Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχει κάτι το ακατέργαστα ειλικρινές στο Generation of Identity Crisis, το νέο EP των Elephant, που σε αρπάζει από τις πρώτες του νότες. Σε μόλις δεκαέξι λεπτά, το συγκρότημα από τη Δυτική Ελλάδα, και συγκεκριμένα από τα Γιάννενα, συνθέτει έναν μουσικό καμβά που συνομιλεί με την αβεβαιότητα της γενιάς που ενηλικιώνεται στο χάος της σύγχρονης πραγματικότητας.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης 

Λονδίνο, 18 Νοεμβρίου 1975. Ο νεαρός Bruce Springsteen, με το Born to Run να έχει μόλις εκτοξεύσει την καριέρα του στην Αμερική, πατάει για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το Hammersmith Odeon σφύζει από ζωή, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει. Αυτό που θα ακολουθήσει όμως, θα μείνει στην ιστορία.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Ο Bob Dylan... Μια φιγούρα μυθική, τυλιγμένη στην ομίχλη του χρόνου και των θρύλων. Σαν να τον βλέπω να εμφανίζεται στο κατώφλι του στούντιο, μια σκιά κουρασμένη από ταξίδια ατέλειωτα, από στιγμές δόξας και πτώσεις απότομες. Τα μαλλιά του άσπρα, το πρόσωπο σκαμμένο από τις ρυτίδες, μα τα μάτια... αχ, αυτά τα μάτια! Σαν πηγάδια βαθιά, γεμάτα μυστικά και ιστορίες. Μια φλόγα ακόμα καίει εκεί μέσα, μια δίψα για δημιουργία, για έκφραση. Έρχεται κουβαλώντας στις πλάτες του όλο το βάρος της ιστορίας του, την κληρονομιά ενός αιώνα γεμάτου ανατροπές και μεταμορφώσεις.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το The Penguin είναι μια σειρά που αρχικά δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον, παρά την τεράστια αγάπη μου για τον Batman. Η ταινία The Batman μου φάνηκε απλώς καλή, και ο Robert Pattinson απέδωσε εξαιρετικά τον ρόλο του «Bruce Wayne που μεγάλωσε ακούγοντας τους Cure». Ωστόσο, η επιλογή του Penguin ως πρωταγωνιστή μιας αυτόνομης σειράς μου φαινόταν περίεργη. Προηγούμενες προσπάθειες για μια «σειρά Batman χωρίς τον Batman», όπως το Pennyworth και το Gotham, απέτυχαν ακριβώς λόγω της απουσίας του Σκοτεινού Ιππότη.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το 1975, ο Neil Young, ένας καλλιτέχνης, συνώνυμο της αμερικανικής folk-rock σκηνής, αποκάλυψε μια πτυχή του εαυτού του που λίγοι γνώριζαν. Με το Tonight's Τhe Night μας τραβάει σε ένα σκοτεινό ταξίδι ψυχής, βουτηγμένο στην ηρωίνη και τη θλίψη, γεννημένο από τις στάχτες της τραγωδίας.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Όταν ένας καλλιτέχνης όπως ο Γιώργος Καρράς επιστρέφει στη δισκογραφία, το γεγονός από μόνο του αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Ειδικά όταν η πορεία του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ελληνικής ροκ μουσικής: τις Τρύπες. Ωστόσο, όποιος προσεγγίσει τον νέο του δίσκο με την προσδοκία να ακούσει κάτι που θυμίζει το παρελθόν, μάλλον θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Τα Υλικά Της Χαράς δεν είναι μια νοσταλγική ανασκόπηση, ούτε ένας δίσκος που επαναπαύεται στη μουσική του κληρονομιά. Είναι ένα έργο που προτάσσει το τώρα, δοκιμάζει όρια, και συνομιλεί με την ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου με μια ειλικρινή, σχεδόν ωμή ευαισθησία.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Ο νέος δίσκος των Black Keys, Ohio Players, φαίνεται να είναι μια πολύπλευρη πρόταση, όπου οι συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες προσθέτουν έναν νέο διάσταση στον ήχο τους. Ο Dan Auerbach και ο Patrick Carney φαίνεται να εξερευνούν νέα εδάφη, συνδυάζοντας τις επιρροές τους από τη ροκ, το χιπ χοπ, και την ψυχεδέλεια με μια αίσθηση της κλασικής ψυχής και του garage rock που τους έκανε διάσημους. Παρόλο που οι συνεργασίες φαίνεται να προσθέτουν ποικιλία, υπάρχουν κάποιες στιγμές που μπορεί να αισθανθεί κανείς ότι ο δίσκος χάνει τη συνοχή του, ειδικά όταν οι επιρροές φαίνεται να διασκορπίζονται πολύ.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Στον πιο συγκρατημένο τους δίσκο, οι Arctic Monkeys αφήνουν πίσω τους τον στόμφο και γράφουν τα πιο ανθρώπινα τραγούδια τους...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Μετά το Licorice Pizza, όπου ο Paul Thomas Anderson φλέρταρε με την ανάλαφρη μελαγχολία και τη νεανική περιπλάνηση, γύρισα πίσω. Στην αρχή. Εκεί όπου όλα ήταν πιο μετρημένα, πιο ήσυχα, σχεδόν υπόγεια. Το Hard Eight είναι το σιγανό ξεκίνημα ενός σκηνοθέτη που σύντομα θα γινόταν ο πιο συνεπής παρατηρητής των ανθρώπινων σχέσεων στο σύγχρονο αμερικανικό σινεμά. Εδώ δεν υπάρχει στόμφος. Δεν υπάρχουν δηλώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχει σιωπή. Υπάρχει ένας κόσμος που δεν ζητάει εξηγήσεις, μόνο αντοχή.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Στις 7 Ιουνίου του 2004, η μουσική σκηνή υποδέχτηκε ένα άλμπουμ που έμελλε να καθορίσει μια ολόκληρη γενιά και να καταστεί κλασικό. Το Hot Fuss των Killers, με την εκρηκτική ενέργεια και τη μοναδική μείξη indie rock, new wave και synth-pop, άλλαξε τα δεδομένα και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την ροκ μουσική. Οι Killers, προερχόμενοι από το Λας Βέγκας, κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ήχο που ήταν ταυτόχρονα νοσταλγικός και σύγχρονος, προσφέροντας μια αίσθηση φρεσκάδας και ενθουσιασμού. Ας εξετάσουμε το άλμπουμ αυτό με την προσοχή που του αρμόζει.

