Γράφουν ο Νίκος Καρδάκος και ο Γιώργος Τσέκας

φωτό: Θωμάς Σακκάς

Στην απομόνωση προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μη χάσεις τη δημιουργικότητά σου, τη φαντασία σου.
Όχι στην απομόνωση της φυλακής. Μέχρι τώρα ήμουν αρκετά τυχερός και τα σκυλιά της ασφάλειας δεν με έκλεισαν στα κολαστήρια.
Μιλώ για τη σύγχρονη απομόνωση. Που νιώθεις κάθε μέρα να σου ρουφάει κάθε τι καλό.
Κλείνω τα μάτια και εικόνες δημιουργούνται στο μυαλό μου. Για δες, η φαντασία μου, ζωντανή μπροστά μου.
Ο ενθουσιασμός μου θρυμματίζεται. Κομματιάζεται.
Οι εικόνες εναλλάσσονται.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Πίσω από τα τεράστια κτήρια, που καταλάμβαναν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα και η σκιά τους αγκάλιαζε ολόκληρο το μικρό πάρκο με τους ψηλούς φράχτες με το γαλβανιζέ σύρμα και τις μπασκέτες με αλυσίδα για διχτάκι, πολλά μικρά στενά και βρώμικα σοκάκια οδηγούσαν σε έναν μεγάλο δρόμο όπως τα ποτάμια χαρακώνουν την γη και καταλήγουν στον ωκεανό.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Το Άρκανσο είναι ένα απαίσιο μέρος να γεννηθείς. Το Άρκανσο είναι ένα απαίσιο μέρος να μεγαλώσεις. Φυσικά, είναι σίγουρα ένα απαίσιο μέρος να ερωτευθείς. Το Άρκανσο είναι απαίσιο ό,τι και αν σκοπεύεις να κάνεις. Ειδικά αν είσαι μαύρος. Ειδικότερα αν είσαι φτωχός. Συγκεκριμένα αν είσαι μαύρος, φτωχός και ερωτευμένος με μια λευκή. Πιο συγκεκριμένα, αν είσαι ο Τζο και είναι η Μαίρη. Και το πράγμα θα μπορούσε να γίνει ακόμα χειρότερο αν ο πατέρας σου έχει καταδικαστεί για βιασμό. Σαν τον πατέρα του Έμετ. Ακόμα και αν δεν το ξέρουν την ώρα του φόνου. Την ώρα του φόνου σου. Κανείς δεν θα ρωτήσει ούτε στο Άρκανσο, όπως δεν ρώτησαν στο Μισισίπι, μα ούτε στο Σικάγο αν ήταν στ' αλήθεια ο γερό Λούις βιαστής.

Γράφει ο Γιωργος Τσεκας

Το κυπαρισσί Lancia Ypsilon του 1998 γρύλιζε με μανία λίγο πριν η Ισμήνη και ο Κίμωνας φτάσουν στην γενέτειρα επαρχιακή πόλη της Ισμήνης, στην οποία γύριζε ακριβώς έντεκα χρόνια μετά, για να γεννήσει την κόρη τους. Είχε φύγει για σπουδές και δεν ξανακοίταξε πίσω, μα λόγω πανδημίας του covid-19 θεώρησε έξυπνο να εκμεταλλευτεί τον τόπο καταγωγής της, που είχε το πλεονέκτημα της μικρής πόλης, άρα του μικρότερου συνωστισμού και κυρίως των μηδαμινών κρουσμάτων εν αντιθέσει με την Αθήνα. Στο δρόμο η καραντίνα και τα επικοινωνιακά τρικ της κυβέρνησης λόγω των γιορτινών ημερών του Πάσχα είχαν μονοπωλήσει τις συζητήσεις, όταν αυτές δεν διακόπτονταν από τα συνεχή τηλεφωνήματα των γονιών των ζευγαριού. Λίγο πριν φτάσουν στην είσοδο της πόλης ο Κίμωνας ξεκίνησε έναν ακόμα γύρο του πυγμαχικού τους αγώνα, όπου τα δηλητηριώδη σχόλια αντικαθιστούν τις γροθιές και τα uppercut:
-"Κάποτε όταν θα ‘χουμε καιρό... θα σκεφτούμε πάνω στις ιδέες όλων των μεγάλων στοχαστών, θα θαυμάσουμε τους πίνακες όλων των μεγάλων ζωγράφων, θα γελάσουμε με όλους τους χωρατατζήδες, θα φλερτάρουμε όλες τις γυναίκες, θα.."

