The Heavy Hearts Vendetta - Romanticide EP (2025)

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Οι Heavy Hearts Vendetta δεν έγραψαν απλώς ένα EP· κατέθεσαν ένα ψυχικό τοπίο λουσμένο στη βρώμικη ενέργεια του garage rock, μια μαρτυρία από τα σπλάχνα της εμπειρίας. Η μπάντας αποτελείται από τους: Rolly (κιθάρα, φωνή, σύνθεση), Anastasia (φωνή, πλήκτρα), Gio (μπάσο), Lelos (drums). Το “Romanticide” κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου 2025 και δεν ήρθε για να προκαλέσει με αναμνήσεις, μα να ξυπνήσει πληγές που ψάχνουν ακόμη δικαίωση.

Read more ...

The Punk Syndrome: Παίξτε πανκ!

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Είναι ο Τόνι, ο Κάρι, ο Σάμι και ο Πέρτι. Ο ντράμερ, ο τραγουδιστής, ο μπασίστας και ο κιθαρίστας. Είναι από τη Φινλανδία. Και παίζουν πανκ. Όλοι μαζί είναι το πανκ συγκρότημα Pertti Kurikan Nimipäivät. Σε αυτούς αναφέρεται το ντοκυμαντέρ The Punk Syndrome του 2012, των Jukka Kärkkäinen και J-P Passi.

Read more ...

Mogwai: "The Bad Fire", μια διαχρονική φλόγα που καίει ακόμα δυνατά...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την καλλιτεχνική τους ακεραιότητα και την επιδραστικότητά τους για τρεις δεκαετίες. Οι Mogwai, οι ακούραστοι πρεσβευτές του post-rock, επιστρέφουν με το The Bad Fire, το ενδέκατο άλμπουμ τους, και καταφέρνουν να συνδυάσουν την ωριμότητα με τη δημιουργική φρεσκάδα. Σε μια δισκογραφία γεμάτη ηχητικές κορυφογραμμές, η νέα τους δουλειά στέκει ως ένα ακόμα μνημείο στην ικανότητά τους να διαμορφώνουν συναισθηματικά τοπία μέσω της μουσικής.

Read more ...

Soo Catwoman: Πιο punk κι απ' τους punks...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Η Susan Lucas, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Catwoman, δεν τραγουδούσε, δεν δούλευε στο κατάστημα SEX των McLaren/Westwood ούτε συμμετείχε σε κάποιο πανκ συγκρότημα ούτε (αν και το 1979 θα έκανε ένα σύντομο πέρασμα τραγουδώντας στους Invaders), αλλά λόγω του παρουσιαστικού της συνδέθηκε αμέσως με την παρέα του Bromley Contingent και τους Sex Pistols. Είχε εντυπωσιακή εμφάνιση χάρη στην ασυνήθιστη κόμμωσή της και επειδή έτυχε να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή απαθανατίστηκε σε πολλές φωτογραφίες που σφράγισαν την πρώτη περίοδο του πανκ, με πιο εμβληματική την κλασική της πλέον πόζα απέναντι στο φακό του Ray Stevenson (βλ. στα σχόλια). Δεν υπήρχε πάρτι ή συναυλία στην πανκ ροκ σκηνή της πρώτης περιόδου χωρίς την παρουσία της Catwoman φορώντας ένα από τα τελευταία της κοστούμια.

Read more ...

