Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ακούσει το όνομα Κορτο Μαλτέζε. Όσοι είχαν την τιμή να ακούσουν έστω και μια περιπέτεια του, είναι από εκείνη τη στιγμή σίγουρα φίλοι του, μπορεί και συνταξιδιώτες ή απλά γοητευμένοι από την ζωή του. Μια χορτάτη ζωή σχεδόν μισό αιώνα, από τον Ιούλη του 1887 μέχρι τον Ιούλη του 1936 που χάθηκε στη γέννηση του Ισπανικού Εμφυλίου, την πρόβα τζενεράλε του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου, οι ιστορίες του Κόρτο με τα με «γρήγορα χέρια» συγκίνησαν, ενέπνευσαν, ενθουσίασαν, καθήλωσαν, σαγήνευσαν και προσπάθησαν να ανοίξουν τους ορίζοντες σε όσων τα μάτια έβλεπαν πέρα από την καλλιτεχνική και λογοτεχνική αξία του έργου του Ούγκο Πρατ και τις συμβατικές αισθήσεις.
Ανάμεσα στις τόσες πολλές που ονειρεύτηκε, δημιούργησε και διηγήθηκε ο Ιταλός σχεδιαστής/ σκιτσογράφος, (αλλά και οι μετέπειτα συνεχιστές του έργου του Ρούμπεν Πελεχέρο και Χουάν Ντίαζ Κανάλες), η ιστορία που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, και με κέρδισε «με το καλημέρα» ώστε να ακολουθήσω τα ταξίδια του ονειροπόλου θαλασσόλυκου χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και σκοπό, ήταν το περιστατικό που στο γεμάτο όμορφα λουλούδια σπίτι του κοντά στο τζαμί στην Κόρδοβα, μια φίλη της τσιγγάνας μητέρας του τρόμαξε όταν είδε την μικρή γραμμή της ζωής στο αριστερό του χέρι. Και εκείνος πήρε την λεπίδα από το ξυράφι του πατέρα του και χάραξε μια μεγαλύτερη γραμμή στην παλάμη του.
Το συγκλονιστικό δεν ήταν μόνο το θάρρος να αψηφήσει τα γραμμένα, να σηκώσει ανάστημα στην μοίρα του και να προσπαθήσει να την ορίσει αυθόρμητα και αποφασιστικά επιβεβαιώνοντας το αξίωμα για την μαμή της Ιστορίας και σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και ο συνειρμός πως οι περισσότεροι άνθρωποι στην θέση του θα λειτουργούσαν εντελώς διαφορετικά. Είτε θα επαναπαυόνταν εν μέσω θρήνου και μιζέριας και θα αποδεχόντουσαν το κακό ριζικό τους αφού, η πλειοψηφία των ανθρώπων λειτουργεί σαν άβουλη και άμορφη μάζα και η αυθόρμητη απόκριση σε ψυχολογικό επίπεδο είναι να αφήνεσαι να σε παρασύρει το ρεύμα, να κλείνεις τα μάτια και να περιμένεις να ξυπνήσεις σε μια γαλήνια ακτή. Είτε αν άρπαζαν ένα κοπίδι για να μιμηθούν κάτι αντίστοιχα επαναστατικό ή λιγότερο φαταλιστικό τα πράγματα θα γινόντουσαν ακόμα πιο άσχημα για αυτούς, αφού το καλύτερο που θα κάνανε θα ήταν απλά να κόψουν το χέρι τους είτε ηθελημένα είτε από ανοησία ή ανικανότητα.