Κείμενο-συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Μάνος Γεωργακόπουλος

Ο Σπύρος Σιδηρόπουλος, γνωστός και ως Iam Nothe, δεν είναι απλά ένας μουσικός. Είναι ένας εξερευνητής ήχων, ένας καλλιτέχνης σε διαρκή αναζήτηση, μια ψυχή που βουτάει στα βαθιά νερά της μουσικής, αφήνοντας πίσω του τα indie rock μονοπάτια των Cyanna και των Cyanna Mercury για να ξεδιπλώσει το προσωπικό του blues-rock σύμπαν. Με αφορμή την κυκλοφορία του Syd Session: Live at Barrett, μιας ηχογράφησης που αιχμαλωτίζει την ωμή ενέργεια και την αφοπλιστική ειλικρίνεια μιας ζωντανής εμφάνισης, συναντήσαμε τον Iam Nothe και μιλήσαμε μαζί του για το μουσικό του ταξίδι, τις επιρροές του, και την μαγεία της ζωντανής μουσικής.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Industrial Silence είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του νορβηγικού εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος Madrugada, που κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 1999 από την Virgin Music Norway. Η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ ήταν καθοριστική για το συγκρότημα, καθιερώνοντας τους Madrugada ως σημαντική δύναμη στη νορβηγική και ευρωπαϊκή ροκ σκηνή. Το συγκρότημα είχε ήδη περάσει έξι χρόνια δουλεύοντας μαζί, διαμορφώνοντας τον ήχο του και κερδίζοντας αναγνώριση μέσω ζωντανών εμφανίσεων και κυκλοφοριών σε EP.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το πρώτο, ουσιαστικά, σόλο άλμπουμ της Beth Gibbons, Lives Outgrown, είναι μια βαθιά και συναισθηματικά φορτισμένη εξερεύνηση των θεμάτων της γήρανσης και της απώλειας, τοποθετημένη σε έναν πλούσιο ορχηστρικό και chamber pop καμβά. Μετά από μια δεκαετία δημιουργίας, το άλμπουμ αποτελεί μια φυσική συνέχεια του Third των Portishead, αναδεικνύοντας τις μοναδικές φωνητικές ικανότητες της Gibbons και την ικανότητά της να αποτυπώνει με έντονο τρόπο τις πιο δύσκολες και σύνθετες συναισθηματικές καταστάσεις.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Η ακραία μουσική πάντα κουβαλούσε μια δόση αυτομυθοποίησης. Από το corpse paint και τις επικές αφηγήσεις μέχρι την αδιάκοπη αναζήτηση για τον πιο έντονο ήχο, οι καλλιτέχνες του είδους συχνά ξεπερνούν τα όρια του συνηθισμένου, ψάχνοντας μια ταυτότητα που ξεφεύγει από τη μονοτονία. Σπάνιες είναι οι μπάντες που κατάφεραν να ισορροπήσουν αυτή τη διαδικασία τόσο αρμονικά όσο οι Deafheaven. Το Lonely People with Power, το έκτο τους άλμπουμ, μοιάζει με ένα ταξίδι πίσω στις ρίζες τους, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και εξέλιξη. Καταφέρνει να παντρέψει τη γνώριμη κακοφωνία του παρελθόντος με τη σημερινή τους ωριμότητα.

