Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί υπάρχουν μπάντες ή καλλιτέχνες που οι περιοδείες τους ξεπουλούν ακόμα, ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και φανατίζουν τον κόσμο για τη μουσική τους έπειτα από 50 χρόνια καριέρας; Μιλώντας προσωπικά, αισθάνομαι ότι μερικά έργα είναι διαχρονικά, αλλά πέρα από τις ηχογραφήσεις σε στούντιο η απόλυτη κρίση γίνεται πάνω στη σκηνή… Έτσι λοιπόν δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια οι Kiss έχουν τόσους πολλούς θαυμαστές αφού όταν τους είδα «ζωντανά» διαπίστωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να είσαι μοναδικός στο είδος σου. Γνώρισα το θεατρικό rock στη συναυλία του Alice Cooper, ενώ όταν είδα τον Iggy πάνω στη σκηνή κατάλαβα  τι σημαίνει επαναστατικό και επικίνδυνο rock and roll…

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

«Και τι είμαστε δηλαδή; Σαν τι παραπάνω μοιάζουμε αν όχι σαν θλιβερές αντιστροφές της πραγματικότητας; Τι είμαστε, ρωτάς; Ένα μάτσο αναλώσιμοι  που πρέπει να παράγουμε πλούτο που θα τον καρπωθούν άλλοι, λίγοι, και που πρέπει χωρίς αναστολές να καταναλώνουμε άχρηστα αντικείμενα υποκατάστατα της ευτυχίας μας και των γύρω μας σαν προϋπόθεση ώστε να μας χαρίσουν αυτοί οι λίγοι, το μοναδικό μας δικαίωμα: να ζήσουμε και να χαιρόμαστε με τα απολύτως απαραίτητα όταν μας το επιτρέψουν οι συνθήκες και η κατάσταση της οικονομίας καθώς και οι διεθνείς συγκυρίες. Στο δώσαν από πολύ νωρίς να το καταλάβεις καλά αυτό, σαν ένα κατοικίδιο ζωάκι που κουνάει την ουρά του όταν το αποφασίσει το αφεντικό του και όταν θέλει να ξεσπάσει πάνω του τη βάζει στα σκέλια και πνίγει το κλάμα του όταν το χέρι που το χάιδευε αρχίσει ξάφνου να το χτυπάει».  

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Φθινόπωρο του 1969 ο Greg T. Walker ως μπασίστας, ο Rickey Medlocke στην κιθάρα και τα κρουστά, ο Jakson Spiers στα τύμπανα, ο DeWitt Gibbs πληκτράς και ο Charlie Hargrett στην κιθάρα, δημιουργούν ένα συγκρότημα στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα με το όνομα Hammer που κάνει την παρθενική του εμφάνιση στο Διεθνές Φεστιβάλ Ροκ του Μαϊάμι τον Δεκέμβριο του 1969. Τρεις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1970, το συγκρότημα μετονομάζεται σε Blackfoot, τα μέλη του μετακομίζουν στο Νιου Τζέρσεϊ και ξεκινούν τα live, κυρίως σε πανεπιστήμια. Ο DeWitt Gibbs εγκαταλείπει το συγκρότημα και ο Rickey Medlocke αναλαμβάνει την κιθάρα μέχρι τον Ιούνιο του 1971, αλλά όταν ο Ronnie Van Zant των Lynyrd Skynyrd αναζητά ντράμερ για την μπάντα του, ο Medlocke δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην τύχη του. Δέχεται την προσφορά παίρνοντας μαζί του τον Greg T. Walker μαζί του, οπότε ο Blackfoot το διαλύουν - μόνο και μόνο για να μπουν για λίγο διάστημα στον πάγο.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Dura mater -σκληρή μήνιγγα- είναι μια παχιά μεμβράνη από πυκνό ακανόνιστο συνδετικό ιστό που περιβάλλει τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό. Είναι το πιο απομακρυσμένο από τα τρία στρώματα μεμβράνης που ονομάζονται μήνιγγες και προστατεύουν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Τα άλλα δύο στρώματα μηνιγγίτιδας είναι το αραχνοειδές υλικό και το pia mater. Φυσικά, δεν ήξερα καν τον όρο, αλλά στην εποχή του «ένα κλικ μακριά» (θα μπορούσα να πω και στην εποχή του click away…) είναι εύκολο να βρεις πληροφορίες για οτιδήποτε χωρίς κόπο.  Από την άλλη, δεν ξέρω αν αυτό το ΕΡ βγήκε χωρίς κόπο από τα παιδιά, πάντως το Dura Mater (το ομώνυμο ντεμπούτο ΕΡ των Dura Mater από την Αθήνα) ακούγεται φονικό!

