Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
«Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό/Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι/Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι/Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό/Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη/Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι....»
Δεν υπάρχει πιο θλιβερή γιορτή από τα Χριστούγεννα. Μπορεί να είναι ο θρίαμβος του καπιταλισμού που σάπιο καράβι αρμενίζει στην θάλασσα των αγορών και ζέχνει; μπορεί να με ξενίζει η επιβολή του καταναλωτισμού που νίκησε ακόμα και τους θεούς αλλά και την γέννηση των γιών τους αλλά πάλι μπορεί να είναι τα άψυχα σώματα που βλέπω να περνούν το ένα δίπλα στο άλλο , να στριμώχνονται στους πεζοδρόμους και τα καταστήματα παπουτσιών, ρούχων και παιχνιδιών, ενώ μαλώνουν με το Χρόνο να προλάβουν να αγοράσουν δώρα που δεν θα τα χαρούν, να πάρουν φαγητά που δεν τους χορταίνουν και θα πάρουν και άλλα που θα πετάξουν πριν τα δοκιμάσουν, θα ψάξουν ακριβά αρώματα για να κρύψουν τη βρώμα που έχει το κουφάρι τους και να γυρίσουν γρήγορα στο σπίτι να διαβάσουν μετά το γλεντοκόπι «Το κοριτσάκι με τα Σπίρτα» στα παιδιά τους να τα αποκοιμίσουν με ένα θάνατο παιδιού από το κρύο και δεν θα βλέπουν έξω από το δικό τους παράθυρο τα παιδιά στην Ουκρανία, τη Γάζα ή στην Αφρική και την Ασία που λιμοκτονούν, τα κοριτσάκια και τα αγοράκια που δουλεύουν στα εργοστάσια σχεδόν αμισθί για να έχουν φτηνά και προσιτά στους μίζερους μισθούς τους προϊόντα, με απλήρωτους λογαριασμούς, κόκκινα δάνεια, με ψίχουλα από τα κουπόνια πείνας, ταπείνωσης και εξαθλίωσης, για τα καύσιμα, το ρεύμα, το σούπερ μάρκετ, την θέρμανση και το ενοίκιο, και που θα προσπαθήσουν να ταΐσουν με τα pass την μίζερη γοητεία που τους ασκεί η μπουρζουαζία... άλλωστε ο Μπόρχες μπορεί να θεωρούσε πως οι Έλληνες έχουμε φυσική μας γλώσσα τον μύθο αλλά μάλλον δεν περίμενε να μεταλλαχθεί τόσο ο λαός μας ώστε να γίνει μητρική μας γλώσσα το ψέμα... ανάμεσα σε πλανόδιους τσιγγάνους με μπαλόνια, μυρωδιές από καλαμπόκι στα κάρβουνα, φωνές από μικρούς και μεγάλους που σχεδόν ουρλιάζουν για να επιβάλλει ο ένας στον άλλον τα θέλω και τα μη του, και μια θορυβώδη βία από τα ηχεία που κρέμονται στους στύλους του Δήμου με χριστουγεννιάτικα τραγούδια του χειρίστου είδους (ποιος να βάλει Frank Sinatra, Toni Bennet ή Elvis Presley) που σε κάνει να σίγοψιθυρίζεις τους στίχους του Fairytale in New York, «Got on a lucky one/Came in eighteen to one/I've got a feeling/This year's for me and you/So happy Christmas/ I love you baby/I can see a better time/When all our dreams come true», που φέτος έκανε από σε ελάχιστους γνωστό σχεδόν viral και στην Ψαροκωσταινα ο θάνατος του τραγουδιστή των Pogues, Shane MacGowan ή να απαγγέλεις την χριστουγεννιάτικη κάρτα που πήρε ο Tom Waits από μια πόρνη από την Μινεάπολη και να κανονίζεις να βρεθεί ο Τσαρλι με την κοπέλα του Αγίου Βαλεντίνου και ξάφνου η ηχητική δυσαρμονία σπάει την βουή σαν ένα σπασμένο ή στραβό δοντάκι στο πιο όμορφο χαμόγελο, από έναν πλανόδιο μουσικό που τραγουδάει μπροστά από ένα πολυκατάστημα όρθιος με μια Fender Stratocaster αγκαλιά: «Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό/Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι/Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι/Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό/Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη/Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω/Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι....»
Φυσικά δεν ήταν ο πρόσφατος θάνατος του ντράμερ Γιώργου Τόλιου από τις Τρύπες που με έκανε να σταθώ, ούτε καν πως το Σαλονικιώτικο συγκρότημα είναι από τα αγαπημένα μου και έντυσε μουσικά τα εφηβικά και ύστερα χρόνια μου μέχρι τα σήμερα (ενώ εννοείτε πως και μετά που ζήτησαν κάποιοι περαστικοί που είδαν κόσμο να μαζεύεται και σταμάτησαν και αυτοί σαν παραγγελία φώναξαν εύθυμα: «ένα του Βασιλάκη του Καρρά παίξε άρχοντα» θα καθόμουν και θα το διασκέδαζα το ίδιο αν και ο πλανόδιος καλλιτέχνης το αρνήθηκε ευγενικά αφού :»δεν ξέρω κάποιο να παίζω ούτε τους στίχους , τίποτα» τους δικαιολογήθηκε έξυπνα). Σταθήκαμε λοιπόν με την μεγάλη μου κόρη διακριτικά στην άκρη και ακούσαμε τον νεαρό καλλιτέχνη. «Μπαμπά θα του δώσουμε χρήματα και του κυρίου; Είναι και αυτός άστεγος;» με ρώτησε. «Θα του δώσουμε Ισμήνη, όχι δεν είναι άστεγος είναι καλλιτέχνης. Και θα του δώσουμε όχι από αλληλεγγύη, έδωσα έμφαση , όπως στον κύριο πριν λίγο αλλά από ευγνωμοσύνη αυτή τη φορά». « Α ναι ευγνωμοσύνη απάντησε καταφατικά μιμούμενη η το σοβαρό ύφος που είχα πάρει χωρίς φυσικά να γνωρίζει τη λέξη που χρησιμοποιήσαμε. Άντε δώσε του τα να πάμε στο παιχνιδάδικα ρε μπαμπά γκρίνιαξε. «Πρέπει να κάτσουμε αγάπη μου να ακούσουμε τον κύριο που τραγουδάει τόσο ωραία τραγούδια. δεν έχει σημασία απλά να δώσουμε τα χρήματα» της απάντησα. «Πρέπει να σεβαστούμε αυτό που κάνει.» Χωρίς τους ποιητές και τους τραγουδιστάδες πως θα ντύναμε με λέξεις τα όνειρα μας και πως θα του δίναμε ρυθμό για να τα βάλουμε στα χείλη σαν σύνθημα ;» Γέλασε και έβαλε το χεράκι της μπροστά στο στόμα σαν μια καθώς πρέπει δεσποινίδα μάλλον από αμηχανία που ο πατέρας της έλεγε τα δικά του, «τα ακαταλαβίστικα και τα τρελούτσικά του!!!» συμπλήρωσε η μαμά..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Στους Δρόμους του Σαν Τέλμο... (Κόκκινη Ρίτα)
Ο Κόκκινος Σκίουρος Λουίς και η Μικρή Ισμήνη...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
