Ο Λαβύρινθος...

Details: Published: Sunday, 20 April 2025 10:57; Written by Γιώργος Τσέκας

Κάπου νοτιοανατολικά του Κόσμου σε μια εύφορη, μα καταραμένη γη, μέσα σε ένα πέτρινο σπίτι που όμοιό του δεν υπάρχει και μοιάζει με λαβύρινθο και που οι διάδρομοι του απλώνονται ατέλειωτοι σαν το σύμπαν, ζουν τρεις φιγούρες. Τρεις ψυχές παγιδευμένες σε μια αιώνια μοίρα: ο Ιούδας, ο Χριστός και η Πασιφάη, η οποία είναι ταυτόχρονα αγνή και μάγισσα, μάντισσα και χρησμοδότρια, μάνα και ερωμένη, μυστήριο και ελπίδα.

Ο Ιούδας περιφέρεται στους σκοτεινούς διαδρόμους, αχθοφορτωμένος από το βάρος της προδοσίας του κρατώντας ένα μπρούτζινο σπαθί και σφιγμένη τη γροθιά του αριστερού του χεριού, αλλά και φοβισμένος από την αίσθηση ότι το σπίτι αυτό είναι η φυλακή του μα και το πεδίο της λύτρωσής του. Δεν υπάρχουν κλειδωμένες πόρτες, αλλά η απομόνωση είναι απόλυτη. Για όλους εκεί μέσα. Ο Χριστός με ενα ακάνθινο στεφάνι που στέκεται σαν κέρατα στο κεφάλι του, ήρεμος και σχεδόν αινιγματικός, περιμένει την ώρα του που θα διασχίσει το λαβύρινθο για να φέρει την ελευθερία, ενώ η Πασιφάη, που κινείται ανάμεσά τους σαν φως, κρατάει το κλειδί της λύτρωσης, χωρίς να ξέρει αν είναι σωτήρας ή καταδικάστρια.

Το σπίτι είναι και αυτό ένα μυστήριο και η ιστορία του χάνεται μέσα στον Χρόνο, αφού κανείς δεν θυμάται πια αν είναι του Ιούδα (λέγανε οι παλαιότεροι πως το αγόρασε από έναν Ρωμαίο με τριάντα αργύρια) και σίγουρα μοιάζει να είναι δημιούργημα του ίδιου του Ιούδα, που έχει ξεχάσει τον σκοπό του, ή ίσως πάλι να ανήκει στον Χριστό, (αν θυμόμασταν έστω κάποιος ποιος κάλεσε ποιόν εδώ να συναντηθούν θα βοηθούσε) που έχει αναλάβει να τον εξιλεώσει μέσα σε αυτό. Οι τοίχοι ψιθυρίζουν ιστορίες προδοσίας και συγχώρεσης, και κάθε δωμάτιο κρύβει μια ανάμνηση ή μια υπόσχεση. Η Πασιφάη, με την αθωότητα και τη δύναμή της, γίνεται ο καθρέφτης όπου αντικατοπτρίζονται οι αμφιβολίες και οι ελπίδες των δύο ανδρών.

Στο τέλος, όπως ο Αστερίων περίμενε τον Θησέα, έτσι και αυτοί περιμένουν τη στιγμή που κάποιος θα διασχίσει το λαβύρινθο και θα φέρει το φως, τη λύτρωση ή την καταδίκη. Μέσα σε αυτό το σπίτι που μοιάζει με σύμπαν, η μοίρα τους είναι δεμένη, και η ιστορία τους γίνεται ένας αέναος διάλογος για την προδοσία, την πίστη και την αγάπη.

«Ο πρωινός ήλιος άστραφτε πάνω στο μπρούτζινο σπαθί που δεν είχε πια ούτε ίχνος από αίμα.

-Θα το πιστέψεις, Αριάδνη; είπε ο Θησέας. Ο Μινώταυρος δεν αντιστάθηκε σχεδόν καθόλου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

Το τελευταίο τους απόγευμα...

Το κορίτσι της Καραϊβικής...

Ο Λαβύρινθος του Μπόρχες και ο Χριστός στο Μουντιάλ του 1994...