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

“Ο γιος σου είναι φτιαγμένος να παίξει το Χριστό”. Αυτή η ατάκα σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια. Την έλεγε συχνά ο γέρος μου, προς την μάνα μου, αλλά η πρώτη φορά που την άκουσα ήταν ένα Πάσχα, κάπου στις αρχές του ’90, όταν η, τότε στα σπάργανα ιδιωτική τηλεόραση, έπαιζε την μεγάλη εβδομάδα τη ζωή του Χριστού κάθε βράδυ σε μίνι σειρά σε σκηνοθεσία του Φράνκο Τζεφιρέλι. Ξεπερνώντας το σοκ πως με αποποιούνταν με τόση ευκολία και αντί για «γιος μας» ξεστόμιζε το «σου» προς την μάνα μου, στην αρχή δεν κατανοούσα τι ήθελε να πει. Ήμουν ευλογημένος;

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Σε μια μακρινή χώρα στο τέλος του κόσμου, στην Χιλή, ζούσε ένας σκίουρος που τον λέγανε Λουίς με την οικογένεια του σε ένα μεγάλο δάσος στο νότιο μέρος αυτής της μεγάλης χώρας. Η Χιλή είναι μια ασυνήθιστα μακρόστενη λωρίδα στεριάς από βορρά προς νότο, που μοιάζει σαν την φαβορίτα στο πρόσωπο της Λατινικής Αμερικής. Σε μια μικρή πόλη κοντά στα δάση που έμενε ο Λουίς, στο Ανκούδ, είχε το σπίτι της η Ισμήνη στο οποίο έμενε με τους γονείς της Χόρχε και Βάνα και την μικρότερη αδερφή της, την Νάντια.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Δεν υπάρχει λόγος για να ειπωθεί αυτή η ιστορία, αφού καθένας έχει τους λόγους του για να μην την ακούσει. Αλλά εγώ θα την πω. Ο Μπόρχες στον Επίλογο του Ποιητή μέσα σε μια μόλις παράγραφο καταφέρνει να κάνει και τον πιο αδαή να καταλάβει πως ο συγγραφέας γράφει για τον ίδιο του τον εαυτό και αν κατάλαβα λάθος μάλλον εγώ είμαι ο προτελευταίος αδαής αυτός που δεν έπιασε γρι από το κείμενο. Πανάθεμά με μια παράγραφος σκάρτες εκατό λέξεις ήταν που μπερδεύτηκα; Ένας αποφασίζει να ζωγραφίσει τον κόσμο όλο και αρχίζει από τον ουρανό, φτιάχνει βασίλεια, τα ψάρια, τα βουνά, κάνει εργαλεία, τα άστρα, τους ανθρώπους και όλες οι γραμμές φτιάχνουν έναν ατελείωτο λαβύρινθο, ένας λαβύρινθος όπου οι σκιάσεις και οι χαράξεις σχηματίζουν το πρόσωπο του. Αυτή η αλληγορία φανερώνει πως ο δημιουργός προσπαθεί να τα βάλει με τους εσωτερικούς του δαίμονες ο δημιουργός περιστρέφεται γύρω από κάποια εμμονή.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Εικονογράφηση: Δανιήλ Γουδέλης

