Ηλίας Ζάικος: «Σταμάτησα να καταγράφω τις ιδέες μου και τις αφήνω να ζουν στο μυαλό μου μέχρι οι περισσότερες να πεθάνουν. Όσες νικήσουν την λήθη σημαίνει πως τους το χρωστάω κάποτε ν’ ασχοληθώ πάλι μαζί τους»…

Συνέντευξη στους Γιάννη Καστανάρα και Μιχάλη Τζάνογλο

Για τον Ηλία Ζάικο δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Όσοι από εμάς παρακολουθούμε την καριέρα του στη μουσική εδώ και 40 χρόνια, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι άνθρωποι όπως αυτός είναι απολύτως αναγκαίοι για την ψυχική μας υγεία και ανάταση. Επειδή τα blues του Ηλία είναι τα blues του κόσμου και ο ηλεκτρισμός τους είναι αναζωογονητικός όσο και διδακτικός.
O Ηλίας Ζάικος γεννήθηκε το 1960 στη Θεσσαλονίκη. Κόλλησε με το rock and roll στα μέσα της εφηβείας του, είναι αυτοδίδακτος κιθαρίστας και έχει καταλήξει να είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος μουσικός αναπτύσσοντας ένα ιδιαίτερο στυλ, ενώ συνθέτει και τραγουδάει. Το 1983, οι Blues Gang, η μπάντα που ξεκίνησε (και συνεχίζει) μαζί με τον μπασίστα Σωτήρη Ζήση στις αρχές της δεκαετίας του ’80, κυκλοφόρησαν τον πρώτο ελληνικό blues δίσκο και στη συνέχεια άλλους δυο, πριν μετονομαστούν σε Blues Wire και συνεχίσουν ακάθεκτοι ηχογραφώντας και δίνοντας συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μέχρι σήμερα που τα δυο αυθεντικά μέλη πλαισιώνονται από την ντράμερ Νίκη Γουρζουλίδου. 

Read more ...

Ο Κόκκινος Σκίουρος Λουίς και η Μικρή Ισμήνη...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Σε μια μακρινή χώρα στο τέλος του κόσμου, στην Χιλή, ζούσε ένας σκίουρος που τον λέγανε Λουίς με την οικογένεια του σε ένα μεγάλο δάσος στο νότιο μέρος αυτής της μεγάλης χώρας. Η Χιλή είναι μια ασυνήθιστα μακρόστενη λωρίδα στεριάς από βορρά προς νότο, που μοιάζει σαν την φαβορίτα στο πρόσωπο της Λατινικής Αμερικής. Σε μια μικρή πόλη κοντά στα δάση που έμενε ο Λουίς, στο Ανκούδ, είχε το σπίτι της η Ισμήνη στο οποίο έμενε με τους γονείς της Χόρχε και Βάνα και την μικρότερη αδερφή της, την Νάντια.

Read more ...

Μπορούμε να γίνουμε ο νέος άνεμος! Το καλειδοσκόπιο της σύγκλισης του πανκ με τον εναλλακτικό ήχο, στο νέο βιβλίο του Αλέξανδρου Ανεσιάδη...

