Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί υπάρχουν μπάντες ή καλλιτέχνες που οι περιοδείες τους ξεπουλούν ακόμα, ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και φανατίζουν τον κόσμο για τη μουσική τους έπειτα από 50 χρόνια καριέρας; Μιλώντας προσωπικά, αισθάνομαι ότι μερικά έργα είναι διαχρονικά, αλλά πέρα από τις ηχογραφήσεις σε στούντιο η απόλυτη κρίση γίνεται πάνω στη σκηνή… Έτσι λοιπόν δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια οι Kiss έχουν τόσους πολλούς θαυμαστές αφού όταν τους είδα «ζωντανά» διαπίστωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να είσαι μοναδικός στο είδος σου. Γνώρισα το θεατρικό rock στη συναυλία του Alice Cooper, ενώ όταν είδα τον Iggy πάνω στη σκηνή κατάλαβα  τι σημαίνει επαναστατικό και επικίνδυνο rock and roll…

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

«Και τι είμαστε δηλαδή; Σαν τι παραπάνω μοιάζουμε αν όχι σαν θλιβερές αντιστροφές της πραγματικότητας; Τι είμαστε, ρωτάς; Ένα μάτσο αναλώσιμοι  που πρέπει να παράγουμε πλούτο που θα τον καρπωθούν άλλοι, λίγοι, και που πρέπει χωρίς αναστολές να καταναλώνουμε άχρηστα αντικείμενα υποκατάστατα της ευτυχίας μας και των γύρω μας σαν προϋπόθεση ώστε να μας χαρίσουν αυτοί οι λίγοι, το μοναδικό μας δικαίωμα: να ζήσουμε και να χαιρόμαστε με τα απολύτως απαραίτητα όταν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες και η κατάσταση της οικονομίας καθώς και οι διεθνείς συγκυρίες. Στο δώσαν από πολύ νωρίς να το καταλάβεις καλά αυτό, σαν ένα κατοικίδιο ζωάκι που κουνάει την ουρά του όταν το αποφασίσει το αφεντικό του και όταν θέλει να ξεσπάσει πάνω του τη βάζει στα σκέλια και πνίγει το κλάμα του όταν το χέρι που το χάιδευε αρχίσει ξάφνου να το χτυπάει».  

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Φθινόπωρο του 1969 ο Greg T. Walker ως μπασίστας, ο Rickey Medlocke στην κιθάρα και τα κρουστά, ο Jakson Spiers στα τύμπανα, ο DeWitt Gibbs πληκτράς και ο Charlie Hargrett στην κιθάρα, δημιουργούν ένα συγκρότημα στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα με το όνομα Hammer που κάνει την παρθενική του εμφάνιση στο Διεθνές Φεστιβάλ Ροκ του Μαϊάμι τον Δεκέμβριο του 1969. Τρεις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1970, το συγκρότημα μετονομάζεται σε Blackfoot, τα μέλη του μετακομίζουν στο Νιου Τζέρσεϊ και ξεκινούν τα live, κυρίως σε πανεπιστήμια. Ο DeWitt Gibbs εγκαταλείπει το συγκρότημα και ο Rickey Medlocke αναλαμβάνει την κιθάρα μέχρι τον Ιούνιο του 1971, αλλά όταν ο Ronnie Van Zant των Lynyrd Skynyrd αναζητά ντράμερ για την μπάντα του, ο Medlocke δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην τύχη του. Δέχεται την προσφορά παίρνοντας μαζί του τον Greg T. Walker μαζί του, οπότε ο Blackfoot το διαλύουν - μόνο και μόνο για να μπουν για λίγο διάστημα στον πάγο.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Dura mater -σκληρή μήνιγγα- είναι μια παχιά μεμβράνη από πυκνό ακανόνιστο συνδετικό ιστό που περιβάλλει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Είναι το πιο απομακρυσμένο από τα τρία στρώματα μεμβράνης που ονομάζονται μήνιγγες και προστατεύουν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Τα άλλα δύο στρώματα μηνιγγίτιδας είναι το αραχνοειδές υλικό και το pia mater. Φυσικά, δεν ήξερα καν τον όρο, αλλά στην εποχή του «ένα κλικ μακριά» (θα μπορούσα να πω και στην εποχή του click away…) είναι εύκολο να βρεις πληροφορίες για οτιδήποτε χωρίς κόπο.  Από την άλλη, δεν ξέρω αν αυτό το ΕΡ βγήκε χωρίς κόπο από τα παιδιά, πάντως το Dura Mater (το ομώνυμο ντεμπούτο ΕΡ των Dura Mater από την Αθήνα) ακούγεται φονικό!

