Την Κυριακή 9 Ιουνίου 2019 το φετινό φεστιβάλ των Αναιρέσεων έριξε αυλαία. Στη κεντρική σκηνή εμφανίστηκαν οι Electric Feat, οι Last Drive και οι Radio Moscow. Εν αναμονή του Video, ο φίλος μας Μάνος Καλαφατελης μας παραχώρησε τις λήψεις του και σας παρουσιάζουμε ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ. 

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

"Θεωρώ τον εαυτό μου έναν κακό συγγραφέα με σπουδαίες ιδέες, αλλά το προτιμώ απ' το να είμαι ένας σπουδαίος συγγραφέας με κακές ιδέες" (Μ. Μ.)

Είχα πιάσει πριν καιρό συζήτηση με ένα φίλο για τον Michael Moorcock και μολονότι ο φίλος είναι βιβλιοφάγος, έτυχε να μην τον γνωρίζει. Εκείνο το βράδυ όμως φαίνεται πως τον έπεισα να διαβάσει ένα από τα βιβλία του Moorcock με ήρωα τον Elric. Σε κάποια άλλη συνάντησή μας, έτυχε να αναφέρω και πάλι τον Moorcock και ο φίλος σχολίασε πως μάλλον θα πρέπει να μου αρέσει πολύ αφου τον αναφέρω συχνά. Διευκρίνισα ότι γνωρίζω αρκετά για τον Moorcock εξαιτίας ενός βελγικού περιοδικού, με το οποίο είχα επαφές στα 90ς.

Μεταφράζει* η Ειρήνη Πολίτου

 Δημοσιογράφοι και ιστορικοί συχνά αναφέρουν τα τραγούδια του Ντίλαν ως χαρακτηριστικά μιας εποχής και τον ίδιο τον Ντίλαν ως τον απόλυτο ερμηνευτή τραγουδιών διαμαρτυρίας, μια εικόνα που αντέχει στον χρόνο. Ο Ντίλαν εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή το 1961 παίζοντας σε μαγαζιά του Γκρίνουιτς Βίλατζ μετά την αναβίωση της φολκ μουσικής και τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ. Μέσα σε διάστημα λιγότερο των τριών ετών, ο Ντίλαν έγραψε δυο ντουζίνες τραγούδια πολιτικού περιεχομένου με δημιουργικούς στίχους που ήταν απόρροια των έντονων αλλαγών που έφερνε η μεταπολεμική γενιά, καθώς και της αναγκαιότητας για την ανάδειξη των αντιπολεμικών κινημάτων και των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα. Ο Ντίλαν έδειξε επίσης ότι τραγούδια με αριστερά πολιτικά μηνύματα μπορούσαν να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία ακόμα και σε μια εποχή που ο Μακαρθισμός πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Άθελά του, ο Ντίλαν άνοιξε τον δρόμο σε άλλους φολκ μουσικούς της εποχής και μερικοί από αυτούς αφοσιώθηκαν κυριολεκτικά στα δύο μεγάλα κινήματα που προκαλούσαν το αμερικανικό κατεστημένο, ενώ ο ίδιος ο Ντίλαν τους βοήθησε να προσελκύσουν ένα μεγαλύτερο κοινό.

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Πέμπτη 5 Ιουνίου του 1975 και μέσα στα στούντιο της Abbey Road, οι Pink Floyd ηχογραφούν το ένατό τους άλμπουμ με τίτλο Wish you Were Here. Ένας εύσωμος άντρας με ξυρισμένο το κεφάλι και τα φρύδια μπαίνει κρυφά στο στούντιο, κάθεται σε μια γωνιά και παρακολουθεί αθόρυβα την μπάντα να βρίσκεται στη μέση της εκτέλεσης του «Shine On You Crazy Diamond». Ο μυστηριώδης άντρας δεν είναι κανένας άλλος από τον Syd Barrett, τον άνθρωπο που δημιούργησε κι έβαλε μπροστά την μηχανή των Floyd. Τα μέλη του συγκροτήματος στην αρχή δεν τον αναγνωρίζουν αλλά λίγο αργότερα σταματούν την ηχογράφηση και εμφανώς συγκινημένοι πέφτουν στο πλευρό του, με τον Roger Waters να ξεσπά σε κλάματα. Αφού ζητούν την άποψή του για το τραγούδι κι εκείνος τους απαντά πως το βρίσκει κάπως παρωχημένο, αποχωρεί ήσυχα από το στούντιο για να τραβήξει στο πατρικό του ώστε να συνεχίσει να ζωγραφίζει και να ασχολείται με τις γεωργικές καλλιέργειες ως το πέρας της ζωής του, τον Ιούλιο του 2006. Μιας ζωής γεμάτης μουσική ευφυΐα που την τερμάτισε ο ίδιος πρόωρα, καταστρέφοντας το μυαλό του μέσω ψυχεδελικών ναρκωτικών ουσιών.

