Grey River and Τhe Smoky Mountain: «Είμαστε story-tellers, με άξονα τις συναισθηματικές συνήθειες που έχει ο άνθρωπος...»

 Ο Θανάσης Μήνας συζητά με τη Ρένα Παπαγεωργίου (τραγούδι/μαντολίνο) και τον Σαράντο Γκουμάκο (φωνητικά/κιθάρα) με άξονα το τρίτο άλμπουμ των Grey River and Τhe Smoky Mountain με τίτλο Wake Me Up When I’m Home.

Με το ντεμπούτο τους EP “Something's Wrong” και τα δύο πρώτα τους album (Captain Death, 2017 και Live to Tell the Τale, 2020, Ikaros Records), οι Grey River and Τhe Smoky Mountain άφησαν το αποτύπωμά τους στο σύγχρονο roots revival, με την ευχέρειά τους να επεξεργάζονται και να φιλτράρουν με γνώση και μεράκι μουσικά ιδιώματα που εκτείνονται από το bluegrass, την country και το blues ως την ιρλανδέζικη folk. Μιλάμε δηλαδή για ένα σύνολο από μουσικά στυλ που μετανάστευσαν από την κέλτική γη ή -βίαια- από την υποσαχάρια Αφρική στον αμερικανικό Νότο, νοτίως της νοητής Mason-Dixon Line∙ εκεί αναμείχθηκαν, μπολιάστηκαν και σμιλεύθηκαν εκ νέου στις περιοχές που διαρρέει ο Μεγάλος Ύπουλος, ο Μισσισσιπής, που η λαογραφία του απαθανατίστηκε στα γραπτά του Φώκνερ και του Μαρκ Τουαίην – μια παραπλήσια εικονοποιία, πιο «θαλασσινή», διέπει και τα τραγούδια των Grey River and the Smoky Mountain, ειδικά στο νέο τους άλμπουμ, το οποίο, όπως θα δούμε πιο κάτω, έχει concept χαρακτήρα.

Read more ...

Καλλιόπη Μητροπούλου: «Το Between εκφράζει το μετέωρο, την αβεβαιότητα..»

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

φωτογραφίες: Γιώργος Αθανασίου

Ο πρώτος προσωπικός δίσκος της Καλλιόπης Μητροπούλου, με παραγωγή του Νίκου Βελιώτη, κινείται ανάμεσα σε σιωπές και μελωδίες. Μια συνέντευξη για τη δημιουργία του Between, την εσωτερική ισορροπία και την τέχνη της αβεβαιότητας.

 Κάποιοι δίσκοι λένε ιστορίες. Άλλοι φτιάχνουν έναν χώρο, μια ατμόσφαιρα, έναν ψυχικό τόπο. Το Between της Καλλιόπης Μητροπούλου μοιάζει περισσότερο με τον δεύτερο τύπο. Δεν ακολουθεί μια γραμμική πορεία, δεν φωνάζει για προσοχή. Αντίθετα, χτίζεται αργά, με φροντίδα, αφήνοντας χώρο στη σιωπή όσο και στον ήχο. Ο δίσκος κινείται “ανάμεσα”: σε φάσεις, σε σκέψεις, σε συναισθήματα. Είναι ταυτόχρονα γυμνός και γεμάτος, απλός και φορτισμένος. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει, αλλά να σε κάνει να νιώσεις. Να μείνεις λίγο πιο πολύ μέσα του. Να αφουγκραστείς.

Read more ...

Lover's rock...

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Με τον ίδιο τρόπο που η τζαμαϊκανή reggae, σε όλες της μεταμορφώσεις της, αναπτύχθηκε χάρη στα soundsystems του Kingston, και το lover’s rock είχε ως ακρογωνιαίο λίθο τα soundsystems του Brixton, του Kensington και του Notting Hill. Με μία ουσιαστική διαφορά: ο μουντός βρετανικός καιρός δεν ευνοεί τα υπαίθρια ανοιχτά πάρτυ. Έτσι, τα soundsystems αναγκαστικά βρήκαν διέξοδο σ’ ένα πιο υπόγειο κύκλωμα από αλλεπάλληλα πάρτυ σε σπίτια (blues party) ή σε αποθήκες (house party), στοιχείο που επηρέασε καταλυτικά την εξέλιξη της τόσο προσφιλούς στους Άγγλους dance culture. Επιπρόσθετα, πάντα σε αναλογία με τη Τζαμάικα του 60.

Read more ...

Barriemore Barlow: επειδή σπανίως αποδίδονται τα εύσημα στους ντράμερ...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Παίζω οτιδήποτε ακούγεται καλά...»