Κείμενο: Γιώργος Τσέκας

Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου

«Τζόνι, τσακίσου και έλα στο σπίτι μου στη μία και τέταρτο. Μην φέρεις μπύρες, είμαστε εντάξει. Άννα».
Όλα ήταν έτοιμα για την πρεμιέρα των τριών λιονταριών στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Ο Τζόνι έφτασε στην ώρα του και ετοίμαζε να φάνε την ώρα που η Άννα κάθονταν στον καναπέ της με τα πόδια της πάνω στο ξύλινο τραπέζι. Άκουγε ένα από τα αγαπημένα της άλμπουμ, το Killers των Iron Maiden, φορούσε τη φανέλα της εθνικής ομάδας -την άσπρη- και ένα μικροσκοπικό σορτσάκι με τις άσπρες κάλτσες της μέχρι τα γόνατα. Εκείνος φορούσε ακόμα τα ρούχα της δουλειάς του, αλλά η Άννα δεν έδινε δεκάρα ούτε για τα βρώμικα χέρια, ούτε για τα βρώμικα ρούχα του.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Με τρία στούντιο full length, κάμποσα EP, and 2 split άλμπουμ σε σχεδόν δυο δεκαετίες ζωής, οι Θεσσαλονικείς Head Cleaner με το να αφήσουν να κυλήσουν 10 ολόκληρα χρόνια στη σιωπή μας βάλαν σε δεύτερες σκέψεις, αφού αυτό το παρατεταμένο διάστημα προφανώς τη μετέτρεψε σε ρητορική, σκόπιμη και να αντανακλά σε ένα νόημα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ανάθεμα εκείνα τα nineties! Όλοι εκθειάζουν τα seventies, τον χαρακτηριστικό ζεστό ήχο, την αναλογική αύρα, την ατμόσφαιρα, τα ναρκωτικά… Από κοντά, όλοι εκείνοι που λατρεύουν τα eighties επειδή ήταν η εποχή όπου το heavy metal τα είχε πάρει όλα σβάρνα και τίποτε δεν φαινόταν ικανό να το σταματήσει… Τα πράγματα τελικά μάλλον εξελίχθηκαν διαφορετικά, αλλά τα nineties είναι πάντα μια περίοδος όπου λίγοι θεωρούν πως ήταν κάτι σημαντικό ή σπουδαίο. Παπάρια!