Είχε δίκιο η Μποβουάρ που μας έλεγε πως η μοιρολατρία θριαμβεύει επάνω σ’ αυτούς που πιστεύουν σ’ αυτήν, ακόμα και όταν προσπαθούν μάταια να την αποβάλλουν από πάνω τους θα συμπλήρωνα εγώ. Δεν θέλει γιγάντια άλματα η ζωή για να την απολαύσεις. Δεν χρειάζεται να γυρίσεις τον κόσμο με ένα δισάκι στην πλάτη ή μια σικάτη δερμάτινη τσάντα στον ώμο. Ακόμα και αν έχεις τον χρόνο τα χρήματα και την διάθεση και την ψυχή, και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, για ένα τέτοιο ή τέτοια ταξίδια δεν χρειάζεται να συναντήσεις τον Τζακ Λόντον ή τον Ευγένιο Ο’Νιλ για να είναι σημαντικό ή σημαντικά. Δεν θα βρεις καρδιά σαν της Μάμι Τζένι, ούτε τυχοδιώκτη σαν τον Μπούτς Κάσιντι, δεν θα σκοντάψεις σε κανέναν άσσο στο πιλοτάρισμα σαν τον Κόκκινο Βαρόνο, αλλά και να έβρισκες ίσως δεν είχες το μυαλό να μείνεις σιωπηλός για να μάθεις από αυτούς. Δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα χρόνια, ούτε φωτεινοί και σκοτεινοί καιροί. Ο Χρόνος έχει το χρώμα και το φως που του δίνεις εσύ και η γενιά σου. Πίστεψε με όποια ημερομηνία και Εποχή να ξεκινήσεις το σεργιάνι στον κόσμο, ποτέ σου δεν θα βρεις τον Τζέιμς Τζόις, μήτε την Μοργκάνα μήτε τον μάγο Μέρλιν, ούτε θα γνωρίσεις τον αμούστακο Γεωργιανό Τζουγκασβίλι, πριν αυτός αναγεννηθεί σε Ατσαλένιο τύραννο ή ελευθερωτή των εργατών και σίγουρα κακό σπυρί στο μάτι και τον κώλο των μπουρζουάδων και των ναζί. Μπορεί να μην δουν τα μάτια σου καμία Επανάσταση και κανέναν Εμφύλιο (αλλά και τόσα πραξικοπήματα, αιματηρά και αναίμακτα, που είδες να συμβαίνουν γύρω σου, εσύ τι έκανες;) Αυτό θα κάνει το ταξίδι σου ανούσιο ή μάταιο;
Η Ανατολή θα είναι πάντα εκεί για να απολαύσεις τις αμαρτίες της, να χαθείς στους καπνούς της, άλλωστε όλοι οι τόποι που πέρασε ο Κόρτο ή θα περάσεις εσύ, η Βομβάη, η Σανγκάη, η Σιγκαπούρη, η Μαντζουρία, το Σαντιάγκο, η Παταγονία, η Βαλέτα, τα νησιά του Σολομώντος, το Μαρακαϊμπο, οι Κέλτικες Ακτές, η Καραϊβική... όλα αμετακίνητα τοπία, σκηνικά και θέατρα είναι και απλά ένα όνομα, δεν είναι μέρη αληθινά, όλα είναι κρυμμένοι λαβύρινθοι στο μυαλό σου. Σημείωσε κάπου σαν ημερολόγιο τα συναισθήματα σου και τις εμπειρίες σου. Δεν θα γίνεις Μέλβιλ ούτε τα γραπτά σου θα φτιάξουν τον νέο “Μόμπι Ντικ”, δεν χρειάζεται καν να υμνήσεις τον Ειρηνικό σαν τον Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, και καλό θα ήταν να παραμείνεις ένας γραφιάς που ταξιδεύει, παρά ένας ταξιδιώτης που γράφει όπως ο Κόνραντ.
Η ηδονή που έψαχνε ο Μπάροουζ στα καταγώγια και τις βελόνες, οι εμπειρίες του Κέρουακ που σαν μοναχικός ταξιδιώτης, περιπλανώμενος στο δρόμο λαχταρούσε, ήταν σαν τους θησαυρούς που αναζητούσε ο Κόρτο σε κάθε σοκάκι της γης. Δικαιολογία για να αφήσεις πίσω την οκνηρία και την στασιμότητα, αφορμή για να ανοίξεις τα πανιά σου μοιάζουν, για την βόλτα στα πέλαγα της αβύσσου, την αναζήτηση για τη χαμένη ήπειρο του Mού, τη μυθική Ατλαντίδα. Ο,τι και αν κάνεις από ‘δω και πέρα θυμήσου να γυρίσεις με ουλές στο σώμα, γιατί τα ταξίδια αν δεν μπορούν πληγές να σου χαρίσουν και αν με δάκρυ δεν σου ξεπλύνουν την ψυχή, ράθυμο σουλατσάρισμα στις γειτονιές του κόσμου θα ‘ναι, και που αν δεν σε κάνουν να υποφέρεις μέσα σου, τότε δεν είναι ικανές την θάλασσα να σε κάνουν να γεύεσαι αρμυρή ούτε την 1η του Νοέμβρη, ούτε ποτέ...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Η νύχτα έρχεται και φεύγει κύριε Μπάροουζ...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