Οι Sound Explosion μετά από μια σειρά συναυλιών προώθησης του νέου τους δίσκου δέχτηκαν μια πρόταση από την ομάδα των Coal Miners να συμμετέχουν σε ένα secret gig με άλλο όνομα και άλλο ρεπερτόριο σto Tiki Bar  που θα γινόταν το πάρτι της ομάδας. Μόνη προϋπόθεση η απόλυτη μυστικότητα της μπάντας φάντασμα έως την ώρα που θα ερχόταν για να παίξουν. Το αποτέλεσμα το έκανε εικόνα το Merlin's Music Box που δεν λείπει σχεδόν ποτέ από τα συναυλιακά δρώμενα τα τελευταία χρόνια και σας το παρουσιάζει... Κυρίες και κύριοι:The Ugly Beatniks !!!

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο έντυπο φανζίν Planet of Songs)

Όταν ήμουν μικρός είχα μια συγκεκριμένη κοσμοπολίτικη εικόνα για την Αγγλία της δεκαετίας του ‘60, μέσα από τηλεοπτικές σειρές του τύπου «Αντίζηλοι» και «Εκδικητές», με όλους εκείνους τους λόρδους και τα καπέλα bowler στις ταινίες που διαδραματίζονταν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Στην ελληνική αργκό, η λέξη «μέγκλα» υπονοούσε την εγγύηση για την υψηλή ποιότητα ενός προϊόντος και προερχόταν από τις λέξεις “Made in England” (εκ του MEngla).
- Καλό το σουβλάκι?
- Μέγκλα...

γράφει η Abies Sylos

Ο Dr. John ήταν ένα δέντρο τεράστιο
Με ρίζες κοντά στο ποτάμι,
Με κορμό που για να τον αγκαλιάσουν
Χρειάζονταν τρεις άντρες

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Η ιστορία του “War Pigs” ξεκινάει πολύ πριν την κυκλοφορία του και με πολύ διαφορετική μορφή. Το κομμάτι άρχισε να διαμορφώνεται το 1968 όταν οι Black Sabbath έδιναν μία σειρά συναυλίες που διοργάνωνε το Beat Club στην Ζυρίχη. Επειδή ο αριθμός των κομματιών που είχαν προβαρισμένα δεν ήταν μεγάλος, συχνά αναγκάζονταν να τζαμάρουν για να γεμίσουν το χρόνο. Μέσα από αυτά τα τζαμαρίσματα προέκυψαν τα βασικά ριφ και η δομή του κομματιού. Μετά από αυτό, όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν εύκολα.

μεταφράζει ο Στέλιος Μιχ.

Στις 4 Αυγούστου του 2011 ο 29χρονος Μαρκ Ντάγκαν, πατέρας έξι παιδιών κι εργαζόμενος στο αεροδρόμιο του Στάνστεντ, καθόταν στη θέση του συνοδηγού σε ένα ταξί στους δρόμους του Τότεναμ. Η αστυνομία σταμάτησε το ταξί και λίγες στιγμές μετά ο Ντάγκαν έπεσε νεκρός από το περίστροφο του αξιωματικού V53. Υποτίθεται ότι η αστυνομία τον είχε στο μάτι για οπλοκατοχή στο πλαίσιο της Επιχείρησης Τρίαινα που είχε στο στόχαστρο την «παραβατικότητα» της αφροκαραϊβικής βρετανικής νεολαίας. Οι μάρτυρες είπαν ότι ο Ντάγκαν αρχικά πήγε να το βάλει στα πόδια αλλά όταν οι μπάτσοι του μπλόκαραν το δρόμο, σήκωσε τα χέρια ψηλά κρατώντας το τηλέφωνό του. Ο μπάτσος που δολοφόνησε τον Ντάγκαν αφέθηκε ελεύθερος, παρότι η κατάθεσή του ήταν γεμάτη αντιφάσεις. Ισχυρίστηκε ότι ήταν απολύτως βέβαιος ότι ο Ντάγκαν κρατούσε όπλο στο χέρι, παρότι το «όπλο», το οποίο του φόρτωσαν, «βρέθηκε» - ή τέλος πάντων «φυτεύτηκε» - αρκετά μέτρα από το σημείο που είχε ήδη πέσει νεκρός.