Κείμενο: Γιώργος Τσέκας

Μετάφραση: Ειρήνη Πολίτου

«Τζόνι, τσακίσου και έλα στο σπίτι μου στη μία και τέταρτο. Μην φέρεις μπύρες, είμαστε εντάξει. Άννα».
Όλα ήταν έτοιμα για την πρεμιέρα των τριών λιονταριών στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Ο Τζόνι έφτασε στην ώρα του και ετοίμαζε να φάνε την ώρα που η Άννα κάθονταν στον καναπέ της με τα πόδια της πάνω στο ξύλινο τραπέζι. Άκουγε ένα από τα αγαπημένα της άλμπουμ, το Killers των Iron Maiden, φορούσε τη φανέλα της εθνικής ομάδας -την άσπρη- και ένα μικροσκοπικό σορτσάκι με τις άσπρες κάλτσες της μέχρι τα γόνατα. Εκείνος φορούσε ακόμα τα ρούχα της δουλειάς του, αλλά η Άννα δεν έδινε δεκάρα ούτε για τα βρώμικα χέρια, ούτε για τα βρώμικα ρούχα του.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ανάθεμα εκείνα τα nineties! Όλοι εκθειάζουν τα seventies, τον χαρακτηριστικό ζεστό ήχο, την αναλογική αύρα, την ατμόσφαιρα, τα ναρκωτικά… Από κοντά, όλοι εκείνοι που λατρεύουν τα eighties επειδή ήταν η εποχή όπου το heavy metal τα είχε πάρει όλα σβάρνα και τίποτε δεν φαινόταν ικανό να το σταματήσει… Τα πράγματα τελικά μάλλον εξελίχθηκαν διαφορετικά, αλλά τα nineties είναι πάντα μια περίοδος όπου λίγοι θεωρούν πως ήταν κάτι σημαντικό ή σπουδαίο. Παπάρια!

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Οι Guns N’ Roses, η κατά πολλούς τελευταία μεγάλη arena-rock συγκροτηματάρα, μας δίνει την αφορμή να ασχοληθούμε ξανά με την λιγότερη πετυχημένη αλμπουμάρα της (σε εμάς τους κοινούς θνητούς, όλα σε αυτό το σχήμα φαίνονται μέσω μεγεθυντικού φακού και έρχονται με γενναίες δόσεις υπερβολής, εξ’ ου και η συχνή εμφάνιση της η κατάληξης -άρα) – πάντα μιλώντας από πλευράς πωλήσεων. Αν και ξεκίνησε πολύ καλά, και όχι τόσο καλά όσο τα «Illusion», και κατέληξε να γίνει πλατινένιο μέσα σε ένα χρόνο, έπρεπε να φτάσουμε αισίως στο 2018 για να ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο πωλήσεις – νούμερα απλησίαστα για πολλούς εκεί έξω...Μιλάμε φυσικά για το θρυλικό (και σύντομα 30 ετών) The Spaghetti Incident?, το πέμπτο άλμπουμ των Guns που στην ουσία είναι μια συλλογή από punk και glam rock διασκευές. Εδώ, συναντάμε την κατά Guns εκδοχή διαμαντιών από U.K. Subs, The Damned, New York Dolls, The Stooges, Dead Boys, Misfits, Johnny Thunders, The Professionals, FEAR, T. Rex, Soundgarden και The Skyliners. Στο lead single «Ain't It Fun» μάλιστα συναντάμε σαν guest τον Michael Monroe, τον τραγουδιστή των Φινλανδών Hanoi Rock.

