Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Νομανσλάνδητου Λάμπρου Παπαλέξη είναι ένας δίσκος βγαλμένος από τη ρίζα της προσωπικής εμπειρίας, ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα που δεν απευθύνεται σε ξένους αλλά σε συνενόχους – παλιούς φίλους, άγνωστους ταξιδιώτες, μελλοντικά φαντάσματα. Εδώ δεν βρίσκει κανείς τον εντυπωσιασμό της τεχνικής ή την άμυνα μιας στιλπνής παραγωγής. Αντίθετα, τον υποδέχεται ένας ωμός, ζωντανός ήχος, δοσμένος σαν τελευταίο τραπέζι μιας παρέας που δεν θέλει να τελειώσει η κουβέντα.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν κάποιες ώρες της ημέρας - συνήθως αργά τη νύχτα ή λίγο πριν ξημερώσει - που η μουσική σταματά να είναι θόρυβος ή υπόκρουση, και γίνεται μνήμη. Όχι η μνήμη όπως τη συλλαμβάνει η ιστορία, αλλά η υποκειμενική, η προσωπική, η φευγαλέα: το πρόσωπο κάποιου που κάποτε αγαπήσαμε, η σιλουέτα μιας πόλης καθώς την εγκαταλείπεις, ο ήχος μιας λέξης που δεν ειπώθηκε ποτέ. Το LUV, το νέο άλμπουμ των Sugar For The Pill, ανήκει σε αυτή τη σφαίρα. Δεν διεκδικεί την προσοχή σου - τη ζητά ευγενικά. Και όταν τελικά του τη δώσεις, συνειδητοποιείς πως κάτι μέσα σου αναταράχθηκε, χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζάνου (1) Ralou OK (2)

Ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, η Σtella έχει χτίσει τη δική της διαδρομή - κινούμενη με άνεση ανάμεσα σε είδη, γλώσσες και διαθέσεις. Ο νέος της δίσκος, Adagio, αποτελεί μια ηχηρή στροφή από τη φωτεινή ενέργεια του Up and Away του 2022, οδηγώντας τον ακροατή σε έναν πιο προσωπικό και γειωμένο κόσμο.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Με τη φωνή του να αντηχεί στους διαδρόμους της rock μουσικής και το πνεύμα του να ανακατεύεται στα σκοτεινά βάθη της ποίησης, ο Jim Morrison αποτελεί έναν από τους πιο μυστηριώδεις, πολυσυζητημένους και επιδραστικούς καλλιτέχνες στην ιστορία της μουσικής. Σαν ένας προφήτης του rock, ο Morrison προκάλεσε αναστάτωση και αντιδράσεις με τη σκοτεινή παρουσία, την εκρηκτική προσωπικότητα και τις στιχουργικές του ικανότητες. Αυτό το αφιέρωμα εξερευνά τη ζωή, το έργο και την κληρονομιά του Jim Morrison, του θρύλου των Doors, παρουσιάζοντας μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα του ανθρώπου που πέρασε στην αθανασία με τη μουσική και τους στίχους του.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Ο Παιδί Τραύμα δεν πέθανε, δεν λήστεψε κανέναν, δεν έκανε κάποια επανάσταση με τη στενή έννοια. Έκανε κάτι πιο ύπουλα ισχυρό: δημιούργησε ένα μέρος. Ένα μέρος εδώ, για σένα. Ένας δίσκος που δεν σου ζητά απλώς να τον ακούσεις, αλλά να του κάνεις χώρο - όπως ακριβώς κάνεις χώρο για μια δεύτερη ζωή.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Big House δεν μοιάζει με δίσκο που γράφτηκε. Μοιάζει με δίσκο που συνέβη. Σαν κάτι που προέκυψε επειδή έπρεπε να υπάρξει, επειδή η ζωή πίεσε το υλικό να βγει προς τα έξω. Η ιστορία είναι γνωστή: ο Πάνος Μπίρμπας βρέθηκε στην Ουγκάντα για να συναντήσει τον γιο του και έμεινε εκεί δεκαέξι μήνες. Στο ενδιάμεσο, το περιβάλλον, οι άνθρωποι, οι δρόμοι και οι καθημερινές μικρές μάχες άρχισαν να διαμορφώνουν έναν άλλο εσωτερικό ρυθμό. Αυτός ο ρυθμός έγινε ο πυρήνας του δίσκου.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν δίσκοι που απαιτούν την προσοχή σου από την πρώτη στιγμή, και άλλοι που στην ουσία της ύπαρξής τους ζητούν κάτι διαφορετικό: να χαμηλώσεις λίγο τον ρυθμό σου και να έρθεις εσύ προς αυτούς. Το Adagio της Σtella ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Γραμμένο σε διάστημα πέντε χρόνων, με αφετηρία ένα μοναχικό ταξίδι στο Αιγαίο, το άλμπουμ είναι βαθιά προσωπικό χωρίς να γίνεται εσωστρεφές, ήσυχο χωρίς να είναι άχρωμο. Η Σtella επιλέγει ένα ηχητικό τοπίο όπου οι ακουστικές κιθάρες, τα ευγενικά κρουστά και τα ήπια synths κτίζουν ένα περιβάλλον ανοιχτό και καθαρό, σχεδόν διάφανο.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Murder Capital, το κουιντέτο από το Δουβλίνο που το 2019 μας χάρισε το When I Have Fears, ένα άλμπουμ που τους καθιέρωσε ως πρωτοπόρους της σύγχρονης post-punk σκηνής, επιστρέφουν με το Blindness. Ένα έργο που, σαν μεθυσμένη ανάμνηση μιας νύχτας γεμάτης ένταση, παλεύει με τις αγωνίες και τις αντιφάσεις της εποχής μας. Δεν πρόκειται για μια απλή επανάληψη της επιτυχημένης τους συνταγής, αλλά για μια αδιάκοπη εξέλιξη, μια προσπάθεια να αφήσουν πίσω το παλιό τους δέρμα και να αναζητήσουν κάτι πιο ωμό, πιο σπλαχνικό. Ξεχάστε τις προσεκτικά δομημένες ιστορίες του "Gigi's Recovery" και ετοιμαστείτε για μια σειρά από επείγουσες αναφορές από την καρδιά του προβλήματος, όπου κάθε κομμάτι φωτίζει μια διαφορετική πτυχή του καλλιτεχνικού τους κόσμου.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Licorice Pizza δεν είναι για όλους - το ξέρω. Αν περιμένεις μια κανονική πλοκή, αν θέλεις μια ξεκάθαρη ρομαντική κορύφωση, μάλλον θα μπερδευτείς. Αλλά αν αφήσεις την ταινία να σε πάρει από το χέρι χωρίς να ρωτάς πού πάτε, θα σε πάει κάπου απρόσμενα οικείο. Είναι σαν μια παλιά ανάμνηση από μια εποχή που δεν έζησες ποτέ, αλλά κάπως θυμάσαι...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