Τη Δευτέρα 3 Ιουνίου, οι Βοστωνέζοι Dropkick Murphys επισκέφθηκαν για 3η φορά την Αθήνα. Η συναυλία έγινε στο Gazi Music Hall κι εμείς βρεθήκαμε εκεί για να σας την παρουσιάσουμε.

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Το End Of The Century ήταν το πέμπτο άλμπουμ των Ramones, αλλά η μπάντα θα προτιμούσε να μην έχει κυκλοφορήσει. Η συνεργασία τους με τον αλλόκοτο παραγωγό του περιβόητου 'Wall of Sound" Phil Spector ήταν μια εμπειρία που, τουλάχιστον για τον μπασίστα Dee Dee Ramone, ήταν τρομακτική. Η μέθοδος που ακολούθησε για την ηχογράφηση ο Spector απείχε έτη φωτός από τις ιδέες και την ιδιοσυγκρασία του νεοϋορκέζικου συγκροτήματος και σύμφωνα με τον Dee Dee, πολλές φορές η κατάσταση ξέφευγε απ' τον έλεγχο. Σύμφωνα πάντως με τον Markh Ramone, ο Spector ναι μεν είχε τα όπλα αλλά είχε άδεια και δεν τα χρησιμοποίησε ποτε για να απειλήσει το συγκρότημα. Ωστόσο, η αφήγηση του Dee Dee, αλήθεια ή ψέμματα, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον...

Μεταφράζει ο Πάνος Τομαράς

Η Πάτι Σμιθ έγραψε το πρώτο μεγάλο άρθρο που δημοσιεύτηκε ποτέ για τους Television στο Rock Scene, στο τεύχος του Οκτωβρίου του 1974. Ήταν ένα δισέλιδο με τίτλο «Μαθαίνοντας να εκτίθενται» και τους τοποθετούσε στο προσκήνιο της πολυπόθητης αναγέννησης του ροκ εν ρολ...

γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Οι ΚΡΑΑΚ είναι από τις περιπτώσεις των συγκροτημάτων που κάνουν κάποιον να κοιτάξει προς αυτούς μέσα από το ίδιο το όνομά τους. Δεν ξέρω αν για εκείνους το "ΚΡΑΑΚ" σημαίνει κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα, σε μένα πάντως θυμίζει την έγγραφη περιγραφή του ήχου, ενός ογκώδους -συνήθως ξύλινου - αντικειμένου όταν σπάει στα σκριπτ των έντυπων κόμικς.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Οι Olden Yolk είναι το project δυο μουσικών, της Caity Shaffer και του Shane Butler (Quilt) από το Μπρούκλιν και κινούνται στο ύφος της ψυχεδελικής ποπ. Πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές του 2018 και πρόσφατα κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Living Theatre. Σε αυτό το άλμπουμ οι μελωδίες, οι ερμηνείες και η ενορχήστρωση κυμαίνονται στο γενικότερο ύφος μιας υπνωτικής ποπ που εναλλάσσεται από τη μίνιμαλ φόρμα μέχρι τον ψυχεδέλικο ήχο. Θα μου πείτε, γιατί άραγε μπήκα στον κόπο να γράψω για το άλμπουμ αυτό όταν τόσες και τόσες αξιόλογες νέες δουλειές ξεπηδούν από την ανεξάρτητη σκηνή και στις δύο μεριές του Ατλαντικού;