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γράψεις κάποια ιστορία, ούτε να την διηγηθείς σε κάποιον, αν αυτή είναι κατασκευασμένη, ψεύτικη και βασίζεται στο ρομάντζο και το επιτηδευμένο χάπι εντ. Ακόμα και αν αυτό γίνεται για να προβάλει κάτι σε οποιοδήποτε επίπεδο θρησκευτικό, πνευματικό, ηθικό, προσωπικό, ομαδικό ή απλά διδακτικό σε αυτούς που απευθύνεται. Οι λέξεις πρέπει να φτιάχνουν ένα τεράστιο καθρέπτη, όχι απαραίτητα με την στενή έννοια του γυάλινου κομματιού, που ο καθένας να βλέπει τον εαυτό του ή έστω να αντανακλάται πάνω στην επιφάνεια του ο πραγματικός κόσμος.

Γράφουν ο Γιώργος Τσέκας και ο Νίκος Καρδάκος

Όταν πέρασα φοιτητής στο Πολυτεχνείο ήμουν ένας νέος άντρας στο άνθος την ηλικίας του και είχα πολλά να περιμένω ακόμα. Δέκα χρόνια μετά ήμουν ένα ακόμα μικρό και ασήμαντο γρανάζι του συστήματος. Σαν τον ομηρικό συνονόματο Οδυσσέα που κι αν κυρίευσε την Τροία με το τέχνασμα του βρισκόταν εξουθενωμένος και αποκαμωμένος στις ακτές της Ασίας μακριά από το σπίτι του. Το όνομα μου «Οδυσσεύς», μάλλον προέρχεται από το ρήμα «οδύσσομαι» που είναι συνώνυμο του οργίζομαι και του μισώ κάποιον, οπότε μάλλον σημαίνει εξοργισμένος, αλλά στο σχολείο μου είχαν πει πως είναι ο μισούμενος από τους θεούς, αυτός που έδωσε αφορμές δυσαρέσκειας. Ποια αφορμή έδωσα, αλήθεια θέλω να μάθω. Ας τους χαρίσω την κατάρα μου τότε για να υπάρχει λόγος που τους δυσαρέστησα υπαρκτός.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Πόσο σου πήρε να ερωτευθείς το κορίτσι σου; Πόσο χρόνο θέλει ο μέσος άνθρωπος για να νιώσει το σκίρτημα και το φτερούγισμα στα σωψυχά του, πόση ώρα χρειάζεσαι αγαπητέ μουσικόφιλε για να γυρίσεις το κεφάλι προς το στερεοφωνικό και να κατευθυνθείς προς αυτό για να δυναμώσεις το τραγούδι που βγαίνει από τα ηχεία και να του δώσεις πλήρη προσοχή και αφοσίωση ώστε να ρουφήξεις κάθε σταγόνα από την μαγεία των ήχων; Στην περίπτωση των Σουηδών Black Trip προσωπικά μου πήρε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα στο εναρκτήριο «Voodoo Queen» για με κάνουν να νιώσω την γλυκιά θαλπωρή της αναλογικής παραγωγάρας και των Thin Lizzy-ικών μελωδικών ριφ από τις δίδυμες κιθάρες. Όταν δε άκουσα την φωνή του (ήδη γνωστού από τους Enforcer ως lead κιθαρίστα), Joseph Tholl, κόλλησα γιατί κατάλαβα που πήγαινε το πράγμα... Αν και σοβαρά τώρα αν το σκεφτείς, ένα συγκρότημα που έχει πάρει το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι των Samael, δεν θα ακουγόταν σαν τους... Black Trip!

