότημα να μην βρεθεί χρεωμένο. Η παραμονή του συγκροτήματος στη Γαλλία χαρακτηρίζεται από ναρκωτικά, γρονθοκοπήματα, ταχύπλοα σκάφη και γενικότερη ακολασία. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε.

Γράφει ο Σωτήρης Θεοχάρης

Ο γέρος μίλησε τρανταχτά και η βραχνάδα της φωνής του μαρτυρούσε το πάχος της στιβάδας από την τσιγαρόπισσα που είχε καλύψει τις πνευμονικές κυψελίδες σαν κατακάθι τούρκικου καφέ στον πάτο του φλιτζανιού. Το φλιτζάνι του θα έδειχνε «στεφάνι σύντομα», αν μπορούσε να πιει καφέ εκείνο το πρωινό και να το γυρίσει ανάποδα στο πιατάκι. Όμως, ούτε το τσιγάρο ούτε ο καφές που τόσο λαχταρούσε περιλαμβάνονται στην παροχή των νοσοκομείων.

Συνέντευξη : Βαγγέλης Χαλικιάς

Ο Μιχάλης Πούγουνας είναι μια μουσική ιστορία από μόνος του και ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της εγχώριας underground σκηνής, ιδρυτής και ιθύνων νους των ιστορικών Flowers of Romance στη συνέχεια των Nexus και από το 2006 των New Zero God. Είναι επίσης ραδιοφωνικός παραγωγός, αρθογραφεί στο Merlin’s Music Box και αν ψάξετε και άλλο θα ανακαλύψετε πως ησυχία δεν έχει και πως ό,τι κάνει το κάνει πολύ καλά.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 7 Αυγούστου η δισκογραφική εταιρία Secretly Canadian θα κυκλοφορήσει μια συλλογή με ανέκδοτα κομμάτια του Jason Molina. Η συλλογή φέρει τον τίτλο ''Eight Gates'' και περιλαμβάνει κομμάτια που ηχογράφησε ο Molina στο Λονδίνο το μακρινό 2008. Οι μεταθανάτιες κυκλοφορίες πάντα κουβαλούν μια αύρα νοσταλγίας, όμως η συγκεκριμένη συλλογή είναι κάτι περισσότερο από μια παλιά ηχογράφηση. Ηχεί παράδοξα άμεση και αναλλοίωτη από τον χρόνο και τον θάνατο του δημιουργού της.

Την Παρασκευή 17 Ιουλίου 2020 είχαμε την τύχη και την χαρά να παρακολουθήσουμε ένα από τα πρώτα live της μετα COVID-19 (Part 1) εποχής με τρεις εξαιρετικές φωνές στη Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Δείτε μερικά ενδεικτικά videos ώστε όταν ξαναγίνει να είσαστε από τους πρώτους που θα βγάλουν εισιτήριο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το Τσεράν είναι μια πολύ δυναμική κοινότητα που αποτελεί πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους και οργανώσεις μέσα στο Μεξικό και πέρα από αυτό. Με πρωταγωνιστές τις γυναίκες και τη νεολαία και με την υποστήριξη μερικών βασικών παραγόντων εκτός κοινότητας, ο πληθυσμός των ιθαγενών Πουρεπέτσα της πόλης έχει καταφέρει να διεκδικήσει νομικά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ανακτώντας τον έλεγχο στην περιοχή του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

To φθινόπωρο του 1952, σε ένα πάρτι έξω από το Λος Άντζελες, η Odetta γκρέμισε τους τοίχους – ή τουλάχιστον έτσι λέει ο θρύλος. Ο Pete Seeger ήταν παρών, το ίδιο και ο Woody Guthrie, σαν μέλη μιας παρέας μουσικών που είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σπίτι στο Τοπάνγκα Κάνιον για να τραγουδήσουν folk τραγούδια, σε μια από τις εκδηλώσεις που έχουν μείνει γνωστές σαν «hootenanny». Καθώς τραγουδούσαν ο ένας μετά τον άλλον, ο Seeger πρόσεξε μια ψηλή και εύσωμη μαύρη κοπέλα με κοντά σγουρά μαλλιά –αντί για ίσια, όπως επέτασσε τότε η μόδα για τις Αφροαμερικανίδες– που καθόταν παράμερα παρατηρώντας τους άλλους με ένα ζεστό χαμόγελο. Έπειτα από πολλές παραινέσεις, συμφώνησε τελικά να τραγουδήσει και μόλις σηκώθηκε κρατώντας την κιθάρα της, ο χρόνος φάνηκε να σταματά.

Γράφει ο Μιχάλης Δημητρίου

… και τελικά εδώ έχουμε έναν από τους πιο ευφάνταστους δίσκους της χρονιάς... Αυτές θα μπορούσαν να ήταν οι τελευταίες λέξεις του κειμένου, αλλά σαν να θέλω να υπερτονίσω την αξία του δίσκου, τις έβαλα στην αρχή (κάνω συντακτικές «μαγκιές» κιόλας) για να ψαρώσεις λιγάκι και να αρχίσεις το ψάξιμο.

Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης

Πάω να γράψω πέντε γραμμές, με φωνάζει η γυναίκα μου να την βοηθήσω με το πλυντήριο που δεν ανοίγει... Πάω να πιάσω την κιθάρα, με φωνάζει η κόρη μου να της εξηγήσω, τι σημαίνει το "νοθεύτηκε"... Ξεκινάω για πρόβα, κλαίει ο μικρός, χτύπησε το πόδι του, πάει η πρόβα. Περνάω καλά με τους φίλους, πίνουμε μπύρες και ακούμε μουσικές, φεύγω, έχω να ανοίξω πρωί, πρωί το μαγαζί.... Η δική μου καθημερινότητα!