Forgotten Records: H ήσυχη ρομαντικότητα του «Suck It and See»...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Στον πιο συγκρατημένο τους δίσκο, οι Arctic Monkeys αφήνουν πίσω τους τον στόμφο και γράφουν τα πιο ανθρώπινα τραγούδια τους...

Read more ...

Nica: Η «βαρόνη της τζαζ» που πραγματικά έκανε την τέχνη, να στρατευτεί...

Γράφει ο Προκόπης Σαμαρτζής

Το πραγματικό της όνομα ήταν Kathleen Annie Pannonica de Koenigswarter και γεννήθηκε στην Αγγλία τον Δεκέμβρη του 1913. Ένα ταξίδι όμως για χάρη του συζύγου της, που ήταν πρόξενος, στην Νέα Υόρκη το 1951 θα την φέρει σε επαφή με την τζαζ τοπική σκηνή. Από εκείνη την ημέρα και για τις επόμενες τρεις δεκαετίες της ζωής της, η Nica όπως την αποκαλούσαν οι φίλοι, θα γίνει ο φύλακας άγγελος και προστάτιδα των σημαντικότερων μουσικών της τζαζ της Νέας Υόρκης κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Duke Ellington, Charlie Parker, John Coltrane, Miles Davis, Sun Ra, Dizzy Gillespie, Louis Armstrong, και φυσικά, ο Thelonious Monk, ο εγγονός σκλάβων που η Nica τον μετέτρεψε σε "προφήτη της τζαζ".

Read more ...

Η ανακοίνωση των Kneecap μετά τη συναυλία τους στο Coachella...

Μετά την εκρηκτική συναυλία τους στο αμερικανικό φεστιβάλ Coachella πριν από μερικές ημέρες και τις επικρίσεις/επιθέσεις που δέχτηκαν από το φιλοσιωνιστικό λόμπι και τις κυβερνήσεις που συνεχίζουν να στηρίζουν το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, και ενώ η βρετανική αντιτρομοκρατική υπηρεσία διεξάγει "έρευνα" σε βάρος τους, οι Kneecap, η ιρλανδική μπάντα που δεν μασάει τα λόγια της, εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση...

Read more ...

Το "Licorice Pizza" του Paul Thomas Anderson: η ταινία ενός δημιουργού που εμπιστεύεται τη σιγή όσο και τη σύγκρουση...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το Licorice Pizza δεν είναι για όλους - το ξέρω. Αν περιμένεις μια κανονική πλοκή, αν θέλεις μια ξεκάθαρη ρομαντική κορύφωση, μάλλον θα μπερδευτείς. Αλλά αν αφήσεις την ταινία να σε πάρει από το χέρι χωρίς να ρωτάς πού πάτε, θα σε πάει κάπου απρόσμενα οικείο. Είναι σαν μια παλιά ανάμνηση από μια εποχή που δεν έζησες ποτέ, αλλά κάπως θυμάσαι...

Read more ...

Ο Iggy Pop έχει σήμερα γενέθλια...

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Ο Iggy Pop έχει σήμερα γενέθλια και γίνεται 78 χρονών. Κοιτώντας πίσω στο 1967 αυτή τη χαρακτηριστική μορφή ωμής ενέργειας που πρακτικά αυτοτραυματιζόταν επί σκηνής ή βάδιζε πάνω στο κοινό με την άνεση μεσσία που βαδίζει πάνω στο νερό, ενώ δίπλα του οι υπόλοιποι Stooges παρέδιδαν το ηλεκτρικό ισοδύναμο της πρωτο-punk κόλασης, μπορεί και να φαινόταν δύσκολο ότι θα έφτανε εδώ...

Read more ...

Lonely People with Power: Ο απολογισμός των Deafheaven με τον εαυτό τους, τη νηφαλιότητα και τα ηχητικά τους άκρα...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Η ακραία μουσική πάντα κουβαλούσε μια δόση αυτομυθοποίησης. Από το corpse paint και τις επικές αφηγήσεις μέχρι την αδιάκοπη αναζήτηση για τον πιο έντονο ήχο, οι καλλιτέχνες του είδους συχνά ξεπερνούν τα όρια του συνηθισμένου, ψάχνοντας μια ταυτότητα που ξεφεύγει από τη μονοτονία. Σπάνιες είναι οι μπάντες που κατάφεραν να ισορροπήσουν αυτή τη διαδικασία τόσο αρμονικά όσο οι Deafheaven. Το Lonely People with Power, το έκτο τους άλμπουμ, μοιάζει με ένα ταξίδι πίσω στις ρίζες τους, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και εξέλιξη. Καταφέρνει να παντρέψει τη γνώριμη κακοφωνία του παρελθόντος με τη σημερινή τους ωριμότητα.