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Τον Ιανουάριο του 2016 ο πλέον απερχόμενος, τότε ολόφρεσκος, πρόεδρος των Η.Π.Α. και ένας από τους χειρότερους εντεταλμένους αχυρανθρώπους της αμερικανικής οικονομικής ελίτ, που ένωσε όλους τους ψεκασμένους συνωμοσιολόγους και ακροδεξιούς της γης, Ντόναλντ Τραμπ, δήλωσε: «Θα μπορούσα να σταθώ στη μέση της Πέμπτης Λεωφόρου και να πυροβολήσω κάποιον και να μην έχανα ούτε ψηφοφόρο». Σε μια κυνική μα ρεαλιστική και ειλικρινή αποστροφή του λόγου ομολόγησε, αν και η δήλωση έγινε για να δώσει έμφαση στην αφοσίωση των οπαδών του, εντούτοις παραμένει ομολογία του ότι η ελίτ πολιτική, οικονομική και θρησκευτική έχει άλλους νόμους και κανόνες, αλλά και ηθικές αξίες. Κάνατε παραλληλισμό με τη Μπακογιάννη και το τροχαίο που ενεπλάκη το υπηρεσιακό της αμάξι;

Στο διάολο η αλήθεια, μόνο το ψέμα ενός ονείρου μας κρατάει στη ζωή. Μεθυσμένους και ξεμέθυστους. Αναρχικέ Παγοπώλη φέρε μας στο κοινόβιο του Χάρι μια ελπίδα, σε μας τους τζογαδόρους, τους φοιτητές, τους πλασιέ, τους μπεκρήδες, τους χαμένους της ζωής που η κραιπάλη αγκαλιάζει κάθε μας στιγμή. Φέρε μας τραγούδι, φέρε μας χορό και ένα σχοινί, παχιά τριχιά, να ακροβατούμε, μεταξύ φανταστικού και ονείρου. Χέσε την πραγματική ζωή. Βρωμάει. Παράτησε την να κυνηγάει φαντάσματα και να προσκυνάει είδωλα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η αφήγηση γεγονότων όταν αυτά περιπλέκει συγγενικά πρόσωπα χωρίς να μιλάμε για μια αμιγώς βιογραφία, όπου η πραγματικότητα μπερδεύεται με εικασίες.Μια μεταμυθοπλασία με αυτοαναφορικότητά και μια επινοητικότητα με βάση αληθινά συμβάντα που η λήθη τα ξέφτισε ή τα γιγάντωσε με βρίσκει σύμφωνο όταν αυτή η προγονική ιχνηλατούσα λογοτεχνία υπηρετεί το πάντρεμα της προσωπικής ιστορίας με την τοπική (ή την εθνική σαφώς λιγότερο), αλλά κυρίως την ταξική. Όταν δε αυτή βρίσκει στράτα μέσω του τεμπέλικου και ράθυμου για τους διανοούμενους διηγήματος, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα αφού αποφεύγονται εμβαθύνσεις σε πρόσωπα αγαπημένα ή μισητά, που τα συναισθήματα αυτά γεννήθηκαν σε συνάρτηση με τα ζητούμενα που έχει ή είχε ο γραφών από αυτά, στα οποία ορίζει η κατεξοχήν συγγένεια τους.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας 