Συνέντευξη: Αλέξης Καλοφωλιάς

Η μουσική που ακούμε και αγαπάμε είναι ένα πολύμορφο υβρίδιο, ένα ταξίδι δημιουργικότητας μέσα στον χρόνο. Μια ελεύθερη πρόσμιξη από στοιχεία που εμφανίστηκαν και υπήρξαν σαν παράγωγα της εποχής τους, αποτέλεσμα της τόλμης και της φαντασίας συγκροτημάτων και μεμονωμένων μουσικών και της αφοσίωσης και της αγάπης των ακροατών, που από κοινού έπλασαν ένα εκτεταμένο πεδίο από αλληλεπιδράσεις και νέες μουσικές μορφές.
Ένα τέτοιο δίκτυο παρουσιάζει και το τελευταίο πόνημα ενός «δικού μας» παιδιού από τη Θεσσαλονίκη, του Αλέξανδρου Ανεσιάδη, που έχει τίτλο We Can Be The New Wind. Μια έκδοση «επικών» διαστάσεων στα αγγλικά από τον οίκο Earth Island Books, που μέσα στις οκτακόσιες πενήντα σελίδες της βρίσκουν θέση γύρω στα χίλια συγκροτήματα απ’ όλο τον κόσμο που υπήρξαν και υπάρχουν στην τομή του punk και του hardcore με το garage rock, την power pop και το εναλλακτικό ροκ, από τη δεκαετία του ’80 μέχρι τις μέρες μας. Παθιασμένος λάτρης της μουσικής και με θεωρητική κατάρτιση ικανή να στηρίξει ένα εγχείρημα τέτοιων διαστάσεων, ο Αλέξανδρος ανίχνευσε την πορεία αυτής της πανίσχυρης δημιουργικής μηχανής που λέγεται ροκ συγκρότημα μέσα από συνεντεύξεις, εξιστορήσεις διαδρομών, παρουσιάσεις δίσκων και ανέκδοτες ιστορίες, συγκροτώντας ένα πανόραμα που δεν απευθύνεται μόνο στους θιασώτες του είδους, αλλά και σε όσους θέλουν να αποκτήσουν μια σε βάθος γνώση μια τόσο επιδραστικής μουσικής έκφρασης.

Read more ...

Νίκος Βεργέτης: «Έχω κάτι σαν φοβία απέναντι στα ηθικά διδάγματα...»

Συνέντευξη στον Αλέξη Καλοφωλιά

Φωτογραφίες: Γιώργος Θωμόπουλος

«Στο Τορκί Μπαρ, ο χρόνος κυλούσε αλλιώτικα. Σε αυτό το απάγκιο των κατατρεγμένων, το κυλινδρικό καφεκόκκινο μαξιλάρι κατά μήκος της μπάρας υπέμενε μητρικά σχεδόν, τους ασήκωτους απ’ τους καημούς αγκώνες των ημιμεθυσμένων θαμώνων που προσπαθούσαν βουτηγμένοι στη δυστυχοευτυχία τους να τη βγάλουν καθαρή μέχρι το επόμενο πρωί. Άλλωστε, όπως συνήθιζε να λέει τραγουδιστά στη μητρική του γλώσσα ο Τζίμι ΜακΝίκολ έπειτα από μερικά ποτηράκια: «Καινούργιο βράδυ/καινούργιο σώμα/όλα μοιάζουν πιθανά/η μέρα είναι μια άλλη υπόθεση».
[Από το Τορκί Μπαρ, σελ. 65]

Read more ...

Oι ήχοι ενός παγκόσμιου χωριού: Brian Eno & David Byrne - «My Life in the Bush of Ghosts»...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Έχει ενδιαφέρον να σκεφτεί κάποιος πώς ένα άλμπουμ που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα κολάζ από μουσικές του πλανήτη μας και ηχογραφήθηκε πριν καν αρχίσει να χρησιμοποιείται ο όρος World Music, θα γινόταν ο πρόγονος μουσικών στυλ, όπως η Ambient Techno, τo World Beat ή το Trip Hop, που θα εμφανίζονταν δέκα χρόνια αργότερα στο διεθνές στερέωμα. Πολλά από τα πράγματα που ακούμε σήμερα στην μουσική θεωρούνταν τότε ακραία και αρκετά βρήκαν τον δρόμο τους μέσα από τους πειραματισμούς αυτού το άλμπουμ αλλά και άλλων παρόμοιων, αλλά τούτο εδώ είχε εμπορική επιτυχία, άρα...

Read more ...

One Night Stands...

Γράφει ο Ηλίας Ζάικος

…και κάποιες φορές, ούτε καν, απλά ένα άγγιγμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά και τέλος…
Για όλους εμάς που λατρεύουμε σώματα, μπράτσα, μαγνήτες, σχεδίαση, την αίσθηση του βάρους να κρέμεται από τη ζώνη ακουμπώντας κάπου εκεί στο υπογάστριο, οι κιθάρες είναι κάτι πολύ περισσότερο από μουσικά όργανα, είναι το παράθυρο που ανοίγουμε στην ψυχή μας επιτρέποντας σε όλους να κοιτάξουν μέσα, είναι το ατέρμονο παιχνίδι μιας αιώνιας νεότητας που κουβαλάμε νυχθημερόν, κι αν κάποτε πασχίζουμε να το κρύψουμε, αργά η γρήγορα ξεπροβάλλει εκ νέου, ξανά και ξανά, για πάντα…