Πάνος Μπαρούτις: «Δεν είμαι κομίστας, καμία σχέση. Απλώς κάνω κάτι που γουστάρω για την πάρτη μου και όποιον άλλον μπορεί να συντονιστεί με αυτά που φτιάχνω...» (αποκλειστική συνέντευξη)

Τα σκίτσα του Πάνου Μπαρούτι αποτυπώνουν μια ολόκληρη κατάσταση. Είναι η φωνή της κοινότητας του DIY, που στέκεται όρθια μέσα στις δυσκολίες και την ισοπέδωση της σημερινής Ελλάδας∙ εκφράζεται, διεκδικεί, βρίσκει νόημα και δυνατότητες για τέχνη, συλλογικότητα και γέλιο εκεί που η κυριαρχία βλέπει μόνο ευκαιρίες για «ανάπτυξη», κέρδος και ξερίζωμα. Οργανικά ενταγμένος σε αυτή την σκηνή, ζει και δημιουργεί μέσα από τις μπάντες, εμπνέεται από τους στίχους τους και τη μουσική τους∙ ζωντανεύει τις φιγούρες του με την εικονοκλαστική διάθεση που μας έκανε να σκιτσάρουμε στα κρυφά στη σχολική αίθουσα, σαν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο εκείνη τη στιγμή να ήταν να γκρεμίσουμε τον παραλογισμό που μας περιέβαλε με ένα γέλιο. Σε αυτή την κουβέντα, ο Πάνος περιγράφει στο Merlin’s και τον Αλέξη Καλοφωλιά πώς ένα παιδί βρίσκει τον δρόμο του και τη θέση από την «άγονη» ελληνική επαρχία των ‘90s στο αθηναϊκό punk underground με πυξίδα τις αξίες του και τη δίψα για έκφραση.

Read more ...

Λάμπρος Παπαλέξης - "Νομανσλάνδη" (ψηφιακή κυκλοφορία, 2025)

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Νομανσλάνδη του Λάμπρου Παπαλέξη είναι ένας δίσκος βγαλμένος από τη ρίζα της προσωπικής εμπειρίας, ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα που δεν απευθύνεται σε ξένους αλλά σε συνενόχους – παλιούς φίλους, άγνωστους ταξιδιώτες, μελλοντικά φαντάσματα. Εδώ δεν βρίσκει κανείς τον εντυπωσιασμό της τεχνικής ή την άμυνα μιας στιλπνής παραγωγής. Αντίθετα, τον υποδέχεται ένας ωμός, ζωντανός ήχος, δοσμένος σαν τελευταίο τραπέζι μιας παρέας που δεν θέλει να τελειώσει η κουβέντα.

Read more ...

Αύγουστος 1965: Η πρώτη συναυλία των Jefferson Airplane...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στις 13 Αυγούστου 1965, οι Jefferson Airplane έκαναν το ντεμπούτο τους στα εγκαίνια του Matrix στο Σαν Φρανσίσκο, ένα κλαμπ -πρώην πιτσαρία- που είχε ανοίξει ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Marty Balin με τη βοήθεια μερικών επενδυτών στην οδό Fillmore 3138, προσβλέποντας να γίνει στέκι της νέας rock σκηνής που διαμορφωνόταν στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ.

Read more ...

Μπρέτσια (περί της συγκολλλητικής διάθεσης): Το νέο βιβλίο της Γεωργίας Συριοπούλου (Abies Sylos)...

 
Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μετρονόμος το νέο βιβλίο της Γεωργίας Συριοπούλου, Μπρέτσια, μετά την, προ δύο ετών αν δεν απατώμαι, συλλογή μικρών ιστοριών της ιδίας, Bagatelles της οδού Αλκαμένους. Η Γεωργία είναι μία αναγεννησιακή homo universalis του καιρού μας. Είναι εικαστικός (ζωγράφος) και μουσικός, επίσης διδάσκει τη Μέση Εκπαίδευση. Και στο βιβλίο αυτό, αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά συστηματική ανατόμος της ανθρώπινης ύπαρξης, μία πραγματολογική και αισθητική φυσιοδίφης η οποία συστηματικά σταχυολογεί και ξεδιαλέγει από τα μπουκαλάκια και τα κουτάκια του νού της, υλικά της ανθρώπινης δραστηριότητας για να τα αναδείξει, με τον δικό της τρόπο. Η λέξη Breccia είναι Ιταλική και αρχικά σημαίνει "μπάζα". Η διάθεση της Γεωργίας στο βιβλίο αυτό είναι "συγκολλητική" όπως διαβάζουμε.