Και επειδή διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλοί που απορούν ακόμα και τώρα, τριάντα χρόνια μετά (σίγουρα έχει Ίντερνετ όλος ο δυτικός κόσμος και όντως ηγούμαστε της Τετάρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, συνέλληνες, ή όχι ;;;), ο τίτλος αναφέρεται σε ένα περιστατικό της μπάντας με πρωταγωνιστή τον Steven Adler κάπου στα 1989. Φταίει βέβαια και το συγκρότημα που το 1994 διέδιδε ότι ο τίτλος παρέπεμπε σε έναν καυγά για το φαγητό ανάμεσα στον τραγουδιστή Axl Rose και τον ντράμερ Steven Adler. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο τίτλος αφορούσε την χρήση ναρκωτικών από τον ντράμερ και τη μήνυση που προέκυψε μετά την αποπομπή του από το συγκρότημα.
Τότε, στα 1989, το συγκρότημα διέμενε προσωρινά (για δυο μήνες περίπου, διάστημα στη διάρκεια του οποίου προέκυψαν τα «Estranged», «Bad Apples» και «Garden of Eden») σε ένα διαμέρισμα στο Σικάγο. Ο Adler αποθήκευε τα ναρκωτικά του (κρακ και κοκαΐνη ) στο ψυγείο, δίπλα σε πακέτα των υπόλοιπων μελών με ιταλικό φαγητό. Σύμφωνα με τον McKagan, ότι η κωδική λέξη του Adler για το «πράμα» του ήταν «μακαρόνια». Στη μήνυσή του κατά του συγκροτήματος, ο δικηγόρος του Adler ζήτησε από το συγκρότημα «να μας μιλήσει για το περιστατικό με τα σπαγγέτι», κάτι που το συγκρότημα βρήκε διασκεδαστικό και το χρησιμοποίησε ως τίτλο του δίσκου.

Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων στο στούντιο, το συγκρότημα ηχογράφησε ορχηστρικά το τραγούδι με τίτλο «Beer and a Cigarette» των Hanoi Rocks. Τα φωνητικά δεν ηχογραφήθηκαν και το τραγούδι έμεινε εκτός δίσκου επειδή το συγκρότημα δεν ήθελε να πληρώσει δικαιώματα στον Andy McCoy, τον κιθαρίστα των Φινλανδών και συνθέτη του κομματιού. Το συγκρότημα έκανε επίσης μια instrumental έκδοση του τραγουδιού «Down on the Street» των The Stooges, το οποίο επίσης δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Το The Spaghetti Incident? περιλαμβάνει ένα κρυφό κομμάτι, μια διασκευή του «Look at Your Game, Girl», μια σύνθεση του διαβόητου cult leader και δολοφόνου Charles Manson. Το κομμάτι κρατήθηκε μυστικό και δεν συμπεριλήφθηκε στις κασέτες που στάλθηκαν τότε στους κριτικούς. Εννοείται ότι αφού το συγκεκριμένο τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο τελικό αποτέλεσμα, έστω και σαν hidden track, προκάλεσε μια έντονη διαμάχη, με τις αρχές και τις ομάδες για τα δικαιώματα των θυμάτων να εκφράζουν την οργή τους. O Axl Rose εξήγησε: «... θέλαμε να το υποβαθμίσουμε. Στο άλμπουμ δεν εκφράζουμε καμία πίστη στον Charles Manson». Ο πρόεδρος της δισκογραφικής εταιρείας των Guns, David Geffen, σχολίασε: «[Εάν] o Rose είχε συνειδητοποιήσει πόσο προσβλητικό θα το έβρισκε ο κόσμος, δεν θα είχε ηχογραφήσει ποτέ αυτό το τραγούδι». Ο Axl δήλωσε ότι θα δώριζε όλα τα δικαιώματα από το τραγούδι σε μια μη κερδοσκοπική περιβαλλοντική οργάνωση. Το συγκρότημα σκόπευε να αφαιρέσει το τραγούδι πριν μάθει ότι τα δικαιώματα θα δωρίζονταν στον γιο ενός από τα θύματά του Manson (στο Doris Tate Crime Victims Bureau).