Fundracar: «Αναγκαστικά καταγράφουμε την εποχή μας για να βγάλουμε από μέσα μας αυτά που κλωτσάν την πόρτα για να βγουν...» (αποκλειστική συνέντευξη)

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Χαλικιά

Φωτογραφίες: Ελισάβετ Παπαγιαννίδη-Shahakimova

Οι Fundracar είναι μια μπάντα από αυτές που θα λέγαμε μια κατηγορία από μόνη της. Με τα reggae της, με τα beat της, με τα γκάζια της και, κυρίως, με τους στίχους της, οι οποίοι καυτηριάζουν ή απλά περιγράφουν καταστάσεις που βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή το νέο τους σιγνκλ «Βάσανα»  κάναμε μια κουβέντα με τον keybordίστα τους και ιδρυτικό μέλος της μπάντας τον Νίκο τον Χατζάκη.

Read more ...

The Cartel: Ο post-punk διανομέας της δεκαετίας του '80...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Μια φίλη με ρώτησε πως έκαναν την διανομή των κυκλοφοριών τους οι Sisters of Mercy μέχρι να υπογράψουν με την WEA, πράγμα που δεν γνωρίζω. Την παρέπεμψα όμως σε μια συνεταιριστική οργάνωση διανομής δίσκων που δημιουργήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από έναν αριθμό μικρών ανεξάρτητων εταιριών: τη Rough Trade (από το Λονδίνο), τη Red Rhino Records (από το York), την Backs Records (από το Norwich), τη Fast Forward (από το Εδιμβούργο), τη Nine Mile (από το Leamington Spa), την Probe Plus (από το Liverpool) και τη Revolver (από το Bristol).

Το όνομα του διανομέα αυτών των εταιριών, ήταν The Cartel και με αυτόν θα ασχοληθώ σε αυτό το κείμενο.

Read more ...

Η γκροτέσκα και συναρπαστική τέχνη του H.R. Giger...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Την ώρα που ο  σχετικά άγνωστος εικοσιτριάχρονος Ελβετός καλλιτέχνης Hans Ruedi Giger εργαζόταν στο διαμέρισμά του στη Ζυρίχη εκείνο τον Απρίλιο του 1973, σε κοντινή απόσταση οι Emerson, Lake & Palmer έδιναν συναυλία στο Ηallenstadion της πόλης. Ο Giger ήταν θαυμαστής του βρετανικού τρίο και ένα από τα βίντεο που είχε φτιάξει εκείνη την εποχή τον παρουσιάζει να ακούει το άλμπουμ τους Trilogy, καθώς και το άλμπουμ του Σουηδού prog rock μουσικού Bo Hansson,  Lord of the Rings.

Read more ...

Ημερολόγια ήχου: Πρωτοχρονιά - Πρωτομαγιά 2023...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

1 Μαΐου 2023: αργία κι όχι απεργία. Συννεφιά και ηρεμία στις γωνιές της πόλεις. Κατάλληλη, ίσως, ημέρα για να γίνει ένας μικρός απολογισμός της μουσικής του 2023 που ήρθε και κάτι άφησε. Έχει όμως άραγε κάποια σημασία να να καταμετράς τι ακούς; Μάλλον όχι. Αλλά είναι κι αυτός ένας τρόπος να κρατάς ημερολόγιο. Από την Πρωτοχρονιά ως την Πρωτομαγιά, με μια διαδρομή ήχου, λοιπόν...

Read more ...

Στιγμιότυπο: Η Joan Baez για τον Harry Belafonte...

Στα μικράτα μου, πριν υπάρξει ο Pete Seeger, πριν υπάρξει η Odetta, πριν υπάρξουν οι Kingston Trio... υπήρχε ο Harry Belafonte.

Read more ...

The Sisters of Mercy: Η ιστορία τους και κάτι παραπάνω...

