Γράφουν ο Γιώργος Τσέκας και ο Νίκος Καρδάκος

Όταν πέρασα φοιτητής στο Πολυτεχνείο ήμουν ένας νέος άντρας στο άνθος την ηλικίας του και είχα πολλά να περιμένω ακόμα. Δέκα χρόνια μετά ήμουν ένα ακόμα μικρό και ασήμαντο γρανάζι του συστήματος. Σαν τον ομηρικό συνονόματο Οδυσσέα που κι αν κυρίευσε την Τροία με το τέχνασμα του βρισκόταν εξουθενωμένος και αποκαμωμένος στις ακτές της Ασίας μακριά από το σπίτι του. Το όνομα μου «Οδυσσεύς», μάλλον προέρχεται από το ρήμα «οδύσσομαι» που είναι συνώνυμο του οργίζομαι και του μισώ κάποιον, οπότε μάλλον σημαίνει εξοργισμένος, αλλά στο σχολείο μου είχαν πει πως είναι ο μισούμενος από τους θεούς, αυτός που έδωσε αφορμές δυσαρέσκειας. Ποια αφορμή έδωσα, αλήθεια θέλω να μάθω. Ας τους χαρίσω την κατάρα μου τότε για να υπάρχει λόγος που τους δυσαρέστησα υπαρκτός.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Τον Ιανουάριο του 2016 ο πλέον απερχόμενος, τότε ολόφρεσκος, πρόεδρος των Η.Π.Α. και ένας από τους χειρότερους εντεταλμένους αχυρανθρώπους της αμερικανικής οικονομικής ελίτ, που ένωσε όλους τους ψεκασμένους συνωμοσιολόγους και ακροδεξιούς της γης, Ντόναλντ Τραμπ, δήλωσε: «Θα μπορούσα να σταθώ στη μέση της Πέμπτης Λεωφόρου και να πυροβολήσω κάποιον και να μην έχανα ούτε ψηφοφόρο». Σε μια κυνική μα ρεαλιστική και ειλικρινή αποστροφή του λόγου ομολόγησε, αν και η δήλωση έγινε για να δώσει έμφαση στην αφοσίωση των οπαδών του, εντούτοις παραμένει ομολογία του ότι η ελίτ πολιτική, οικονομική και θρησκευτική έχει άλλους νόμους και κανόνες, αλλά και ηθικές αξίες. Κάνατε παραλληλισμό με τη Μπακογιάννη και το τροχαίο που ενεπλάκη το υπηρεσιακό της αμάξι;

