Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Σε μια εποχή που όλα τείνουν να συμπυκνώνονται, να καταναλώνονται και να ξεχνιούνται με την ίδια ταχύτητα, οι Sparn Dame επιχειρούν κάτι απλούστερο και, γι’ αυτό, πιο δύσκολο: να σταθούν. Να μην επιταχύνουν. Να παραμείνουν λίγο παραπάνω σε κάθε ιδέα, κάθε στίχο, κάθε ήχο. Ο τίτλος του δίσκου, Lollygag –μια αμερικανική λέξη για την τεμπελιά, το ρεμβασμό, το “χάσιμο χρόνου” - αποκτά εδώ μεταφυσικές διαστάσεις. Δεν είναι απλώς ένας τίτλος, αλλά ένα ψυχικό μανιφέστο. Ένα μανιφέστο που, όπως και το ποίημα του Μπάμπη Μουλακάκη στο οποίο βασίζεται, δεν φωνάζει “σταματήστε”, αλλά υπαινίσσεται: “Μήπως τρέχουμε προς λάθος κατεύθυνση;”
Οι Sparn Dame απαντούν με τραγούδια-περάσματα, με μουσικές που δεν χτίζουν μια ακολουθία, αλλά έναν λαβύρινθο συναισθηματικών και νοηματικών επιφοίτησεων. Πέρα από τη φόρμα του rock, πέρα από το shoegaze νέφος ή το μετα-punk βάθος, υπάρχει εδώ μια ουσιαστική αναζήτηση: όχι για το πού πάμε, αλλά για το πώς στεκόμαστε. Το Lollygag είναι άλμπουμ διαλογισμού για χαμένες βεβαιότητες. Ή αλλιώς, “μουσική για εκείνους που δεν έχουν απαντήσεις αλλά εξακολουθούν να ρωτούν”.
Η παραγωγή (Sparn Dame με τον Νίκο Τριανταφύλλου) είναι εξαιρετικά οργανική: τίποτα δεν περισσεύει και τίποτα δεν πλαστικοποιείται. Οι κιθάρες του Μουλακάκη έχουν μία θαμπή λάμψη, σαν κάτι που αναδύεται από παλιά κασέτα. Ο ρυθμικός κορμός (Κώνιος-Στεργίου) θυμίζει βραχονησίδες: σταθερές αλλά απρόβλεπτες. Το σαξόφωνο, όταν εμφανίζεται, λειτουργεί σχεδόν σαν φάντασμα - μια επιφάνεια συγκίνησης που διαρκεί όσο ένα αχνό βλέμμα στον καθρέφτη.
Ο δίσκος χτίζεται σαν σημειωματάριο στιγμών: μελαγχολικά θραύσματα, εικόνες που μοιάζουν με όνειρα μισοειπωμένα, σκέψεις που αιωρούνται πριν πέσουν. Οι Sparn Dame δεν ενδιαφέρονται να φτιάξουν ένα ενιαίο αφήγημα. Αντίθετα, κάθε τραγούδι στέκεται αυτόνομο, σαν μικρή πύλη προς μια εσωτερική κατάσταση.
Από το άνοιγμα με τους Λουόμενους, που αποκαθιστούν τη σωματική εμπειρία ως τελετή απαλλαγής, μέχρι το σύντομο Canyon Yawn, που με μόλις δύο λεπτά κατορθώνει να αποδώσει την ελαφρότητα της πτώσης και την ησυχία του αέρα, οι συνθέσεις αποφεύγουν την περιττή φλυαρία. Στο Telstar, η αποξένωση γίνεται σχεδόν ήπια, περιβάλλεται από μια μελωδία που δεν προσπαθεί να καθηλώσει, αλλά να θυμίσει. Το Living in Alegoria κινείται μεταξύ μυθολογίας και σύγχυσης, με έναν υπόγειο ερωτισμό να διαχέεται σαν θολή ανάμνηση, ενώ το He who Fleets είναι σχεδόν κινηματογραφικό: μια σύντομη στάση μπροστά από τον τάφο του Sartre, που κρύβει μέσα της ένα ολόκληρο βλέμμα ζωής.
Το Jewels εκθέτει το σώμα και την επιθυμία χωρίς στόμφο - μιλάει τη γλώσσα των νεύρων, όχι της μεταφοράς. Το Sudden Encounter είναι ίσως το πιο ποιητικά προσεγμένο κομμάτι: ένα τοπίο που γίνεται καθρέφτης ύπαρξης, μια ερώτηση για το τι μένει όταν ο χρόνος ραγίζει. Στο Ennui Possible, η ακινησία γίνεται δημιουργικό πεδίο. Αν η ανία είναι σύμπτωμα, εδώ λειτουργεί σαν επιλογή. Τα πάντα κυλούν αργά, με σκοπό.
Κι έπειτα, στο τέλος, έρχεται το Κάποτε Είδα ένα Πιάνο. Ένα τραγούδι που στέκει ως αφορισμός και υπενθύμιση. Το πιάνο στη διασταύρωση είναι μια εικόνα που σε σταματά, όχι για να αποφασίσεις ποια κατεύθυνση να πάρεις αλλά για να σκεφτείς ότι μπορεί να υπάρχει και άλλη επιλογή: να μείνεις ακίνητος. Να ακούσεις τον εαυτό σου λίγο πιο καθαρά.
Το Lollygag δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει. Δεν κατασκευάζει κορυφώσεις. Είναι ένας δίσκος που υπάρχει σαν αναπνοή ανάμεσα στις υποχρεώσεις Προτείνει μια άλλη ρυθμική εμπειρία: της επιβράδυνσης, της ενδοσκόπησης, της αφαίρεσης. Όχι μελαγχολία, αλλά εσωτερική κατεύθυνση. Όχι ρετρό, αλλά επίγνωση. Σε έναν κόσμο όπου το τραγούδι συχνά γίνεται εργαλείο ταύτισης ή προϊόν κατανάλωσης, οι Sparn Dame προτείνουν κάτι πιο σπάνιο: ένα ηχητικό πεδίο παρατήρησης. Δεν σε καλούν να ταυτιστείς - σε καλούν να υπάρξεις. Να σταθείς σε μια στροφή και να δεις αν εκεί, όντως, υπάρχει ένα πιάνο.
Μπορεί και να υπάρχει...
Οι Sparn Dame είναι:
Babis Moulakakis, guitars vocals
Kostantinos Konios, bass vocals
Kostis Stergiou drums, synths, piano, saxophone
additional synths on Λουόμενοι by K.Konios
additional arrangement on Εnnui..by K.Stergiou
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
The BuzzDealers: Συχνότητες που λάμπουν στο σκοτάδι...
Sam Brace & The Merciless Bronze: Επιστροφή στον παλμό του Rock 'n' Roll
Μια λάμψη στο βάθος: Σκέψεις για το LUV των Sugar For The Pill...
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