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Οι Guns N’ Roses, η κατά πολλούς τελευταία μεγάλη arena-rock συγκροτηματάρα, μας δίνει την αφορμή να ασχοληθούμε ξανά με την λιγότερη πετυχημένη αλμπουμάρα της (σε εμάς τους κοινούς θνητούς, όλα σε αυτό το σχήμα φαίνονται μέσω μεγεθυντικού φακού και έρχονται με γενναίες δόσεις υπερβολής, εξ’ ου και η συχνή εμφάνιση της η κατάληξης -άρα) – πάντα μιλώντας από πλευράς πωλήσεων. Αν και ξεκίνησε πολύ καλά, και όχι τόσο καλά όσο τα «Illusion», και κατέληξε να γίνει πλατινένιο μέσα σε ένα χρόνο, έπρεπε να φτάσουμε αισίως στο 2018 για να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο πωλήσεις – νούμερα απλησίαστα για πολλούς εκεί έξω...Μιλάμε φυσικά για το θρυλικό (και σύντομα 30 ετών) The Spaghetti Incident?, το πέμπτο άλμπουμ των Guns που στην ουσία είναι μια συλλογή από punk και glam rock διασκευές. Εδώ, συναντάμε την κατά Guns εκδοχή διαμαντιών από U.K. Subs, The Damned, New York Dolls, The Stooges, Dead Boys, Misfits, Johnny Thunders, The Professionals, FEAR, T. Rex, Soundgarden και The Skyliners. Στο lead single «Ain't It Fun» μάλιστα συναντάμε σαν guest τον Michael Monroe, τον τραγουδιστή των Φινλανδών Hanoi Rock.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Στη μουσική βιομηχανία όλα έχουν παιχτεί, όλα έχουν ανακατευτεί και αναμιχθεί, όλα φαίνεται να έχουν ειπωθεί και να έχουν γίνει κάποια στιγμή στο παρελθόν. Και μετά, σκέφτεσαι, γιατί κανείς δεν είχε συνδυάσει την americana με το black metal; Γιατί θα έπρεπε να φτάσουμε στο 2020 και στο υπέροχο A Romance with Violence από τους Wayfarer για να ακούσουμε κάτι τόσο μοναδικό αλλά ταυτόχρονα τόσο πρόδηλο και προφανές αλλά και μπροστά στα μάτια μας…

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

To 1987, 1OO μίλια ανατολικά του Λος Άντζελες, στις ερήμους της Palm Desert, στην Καλιφόρνια, μια παρέα παιδιών δημιούργησε μια μπάντα που ζούσε το όνειρό της μέσα από σύννεφα καπνού, φτηνό ποτό και χόρτο. Απέχοντας πολύ από την ιδέα να γίνουν ροκ σταρ, δεν πρέπει να σκέφτηκαν ποτέ ότι θα δημιουργούσαν κάτι το οποίο στο κοντινό μέλλον θα επηρέαζε τόσους πολλούς. Ακόμα και όταν κυκλοφόρησαν το ακατέργαστο ντεμπούτο τους, το άλμπουμ Wretch το 1991, τα όνειρα ήταν ακόμα όνειρα που δεν πλησίαζαν καν να γίνουν σχέδια και έπρεπε να περάσουν άλλο δυο χρόνια πρν ο παραγωγός Chris Goss (Masters of Reality) αλλάξει τον ήχο τους σε κάτι πολυδιάστατο και εκλεπτυσμένο που θα τους βοηθούσε να φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη όπως το δεύτερο full length τους, το αριστούργημα του ψυχεδελικού space/stoner rock – το πρωτοποριακό Blues for the Red Sun.