Στα της μουσικής όμως, οφείλουμε να πούμε πως μιλάμε για έναν αψεγάδιαστο δίσκο. Υπάρχει αυτή η ωμή ενέργεια και η διασκεδαστική πλευρά των ηχογραφήσεων που έχει αποτυπωθεί στα αυλάκια του βινυλίου, το rock n roll feeling, και όπως σε όλα τα άλμπουμ με διασκευές που είναι πετυχημένα, η αύρα των Guns έχει διεισδύσει παντού και νομίζεις ότι ακούς δικές τους συνθέσεις. Ναι, τα έκαναν εύκολα κτήμα τους, αν και πόσο punk μπορεί να ακουστεί ο Slash όταν με κάθε ευκαιρία ερωτοτροπεί στα όρια της ασέλγειας με την κιθάρα του, σε κάθε νότα, σε κάθε ριφ και σόλο, με εκείνον τον πομπώδη τρόπο που ελάχιστοι larger than life κιθαρίστες κάνουν στην ιστορία του Rock...; Εξαιρετικό παίξιμο με το ένα κομμάτι μα ακούγεται καλύτερο από το άλλο, με την ευκολία να κάνεις ο,τι θέλεις. Σε συνθέσεις ιερών τεράτων όπως οι Nazareth ή οι The Stooges χωρίς να ξεφεύγουν από την αυθεντική μορφή τους και να το οικειοποιούνται, κάνουν μια επιστροφή στις ρίζες, αποτείνοντας ένα φόρο τιμής στους ήρωες τους ή σε σύγχρονους τους (βλέπε Soundgarden). Στο Spaghetti ακούμε μια μπάντα στα καλύτερα της, ατενίζοντας από την κορυφή την επερχόμενη αυτοκαταστροφή της σε όλη την μεγαλοπρέπεια...

ΤοThe Spaghetti Incident? κυκλοφόρησε από την Geffen Records στις 23 Νοεμβρίου 1993

 {youtube}v=8RrN7ymVJv4{/youtube)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ

Kyuss: 30 χρόνια «Blues for the Red Sun»...

«Raw Power»: Η παρακμή του δυτικού πολιτισμού τυπωμένη σε βινύλιο...

Aπό το παρελθόν στο παρόν: Blackfoot – "No Reservations"

The Alan Parsons Project: Περί πυραμίδων...

Black Sabbath: Αναμνήσεις από μια Τεχνολογική Έκσταση...

{loadposition giorgos-tsekas}

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν θέλω να θυμάμαι το πρωινό ξύπνημα. Κάθε μέρα στις πέντε το πρωί. Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Να σηκώνομαι πριν το ξυπνητήρι. Να πετάγομαι από το κρεβάτι γεμάτος όρεξη, με νεύρο. Είτε ήμουν πεθαμένος από την κούραση, είτε άυπνος από τις σκοτούρες, είτε νηστικός, είτε γεμάτος μώλωπες από την μπατσαρία που με τουλούμιασε στην πορεία και με άφησε μόλις τους επιτέθηκαν οι σύντροφοι και με λευτέρωσαν. Δεν θέλω να θυμάμαι πως κάθε πρωί βουρτσίζω τα δόντια και κατουράω ταυτόχρονα για να ξεκλέψω ένα λεπτό και να ρουφήξω μια γουλιά καφέ με το τσιγάρο για να μην αργήσω στη φάμπρικα. Δεν θέλω να θυμάμαι πως πάω να κάνω μια δουλειά που σιχαίνομαι για να βγάλει χρήματα ένας αχρείος, ένας κρετίνος που μας φέρεται σαν σκουπίδια. Δεν θέλω να θυμάμαι πως οι περισσότεροι συνάδελφοι μου τον ζηλεύουν και θα σκοτώνανε για να είναι στη θέση του. Δεν θέλω να θυμάμαι  πως δεν μου φτάνει ο μισθός για το νοίκι. Δεν θέλω να θυμάμαι τις λευκές νύχτες.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Πρώτη εικόνα πριν από κάθε άλλη η εικόνα του αχανούς κάμπου η εικόνα των εύφορων εκτάσεων των Τρικάλων και της Καρδίτσας εκτάσεων που το χρυσαφί από το στάρι είναι εκτυφλωτικό σαν μια έρημος από το πολύτιμο έγχρωμο μέταλλο, εκτάσεων που το ανθισμένο βαμβάκι μοιάζει σαν να αφρίζει μια απέραντη καταπράσινη θάλασσα. Ηρεμεί το μάτι σου με το σκέπασμα με τα κίτρινοπράσινα μπαλώματα που διάλεξε η Γη να ρίξει πάνω της για να ξαπλώσει.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Μου λες τους φίλους τους διαλέγουμε, την οικογένεια μας την φορτώνουν

Τότε γιατί εγώ φαμίλια έκανα εσάς, που μας χωρίζουν χρόνια, τρεις θεοί και τόσα μίλια

