Γιώργος Τσέκας

  • Το μνήμα του καουμπόι και ο τόπος του άταφου νεκρού...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    Στις 30 Αυγούστου 1949, μια μονομαχία βγαλμένη από την Άγρια Δύση έλαβε χώρα στα αφιλόξενα για τη δημοκρατία και εχθρικά για τη λαοκρατία βουνά της Μακεδονίας. Αυτά τα κακοτράχαλα γεμάτα καφέ αρκούδες που μιλούσαν σλάβικα, μα βάφτιζαν τα παιδιά τους σε ορθόδοξη κολυμβήθρα και και δεν είχαν σκεφτεί ποτέ να βάλουν τους φράχτες τους πιο κάτω ή πιο πάνω και για χρόνια δεν ενοχλούσαν. Σε αυτόν τον τόπο που οι πατριώτες διεθνιστές του Δ.Σ.Ε. τον είχαν ποτίσει με αίμα για να ανθίσουν λουλούδια και δέντρα και ήταν γεμάτο με Έλληνες από τον Πόντο και τη Μικρασία. Εκείνη την ημέρα, το μαντρόσκυλο του Αθηναίου εργοστασιάρχη Φρίξου Κοντολέοντος, ο 26χρονος κάτοικος Παγκρατίου Βαγγέλης Γιακουμής, μονομάχησε με τον 23χρονο εργάτη κάτοικο Καβάλας Νίκο Αρβανιτίδη.

  • Το σφαγείο στην πόλη...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    Υπάρχει μόνο μια ιστορία που ξέρω να λέω και αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου που σαν ένα κακό ανέκδοτο σε σταντ-απ κωμωδία που φέρνει αμηχανία κυρίως σε αυτόν που το λέει πάνω στην σκηνή και λιγότερο σε αυτόν που το ακούει κάτω από αυτή, έτσι και η ιστορία της ζωή μου, μου φέρνει την ίδια αμηχανία όταν διαπιστώνω να γκρεμίζονται τα όνειρα και η ίδια η πραγματικότητα μου, αφού ανεξάρτητα από το διαφορετικό σκηνικό ή τα δευτερεύοντα, όπως πρόσωπα, καταστάσεις ή την ιδιαίτερη φάση που είμαι, ουσιαστικά αφηγούμαι άλλη μια αποτυχία ή μια λάθος απόφαση και ανεξάρτητα πως στριφογυρίζω μάταια γύρω από αυτή, νιώθω την ανάγκη να την πω ξανά και ξανά. Όλοι με φωνάζουν Τζο. Γιατί το «Γιώργος» τους φαίνεται κοινότυπο και το επίθετο πολύ μεγάλο και με πολλά «τζ». Που πας με το Τζωτζωρμπαρτζάκης... Και σεις μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι. Είμαι σαράντα χρόνων, χωρισμένος με μια κόρη. Δούλευα μέχρι πριν τέσσερις ώρες στα δημοτικά σφαγεία, στην επαρχιακή πόλη όπου με έσυρε η πρώην γυναίκα μου μιας και κατάγεται από εκεί.

  • Υποκριτές και Ζητιάνοι...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    Ένα ακόμα Μουντιάλ φτάνει στο τέλος του και ο νικητής ήταν γνωστός από την αρχή παρά τις αντιδράσεις και τις φωνές διαμαρτυρίας για τους νεκρούς εργάτες που δούλευαν στην κατασκευή των γηπέδων όπου διεξήχθη η διοργάνωση. Όχι δεν ήταν οι πολυεθνικές, ούτε οι στοιχηματικές, ούτε το Κατάρ σαν χώρα, και, φυσικά, ούτε και το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η υποκρισία άλλη μια φορά κέρδισε και μάλιστα χωρίς να δεχθεί ούτε ένα τέρμα.

  • Χριστουγεννιάτικη ζάλη...

    Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

    «Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό/Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι/Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι/Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό/Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη/Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι....»

  • Χρυσόστομος Τσαπραΐλης - De Mysteriis (εκδόσεις Αντίποδες)

     Γράφει ο Γιώργος Τσέκας                   

    Θεωρώ ανώφελο την οποία κριτική σε οποιοδήποτε καινούριο βιβλίο. Περισσότερο μιλάμε εδώ για μια πρόταση-παρουσίαση, συνοδεία ενός μικρού σχολίου επ’ αυτου παρά για βιβλιοκριτική. Δεν παίζει κανένα ρόλο η φιλική σχέση μου με τον συγγραφέα. Απλά πιστεύω πως τα βιβλία κρίνονται κυρίως από τον γέρο Χρόνο και κυρίως σαν αδιάσειστο στοιχείο της όποιος ποιότητας τους είναι πόσο έντονη είναι τσάκιση στη ράχη του βιβλίου. Αυτή η ρυτίδα λέει περισσότερα από οσα και αν γράψω εγώ τώρα για καθε βιβλίο...

FEATURED VIDEOS

  • 1