Είχα έξι μήνες που γύρισα από το νησί και κάθε μέρα μου φαινόταν χειρότερη από την προηγούμενη που με την σειρά της φάνταζε καλύτερη από κάθε στιγμή από τα δύο χρόνια που γυρνούσα στο νησί σαν χελώνα σε τρικυμία συναντώντας γύρω μου αφιλόξενους τύπους κλειστούς ανθρώπους και αντικοινωνικούς που σε μια αποθέωση της ειρωνείας ζούσαν από τον τουρισμό και τους ξένους που πέραν της τουριστικής περιόδου βλέπαν σαν εχθρούς και πάντα σαν χρήματα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έκανα όνειρα μικρός πως θα γίνω καλλιτέχνης, άνθρωπος σπουδαίος, των γραμμάτων, θεατρικός ηθοποιός και θα ανεβαίνω στην σκηνή και θα κάνω τον κόσμο να γελάει σαν τον Σαρλό. Λάτρευα να ακούω τους άλλους να γελάνε πόσο μάλλον όταν εγώ τους το προκαλούσα με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις μου.
Είδα πως τα πήγαινα καλά και με τα λόγια, τα αστεία και τα σχόλια μου, είχαν απήχηση και έκαναν τον κόσμο να με συμπαθεί ακόμα και να με αγαπάει.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Στις 30 Αυγούστου 1949, μια μονομαχία βγαλμένη από την Άγρια Δύση έλαβε χώρα στα αφιλόξενα για τη δημοκρατία και εχθρικά για τη λαοκρατία βουνά της Μακεδονίας. Αυτά τα κακοτράχαλα γεμάτα καφέ αρκούδες που μιλούσαν σλάβικα, μα βάφτιζαν τα παιδιά τους σε ορθόδοξη κολυμβήθρα και και δεν είχαν σκεφτεί ποτέ να βάλουν τους φράχτες τους πιο κάτω ή πιο πάνω και για χρόνια δεν ενοχλούσαν. Σε αυτόν τον τόπο που οι πατριώτες διεθνιστές του Δ.Σ.Ε. τον είχαν ποτίσει με αίμα για να ανθίσουν λουλούδια και δέντρα και ήταν γεμάτο με Έλληνες από τον Πόντο και τη Μικρασία. Εκείνη την ημέρα, το μαντρόσκυλο του Αθηναίου εργοστασιάρχη Φρίξου Κοντολέοντος, ο 26χρονος κάτοικος Παγκρατίου Βαγγέλης Γιακουμής, μονομάχησε με τον 23χρονο εργάτη κάτοικο Καβάλας Νίκο Αρβανιτίδη.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Υπάρχει μόνο μια ιστορία που ξέρω να λέω και αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου που σαν ένα κακό ανέκδοτο σε σταντ-απ κωμωδία που φέρνει αμηχανία κυρίως σε αυτόν που το λέει πάνω στην σκηνή και λιγότερο σε αυτόν που το ακούει κάτω από αυτή, έτσι και η ιστορία της ζωή μου, μου φέρνει την ίδια αμηχανία όταν διαπιστώνω να γκρεμίζονται τα όνειρα και η ίδια η πραγματικότητα μου, αφού ανεξάρτητα από το διαφορετικό σκηνικό ή τα δευτερεύοντα, όπως πρόσωπα, καταστάσεις ή την ιδιαίτερη φάση που είμαι, ουσιαστικά αφηγούμαι άλλη μια αποτυχία ή μια λάθος απόφαση και ανεξάρτητα πως στριφογυρίζω μάταια γύρω από αυτή, νιώθω την ανάγκη να την πω ξανά και ξανά. Όλοι με φωνάζουν Τζο. Γιατί το «Γιώργος» τους φαίνεται κοινότυπο και το επίθετο πολύ μεγάλο και με πολλά «τζ». Που πας με το Τζωτζωρμπαρτζάκης... Και σεις μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι. Είμαι σαράντα χρόνων, χωρισμένος με μια κόρη. Δούλευα μέχρι πριν τέσσερις ώρες στα δημοτικά σφαγεία, στην επαρχιακή πόλη όπου με έσυρε η πρώην γυναίκα μου μιας και κατάγεται από εκεί.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ένα ακόμα Μουντιάλ φτάνει στο τέλος του και ο νικητής ήταν γνωστός από την αρχή παρά τις αντιδράσεις και τις φωνές διαμαρτυρίας για τους νεκρούς εργάτες που δούλευαν στην κατασκευή των γηπέδων όπου διεξήχθη η διοργάνωση. Όχι δεν ήταν οι πολυεθνικές, ούτε οι στοιχηματικές, ούτε το Κατάρ σαν χώρα, και, φυσικά, ούτε και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η υποκρισία άλλη μια φορά κέρδισε και μάλιστα χωρίς να δεχθεί ούτε ένα τέρμα.