Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Πίσω από τα τεράστια κτήρια, που καταλάμβαναν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα και η σκιά τους αγκάλιαζε ολόκληρο το μικρό πάρκο με τους ψηλούς φράχτες με το γαλβανιζέ σύρμα και τις μπασκέτες με αλυσίδα για διχτάκι, πολλά μικρά στενά και βρώμικα σοκάκια οδηγούσαν σε έναν μεγάλο δρόμο όπως τα ποτάμια χαρακώνουν την γη και καταλήγουν στον ωκεανό.
Η οδός ήταν απομονωμένη σχεδόν αποκομμένη από την υπόλοιπη πόλη. Ήταν όμως τόσο κοντά στο κέντρο της που φάνταζε σαν δεδομένο πως θα περνούσαν από εκεί συνέχεια περαστικοί, τουρίστες, άνθρωποι που πάνε στις δουλειές τους και ψάχνουν να παρκάρουν κάπου κοντά σε αυτή, κόσμος που έβγαινε προς την κύρια αγορά και τα πολυκαταστήματα για ψώνια και αγορές, κι όμως πέρα των μονίμων κατοίκων της δεν είχε καθόλου κίνηση. Έμοιαζε περισσότερο με γειτονιά σε προάστιο από αυτά που συναντάμε σε αμερικάνικες πόλεις με τα μεγάλα πεζοδρόμια, τις πράσινες αυλές με το παχύ γκαζόν, το παρκαρισμένο προσεκτικά στέισον βάγκον και τους ξύλινους φράχτες.
Μόνο που εδώ τα σπίτια ήταν ρημαγμένες πολυκατοικίες, γερασμένα κοτέτσια πολυτελείας που στοιβάζαν στους τέσσερις υγρούς τοίχους τους εργάτες με τις οικογένειες τους. Αλλά τα μεγάλα πεζοδρόμια και τα παιδιά που παίζαν πάνω σε αυτά αλλά και στην άσφαλτο θύμιζαν τις χαρούμενες οικογενειακές ταινίες που βάζουν τα ιδιωτικά κανάλια τα μεσημέρια των Σαββατοκύριακων.
Τέτοιες μέρες η ζέστη αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο αισθητή, μέσα Μαΐου ο ήλιος καίει σαν του καλοκαιριού αλλά το βράδυ η δροσιά σε συνδυασμό με την υψηλή υγρασία έκαναν τον καιρό να θυμίζει φθινόπωρο. Τα παιδιά της γειτονιάς περιμένανε πως και πως το Σάββατο για να ξεχυθούν στους δρόμους για να παίξουν. Ποδήλατα, πατίνια, σχοινάκια και φυσικά μπάλες ήταν τα όπλα τους για ξεφάντωμα και γέλιο.
Οι φωνές τους θα πλημμύριζαν τον ουρανό, τα γέλια τους, οι μαμάδες θα τα κατσαδιάζανε που βγαίναν στο δρόμο χωρίς να κοιτάξουν μήπως τυχόν περάσει κανένα ξεχασμένο αυτοκίνητο και αυτά θα συνέχιζαν να παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Γιατί μπορεί και να μην υπήρχε για κάποια. Γιατί οι μεγάλοι δεν νοιάζονται για αυτά αλλιώς δεν θα άφηναν τις βόμβες να γκρεμίζουν τη γειτονιά. Τα κλάματα των παιδιών να πνίξουν την πόλη, τις φωτιές να καίνε τα κτίρια και τα δάκρυα και οι θρήνοι να ματώσουν τα σύννεφα.
Ποιος θεός και με ποιο όνομα θεριεύει με τον πόνο; Ποιος Αλλάχ δεν ντρέπεται να βλέπει παιδιά με καμένη σάρκα; Ποιος Γιαχβέ προτιμά να μυρίζει θάνατο ο αέρας και όχι ζεστή μηλόπιτα; Ποιος Χριστός μπορεί να κοιμάται ήσυχος όταν οι βόμβες σφαγιάζουν παιδιά που τολμάει να τα βαπτίζει δικά του;
Έχει σημασία το όνομα της οδού; Έχει σημασία αν η πόλη είναι στην Συρία, τη Γιουγκοσλαβία, την Κριμαία ή αν είναι η Ιερουσαλήμ ή η Καμπούλ;
Ανθρώπινα μέλη πεταμένα σαν σκουπίδια και τόνοι σκόνης που σαν κατακάθι πέφταν στα συντρίμμια όσο περνούσε η ώρα έκανε το σκηνικό ανυπόφορο αφού με δυσκολία θα κρατούσε κάποιος τον εμετό του, τουλάχιστον όποιος θεωρούσε τον εαυτό του έστω και για λίγο αξιοπρεπή...
(*Η φωτογραφία είναι από το ισπανικό χωριό-φάντασμα Μπελτσίτε που καταστράφηκε ολοσχερώς στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
Το μνήμα του καουμπόι και ο τόπος του άταφου νεκρού...
Ο Μάγος του Μέρλιν...
Κόρτο...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