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτο: Νικόλας Καρέλλος

Τέταρτο αισίως προσωπικό άλμπουμ για τον frontman της εκλεκτής κολεκτίβας Small Blues Trap που δραστηριοποιείται άκρως δημιουργικά πάνω από μιάμιση δεκαετία, έχοντάς μας ήδη προσφέρει μια γενναία δισκογραφική συγκομιδή. Ταγμένος εξαρχής στα blues του Δέλτα, ο Καραπιπέρης αποδομεί και επαναπροσεγγίζει τα δωδεκάμετρα κλασικά παραμύθια με βασικούς καθοδηγητές τη διεστραμμένη ευφυΐα του Captain Beefheart και την εκμαυλιστική τρέλα του Tom Waits. Επιπρόσθετα, χρησιμοποιεί το ηλεκτρικό ρεύμα του Chicago ώστε να εκλυθεί η απαραίτητη ενέργεια για να φωτιστούν διακριτικά οι αφηγήσεις του.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Το 1968 πλησίαζε προς το τέλος του και οι Rolling Stones βρίσκονταν σε περίοδο αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού της πορείας τους. Τα κακά παιδιά που στην αρχή προσπαθούσαν να παίξουν σαν Αμερικανοί μπλουζίστες, είχαν μετεξελιχθεί σε μία πολλά υποσχόμενη μπάντα. Οι Stones ήταν πλέον προβεβλημένα μέλη του Swinging London. Το σεξ, τα ναρκωτικά, το rock ’n’ roll και οι άλλες μορφές σύγχρονης τέχνης ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ο μέχρι τότε ηγέτης τους Brian Jones παραχωρούσε τη θέση του στον Mick Jagger. Ήταν τα χρόνια που η αθωότητα έσβηνε και τη θέση της έπαιρνε η αμφισβήτηση. Το rock είχε αρχίσει να αφήνει πίσω του την εφηβεία και να μπαίνει στην εποχή της ωριμότητας. Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι Rolling Stones μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το νέο τους άλμπουμ.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τι παλιές καλές εποχές που το Merlin's Music Box διέγραφε την έντυπη τροχιά του από το πατρικό του Μιχάλη και του Βασίλη στα Θυμαράκια, μ' εκείνον τον πρωτόγονο υπολογιστή, τον "γρου-γρου" εκτυπωτή, το σκανεράκι που χωρούσε στη χούφτα και το ρυζόχαρτο που συχνά σκιζόταν κι εμείς και γαμωσταυρίζαμε την γκαντεμιά μας (ήταν κι ακριβό το κωλόπραμα), ο Roky μας έκανε συχνά συντροφιά από το πικάπ που έπαιζε ασταμάτητα ενόσω προσπαθούσαμε άρον άρον να βγάλουμε "τεύχος", λες κι αν αργούσαμε θα κατέρρεε το χρηματιστήριο.

Είμαστε οι Schizodolls και είμαστε μια Punk/Rock/Grunge μπάντα από τα Γιάννενα. Αποτελούμαστε από τους: Ζωή Ευαγγέλου (φωνή), Γιώργος Μαυροματίδης (κιθάρα), Κώστας Σαλάπας (τύμπανα) και Ελένη Κοιλάκου (μπάσο). Οι επιρροές μας πηγάζουν από μπάντες όπως οι Nirvana, οι Soundgarden, οι Sex Pistols, οι Blink 182, οι NOFX, οι Rage Against the Machine, οι Stone Temple Pilots και άλλες πολλές, κυρίως από την rock and roll σκηνή του Seattle και του Los Angeles των nineties.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Tracy Franklin Pew γεννήθηκε  στις 19 Νοεμβρίου 1957 στη Μελβούρνη και υπήρξε μπασίστας των Βoys Next Door, της μπάντας που είχε σχηματίσει παίζοντας μπάσο με τρεις φίλους του από το σχολείο, τον Nick Cave, τον Mick Harvey και τον Phil Calvert και με την οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ Door Door για την αυστραλέζικη εταιρεία Mushroom τον Απρίλιο του 1979 και το ΕP Hee Haw για την Missing Links, έχοντας προσθέσει στη σύνθεση τον κιθαρίστα Rowland S. Howard. Την επόμενη χρονιά το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Birthday Party και τον Φεβρουάριο του 1980 τα μέλη του μετακόμισαν στο Λονδίνο αναζητώντας καλύτερη τύχη χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς οι Birthday Party επέστρεψαν στη Μελβούρνη και την άνοιξη του 1981 κυκλοφόρησαν το ιστορικό πλέον ντεμπούτο άλμπουμ τους Prayers On Fire, για να ακολουθήσουν μερικά ΕΡ και ένα δεύτερο άλμπουμ με τίτλο Junkyard. 

