Φυσάει Γένοβα, φυσάει άνεμος αντίστασης… Οι λέξεις, τα συνθήματα, οι καρδιές, σημαίες εξεγέρσεων… «Είμαστε ο στρατός της ανυπακοής, είμαστε νέοι, είμαστε αρχαίοι. Για αιώνες έχουμε διαδηλώσει οπλισμένοι με ιστορία βαμμένη στο κόκκινο…» Τα συνθήματα στοχεύουν σιδερόφραχτα κάστρα και κατασταλτική φρενίτιδα. Στις αγορές του κόσμου περιπολούν οι βλοσυρές μεραρχίες της καταστολής του μέλλοντος. Οι βροντόσαυροι συσκέπτονται και προ- αποφασίζουν, προγράφουν και πυροβολούν.
Read more ...
Odetta: Μια φωνή βροντερή σαν κεραυνός...
- Details
-
Published: Wednesday, 08 July 2020 18:16
-
Written by Γιάννης Καστανάρας
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
To φθινόπωρο του 1952, σε ένα πάρτι έξω από το Λος Άντζελες, η Odetta γκρέμισε τους τοίχους – ή τουλάχιστον έτσι λέει ο θρύλος. Ο Pete Seeger ήταν παρών, το ίδιο και ο Woody Guthrie, σαν μέλη μιας παρέας μουσικών που είχαν συγκεντρωθεί σε ένα σπίτι στο Τοπάνγκα Κάνιον για να τραγουδήσουν folk τραγούδια, σε μια από τις εκδηλώσεις που έχουν μείνει γνωστές σαν «hootenanny». Καθώς τραγουδούσαν ο ένας μετά τον άλλον, ο Seeger πρόσεξε μια ψηλή και εύσωμη μαύρη κοπέλα με κοντά σγουρά μαλλιά –αντί για ίσια, όπως επέτασσε τότε η μόδα για τις Αφροαμερικανίδες– που καθόταν παράμερα παρατηρώντας τους άλλους με ένα ζεστό χαμόγελο. Έπειτα από πολλές παραινέσεις, συμφώνησε τελικά να τραγουδήσει και μόλις σηκώθηκε κρατώντας την κιθάρα της, ο χρόνος φάνηκε να σταματά.
Read more ...
Πάω να γράψω πέντε γραμμές...
- Details
-
Published: Tuesday, 07 July 2020 18:23
-
Written by Γιάννης Σιδεράκης
Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης
Πάω να γράψω πέντε γραμμές, με φωνάζει η γυναίκα μου να την βοηθήσω με το πλυντήριο που δεν ανοίγει... Πάω να πιάσω την κιθάρα, με φωνάζει η κόρη μου να της εξηγήσω, τι σημαίνει το "νοθεύτηκε"... Ξεκινάω για πρόβα, κλαίει ο μικρός, χτύπησε το πόδι του, πάει η πρόβα. Περνάω καλά με τους φίλους, πίνουμε μπύρες και ακούμε μουσικές, φεύγω, έχω να ανοίξω πρωί, πρωί το μαγαζί.... Η δική μου καθημερινότητα!
Read more ...
Το σφαγείο στην πόλη...
- Details
-
Published: Sunday, 05 July 2020 19:55
-
Written by Γιώργος Τσέκας
Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Υπάρχει μόνο μια ιστορία που ξέρω να λέω και αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου που σαν ένα κακό ανέκδοτο σε σταντ-απ κωμωδία που φέρνει αμηχανία κυρίως σε αυτόν που το λέει πάνω στην σκηνή και λιγότερο σε αυτόν που το ακούει κάτω από αυτή, έτσι και η ιστορία της ζωή μου, μου φέρνει την ίδια αμηχανία όταν διαπιστώνω να γκρεμίζονται τα όνειρα και η ίδια η πραγματικότητα μου, αφού ανεξάρτητα από το διαφορετικό σκηνικό ή τα δευτερεύοντα, όπως πρόσωπα, καταστάσεις ή την ιδιαίτερη φάση που είμαι, ουσιαστικά αφηγούμαι άλλη μια αποτυχία ή μια λάθος απόφαση και ανεξάρτητα πως στριφογυρίζω μάταια γύρω από αυτή, νιώθω την ανάγκη να την πω ξανά και ξανά. Όλοι με φωνάζουν Τζο. Γιατί το «Γιώργος» τους φαίνεται κοινότυπο και το επίθετο πολύ μεγάλο και με πολλά «τζ». Που πας με το Τζωτζωρμπαρτζάκης... Και σεις μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι. Είμαι σαράντα χρόνων, χωρισμένος με μια κόρη. Δούλευα μέχρι πριν τέσσερις ώρες στα δημοτικά σφαγεία, στην επαρχιακή πόλη όπου με έσυρε η πρώην γυναίκα μου μιας και κατάγεται από εκεί.
Read more ...