Ο Barriemore Barlow είναι γνωστός ως ένας πολύ τεχνικός και δημιουργικός ντράμερ. Ο καταιγιστικός ήχος των τυμπάνων του στο ζωντανά ηχογραφημένο διπλό live άλμπουμ «Bursting Out» (1978, πριν λίγο καιρό επανακυκλοφόρησε ως επετειακό με άφθονο έξτρα υλικό) ) μαρτυρά το δημιουργικό του ταλέντο ως ντράμερ – ήταν ένας εφευρέτης ρυθμών.

Read more ...

Degear0001: Ο ήχος της τυχαιότητας, η ποπ της επαφής...

Συνέντευξη:  Χρήστος Κορναράκης

Κάποιοι δίσκοι σου κλείνουν το μάτι. Άλλοι σου μιλούν στο αυτί. Το A Space OCD του Degear0001 σε παίρνει απ’ το χέρι - όχι απαραίτητα για να σε καθοδηγήσει, αλλά για να σου δείξει πώς είναι να προχωράς με τα μάτια μισόκλειστα, ανάμεσα σε looped ρυθμούς, sample-σμένες τυχαίες φωνές και γάτες που γίνονται τίγρεις.

Read more ...

Candy Darling: Μια τρανσέξουαλ, πρωτοπόρος για την εποχή της...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

"Ανέκαθεν πίστευα ότι οι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι άνδρες είναι πολύ καλύτεροι εραστές επειδή είναι πιο ευαίσθητοι"

Λίγο πριν πεθάνει, η 29χρονη Candy Darling άφησε το εξής σημείωμα για τους φίλους της: «Δυστυχώς, πριν ακόμα πεθάνω δεν μου έχει απομείνει καμία διάθεση για ζωή. Παρ’ όλους τους φίλους μου και με την καριέρα μου σε ανοδική πορεία αισθάνομαι πολύ άδεια για να συνεχίσω αυτή την εξωπραγματική ύπαρξη. Πολύ απλά, έχω σκυλοβαρεθεί τα πάντα. Θα μπορούσατε να πείτε ότι βαριέμαι του θανατά. Μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά είναι αλήθεια…»

Read more ...

Punch-Drunk Love: Όταν η αγάπη έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι... (Αφιέρωμα στον Paul Thomas Anderson #5)

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Μια ρομαντική ταινία που ψιθυρίζει: «Είσαι αρκετός»

Ο Paul Thomas Anderson σκηνοθετεί μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Το Punch-Drunk Love (2002) είναι μια ιστορία για την αγάπη, την οργή και την ανάγκη να σε δει κάποιος ακριβώς όπως είσαι...

Read more ...

Sparn Dame – "Lollygag": Όταν η μουσική επιλέγει να μην βιάζεται...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Σε μια εποχή που όλα τείνουν να συμπυκνώνονται, να καταναλώνονται και να ξεχνιούνται με την ίδια ταχύτητα, οι Sparn Dame επιχειρούν κάτι απλούστερο και, γι’ αυτό, πιο δύσκολο: να σταθούν. Να μην επιταχύνουν. Να παραμείνουν λίγο παραπάνω σε κάθε ιδέα, κάθε στίχο, κάθε ήχο. Ο τίτλος του δίσκου, Lollygag –μια αμερικανική λέξη για την τεμπελιά, το ρεμβασμό, το “χάσιμο χρόνου” - αποκτά εδώ μεταφυσικές διαστάσεις. Δεν είναι απλώς ένας τίτλος, αλλά ένα ψυχικό μανιφέστο. Ένα μανιφέστο που, όπως και το ποίημα του Μπάμπη Μουλακάκη στο οποίο βασίζεται, δεν φωνάζει “σταματήστε”, αλλά υπαινίσσεται: “Μήπως τρέχουμε προς λάθος κατεύθυνση;”

Read more ...

Για άλλη μια χρονιά το Merlin's Music Box στηρίζει το 9ο Pulsar Festival GR που θα πραγματοποιηθεί στις 8, 9, και 10 Αυγούστου στην υπέροχη Σαμοθράκη!

Σας καλωσορίζουμε στην 9η έκδοση του Pulsar Samothraki Art Festival! To μικρό μας μεγαλώνει και πάντα λατρεύει τους αναπάντεχους μουσικούς συνδυασμούς που, με τη σειρά τους, γεννούν γόνιμες συνεργασίες, συγκυρίες και φιλίες, πολύτιμες αποσκευές για το μέλλον όλων μας.

Read more ...

Sam Brace & The Merciless Bronze: Αποκλειστική συνέντευξη...