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Ζω τη δικιά μου ζωή -κάνω ότι θέλω - λέω ότι εννοώ, κι εσύ έχεις τη δικιά σου ελπίδα, μια παράξενη φιλοδοξία - διαφορετικά όνειρα. Ποιος είσαι λοιπόν εσύ να μου πεις πως είμαι λάθος; Και ποιος είμαι εγώ να πω πως είμαι σωστός; Μολονότι ζούμε με διαφορετικούς τρόπους, γιατί συζητάμε, γιατί πάντα τσακωνόμαστε; Ένας άνδρας που διαφώνησε με το καθεστώς κρίθηκε ως ύποπτος. Κάποια βραδιά, μερικοί άντρες τον πλησίασαν – «διαβάσαμε τα βιβλία σου, θα 'θέλαμε να ‘χουμε μια κουβέντα μαζί σου», κι έπειτα τον κλότσησαν γύρω σ' όλο το κελί, έκαψαν το πρόσωπό του με τσιγάρα και είπαν: «Να θυμάσαι, εμείς είμαστε ο νόμος. Αγαπάς την οικογένεια και το σπίτι σου;»

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Κάποτε, αρκετά παλιά αλλά όχι τόσο ώστε αντί για τη λέξη «κάποτε» να γράψω «μια φορά κι έναν καιρό», κάποιος μου αφιέρωσε ένα κομμάτι των Swans με τίτλο «Lunacy». Αν και ποτέ δεν ένιωθα άνετα με τον ήχο της φωνής του Michael Gira ούτε με τον θόρυβο των παλαιών άλμπουμ των Swans, είχα ακούσει το The Seer όταν είχε κυκλοφορήσει το 2012 και ήξερα το κομμάτι. Πέρα από την αρνητική έκπληξη μιας τόσο «δυσοίωνης» αφιέρωσης, το περιστατικό μ’ έκανε να στοχαστώ πάνω σε αυτό το σύνολο του ήχου όπως βγαίνει μηχανικά, ακουστικά και φωνητικά, καθώς και της ενορχήστρωσης των Swans στη συγκεκριμένη δουλειά τους.

 Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

(Ακούστε τη συλλογή του Mad Pride Nutters With Attitude ΕΔΩ)

Σύμφωνα με μελέτες, ένας στους  τέσσερις  ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο λέει ότι πάσχει ή έπασχε στο παρελθόν από κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας.  Οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι είναι απομονωμένοι από τους άλλους. Σε αντίθεση με άλλες ομάδες πληθυσμού, κινήματα επιζώντων ή ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας είναι ακόμα είδος εν ανεπαρκεία. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για τις απαρχές της κοινότητας Mad Pride στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το PUΛSAR Samothraki Art Festival 2019 που θα πραγματοποιηθεί στο
Εργοστάσιο, τον χώρο στον οποίο γεννήθηκε πριν 5 χρόνια, στις 9, 10 και 11
Αυγούστου, “συμπυκνώνει” στο πρόγραμμά του το φάσμα της σημερινής
ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Είναι 20 Φεβρουαρίου του 1989 και ο κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό. O ψυχρός πόλεμος πλησιάζει στο τέλος του και οι Αμερικανοί ετοιμάζονται να στεφθούν οι μοναδικοί κυρίαρχοι του κόσμου. Οι Σοβιετικοί εγκαταλείπουν το Αφγανιστάν, στη Πολωνία νομιμοποιείται η Αλληλεγγύη, εξεγέρσεις στη Τσεχοσλοβακία και σε άλλες χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί διατάζει τη δολοφονία του Σαλμάν Ρουσντί συγγραφέα των Σατανικών Στίχων, ο P. W. Botha παραιτείται από την ηγεσία του Εθνικού Κόμματος που κυβερνάει τη Νότια Αφρική και έχει επιβάλει το απαρτχάιντ, ο George Bush ο πρεσβύτερος ορκίζεται 42ος πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Neil Young με τους Restless βρίσκονται σε περιοδεία.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πριν από ένδεκα χρόνια έφυγε από την ζωή μια όχι τόσο διάσημη αλλά σημαντικότατη μουσική φυσιογνωμία των Wobblies (Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου-IWW) και του αμερικανικού εργατικού τραγουδιού αυτή του Utah Phillips (κατά κόσμον Bruce Dunkan). Το κείμενο αυτό αποτελεί μια συνοπτική ιστορία ενός ιδιαίτερου τραγουδοποιού της εργατικής τάξης.