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Η αφήγηση γεγονότων όταν αυτά περιπλέκει συγγενικά πρόσωπα χωρίς να μιλάμε για μια αμιγώς βιογραφία, όπου η πραγματικότητα μπερδεύεται με εικασίες.Μια μεταμυθοπλασία με αυτοαναφορικότητά και μια επινοητικότητα με βάση αληθινά συμβάντα που η λήθη τα ξέφτισε ή τα γιγάντωσε με βρίσκει σύμφωνο όταν αυτή η προγονική ιχνηλατούσα λογοτεχνία υπηρετεί το πάντρεμα της προσωπικής ιστορίας με την τοπική (ή την εθνική σαφώς λιγότερο), αλλά κυρίως την ταξική. Όταν δε αυτή βρίσκει στράτα μέσω του τεμπέλικου και ράθυμου για τους διανοούμενους διηγήματος, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα αφού αποφεύγονται εμβαθύνσεις σε πρόσωπα αγαπημένα ή μισητά, που τα συναισθήματα αυτά γεννήθηκαν σε συνάρτηση με τα ζητούμενα που έχει ή είχε ο γραφών από αυτά, στα οποία ορίζει η κατεξοχήν συγγένεια τους.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Έκανα όνειρα μικρός πως θα γίνω καλλιτέχνης, άνθρωπος σπουδαίος, των γραμμάτων, θεατρικός ηθοποιός και θα ανεβαίνω στην σκηνή και θα κάνω τον κόσμο να γελάει σαν τον Σαρλό. Λάτρευα να ακούω τους άλλους να γελάνε πόσο μάλλον όταν εγώ τους το προκαλούσα με τις γκριμάτσες και τις κινήσεις μου.
Είδα πως τα πήγαινα καλά και με τα λόγια, τα αστεία και τα σχόλια μου, είχαν απήχηση και έκαναν τον κόσμο να με συμπαθεί ακόμα και να με αγαπάει.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Στις 30 Αυγούστου 1949, μια μονομαχία βγαλμένη από την Άγρια Δύση έλαβε χώρα στα αφιλόξενα για τη δημοκρατία και εχθρικά για τη λαοκρατία βουνά της Μακεδονίας. Αυτά τα κακοτράχαλα γεμάτα καφέ αρκούδες που μιλούσαν σλάβικα, μα βάφτιζαν τα παιδιά τους σε ορθόδοξη κολυμβήθρα και και δεν είχαν σκεφτεί ποτέ να βάλουν τους φράχτες τους πιο κάτω ή πιο πάνω και για χρόνια δεν ενοχλούσαν. Σε αυτόν τον τόπο που οι πατριώτες διεθνιστές του Δ.Σ.Ε. τον είχαν ποτίσει με αίμα για να ανθίσουν λουλούδια και δέντρα και ήταν γεμάτο με Έλληνες από τον Πόντο και τη Μικρασία. Εκείνη την ημέρα, το μαντρόσκυλο του Αθηναίου εργοστασιάρχη Φρίξου Κοντολέοντος, ο 26χρονος κάτοικος Παγκρατίου Βαγγέλης Γιακουμής, μονομάχησε με τον 23χρονο εργάτη κάτοικο Καβάλας Νίκο Αρβανιτίδη.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Υπάρχει μόνο μια ιστορία που ξέρω να λέω και αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου που σαν ένα κακό ανέκδοτο σε σταντ-απ κωμωδία που φέρνει αμηχανία κυρίως σε αυτόν που το λέει πάνω στην σκηνή και λιγότερο σε αυτόν που το ακούει κάτω από αυτή, έτσι και η ιστορία της ζωή μου, μου φέρνει την ίδια αμηχανία όταν διαπιστώνω να γκρεμίζονται τα όνειρα και η ίδια η πραγματικότητα μου, αφού ανεξάρτητα από το διαφορετικό σκηνικό ή τα δευτερεύοντα, όπως πρόσωπα, καταστάσεις ή την ιδιαίτερη φάση που είμαι, ουσιαστικά αφηγούμαι άλλη μια αποτυχία ή μια λάθος απόφαση και ανεξάρτητα πως στριφογυρίζω μάταια γύρω από αυτή, νιώθω την ανάγκη να την πω ξανά και ξανά. Όλοι με φωνάζουν Τζο. Γιατί το «Γιώργος» τους φαίνεται κοινότυπο και το επίθετο πολύ μεγάλο και με πολλά «τζ». Που πας με το Τζωτζωρμπαρτζάκης... Και σεις μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι. Είμαι σαράντα χρόνων, χωρισμένος με μια κόρη. Δούλευα μέχρι πριν τέσσερις ώρες στα δημοτικά σφαγεία, στην επαρχιακή πόλη όπου με έσυρε η πρώην γυναίκα μου μιας και κατάγεται από εκεί.

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ένα ακόμα Μουντιάλ φτάνει στο τέλος του και ο νικητής ήταν γνωστός από την αρχή παρά τις αντιδράσεις και τις φωνές διαμαρτυρίας για τους νεκρούς εργάτες που δούλευαν στην κατασκευή των γηπέδων όπου διεξήχθη η διοργάνωση. Όχι δεν ήταν οι πολυεθνικές, ούτε οι στοιχηματικές, ούτε το Κατάρ σαν χώρα, και, φυσικά, ούτε και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η υποκρισία άλλη μια φορά κέρδισε και μάλιστα χωρίς να δεχθεί ούτε ένα τέρμα.