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχουν δίσκοι που δεν γράφονται∙ ανασύρονται. Από ρωγμές και παύσεις, από θραύσματα μνήμης και σιωπές που αντηχούν δυνατότερα από λόγια. Το We Go High των Sam Brace & The Merciless Bronze είναι ένας τέτοιος δίσκος — τέσσερα τραγούδια γυμνά, συγκρατημένα, μα συναισθηματικά πληθωρικά, που μοιάζουν περισσότερο με εξομολογήσεις παρά με συνθέσεις. Μετά από μια δεκαετία και πέντε άλμπουμ με τους Skinny Lister, ο Sam Brace επιστρέφει σε κάτι πιο προσωπικό. Μαζί του, ο Adam Tarry, παλιός φίλος και συνοδοιπόρος στη δημιουργία. Οι δυο τους έφτιαξαν έναν κόσμο τραγουδιών που δεν υπακούει σε τάσεις, δεν κολακεύει το αυτί – απλώς λέει την αλήθεια, με τον δικό του τρόπο.

Read more ...

To Spirit of Eden των Talk Talk: μια λειτουργία σε ελάσσονα κλίμακα

Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους

Κάποιοι δίσκοι ζητούν σιωπή. Ελάχιστοι τη γεννούν.
Το Spirit of Eden δεν γράφτηκε για να ακουστεί• γράφτηκε για να σταθεί σιωπηλά απέναντι στο ανέκφραστο. Αν το A Love Supreme του Coltrane ήταν μια ωδή πίστης με όρους αφροαμερικανικού υπαρξισμού, το Spirit of Eden είναι μια λειτουργία σε ελάσσονα κλίμακα – μια επίκληση του Θεού ως απόσυρση, ως κενού χώρου, ως μιας παρουσίας καθαρής από κάθε επιθυμία. Δεν προσεύχεται, δεν εκλιπαρεί, δεν υμνεί. Στέκεται. Και σε μια εποχή αδιάκοπου θορύβου, αυτή η στάση είναι από μόνη της ριζοσπαστική.

Read more ...

28 Days Later: ένα βαθιά πολιτικό, ατμοσφαιρικό και υπαρξιακό φιλμ, που ανανέωσε ριζικά το είδος του horror/survival κινηματογράφου...

Γράφει η Αγνή Νικολακάκι

Το 28 Μέρες Μετά (2002) δεν είναι απλώς μια ταινία με “ζόμπι”, άλλωστε η ίδια η λέξη ζόμπι δεν αναφέρεται ποτέ στην ταινία και αυτό γίνεται εσκεμμένα αφού ο Boyle ήθελε να αποστασιοποιηθεί από την παραδοσιακή έννοια των νεκροζώντανων. Είναι ένα βαθιά πολιτικό, ατμοσφαιρικό και υπαρξιακό φιλμ, που ανανέωσε ριζικά το είδος του horror/survival κινηματογράφου. Ο Danny Boyle δημιούργησε έναν τρομακτικό αλλά και ρεαλιστικό κόσμο, όχι μόνο για να μας σοκάρει, αλλά κυρίως για να μας κάνει να σκεφτούμε.

Read more ...

Brian Wilson: Ο εσωστρεφής προφήτης της ποπ...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

O Brian Douglas Wilson (20 Ιουνίου 1942 – 11 Ιουνίου 2025) ήταν κάτι περισσότερο από συνιδρυτής των Beach Boys· υπήρξε ο πρώτος πραγματικά συνειδητός «καλλιτέχνης-παραγωγός» στην ποπ· ένας μουσικός που έφτιαξε τη στούντιο του Πολυδύναμου ως όπλο δημιουργίας. Πατέρας του «California sound», η ψυχή της ποπ του 20ού αιώνα, έχτισε σύνθετα φωνητικά, αλλόκοτη μελαγχολία και μελόδραμα μέσα σε κάθε νότα – όχι μέσα από στίχους, αλλά από σιωπές.

Read more ...

Το αμερικανικό προσκύνημα των Yardbirds...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Οι Yardbirds (στη φωτογραφία από αριστερά προς τα δεξιά: Paul Samwell-Smith, Chris Dreja, Jim McCarty, Keith Relf και Jeff Beck) εγκαινίασαν την πρώτη αμερικανική περιοδεία τους στα τέλη Αυγούστου 1965, με προειλημμένη απόφαση δυο προσκυνήματα σε «ιερούς τόπους»: το πρώτο στα στούντιο της Sun Records του Sam Phillips στο Μέμφις και το δεύτερο στα στούντιο της Chess Records των αδελφών Leonard και Phil Chess στο Σικάγο.

Magnolia: Όταν το σινεμά παύει να είναι τέχνη και γίνεται εξομολόγηση... (Αφιέρωμα στον P.T. Anderson #4)

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω: κάθε φορά που βλέπω το Magnolia, κάτι μέσα μου αλλάζει. Όχι επειδή καταλαβαίνω κάτι καινούργιο. Αλλά γιατί θυμάμαι κάτι ξεχασμένο. Έναν φόβο, μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε, έναν άνθρωπο που χάθηκε. Αυτό δεν είναι απλώς ταινία. Είναι μια ρωγμή. Μια κραυγή που έρχεται απ’ τα μέσα...

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1