(Ήχος από κόρνα ενός Toyota Hilux του 1993 που σκίζει τη νύχτα. Κάπου στην Κρήτη, βαθιά. Ίσως Καστέλι. Ίσως Αμαριανό. Ίσως πουθενά και παντού)

Το '21, o κόσμος μου ήταν ασπρόμαυρος. Όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Μια φτηνή τηλεόραση, ένα δωμάτιο με αραχνοΰφαντα, και η αίσθηση ότι η ζωή μου έμοιαζε με ταινία του Cassavetes - γεμάτη ασπρόμαυρες αποχρώσεις, σκληρά πλάνα, αδιέξοδα. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε τσιγάρα και καφέδες που κρύωναν, άκουσα για πρώτη φορά το Nebraska.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχει κάτι σχεδόν νομοτελειακό στο να επιστρέφουν οι Envy Never Dies με ένα άλμπουμ σαν το Ought to Be There. Αν το ντεμπούτο τους ήταν η απαρχή μιας αναζήτησης στον ήχο και την ταυτότητά τους, η δεύτερη κυκλοφορία τους μοιάζει με έναν καθρέφτη που αντανακλά μια μπάντα πιο μεστή, πιο επιθετική, αλλά και πιο συναισθηματικά φορτισμένη από ποτέ. Το Ought to Be There συνεχίζει να εξερευνά τη θεματική των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, ένα concept που οι Envy Never Dies προσεγγίζουν με μια ακατέργαστη και ειλικρινή ματιά. Τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ ισορροπούν ανάμεσα στην αγριότητα και τη μελωδία, με τις κιθάρες να κόβουν σαν ξυράφι, τα τύμπανα να οδηγούν κάθε τραγούδι με απόλυτη ένταση και τα φωνητικά να αποπνέουν μια σκοτεινή, σχεδόν θεατρική δραματικότητα.

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν άλμπουμ που στέκονται αγέρωχα στον χρόνο, όχι επειδή αποτελούν μια συμπαγή δήλωση ενός συγκεκριμένου ιστορικού ήχου, αλλά επειδή αποτυπώνουν την ανθρώπινη ψυχή σε όλη της τη γυμνή αλήθεια. Το Blood on the Tracks του Bob Dylan κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1975 και είναι ακριβώς αυτό: μια διαχρονική, προσωπική κατάθεση, που ισορροπεί ανάμεσα στον πόνο και την κάθαρση...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Φανταστείτε την Αμερική του 1964. Μια Αμερική βυθισμένη στο πένθος για τον χαμένο της ηγέτη, τον JFK, μια Αμερική διχασμένη από τον πόλεμο του Βιετνάμ, μια Αμερική που ψάχνει να βρει τον δρόμο της σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών. Και μέσα σε αυτό το κλίμα, σαν μια έκρηξη ενέργειας και αισιοδοξίας, φτάνουν από την Αγγλία τέσσερις νεαροί με μακριά μαλλιά και περίεργα τραγούδια. Οι Beatles. Και η Αμερική, ξαφνικά, τρελαίνεται.