Read more ...

The Master - Εξάρτηση, πίστη και το κενό της αμερικανικής ψυχής (Αφιέρωμα στον Paul Thomas Anderson #7)

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Με το There Will Be Blood (2007), ο Paul Thomas Anderson έστησε έναν κινηματογραφικό ναό γύρω από την αχαλίνωτη βία του καπιταλισμού. Ο Daniel Plainview, ερμηνευμένος μνημειωδώς από τον Daniel Day-Lewis, ενσάρκωσε την ωμή φιλοδοξία, τον άνθρωπο που μετατρέπει τη γη σε κέρδος και το κέρδος σε εξουσία. Η Αμερική του πετρελαίου ήταν μια Αμερική που έμαθε να μετράει την ψυχή σε βαρέλια και να βουτάει στο σκοτάδι της απληστίας.

Read more ...

Jarvis Cocker: Ο τελευταίος κοινός άνθρωπος της Britpop επιστρέφει με το “More”...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Ο άνθρωπος που έκανε την αμηχανία στάση ζωής και την ειλικρίνεια pop αφήγηση, επιστρέφει το 2025 με νέο άλμπουμ των Pulp - μια αφήγηση για τη φθορά, την τρυφερότητα και την ενηλικίωση. Σε μια εποχή όπου η δημόσια εικόνα κατασκευάζεται με curated feeds, λειασμένα avatars και τεχνητές αλήθειες, ο Jarvis Cocker μοιάζει με παρεμβολή σε σήμα καμπάνας. Ένας άνθρωπος που μπήκε στο κάδρο σαν θόρυβος. Ψηλός, σκελετωμένος, με δεύτερα γυαλιά, γόνατα που δείχνουν πάντα προς τα μέσα και φωνή που δεν επιβάλλεται, αλλά σιγοψιθυρίζει με επίγνωση. Αν η pop κουλτούρα ήταν λειτουργικό σύστημα, ο Jarvis θα ήταν το ανθρώπινο glitch - η υπενθύμιση ότι ο πυρήνας δεν είναι το άψογο. Είναι το αληθινό.

Read more ...

The Spook Who Sat by the Door: η πιο ριζοσπαστική ταινία του Black Power

O Θανάσης Μήνας γράφει για ένα ανατρεπτικό έργο του ανεξάρτητου, αμερικανικού κινηματογράφου, το οποίο στην εποχή του απαγορεύθηκε και πρόσφατα επέστρεψε αποκατεστημένο στη μεγάλη οθόνη. Τη μουσική υπογράφει ο Herbie Hancock

Μια από τις πιο επαναστατικές δηλώσεις στην ιστορία του κινηματογράφου, το The Spook Who Sat by the Door του σκηνοθέτη Ivan Dixon, σε σενάριο των Melvin Clay και Sam Greenlee, γυρίστηκε το 1973. Αφηγείται την φανταστική ιστορία του Dan Freeman, τον οποίο υποδύεται λαμπρά ο Lawrence Cooke, ενός Αφροαμερικανού πράκτορα της CIA, από την στρατολόγηση και την εκπαίδευσή του, μέχρι την αποχώρησή του από την υπηρεσία και την επιστροφή του στο Σικάγο για να χρησιμοποιήσει τις εξειδικευμένες δεξιότητές του για να σχηματίσει έναν αντάρτικο στρατό με σκοπό να πυροδοτήσει μια λαϊκή εξέγερση. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Read more ...