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν θέλω να θυμάμαι το πρωινό ξύπνημα. Κάθε μέρα στις πέντε το πρωί. Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Να σηκώνομαι πριν το ξυπνητήρι. Να πετάγομαι από το κρεβάτι γεμάτος όρεξη, με νεύρο. Είτε ήμουν πεθαμένος από την κούραση, είτε άυπνος από τις σκοτούρες, είτε νηστικός, είτε γεμάτος μώλωπες από την μπατσαρία που με τουλούμιασε στην πορεία και με άφησε μόλις τους επιτέθηκαν οι σύντροφοι και με λευτέρωσαν. Δεν θέλω να θυμάμαι πως κάθε πρωί βουρτσίζω τα δόντια και κατουράω ταυτόχρονα για να ξεκλέψω ένα λεπτό και να ρουφήξω μια γουλιά καφέ με το τσιγάρο για να μην αργήσω στη φάμπρικα. Δεν θέλω να θυμάμαι πως πάω να κάνω μια δουλειά που σιχαίνομαι για να βγάλει χρήματα ένας αχρείος, ένας κρετίνος που μας φέρεται σαν σκουπίδια. Δεν θέλω να θυμάμαι πως οι περισσότεροι συνάδελφοι μου τον ζηλεύουν και θα σκοτώνανε για να είναι στη θέση του. Δεν θέλω να θυμάμαι  πως δεν μου φτάνει ο μισθός για το νοίκι. Δεν θέλω να θυμάμαι τις λευκές νύχτες.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Πρώτη εικόνα πριν από κάθε άλλη η εικόνα του αχανούς κάμπου η εικόνα των εύφορων εκτάσεων των Τρικάλων και της Καρδίτσας εκτάσεων που το χρυσαφί από το στάρι είναι εκτυφλωτικό σαν μια έρημος από το πολύτιμο έγχρωμο μέταλλο, εκτάσεων που το ανθισμένο βαμβάκι μοιάζει σαν να αφρίζει μια απέραντη καταπράσινη θάλασσα. Ηρεμεί το μάτι σου με το σκέπασμα με τα κίτρινοπράσινα μπαλώματα που διάλεξε η Γη να ρίξει πάνω της για να ξαπλώσει.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Ένα έντονο κίτρινο φως καλύπτει το κλεινόν άστυ σαν ένας τεράστιος προβολέας να φέγγει προς την ατελείωτη σκηνή στην οποία οι ηθοποιοί πολίτες και ιδιώτες αμέτρητοι κομπάρσοι περιφέρουν τη σάρκα και το εγώ τους κυνηγώντας με λύσσα να σκοτώσουν τα όνειρα των άλλων και τα δικά τους και ο Χρόνος να κυλαέι και να γελάει εναντίον τους ερωτοτροπώντας με την μοίρα τους γεννώντας ζωές μικρές, ψυχές δειλές, επιθυμίες πρόστυχες και δόλιες, σπίτια σπιρτόκουτα αλλά και τεράστια...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Μου λες τους φίλους τους διαλέγουμε, την οικογένεια μας την φορτώνουν