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το 1995 ο David Bowie βρέθηκε στο Λος Άντζελες για την προώθηση του Outside, του νέου άλμπουμ που είχε ηχογραφήσει με τον Brian Eno, και το γερμανικό παράρτημα του περιοδικού Rolling Stone είχε την πρωτότυπη ιδέα να ζητήσει από τον Andrew Eldritch να ενεργήσει ως συντάκτης του και να πάρει συνέντευξη από τον Λεπτό Λευκό Δούκα. Μια από τις ερωτήσεις του Eldritch ήταν αν το Outside θα ήταν μια επιστροφή στη μουσική περίοδο του άλμπουμ Low και όταν ο Bowie του απάντησε «Δεν νομίζω», ο Eldritch τον ρώτησε, «Τότε για ποιo λόγο το κυκλοφορείς;»

Read more ...

«Εκεί όπου θραύσματα ποίησης γεννούν ένα μυθοπλαστικό πολυσύμπαν, εκεί ζει ο Λακανχάγ...»

Μια συζήτηση του Βαγγέλη Χαλικιά με την ποιήτρια  Χαρά Καλλιανίδου για το κοινό της συγγραφικό πόνημα με τον Γιώργο Καναβό

Ομολογώ πως, όταν απέκτησα τον Λακανχάγ, δεν περίμενα αυτό που θα αντίκρυζα. Ίσως γιατί εσκεμμένα απέφυγα να δώσω βάση στις διαδικτυακές αναρτήσεις που αφορούσαν στο βιβλίο, προτιμώντας την όποια έκπληξη. Μπορώ να πω πως, αυτή τη φορά, πραγματικά ένοιωσα έκπληξη διαβάζοντας τον πρόλογό του. Κάτι με τράβηξε σε αυτό το μικρό - όσον αφορά στο μέγεθος- βιβλίο με ήρωες την Ιππολύτη και τον Ιάσωνα που «συν-έπλεαν σε πρότερες ζωές ή διαστάσεις» και που έφεραν «ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά των αντίστοιχων μυθολογικών προσώπων, αποτελώντας συναφείς προβολές τους στο σήμερα μα και ξέχωρες/μη ταυτόσημες με αυτούς οντότητες».

Read more ...

Frank Farian, όπως λέμε... Boney Μ!

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Ξέρω ότι αυτό μπορεί να σας ξενίσει, αλλά θα ξεκινήσω με μια σκηνή από την ταινία Μάθε Παιδί μου Γράμματα στην οποία πρωταγωνιστούσε ο αείμνηστος Κώστας Τσάκωνας: «Σπούδασα Μηχανολόγος-Μεταλλειολόγος με ειδικότητα στις υψικάμινους», λέει σε μια στιγμή ο Τσάκωνας. «Δεν ήξερες ότι υπάρχει κίνδυνος να μείνεις χωρίς δουλειά;», τον ρωτάει κάποιος...

Read more ...

Μικρά πορτρέτα σημαντικών ανθρώπων: Guitar Slim...

Παρόλο που έμεινε μόνο λίγα χρόνια στο προσκήνιο, ο Eddie Lee «Guitar Slim» Jones έθεσε πολλά και σημαντικά πρότυπα για το πάνθεον των blues κιθαριστών που θα τον ακολουθούσαν. Το χαρακτηριστικό τραγούδι του «The Things That I Used to Do» ηχογραφήθηκε στη Νέα Ορλεάνη το 1954 και έγινε μια από τις μεγαλύτερες rhythm and blues επιτυχίες της δεκαετίας του 1950. Οι ζωντανές του εμφανίσεις ήταν θρυλικές, καθώς συνδύαζαν τη δεξιοτεχνία του στην ηλεκτρική κιθάρα με εξωφρενικούς θεατρινισμούς πάνω στη σκηνή. Ο Guitar Slim πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1959  σε ηλικία μόλις τριάντα δύο ετών ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στη Νέα Υόρκη, και μολονότι άφησε περιορισμένο αριθμό ηχογραφήσεων και κανένα βίντεο-ντοκουμέντο από τις ζωντανές του εμφανίσεις, παρέμεινε για δεκαετίες ανάμεσα στους κιθαρίστες με τη μεγαλύτερη επιρροή που ανέδειξε η R&B σκηνή της Νέας Ορλεάνης.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1