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας*

Δεν υπήρχε καλύτερος στο να λέει ανέκδοτα από τον Λου. Για κάθε άνθρωπο που συναντούσε είχε να κάνει μια πλάκα, να σκαρφιστεί μια ιστορία και να κάνει όλη την παρέα να γελάσει. Αγαπημένη του ατάκα ήταν «ένα άλογο μπαίνει στο μπαρ»… φράση που ξεκινάνε τόσα και τόσα ανέκδοτα. Κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ όταν μαζευόντουσαν στο μπαρ της la strada Sovietica Unica 82 μετά το πρώτο ποτό, άρχιζαν τα αστεία και τα ανέκδοτα που πάντοτε ξέφευγαν και γύριζαν στο σεξ και το σόκιν.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Πάντα ήμουν προσεχτικός

Κάθε ενέργεια, κάθε γνωριμία κάθε συνάντηση κάθε κίνηση μελετημένη

Χωρίς βιασύνες

Ελεγχόμενη και ελεγμένη

Τέσσερα χρόνια δεν ζούσα σαν λύκος...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το επάγγελμα που ακολουθείς και βιοπορίζεσαι δεν είναι απαραίτητα και αυτό που σου ταιριάζει ή αυτό που αναδεικνύει τα προσόντα σου, ή αντανακλά την προσωπικότητα σου και σου βγάζει τον καλύτερο σου εαυτό. Δεν είναι κάτι που σώνει και καλά αγαπάς και σίγουρα δεν απαιτείται για να την κάνεις, να σου ξεδιπλώνει αρετές και χαρίσματα ή να σε γεμίζει και σαν άνθρωπο. Όχι πάντα και χωρίς να συνυπολογιστεί μια μεγάλη παράμετρος, όπως είναι η αμοιβή που σου χαρίζει ή η κοινωνική θέση. Τέλος πάντων αυτά τα είχε κατά νου ο Λάζαρος που πήρε το μαγαζί του πατέρα του σχεδόν με το που ξεμπέρδεψε από τον Στρατό. Όλους και όλους τρεις γάμους και ένα πανηγύρι πρόλαβε να βιντεοσκοπήσει ως βοηθός του κυρ Γιάννη, πριν αυτός αποδημήσει σε άλλους κόσμους.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν είμαι συγγενής του. Ούτε καν φίλος του. Ούτε ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος του. Ο πρώην ένοικος της γκαρσονιέρας στον τρίτο ναι. Νυν γείτονας του επίσης ναι, μιας και μετακόμισα πριν τρία χρόνια στο απέναντι μεγαλύτερο διαμέρισμα (αν και δεν αποκτήσαμε στο διάστημα αυτό παιδιά για να χρειαζόμαστε με την γυναίκα μου μεγαλύτερο χώρο ούτε είχαμε σκοπό να κάνουμε μάλλον, όχι άμεσα πάντως) αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια, θα αναρωτηθεί κανείς γιατί έχω κρατήσει τα κλειδιά από το προηγούμενο σπίτι μου. Χωρίς να το πω στην γυναίκα μου. Και γιατί για καιρό, σχεδόν δυο χρόνια, όταν έβρισκα χρόνο έμπαινα κλεφτά μέσα και δανειζόμουν βιβλία και τσέπωνα τσιγάρα ή λίγο χόρτο και έβαζα να πιω δυο ποτηράκια από κάποιο μισογεμάτο μπουκάλι του. Εύλογη και η απορία οποιουδήποτε με έβλεπε τώρα μέσα στο διαμέρισμα του Παντελή. Ο οποίος είχε τρεις μέρες να δώσει σημεία ζωής και είχε ανησυχήσει έστω και λίγο αυτή η απουσία του την γειτονιά. Και πριν σκάσει μύτη η μπατσαρία, αν σκάσει γιατί παίζει και να μην την καλέσει κανένας, είπα να μπω να ρίξω μια ματιά μήπως βρω κάτι που θα με βοηθούσε να καθησυχάσω την οικοδομή, πάντα βέβαια χωρίς να πω σε κανέναν ότι έχω ξαναμπεί ξανά και ξανά, στον χώρο του κρυφά.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η νύχτα έρχεται και φεύγει δεν την σταμάτησαν πόλεμοι έρωτες θεοί λύπες χαρές ψυχές που χόρευαν κορμιά που στέκονταν βουβά και μάτια που θρήνησαν όνειρα την νύχτα σκότωσαν τον ποιητή δεν πρόλαβε να γράψει τις τελευταίες λέξεις του Ντατς Σούλτς για εμβατήριο τώρα θα παίξει στην κηδεία του ένα από τα λιανοτράγουδα που σκάρωνε για τις ζωές μας κανείς δεν έψαξε ούτε νοιάστηκε γιατί τον σκότωσαν ποιος του ξερίζωσε την καρδιά και τα μάτια δεν σκέφτηκε κανείς πως θα νιώθουμε τώρα και πως θα βλέπουμε τον κόσμο άλλαξε και αυτός πριν τον μάθουμε η νύχτα όμως θα ξανάρθει η σάρκα διψάει εσαεί τα φώτα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Κάτω από την πόλη ήχους αν ακούς που μοιάζουν με τραγούδι