Read more ...

Ο Λαβύρινθος...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Κάπου νοτιοανατολικά του Κόσμου σε μια εύφορη, μα καταραμένη γη, μέσα σε ένα πέτρινο σπίτι που όμοιό του δεν υπάρχει και μοιάζει με λαβύρινθο και που οι διάδρομοι του απλώνονται ατέλειωτοι σαν το σύμπαν, ζουν τρεις φιγούρες. Τρεις ψυχές παγιδευμένες σε μια αιώνια μοίρα: ο Ιούδας, ο Χριστός και η Πασιφάη, η οποία είναι ταυτόχρονα αγνή και μάγισσα, μάντισσα και χρησμοδότρια, μάνα και ερωμένη, μυστήριο και ελπίδα.

Read more ...

Gandi: Μια μπάντα που δεν χρειάζεται να κάνει θόρυβο για να ακουστεί...

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Οι Gandi με την κυκλοφορία του The Digger, του δεύτερου ολοκληρωμένου έργο τους μετά το Time and Youth του 2017, χτυπούν εκεί όπου πρέπει - όχι με κραυγές, αλλά με ουσία. Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με τα αυτιά στο έδαφος και τα μάτια στραμμένα προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτόχρονα. Πιο σκοτεινό, πιο πολιτικό, και με περισσότερη ειρωνεία από τον προκάτοχό του, το The Digger δεν κρύβεται πίσω από αφηρημένες ευαισθησίες. Μιλάει για τον κόσμο όπως είναι - σκληρός, αντιφατικός, γεμάτος μικρές πράξεις αλληλεγγύης και μεγάλα ψέματα. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ δεν κουβαλάει καμία σοβαροφάνεια. Οι Gandi ξέρουν πότε να σου ψιθυρίσουν κάτι και πότε να στο πετάξουν στα μούτρα...

Read more ...

Mark Lanegan: «Tο καντήλι μου είχε σβήσει σχεδόν οριστικά περισσότερες από μια φορές»…

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερα πράγματα γνωρίζω και αυτό είναι καλό. Όταν ήμουν νέος ήξερα τα πάντα, και τα πάντα δεν είναι απαραιτήτως καλά…»

Προς τα τέλη του 2002, ενώ είχε εισιτήριο για να παρακολουθήσει μια συναυλία της Nina Simone, ο Mark Lanegan ακύρωσε την έξοδό του εξαιτίας της κακοκαιρίας. Λίγο καιρό αργότερα η σπουδαία καλλιτέχνιδα θα πέθαινε και ο Mark, όπως έλεγε συχνά, αισθανόταν τύψεις για αυτό. Κάπως έτσι την πάτησε και με τον Sun Ra και έκτοτε αποφάσισε να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος. Στην προσωπική του ζωή, ωστόσο, θα επαναλάμβανε πολλά άλλα.

Read more ...

Το στοιχειό...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Μύριζε βροχή και καπνό απο ξυλόσομπα. Βρωμούσε φτώχεια. Στη μασίνα έβραζε σούπα: κολοκύθια, πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδο, λίγο λάδι και λίγο μοσχάρι μέσα στην κατσαρόλα για να θρέψει 5 στόματα. Καφενείο, σημείο συνάντησης πάνω στην πλατεία, εκεί γινόντουσαν οι γάμοι, εκεί κρατούσαν ζωντανή την Δημοκρατία, εκεί διάβαζαν τα παιδιά της για το σχολείο, όταν έβρεχε πολύ και έμπαζε νερό το σχολειό κάνανε μαθήματα εκεί, εκεί και το μοναδικό τηλέφωνο πλην του χωροφύλακα και του προέδρου της κοινότητας σε όλο το χωριό για όλο το χωριό.

Read more ...

Ο David, o Stevie Ray και μια συνεργασία που έγινε και... ξέγινε...