Beau Eastman’s Last Pair of Boots/Desert's Breath

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

“Υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι για να βρεθείς στην έρημο. Ο ένας είναι γιατί γυρεύεις κάτι. Ο άλλος γιατί έχεις χαθεί. Κάποιες φορές μπορεί να ισχύουν ταυτόχρονα και οι δύο λόγοι. Εγώ δεν βρίσκομαι όμως για κανέναν από αυτούς τους δυο... Η έρημος υποδέχεται αδιάκοπα και αιώνια τους καταραμένους, χωρίς όρια και χωρίς να περιορίζεται από το χρόνο. Η μυρωδιά της σκόνης ανακατεύεται με αυτή της απελπισίας που μαστιγώνει την ψυχή και το δέρμα. Και να ήταν μόνο η σκόνη...Ο ήλιος καίει μανιασμένα, και εγώ σαν ζώο πληγωμένο, ζαλισμένος και γυμνός, βασανίζομαι ανάμεσα στο σκληρό άγγιγμα της άμμου και τη βουή του ανέμου που μοιάζει να σφυρίζει τον δικό μου θρήνο».

Read more ...

Thalia Zedek: Noise rock storyteller...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Η Thalia Zedek αξιώνει μια θέση στην πρωτοπορία του underground rock των 80’ς. Γεννημένη το 1961, περίπου συνομήλικη με την Kristin Hersh ή την Kim Deal και οπωσδήποτε της ίδιας κλάσης δημιουργός (αν και δεν γνώρισε ανάλογη επιτυχία με τις προαναφερθείσες), η Thalia Zedek είναι ενεργή από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως τραγουδίστρια και κιθαρίστας σε σπουδαία συγκροτήματα του underground, όπως οι Dangerous Birds, οι Uzi, οι Live Skull και φυσικά οι Come. Με τους τελευταίους μάλιστα άγγιξε το καλλιτεχνικό ζενίθ της και έφτασε στα πρόθυρα της επιτυχίας στον απόηχο των Nirvana, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90. Έχει ορθά επισημάνει ότι η μουσική της Thalia Zedek μπορεί να οριστεί από «το μόνιμο, επώδυνο τσίμπημα στη φωνή της, το μπλουζ δάγκωμα της κιθάρας της, τους εκπληκτικά καθαρούς στίχους για τη ζωή και την απώλεια».

Read more ...

R.I.P. Bruce Loose (Flipper)

 
Χθες έγινε γνωστό ότι έφυγε από τη ζωή ο Bruce Loose, τραγουδιστής και μπασίστας των θρυλικών FLIPPER. Ένα από τα πιο εμβληματικά και επιδραστικά συγκροτήματα της μετάβασης του πανκ στο hardcore, που δημιουργήθηκε στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α. το 1979. Σε αντίθεση με τα περισσότερα συγκροτήματα του hardcore, οι FLIPPER έπαιζαν πιο αργά, ενσωματώνοντας έντονα στοιχεία noise στον ήχο τους. Θεωρούνται –και όχι άδικα– από τους πρώτους που έπαιξαν sludge. Γι' αυτό άλλωστε, εκτός από τους Nirvana και τους Mudhoney, υπήρξαν βασική επιρροή και για τους Melvins. Το Generic Flipper του 1982 παραμένει ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ του αμερικανικού underground.
 
Υ.Γ.: Εκτός από τις πολλές φωτογραφίες του Kurt Cobain με μπλούζα των FLIPPER, στη χειρόγραφη λίστα του με τα αγαπημένα του 50 άλμπουμ περιλαμβάνεται και το Generic Flipper.
 
R.I.P. Bruce Loose...

Read more ...

Kidney Black: Το πρώτο τους άλμπουμ έχει τίτλο «Urban Decay» και ακούγεται σαν ένα μανιφέστο της αστικής εμπειρίας...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Σε μια εποχή που τα πάντα καταρρέουν και η καθημερινότητα γίνεται όλο και πιο πνιγηρή, το πρώτο άλμπουμ των Kidney Black με τίτλο Urban Decay δεν λειτουργεί μόνο ως μουσικό γεγονός αλλά ως κοινωνικό σχόλιο. Με ρίζες βαθιά χωμένες στο grunge, το punk και τον σκοτεινό ήχο της αστικής καταπίεσης, η μπάντα εμφανίζεται με έναν δίσκο που ηχεί σαν κραυγή μέσα από τα ερείπια.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1