Τότε γιατί εγώ φαμίλια έκανα εσάς, που μας χωρίζουν χρόνια, τρεις θεοί και τόσα μίλια

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας*

Δεν υπήρχε καλύτερος στο να λέει ανέκδοτα από τον Λου. Για κάθε άνθρωπο που συναντούσε είχε να κάνει μια πλάκα, να σκαρφιστεί μια ιστορία και να κάνει όλη την παρέα να γελάσει. Αγαπημένη του ατάκα ήταν «ένα άλογο μπαίνει στο μπαρ»… φράση που ξεκινάνε τόσα και τόσα ανέκδοτα. Κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ όταν μαζευόντουσαν στο μπαρ της la strada Sovietica Unica 82 μετά το πρώτο ποτό, άρχιζαν τα αστεία και τα ανέκδοτα που πάντοτε ξέφευγαν και γύριζαν στο σεξ και το σόκιν.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Πάντα ήμουν προσεχτικός

Κάθε ενέργεια, κάθε γνωριμία κάθε συνάντηση κάθε κίνηση μελετημένη

Χωρίς βιασύνες

Ελεγχόμενη και ελεγμένη

Τέσσερα χρόνια δεν ζούσα σαν λύκος...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το επάγγελμα που ακολουθείς και βιοπορίζεσαι δεν είναι απαραίτητα και αυτό που σου ταιριάζει ή αυτό που αναδεικνύει τα προσόντα σου, ή αντανακλά την προσωπικότητα σου και σου βγάζει τον καλύτερο σου εαυτό. Δεν είναι κάτι που σώνει και καλά αγαπάς και σίγουρα δεν απαιτείται για να την κάνεις, να σου ξεδιπλώνει αρετές και χαρίσματα ή να σε γεμίζει και σαν άνθρωπο. Όχι πάντα και χωρίς να συνυπολογιστεί μια μεγάλη παράμετρος, όπως είναι η αμοιβή που σου χαρίζει ή η κοινωνική θέση. Τέλος πάντων αυτά τα είχε κατά νου ο Λάζαρος που πήρε το μαγαζί του πατέρα του σχεδόν με το που ξεμπέρδεψε από τον Στρατό. Όλους και όλους τρεις γάμους και ένα πανηγύρι πρόλαβε να βιντεοσκοπήσει ως βοηθός του κυρ Γιάννη, πριν αυτός αποδημήσει σε άλλους κόσμους.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η γλυκιά ώρα που ξεκουράζω το κορμί μου από το κυνήγι της επιβίωσης. Να βρω τροφή. Να παλέψω για να την κατακτήσω. Να προστατέψω τα νώτα μου από επιδρομείς και άγρια ζώα. Να ψάξω το επόμενο θύμα μου που θα τολμήσει να περάσει μέσα από το δάσος. Αναπαύω σάρκα και νου δίπλα στη φωτιά μου. Δεν το κρύβω πως έχω μια μυστηριακή έλξη με τη φωτιά και ανάβω την εστία κάθε που βραδιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η όλη διαδικασία με καθορισμένες κινήσεις και πράξεις. Κάθομαι σε ένα κούτσουρο που έχω ντύσει με προβιές ζώων και μαλάκωσα την τραχιά επιφάνεια του. Κοιτάζω βαθιά μέσα στις φλόγες της. Το μυαλό μου ταξιδεύει έξω από το ιερό δάσος αλλά και πέρα από τις εύφορες πεδιάδες....

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Οι διαφορές μεταξύ των δύο άλμπουμ είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία σε μια αποτυχία ως χριστουγεννιάτικο δώρο στην εφηβεία μας. 29 χρόνια αργότερα, αυτά τα λαμπρά τραγούδια παίρνουν την εκδίκησή τους. Ναι, τα αουτσάιντερ όπως το Forbidden είναι δύσκολο να σκοτωθούν και ακόμα πιο δύσκολο να πεθάνουν.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν είμαι συγγενής του. Ούτε καν φίλος του. Ούτε ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος του. Ο πρώην ένοικος της γκαρσονιέρας στον τρίτο ναι. Νυν γείτονας του επίσης ναι, μιας και μετακόμισα πριν τρία χρόνια στο απέναντι μεγαλύτερο διαμέρισμα (αν και δεν αποκτήσαμε στο διάστημα αυτό παιδιά για να χρειαζόμαστε με την γυναίκα μου μεγαλύτερο χώρο ούτε είχαμε σκοπό να κάνουμε μάλλον, όχι άμεσα πάντως) αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια, θα αναρωτηθεί κανείς γιατί έχω κρατήσει τα κλειδιά από το προηγούμενο σπίτι μου. Χωρίς να το πω στην γυναίκα μου. Και γιατί για καιρό, σχεδόν δυο χρόνια, όταν έβρισκα χρόνο έμπαινα κλεφτά μέσα και δανειζόμουν βιβλία και τσέπωνα τσιγάρα ή λίγο χόρτο και έβαζα να πιω δυο ποτηράκια από κάποιο μισογεμάτο μπουκάλι του. Εύλογη και η απορία οποιουδήποτε με έβλεπε τώρα μέσα στο διαμέρισμα του Παντελή. Ο οποίος είχε τρεις μέρες να δώσει σημεία ζωής και είχε ανησυχήσει έστω και λίγο αυτή η απουσία του την γειτονιά. Και πριν σκάσει μύτη η μπατσαρία, αν σκάσει γιατί παίζει και να μην την καλέσει κανένας, είπα να μπω να ρίξω μια ματιά μήπως βρω κάτι που θα με βοηθούσε να καθησυχάσω την οικοδομή, πάντα βέβαια χωρίς να πω σε κανέναν ότι έχω ξαναμπεί ξανά και ξανά, στον χώρο του κρυφά.