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Τον Απρίλιο του 1983 ο David Bowie κυκλοφορεί το δέκατο πέμπτο άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο Let’s Dance. Το ομώνυμο πρώτο σινγκλ θα γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του «Λεπτού Λευκού Δούκα» μέχρι και τις μέρες μας διαμορφώνοντας τον ήχο των 80’s, αλλά και τη μετέπειτα καλλιτεχνική πορεία του Bowie. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη που θα βοηθήσει στην επιστροφή του Iggy Pop, ο οποίος έγραψε μαζί με τον Bowie το «China Girl», τη δεύτερη μεγάλη επιτυχία από αυτό το άλμπουμ, στην εδραίωση του Nile Rogers ως παραγωγού και στην ανάδειξη του μοναδικού κιθαριστικού ταλέντου του Stevie Ray Vaughan. Χωρίς να το γνωρίζουν, ο Bowie και ο Vaughan θα πάρουν εκείνο το διάστημα κάποιες αποφάσεις, που χωρίς αυτές η ιστορία της μουσικής δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα.

Read more ...

Joey: 24 χρόνια χωρίς τη φωνή των Ramones...

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Στις 15 Απριλίου του 2001 ο Joey Ramone θα πάει να συναντήσει φίλους και αγαπημένους στον μουσικό παράδεισο. Είχε διαγνωστεί με λέμφωμα περίπου την εποχή που διαλύθηκαν οι Ramones πίσω στο 1995 και είχε κρατήσει την ασθένειά του κρυφή από το κοινό. Η κατάστασή του έγινε γνωστή μόνο τους τελευταίους μήνες που φαινόταν πως μάλλον θα χάσει τη μάχη. Όλο αυτό το διάστημα είχε βάλει όλη του την ενέργεια στις ηχογραφήσεις του πρώτου και μοναδικού album του ως solo πλέον καλλιτέχνης...

Read more ...

Messier 13: Μουσική για τις ώρες που χανόμαστε...

Κείμενο - συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης

 Υπάρχουν μέρες που σε πλακώνει το βάρος του κόσμου, όχι επειδή έγινε κάτι, αλλά επειδή δεν έγινε τίποτα. Είναι οι ώρες που χαώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι, ανάμεσα σε emails, άπλυτα πιάτα και σκέψεις που τριγυρνάνε χωρίς προορισμό. Αν αυτές οι ώρες είχαν soundtrack, θα το έγραφαν οι Messier 13Το Stay For A While είναι ένα άλμπουμ που δε φωνάζει. Σε σφίγγει σιγά, με κιθάρες γεμάτες θαμπό reverb και φωνητικά που μοιάζουν να ψιθυρίζονται από άλλο δωμάτιο. Είναι shoegaze, ναι, αλλά με μια αίσθηση ζεστασιάς που δεν τη βρίσκεις συχνά στο είδος. Όχι "λουλουδάτη" ζεστασιά — πιο πολύ αυτή που νιώθεις όταν ανοίγεις το ψυγείο μες στη νύχτα και βρίσκεις την τελευταία μπουκιά πίτσας που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει...

Read more ...

After the flood: ο Ed Kuepper συναντά τον Jim White στο στούντιο...

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τη συνεργασία δύο αγαπημένων βετεράνων του αυστραλέζικου underground.

Οι δυο τους γνωρίστηκαν όταν στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90 οι Dirty Three άνοιξαν για μια συναυλία του Ed Kuepper στη Μελβούρνη. Τότε ήταν που ο Ed και ο Jim White διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά – o δεύτερος γνώριζε βέβαια και έτρεφε μεγάλο σεβασμό για το πρωτοποριακό έργο του πρώτου με τους Saints και τους Laughing Clowns. Από την πλευρά του, ο Kuepper εντυπωσιάστηκε από τη σπάνια αίσθηση του ρυθμού, ποιο σωστά από την πολυρυθμία που χαρακτηρίζει το παίξιμο του White.

Read more ...

Το τελευταίο τους απόγευμα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ρεμβάζω στο μπαλκόνι μου, παρατηρώντας στο απέναντι παγκάκι μια γυναίκα και έναν άντρα, οι πλάτες τους στραμμένες στον ποταμό. Το απόγευμα κύλησε σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, σαν να είχε παύσει το νερό να κυλά, μόνο για να τους κρατήσει εκεί, αμίλητους και ακίνητους, σε μια σιωπή που έμοιαζε με συμφωνία. Τα βλέμματά τους σπάνια συναντιόνταν, σαν να φοβούνταν το εκτυφλωτικό φως που γεννούσε η ένταση του έρωτα. Όταν τελικά τα χέρια τους τεντώθηκαν προς το μέρος του άλλου, δεν αγγίχτηκαν.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1