Ο Utah Phillips αποτελεί, από τις δεκαετίες του ’60, ’70 και μετά τον βασικότερο συνεχιστή της παράδοσης του ριζοσπαστικού τραγουδιού και θα εκπροσωπήσει μέχρι το θάνατό του, το 2008, το αμερικανικό πολιτικό και εργατικό τραγούδι, μεταδίδοντάς το στις νεότερες γενιές. Εκτός από μέλος των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, Utah Phillips, δήλωνε αναρχικός και υπέρμαχος της ειρήνης.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Το σωτήριον έτος 1968 πλησίαζε στο τέλος του και οι Jethro Tull είχαν ξεμείνει από κιθαρίστα. O Mick Abrahams είχε φύγει από τη μπάντα μόλις ολοκληρώθηκαν οι ηχογραφήσεις του This Was, του πρώτου άλμπουμ των Jethro Tull και ο Ian Anderson έψαχνε απεγνωσμένα κάποιον να τον αντικαταστήσει. Λίγους μήνες νωρίτερα είχαν εμφανιστεί σε ένα πανεπιστήμιο με μια άλλη μπάντα που είχε έναν τύπο που έπαιζε πολύ ωραία κιθάρα. Το όνομα της μπάντας ήταν Earth και του κιθαρίστα Tony Iommi...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Σήμερα χωρίς καμία αμφιβολία θα τους αποκαλούσαμε supergroup. Τότε όμως, το 1974, ήταν μία από τις πολλές μπάντες που προσπαθούσαν να βρουν τα πατήματά τους σε ένα Λος Άντζελες που μόλις είχε αφήσει πίσω του τον ψυχεδελικό ήχο των hippies και διαμόρφωνε ένα νέο πολύ πιο δυναμικό μουσικό ιδίωμα.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν 15 Σεπτεμβρίου 1963 και η Nina Simone βρισκόταν στο πατρικό της σπίτι, στο Μάουντ Βέρνον της Νέας Υόρκης, και συγκεκριμένα σε ένα δωματιάκι πάνω από το γκαράζ, το οποίο χρησιμοποιούσε σαν ησυχαστήριο και σαν χώρο προετοιμασίας και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Από το ανοιχτό ραδιόφωνο πληροφορήθηκε την τραγική είδηση για τέσσερα κορίτσια ηλικίας 11-14 χρονών που είχαν σκοτωθεί από έκρηξη βόμβας σε μια Εκκλησία Βαπτιστών στο Μπέρμπινγχαμ της Αλαμπάμα. Στο ίδιο περιστατικό είχαν τραυματιστεί σοβαρά άλλα δεκαεπτά άτομα. Μέλη της Κού Κλούξ Κλαν, μεταξύ των οποίων και ο Robert E. Chambliss, ο μετέπειτα τοπικός αρχηγός της, είχαν ζώσει την εκκλησία με μασούρια δυναμίτη και τα είχαν πυροδοτήσει την ώρα που τέλειωνε το κατηχητικό και συγκεντρωνόταν κόσμος για να παρακολουθήσει τη λειτουργία.

Απάντηση:

Γράφει η Eva M. Grey

Ο James Patrick Shannon Morey γεννήθηκε στις 27 Μαΐου το 1952 στην Οκλαχόμα της Αμερικής. Το 1969 έφυγε για να σπουδάσει εικαστικά στη Φλωρεντία και κινηματογράφο στη Ρώμη για να εγκατασταθεί τελικά στο Σαν Φρανσίσκο το 1976. Ο ίδιος δηλώνει ότι η επιστροφή του στην Αμερική του είχε προκαλέσει ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ. Ενώ το 1969 οι άνθρωποι αγωνίζονταν στους δρόμους και υπήρχε αναβρασμός μαζί με την ελπίδα ότι ο κόσμος θα άλλαζε, ο Smith βρίσκει τον κόσμο να έχει συμβιβαστεί και παραιτηθεί. Αυτή η αίσθηση θα είναι και το βασικό του κίνητρο για ότι θα ακολουθήσει, ενώ ταυτόχρονα με την επιστροφή του στην Αμερική, ο James υιοθετεί το όνομα Winston Smith, από τον ομώνυμο ήρωα του συγκλονιστικού και προφητικού βιβλίου του George Orwell, 1984.