Κείμενο - συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης

 Υπάρχουν μέρες που σε πλακώνει το βάρος του κόσμου, όχι επειδή έγινε κάτι, αλλά επειδή δεν έγινε τίποτα. Είναι οι ώρες που χαώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι, ανάμεσα σε emails, άπλυτα πιάτα και σκέψεις που τριγυρνάνε χωρίς προορισμό. Αν αυτές οι ώρες είχαν soundtrack, θα το έγραφαν οι Messier 13. Το Stay For A While είναι ένα άλμπουμ που δε φωνάζει. Σε σφίγγει σιγά, με κιθάρες γεμάτες θαμπό reverb και φωνητικά που μοιάζουν να ψιθυρίζονται από άλλο δωμάτιο. Είναι shoegaze, ναι, αλλά με μια αίσθηση ζεστασιάς που δεν τη βρίσκεις συχνά στο είδος. Όχι "λουλουδάτη" ζεστασιά — πιο πολύ αυτή που νιώθεις όταν ανοίγεις το ψυγείο μες στη νύχτα και βρίσκεις την τελευταία μπουκιά πίτσας που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει...

Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

φωτογραφίες: Δημήτρης Καβουκίδης

Από την πρώτη τους εμφάνιση στη σκηνή, οι Naxatras ξεχώρισαν ως κάτι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο psychedelic rock συγκρότημα. Με ρίζες βαθιά στο αναλογικό παρελθόν αλλά με το βλέμμα στραμμένο σε ένα διαχρονικό, ατμοσφαιρικό παρόν, η μουσική τους αποτελεί μια ατέρμονη εξερεύνηση ηχητικών τοπίων. Ο πέμπτος τους δίσκος του κουαρτέτου από τη Θεσσαλονίκη έχει τίτλο V και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη δημιουργική τους πορεία, όπου η progressive rock πολυπλοκότητα, οι ψυχεδελικές αναζητήσεις και οι επιρροές από world music συνδυάζονται πιο οργανικά από ποτέ.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Portishead είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα και επιδραστικά συγκροτήματα της trip-hop σκηνής. Σχηματίστηκαν το 1991 στο Bristol από τους Geoff Barrow, Adrian Utley και την τραγουδίστρια Beth Gibbons. Ο ήχος τους, ένας μοναδικός συνδυασμός σκοτεινών και ατμοσφαιρικών στοιχείων με πειραματικές και κινηματογραφικές παραγωγές, τους έκανε πρωτοπόρους του είδους και καθιέρωσε το Bristol ως κέντρο της trip-hop μουσικής. Σε αυτό το αφιέρωμα, θα εξερευνήσουμε την ιστορία, τη δισκογραφία και την επιρροή των Portishead, καθώς και τις σόλο πορείες των μελών της μπάντας.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Raining Pleasure ανακοίνωσαν επίσημα την επανένωσή τους μετά από δεκατέσσερα χρόνια αδράνειας. Η ανακοίνωση έγινε μέσω της σελίδας τους στο Facebook, όπου δημοσίευσαν ένα μήνυμα που ανακοινώνει τη χαρά της επιστροφής τους στη δράση. Οι Raining Pleasure θα επιστρέψουν στη σκηνή στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, στα πλαίσια των Rockwave Nights, την Παρασκευή 28 Ιουνίου 2024.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Κάποιοι καλλιτέχνες, ακόμη κι όταν έχουν διανύσει μια δεκαετία πάνω σε folk-punk καταιγίδες και μπύρες που χύνονται σε διεθνή φεστιβάλ, συνεχίζουν να ακούνε μέσα τους τον παλιό ήχο που τους διαμόρφωσε. Ο Sam Brace -γνωστός μέχρι πρότινος ως η κιθαριστική ατμομηχανή των Skinny Lister- επιστρέφει, όχι απλώς με μια σόλο προσπάθεια, αλλά με μια εξομολογητική αναμέτρηση με τις ρίζες του. Το νέο του EP, μια 10ιντση κυκλοφορία σε βινύλιο υπό τον τίτλο Sam Brace & The Merciless Bronze, δεν είναι απλώς rock’n’roll - είναι ένα γράμμα επιστροφής στον εαυτό του.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Prelude to Ecstasy από τις (The) Last Dinner Party είναι ένας δίσκος που σε ταξιδεύει. Κάθε κομμάτι είναι μια πρόσκληση σε έναν κόσμο προ της αποκάλυψης, όπου η μουσική και οι στίχοι υπόσχονται μια απόδραση από τη μονοτονία της καθημερινότητας. Η σύγκριση με το Hunky Dory του Bowie είναι αναπόφευκτη, αλλά τα θεματικά τους προσεγγίζουν περισσότερο το Blackstar. Το «Nothing Matters» ξεχωρίζει για την νιχιλιστική του ατμόσφαιρα, ενώ το «Gjuha» προσθέτει μια φαντασμαγορική διάσταση στη συλλογή. Η Abigail Morris, με την παρουσία της, ξεδιπλώνει ταλέντο και δεξιότητα, αγγίζοντας θέματα όπως το φύλο και η εξουσία με έναν τρόπο που μόνο λίγοι τολμούν. Το Prelude to Ecstasy δεν είναι απλώς ένας δίσκος - είναι μια εμπειρία που συνδυάζει τον πολιτισμό, την ιστορία και την τέχνη με έναν τρόπο που σε καλεί να τα ανακαλύψεις ξανά και ξανά.