Χορό έχουν στήσει αυτοί που κουβαλάν τον κόσμο

Με ροκ εν ρολλ και θάνατο μεταλλικό

Ποτίζουν τα τσιμέντα αλκοόλ και ιδρώτα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ακούσει το όνομα Κορτο Μαλτέζε. Όσοι είχαν την τιμή να ακούσουν έστω και μια περιπέτεια του, είναι από εκείνη τη στιγμή σίγουρα φίλοι του, μπορεί και συνταξιδιώτες ή απλά γοητευμένοι από την ζωή του. Μια χορτάτη ζωή σχεδόν μισό αιώνα, από τον Ιούλη του 1887 μέχρι τον Ιούλη του 1936 που χάθηκε στη γέννηση του Ισπανικού Εμφυλίου, την πρόβα τζενεράλε του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου, οι ιστορίες του  Κόρτο με τα με «γρήγορα χέρια» συγκίνησαν, ενέπνευσαν, ενθουσίασαν, καθήλωσαν, σαγήνευσαν και προσπάθησαν να ανοίξουν τους ορίζοντες σε όσων τα μάτια έβλεπαν πέρα από την καλλιτεχνική και λογοτεχνική αξία του έργου του Ούγκο Πρατ και τις συμβατικές αισθήσεις.

Γράφουν ο Νίκος Καρδάκος και ο Γιώργος Τσέκας

φωτό: Θωμάς Σακκάς

Στην απομόνωση προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μη χάσεις τη δημιουργικότητά σου, τη φαντασία σου.
Όχι στην απομόνωση της φυλακής. Μέχρι τώρα ήμουν αρκετά τυχερός και τα σκυλιά της ασφάλειας δεν με έκλεισαν στα κολαστήρια.
Μιλώ για τη σύγχρονη απομόνωση. Που νιώθεις κάθε μέρα να σου ρουφάει κάθε τι καλό.
Κλείνω τα μάτια και εικόνες δημιουργούνται στο μυαλό μου. Για δες, η φαντασία μου, ζωντανή μπροστά μου.
Ο ενθουσιασμός μου θρυμματίζεται. Κομματιάζεται.
Οι εικόνες εναλλάσσονται.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Πίσω από τα τεράστια κτήρια, που καταλάμβαναν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα και η σκιά τους αγκάλιαζε ολόκληρο το μικρό πάρκο με τους ψηλούς φράχτες με το γαλβανιζέ σύρμα και τις μπασκέτες με αλυσίδα για διχτάκι, πολλά μικρά στενά και βρώμικα σοκάκια οδηγούσαν σε έναν μεγάλο δρόμο όπως τα ποτάμια χαρακώνουν την γη και καταλήγουν στον ωκεανό.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το Άρκανσο είναι ένα απαίσιο μέρος να γεννηθείς. Το Άρκανσο είναι ένα απαίσιο μέρος να μεγαλώσεις. Φυσικά, είναι σίγουρα ένα απαίσιο μέρος να ερωτευθείς. Το Άρκανσο είναι απαίσιο ό,τι και αν σκοπεύεις να κάνεις. Ειδικά αν είσαι μαύρος. Ειδικότερα αν είσαι φτωχός. Συγκεκριμένα αν είσαι μαύρος, φτωχός και ερωτευμένος με μια λευκή. Πιο συγκεκριμένα, αν είσαι ο Τζο και είναι η Μαίρη. Και το πράγμα θα μπορούσε να γίνει ακόμα χειρότερο αν ο πατέρας σου έχει καταδικαστεί για βιασμό. Σαν τον πατέρα του Έμετ. Ακόμα και αν δεν το ξέρουν την ώρα του φόνου. Την ώρα του φόνου σου. Κανείς δεν θα ρωτήσει ούτε στο Άρκανσο, όπως δεν ρώτησαν στο Μισισίπι, μα ούτε στο Σικάγο αν ήταν στ' αλήθεια ο γερό Λούις βιαστής.